Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 grudnia 2022 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo Miasta Ł. skierowane przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Ł. o zapłatę kwoty 24.962 złote.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka, zaskarżając go w całości.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, w postaci art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie wadliwej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie poprzez uznanie powództwa za nieudowodnione, podczas, gdy początek zadłużenia uznanego przez p. A. w ugodzie z dnia 3 marca 2022 roku był możliwy do ustalenia poprzez odniesienie kwoty wskazanej w niej jako zadłużenie do wysokości odszkodowania wraz z mediami wskazanego w wyliczeniu zadłużenia i nie ustalenia w konsekwencji tego zaniechania, że okres zadłużenia pozwanego objęty żądaniem pozwu poprzedza okres zadłużenia osób faktycznie zajmujących lokal do dnia 31 sierpnia a powyższe wskazuje, że kwota dochodzona pozwem została wykazana dowodami złożonymi w sprawie i odpowiada rzeczywistej odpowiedzialności pozwanego.

W konsekwencji postawionych zarzutów skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Jedynym zarzutem stawianym przez skarżącego w wywiedzionej apelacji jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c..

Zarzut ten musi być uznany za chybiony.

Sąd Rejonowy dokonał bowiem prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie przedstawiając logiczną argumentację prawną.

Ustalenia sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt II UKN 61/97 - OSNAP 1998 r. nr 3, poz. 104; wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97 - OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999 r., sygn. akt I PKN 21/98 - OSNAP 2000, nr 4, poz. 143).

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. W ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje swoboda zastrzeżona przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne kwestionowanie tej swobody może mieć miejsce tylko w szczególnych okolicznościach. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego. Okoliczności takie w niniejszej sprawie nie miały miejsca.

O bezzasadności zarzutu apelacji świadczy nadto sam sposób jego sformułowania. Sąd Rejonowy nie mógł bowiem w ogóle naruszyć przepisu art. 233 § 1 k.p.c.. Ustalił bowiem, że przedmiotowa ugoda została zawarta, zaś treść tej umowy wynika z dokumentu ugody i nie była przez strony kwestionowana.

Kwestia natomiast, jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ugoda ta ma, nie należy do sfery ustaleń faktycznych i prawa procesowego. Ocena taka stanowi proces subsumpcji, czyli zastosowania prawa materialnego do ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, nie stanowi zaś elementu ustaleń faktycznych i związanych z tymi ustaleniami domniemań bądź oceny mocy i wiarygodności dowodów. Kwestionowanie takiej oceny nastąpić więc może jedynie poprzez postawienie zarzutu naruszenia prawa materialnego, czego jednak skarżący nie uczynił.

Badając jednak powyższą kwestię z urzędu, wobec niezwiązania Sądu Okręgowego zarzutami naruszenia prawa materialnego, wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy prawa materialnego nie naruszył.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób wyczerpujący wskazał dlaczego zawarcie przedmiotowej ugody wywarło wpływ na zakres ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, a w konsekwencji, dlaczego należało uznać roszczenie powoda za nieudowodnione co do wysokości. Wywód ten Sąd Okręgowy również przyjmuje za własny, w związku z czym nie ma potrzeby jego ponownego przytaczania.

Nie sposób przy tym zaakceptować zawartego w apelacji stanowiska powoda, co do interpretacji treści ugody, które oparte jest na konieczności uwzględnienia przez Sąd szeregu zupełnie dowolnych, nie ujętych w treści ugody założeń formułowanych przez powoda. W żaden sposób nie zdołano bowiem udowodnić, że założenia takie były znane drugiej stronie ugody i przez nią akceptowane.

Na marginesie należy również wskazać, że Sąd Rejonowy zobowiązał pełnomocnika strony powodowej do udzielenia wyjaśnień co do złożonej do akt sprawy ugody. W toku postępowania pełnomocnik powoda nie raczył na to zobowiązanie odpowiedzieć. W tej sytuacji nie sposób przyjąć, że skutki zaniechania pełnomocnika powoda miałyby niekorzystnymi skutkami procesowymi obciążać kogokolwiek poza stroną powodową. Nie było obowiązkiem Sądu Rejonowego wyręczać profesjonalnego pełnomocnika strony w jego obowiązkach.

Powyższe przesądza również o braku podstaw do uwzględnienia apelacji, która jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Zasądzona z tego tytułu kwota 1.800 złotych stanowi zwrot kosztów zastępstwa procesowego pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego została ustalona na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r., poz. 1964).

Biorąc pod uwagę stopień zawiłości sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika pozwanego i jego wkład w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności fakt, iż w toku postępowania apelacyjnego nie było prowadzone postępowanie dowodowe, zaś apelacja została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, brak było podstaw do ustalenia wysokości wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego w wysokości innej niż minimalna, przewidziana przepisami wyżej wskazanego rozporządzenia.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwot zasądzonych tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.