Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka K. K. wystąpiła w dniu 22 stycznia 2014 roku do Sądu Okręgowego w Łodzi z pozwem przeciwko (...) z siedzibą w W. Oddział (...) w Ł..

Wnosiła o zasądzenie od pozwanego kwoty 80.000 zł tytułem jak podała rekompensaty za śmierć męża H. K. w wypadku drogowym.

W odpowiedzi na pozew pozwany wnosił o oddalanie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W toku procesu pełnomocnik powódki sprecyzował , iż wnosi ona o zasądzenie od pozwanego kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią męża, z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu.

Ostatecznie strony pozostały przy swoich stanowiskach , a pełnomocnik powódki z urzędu wnosił o zasądzenie zwrotu kosztów nieopłaconego zastępstwa procesowego za powódkę.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 stycznia 203 roku R. S. kierujący samochodem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) jechał drogą do miejscowości B. w kierunku drogi (...). W tym samym kierunku jechał samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) H. K.. W miejscu wypadku asfaltowa droga ma szerokość 5,3 m oraz dwa pasy ruchu w przeciwnych kierunkach. W czasie wypadku jezdnia była wilgotna, gładka i zanieczyszczona piaskiem.

W pobliżu nie było innych pojazdów. Wypadek miał miejsce około godziny 18.50 w całkowitym zmroku.

Samochody poruszały się O. 44 km/h, zaś C. bardzo wolno ok. 17 km/h.

O. zbliżył się do samochodu C. zrównał prędkość, jechał za nim ok. 100-200 m, włączył lewy kierunkowskaz i rozpoczął wyprzedzanie przyśpieszając , aż do prędkości podanej wyżej. Gdy był na wysokości środka lub tyłu C., ten bez kierunkowskazu zaczął skręcać w lewo we wjazd do posesji. Kierowca o. odbił w lewo, nacisnął hamulec . Doszło do zderzenia samochodów. Samochody zderzyły się O. prawą przednią częścią samochodu w lewą przednią część C..

Oba samochody wpadły w poślizg i zjechały na lewe pobocze. O. uderzył jeszcze w duży kamień.

Kierujący wysiedli ze swoich pojazdów , każdy z ich twierdził , że to nie jego wina. Kierowca C. twierdził, że włączył kierunkowskaz, kierowca O. zaprzeczał. Nie doszli do porozumienia. Zdecydowali wezwać Policję.

Po kilkudziesięciu minutach kierowca C. H. K. zasłabł, przewrócił się i zmarł. Podjęte czynności reanimacyjne okazały się bezskuteczne.

Z sekcji zwłok wynika, iż zmarł z powodu rozerwania ściany aorty wstępującej co spowodowało utratę dużej ilości krwi. Pęknięcie mogło powstać w wyniku wypadku drogowego. Obaj kierowcy byli trzeźwi.

Kierowca samochodu O. (...) miał wykupioną policę OC w pozwanym Towarzystwie (...).

Postepowanie karne zakończyło się postanowieniem o umorzeniu śledztwa w dniu 29 maja 2013 roku Prokuratury Rejonowej Ł. sygn. akt 2Ds 47/13 utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 5 listopada 2013 roku sygn.. akt VII Kp 107/13.

Powódka w tej sprawie K. K. była żoną zmarłego H. K.. Byli małżeństwem od 41 lat. Ich pożycie było bardzo zgodne. Mąż był bardzo opiekuńczy w stosunku do żony.

Nagła śmierć męża spowodowała jej cierpienia psychiczne w stopniu znacznym . Na chwilę obecną te cierpienia są częściowo zniwelowane ale istnieją nadal i mają charakter przewlekły. Żona stale przeżywa utratę męża , stale przebywa na cmentarzu, śmierć męża nadal wpływa na jej funkcjonowanie psychiczne i samopoczucie.

Powódka nie podjęła jednak wskazanego w takim przypadku leczenia . Ewentualnie niezbędne leczenie jest refundowane przez NFZ.

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów załączonych do akt, jak: aktów USC – k 4 i 5 akt, pisma ubezpieczyciela k - 36, zgłoszenia szkody k – 37, 40, 41, pismo funduszu karta – 39

Protokołu badania trzeźwości k - 104 do 110, protokołu oględzin pojazdów k -11-114, 115 do 118, protokołu oględzin miejsca wypadku k - 110-122, protokołu oględzin zwłok k-123-126, telegramu policji k – 127, dokumentacji fotograficznej k - 128-139, szkicu wypadku k -139, badania krwi k- 140-142, opinii biegłego k -143-168, postanowienia Prokuratury k 169, 170, postanowienia Sądu k 172,173, protokołu sekcji zwłok k 193, 194, zeznania świadków M. B. k 76, R. S. k 101 nagranie karta 102 od 00.02.34, S. S. nagranie karta 205 czas 00.02.16, opinie biegłego ds. ruchu drogowego k – 208-234, uzupełniająca k 251-254, opinia psychologa klinicznego k -292-298, 322.

Dowodom z dokumentów Sąd dał wiarę ponieważ nie budzą one wątpliwości co do okoliczności w nich zawartych.

Zeznania świadków Sąd uznał za wiarygodne, są one logiczne spójne i nie sprzeczne z innymi dowodami.

Opinie biegłych sądowych Sąd uznał za w pełni wiarygodne, logiczne spójne i nie sprzeczne z innymi dowodami w szczególności w ocenie Sądu orzeczenie karne w tej sprawie wydane w postępowaniu karnym wydane w oparciu miedzy innymi o opinię powołanego przez Prokuratura biegłego nie wiążą Sądu, nie są bowiem wyrokiem skazującym i możliwa jest inna ocena skutków cywilnoprawnych, tu przyjęcia przyczynienia się kierowcy samochodu O..

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo jest uzasadnione co do zasady.

Na wstępie należy przyjąć iż przy ustaleniach w tej sprawie przyczynienia się kierowcy O., które Sąd ustalił na 50% zachodzi tu odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela , z którym zawarta była polisa OC, co przyznał sam pozwany w toku procesu, w tej sytuacji pozwany wchodzi w miejsce sprawcy szkody na zasadzie zawartej umowy o odpowiedzialności cywilnej na zasadzie art. 822 § 1 kodeksu cywilnego, zaś jego przyczynienie wynikało z ar 436§ 2 i art. 415 kodeksu cywilnego.

Sąd uznał za adekwatne do okoliczności sprawy cierpień psychicznych powódki zadośćuczynienie w żądanej w pozwie wysokości 80.000 zł , jednak przyjmując przyczynienie w 50% Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku, także zgodnie z wnioskiem z pozwu Sąd przyznał odsetki, a więc od daty zawiśnięcia sporu.

Podstawą przyjęcia przyczynienia jest tu opinia biegłego w dziedzinie wypadków drogowych R. L. w jego drugiej wersji.

Sąd przychylił się do tej wersji z uwagi na całokształt materiału dowodowego, zeznania świadków głownie kierowcy samochodu Corsa, który był jedynym bezpośrednim świadkiem zdarzenia, jego zeznania są konsekwentne zarówno w postepowaniu karnym jak i w tej sprawie.

Sąd uznał je za wiarygodne, bowiem nielogicznym wydaje się twierdzenie, żę wykonywałby manewr wyprzedzania widząc kierunkowskaz u wyprzedzanego pojazdu. Był pewny swoich twierdzeń , on wyzwał policję.

Nie mniej logiczny jest też wniosek specjalisty tu w/w biegłego, ze nawet przy braku włączonego kierunkowskazu kierowca O. nie jechał prawidłowo, bowiem rozpoczął manewr wyprzedzania w zbyt bliskiej odległości za tym pojazdem uniemożliwiając kierowcy C. wcześniejsze zaobserwowanie jego manewru.

W ocenie Sądu za prawdziwością takiej oceny przemawia też fakt bardzo wolnej jazdy C. w terenie zabudowanym, co winno wpłynąć na wyjątkowo dokładną obserwację, co do ewentualnych manewrów wyprzedzanego pojazdu.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku. Oceniając przyczynienie na 50%, bowiem w braku jego określenia zarówno przez biegłego chociażby w nieostrym zakresie jak i przez strony należało to do oceny Sądu.

Podstawa rozstrzygnięcia jest art. 446§4 kodeksu cywilnego.

O kosztach stosunkowo je rozdzielając Sąd orzekł na zasadzie art. 100 kodeksu postępowania cywilnego.