Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z 12 listopada 2021 r. wytoczonym przed Sądem Rejonowym dla Ł.- W. w Ł., a skierowanym przeciwko (...) SA w W. P. W. wniósł o zasądzenie kwoty 10 500,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 09 marca 2021 r. do dnia zapłaty, w tym kwoty: 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia, 500 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania od pozwanego wraz z kosztami zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Powód wskazał, iż dochodzi powyższych roszczeń w związku z wypadkiem komunikacyjnym, jakiemu uległ w dniu 24 października 2020 roku .

(pozew k. 3-7)

W odpowiedzi na pozew, doręczony 10 stycznia 2022 r., pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady , ale zakwestionował wysokość żądanego przez powoda zadośćuczynienia oraz odszkodowania. Podniósł również zarzut przyczynienia się powoda do powstania szkody w 50%. (odpowiedź na pozew, k. 37-40, epo k. 35)

Postanowieniem z 18 listopada 2022 r. powód został zwolniony od kosztów sądowych częściowo, mianowicie od kosztów opinii biegłych.

(postanowienie k. 246)

Pismem z 13 maja 2024 r. powód rozszerzył powództwo do łącznej kwoty 116 043,60 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 marca 2021 r. do dnia zapłaty, w następujący sposób: zadośćuczynienie do łącznej kwoty 111 000,00 zł, odszkodowanie za koszty opieki osób trzecich do łącznej kwoty 5 043,60 zł.

(rozszerzenie powództwa k. 307-310)

Postanowieniem z dnia 5 lipca 2024 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

( postanowienie k-318)

W odpowiedzi na modyfikację powództwa, doręczoną 19 lipca 2024 r., pozwany wniósł o oddalenie powództwa również w zakresie rozszerzonym.

(odpowiedź, k. 328)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 października 2020 r. w Ł. na skrzyżowaniu ulic (...) kierujący samochodem marki B. o nr rej. (...) - Ł. S. uderzył w samochód marki V. (...) o nr rej. (...), następnie pojazdy wytrącone z toru jazdy uderzyły w stojący z uwagi na warunki ruchu samochód marki M. (...) o nr rej. (...). Powód był pasażerem pojazdu marki B..

Z miejsca zdarzenia Powód został przetransportowany karetką pogotowia ratunkowego do SP ZOZ (...) Szpitala (...) w Ł.. Po wykonaniu diagnostyki Powód został przetransportowany do (...) Szpitala (...) Medycznej - (...) Szpitala (...) w Ł., gdzie był hospitalizowany w Klinice (...) od 25 października do 06 listopada 2020 r. Zdiagnozowano u niego złamanie odcinka lędźwiowego kręgosłupa i miednicy, złamanie panewki stawu biodrowego, zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawu i więzadeł biodra – zwichnięcie stawu biodrowego, uraz wielonarządowy, złamanie tylnej krawędzi panewki stawu biodrowego lewego, zwichnięcie stawu biodrowego lewego, mnogie złamania żeber lewych, stłuczenie płuca lewego.

Złamanie tylnej ściany panewki stawu biodrowego lewego było zespolone operacyjnie w dniu 02 listopada 2020 r. Zastosowano wobec powoda okołooperacyjną profilaktykę antybiotykową, przeciwzakrzepową i leczenie przeciwbólowe. W ramach oddziału Powód był również rehabilitowany.

Przez pierwsze dwa miesiące od wyjścia ze szpitala powód przebywał u byłej żony. Nie wstawał z łóżka, korzystał z pampersów. Miał obniżony nastrój. Korzystał z prywatnej rehabilitacji (około 500 zł za 10 zabiegów i przyjmował leki (około 300-400 zł miesięcznie). Wymagał pomocy osób trzecich przy wstawaniu i siadaniu oraz kładzeniu się, myciu, ubieraniu się, ścieleniu łóżka i zmianie pościeli, sprzątaniu, robieniu zakupów, gotowaniu i podawaniu posiłków, praniu. Przez pół roku od wypadku opiekowała się nim matka i była żona. Z czasem zaczął poruszać się o balkoniku (300 zł), o kulach (100 zł). Korzystał z nakładki na toaletę (400 zł) i specjalnego materaca do łóżka (1.000 zł). Z uwagi na ubytek w biodrze powód poddał się wszczepieniu endoprotezy. Miesiąc po zabiegu spędził w pozycji leżącej. Pomagała mu wtedy matka.

(okoliczności bezsporne; nadto wyrok, k. 67-68, 345-347; zeznania świadka K. W., k. 229v-230v – nagranie 00:10:39-00:44:03; dokumentacja medyczna k. 20-25, 55-56, 81-215)

Pismem z 1 lutego 2021 r. powód zgłosił pozwanemu powstałą szkodę i wezwał do wypłaty na jego rzecz 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 20.000 zł tytułem odszkodowania. Pozwany odebrał zgłoszenie 8 lutego 2021 r. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 3 marca 2021 r. i 4 listopada 2021 r. przyznał powodowi 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 615,60 zł tytułem kosztów opieki, 349,15 zł tytułem kosztów leczenia, 750 zł tytułem ryczałtu na poczet kosztów leczenia, 750 zł tytułem ryczałtu na koszty związane z dojazdami do placówek medycznych. Kwoty te pomniejszono o 50 % przyczynienia.

(zgłoszenie szkody, k. 9-11; potwierdzenie nadania i odbioru k. 12-14, decyzja, k. 15-17, 18-19)

Prawomocnym wyrokiem skazującym z 18 maja 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi uznał Ł. S. za winnego tego, że w dniu 24 października 2020 roku w Ł. na skrzyżowaniu ulic (...) umyślnie naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości potwierdzonym badaniem z wynikiem 0,63 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...), przekraczając dozwoloną prędkość określoną znakiem drogowym o 90 km/h oraz poruszając się po torowisku pojazdów szynowych, poza jezdnią przeznaczoną dla pojazdów samochodowych, spowodował nieumyślnie wypadek, uderzając w pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowany przez G. J., w wyniku którego G. J. doznał obrażeń wielomiejscowych wielonarządowych, zwłaszcza klatki piersiowej i jamy brzusznej, na skutek których zmarł, pasażerka pojazdu marki V. (...) M. J. doznała urazu klatki piersiowej ze złamaniami żeber lewych I-V oraz X i XI, z odmą opłucnową lewostronną, stłuczeniem i niedodmą płuca lewego oraz odmą śródpiersia i rozedmą podskórną klatki piersiowej, a także urazu głowy z utratą przytomności, które to obrażenia należy traktować jako inne niż określone w art. 156 § 1 k.k., naruszające czynność narządu oddechowego i narządu ruchu na czas dłuższy niż 7 dni, pasażer samochodu marki B. P. W. doznał obrażeń ciała w postaci urazu klatki piersiowej ze złamaniami żeber lewych II-IV i VI, VII oraz stłuczeniem i rozerwaniem miąższu płuca lewego, a także zwichnięcia lewego stawu biodrowego ze złamaniem panewki tego stawu, które to obrażenia należy traktować jako inne niż określone w art. 156 § 1 k.k., naruszające czynność narządu oddechowego, narządu ruchu i lewej kończyny dolnej na czas dłuższy niż 7 dni, po czym zbiegł z miejsca zdarzenia.

(kopia wyroku k. 67-68, 345-347)

Wobec tego, że w dniu wypadku powód spożywał alkohol wspólnie z Ł. S. i mimo możliwości, nie wysiadł z kierowanego przez niego pojazdu, powód uznał swoje przyczynienie na poziomie 40%. Pozwany przyznał ten stopień przyczynienia.

(pismo k. 70, 73)

U powoda doszło do złamania siedmiu lewych żeber od II do VIII, ze zniekształceniem klatki piersiowej i uszkodzenia tkanki płucnej (rozerwanie) w zakresie dolnego płata lewego płuca i górnego płata prawego płuca, z obecnością krwiaka lewej jamy opłucnej, bez obecności odmy opłucnej. Rokowania co do życia u powoda obecnie są dobre. Zniekształcenia złamanych żeber u powoda pozostaną dożywotnio. Zmiany w tkance płucnej oraz w opłucnej uległy samoistnemu wygojeniu w czasie ponad 6 miesięcy od daty wypadku. U powoda stały uszczerbek na zdrowiu wskutek złamania siedmiu lewych żeber od II do VIII, (w tym złamania żeber II, III, IV i VII z przemieszczeniem), uszkodzenia tkanki płucnej (rozerwanie) w zakresie dolnego płata lewego płuca i górnego płata prawego płuca, z obecnością krwiaka lewej jamy opłucnej, bez obecności odmy opłucnej wynosi 10% według (pkt 58 a). Długotrwały uszczerbek na zdrowiu wskutek uszkodzenia tkanki płucnej (rozerwanie) w zakresie dolnego płata lewego płuca i górnego płata prawego płuca, z obecnością krwiaka lewej jamy opłucnej, bez obecności odmy opłucnej, bez niewydolności oddechowej wynosi 10% (pkt 61 a). Złamania żeber skutkują nasilonym zespołem bólowym, zwiększającym się przy ruchach oddechowych lub poruszaniu tułowia. Ból jest silny, jego nasilenie wynosi ok. 9 punktów w dziesięciostopniowej skali (...). W miarę przebiegu gojenia złamań żeber dolegliwości zmniejszają się i po ok. 2 - 3 miesiącach wynoszą ok. 2-3 punktów w skali (...). Z kolei uszkodzenie tkanki płucnej, bez niewydolności oddechowej i bez konieczności interwencji torakochirurgicznej nie skutkuje większymi dolegliwościami bólowymi. O ile przebieg gojenia obrażeń nie zostanie powikłany, zmiany mogą ulec wygojeniu w przeciągu 6-11 miesięcy. Całość leczenia torakochirurgicznego u powoda została przeprowadzona na koszt NFZ. U powoda obrażenia klatki piersiowej nałożyły się na uszkodzenia narządu ruchu. Wyłącznie z przyczyn torakochirurgicznych powód wymagał pomocy i opieki osób trzecich, przez około 2 miesiące po wypadku, w wymiarze 3-4 godzin dziennie, w zakresie utrzymywania higieny osobistej, poruszania się, prowadzenia gospodarstwa domowego, zakupów żywności, przyrządzania posiłków.

(opinia biegłego w zakresie chirurgii ogólnej, naczyniowej i torakochirurgii k. 250-252)

Powód wskutek wypadku z dnia 24 października 2020 roku doznał urazu wielonarządowego w postaci : złamania kolumny tylnej miednicy -całkowitego tylnego zwichnięcia kości udowej w stawie biodrowym lewym z wieloodłamowym złamaniem panewki z przemieszczeniem ku tyłowi, stłuczenia klatki piersiowej, ze złamaniem żeber od II do VIII po stronie lewej z uszkodzeniem (rozerwaniem tkanki płucnej ) w zakresie dolnego płata lewego płuca i górnego płata płuca prawego, krwiaka lewej jamy opłucnowej. Leczenie ortopedyczne powoda zostało zakończone w dniu 25 kwietnia 2022 roku. Rokowanie co do stanu zdrowia ortopedycznego powoda jest niepewne. Wynika to z obrażeń, tj. złamań miednicy z powikłaniami, kostnieniem pozaszkieletowym (w tkankach miękkich), zmianami zwyrodnieniowymi i ograniczeniem funkcji. W ocenie ortopedycznej, wypadek jakiemu uległ powód w dniu 24 października 2020 roku spowodował u niego trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 40 % (pkt 97 pkt. b). Wieloodłamowe złamanie panewki miednicy z całkowitym przemieszczeniem dużego fragmentu ku tyłowi ze zwichnięciem tylnym głowy kości udowej, pomimo wczesnej repozycji i leczenia operacyjnego spowodowało u powoda powstanie zmian zwyrodnieniowo - zniekształcających, martwicy jałowej głowy kości udowej ze złamaniem szyjki kości udowej z wytworzeniem stawu rzekomego i kostnienia pozaszkieletowego. Z tego powodu powód musiał być kolejny raz operowany. Operacja polegała całkowitej alloplastyce stawu biodrowego lewego. Urazy, jakich doznał powód w przedmiotowym wypadku spowodowały u niego cierpienie, spowodowane bólem o dużym nasileniu, zwłaszcza w okresie okołowypadkowym. Charakter ukrwienia i unerwienia miednicy, stawu biodorowego sprawia że jest to okolica wstrząsorodna w przebiegu wysokoenergetycznego urazu. Dlatego też nasilenie bólu w ostrym okresie może sięgać granicy 8-10 stopni w skali (...). Okres ten może trwać ok. 5-7 dni. W późniejszym czasie dolegliwości mają charakter umiarkowany. Przez okres ok. 3- 4 tygodni pacjent musi przyjmować leki sedatywne i przeciwbólowe Dolegliwości bólowe o miernym nasileniu (2-3 stopnie w skali (...) mogły utrzymywać się przez okres 14-15 miesięcy ) tj. do czasu drugiej operacji (alloplastyki). Powód po wypadku leczony był w placówkach służby zdrowia finansowanych przez NFZ, w związku z tym kosztów nie ponosił. Zakup leków przeciwbólowych, przeciwzakrzepowych jest częściowo refundowany. Wraz z zakupem środków pomocniczych (kul, balkonika ortopedycznego, materaca przeciwodleżynowego, środków opatrunkowych), biegły szacuje na ok. 2.500 zł. Po opuszczeniu szpitala, przebywając w domu, powód wymagał pomocy ze strony innych osób w podstawowych czynnościach życia codziennego, takich jak codzienne zabiegi higieniczne, przygotowywanie posiłków, zmiany opatrunków po przebytych operacjach, robienie zakupów itp. przez okres ok. 2 miesięcy po wypadku w wymiarze dziennym ok. 3 - 4 godzin. Przez kolejny miesiąc pomoc ta mogła być świadczona przez 2 godziny dziennie. Po kolejnej operacji powód mógł wymagać pomocy ze strony innych osób w wymiarze 3 godzin dziennie przez okres 1 miesiąca (dot. operacji alloplastyki biodra). (opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii k. 287-292)

Endoproteza stawu nie jest skutkiem urazu. Jest sposobem leczenia. W przypadku powoda, uraz - rozległe uszkodzenie miednicy, spowodował skutki w postaci resorpcji (zaniku) ze złamaniem szyjki kości udowej i wytworzeniem stawu rzekomego oraz rozległych skostnień pozaszkieletowych, które mogą stanowić przyczynę przewlekłych dolegliwości bólowych, a także trwałych ograniczeń funkcji. Zwichnięcie stawu biodrowego lewego ze złamaniem kolumny tylnej miednicy - to bardzo ciężki uraz powodujący trwałe i nieodwracalne skutki u powoda w postaci przemieszczeń, deformacji, skostnień pozaszkieletowych. Następstwa te wynikają z pierwotnych uszkodzeń naczyń krwionośnych, zaburzeń ukrwienia, które stanowią przyczynę martwicy głowy kości udowej, złamania szyjki udowej z trwałym brakiem zrostu (wytworzeniem stawu rzekomego). Dlatego też stan po alloplastyce stawu biodrowego nie może być oceniany jako uszczerbek na zdrowiu, ponieważ ocena zakresu funkcji sztucznego stawu nie ma nic wspólnego z obrażeniami ciała, które spowodowały ten uszczerbek.

(uzupełniająca opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii k. 392-394)

W ww. wypadku komunikacyjnym powód doznał w zakresie klatki piersiowej i płuc urazów: złamania 7 żeber po stronie lewej, w tym 4 z przemieszczeniem, stłuczenia płuca lewego z rozerwaniem miąższu płucnego i krwiakiem w lewej jamie opłucnowej, z obrazem matowej szyby w TK, bez cech odmy opłucnowej. Leczony zachowawczo.

W okresie leczenia ortopedycznego otrzymywał leczenia antybiotykowe i Atrovent wziewnie z powodu duszności. Rokowanie są dobre, zniekształcenia klatki piersiowej na skutek złamania żeber , szczególnie z przemieszczeniem pozostają nadal.

Stłuczenie płuca lewego i zmiany w opłucnej uległy samoistnemu wyleczeniu w czasie do 6 miesięcy. Uszczerbek na zdrowiu z powodu złamania 7 żeber po stronie lewej wynosi 10% (punkt 58a). Uszczerbek stały. Stłuczenie płuca lewego z krwiakiem opłucnej, z zacienieniem miąższu płucnego w obrazie matowej szyby po wypadku, bez niewydolności oddechowej - nie wymagające leczenia torakochirurgicznego, bez leczenia pulmonologicznego /brak dokumentacji/ - nie powoduje stałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Urazy klatki piersiowej- złamanie żeber z przemieszczeniem wywoływały bóle klatki piersiowej, początkowo silne, w późniejszym okresie /po około 2-3 miesiącach/ coraz mniejsze. Wymagały leków przeciwbólowych i antybiotykoterapii. Dolegliwości te nałożyły się na urazy ortopedyczne dotyczące biodra lewego.

(opinia biegłego z zakresu pulmonologii i alergologii k. 312-314)

Stawka opiekuńcza (...) za jedną godzinę opieki od poniedziałku do piątku wynosiła w okresie od 1 kwietnia 2018 r. do 31 marca 2019 r. – 20 zł, w okresie od 1 kwietnia 2019 r. do 30 stycznia 2020 r. – 21,20 zł, w soboty, niedziele i święta wynosiła 22 zł, w okresie od 31 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. w dni powszednie, soboty, niedziele, i święta wynosiła 23,70 zł.

W okresie rekonwalescencji po operacji stawu biodrowego stawka opiekuńcza (...) za jedną godzinę opieki wynosiła 28 zł.

(bezsporne, pismo z (...) k. 26)

Przed wypadkiem powód był zawodowym kierowcą. Nie miał problemów ze zdrowiem, z wyjątkiem leczonego nadciśnienia.. Nie odzyskał sprawności sprzed wypadku, nadal utyka. Powód pracuje za wynagrodzeniem wynoszącym około 2.000 zł miesięcznie. Rodzice wspomagają go kwotą około 1.500 zł miesięcznie.

(zaświadczenie k. 275, oświadczenie k. 240-242, zeznania świadka K. W., k. 229v-230v – nagranie 00:10:39-00:44:03)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wskazanych dowodów w tym: opinii biegłych, zeznań świadka oraz dokumentów. W zakresie stanu zdrowia powoda i jego związku przyczynowego z wypadkiem sąd oparł się przede wszystkim na przeprowadzonych w sprawie dowodach z opinii biegłych (chirurga, ortopedy, pulmonologa). Stopień przyczynienia nie był sporny pomiędzy stronami.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 kpc Sąd postanowił pominąć dowód z opinii biegłego chirurga plastyka, wobec kilkukrotnego niezgłoszenia się powoda na termin badania niezbędnego do wydania opinii (k. 283, 300)

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 kpc Sąd postanowił pominąć dowód z kolejnej opinii biegłego ortopedy zawnioskowany przez stronę pozwaną jako nie przydatny dla potrzeb rozstrzygnięcia. Złożone przez biegłego dwie opinie są kompleksowe i odpowiadają na wszystkie pytania Sądu oraz pełnomocników stron. Dlatego też, wbrew stanowisku pozwanego, nie było potrzeby wyjaśniania okoliczności istotnych dla sprawy.

Sąd na postawie art. 302 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania powoda wobec jego nieusprawiedliwionej nieobecności na rozprawie wyznaczonej w celu jego przesłuchania. .

W powyższym stanie faktycznym, Sąd zważył,
co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Stan faktyczny nie był przedmiotem sporu w zakresie sprawstwa wypadku. Bezspornym było, że sprawcą przedmiotowego wypadku był Ł. S., kierujący pojazdem objętym umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powyższe ustalenia wynikały też jednoznacznie z wyroku karnego skazującego i wiązały w tym zakresie Sąd rozstrzygający w postępowaniu cywilnym, zgodnie z art. 11 k.p.c.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność w sprawie co do zasady, w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi świadczenia w odpowiedniej - w jego ocenie - wysokości.

Strona pozwana w niniejszej sprawie nie kwestionowała tego, że w dacie zajścia opisanego w pozwie wypadku komunikacyjnego obejmowała umowną ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialność cywilną sprawcę wypadku. Strona pozwana nie kwestionowała także i tego, że wyżej opisany wypadek miał miejsce, uznając co do zasady swoją odpowiedzialność za poniesione przez poszkodowanego skutki wypadku. Podnosiła, że wysokość roszczenia o zadośćuczynienie i odszkodowanie jest wygórowana i nieudowodniona w żądanym zakresie, nadto podniosła zarzut przyczynienia się powoda.

Podstawą prawną odpowiedzialności pozwanego jest przepis art. 805 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany ubezpieczyciel przejął na siebie odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez kierującego pojazdem zobowiązując się, w zamian za zapłatę przez ubezpieczonego umówionej składki, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku (art. 822 § 1 k.c.).

Odnosząc się do zarzutu przyczynienia się przez powoda do powstania szkody, należy zauważyć, iż o przyczynieniu się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody mówimy wówczas, gdy szkoda jest skutkiem nie tylko zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy innego podmiotu, ale także zachowania się samego poszkodowanego. Zachowanie się poszkodowanego jest więc w konstrukcji przyczynienia traktowane jako adekwatna współprzyczyna powstania lub zwiększenia szkody (wyrok SN z dnia 20 czerwca 1972 r., II PR 164/72, LEX nr 7098). Zgodnie z brzmieniem art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności.

Wobec tego, że w dniu wypadku powód spożywał alkohol wspólnie z Ł. S. i mimo możliwości, nie wysiadł z kierowanego przez niego pojazdu, powód uznał swoje przyczynienie na poziomie 40% . Jest to stopień przyczynienia adekwatny do przebiegu zdarzeń z dnia wypadku i wpływu zachowania się poszkodowanego mającego wpływ na jego skutki.

Powód w pierwszej kolejności domagał się kompensacji szkody niemajątkowej, żądając zadośćuczynienia za doznaną w wyniku zdarzenia z dnia 24 października 2020 r. krzywdę. Podstawą prawną dla takiego roszczenia stanowi przepis art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c., który przewiduje, iż w wypadku m.in. uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Powołana krzywda ujmowana jest jako cierpienie psychiczne i fizyczne wynikające z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Zadośćuczynienie jest formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej i obejmuje swym zakresem wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te które mogą powstać w przyszłości. Ma w swej istocie ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć. Przy oznaczeniu zakresu wyrządzonej krzywdy należy uwzględniać rodzaj naruszonego dobra, natężenie i czas trwania naruszenia, trwałość skutków naruszenia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień ich uciążliwości, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, wiek pokrzywdzonego, rokowania na przyszłość, a także stopień winy sprawcy (wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, LEX nr 327923; wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSN 1981/5/81, LEX nr 2582).

Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a więc powinno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednak przy jego ustalaniu należy mieć na względzie potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, nr 2, poz. 40, LEX nr 141820). Kwota zadośćuczynienia nie może stanowić źródła wzbogacenia, a jedynym kryterium dla oceny wysokości zasądzonego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy powoda (wyrok SA w Lublinie z dnia 12 października 2004 r., I ACa 530/04, LEX nr 179052).

Określając wysokość zadośćuczynienia w rozpoznawanej sprawie, Sąd wziął pod uwagę zakres cierpień fizycznych i psychicznych powoda odczuwanych w związku z obrażeniami ciała, rodzaj i charakter doznanych urazów i powikłań, a także, będące ich konsekwencją, ograniczenia w zakresie życia codziennego. Sąd wziął też pod uwagę fakt, iż w wyniku wypadku powód doznał uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 60%. W dacie wypadku powód był osobą młodą i w pełni sprawną.

Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń, w związku z doznanymi obrażeniami, powód odczuwał bardzo silne dolegliwości bólowe i dyskomfort psychiczny. Cierpienia fizyczne i psychiczne, związane były nie tylko ze skutkami urazu, ale także koniecznością przejścia na łóżkowy tryb życia. Powód przyjmował zalecone leki, odbywał konsultacje lekarskie, poddał się rehabilitacji. Wielkość szkody jest tym wyższa i dotkliwsza, zważywszy na sytuację powoda sprzed wypadku jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, do czasu wypadku był osobą aktywną, samodzielną i sprawną fizycznie. Była zawodowym kierowcą. Na skutek doznanych urazów i związanych z nimi ograniczeń sprawności, zależny był od pomocy innych osób. Mimo rehabilitacji nie odzyskał pełnej sprawności. Nadal utyka. Ze względu na stan zdrowia zmienił stanowisko pracy.

Oczywiste jest, że szkody niemajątkowej nie da się wymierzyć w kategoriach ekonomicznych. Jednakże analizując okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy Sąd stanął na stanowisku, że zadośćuczynienie w kwocie 111.000 zł, oprócz kwoty 15.000 zł wypłaconej przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego, jest adekwatne z punktu widzenia rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy. Wobec czego uznał za zasadne przyznanie powodowi zadośćuczynienia w żądanej kwocie.

O odsetkach od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Należy podkreślić, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym staje się wymagalne dopiero po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1973 r. I CR 55/73, niepublikowane). Z charakteru świadczenia, którego wysokość ze swej istoty jest trudno wymierna i zależna od szeregu okoliczności związanych z następstwami zdarzenia szkodowego wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika i że od tego momentu należą się odsetki za opóźnienie.

Dłużnik ma obowiązek spełnić świadczenie pieniężne w chwili, gdy wskazana została jego wysokość i dopiero od tej chwili można mówić o „świadczeniu pieniężnym" w rozumieniu art. 481 k.c. Dla prawidłowego określenia daty początkowej płatności odsetek konieczne jest ustalenie, przy zastosowaniu zasad art. 481 § 1 k.c., jaka część ze zgłoszonych roszczeń była zasadna co do wysokości w dacie ich wymagalności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 września 1995 r., I ACr. 393/95, OSA 1995/9/66).

W rozpoznawanej sprawie - w zakresie zadośćuczynienia za datę wezwania do zapłaty należy uznać zgłoszenie szkody obejmujące kwotowe żądanie zadośćuczynienia. Pismem z 1 lutego 2021 r. powód zgłosił pozwanemu powstałą szkodę i wezwał do wypłaty na jego rzecz 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 20.000 zł tytułem odszkodowania. Pozwany odebrał zgłoszenie 8 lutego 2021 r. odsetki od kwoty 80.000 zł zasądzono zatem zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia upływu terminu na wypłatę odszkodowanie określonego w art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Z zakresie 31.000 zł Sąd zasądził odsetki od dnia następnego po doręczeniu stronie przeciwnej odpisu modyfikacji powództwa, tj. od 20 lipca 2024 r. Zatem w tym zakresie żądanie jako uzasadnione, podlegało uwzględnieniu.

Kolejne żądanie pozwu – zasądzenia odszkodowania – znajduje oparcie w przepisie art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na tej podstawie można domagać się między innymi zwrotu kosztów transportu, kosztów odwiedzin osób bliskich, kosztów szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji, kosztów nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej, przyuczenia do wykonywania nowego zawodu, czy zwrotu utraconych zarobków. Wydatki te muszą mieć charakter niezbędny i celowy.

Według twierdzeń pozwu, na dochodzoną z tego tytułu kwotę składały się koszty opieki sprawowanej nad powodem.

W ramach postępowania likwidacyjnego – pozwany wypłacił na rzecz powoda z tytułu kosztów opieki kwotę 307,80 złotych .

Powód dowiódł w drodze opinii biegłego ortopedy i zeznań świadka, iż za zasadne należy uznać także koszty opieki osób trzecich, której wymiar wynosił 3,5 godziny dziennie przez okres 2 miesięcy od wypadku, 2 godzin dziennie przez okres następnego 1 miesiąca i 3 godzin dziennie przez okres 1 miesiąca po operacji alloplastyki biodra. Przy 360 godzinach opieki, udzielanej odpowiednio: 270 godzin przy stawce 23,70 zł/h i 90 godzin przy stawce 28 zł/h, łączny koszt opieki wynosi 8.919 zł. Uwzględniając 40% stopień przyczynienia powoda i wypłaconą na jego rzecz kwotę tytułem zwrotu kosztów opieki, roszczenie odszkodowawcze należało uwzględnić do kwoty 5.042,60 zł.

W pozostałym zakresie roszczenie odszkodowawcze, podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Odsetki za opóźnienie w zapłacie odszkodowania Sąd zasądził w analogiczny sposób jak przy zadośćuczynieniu, więc od 90 marca 2021 r. uwzględniając datę zgłoszenia szkody obejmującej kwotowe żądanie z tego tytułu (art. 481 § 1 k.c.). W pozostałym zakresie żądanie jako nieuzasadnione, podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c.. Powód wygrał niemal w całości. Powód poniósł koszty procesu na które złożyły się: opłata od pozwu – 750 zł, koszty zastępstwa procesowego dla wartości przedmiotu sporu sprzed rozszerzenia powództwa 3.600 zł.

Stosownie do treści art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwot zasądzonych tytułem zwrotu kosztów procesu zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

O nieuiszczonych kosztach, obejmujących opłatę od rozszerzenia powództwa – 5.228 zł i wynagrodzenia biegłych (k. 263, 296, 317, 396), w łącznej wysokości 8.809,65 zł, Sąd orzekł na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 r. nr 90 poz. 594 ze zm.) z zastosowaniem art. 100 k.p.c. W związku z powyższym Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi od pozwanego ww. kwotę.