Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2016r

Sąd Rejonowy w Kaliszu w VII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Marta Przybylska

Protokolant: sekr. sądowy Ilona Pilarczyk

w obecności oskarżyciela ---

po rozpoznaniu w dniu 20.10.2016., 10.11.2016r

sprawy R. W.,

syna L. i T. z domu P.,

ur. (...) w T.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 lutego 2016 roku o godzinie 15.40 w miejscowości B. będąc w stanie nietrzeźwości I-0,70 mg/l, II-0,67 mg/l, III-0,68 mg/l i IV-0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej w strefie ruchu lądowego przy czym czynu powyższego dopuścił się po prawomocnym skazaniu za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

1.  uznaje oskarżonego R. W. za winnego zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 178a § 4 k.k. z tym uzupełnieniem, iż ustala, że oskarżony był uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Sieradzu w sprawie II K 828/14 i za to na podstawie art. 178a§4 kk w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

2.  na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego dożywotnio,

3.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych płatne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

4.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. C. kwotę 432 (czterysta trzydzieści dwa) złote podwyższoną o 23% podatku od towarów i usług (...) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

5.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

SSR Marta Przybylska

Sygn. akt VII K 295/16

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2016 roku około godz. 15.40 oskarżony R. W. jechał w miejscowości B. L. kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...). Oskarżony był po spożyciu wódki o pojemności 0,5 litra. Oskarżony został zatrzymany do kontroli i czterokrotnie poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, które wykazało, iż prowadził on pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości z następującymi wynikami:

- o godzinie 15 : 43 – wynik 0, 70 mg / l

- o godzinie 16 : 08 – wynik 0, 67 mg / l

- o godzinie 16 : 22 – wynik 0, 68 mg / l

- o godzinie 16 : 32 – wynik 0, 70 mg / l

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego- k. 71 , pr otokół użycia alkotestu – k.2, 4, notatka urzędowa- k. 1, świadectwo wzorcowania k. 3, 5, postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy k. 10 )

Oskarżony R. W. ma 40 lat, wykształcenie średnie, z zawodu murarz. Jest żonaty, ma na utrzymaniu 2 córki w wieku 6 i 9 lat. Prowadzi własne gospodarstwo rolne, z którego uzyskuje dochód w wysokości 500 złotych miesięcznie. Oskarżony był wcześniej karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Sieradzu w sprawie II K 828/14 za czyn z art. 178a § 1 k.k..

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego- k. 71, dane o karalności- k. 8 - 9, 65 – 66, odpis wyroku k. 20 )

Oskarżony R. W. w toku postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie przed sądem przyznał się do zarzucanego czynu. Oskarżony złożył wyjaśnienia w których opisał jaki alkohol i o której godzinie spożywał. Wskazał, że wsiadł za kierownicę samochodu albowiem odebrał telefon, iż jego teściowa zasłabła. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, gdyż w pełni odzwierciedlają ustalony stan faktyczny, a także wzajemnie uzupełniają się z zebranymi dowodami z dokumentów, w tym protokołem użycia urządzenia kontrolno - pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu.

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości. Ponadto nie budziła wątpliwości także sprawność urządzenia, za pomocą którego dokonywano pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, gdyż posiadało ono ważne świadectwo legalizacji.

Sąd zważył, co następuje:

Artykuł 178a § 1 k.k. penalizuje czyn polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających. Zgodnie z art. 115 § 16 k. k. człowiek znajduje się w stanie nietrzeźwości, gdy zawartość alkoholu w jego krwi przekracza 0, 5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego te wartość, lub gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0, 25 mg, albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Występek przewidziany w art. 178a § 1 k. k. jest przestępstwem formalnym, które może nastąpić bez względu czy zaistniał jakikolwiek skutek. Stronę podmiotową tego występku stanowi umyślność.

Zgodnie z art. 178 § 4 k.k. surowszą odpowiedzialność ponosi sprawca jeżeli czynu określonego w § 1 dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, 174, 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo.

Oskarżony R. W. wypełnił swoim zachowaniem przedmiotową stronę występku z art. 178a § 4 k. k., gdyż po spożyciu alkoholu, mając powyżej 0,25 mg / l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wsiadł za kierownicę samochodu i wyjechał nim na drogę. Oskarżony miał pełną świadomość, iż znajduje się w stanie nietrzeźwości. Świadczy o tym fakt, że jako dorosły mężczyzna przewidywał, że po wypiciu 0,5 l wódki znajduje się w stanie nietrzeźwości. Analiza dowodów zebranych w sprawie wskazuje, iż oskarżony działał umyślnie z zamiarem ewentualnym, gdyż zdając sobie sprawę, że znajduje się w stanie nietrzeźwości, przewidywał możliwość popełnienia przestępstwa i godził się na to.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem analizy i oceny Sądu, pozwala na przypisanie oskarżonemu winy, gdyż w czasie swojego bezprawnego i karalnego zachowania, mając możliwość podjęcia decyzji zgodnej z wymogami prawa, nie dał posłuchu normie prawnej.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego należy ocenić jako duży. Przemawia za tym postawa oskarżonego oraz stopień i rodzaj naruszonego dobra jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do winy.

Zgodnie z art. 37a k.k. jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast jej kary orzec grzywnę lub karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1 a pkt 1 i 4 k.k.

Mając powyższe na uwadze, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k. k., uwzględniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, Sąd na podstawie 178a § 4 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na 10 złotych, uznając, iż jest ona adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara w pełni zrealizuje wobec niego funkcję wychowawczą i represyjną, a jednocześnie stanowić będzie wystarczające ostrzeżenie na przyszłość. Sąd uznał, iż wymierzenie kary ograniczenia wolności byłoby niecelowe z uwagi na stałe zajęcie, jakie ma oskarżony. Przy wymiarze ilości stawek dziennych grzywny, na podstawie art. 33 § 3 k.k. Sąd uwzględnił sytuację majątkową, rodzinną i osobistą oskarżonego ustalając wysokość stawki dziennej jak w punkcie 1 orzeczenia.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k., Sąd na podstawie art. 42 § 3 k. k. orzekł w stosunku do R. W. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio. Przy wymiarze środka karnego chodzi nie tylko o kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, ale w pierwszym rzędzie o cele, które zakaz ma osiągnąć wobec oskarżonego, przede wszystkim cele zapobiegawcze, wysunięte przed cele wychowawcze. Taka hierarchia celów została przyjęta przez ustawodawcę także przy orzekaniu środków karnych (zob. art. 56 k.k. w zw. z art. 53 § 1 k.k.). Jasne jest więc, że obligatoryjny przecież zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych dożywotnio służy faktycznemu wyeliminowaniu z ruchu jako kierowców tych osób, które dopuściły się przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. wymienionego w art. 42 § 3 k.k.. Analizując realia przedmiotowej sprawy sąd nie znalazł żadnych wyjątkowych okoliczności, które mogły by wpłynąć na inny wymiar orzeczonego środka karnego.

Sąd zasądził na rzecz obrońcy koszty udzielonej oskarżonemu obrony z urzędu albowiem nie zostały one uiszczone w całości ani w części.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk uwzględniając sytuację rodzinną i finansową oskarżonego sąd zwolnił R. W. od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty.

SSR Marta Przybylska