Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K. dnia 29 grudnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa G. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na rzecz powoda G. W. kwotę 16.110,90 zł (szesnaście tysięcy sto dziesięć złotych dziewięćdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 17 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na rzecz powoda G. W. kwotę 4.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 135/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 grudnia 2021 r. powód G. W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w R. kwoty 16.248,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 17 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dochodzona należność wynika z łączącej strony umowy o współpracy z dnia 25 sierpnia 2021 r., której przedmiotem był przewóz osób na trasie K. - Z.. Wskazał, że pierwotnie realizował ilość kursów zgodnie
z zawartą umową, zaś w trakcie współpracy strony zwiększyły ilość transportów.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 10 stycznia 2022 r. w sprawie sygn. akt V GNc 3546/21 Referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodziła się pozwana i dnia 28 stycznia 2022 r. (data wpływu) wniosła sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości. Zakwestionowała roszczenie co do zasady i co do wysokości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że kserokopie nie mogą stanowić wystarczającego dowodu na udowodnienie roszczenia. Podniosła również, że dla zmiany treści umowy strony zastrzegły formę pisemną pod rygorem nieważności.

W toku postępowania po stronie pozwanej wstąpił do sprawy profesjonalny pełnomocnik.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód G. W. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w K. w zakresie transportu lądowego pasażerskiego w oparciu o wpis do (...). Pozwana (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w R. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wyszukiwania miejsc pracy oraz pozyskiwania pracowników.

(fakty bezsporne)

Pozwana spółka współpracowała z firmą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z. w okresie od sierpnia 2021 r. do grudnia 2021 r. W ramach swoich obowiązków umownych pozwana miała obowiązek zapewnienia na własny koszt bezpiecznego
i higienicznego zakwaterowania oraz dojazdu personelu pracowniczego do miejsca wykonywania usług w miejscowości Z.. Pozwana wykonywała usługi na rzecz (...) Sp. z o.o. w godzinach: od 6:00 do 14:00, od 6:00 do 18:00, od 10:00 do 22:00, od 14:00 do 22:00, od 18:00 do 6:00 oraz od 12:00 do 6:00.

( dowód: pismo k. 100-101).

W dniu 25 sierpnia 2021 r. powód i pozwana zawarli umowę na świadczenie usług przewozowych. Powód zobowiązał się do przewozu zleceniodawcy na trasie z K. do firmy (...) w Z. (2 kursy dziennie), w dniach wyznaczonych przez zleceniodawcę (od poniedziałku do piątku oraz wybrane soboty) będących dla zleceniodawcy dniem pracy (§ umowy). Oświadczył, że przewóz będzie realizowany busem 16 osobowym, o stanie technicznym odpowiadającym normom zawartym w obowiązujących przepisach prawnych w zakresie określonych ustawą o transporcie drogowym (§3 umowy).

Pozwana zobowiązała się do zapłaty powodowi wynagrodzenia za wykonane usługi
w wysokości 2,55 zł netto plus 8% VAT za km, przy założeniu 100 km trasy dziennie. Zgodnie z umową powód miał wystawiać fakturę w ciągu 7 dni po zakończeniu miesiąca trwania usługi, z terminem płatności określonym 14 dni kalendarzowych.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Każda ze stron mogła ja wypowiedzieć
z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia (§5 umowy).

Strony uzgodniły również, iż wszelkie zmiany dotyczące umowy mogą być dokonywane wyłącznie w formie pisemnej pod rygorem nieważności (§6 umowy).

(dowód: umowa k. 12-13).

Początkowo powód realizował usługę przewozu osób zgodnie z zawartą umową czyli wykonywał 2 kursy dziennie. O godzinie 6:00 zawoził pracowników wskazanych przez pozwaną do siedziby firmy (...) Sp. z o.o. i odbierał kończących zmianę. Kolejny kurs, według tej samej zasady, był realizowany o godzinie 18:00. Czasem zachodziła potrzeba wykonania dodatkowego transportu z uwagi na prowadzone szkolenia pracowników. Powód uzgodnił ustnie z prezesem zarządu pozwanej, że od września 2021 r. ilość kursów zostanie zwiększona. Od listopada 2021 r. produkcja w (...) Sp. z o.o. zwiększyła się i wynikła potrzeba zmiany godzin transportowania pracowników. Powód wykonywał od 5 do 6 kursów dziennie. Telefoniczne dyspozycje co do potrzeb transportowych wydawał powodowi koordynator zatrudniony u pozwanej. Powód realizował transport na podstawie ustnej dyspozycji prezesa zarządu pozwanej. Od niego otrzymał adresy przewożonych pracowników. Początkowo otrzymywał grafiki rozkładu pracy od prezesa zarządu pozwanej, później pracownicy sami posiadali grafiki pracy. Transport wykonywany był przez powoda, jego żonę oraz dwóch pracowników powoda: P. M. i A. K.. Żona pozwanego pomagała powodowi w prowadzeniu działalności, w tym wystawiała faktury VAT.

(dowód: zeznania świadka D. W. k. 159-160, e-protokół rozprawy z dnia 14.09.2023r. 00:01:16- (...):00, przesłuchanie powoda G. W. k. 130-131, e-protokół rozprawy z dnia 01.03.2023r. 00:04:25- (...):30 i k. 160, e-protokół rozprawy z dnia 14.09.2023r. 00:15:06-00:29:00).

Strony nie sporządziły pisemnego aneksu umowy dotyczącego zmiany ilości wykonywanych przez powoda kursów.

(fakt bezsporny).

Strony ustnie ustaliły, że na koniec każdego miesiąca powód będzie przesyłał pozwanej na adres e-mail zestawienie dat i ilości kursów wraz z wystawiona na tej podstawie fakturą VAT. Pozwana nigdy nie zgłaszała powodowi żadnych zastrzeżeń związanych
z rozliczeniem. Nie kwestionowała ilości kursów, ani wysokości należności. Nie kwestionowała również treści maili zawierających zestawienie kursów. Uregulowała należności za usługi transportowe wykonane przez powoda w sierpniu i wrześniu 2021 r. Nie zapłacił za październik. Sprawa miała finał w tut. Sądzie i po wyroku pozwana uregulowała należność.

(dowód: e-mail k. 16, 19, faktura VAT k. 17, 20, potwierdzenie zapłaty k. 18, 21, zeznania świadka D. W. k. 159-160, e-protokół rozprawy z dnia 14.09.2023r. 00:01:16- (...):00, przesłuchanie powoda G. W. k. 130-131, e-protokół rozprawy z dnia 01.03.2023r. 00:04:25- (...):30 i k. 160,
e-protokół rozprawy z dnia 14.09.2023r. 00:15:06-00:29:00).

Mailem z dnia 02 grudnia 2021 r. powód, podobnie jak w poprzednich miesiącach, przesłał pozwanej zestawienie wyjazdów za listopad wraz z fakturą VAT nr (...). Zamieścił zestawienie 117 wykonanych kursów, omyłkowo wskazał 118. Faktura VAT nr (...) obejmowała usługę przewozu osób w ilości 59 dniówek po 100 km, na łączną kwotę 15.203,60 zł netto, tj. 16.248,60 zł brutto, z terminem płatności określonym na dzień 16 grudnia 2021 r. Jednocześnie wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 14.733,90 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) tytułem kursów za październik 2021 r., w terminie do dnia 07 grudnia 2021 r.

(dowód: e-mail k. 14, faktura k. 15).

Współpraca stron zakończyła się z dnia na dzień. Informację na ten temat powód otrzymał od jednego z pracowników. Strony nie dokonały pisemnego rozwiązania umowy.

(dowód: przesłuchanie powoda G. W. k. 130-131, e-protokół rozprawy z dnia 01.03.2023r. 00:04:25- (...):30 i k. 160, e-protokół rozprawy z dnia 14.09.2023r. 00:15:06-00:29:00).

Pismem z dnia 17 grudnia 2021 r. powód wezwał pozwanego do uregulowania dwóch faktur, w tym faktury VAT nr (...) w kwocie 16.248,60 zł w terminie do dnia 23 grudnia 2021 r. Wezwanie został nadane w urzędzie pocztowym tego samego dnia.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 22, wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 23)

Pozwana nie uregulowała dochodzonej pozwem należności.

(fakt bezsporny).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów: dokumentów przedłożonych przez powoda do akt sprawy, zeznań świadka D. W. oraz przesłuchania powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana spółka zakwestionowała moc dowodową dokumentów załączonych do pozwu wskazując, że stanowią one kserokopie. Jednocześnie zażądała zobowiązania powoda do przedłożenia oryginału faktury. Strona powodowa nie uczyniła zadość jego żądaniu.

Wskazać w tym miejscu należy, że dokumenty załączone do pozwu złożone zostały
w kopii potwierdzonej „za zgodność z oryginałem” przez pełnomocnika strony, zatem zgodnie z treścią art. 129§2 kpc posiada ona moc równą oryginałowi dokumentu (tak wyrok SN z dnia 10 lipca 2009 r., II CSK 71/09). Żądanie złożenia oryginału dokumentu
i uwzględnienie takiego wniosku przez Sąd orzekający jest możliwie tylko, gdy jest to uzasadnione okolicznościami sprawy (art. 129§4 kpc) i strona domagająca się oryginału musi taki wniosek uzasadnić. Pozwana zadość temu wymogowi nie uczyniła.

Wskazać również należy, iż obowiązek złożenia w Sądzie oryginału dokumentu powstaje automatycznie z chwilą zgłoszenia przez stronę przeciwną takiego żądania, a więc bez potrzeby wydawania przez Sąd jakichkolwiek rozstrzygnięć w tym przedmiocie. Przepis art. 129§4 kpc nie określa wprost sankcji za niepodporządkowanie się żądaniu przeciwnika.

W razie niepodporządkowania się żądaniu przeciwnika Sąd dokonuje oceny dowodów, posługując się treścią odpisu dokumentu, a dopiero wobec braku odpisu dokumentu lub odmowy jego złożenia ma zastosowanie art. 233§2 kpc.

Jednakże z zaniechaniem złożenia oryginału dokumentu nie można automatycznie wiązać utraty przez kopię waloru dokumentu i dowodu w sprawie. Od momentu zaopatrzenia kserokopii w oświadczenie o jej zgodności z oryginałem kserokopia jest dokumentem świadczącym o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej (tak wyrok SN z dnia 20 stycznia 2010 r., III CSK 119/09). Ponadto zgodnie z art. 129§3 kpc poświadczenie zgodności z oryginałem odpisu dokumentu przez występującego w sprawie pełnomocnika strony w osobie adwokata bądź radcy prawnego nadaje temu poświadczeniu charakter dokumentu urzędowego.

Dlatego też Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono
w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości mimo, iż zostały one zakwestionowane przez stronę pozwaną.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka D. W. w całości. Były one spontaniczne, spójne i logiczne. Znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Również one nie zostały one zakwestionowane przez strony procesu (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc).

Z powyższych względów Sąd dał również wiarę przesłuchaniu powoda.

Na rozprawie w dniu 14 września 2021 r. Sąd na podstawie art. 235 ²§2 i 5 kpc postanowił pominąć zgłoszony przez pełnomocnika pozwanej wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków P. M. i A. K.. Miał na uwadze, że zostały zawnioskowane dopiero po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, choć niewątpliwie mogły być złożone wcześniej, albowiem dotyczyły faktów od początku spornych pomiędzy stronami. Na podkreślenie zasługuje okoliczność, że wraz z nakazem zapłaty pozwana spółka otrzymała pouczenie, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty winna wskazać, czy zaskarża nakaz w całości czy w części oraz przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy. Dlatego też Sąd ocenił zawnioskowane dowody jako spóźnione i zmierzające do przedłużenia postępowania.

Pełnomocnik pozwanej złożył zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc w zakresie pominiętego wniosku dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanej zapłaty wynagrodzenia za wykonane na jej rzecz przewozy pracownicze.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sad uznał, iż strony łączyła umowa o świadczenie usług.

W myśl art. 750 kc do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie zaś z treścią art. 734 kc przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonane zlecenie należy się wynagrodzenie (art. 735§1 kc). Stosownie do brzmienia art. 744 kc w razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, chyba że co innego wynika z umowy lub z przepisów szczególnych.

Przedmiotem zawartej pomiędzy stronami umowy było świadczenie usług w postaci organizowania przewozu osób – pracowników - wskazanych przez pozwaną do firmy (...) Sp. z o.o. w Z.. Do obowiązków powoda należał transport osób, natomiast po stronie pozwanej zachodził obowiązek zapłaty wynagrodzenia za ten przewóz.

Strony ustaliły warunki wynagrodzenia w umowie, a także porozumiały się co do sposobu obliczania wynagrodzenia i jego wysokości. Istnienie tej umowy oraz jej moc wiążąca nie były kwestionowane w trakcie jej realizacji, co potwierdzały dokumenty w postaci przelewu należności z tytułu faktury wystawionej przez powoda za miesiąc wrzesień 2021 r. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez pozwaną w toku postępowania dowodowego. Pozwany kwestionował wynagrodzenie obliczone przez powoda za październik 2021 r., jednakże po wydaniu przez tut. Sąd wyroku zasądzającego w sprawie V GC 132/22 uregulował również tą należność. Na marginesie wskazać należy, iż pozwany nie skarżył tego orzeczenia, a został on wydany w oparciu o tożsamy materiał dowodowy.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana spółka podniosła, że dla zmiany treści umowy strony zastrzegły formę pisemną pod rygorem nieważności, więc jakiekolwiek ustne ustalenia nie mają mocy wiążącej.

Zgodnie z art. 353 ¹ kc strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Kodeks cywilny i jego przepisy regulujące umowę o świadczenie usług (zleceniu) nie zawierają żadnej regulacji dotyczącej formy czynności prawnych. Dlatego też stosownie do przytoczonego przepisu art. 353 ¹ kc dopuszczalne jest zawarcie tego typu umowy w dowolnej formie, również ustnej. Wynika to z treści art. 60 kc, zgodnie z którym, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

W niniejszym przypadku strony postanowiły o zawarciu umowy w zwykłej formie pisemnej, a w treści §6 tejże umowy uzgodniły dodatkowo, że wszelkie zmiany dotyczące umowy mogą być dokonywane wyłącznie w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Stosownie do brzmienia art. 76 kc jeżeli strony zastrzegły w umowie, że określona czynność prawna między nimi ma być dokonana w szczególnej formie, czynność ta dochodzi do skutku tylko przy zachowaniu zastrzeżonej formy. Powyższa regulacja nie zamyka jednak możliwości, aby zawarta umowa pisemna, w której zastrzeżono również formę pisemną dla dokonania jej zmiany, została zmieniona w formie mniej rygorystycznej, np. ustnej czy też konkludentnej. Jak wskazano w orzecznictwie Sądu Najwyższego zgodnie z zasadą swobody formy (art. 60 kc) - z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych - oświadczenia woli mogą być składane w sposób dorozumiany. Także w przypadku, gdy strony zastrzegły
w umowie, że określona czynność między nimi ma być dokonana w szczególnej formie (art. 76 kc) dopuszczalna jest konkludentna zmiana lub rozwiązanie umowy o formie (pactum de forma). Nastąpi to przez dokonanie w innej formie tej czynności prawnej, którą strony objęły wymogiem formy określonym w umowie o formie. Woli takiej nie można domniemywać, a jej ustalenie wymaga wnikliwego badania woli stron w tym zakresie w okolicznościach konkretnej sprawy (tak m.in. wyrok SN z dnia 24 września 2019 r., IV CSK 333/18, wyrok SA w Krakowie z dnia 04 lutego 2021 r., I AGa 188/20, wyrok SN z dnia 23 stycznia 2003 r., II CKN 1335/00).

W doktrynie również podniesiono, że w każdym wypadku dokonania czynności prawnej w formie sprzecznej z uprzednio zawartą umową powinno się wnikliwie badać, czy strony przez dokonanie czynności z pominięciem umówionej formy miały wolę rozwiązania wcześniejszej pactum de forma. Woli takiej nie wolno domniemywać, gdyż brak do tego normatywnej podstawy. Ustalenie takiej woli musi się zatem opierać na ogólnych zasadach wskazanych w art. 65§1 i 2 kc. Za dopuszczalnością modyfikacji pactum de forma w inny sposób, niż desygnowany w zawartej umowie pisemnej może przemawiać zasada autonomii woli stron w odniesieniu do wiążącego je rygoru formy, który strony uprzednio mocą zgodnej decyzji na siebie nałożyły, a który obecnie nie jest już zgodny z ich wolą. Wskazać należy jednak, że wola dokonania zmiany umowy musi być po obu stronach w danych okolicznościach niewątpliwa i wynikać ze zgodnych działań obu stron. Z daleko posuniętej ostrożności wymaga w szczególności interpretacja biernego zachowania się jednej ze stron wobec działań drugiej strony, które naruszają uzgodniony uprzednio wymóg formalny (zob. J. S. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 2 (art. 56–125), red.
J. G., W. 2021, art. 76). Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią art. 65§1 kc oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności,
w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Stosownie zaś do brzmienia art. 65§2 kc w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron
i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.

Mając powyższe na uwadze oraz uwzględniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, że strony w sposób skuteczny dokonały modyfikacji zawartej umowy dokonując uprzedniego uchylenia postanowienia §6 umowy, który wymagał pierwotnie dla takich zmian zachowania formy pisemnej. Do powyższej czynności doszło niewątpliwie wskutek zgodnego zachowania stron i ustaleń ustnych, które były pomiędzy nimi kluczowe dla realizacji przedmiotu umowy.

W tym miejscu niezbędne jest również przywołanie §2 zawartej umowy pisemnej, zgodnie z którym powód pierwotnie zobowiązany był do dokonywania każdego dnia 2 (dwóch) kursów transportowych oraz przejechania 100 km trasy dziennie (strony rozliczały się na podstawie każdego kilometra). Transporty miały być realizowane od poniedziałku do piątku, w tym również w wybrane soboty. Z powyższego wynika, że stosując się do zawartej umowy powód powinien był w trakcie jednego miesiąca dokonać 48-52 kursy (przy założeniu świadczenia usługi w każdą możliwą sobotę) i przejechać łącznie 2.400-2.600 km (24-26 dni x 100 km) co wynika §5 umowy. W tym miejscu należy zaznaczyć, że za miesiąc wrzesień powód rozliczając się z pozwaną przesłał jej w wiadomości e-mail zestawienie obejmujące 93 kursy, ze wskazaniem na 46,5 dniówki załączając jednocześnie fakturę VAT na łączną kwotę 11.857 zł netto, tj. 12.805,56 zł brutto, którą pozwana uregulowała. Z ustaleń poczynionych w toku procesu wynika, że do jej wystawienia doszło po ustnych uzgodnieniach pomiędzy stronami, związanymi ze zmianą organizacji pracy w firmie (...) Sp. z o.o. Należy raz jeszcze zaznaczyć, że powyższe dokumenty w postaci faktury oraz dowodu uregulowania należności pod względem ich autentyczności nie były w ogóle kwestionowane przez stronę pozwaną. Treść tych dokumentów przy jednoczesnym uwzględnieniu zeznań świadka D. W., powoda, a także oświadczenia uzyskanego z (...) Sp. z o.o. (także niekwestionowanego) pozwalają wysunąć jednoznaczny wniosek, że strony w sposób wyraźny postanowiły o modyfikacji treści zawartej umowy. Dlatego też w ocenie Sądu twierdzenia pozwanej co do tego, że strony nie dokonały zmiany zawartej umowy należy uznać za bezzasadne i sprzeczne z wolą wyrażoną przez pozwaną na etapie realizowania zawartej umowy pisemnej. Na marginesie jedynie zauważyć należy, że zgodnie z §5 pkt 2 umowy została ona zawarta na czas nieokreślony. Jak wskazywał powód w toku niniejszego postępowania umowa ta nie została rozwiązana w formie pisemnej, co przy założeniu prawdziwości twierdzeń strony pozwanej, że umowa ta nie została zmieniona oraz uwzględnieniu treści art. 77§2 kc, wymagało do jej skutecznego rozwiązania przynajmniej formy dokumentowej. W przypadku niezachowania tej formy należałoby uznać, że umowa wciąż wiąże strony, podczas, gdy zakończyły one współpracę w grudniu 2021 r. mimo, iż jej wypowiedzenie także zostało dokonane ustnie, czego pozwana nie kwestionowała.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się zapłaty za usługi przewozowe świadczone w listopadzie 2021 r.

Wiadomość elektroniczna z dnia 02 grudnia 2021 r. zawierająca zestawienie kursów wykonanych przez powoda oraz faktura VAT została skierowana przez powoda do prezesa zarządu pozwanej. Fakt jej otrzymania nie był kwestionowany przez pozwaną. Pozwana nie zgłaszała powodowi również zastrzeżeń co do wysokości lub sposobu wyliczenia wynagrodzenia.

Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego stwierdzić należy, iż gdyby pozwana kwestionowałaby w jakikolwiek sposób wynagrodzenie za wykonany przewóz, zwróciłaby się do powoda o wyjaśnienia lub korektę przesłanej faktury VAT, czego nie uczyniła. Zatem przyjąć należy, iż zarzuty podniesione w sprzeciwie zostały sformułowane wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu, zaś pozwana nie tylko nie wykazała ich zasadności, ale również nie zaoferowała żadnych środków dowodowych w celu ich udowodnienia, ograniczając się do kwestionowania dowodów zawnioskowanych przez powoda.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w listopadzie 2021 r. powód wykonał na rzecz pozwanej 117 kursów mimo, iż w mailu z dnia 02 grudnia 2021 r. wskazał 118 przewozów. Dlatego też Sąd uwzględnił jego żądanie co do kwoty 16.121,10 zł (117 kursów czyli 58,5 dniówek, a nie 59), ponieważ taka ich ilość wynikała z zestawienia przedłożonego przez powoda. Powództwo podlegało zaś oddaleniu w zakresie kwoty 127,50 zł, jako, że powód nie udowodnił roszczenia w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne Sąd orzekł, jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

W zakresie odsetek od należności głównej Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 118 ze zm.) i zasądził je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia jego wniesienia do dnia zapłaty następnego po dacie wymagalności roszczenia, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do uregulowania zawartego w art. 100 zd. 2 kpc, który stanowi, że Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W przedmiotowym przypadku powód uległ w nieznacznym zakresie jedynie co do kwoty 127,50 zł przy wysokości żądania oscylującego na kwotę 16.248,60 zł. W tej sytuacji należało uznać, że pozwana powinna zwrócić powodowi całość uzasadnionych kosztów związanych
z dochodzeniem jego praw w niniejszym procesie.

Na koszty procesu w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu
w kwocie 1.000,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 473 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.
o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwana spółka przegrała proces, winna więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz powoda kwotę 4.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,
w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł
w pkt 3 sentencji wyroku.

Przy czym zgodnie z postanowieniem SN z dnia 27 sierpnia 2020 r. (IV CSK 218/20) od kosztów procesu zasądzonych na rzecz pozwanej przysługują z mocy samego prawa odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Odsetki te - w przeciwieństwie do odsetek o których mowa w art. 98§1 ² kpc - nie wymagają odrębnego zasądzenia przez Sąd i może je naliczyć w razie potrzeby komornik.