Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 maja 2014 roku powódka wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany – M. P. ma zapłacić powódce w terminie dwóch tygodni od daty doręczenia nakazu kwotę 157.740,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w sprawie według norm przepisanych. Nadto powódka wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych w całości.

Na uzasadnienie swojego żądania, powódka podała, iż w dniu 4 marca 2010 roku zawarła wraz z mężem B. S. umowę pożyczki z pozwanym, w ramach której pozwany pożyczył od nich kwotę 170.000,00 zł, zobowiązując się do jej zwrotu w terminie do dnia 30 czerwca 2010 roku. Strony ustaliły, iż odsetki od kwoty pożyczki będą wynosiły 15% w skali roku. Do chwili wytoczenia powództwa pozwany zwrócił powódce łącznie kwotę 70.000,00 zł. Do zwrotu pozostała kwota 100.000,00 zł, która powiększona o należne odsetki w wysokości 15% rocznie tj. 57.740 zł, stanowi żądaną pozwem kwotę 157.740,00 zł (pozew k. 2 – 3 verte).

Postanowieniem z dnia 20 maja 2014 roku Sąd zwolnił powódkę D. S. od kosztów sądowych w całości (postanowienie k. 16).

W dniu 26 maja 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym nakazał pozwanemu M. P. aby zapłacił powódce D. S. kwotę 157.740,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 9 maja 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu. Nadto w punkcie 2 nakazał pozwanemu aby zapłacił na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 1.972,00 zł tytułem kosztów sądowych (nakaz zapłaty wydany w sprawie o sygn.. akt I Nc 241/14).

W dniu 16 czerwca 2014 roku pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Nadto wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Na uzasadnienie swego stanowiska pozwany wskazał, iż żądanie zwrotu pożyczki jest całkowicie bezzasadne, bowiem pozwany zawarł wraz z mężem powódki B. S. ustną umowę, która dotyczyła wspólnej inwestycji, a mianowicie zakupu i wyremontowania nieruchomości położonej w miejscowości B., celem jej późniejszej sprzedaży z zyskiem. Pozostała do spłaty, z tytułu zawartej w dniu 4 marca 2010 roku umowy pożyczki, kwota 100.000,00 zł została przeznaczona jako kapitał na wyremontowanie nieruchomości w B. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 21 – 22).

Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił wniosek pozwanego o zwolnienie od kosztów sądowych oraz oddalił wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu (postanowienie k. 50 – 51). Od niniejszego postanowienia pozwany złożył zażalenie, które Sąd Apelacyjny w Łodzi w dniu 9 października 2014 roku oddalił (postanowienie k. 61 -63).

W dniu 5 września 2014 roku strona powodowa złożyła odpowiedź na sprzeciw,
w której poparła w całości powództwo oraz stanowisko strony powodowej zawarte w pozwie (odpowiedź na sprzeciw k. 54 – 54 verte).

W toku postępowania procesowego strony podtrzymały swe stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Małżonkowie D. i B. S. zakupili od pozwanego M. P. nieruchomość – dom mieszkalny przy ul. (...) w Ł., wówczas też strony poznały się (okoliczność bezsporna, a nadto zeznania świadka M. S. (1) – protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku czas elektroniczny 01:15:40, , zeznania powódki – protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku, czas elektroniczny 00:03:21 i protokół rozprawy z dnia 24 września 2015 roku czas elektroniczny 00:04:12). M. P. począwszy od 15 listopada 2000 roku prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje roboty budowlane związane z wznoszeniem i remontami budynków. (centralna ewidencja i informacja o działalności gospodarczej k.33).

W dniu 4 marca 2010 roku w Ł. została zawarta umowa pożyczki, na mocy której pożyczkodawca B. S. udzielił pożyczkobiorcy - M. P. pożyczkę w wysokości 170.000,00 zł, na okres od dnia 4 marca 2010 roku do dnia 30 czerwca 2010 roku - §1 umowy. Pożyczka została wypłacona do rąk pożyczkobiorcy w dniu 5 marca 2010 roku. Pożyczkobiorca oświadczył, iż zwróci kwotę pożyczki wraz z odsetkami po upływie terminu określonego w §1, licząc od daty podpisania niniejszej umowy lub w terminie krótszym. W przypadku całkowitej spłaty kwoty pożyczki wraz z odsetkami w terminie krótszym niż określony w §1, umowa pożyczki wygasa z chwilą wpływu tejże kwoty. W § 4 niniejszej umowy strony ustaliły odsetki od wyżej wskazanej kwoty pożyczki, w wysokości 15% w skali roku. Z kolei w §7 strony zawarły zapis, że za opóźnienie w zwrocie pożyczki pożyczkobiorca zobowiązany jest do zapłaty odsetek ustawowych. W §9 istnieje zapis zgodnie z którym strony umowy sprawy nie uregulowane niniejszą umową pożyczki, a dotyczące jej przedmiotu, poddają pod dyspozycję przepisów kodeksu cywilnego. Przedmiotowa umowa została podpisana przez B. S., D. S. i M. P. (umowa pożyczki k. 8).

W dniu 12 kwietnia 2010 roku M. P. spłacił część kapitału pożyczki w kwocie 20.000,00 zł (dowód wpłaty k. 9, zeznania świadka D. K. - protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku, czas elektroniczny 00:49:36, zeznania powódki – protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku, czas elektroniczny 00:03:21 i protokół rozprawy z dnia 24 września 2015 roku czas elektroniczny 00:04:12).

Przed oznaczonym w umowie pożyczki terminem spłaty pożyczki, pozwany zwrócił mężowi powódki kwotę 50.000,00 zł ( okoliczność bezsporna, a nadto zeznania powódki protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku, czas elektroniczny 00:03:21 i protokół rozprawy z dnia 24 września 2015 roku czas elektroniczny 00:04:12).

Pozwany remontował nieruchomość w B.. W związku z tym remontem zawierał umowę z siostrą powódki D. K., o co toczy się między nimi odrębny spór. Wykonawca robót P. K. widział kilka razy na terenie nieruchomości powódkę i jej męża . (okoliczność bezsporna, a nadto zeznania świadka P. K. protokół rozprawy z dnia 14 maja 2015 roku czas elektroniczny 00:08:42)

W dniu 20 sierpnia 2010 roku zmarł B. S. (odpis skrócony aktu zgonu k. 14).

Spadek po zmarłym B. S., na podstawie ustawy nabyła jego żona D. S. w całości z dobrodziejstwem inwentarza (postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 1 lutego 2011 roku, wydane w sprawie o sygn. II Ns 2126/10 k. 15).

Pozwany kilkakrotnie spotykał się z powódką, podczas tych spotkań deklarował chęć zwrotu pożyczki, wskazując, iż nastąpi to po sprzedaży jego nieruchomości położonej
w miejscowości B. (zeznania świadka J. S. – protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku czas elektroniczny 00:38:26, zeznania świadka D. K. – protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku czas elektroniczny 00:51:40, zeznania powódki protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku, czas elektroniczny 00:03:21 i protokół rozprawy z dnia 24 września 2015 roku czas elektroniczny 00:04:12).

Powódka nie zawierała z pozwanym żadnej innej umowy dotyczącej kwoty 100.000 zł (zeznania świadka D. K. – protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku czas elektroniczny 00:52:55, zeznania powódki protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2015 roku, czas elektroniczny 00:03:21 i protokół rozprawy z dnia 24 września 2015 roku czas elektroniczny 00:04:12).

W dniu 19 lipca 2012 roku powódka wystosowała do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty (przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 10). Ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty zostało wystawione w dniu 29 stycznia 2010 roku, pozwany odebrał je w dniu 3 lutego 2014 roku (ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 11, potwierdzenie odbioru k. 12).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów: dokumentów, zeznań świadków: D. K., J. S., M. S. (1) oraz zeznań powódki.

Sąd, z uwagi na prekluzję dowodową, pominął przedłożone przez stronę pozwaną na rozprawie w dniu 14 maja 2015 roku dokumenty – potwierdzenia wpłat, które to pozwany miał dokonać na rzecz B. S., w związku z zawartą w dniu 4 marca 2010 roku umową pożyczki (k. 107-119). Stosownie bowiem do treści art. 207 §6 k.p.c. i art. 217 §2 k.p.c. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. W toku przedmiotowego postępowania, pozwany był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który to postanowieniem Sądu wydanym na rozprawie w dniu 27 listopada 2014 roku został zobowiązany do zajęcia ostatecznego stanowiska w sprawie oraz zgłoszenia wniosków dowodowych w terminie 14 dni, pod rygorem pominięcia. Nadto wskazać należy, iż potrzeba powołania omawianych dowodów w postaci dowodów wpłat, istniała już przed wytoczeniem rzeczonego powództwa, bowiem już na etapie przedsądowego wezwania do zapłaty skierowanego do pozwanego, winien on podnieść okoliczności, których dotyczą niniejsze potwierdzenia wpłat, czego nie uczynił. Nie powołał się również na nie w ramach złożonego sprzeciwu ani w przedłożonych do akt sprawy pismach procesowych z dnia 15 grudnia 2014 roku oraz z dnia 24 marca 2015 roku. W ocenie Sądu pozwany w żaden sposób nie uprawdopodobnił, że nie zgłosił niniejszych dowodów we właściwym czasie bez swojej winy, co skutkuje pominięciem przedmiotowych dowodów.

Niezależnie od powyższego przedłożone dowody wpłat opiewające na łączną kwotę 40.700 zł (a nie jak twierdził pozwany na kwotę149.800 zł), gdyż po wnikliwej analizie widać, iż część potwierdzeń dotyczy tych samych wpłat (dokumenty dublują się). Nadto powódka uwzględniła wpłaty pozwanego na łączną kwotę 70.000 zł (a więc przewyższającą wysokość wynikającą z przedłożonych przez pozwanego dokumentów) jeszcze przed wytoczeniem niniejszego powództwa, odliczając ją od żądania pozwu (pożyczono 170.000 zł, a powódka żądała zwrotu 100.000 zł)

Sąd uznał za nieudowodnione twierdzenia pozwanego co do tego, że B. S. „umorzył mu” 100.000 zł z przedmiotowej pożyczki, przeznaczając tę kwotę na wspólną inwestycję polegającą na wyremontowaniu nieruchomości w B. i sprzedaży tej nieruchomości z zyskiem. Tej wersji twierdzeń pozwanego zaprzeczyła powódka, a nie potwierdził jej żaden ze świadków, w tym również świadków powołanych przez stronę pozwaną tj. D. K., M. S. (2) czy P. K.. Wręcz przeciwnie – ich zeznania potwierdzały wersję powódki, że nigdy nie doszło do zwolnienia pozwanego z długu, czy też jakiegokolwiek odnowienia stosunku zobowiązaniowego pomiędzy pozwanym i B. S., czy tez powódką.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Strony w oparciu o swobodę umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c. zawarły umowę pożyczki i ustaliły warunki spłaty zaciągniętego przez pożyczkobiorcę zobowiązania.

Stosownie do treści art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Istota więc pożyczki sprowadza się do czasowego korzystania - na podstawie zgodnych oświadczeń woli stron: dającego i biorącego pożyczkę - z określonego przedmiotu, a czas tego korzystania zależy od woli stron. Do essentialia negotii umowy pożyczki nie należy sposób korzystania z przedmiotu pożyczki, zatem pożyczkobiorca, stając się jego właścicielem, może w zasadzie korzystać z niego w sposób dowolny. Głównym obowiązkiem pożyczkobiorcy jest zwrot przedmiotu pożyczki, czyli określonej ilości rzeczy oznaczonych co do gatunku, bądź określonej ilości pieniędzy. Bez zastrzeżenia obowiązku zwrotu nie ma umowy pożyczki (tak: orzeczenie Sądu Najwyższego z 8.12.2000 r., I CKN 1040/98, niepubl.). W doktrynie prawa cywilnego przyjmuje się, że sformułowanie „zwrócić” oznacza, iż obowiązek oddania pożyczki przez biorącego powstaje tylko wtedy gdy jej przedmiot został wydany przez dającego oraz, że między wydaniem a zwrotem musi upłynąć pewien okres przeznaczony na uczynienie użytku z pożyczonych pieniędzy lub rzeczy. Dowód wydania przedmiotu pożyczki obciąża pożyczkodawcę, który może posługiwać się wszelkimi środkami dowodowymi. Zaznaczyć należy, iż przeniesienie przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdy przewidziany prawem sposób.

Z dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych jednoznacznie wynika, iż strony zawarły w dniu 4 marca 2010 roku umowę pożyczki w formie pisemnej, której przedmiotem była kwota 170.000 zł. Strony zgodnie przyjęły, że pożyczka jest udzielona na okres od dnia
4 marca 2010 roku do dnia 30 czerwca 2010 roku, zaś za opóźnienie w zwrocie pożyczki pożyczkobiorca zobowiązany jest do zapłaty odsetek ustawowych, co nie budził wątpliwości Sądu. Pozwany M. P., na którym to ciążył onus probandi w przedmiotowej sprawie nie przedstawił żadnych dowodów na to, że oddał stronie powodowej pożyczkę ponad nie kwestionowaną kwotę 70.000,00 zł. Pozwany nie podjął też obrony i nie zakwestionował twierdzeń powódki poprzez złożenie zeznań w charakterze strony. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało natomiast, iż z pożyczonej kwoty 170.000,00 zł, do spłaty pozostaje kwota 100.000,00 zł wraz z należnymi od niej ustawowymi odsetkami. Przesłuchani w toku postępowania świadkowie, w osobie D. K., J. S., zgodnie podali, że pozwany nie zwrócił powódce całej pożyczonej kwoty, w tym celu też powódka kilkakrotnie spotkała się z pozwanym, który mimo składanych deklaracji oddania żądanej kwoty 100.000,00 zł, nie dokonał na rzecz powódki żadnej wpłaty. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala również na ustalenie, że między stroną powodową a pozwaną doszło do zawarcia innej umowy, poza umową pożyczki z dnia 4 marca 2010 roku, której przedmiotem miałaby być kwota 100.000,00 zł.
W szczególności nie będzie miała tu zastosowania instytucja odnowienia, uregulowana
w art. 506 §1 kc, zgodnie z którym jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury skutek nowacji w rozumieniu art. 506 § 1 k.c. wymaga ustalenia w sposób jednoznaczny, iż zgodną wolą stron było aby, w oparciu o wzajemne ich ustępstwa dłużnik świadczył wierzycielowi co innego niż to do czego był dotąd zobowiązany lub wprawdzie to samo ale z innej podstawy prawnej (wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 9 października 2014 roku syg. Akt I ACa 762/14, Lex nr 1659085). Ponadto odnowienie dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem
a dłużnikiem, a wolą stron tej umowy jest umorzenie dotychczasowego zobowiązania
i zastąpienie go nowym zobowiązaniem lub opartym na innej podstawie prawnej. Zawarcie umowy odnowienia wymaga więc wyrażenia przez strony zgodnego zamiaru umorzenia dotychczasowego zobowiązania i ustanowienia nowego zobowiązania ( animus novandi). Zamiar stron powinien wynikać z wyraźnego ich oświadczenia lub w sposób niewątpliwy
z okoliczności sprawy. W wypadku wątpliwości należy przyjąć, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia - art. 506 § 2 k.c. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 2014 roku, sygn.. akt I ACa 146/14, Lex nr 1454594). Z art. 506 k.c. wynika, że strony muszą wyrazić zamiar umorzenia istniejącego zobowiązania. Zamiar ten niekoniecznie musi być wyraźny, może być dorozumiany, jednak na tyle dostatecznie uzewnętrzniony, by nie powstała wątpliwość, czy w ogóle zaistniał. Zamiaru stron nie można bowiem domniemywać (art. 506 § 2 k.c.), a w razie wątpliwości nie można uznać, że doszło do zawarcia nowej umowy, co najwyżej może powstać, przy zachowaniu identyczności zobowiązania, albo zmiana zobowiązania, albo nowe, ale obok istniejącego i bez umarzania go (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 roku, sygn.. akt II CSK 407/07, Lex nr 462284, analogicznie wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2014 roku sygn.. akt VI ACa 222/14, Lex nr 1659159).

W przedmiotowej sprawie pozwany w żaden sposób nie wykazał jakoby intencją strony powodowej było umorzenie zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki z dnia
4 marca 2010 roku, nie udowodnił również, iż powódka wyraziła zgodę na to samo świadczenie lecz z innej podstawy prawnej. Z ustaleń faktycznych Sądu wynika, iż powódka nie zawierała z pozwanym żadnych innych umów, nadto nie była zainteresowana propozycjami, składanymi przez pozwanego w tym zakresie.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd na podstawie art. 720 §1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 150.112, 33 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 9 maja 2014 roku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Na zasądzoną kwotę składa się kwota 100.000 zł (tj. należność główna pożyczki) oraz kwota 50.112,33 zł tytułem odsetek. Z tym, że odsetki Sąd policzył odmiennie aniżeli strona powodowa, a zgodnie z treścią umowy pożyczki. Stanowiła ona że pożyczka oprocentowana jest w wysokości 15% rocznie i powinna być oddana do dnia 30 czerwca 2010 roku. Natomiast za opóźnienie w zwrocie pożyczki pożyczkobiorca zobowiązuje się do zapłaty odsetek ustawowych. A zatem Sąd skapitalizował sumę należnych powódce odsetek ustawowych ( a nie umownych w wysokości 15% jak żądała powódka) liczonych od należności głównej 100.000 zł - od dnia 1 lipca 2010 roku do dnia 8 maja 2014 roku (data wniesienia pozwu), co dało kwotę 50.112,33 zł. Łącznie z należnością główną Sąd zasądził na rzecz powódki 150.112,33 zł. O odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty 150.112,33 zł Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481§1 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu w tym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art.100 k.p.c. uwzględniając stosunkowy obowiązek ich poniesienia. Z dochodzonej pozwem kwoty 157.740 zł, zasądzono na rzecz strony powodowej kwotę 150.112,33 złotych. D. S. wygrała więc proces
w 95,2%, pozwany zaś wygrał proces w 4,8 % i zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, strony winny zostać obciążone kosztami w takiej części w jakiej przegrały proces. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.286,76 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie od uwzględnionej części powództwa. Na przedmiotowe koszty złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika powódki (ustalone w oparciu o §6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu) powiększone o uiszczoną opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego (ustalone w oparciu o § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu).

Zgodnie zaś z przepisem art.113 ust.1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych (Dz.U.Nr 167, poz.1398) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją ku temu podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, a więc zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu regulowaną przez art.100 k.p.c.). Na koszty sądowe w przedmiotowej sprawie składa się opłata od pozwu w wysokości 7.887 zł. Pozwany winien być obciążony w/w kosztami
w wysokości 7.508,42 zł, powódka zaś w wysokości 378,58 zł. W konsekwencji Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi tytułem nie uiszczonych kosztów sądowych: od pozwanego kwotę 7.508,42 złotych, a od powódki z zasądzonego roszczenia kwotę 378,58 zł.

Zarządzenie: odpis wyroku i uzasadnienia doręczyć pozwanemu (pełnomocnik wypowiedział pełnomocnictwo).