Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nim władającej i objęcie go we własne władanie przez sprawcę. Czyn z art. 278 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, a skutek następuje w momencie zawładnięcia rzeczą przez sprawcę, tj. w chwili, gdy sprawca objął ją w swoje posiadanie. Subiektywną cechą działania określonego w art. 278 § 1 k.k. jest zamiar przywłaszczenia, sprawca działa w celu włączenia rzeczy do własnego majątku, objęcia jej w posiadanie lub postępowania z nią jak właściciel. Kradzież może być popełniona wyłącznie umyślnie, w formie zamiaru bezpośredniego.

Nie ulega wątpliwości, że dokonując zaboru przedmiotów wskazanych w zarzucanych oskarżonemu w punktach I i II Ł. S. działał z zamiarem trwałego pozbawienia pokrzywdzonych możności dysponowania tymi rzeczami. W dniu 28 sierpnia 2015r. działał w ten sposób na szkodę A. P., natomiast w dniu 10 grudnia 2015r. na szkodę J. M.. Swoim działaniem wyjmował je bowiem spod władztwa właścicieli i obejmował we własne posiadanie, a następnie skradzione przedmioty sprzedał przypadkowym osobom. Czyn zarzucany w punkcie I oskarżyciel publiczny potraktował jako typ uprzywilejowany – wypadek mniejszej wagi. Z kwalifikacją tą, mając na uwadze wysokość strat, Sąd się zgodził.

W art. 288 § 1 k.k. spenalizowano występek zniszczenia lub uszkodzenia cudzej rzeczy bądź uczynienia jej niezdatną do użytku. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżony Ł. S. w dniu 10 grudnia 2015r. dokonując kradzieży lampy halogenowej uszkodził mienie – drzwi wejściowe z ościeżnicą. Czyn ten wypełnił więc jednocześnie znamiona występku z art. 288 § 1 k.k. i jedynie kumulatywna kwalifikacja obu przepisów (art. 278 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k.) oddaje w pełni bezprawne zachowanie oskarżonego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem analizy i oceny sądu, pozwala na przypisanie oskarżonemu winy, gdyż w czasie swoich bezprawnych i karalnych zachowań, mając możliwość podjęcia decyzji zgodnej z wymogami prawa, nie dał posłuchu normie prawnej. Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego należy ocenić jako średni. Przemawia za tym z jednej strony postawa oskarżonego, która wskazuje na zupełny brak poszanowania dla cudzej własności oraz stopień i rodzaj naruszonych dóbr a także sposób działania a tym samym wielość pokrzywdzonych, z drugiej zaś strony nieznaczna wartość strat.

Oskarżony Ł. S. dokonując wszystkich zarzucanych mu czynów działał w ramach powrotu do przestępstwa, o jakim mowa w art. 64 § 1 k.k. Zgodnie z powołanym powyżej przepisem Sąd przyjmuje taką kwalifikację czynu, jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary, umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. Ł. S. odbywał - w okresie od dnia 8 listopada 2013r. (początkowo w systemie dozoru elektronicznego a następnie w zakładzie karnym) do dnia 17 czerwca 2014r. – karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 18 stycznia 2011r. w sprawie o sygn. akt VII K 2432/10 (vide k. 68, 80,80v., 120-122). Wskazać należy zatem, iż dopuścił się on wszystkich zarzucanych przestępstw w ciągu zaledwie 2 lat po odbyciu kary pozbawiania wolności. W konsekwencji jego zachowania należało zakwalifikować jako działanie w warunkach powrotu do przestępstwa, określonego w art. 64 § 1 k.k.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował wielokrotną karalność oskarżonego (i to za przestępstwa podobne) i działanie w warunkach recydywy. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił przyznanie się do winy.

Mając powyższe na uwadze, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k. k., uwzględniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynów, Sąd na podstawie 278 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn z art. 278 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. – na podstawie art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności uznając, że kary te są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. Sąd połączył wymierzone oskarżonemu kary i wymierzył mu karę łączną 4 miesięcy pozbawienia wolności (stosując zasadę całkowitej absorpcji). Ustalając wymiar kary łącznej Sąd wziął pod uwagę fakt występowania pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami związku przedmiotowego (wszystkie czyny popełnione były przeciwko mieniu) oraz bliski związek czasowy (3 miesiące). Ustalając wymiar kary łącznej Sąd musiał brać także pod uwagę prewencyjne oddziaływanie kary w znaczeniu zarówno prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. Wymierzona kara ma znaczenie zarówno w zakresie indywidualnego oddziaływania kary na sprawcę, jak i także nie pozostaje bez znaczenia z uwagi na względy prewencji ogólnej związanej z wydźwiękiem, jaki zapadły w sprawie wyrok wywołać powinien w środowisku, w którym żyje oskarżony. Wskazać jednocześnie należy, iż postawa oskarżonego nie uległa zmianie. Po opuszczeniu zakładu karnego oskarżony wrócił do poprzedniego stylu życia. Wskazuje to na fakt lekceważenia wcześniejszych orzeczeń sądowych, ale przede wszystkim przyjąć należy, iż wymierzone oskarżonemu dotychczas kary nie zrealizowały swoich funkcji. Zatem tylko kara pozbawienia wolności orzeczona w postaci izolacyjnej wobec oskarżonego spełni zarówno funkcję wychowawczą, jak i represyjną, a przede wszystkim zapobiegawczą. Rodzaj kary wymierzonej oskarżonemu jest także istotny w ocenie Sądu z uwagi na zasady prewencji ogólnej i wydźwięk, jaki wyrok ten wywoła w środowisku, w którym żyje oskarżony. Inne, bowiem rozstrzygnięcie Sądu wywołać może nie tylko błędne przeświadczenie oskarżonego o swojej bezkarności, ale także wzbudzić może poczucie w jego środowisku o bezsilności wymiaru sprawiedliwości.

Wobec oskarżonego nie zostały spełnione przestanki do skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Regulujący tę instytucję art. 69 § 1 k.k. jako jedną z przesłanek wskazuje brak skazania (w dacie czynu) na karę pozbawienia wolności. Oskarżony, jak wskazano wyżej, był w przeszłości wielokrotnie karany, w tym na kary pozbawienia wolności.

Z wyjaśnień oskarżonego wynikało, iż skradzione na szkodę obu pokrzywdzonych przedmioty sprzedał przypadkowym osobom i ze sprzedaży tych uzyskał łącznie kwotę co najmniej 70 zł. (vide k. 17). Mając to na uwadze Sąd zobowiązany był do orzeczenia obligatoryjnego środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej (pkt. 4) wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego, który odbywa karę pozbawienia wolności a przed osadzeniem był osobą bezrobotną sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

SSR Katarzyna Maciaszek