Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 czerwca 2012 r. R. M. wniósł o zasądzenie solidarnie z weksla od pozwanych A. G. (1) i T. G. kwoty 1.100.000 zł z ustawowymi odsetkami za każdy dzień zwłoki od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwani w dniu 24 sierpnia 2011 r. wystawili na zlecenie remitenta P. M. weksel na kwotę 1.100.000 zł, odpowiadającą ich zobowiązaniom finansowym wobec remitenta. Podał nadto, że w dniu
28 października 2011 r. P. M. indosował przedmiotowy weksel na jego rzecz, jako swojego wierzyciela oraz zawiadomił pozwanych o indosowaniu tego prawa z weksla. Wskazał również, że pismem z dnia 28 października 2011 r. wezwał pozwanych do zapłaty kwoty z weksla do dnia 7 listopada 2011 r., jednakże pozwani mimo ustnego zapewnienia,
że weksel wykupią, nie uczynili tego do chwili wniesienia pozwu, o czym powiadomił P. M.. Jako podstawę żądania w zakresie odsetek podał art. 481 k.c.

(pozew k. 2-6)

Nakazem zapłaty z dnia 21 czerwca 2012 r. wydanym w postępowaniu nakazowym
w sprawie o sygn. akt I Nc 187/12 Sąd Okręgowy w Łodzi nakazał pozwanym A. G. (1) i T. G., aby zapłacili powodowi R. M. z weksla solidarnie kwotę 1.100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu solidarnie w kwocie 20.967 zł w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wnieśli w tymże terminie do tutejszego Sądu zarzuty.

(nakaz zapłaty k. 17)

Pozwani A. G. (1) i T. G. skutecznie złożyli – każdy
z nich oddzielnym pismem – zarzuty od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o jego uchylenie i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz każdego z nich od powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym ewentualnego adwokackiego zastępstwa procesowego. W zarzutach pozwani zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania przedmiotowego nakazu zapłaty.

W uzasadnieniu zarzutów pozwani wskazali, że nie są i nie byli dłużnikami powoda, że nie otrzymali informacji o wezwaniu do płatności weksla oraz że nie wiedzieli
o indosowaniu weksla, mimo, że stale współpracowali zarówno z P. M., jak
i z powodem. Podali, że inicjatorem sporządzenia przedmiotowego weksla in blanco był P. M. oraz powód w czasie pobytu u nich w sierpniu 2011 r., który to weksel miał służyć zabezpieczeniu pokrycia przyszłych transakcji handlowych w zakresie dostawy materiałów i dodatków krawieckich, a nadto że podpisali do weksla deklarację wekslową. Wskazali, że powód z P. M. wymusili na nich podpisanie weksla, powołując się na niepewną sytuację gospodarczą na świecie i kłopoty z innymi odbiorcami. Podali, że żadnej umowy na dostawę towarów, czy też w jakimś innym celu nigdy nie zawierali ani
z P. M. ani z powodem na kwotę 1.100.000 zł, a wystawienie weksla
in blanco zgodnie z celem weksla miało być zabezpieczeniem całej transakcji i w przypadku, gdyby byli nierzetelnymi kontrahentami. Wskazali również, że nigdy nie było żadnej rozmowy na temat kwoty 1.100.000 zł oraz że nie wiedzą kto i dlaczego wypełnił treść weksla
i deklaracji wekslowej. Podnieśli, że z samej treści deklaracji wekslowej wynika, że do deklaracji musiałaby być wpisana zawarta umowa z podaniem jej daty sporządzenia i sumy odpowiadającej pełnemu zobowiązaniu finansowemu, z jednoczesnym wskazaniem podmiotu na rzecz którego zobowiązanie ma być realizowane. Podali także, że za wszystkie zakupione towary od P. M. oraz od powoda zapłacili w terminie i nigdy nie otrzymali żadnego wezwania do zapłaty. Zaprzeczyli też, aby zapewniali powoda o wykupie weksla, gdyż nigdy nie było rozmów o zadłużeniach, których wobec powoda nie posiadali. Podkreślili, że powód działał w porozumieniu z P. M. z góry powziętym zamiarem popełnienia przeciwko nim przestępstwa. Podnieśli, że w związku z powyższym, wierzytelność zbyta w drodze indosu na rzecz powoda nie istnieje i jako taka nie mogła być przedmiotem wyżej wskazanego indosu. Jednocześnie podnieśli, że nigdy nie widzieli wypełnionego weksla przed odebraniem odpisu nakazu zapłaty z odpisem pozwu
i załączników.

(zarzuty pozwanej k. 34-38, zarzuty pozwanego k. 66-70)

Prawomocnym postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił wniosek pozwanych o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty wydanego z weksla
w dniu 21 czerwca 2012 r. w sprawę o sygn. akt I Nc 187/12.

(postanowienia k 122-123, k. 184-188)

W odpowiedzi na zarzuty powód wskazał, iż przedmiotowy weksel miał zabezpieczać pożyczkę udzieloną pozwanym przez P. M. w 2011 r. w łącznej kwocie 1.100.000 zł, a nie – jak podają powodowie – rozliczenia z działalności gospodarczej. Powód podniósł też, że pozwani nie wykazali, aby weksel został wystawiony przez nich jako prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...), a zatem nie wykazali,
że przedmiotowym wekslem zabezpieczono rzekome transakcje firmowe z P. M., tym bardziej, że od kilu lat nie utrzymują z nim współpracy handlowej. Powód podał, że P. M. zgłosił do Prokuratury zawiadomienie o popełnieniu przez pozwanych oszustwa oraz że z tego zawiadomienia wynika, że w styczniu 2011 roku P. M. pożyczył pozwanym kwotę 100.000 euro, a w sierpniu 2011 r. kwotę 150.000 euro bez związku z prowadzoną działalnością, że udzielenie pożyczki nie zostało stwierdzone pismem z uwagi na długoletnią współpracę, że pozwani z pożyczki mieli spłacić koszty obsługi zaciągniętych w A. Banku kredytów i częściowo kredyty, które zaciągnęli na zakup apartamentów w Ł., że P. M. miał 2.000.000 zł, gdyż w 2009 r. sprzedał działkę w Ł. oraz że chciał hipotekę jako zabezpieczenie, ale pozwani przekonali go, żeby zabezpieczeniem był weksel na 1.100.000 zł, jako równowartość 250.000 euro. Powód podał, że P. M. indosował przedmiotowy weksel na jego rzecz w celu zwolnienia się od długu, jaki wobec niego posiadał. Wskazał również, że po indosowaniu na niego przedmiotowego weksla i po powiadomieniu o powyższym pozwanych, pozwany jesienią 2011 r. przyjechał do W. celem przeprowadzenia rozmowy z nim i złożenia mu zapewnienia, że pozwani dobrowolnie uregulują wymaganą z weksla należność, jednocześnie prosząc go, by wstrzymał się z żądaniem wykupienia weksla nie dłużej niż do marca – kwietnia 2012 r., tj. rzekomo do czasu uzyskania przez pozwanych pieniędzy. Nadto powód podał, że wobec braku zapłaty przez pozwanych w zakreślonym terminie, przez swojego pełnomocnika wezwał pozwanych pismem z dnia 11 czerwca 2012 r. do zapłaty kwoty
z weksla.

(odpowiedź na zarzuty k. 214-223)

Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Łodzi zawiesił postępowanie w sprawie do czasu zakończenia prawomocnego spraw karnych toczących się w Sądzie Okręgowym w Łodzi sygn. akt XVIII K 41/14 dotyczącej subsydiarnego aktu oskarżenia P. M. oraz toczącym się w Sądzie Okręgowym w Łodzi sygn.
akt XVIII Ko 6/14 dotyczącej subsydiarnego aktu oskarżenia T. i A. G. (1).

(postanowienie k. 552)

Postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił wniosek pozwanych o udzielenie zabezpieczenia poprzez zawieszenie postepowania egzekucyjnego
o sygn. akt Km 186/14 wszczętego przez Komornika Sądowego M. A. przy Sądzie Rejonowym w Łowiczu.

(wniosek k. 580-582, postanowienie k.. 586-587)

Prawomocnym postanowieniem z dnia 8 marca 2016 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił wniosek pozwanych o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty wdanego w niniejszej sprawie.

(wniosek k. 602-608, postanowienia k. 631-632, k. 660-662)

Pismem z dnia 6 lipca 2016 r. Rzecznik Praw Obywatelskich zgłosił udział
w niniejszym postepowaniu i wniósł o wstrzymanie nakazu zapłaty wydanego w niniejszej sprawie.

(wniosek k. 673-677)

Prawomocnym postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty wydanego w niniejszej sprawie.

(postanowienia k. 678-681, k. 743-747v)

Prawomocnym postanowieniem z dnia 17 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił kolejny wniosek pozwanych o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty wydanej w tej sprawie.

(wniosek k. 802-807, postanowienie k. 939-941)

Pismem z dnia 18 lipca 2017 r. Prokurator Prokuratury Okręgowej w Łodzi zgłosił udział w niniejszym postępowaniu i złożył wniosek o wstrzymanie nakazu zapłaty wydanego w tej sprawie.

(pismo k. 942, wniosek k. 943-948)

Postanowieniem z dnia 31 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Łodzi podjął postępowanie zawieszone postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2014 r. (pkt 1 postanowienia) i zawiesił postepowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 k.p.c. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania Prokuratury Rejonowej Ł. PR 1 DS.543.2017 (pkt 2 postanowienia).

(postanowienie k. 973-973v)

Prawomocnym postanowieniem z dnia 31 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Łodzi, po rozpoznaniu wniosku Prokuratora z dnia 18 lipca 2017 r. wstrzymał wykonanie nakazu zapłaty wydanego w niniejszej sprawie w dniu 21 czerwca 2012 r. pod sygn. akt I Nc 187/12.

(postanowienia k. 974-974v, k. 1048, k. 1051-1053)

Postanowieniem z dnia 16 maja 2018 r. Sąd Okręgowy w Łodzi podjął zawieszone postępowanie.

(postanowienie k. 1088)

Na rozprawie w dniu 21 lutego 2019 r. pełnomocnik powoda wniósł o utrzymanie
w mocy nakazu zapłaty wydanego w tej sprawie.

Pełnomocnik pozwanych wniósł o uchylenie nakazu zapłaty i o oddalenie powództwa.

Prokurator przyłączył się do stanowiska pozwanych.

(stanowiska stron i uczestnika postępowania: protokół rozprawy z 21.02.2019 r., czas nagrania: 00:23:19-00:25:28, k. 1374 odw.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani i P. M. pozostawali w stosunkach gospodarczych w zakresie prowadzonych przez siebie działalności gospodarczych w branży tekstylnej – P. M. prowadził działalność pod firmą (...) w Ł., a pozwani pod firmą PPHU (...) w B.. Zarówno P. M., jak i pozwani pozostawali również w stosunkach handlowych z włoską firmą prowadzoną przez powoda. Zdarzały się ich wspólne wyjazdy do W. w celach handlowych. Również powód przyjeżdżał do Polski w celach handlowych. P. M. oraz pozwani, a także ojciec pozwanej A. M., z którym P. M. w okresie wcześniejszym pozostawał w relacjach handlowych, byli w dobrych relacjach prywatnych – odwiedzali się, brali udział w uroczystościach rodzinnych. Była też sytuacja, że A. M. poręczył P. M. kredyt.

(zeznania powoda – protokół rozprawy z 8.02.2019 r. – czas nagrania: 00:28:57-01:35:54, k. 1181v-1183, zeznania świadków: A. C. (1) k. 239-241, R. B. (1) k. 241-243, P. M. k. 315-318)

W 2010-2011 r. pomiędzy firmą (...) a firmą pozwanych były wykonywane transakcje na niewielkie kwoty. Firma pozwanych zawierała również transakcje handlowe z powodem.

(dokumenty k. 39-62, k. 112-120, zestawienie k. 507, k. 510-533, zeznania pozwanej – protokół rozprawy z 8 lutego 2019 r. – czas nagrania: 01:39:12-02:27:01, k. 1183-1184v, zeznania pozwanego – protokół rozprawy z 8 lutego 2019 r. – czas nagrania: 02:28:25-02:48:24, k. 1184v-1185, zeznania świadków: A. C. (1) k. 239-241, R. B. (1) k. 241-243, P. M. k. 315-318)

Pod koniec 2010 r. pozwani zakupili na kredyt nieruchomości w Ł. przy ul. (...), które zostały obciążone dużymi hipotekami na rzecz A. Banku.

(księgi wieczyste k. 437-499, zeznania pozwanej – protokół rozprawy z 8 lutego 2019 r. – czas nagrania: 01:39:12-02:27:01, k. 1183-1184v, zeznania pozwanego – protokół rozprawy z 8 lutego 2019 r. – czas nagrania: 02:28:25-02:48:24, k. 1184v-1185)

W tym okresie pozwani znajdowali się w złej sytuacji finansowej. Wpływy na rachunki bankowe pozwanego pochodziły ze zwrotów podatków w niewielkich kwotach, wpłat własnych w kwotach do kilku tysięcy. Z przedstawionych rachunków bankowych wynikają ujemne salda opiewające na wysokie kwoty pieniężne (np. saldo: -200.000 zł). Pozwanych obciążały też kredyty na zakup powyższych nieruchomości w wysokości 525.298,43 zł z hipoteką kaucyjną w wysokości 945. 537,17 zł oraz w wysokości 704. 595,80 zł z hipoteką kaucyjną na kwotę 1.268.272,44 zł. Zdarzało się, że pozwani czynili przelewy z tytułu spłaty tylko odsetek kredytu.

(dokumenty k. 230)

P. M. był majętną osobą. Posiadał pieniądze ze sprzedaży nieruchomości w 2009 r. za kwotę 2.500.000 zł oraz z uzyskiwanych dochodów. P. M. przechował pieniądze w kasie pancernej w siedzibie firmy (...) na ul. (...) w Ł..

(akt notarialny k. 302-307, zeznania powoda – protokół rozprawy z 8.02.2019 r. – czas nagrania: 00:28:57-01:35:54, k. 1181v-1183, zeznania podatkowe k. 308-313v, zeznania świadków: R. B. (1) k. 241-243, A. C. (1) k. 239 – 241, P. M. k. 315-318)

W sierpniu 2011 r. w biurach firmy pozwanych Solaris miało miejsce spotkanie powoda, pozwanych, P. M., A. M. i P. R. odnośnie współpracy handlowej. W czasie powyższego spotkania podjęty został temat zadłużenia pozwanych w stosunku do P. M.. P. M. mówił do P. R., że jest to dług osobisty. Rozmawiano o spłacie przez pozwanych długu w ratach miesięcznych 20.000-25.000 euro. Pozwani mówili, że spłacą dług w stosunku do P. M.. Powód w tym czasie wiedział o zadłużeniu pozwanych względem P. M..

(zeznania powoda – protokół rozprawy z 8.02.2019 r. – czas nagrania: 00:28:57-01:35:54,
k. 1181v-1183, zeznania świadków: P. R. k. 238-239, P. M. k. 315-318)

W dniu 24 sierpnia 2011 r. pozwani razem z ojcem pozwanej przyjechali do siedziby firmy (...) na ul. (...) w Ł. i w tym czasie wystawili weksel in blanco na rzecz P. M., podpisując go imieniem i nazwiskiem. Weksel miał zabezpieczać wierzytelność P. M. względem pozwanych w kwocie 1.100.0000 zł. Również w tym samym dniu wypełniono deklarację wekslową (wypełniona przez osobę trzecią), która została podpisana przez pozwanych i której treść jest następująca: „W załączeniu składam do dyspozycji P. M. (...)-(...) Ł., ul. (...) weksel własny in blanco z mojego wystawienia, który P. M. ma prawo wykupić w każdym czasie w wypadku naruszenia warunków umowy zawartej w dniu 24 sierpnia 2011 r. na sumę odpowiadającą pełnemu zobowiązaniu finansowemu wobec P. M., tj. na kwotę 1.100.000 zł włącznie z przysługującymi odsetkami i innymi kosztami, ma prawo opatrzyć weksle klauzulą „bez protestu” i datą płatności według uznania, zawiadamiając mnie telefaksem, telegramem, pocztą elektroniczną lub listem poleconym. Zawiadomienie powinno być wysłane najpóźniej 7 dni przed datą płatności. Jako miejsce płatności weksla wskazuję siedzibę wierzyciela P. M. w Ł.. Niniejsza deklaracja obejmuje weksel wystawiony przez wystawcę w dniu 24 sierpnia 2011 r. ul. (...). Niniejsza deklaracja obejmuje weksel wystawiony przez ze mnie w dniu 24 sierpnia 2014 r.”.

(weksel k. 16, deklaracja wekslowa k. 162, zeznania świadków A. C. (1) k. 239-241, R. B. (1) k. 241-243, P. M. k. 315-318)

Pozwany nagrywał telefonem rozmowę na powyższym spotkaniu.

(okoliczność bezsporna)

Na spotkaniu, na którym doszło do wystawienia przez pozwanych wyżej wskazanego weksla powód nie był obecny.

(opinia eksperta z zakresu badań fonoskopijnych wydana w sprawie Sądu Okręgowego w Łodzi o sygn. akt XVIII K 38/14 k. 812-827, wydruk k. 840-863)

P. M. zwracał się do pozwanych o zapłatę na jego rzecz istniejącego zadłużenia, jednakże pozwani nie spłacali tego zadłużenia.

(zeznania świadka P. M. k. 315-318)

Obroty firmy (...) z firma powoda wynosiły: w 2009 r. – kwotę 465.562 euro, w 2010 r. – kwotę 486. 536 euro, w 2011 r. – 475. 400 euro i w 2012 r. – kwotę 279.899 euro. W 2011 r. firma (...) posiadała zadłużenie wobec firmy powoda. P. M. był winien powodowi pieniądze za zakupiony towar, na który były wystawione faktury.

(zeznania świadka P. M. k. 315-318)

W październiku 2011 r. powód skontaktował się z P. M. i zażądał od niego spłaty zadłużenia, które w tym czasie było na poziomie ok. 1.000.000 zł. P. M. poinformował wówczas powoda, iż aktualnie nie posiada takich środków finansowych, gdyż pieniądze pożyczył pozwanym. Wtedy też P. M. powiedział powodowi o istnieniu weksla, którzy wystawili pozwani na zabezpieczenia ich zadłużenia względem P. M.. Powód zdenerwował się tym faktem, mówiąc P. M., że jest mu winien pieniądze i dlaczego tak postąpił. P. M. zaproponował powodowi spłatę swoich długów względem niego indosem weksla

(zeznania powoda – protokół rozprawy z 8.02.2019 r. – czas nagrania: 00:28:57-01:35:54, k. 1181v-1183, zeznania świadka P. M. k. 315-318)

P. M. wypełnił weksel wystawiony i podpisany w dniu w dniu 24 sierpnia 2011 r. przez pozwanych, z treści którego wynika: „kwotę 1.100.000 zł dnia 28 października 2011 r. zapłacimy bez protestu za ten sola weksel na zlecenie P. M. w miejscowości Ł. (...) płatny w Ł.”

(weksel k. 16)

W dniu 28 października 2011 r. P. M. przeniósł weksel przez indos na powoda w celu zwolnienia się z długu jaki posiadał wobec powoda, oświadczając na nim, iż prawa z weksla „ustępuje na zlecenie R. M.” i opatrując wyżej wskazane oświadczenie własnoręcznym podpisem.

(indos na wekslu k. 16)

Po indosowaniu powyższego weksla, P. M. zadzwonił do powoda i poinformował go o przeniesieniu na niego praw z weksla i że ma być spokojny, gdyż pozwani spłacą ten dług. Podczas następnej rozmowy telefonicznej, która miała miejsce po kilku godzinach, powód przekazał P. M. adres, na który ma dowieźć weksel.

(zeznania świadka P. M. k. 315-318)

P. M. listem poleconym poinformował pozwanych jako dłużników wekslowych, że wypełnił weksel i ustąpił prawa z weksla na rzecz swojego wierzyciela – R. M.. P. M. zadzwonił też do ojca pozwanej – A. M. i poinformował go o indosowaniu przedmiotowego weksla.

(zeznania świadka P. M. k. 315-318)

Pismem z dnia 29 października 2011 r. powód przez swojego pełnomocnika poinformował pozwanych, że w drodze indosu został posiadaczem weksla i wezwał ich do zapłaty kwoty z weksla do dnia 7 listopada 2011 r. pod rygorem przekazania sprawy na drogę postepowania sądowego.

(wezwanie z potwierdzeniem nadania k. 9-10)

Pismem z dnia 3 listopada 2011 r. powód przez pełnomocnika zawiadomił indosanta, że T. i A. G. (1) nie zapłacili w terminie za weksel przez nich wystawiony w dniu 24 sierpnia 2011 r. w Ł. na kwotę 1.100.000 zł z terminem płatności w dniu 28 października 2011 r.

(pismo k. 11, zeznania powoda – protokół rozprawy z 8.02.2019 r. – czas nagrania: 00:28:57-01:35:54, k. 1181v-1183)

W dniu 7 listopada 2011 r. pozwany pojechał do W. celem przeprowadzenia rozmowy z powodem odnoście płatności przedmiotowego weksla. O tym, że pozwany pojedzie do W. powiadomiła powoda żona pozwanego. Powód wyjechał po pozwanego na lotnisko razem z tłumaczką E. R.. Pozwany w siedzibie powoda we W. rozmawiał o długu w kwocie 250.000 euro, który miał spłacić – na początku ten dług był wobec P. M. a potem został w drodze indosu przekazany został na rzecz pana R. M.. Kwestia spłaty tego długu była celem przyjazdu pozwanego do powoda do W.. Pozwany potwierdził istnienie długu z weksla. Prosił tylko powoda, aby wstrzymał się z żądaniem wykupienia weksla oraz deklarował, iż dobrowolnie ureguluje razem z żoną wymaganą należność. Pozwany mówił powodowi, że czekają na zapłatę ze strony obywateli Rosji i jak tylko ją otrzymają, spłacą swoje zobowiązanie wynikające z weksla. Pozwany prosił o podział sumy wynikającej z weksla na 4 lub 5 mniejszych kwot, jednakże pozwany nie zgodził się na to. Powód wyraził zgodę, aby pozwani zaczęli spłatę należności z tego weksla w marcu 2012 r. i trwała ona do lipca 2012 r. W toku tej rozmowy pozwany powiedział, że od marca 2012 r. zaczną spłacać kwotę z weksla. W czasie tego spotkania odbyła się tez rozmowa telefoniczna z P. M. w sprawie długu z weksla. Na spotkaniu w listopadzie 2011 r. były poruszane również tematy zamówień towarów na 2012 r.

(zeznania powoda – protokół rozprawy z 8.02.2019 r. – czas nagrania: 00:28:57-01:35:54, k. 1181v-1183, zeznania świadków: E. R. k. 381-383, P. R. k. 238-239, P. M. k. 315-318)

Pozwani nie spłacali długu z weksla zgodnie z umową z powodem. Powód próbował kontaktować się telefonicznie z pozwanymi, przy pomocy tłumacza, prosząc, aby spłacili dług z weksla, którego dotyczyło spotkanie z listopada 2011 r. Pozwani mówili mu, że cały czas mają duże problemy finansowe, przy czym nie kwestionowali nigdy tego długu. Powód również sam rozmawiał telefonicznie z pozwaną w kwestii długu z weksla.

(zeznania powoda – protokół rozprawy z 8.02.2019 r. – czas nagrania: 00:28:57-01:35:54, k. 1181v-1183, zeznania świadka E. R. k. 381-383)

Początkowo P. M. próbował kontaktować się z pozwanymi w celu ponaglenia ich w zapłacie na rzecz powoda kwoty z weksla. W okresie późniejszym kontakty ich osłabły.

(zeznania świadka P. M. k. 315-318)

Pismem z dnia 11 czerwca 2012 r. powód przez pełnomocnika wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 1.100.000 zł w nieprzekraczalnym terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania pod w rygorem wystąpienia na drogę postępowania sądowego.

(pismo z potwierdzeniem nadania k. 12-13, zeznania świadka A. M. k. 318-320)

W sierpniu 2012 r. E. R., na polecenie powoda, skontaktowała się z pozwaną, aby zapytać, kiedy zaczną spłacać dług z weksla. Był to ich ostatni kontakt telefoniczny. E. R. czekała, aby pozwani oddzwonili, jednakże bezskutecznie.

(zeznania świadka E. R. k. 381-383)

Zadłużenie z powyższego weksla do chwili obecnej nie została pokryte przez pozwanych.

(okoliczność bezsporna)

Indos przedmiotowego weksla jest uczyniony na powoda jako osobę fizyczną, a nie na prowadzona przez niego spółkę. Weksel nie jest zaksięgowany w firmie. Gdyby był na firmę, to co roku trzeba by tworzyć odpisy aktualizacyjne, co miałoby to negatywny wpływ na wynik finansowy firmy, tym samym obniżałoby wiarygodność i zdolność kredytową firmy. W momencie kiedy zostanie przeprowadzona egzekucja z przedmiotowego weksla to powód wprowadzi weksel do księgowości i rozliczy tę kwotę jako jego dopłatę wspólnika do spółki, a nie jako spłatę faktur P. M..

Powód cały czas – do chwili obecnej – pozostaje w stosunkach handlowych z P. M.. P. M. cały czas kupuje od powoda towar i cały czas jego dług istnieje. Aktualne zadłużenie P. M. wobec powoda na pewno przekracza kwotę 250.000 euro.

(zeznania powoda – protokół rozprawy z 8.02.2019 r. – czas nagrania: 00:28:57-01:35:54, k. 1181v-1183)

W listopadzie 2011 r. A. M. źle odnosił się do P. M.. W kwietniu – maju 2012 r. była rozmowa telefoniczna P. M. z A. M., po której P. M. był zdenerwowany. P. M. złożył zawiadomienie o groźbach jakie A. M. kierował w stosunku do niego.

(zeznania świadków: A. C. (1) k. 239 – 241, R. B. (1) k. 241-243, P. M. k. 315-318)

W kwietniu 2014 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Łowiczu M. A. wszczął przeciwko pozwanym egzekucję na podstawie nakazu zapłaty wydanego w tej sprawie (sygn. akt Km 186/14). Dla wierzyciela wyegzekwowano łącznie kwotę 13.786,08 zł, która została rozliczona na koszty zastępstwa prawnego w egzekucji i koszty procesu.

(dokumenty k. 1191-1199, pismo k. 1230-1231)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 24 lipca 2017 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XVIII 41/14 Sąd Okręgowy w Łodzi uniewinnił od dokonania zarzucanego czynu A. G. (1) i T. G., oskarżonych o to że działając wspólnie i w porozumieniu w styczniu i sierpniu 2011 r. w Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim wprowadzeniu w błąd P. M. co do zamiaru spłaty zaciągniętego zobowiązania doprowadzili go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 1.100.000 zł złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, w ten sposób, iż fałszywie obiecując spłatę przyjętych pieniędzy doprowadzili pokrzywdzonego do udzielenia im pożyczki w kwocie 100.000 euro w styczniu 2011 roku i 15.000 euro w sierpniu 2011 roku, co poświadczyli podpisaniem deklaracji wekslowej i weksla, a następnie odmówili jej spłaty twierdząc, iż nigdy takiej pożyczki nie otrzymali, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

(wyrok k. 995-996)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 29 marca 2018 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XVIII K 38/14 Sąd Okręgowy w Łodzi uniewinnił od popełnienia zarzucanego czynu P. M., oskarżonego o to, że w okresie od 25 sierpnia 2011 r. do czerwca 2012 r.
w siedzibie firmy (...) w miejscowości B., woj. (...) oraz w siedzibie firmy (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia
w błąd poprzez fałszywe zapewnienie pokrzywdzonych, że złożone przez nich weksel
i deklaracja wekslowa wykorzystane będą w celu zabezpieczenia przyszłych transakcji zawieranych między stronami, doprowadził ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w znacznej wysokości w ten sposób, że nakłonił ich do podpisania wyżej wymienionych dokumentów in blanco, i pozostawienia w dyspozycji oskarżonego, a następnie wypełnił podpisane dokumenty niezgodnie z wolą pokrzywdzonych na kwotę 1.100.000 złotych i indosował weksel na rzecz R. M., co skutkowało wszczęciem przez R. M. postępowania egzekucyjnego i zabezpieczającego na mieniu pokrzywdzonych i było działaniem na ich szkodę, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zbiegu z art. 270 § 2 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. i w zb. z art. 12 k.k.

(wyrok k. 1186)

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2018 roku wydanym w sprawie sygn. akt PR 1 Ds. 543.2017 prokurator Prokuratury Rejonowej Ł. w Ł. umorzył śledztwo w sprawie wyprowadzenia Sądu Okręgowego w Łodzi w błąd co do istnienia zobowiązania poprzesz posłużenie się wekslem in blanco wypełnionym niegodnie z wolą wystawcy i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. i A. G. (2) poprzez wydanie w dniu 21 czerwca 2012 r. w Ł. nakazu zapłaty na kwotę 1.100.000 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. Powyższe postanowienie zostało utrzymane w mocy przez Sąd Okręgowy w Łodzi (sygn. akt IV Kp 113/18).

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie wskazano, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje wystarczającej podstawy do przyjęcia, że weksel został wystawiony mimo nieistnienia żadnego zobowiązania ze strony państwa G., ani żeby niewątpliwie zaistniało przestępcze porozumienie między R. M. a P. M.. Weksel został indosowany przez P. M. na R. M., który jako nabywca weksla nie ma obowiązku dociekania okoliczności podpisania weksla. Podniesiono, że osoby przeciwko którym dochodzi się praw z weksla, mogą zasłaniać się tylko zarzutami formalnymi, obiektywnymi, które wynikają z treści weksla lub przepisu ustawy, a wyjątek zachodzi wówczas, gdy posiadacz nabywając weksel działał świadomie na szkodę dłużnika, a okoliczność taka w niniejszej sprawie nie zachodzi.

(postanowienie k. 1084-1085v)

Pozwany obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej. Pozwani z uwagi na brak dochodów nie spłacają kredytów zaciągniętych na kupno apartamentów. Pozwani utrzymywani są przez rodziców.

(zeznania pozwanej – protokół rozprawy z 8 lutego 2019 r. – czas nagrania: 01:39:12-02:27:01, k. 1183-1184v, zeznania pozwanego – protokół rozprawy z 8 lutego 2019 r. – czas nagrania: 02:28:25-02:48:24, k. 1184v-1185)

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt dokumen­tów, które nie były kwestionowane przez strony, a nadto nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności, a także na podstawie zeznań powoda i zeznań świadków oraz częściowo na podstawie zeznań pozwanych i zeznań świadka A. M., które to zeznania w zakresie ustalonych wyżej faktów, Sąd uznał za wiarygodne i mające oparcie
w pozosta­łym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanych oraz zeznaniom świadka A. M. w tej części, w której podali, że to P. M. nalegał na podpisanie weksla na spotkaniu w sierpniu 2011 r., mówiąc pozwanym, że jak chcą dalej współpracować to muszą podpisać weksel, który miał stanowić zabezpieczenie przyszłych transakcji handlowych oraz że deklaracja wekslowa nie została wypełniona w chwili jej podpisywania,
a także, że podczas tego spotkania nie było rozmowy o zadłużeniu pozwanych wobec P. M.. Sąd uznał, że powyższe zeznania są sprzeczne z pozostałym zebranym
w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami powoda oraz z zeznaniami świadków: E. R., P. R. i P. M.,
z których wynika, że przedmiotowy weksel został wystawiony na zabezpieczenie istniejącego zadłużenia pozwanych względem P. M. oraz że deklaracja wekslowa została wypełniona w chwili jej podpisywania, a nadto, że na spotkaniu w sierpniu 2011 r., na którym obecni byli m.in. powód, pozwani, P. M., rozmawiano o zadłużeniu pozwanych względem P. M..

Sąd uznał również za niewiarygodne zeznania pozwanych oraz zeznania świadka A. M., w tej części, w której podali, że podczas spotkania we W. w dniu 7 listopada 2011 r. pozwany rozmawiał z powodem o zamówieniach na przyszłość,
a nie o wystawionym wekslu i sposobie jego spłaty, bowiem powyższe zeznania nie znajdują potwierdzenia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, z którego wynika, że pozwana umówiła spotkanie pozwanego z powodem w dniu 7 listopada 2011 r. we W. celem ustalenia kwestii spłaty przez pozwanych kwoty z weksla oraz że podczas tego spotkania właśnie takie kwestie zostały poruszane, co świadczy również
o niewiarygodności zeznań wyżej wskazanych osób w tej części, w której podali, że
o roszczeniu z weksla i jego indosowaniu dowiedzieli się dopiero w czerwcu 2013 r.

Sąd nie dał wiary również zeznaniom świadków A. C. (1), R. B. (1) i P. M. w tej części, w której podali, że w styczniu 2011 r. i w sierpniu 2011 r. doszło do udzielenia pożyczki pozwanym przez P. M., bowiem powyższe zeznania nie znajdują potwierdzenia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Również zeznania wyżej wskazanych świadków w zakresie przebiegu spotkań na których rzekomo doszło do udzielania powyższej pożyczki nie mogą zostać uznane za wiarygodne, chociażby w odniesieniu treści do opinii eksperta z zakresu badań fonoskopijnych wydanej w sprawie Sądu Okręgowego w Łodzi o sygn. akt XVIII K 38/14, która potwierdza inną ilość osób na powyższych spotkaniach niż podają wyżej wskazani świadkowie. Również z nagrania ze spotkania do którego odnosi się powyższa opinia wynika, że w tym spotkaniu brały udział inne osoby niż podali ci świadkowie.

Sąd oddalił wnioski obu stron o załączenie dokumentów z akt karnych, za wyjątkiem opinii fonoskopijnych oraz orzeczeń wydanych w tych sprawach wraz z uzasadnieniami
(k. 1181v), posiłkując się treścią art. 235 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym postępowanie dowodowe odbywa się przed sądem orzekającym, chyba że sprzeciwia się temu charakter dowodu albo wzgląd na poważne niedogodności lub niewspółmierność kosztów w stosunku do przedmiotu sporu. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie zostały przeprowadzone dowody z zeznań tożsamych osób, którzy zostali przesłuchiwani w sprawach karnych,
a o załączenie których to protokołów z zeznaniami wnosiły strony. W takich okolicznościach brak jest podstaw do dopuszczenia zeznań ze spraw karnych w niniejszej sprawie. Nadto zaznaczyć należy, że rozbieżności w ich zeznaniach w poszczególnych sprawach wynikają z charakteru i rodzaju postępowania, w którym składali zeznania. Nadto każda ze stron prezentowała własną wersję wydarzeń i każda z tych wersji podlegała odrębnej ocenie Sądu karnego w kontekście przesłanek zarzucanych czynów.

Na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. Sąd oddalił wniosek pozwanego o zobowiązanie powoda do wskazania osoby prowadzącej księgowość firmy powoda, a następnie dopuszczenie dowodu z zeznań tej osoby w charterze świadka na okoliczność rozliczeń weksla, rozliczeń pomiędzy powodem a jego spółką, sposobu rozliczenia weksla i wyegzekwowania kwoty oraz wniosek pozwanych o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. księgowych na okoliczność rozliczenia wyegzekwowanej kwoty rozliczenia weksla i pobierania dywidend przez powoda (k. 1185v), przyjmując, że powyższe okoliczności, przy uwzględnienia charakteru żądania w niniejszej sprawie oraz poczynionych ustaleń co do wystawienia weksla i jego indosowania (indos uczyniony na powoda jako osobę fizyczną), a także co do istnienia zobowiązania P. M. względem powoda (zabezpieczenia płatności w związku z prowadzoną między nimi działalnością gospodarczą) nie ma istnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a jedynie spowodowałoby zwłokę w postępowaniu.

Sąd oddalił również wniosek pozwanych o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości na okoliczność wykazania stanu rozliczeń pomiędzy pozwanymi a powodem (k. 1181v), bowiem powyższe okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione, a przeprowadzenie powyższych dowodów spowodowałoby jedynie nieuzasadnione przedłużanie postępowania.

Pozwani odpowiadają za podpisanie weksla. W razie indosowania weksla, jak w niniejszej sprawie, co do zasady pozwani nie mogą bronić się zarzutami opartymi na ich stosunkach osobistych z wystawcą lub posiadaczami poprzednimi weksla, a do tego w istocie zmierzały wnioski dowodowe pozwanych, które Sąd oddalił.

Sąd oddalił również wniosek o zawieszenie postepowania do czasu zakończenia postępowań karnych i postępowania kasacyjnego złożone na ostatniej rozprawie przez pełnomocnika pozwanych (k. 1374-1374 odw.) Żadna z tych spraw w ocenie Sądu nie ma wpływu na rozstrzygniecie w niniejszej sprawie. Sąd w niniejszej sprawie dokonał bowiem własnej oceny zeznań świadków R. B. i A. C., postępowanie dotyczące ewentualnego niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pozwanych prowadzone jest w sprawie, natomiast skarga kasacyjne dotyczy prawomocnego wyroku uniewinniającego P. M., a nie powoda.

Mając na względzie rządzącą procesem cywilnym zasadę kontradyktoryjności postępowania oraz fakt, iż strony reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników nie zgłosiły żadnych innych wniosków dowo­dowych i nie znajdując podstaw do przeprowadzenia dowodów z urzędu, Sąd rozpo­znał niniejszą sprawę biorąc pod uwagę stan faktyczny ustalony
na podstawie wyżej wskaza­nych dowodów.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Powód dochodzi swojego roszczenie w oparciu o weksel wystawiony przez pozwanych na rzecz P. M., który to weksel został następnie indosowany przez P. M. na jego rzecz.

Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U.1936.37.282 ze zm.), będzie uważany za prawnego posiadacza, kto ma weksel i wykaże prawo swoje nieprzerwanym szeregiem indosów. Art. 11 Prawa wekslowego stanowi, że każdy weksel można przenieść przez indos, chociażby nie był wystawiony wyraźnie na zlecenie. Indos przenosi wszystkie prawa z wekslu (art. 14 Prawa wekslowego). Art. 921 ⁹ § 1 k.c. stanowi, że papiery wartościowe na zlecenie legitymują osobę wymienioną w dokumencie oraz każdego, na kogo prawa zostały przeniesione przez indos. Indos jest pisemnym oświadczeniem umieszczonym na papierze wartościowym na zlecenie i zawierającym co najmniej podpis zbywcy, oznaczającym przeniesienie praw na inną osobę (§ 2). Do przeniesienia praw z dokumentu potrzebne jest jego wydanie oraz istnienie nieprzerwanego szeregu indosów. Zgodnie z art. 45 Prawa wekslowego, posiadacz wekslu powinien o nieprzyjęciu lub o niezapłaceniu zawiadomić swojego indosanta i wystawcę w ciągu czterech dni powszednich, następujących po dniu protestu, a w przypadku zastrzeżenia „bez kosztów” – po dniu przedstawienia.

Mając na uwadze powyższe, w okolicznościach niniejszej sprawy przyjąć należy, że powód jest prawnym posiadaczem weksla, wykazał on bowiem, że ma weksel i wykazał swoje prawo nieprzerwanym szeregiem indosów – weksel który został wystawiony przez pozwanych na rzecz P. M. został przeniesiony przez indos na powoda.

Wobec powyższego wskazać należy na treść art. 17 Prawa wekslowego, zgodnie z którym osoby, przeciw którym dochodzi się praw z wekslu, nie mogą wobec posiadacza zasłaniać się zarzutami, opartymi na swych stosunkach osobistych z wystawcą lub z posiadaczami poprzednimi, chyba że posiadacz, nabywając weksel, działał świadomie na szkodę. Zarzuty z tego przepisu podzielić można na obiektywne, czyli dotyczące treści samego weksla, bądź znajdujące uzasadnienie w przepisach ustawy i powodujące nieważność zobowiązania wekslowego oraz subiektywne, czyli służące dłużnikowi wobec wierzyciela i oparte na stosunkach osobistych.

Powyższe świadczy o abstrakcyjnym i formalnym charakterze weksla. Chodzi tutaj ochronę bezpieczeństwa obrotu oraz ułatwienie obiegu weksla. Ideą prawa wekslowego jest ochrona zobowiązania wekslowego, w sytuacji kiedy został on puszczony w obieg, a w szczególności przeniesiony przez indos na osobą trzecią. Z tą chwilą weksel nabywa przymiot abstrakcyjnego i odrywa się od stosunku podstawowego a zatem nie jest koniecznym wykazywanie przez nabywcę niczego poza prawami wynikającymi z prawidłowo wypełnionego weksla. Istotne znaczenie dla nabywcy weksla ma sama jego treść a nie porozumienie łączące dłużnika wekslowego i odbiorcę weksla. Osoba trzecia nabywająca weksel w sposób właściwy prawu wekslowemu powinna zasadniczo móc polegać, gdy chodzi o treść uzyskiwanego prawa, na tekście weksla (Komentarz do Prawa wekslowego i czekowego, I. Heropolitańska, LEX 2012). Nie musi wykazywać podstawy zobowiązania wekslowego w stosunku cywilnoprawnym. (zob. wyrok SA w Warszawie z 30.10.2012 r., VI ACa 697/12, L.). Nadto przepis art. 17 prawa wekslowego pozwala na złagodzenie odpowiedzialności dłużników wekslowych przez umożliwienie im odwołania się w drodze wyjątku do stosunku osobistego łączącego wystawcę weksla i remitenta. W efekcie rozkład ciężaru dowodu przenosi się na dłużnika, który powołując się na treść powyższego przepisu, musi udowodnić zaistnienie opisanych w nim przesłanek (zob. wyrok SN z dnia 23.10.2008 r. V CSK 71/2008, L.).

W niniejszej sprawie brak jest zarzutów obiektywnych. Zarzuty natomiast podnoszone przez pozwanych są zarzutami należącymi do zarzutów subiektywnych.

Wobec tego, że weksel został przeniesiony przez indos na powoda to pozwani zasadniczo mogą zgłaszać tylko zarzuty, które wynikają z treści samego weksla lub z bezpośrednich stosunków prawnych wynikających między powodem a pozwanymi w procesie. Nie mogą oni podnosić zarzutów opartych na osobistych stosunkach dłużnika wekslowego z wystawcą i poprzednimi posiadaczami weksla, chyba że wykażą dalsze przesłanki opisane w art. 17 Prawa wekslowego, a więc że posiadacz, nabywając weksel, działał świadomie na szkodę.

W przedmiotowej sprawie pozwani podnieśli zarzuty dotyczące stosunku podstawowego łączącego ich z remitentem P. M., wskazując, że przedmiotowy weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem zawartym z P. M. oraz że służyć miał zabezpieczeniu wspólnych transakcji handlowych, których łączna kwota nie wynosiła ponad 1.000.000 złotych. Podnieśli, że nigdy nie byli dłużnikami ani P. M. ani R. M., że nie zostali poinformowani o wystawieniu weksla na kwotę 1.100.000 złotych.

Skuteczność powyższych zarzutów miałby miejsce wtedy, gdy pozwani udowodniliby, że powód nabywając weksel dział świadomie na ich szkodę.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny nabywca weksla działał świadomie na szkodę dłużnika wekslowego, jeżeli zachodzą równocześnie następujące okoliczności (I. Rosenbluth, Prawo..., s. 308. Komentarz do Prawa wekslowego i czekowego, LEX):

-

nabywca wiedział o istnieniu zarzutu, jaki dłużnik miałby przeciwko swojemu poprzednikowi;

-

w momencie nabycia weksla nabywca znał zarzuty przysługujące dłużnikowi przeciwko poprzedniemu posiadaczowi. Późniejsze uzyskanie tej wiadomości nie podważa faktu działania przez niego w dobrej wierze i jest bez znaczenia prawnego (A. G., A. T., Prawo..., s. 111; T. K., W. O., Prawo..., s. 59; I. R., Prawo..., s. 308);

-

nabycie weksla było dobrowolne;

-

nabywca miał przekonanie, że zarzuty te są prawnie uzasadnione i że będą istniały w chwili płatności weksla;

-

nabywca miał świadomość w momencie indosowania, iż przez nabycie weksla i pozbawienie przez to dłużnika zarzutów osobistych dłużnik poniesie szkodę (H. W., Weksel..., s. 136);

-

fakt pozbawienia dłużnika zarzutów osobistych przez nabywcę weksla musi być dla dłużnika obiektywnie szkodliwy.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że brak jest postaw do przyjęcia, że powód nabywając przedmiotowy weksel działał na szkodę pozwanych.

Podkreślić należy, że powód w sierpniu 2011 r. wiedział o zadłużeniu pozwanych względem P. M., a o wystawieniu weksla przez pozwanych na rzez P. M. dowiedział się dopiero w październiku 2011 r., kiedy to zwrócił się do P. M. o zapłatę na jego rzecz istniejącego zadłużenia. W tym też czasie P. M. zaproponował powodowi indosowanie na niego weksla wystawionego przez pozwanych. Zatem pozwany miał świadomość o istniejącym zadłużeniu pozwanych względem powoda, a nadto żeby powód zwolnił się ze zobowiązania wobec niego zgodził się na indosowanie przedmiotowego weksla. Wprawdzie pozwani wskazali, iż ich zdaniem powód był również inicjatorem podpisania weksla in blanco, lecz nie przedstawili na potwierdzenie tego żadnych dowodów, a zatem nie może to wpływać na przypisanie powodowi świadomego działania na szkodę pozwanych. Pozwani nie przedstawili żadnych wiarygodnych twierdzeń na poparcie swoich zarzutów co do nieistnienia zobowiązania wekslowego. Same twierdzenia pozwanych, że P. M. i R. M. działali wspólnie w celu ich pokrzywdzenia nie mogą stanowić podstawy do przyjęcia świadomości działania powoda na szkodę pozwanych

Podkreślić też należy, że podpisanej przez pozwanych deklaracji wekslowej jednoznacznie wynika, iż P. M. miał prawo wypełnić sporny weksel w każdym czasie w wypadku naruszenia warunków umowy zawartej w dniu 24 sierpnia 2011 roku na sumę 1.100.000 złotych. Faktem jest, iż deklaracja wypełniona jest pismem osoby trzeciej, a jedynie podpisy należą do pozwanych, lecz mimo to podważa ona wiarygodność zarzutów złożonych przez pozwanych, potwierdzając z kolei prawidłowość wypełnienia weksla.

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że prawomocnym postanowieniem z dnia 30 listopada 2018 roku wydanym w sprawie sygn. akt PR 1 Ds. 543.2017 prokurator Prokuratury Rejonowej Ł. w Ł. umorzył śledztwo w sprawie wyprowadzenia Sądu Okręgowego w Łodzi w błąd co do istnienia zobowiązania poprzesz posłużenie się wekslem in blanco wypełnionym niegodnie z wolą wystawcy i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. i A. G. (2) poprzez wydanie w dniu 21 czerwca 2012 r. w Ł. nakazu zapłaty na kwotę 1.100.000 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. Powyższe postanowienie zostało utrzymane w mocy przez Sąd Okręgowy w Łodzi (sygn. akt IV Kp 113/18). Powyższe – choć nie możemy mówić o mocy wiążącej powyższego orzeczenia w rozumieniu art. 11 k.p.c. – nie pozwala na przyjęcie, że przedmiotowy weksel został wystawiony mimo nieistnienia zobowiązania ze strony pozwanych. Nadto brak jest podstaw do uznania, że zaistniało przestępcze porozumienie między R. M. a P. M.. Skoro pozwani nie wykazali, ze posiadacz (powód) nabywając weksel działał świadomie na ich szkodę, to w konsekwencji odpowiadają za abstrakcyjne, oderwane od stosunku podstawowego zobowiązanie wekslowe (za to, że podpisali weksel).

Wobec powyższego Sąd – w oparciu o art. 496 k.c. obowiązujący do dnia 6 listopada 2019 r. – utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty z dnia 21 czerwca 2012 r. wydany przez Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie o sygn. akt I Nc 187/12.

O odsetkach Sąd orzekł – zgodnie z żądaniem pozwu – w oparciu o art. 481 k.c. Zobowiązanie wekslowe wymagalne było z datą płatności sumy wekslowej, tj. 7 listopada 2011r., a powód żądał odsetek od dnia 14 czerwca 2012r.

Mając na uwadze sytuację życiową, w tym majątkową pozwanych (pozwani nie prowadzą działalności gospodarczej, z uwagi na brak dochodów nie spłacają kredytów, są na utrzymaniu rodziców) Sąd – na podstawie art. 102 k.p.c. – obciążył pozwanych obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda tylko części kosztów procesu, zasądzając solidarnie od pozwanych na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 20.967 zł, na którą to kwotę składa się opłata od pozwu w wysokości 13.750 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na podstawie przepisów o wynagrodzeniu pełnomocników obowiązujących na dzień wniesienia pozwu w wysokości 7.200 zł oraz opłata skarbowa za udzielone pełnomocnictwo w wysokości 17 zł.

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem.