Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. akt I C 374/16, w sprawie z powództwa R. B. przeciwko A. B. o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego Sąd Rejonowy w Skierniewicach: 1) oddalił powództwo, 2) nie obciążył powoda kosztami procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł powód zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

- art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. poprzez przyjęcie, że nie zostały spełnione wymienione w tym przepisie przesłanki, do jego zastosowania, gdzie przeciwnie zebrany w sprawie materiał dowodowy w szczególności zeznania matki małoletniej K. K. (1) prowadzą do wniosku, iż powód zdołał udowodnić, że matka A. B. przyjęła od powoda tytułem zaległych alimentów kwotę 18.000 zł. Wbrew stanowisku Sądu I instancji, K. K. (2) w swoich zeznaniach nie tylko mijała się z rzeczywistością, ale podawała fakty wzajemne się wykluczające, faktu przyjęcia od powoda tytułem zaległej alimentacji kwoty 18.000 zł nie wykluczyła zeznając tylko, że takiego faktu sobie nie przypomina. Postaci wykluczenia z zapomnieniem nie można oceniać w sposób identyczny. Przepis art. 840 § 1 pkt. 2 reguluje nie jeden a kilka stanów faktycznych, na których może zostać oparte powództwo o uchylenie klauzuli wykonalności, w związku z czym jego zastosowania nie można rozpatrywać w sposób jednolity. Zdanie złożone gramatycznie w ocenie interpunkcji, a ocenie pod względem funktorów różni się zasadniczo. Opieranie rozstrzygnięcia wyłącznie na braku podniesienia zarzutu spełnienia świadczenia w trakcie postępowania sądowego, w kształcie treści przepisu art. 840 § 1 k.p.c. wydają się nieprawidłowe. Gdyby ustawodawca, był podobnego zdania norma prawna art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. miałaby z pewnością inną treść i inne znaczenie. Nie powinno się wkładać w usta ustawodawcy tego, co nie powiedział i to bez względu, co w tym kierunku pomyślał. Prawidłowe zastosowanie art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. nie wymaga wykazania wszystkich zawartych w nim przesłanek, wystarczy spełnienie którejś z nich,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego w szczególności błędna ocenę zeznań powoda oraz matki małoletniej K. K. (1). Dokonanie przez Sąd I instancji oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób dowolny.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie powództwa w całości oraz o nieobciążanie stron kosztami procesu w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2018 roku pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Zgodnie z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przywołany przepis statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, która stanowi jeden z przejawów niezawisłości sędziowskiej. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem sądu jest dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Wobec tego dla skuteczności zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Skarżący powinien przy tym wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając ( zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, LEX nr 180925).

Sąd Okręgowy podziela przedstawione powyżej poglądy stanowiące ugruntowany dorobek judykatury. Konfrontując ich treść ze stanowiskiem skarżącego należało uznać, że zarzuty stawiane zaskarżonemu rozstrzygnięciu nie mogą być uznane za zasadne, albowiem skarżący nie wykazał, ażeby Sąd pierwszej instancji przekroczył wyznaczone w treści art. 233 § 1 k.p.c. ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd Rejonowy zaś w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy i zasadnie uznał, za niewiarygodne twierdzenia powoda o przekazaniu kwoty 18.000 zł tytułem alimentów. Istotne jest, że na oświadczeniu o przekazaniu kwoty 18.000 zł brak było daty, a treść oświadczenia wskazująca na przekazanie alimentów w okresie: listopad 2010 r do marca 2015 roku jest sprzeczna z twierdzeniami powoda, że te pieniądze przekazał na przełomie czerwca i lipca 2014 roku (k. 189 odwrót). Prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, że niewątpliwym jest, że kwota ta nie została przekazana pozwanej przed powstaniem przedmiotowego tytułu egzekucyjnego.

Nie ma też racji skarżący zarzucając naruszenie art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. Powód nie udowodnił wystąpienia opisanych w tym przepisie przesłanek uwzględnienia powództwa opozycyjnego. Powód nie udowodnił, że spełnił świadczenie alimentacyjne objęte przedmiotowym tytułem wykonawczym (obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Łowiczu z dnia 22 października 2015 roku, sygn. akt III RC 145/15), po powstaniu wymienionego tytułu egzekucyjnego. Ponadto nawet przyjmując, że powód przekazał pozwanej przedmiotową kwotę przed powstaniem tytułu egzekucyjnego, to nie może on w przedmiotowej sprawie powoływać się na zarzut spełnienia świadczenia, albowiem w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Łowiczu w sprawie sygn. akt III RC 145/15, nie podnosił okoliczności przekazania na rzecz pozwanej kwoty 18.000 zł tytułem alimentów objętych spornym tytułem egzekucyjnym.

Apelacja zatem jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania stanowiącego wynagrodzenie pełnomocnika stosownie do treści § 2 pkt. 5 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r, poz. 1800).

\