Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny, w sprawie o sygnaturze akt I C 2426/14, z powództwa Skarbu Państwa – Starosty (...) przeciwko D. G., M. G. i J. B. o zapłatę – oddalił powództwo.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych
i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

Pozwany D. G. w dniu 3 sierpnia 2010 roku zawarł ze Starostą (...) umowę nr (...), na mocy której została mu przyznana ze środków Funduszu Pracy jednorazowo dotacja na podjęcie działalności gospodarczej w kwocie 19.000,00 zł. Kwota ta została wpłacona na rachunek bankowy pozwanego w dniu zawarcia umowy. Pozwane M. G. oraz J. B. zawarły umowę poręczenia, w której zobowiązały się solidarnie do zwrotu środków finansowych, wraz z odsetkami ustawowymi, udzielonych D. G. na podstawie w/w umowy w kwocie 19.000,00 zł na wypadek, gdyby zawarte w umowie zobowiązanie nie zostało wykonane. Pozwany D. G. rozpoczął działalność gospodarczą z dniem 16 sierpnia 2010 roku. Na potwierdzenie działalności gospodarczej przedstawił wpis do ewidencji gospodarczej z którego wynikało, iż prowadzi działalność od dnia 16 sierpnia 2010 roku. Nadto złożył zaświadczenie o wpisie do ewidencji gospodarczej z którego wynikało, iż prowadzi działalność od dnia 17 sierpnia 2010 roku. W okresie 30 dni od daty podjęcia działalności gospodarczej dokonał zakupu urządzeń potrzebnych do prowadzenia działalności gospodarczej, za wyjątkiem zakupu przyczepy samochodowej (2.899,00 zł) i betoniarki (699,00 zł), które zakupił w dniu 16 września 2010 roku. Na potwierdzenie zakupu przyczepy samochodowej wystawiona została faktura VAT nr (...), zaś na potwierdzenie zakupu betoniarki wystawiona została faktura (...). Po upływie około miesiąca pozwany został skontrolowany pod kontem tego, czy wszystkie przedmioty zakupione przez niego, objęte fakturami, znajdują się w jego posiadaniu. Kontrola przebiegła pozytywnie. Pozwany prowadził działalność gospodarczą przez ponad rok. W dniu 7 grudnia 2011 roku Skarb Państwa - Starosta (...) wystąpił z wnioskiem o wszczęcie postępowania w przedmiocie przedłożenia w Powiatowym Urzędzie Pracy, w Z., w trakcie realizacji przedmiotowej umowy, zaświadczeń o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej o różnej treści. Wyrokiem z dnia 7 maja 2012 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 446/12, Sąd Rejonowy w Zgierzu II Wydział Karny, uznał D. G. za winnego tego, że w miesiącu wrześniu 2010 roku w G. sfałszował zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, podając nieprawdziwą datę rozpoczęcia działalności gospodarczej 17 sierpnia 2010 roku i tak sporządzony dokument okazał jako autentyczny w Rejonowym Urzędzie Pracy w Z. w dniu 21 września 2010 roku, który wymagany był w związku z zawartą umową o przyznanie ze środków funduszu pracy jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, tj. czynu spenalizowanego w art. 270 § 1 k.k. i na podstawie art. 270 k.k. wymierzył mu karę 12 miesięcy ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wysokości 40 godzin w stosunku miesięcznym. Wskazany wyrok stał się prawomocny z dniem 14 maja 2012 roku. Powód pismami z dnia 28 sierpnia 2013 roku wezwał D. G. oraz M. G. i J. B. do zwrotu otrzymanych przez pozwanego środków na podjęcie działalności w wysokości 19.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia 3 sierpnia 2010 roku do dnia zapłaty. Pismem z dnia 29 listopada 2013 roku, złożonym w Powiatowym Urzędzie Pracy w dniu 2 grudnia 2014 roku, D. G. wniósł o umorzenie w całości żądanej należności. Wskazał, iż pobrane pieniądze wykorzystał zgodnie z przeznaczeniem. Pismem z dnia 4 grudnia 2013 roku Powiatowy Urząd Pracy poinformował pozwanego D. G., iż dopuszcza możliwość skorygowania przedsądowego wezwania do zapłaty w części dotyczącej kwoty, w ten sposób, że należność główna wyniesie 3.598,00 zł ( faktura Vat nr (...) oraz faktura Vat nr (...)), zaś odsetki ustawowe naliczane będą od dnia 3 sierpnia 2010 roku. Zobowiązano pozwanego do złożenia zaświadczenia z Urzędu Skarbowego oraz ZUS. Pismem z dnia 16 grudnia 2013 roku poinformowano pozwanego o trybie postepowania w sprawie umorzenia zobowiązania. Pismem z dnia 2 stycznia 2014 roku pozwany ponownie podniósł, iż zobowiązanie nie istnieje i nie ma podstaw prawnych, gdyż zostały złamane warunki umowy. Pismem z dnia 21 stycznia 2014 roku ponownie wezwano pozwanego do zapłaty kwoty 19.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 3 sierpnia 2010 roku. Umowa z dnia 3 sierpnia 2010 roku zawarta pomiędzy powodem a pozwanym w § 3 opisuje warunki wykorzystania środków przyznanych pozwanemu.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał, że powództwo podlega oddaleniu. Wskazał, iż poza sporem pozostaje, że stronę powodową oraz pozwanego D. G. wiązała umowa z dnia 3 sierpnia 2010 roku o przyznanie ze środków funduszu pracy jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, zaś pozwane M. G. i J. B. zobowiązały się poręczyć ewentualny zwrot środków finansowych. Niespornym jest również fakt, iż pozwany D. G. na podstawie w/w umowy uzyskał kwotę 19.000,00 zł. Żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż w okresie 30 dni od daty podjęcia działalności gospodarczej pozwany dokonał zakupu urządzeń potrzebnych do prowadzenia działalności gospodarczej, za wyjątkiem zakupu przyczepy samochodowej (2.899,00 zł) i betoniarki (699,00 zł), które zakupił w dniu 16 września 2010 roku, a następnie przez ponad rok prowadził działalność gospodarczą. Sąd meriti wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje nadto, iż pozwany rozpoczął działalność gospodarczą w dniu 16 sierpnia 2010 roku, zaś powodowi przedstawił zaświadczenie z którego wynikła data rozpoczęcia działalności gospodarczej - 17 sierpnia 2010 roku. W ocenie Sądu I instancji ewentualny obowiązek zwrotu przez pozwanych środków finansowych uzyskanych na podstawie w/w umowy wiąże się z naruszeniem zapisów § 3 umowy. Zgodnie z pkt 12 § 3 umowy bezrobotny jest zobowiązany do zwrotu w ciągu 30 dni od dnia otrzymania wezwania, przyznanych środków wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia ich uzyskania , w przypadku: a. niezgodnego z przeznaczeniem wykorzystania otrzymanych środków , b. prowadzenia działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 12 miesięcy; do okresu prowadzenia działalności gospodarczej zalicza się przerwy w jej prowadzeniu z powodu choroby lub korzystania ze świadczenia rehabilitacyjnego, c. podjęcia zatrudnienia lub zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej w okresie pierwszych 12 miesięcy prowadzenia działalności gospodarczej, d. złożenia niezgodnych z prawda oświadczeń o których mowa w § 6 ust 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 roku w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej, e. naruszenia innych warunków umowy. W ocenie Sądu Rejonowego zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, iż zachodzi którykolwiek z przypadków opisanych w pkt od a do d § 3 pkt 12 umowy. Strona powodowa nie wykazała powyższych okoliczności. Rozważenia wymaga natomiast § 3 pkt. 12e. Sąd meriti wskazał, że pozwany niewątpliwie rozpoczął działalność w terminie zakreślonym umową, nadto udokumentował i rozliczył wydatkowanie otrzymanych środków. Wątpliwości budzi natomiast kwestia udokumentowania rozpoczęcia działalności gospodarczej bowiem pozwany wskazał na dwie daty rozpoczęcia, z czego jedna była datą nieprawdziwą. Biorąc natomiast pod uwagę datę faktycznego rozpoczęcia działalności gospodarczej przez pozwanego uchybił on o jeden dzień terminowi wydatkowania środków finansowych w kwocie 3.598,00 zł (przyczepa samochodowa – 2.899,00 zł i betoniarka – 699,00 zł), które zakupił w dniu 16 września 2010 roku. Sąd I instancji uznał, że doszło do naruszenia § 3 pkt 2 umowy, co rodzi konsekwencje w postaci obowiązku zwrotu przyznanych środków wraz z odsetkami. Sąd Rejonowy odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia, podniesionego przez pozwanych wskazał, że zgodnie z umową z dnia 3 sierpnia 2010 roku, pozwany D. G. otrzymał z Funduszu Pracy jednorazową pomoc finansową w kwocie 19.000,00 zł na pokrycie wydatków związanych z podjęciem działalności gospodarczej. Dnia 28 sierpnia 2013 roku powód wysłał do D. G. oraz pozostałych pozwanych wezwanie do zwrotu przedmiotowego świadczenia. W dniu 29 stycznia 2014 roku powód wytoczył powództwo o zwrot pobranego przez pozwanego świadczenia z Funduszu Pracy. Za czynność uzasadniającą przerwanie biegu przedawnienia, w myśl art. 123 § 1 k.c. nie uznaje się wezwania do zapłaty skierowanego wobec dłużnika. Przepis ten zawiera zamknięty katalog czynności, które powodują przerwanie biegu przedawnienia. Zaliczyć do nich należy m.in. wytoczenie powództwa w celu zaspokojenia roszczenia. Sąd I instancji wskazał, że w rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajdują przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z 2004 roku (Dz. U. z 2013 r. poz. 674 ze zm.). Zgodnie z art. 76 ust. 1 tejże ustawy osoba, która pobrała nienależne świadczenie pieniężne z Funduszu Pracy, jest obowiązana do zwrotu, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji w przedmiocie obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia pieniężnego, kwoty otrzymanego świadczenia wraz z przekazaną od tego świadczenia zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składką na ubezpieczenie zdrowotne. Za nienależnie pobrane świadczenie uważa się natomiast w myśl art. 76 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy, świadczenie pieniężne wypłacone na podstawie nieprawdziwych oświadczeń lub sfałszowanych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd powiatowego urzędu pracy przez osobę pobierającą to świadczenie. Art. 76 ust. 3 wymienionej ustawy określa natomiast szczególne terminy przedawnienia dla roszczeń powiatowego urzędu pracy związanych z nienależnymi świadczeniami pieniężnymi wypłaconymi z Funduszu Pracy. W myśl wskazanego przepisu roszczenia powiatowego urzędu pracy z tytułu zasiłków, stypendiów i innych świadczeń pieniężnych finansowanych z Funduszu Pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia ich wypłaty. Sąd Rejonowy nie zaaprobował twierdzenia powoda, który wywodzi przedmiotowe roszczenie z art. 442 ¹ k.c., kwalifikując swoje żądanie jako roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym. Sąd meriti wskazał, że roszczenie powoda wynika z art. 76 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z 2004 roku. Wobec tego, w rozpatrywanej sprawie zastosowanie będzie miał 3 letni termin przedawnienia, Sąd uznał, że dochodzone przez powoda roszczenie uległo przedawnieniu w dniu 4 sierpnia 2013 roku, tj. przed wniesieniem pozwu przez powoda. Tym samym uznał zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanych za uzasadniony. Zachowanie pozwanego, który doprowadził do sfałszowania daty rozpoczęcia działalności gospodarczej ocenił jako niewłaściwe. Wskazał nadto, że niezależnie jednak od tego nie należy tracić z pola widzenia okoliczności towarzyszących, bowiem pozwany dokonał zakupu większości sprzętu we właściwym terminie, zaś w zakresie betoniarki i przyczepy samochodowej uchybił terminowi o jeden dzień, a następnie prowadził działalność gospodarczą przez ponad rok.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a to: a) art. 76 ust. 2 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r. poz. 674 ze zm.). poprzez błędne jego przyjęcie i zastosowanie w niniejszej sprawie, co doprowadziło do uznania, że roszczenie powoda przedawniło się; b) art. 442 ¹ k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że termin przedawnienia roszczenia przysługującego powodowi przedawnił się licząc od dnia wypłaty środków wynikających z umowy, nie zaś od daty dowiedzenia się przez powoda o wyrządzeniu przez pozwanych szkody tj. od dnia wydania wyroku karnego tj. 12 maja 2012 roku. W uzasadnieniu apelacji powód wskazał, że dopiero fakt prawomocnego skazania pozwanego dał powodowi podstawę do stwierdzenia, że warunki umowy (...) o przyznaniu ze środków Funduszu Pracy jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej nie zostały dochowane. Wskazał, że zachowanie pozwanego mieści się w kategorii deliktu, a co za tym idzie daje podstawę do zastosowania przepisu art. 442 ¹ k.c., który reguluje termin przedawnienia roszczeń tego typu. Podkreślił, że o fakcie wyrządzenia szkody powód dowiedział się dopiero w momencie uprawomocnienia się wyroku skazującego pozwanego. Zgodnie natomiast z art. 442 ¹ k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat 3 od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie. Podniósł, że nawet gdyby przyjąć, że datą dowiedzenia się o szkodzie było wydanie wyroku w dniu 12 maja 2012 roku, uznać należy, iż w dacie wytoczenia powództwa roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu. Dodał, że bez znaczenia dla odpowiedzialności pozwanego pozostaje okoliczność, że pozwany dopuścił się opóźnienia jedynie o jeden dzień. W konsekwencji zgłoszonych zarzutów apelujący wniósł o: - zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz orzeczenie o kosztach postępowania, w tym także o kosztach zastępstwa prawnego za obie instancje, według norm przepisanych; - ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwani wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania odwoławczego.

Na rozprawie odwoławczej w dniu 1 czerwca 2015 roku pełnomocnik powoda poparł apelację i wniósł o zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu na podstawie
art. 385 k.p.c. Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również
w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego. Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji nie zasługują na uwzględnienie. Ponieważ rzeczą Sądu Odwoławczego nie jest powielanie trafnych wywodów Sądu Rejonowego, których skarżący nie zdołał skutecznie podważyć, niniejsze uzasadnienie należało ograniczyć stricte do zarzutów apelacji. Jak wynika z treści apelacji skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie w sprawie art. 76 ust. 2 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz niezastosowanie art. 442 ¹ k.c., co doprowadziło do uznania, że termin przedawnienia roszczenia przysługującego powodowi przedawnił się licząc od dnia wypłaty środków wynikających z umowy, nie zaś od daty dowiedzenia się przez powoda o wyrządzeniu przez pozwanych szkody tj. od dnia wydania wyroku karnego (12 maja 2012 roku).

W ocenie Sądu Odwoławczego zarzut ten jest chybiony. Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, jakoby Sąd Rejonowy naruszył powołane przez apelującego przepisy prawa materialnego.

Zgodnie z art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r. poz. 149) osoba, która pobrała nienależne świadczenie pieniężne z Funduszu Pracy, jest obowiązana do zwrotu, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji w przedmiocie obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia pieniężnego, kwoty otrzymanego świadczenia wraz z przekazaną od tego świadczenia zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składką na ubezpieczenie zdrowotne. Za nienależnie pobrane świadczenie uważa się natomiast w myśl art. 76 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy, świadczenie pieniężne wypłacone na podstawie nieprawdziwych oświadczeń lub sfałszowanych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd powiatowego urzędu pracy przez osobę pobierającą to świadczenie. Art. 76 ust. 3 wymienionej ustawy określa natomiast szczególne terminy przedawnienia dla roszczeń powiatowego urzędu pracy związanych z nienależnymi świadczeniami pieniężnymi wypłaconymi z Funduszu Pracy. W myśl wskazanego przepisu roszczenia powiatowego urzędu pracy z tytułu zasiłków, stypendiów i innych świadczeń pieniężnych finansowanych z Funduszu Pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia ich wypłaty. Stosownie zaś do treści art. 76 ust. 5 ustawy w zakresie nieuregulowanym w ust. 2-4 stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny dotyczące przerwania biegu terminów przedawnienia. Oznacza to, że w innym zakresie wyłączone jest stosowanie kodeksowych zasad. Zgodnie natomiast z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Bez wątpienia wniesienie do Sądu I instancji pozwu jest czynnością, która przerywa bieg przedawnienia. W rozpoznawanej sprawie powód wystąpił z roszczeniem do Sądu Rejonowego w dniu 29 stycznia 2914 roku, a zatem po upływie trzyletniego okresu przedawnienia. W tym stanie rzeczy podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia okazał się skuteczny. Stosownie zaś do treści art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Art. 76 ust. 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy określa szczególne terminy przedawnienia dla roszczeń powiatowego urzędu pracy związanych z nienależnymi świadczeniami pieniężnymi wypłaconymi z Funduszu Pracy. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż słusznie uznał Sąd I instancji, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu z dniem 4 sierpnia 2013 roku. Należy dodać, że istotą przedawnienia jest to, że ma ono mobilizować wierzyciela, by wykonywał swoje prawo podmiotowe przez realizację przysługującego mu roszczenia. Wniesienie aktu oskarżenia nie przerywa biegu przedawnienia roszczenia ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 czerwca 2013 roku, V ACa 181/13, LEX nr 1342261). Wskazać należy, że o tym jakie świadczenie jest świadczeniem nienależnym w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ( a więc dającym możliwość domagania się jego zwrotu) rozstrzyga przepis art. 76 ust. 2 ustawy. Świadczenie wypłacone pozwanemu bez wątpienia mieści się w kategorii określonej art. 76 ust. 2 pkt 2 ustawy, gdyż składając w Rejonowym Urzędzie Pracy w Z. w dniu 21 września 2010 roku, jako autentyczne, sfałszowane zaświadczenie o prowadzeniu działalności gospodarczej, wskazujące na nieprawdziwą datę rozpoczęcia prowadzenia tej działalności (17 sierpnia 2010 roku) pozwany w sposób świadomy wprowadził w błąd powiatowy urząd pracy. Regulacja zawarta w art. 76 ust. 2 stanowi unormowanie samodzielne, wyłącznie na użytek ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. O tym jakie świadczenie pieniężne jest świadczeniem nienależnym rozstrzyga więc wyłącznie art. 76 ust. 2 ustawy, bez możliwości odwoływania się do Kodeksu cywilnego co do rozumienia pojęcia świadczenia nienależnego i przypadków, w których można żądać zwrotu wypłaconego na podstawie tej ustawy świadczenia. Kwestię tę rozstrzygnął ustawodawca wskazując w art. 76 ust. 5 ustawy, że tylko w zakresie nieuregulowanym w ust. 2-4 stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące przerwania biegu terminu przedawnienia. Oznacza to, że w innym zakresie wyłączone jest stosowanie kodeksowych zasad. Z tych względów nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie winien mieć art. 422 ¹ k.c. Jedynie na marginesie należy dodać, że pozwany miał możliwość weryfikacji zaświadczenia złożonego przez powoda, bez konieczności oczekiwania na wynik postępowania karnego, gdyż dane dotyczące rejestracji podmiotów gospodarczych są dostępne i jawne.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego
z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.