Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1441/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1 FAKTY UZNANE ZA UDOWODNIONE

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

T. B.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 12 maja 2025 roku oskarżonego T. B. uznano za winnego tego, że w dniu 22 lipca 2024 roku o godzinie 01:46 w m. Złotniki 28, gmina K., powiat (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki K. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości potwierdzonym badaniami: pierwsze badanie wykonane o godz. 1:53 urządzeniem AlcoSensor IV – stężenie 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz badaniem zabezpieczonej o godz. 4:40 próbki krwi z wynikiem 1,85% alkoholu etylowego we krwi,

tj. czynu z art. 178a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 22 lipca 2024 roku oskarżony T. B. około godziny 1:46 poruszał się samochodem osobowym marki K. (...) o nr rej. (...) w miejscowości (...), gmina K..

Z uwagi na podejrzenie co do stanu trzeźwości kierującego pojazdem funkcjonariusze Komendy Policji w K. dokonali zatrzymania do kontroli drogowej.

Notatka urzędowa

Zeznania świadka D. G.

Wyjaśnienia oskarżonego

Zeznania świadka D. P.

k.1

k. 69v, 138

137v

78

2. Oskarżony wskazywał, że czuł się dobrze i nie odczuwał skutków spożywanego w dniu poprzednim alkoholu.

Wyjaśnienia oskarżonego

k. 137v

3. Pierwsze badanie stanu trzeźwości przeprowadzone urządzeniem I. wykazało 0,92 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Weryfikacja powyższego nastąpiła urządzeniem AlcoSensor IV z wynikiem 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Wobec odmowy dalszego wykonania pomiaru od oskarżonego pobrano krew (pakiet PO 23- (...)) o godzinie 4:40 i dokonano jej badania. Otrzymano wynik zawartości 1,85% alkoholu etylowego we krwi.

Notatka urzędowa

Protokół badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania

Dokument przesłania próbki krwi

Sprawozdanie badania krwi

Protokół pobierania krwi

Zeznania świadka D. G.

Zeznania świadka D. P.

k.1

k.7-8

k. 16

k.22-23

k.24-24v,

k.69v

k. 69v, 138

k.78

4. Oskarżony został zatrzymany w dniu 22 lipca 2024 roku o godzinie 01:53 i zwolniony tego samego dnia o godzinie 5:30.

Protokół zatrzymania

5-5v

5. W dniu 29 lipca 2024 roku wydano postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy, które zatrzymano elektronicznie w dniu 22 lipca 2024 roku.

Oskarżony posiadał prawo jazdy kat. Am, A1, A2, A, B, B1, B+E, C1, C+E, C, C+E, T o nr (...).

Potwierdzenie rejestracji zatrzymania

Odpowiedź z systemu (...)

Postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy

Wyjaśnienia oskarżonego

k.6

k. 13-13v

k. 14-14v

k. 137v

6. Pojazd, który prowadził oskarżony należy do jego ojca – J. B..

Pojazd mechaniczny, którym kierował oskarżony to K. (...) o nr rej. (...) koloru czarnego, rok produkcji 2007, stan licznika 227036 km, pojemność silnika 1991, moc silnika 103.

Średnia wartość rynkowa pojazdu to 21.700 zł.

Samochód został zabezpieczony przez przedsiębiorstwo (...), a następnie umieszczono na parkingu strzeżonym przy ul. (...), (...)-(...) K..

Notatka urzędowa

Dyspozycja usunięcia pojazdu

Zeznania świadka D. G.

Zeznania świadka D. P.

Wydruk z portalu O.

Wyjaśnienia oskarżonego

k.1, 9-10v

k. 11

k. 69v

k. 78

k. 117-117v

k.137v

7. Oskarżony nie figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego

Dane o karalności

k. 133

8. Oskarżony urodził się (...) w K., ma wykształcenie średnie.

Dotychczas był żołnierzem Wojska Polskiego w jednostce 15 Brygady (...) Dowodzenia w S.. Pracował jako dowódca obsługi. Zarabiał wówczas 7.314 zł brutto miesięcznie.

W 2023 roku uzyskał opinię służbową „dobrą”, zaś w 2024 uzyskał ocenę „dostateczną”. Ponadto był wielokrotnie wyróżniany w swojej służbie.

Aktualnie pracuje w przedsiębiorstwie (...) z wynagrodzeniem w wysokości najniższej krajowej.

Jest rozwodnikiem. Ma dwoje synów, na których łoży alimenty w wysokości 1.100 zł miesięcznie.

Płaci 800 zł czynszu oraz spłaca drobne kredyty.

Oskarżony nie był leczony psychiatrycznie.

Wyjaśnienia oskarżonego

Opinia służbowa żołnierza

Karta wyróżnień żołnierza

Zaświadczenie o wynagrodzeniu

Informacja o ocenie za 2024 rok

k. 38, 137v

k. 62-62v

k.64-65v

66

61

9. Oskarżony początkowo nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

Na etapie postępowania sądowego przyznał się do zarzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Okazał skruchę.

Wyjaśnienia oskarżonego

k.38, k.137v

1.2 FAKTY UZNANE ZA NIEUDOWODNIONE

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. DOWODY BĘDĄCE PODSTAWĄ USTALENIA FAKTÓW

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

2

5

6

8

9

Wyjaśnienia oskarżonego T. B.

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego odmówił składania wyjaśnień i nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Niemniej jednak na etapie sądowym złożył spójne wyjaśnienia względem zaistniałego zdarzenia, przyznając się jednocześnie do popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie przebiegu zdarzenia, albowiem znalazły one odzwierciedlenie w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Oskarżony wskazał, że przyjmuje na siebie odpowiedzialność za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i żałuje tego co się stało.

Jednocześnie Sąd dał wiarę oskarżonemu w zakresie przedstawionej przez niego sytuacji majątkowej i osobistej.

Sąd nie dał jednak wiary oskarżonemu w zakresie szacunkowej wartości pojazdu, którym kierował w chwili zdarzenia. Oskarżony wskazał, iż wartość ta jest niższa aniżeli wskazano na portalu omnipret, wiedze w tym zakresie oparł jednak jedynie na fakcie, iż ma trudności w sprzedaży pojazdu.

1

3-8

Dokumenty

Zgromadzone w sprawie dokumenty urzędowe, takie jak: notatki urzędowe, protokoły z kontroli trzeźwości, sprawozdania z badań laboratoryjnych, protokół zatrzymania, postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy, dokumentacja zabezpieczenia pojazdu, informacje z systemów ewidencyjnych ( (...), K.), a także zaświadczenia służbowe i finansowe – zostały sporządzone przez uprawnione organy lub instytucje w ramach ich ustawowych kompetencji, przy zachowaniu przewidzianych prawem procedur.

Brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania autentyczności wskazanych dokumentów, jak również brakuje przesłanek wskazujących na ich nierzetelność lub sprzeczność z innymi dowodami. Treść dokumentów jest spójna, logiczna oraz znajduje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach funkcjonariuszy Policji i wyjaśnieniach oskarżonego.

Wobec powyższego, wszystkie wskazane dokumenty należy uznać za w pełni wiarygodne źródło dowodowe, dające podstawę do przyjęcia ustaleń faktycznych dotyczących zdarzenia z dnia 22 lipca 2024 roku oraz okoliczności osobistych i majątkowych oskarżonego.

Przedstawione dokumenty nie były również kwestionowane przez którąkolwiek ze stron w ramach postępowania.

1

3

6

Zeznania świadka D. G.

Zeznania świadka D. G., funkcjonariusza Policji uczestniczącego bezpośrednio w interwencji z dnia 22 lipca 2024 roku, należy uznać za spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek ten jako funkcjonariusz Policji działający w ramach obowiązków służbowych, opisał przebieg zdarzenia w sposób rzeczowy, odnosząc się zarówno do powodu zatrzymania pojazdu (niestandardowy styl jazdy – świadek wskazał, iż kierowca pozostawał co prawda na swoim pasie, jednakże poruszał się od jednej do drugiej krawędzi pasa), jak i do podejmowanych czynności związanych z kontrolą stanu trzeźwości oskarżonego, jego zachowaniem, a także dalszymi działaniami (zatrzymanie, pobranie krwi, zabezpieczenie pojazdu).

Zeznania te pozostają w pełnej zgodności z dokumentacją urzędową (notatkami służbowymi, protokołami badań, dokumentacją pobrania krwi) oraz są zbieżne z relacją drugiego funkcjonariusza. Ponadto brak jest podstaw do przyjęcia, że świadek miałby jakikolwiek interes w przedstawieniu fałszywej wersji zdarzeń

1

3

6

Zeznania świadka D. P.

Zeznania funkcjonariusza D. P., który również brał udział w interwencji, należy uznać za w pełni wiarygodne i wartościowe dowodowo. Świadek ten potwierdził okoliczności zatrzymania pojazdu prowadzonego przez oskarżonego, sposób jego jazdy, wykonane badania stanu trzeźwości oraz czynności proceduralne.

Relacja świadka pozostaje spójna z zeznaniami D. G., a także z dokumentacją sporządzoną podczas interwencji. Zeznania nie wykazują sprzeczności, są logiczne i szczegółowe. Świadek nie ograniczył się jedynie do odtworzenia schematu działań, lecz opisał je w sposób, który wskazuje na jego rzeczywisty udział i znajomość okoliczności zdarzenia.

D. P. również nie miał żadnego interesu w składaniu zeznań niezgodnych z prawdą.

2.2.DOWODY NIEUWZGLĘDNIONE PRZY USTALENIU FAKTÓW
(DOWODY, KTÓRE SĄD UZNAŁ ZA NIEWIARYGODNE ORAZ NIEMAJĄCE ZNACZENIA DLA USTALENIA FAKTÓW)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

T. B.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie Sądu T. B. dopuścił się przestępstwa z art. 178 § 1a k.k., polegającego na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości, czyn naruszył obowiązujące przepisy ustawy karnej. Wobec tego Sąd w pełni podzielił przyjętą przez oskarżyciela publicznego kwalifikację prawną zarzucanego mu czynu.

Występek z art. 178a § 1 k.k. penalizuje prowadzenie, w ruchu lądowym (wodnym lub powietrznym) pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, przy czym ostatnie znamiona mają charakter alternatywny. Przepis ten chroni bezpieczeństwo w ruchu, mając na uwadze, że prowadzenie pojazdu pod wpływem środka odurzającego lub w stanie nietrzeźwości stwarza istotne zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji, jak też dla indywidualnych dóbr prawem chronionych, a mianowicie życia i zdrowia uczestników tego ruchu (zob. G. Bogdan [w:] W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a, LEX 2017, komentarz do art. 178a, uwaga 1).

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w sposób jednoznaczny wynika, że oskarżony T. B. w dniu 22 lipca 2024 roku około godziny 1:46 poruszał się pojazdem mechanicznym marki K. (...) w miejscowości (...), gmina K., będąc w stanie nietrzeźwości. Interwencja Policji nie była efektem rutynowej kontroli drogowej – funkcjonariusze podjęli działania po tym, gdy styl jazdy kierującego pojazdem wzbudził ich uzasadnione podejrzenia, co do stanu trzeźwości.

Nadto, z niezakwestionowanych w trakcie postępowania wyników badań krwi, wynika bezsprzecznie, że w chwili czynu znajdował się on w stanie nietrzeźwości. Stan nietrzeźwości, w myśl kodeksu (art. 115 § 16 k.k.), to sytuacja, w której zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Wskaźnik 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz obecność 1,85% alkoholu etylowego we krwi wypełnia tę definicję.

Przestępstwo prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości jest typem umyślnym (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2017 r., V KK 125/17). Może być popełnione w obu postaciach zamiaru: zarówno w zamiarze bezpośrednim, gdy sprawca chce je popełnić, jak też w zamiarze ewentualnym, gdy sprawca, przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, należało wskazać, że T. B. miał co najmniej świadomość możliwości, że narusza on treść normy sankcjonowanej wynikającej z art. 178a § 1 k.k., a tym samym obejmował on swoim zamiarem znamiona tego przestępstwa. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednakże nie przedstawił szczegółowych wyjaśnień co do czasu ani ilości spożytego alkoholu. Niemniej jednak, mając na uwadze stwierdzone badaniem stężenie alkoholu we krwi na poziomie 1,85‰, należy przyjąć, że spożycie alkoholu nastąpiło w niedalekim odstępie czasu i w znacznej ilości. Powyższego wniosku nie zmienia twierdzenie oskarżonego, że czuł się dobrze i nie dostrzegał jakichkolwiek przeciwskazań do prowadzenia pojazdu.

Wobec powyższego oskarżony wypełnił znamiona podmiotowe zarzuconego mu czynu.

Powyższe przemawia za uznaniem, że oskarżony swoim działaniem wyczerpał znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 178a § 1 k.k.

Nadto Sąd uznał, że w sprawie nie zaszła jakakolwiek okoliczność wyłączająca bezprawność, karalność ani winę, co mogłyby, w konsekwencji, wykluczać przypisanie T. B. zarzuconego mu czynu. Oskarżony, w chwili popełnienia czynu, mógł pokierować swoim postępowaniem, znajdował się w normalnej sytuacji motywacyjnej, mógł przewidzieć konsekwencje przedsiębranego działania i rozumiejąc treść nakazu ustawy, postąpić zgodnie z jego treścią, nie podejmując decyzji o prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości.

Oceniając, w myśl kwantyfikatorów zawartych w art. 115 § 2 k.k., stopień społecznej szkodliwości zachowania przypisanego oskarżonemu, Sąd uznał, że jest on istotny i dlatego, między innymi, nie uwzględnił wniosku obrony o warunkowym umorzeniu postępowania na okres 1 roku, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

T. B. swoim zachowaniem naruszył regułę ostrożności (zabraniającą prowadzenia w stanie nietrzeźwości) obowiązującą w ruchu drogowym i naruszył istotną wartość chronioną przez prawo karne, jaką jest bezpieczeństwo w komunikacji mające na celu zabezpieczenie istnienia dóbr indywidualnych, a to zdrowia i życia. Nadto Sąd uwzględnił, że oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości w stopniu przekraczającym znacznie granicę ustaloną w art. 115 § 16 k.k. Sąd wziął także pod rozwagę okoliczność, że oskarżony podjął decyzję o prowadzeniu pojazdu mimo braku ku temu szczególnej sytuacji motywacyjnej.

Powyższe rzutowało na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanemu oskarżonemu czynu.

Według Sądu, uwzględniając okoliczności czynu i powołaną we wcześniejszej części uzasadnienia argumentację, należało uznać, że popełnienie przez oskarżonego T. B. czynu z art. 178a § 1 k.k. nie budzi wątpliwości i z tego względu znalazło swoje odzwierciedlenie w sentencji wydanego w sprawie wyroku skazującego.

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. B.

1

1

Uwzględniając realizację przez oskarżonego znamion przedmiotowych i podmiotowych zarzuconego oskarżonemu przestępstwa, należało zważyć, co następuje.

Występek z art. 178 § 1a k.k. przy zastosowaniu przepisu art. 37a § 1 k.k. jest zagrożony, alternatywnie, karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

Stosownie do art. 53 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nadto, wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu oskarżonego, oceniana w myśl okoliczności określonych w zamkniętym katalogu z art. 115 § 2 k.k., była istotna. Jak zaznaczono we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd uwzględnił w tej mierze fakt, że oskarżony swoim postępowaniem naruszył samoistną wartość rozpoznawaną i chronioną przez prawo karne, jaką jest bezpieczeństwo w komunikacji. Nadto Sąd, ustalając rozmiar ujemnej zawartości kryminalnej czynu, wziął pod uwagę ilość spożytego wcześniej przez oskarżonego alkoholu, a tym samym jego zawartość we krwi oskarżonego (i w wydychanym powietrzu), która przekraczała znacznie granicę wynikającą z art. 115 § 16 k.k. Ponadto oskarżony nie znajdował się w nadzwyczajnej sytuacji motywacyjnej, która zmuszałaby go do podjęcia decyzji o prowadzeniu pojazdu. Sąd miał również na względzie, iż oskarżony – w chwili popełnienia czynu – był zawodowym żołnierzem, od którego winno się w szczególności wymagać zachowań zgodnych z literą prawa.

Sąd, w ramach okoliczności łagodzących, uwzględnił prowadzenie przez oskarżonego akceptowalnego społecznie trybu życia oraz jego uprzednią niekaralność.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł.

Sąd uznał, że wymierzenie kary grzywny, przy alternatywnych karach stanowiących ustawowe zagrożenie przypisanego występku, jest wystarczające dla realizacji celów trafnej reakcji karnej.

Według Sądu wymierzona oskarżonemu kara spełni przepisane przez kodeks cele kary. Dolegliwość ta jest jednocześnie sprawiedliwa i słuszna przy uwzględnieniu zagrożonych przez T. B. dóbr podlegających karnoprawnej ochronie.

Orzeczona kara jest zgodna z wiążącymi dyrektywami jej wymiaru, odpowiada także stopniowi społecznej szkodliwości oraz jest adekwatna do stopnia zawinienia i, z tego względu, spełnia ona wymogi prewencji zarówno generalnej, realizując społeczne potrzeby oddziaływania i kształtowania świadomości prawnej, jak i prewencji indywidualnej, stanowiąc wystarczające ostrzeżenie na przyszłość, nie tylko dla oskarżonego.

Sąd, orzekając o wymiarze grzywny, miał na uwadze całokształt dolegliwości ekonomicznych stosowanych wobec T. B., w tym obligatoryjne świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (por. uchwałę połączonych izb Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego, VII KZP 15/76 z dnia 28 kwietnia 1978 r. — wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej co do orzekania kary grzywny).

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie 1. wyroku.

T. B.

2

1

W punkcie drugim wyroku orzeczono zgodnie z dyspozycją art. 63 § 1 kk. W myśl wskazanego przepisu na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, dwóm dniom kary ograniczenia wolności lub dwóm dziennym stawkom grzywny. T. B. zaliczono okres zatrzymania w dniu 22 lipca 2024 roku od godziny 1:53 do godziny 5:30, przyjmując, że okres ten jest równoważny 2 dziennym stawkom grzywny.

T. B.

3

1

W myśl art. 42 § 2 k.k. sąd orzeka, na czas nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1, a zatem przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, był w stanie nietrzeźwości.

Mając na uwadze powyższe, w tym fakt uznania oskarżonego za winnym, orzeczenie zakazu, na czas nie krótszy niż 3 lata, było w myśl powołanego przepisu obligatoryjne. Jakkolwiek dolegliwość ta może stanowić utrudnienie oskarżonego, to ma ona charakter zwyczajnej konsekwencji prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, której orzeczenia wymaga ustawodawca.

Nie może być uznane za przesłankę przemawiającą za ograniczeniem zakresu orzeczonego zakazu to, że oskarżony w wyniku utraty prawa jazdy stracił dotychczasową, dobrze płatną pracę. Taka konsekwencja wynika wyłącznie z jego własnego, nagannego zachowania, za które musi ponieść odpowiedzialność. Jak sam wskazał, obecnie podjął już zatrudnienie, choć za wynagrodzeniem równym płacy minimalnej, co dowodzi, że utrata prawa jazdy nie pozbawiła go całkowicie możliwości zarobkowania.

Nadto, Sąd zwrócił uwagę, iż na rynku pracy istnieje wiele stanowisk niewymagających posiadania prawa jazdy, a tym samym brak jest podstaw do czynienia wyjątku od ustawowego obowiązku orzeczenia zakazu w pełnym zakresie.

Sąd nie uwzględnił również argumentów dotyczących trudności w organizowaniu życia rodzinnego, takich jak ograniczone możliwości wyjazdów, zabierania dzieci na wakacje czy wspierania schorowanego ojca. W ocenie Sądu są to typowe, chociaż niewątpliwie uciążliwe, konsekwencje wynikające z orzeczenia zakazu, które jednak nie mogą rzutować na ocenę zakresu stosowanego środka karnego.

Nie zasługuje również na uwzględnienie argument o zamiarze przejęcia rodzinnego przedsiębiorstwa – prawo jazdy nie jest warunkiem koniecznym do prowadzenia działalności gospodarczej, a odpowiedzialność za podjęty czyn nie może zostać przerzucona na otoczenie oskarżonego.

W konsekwencji, Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania odstępstw od orzeczenia obligatoryjnego zakazu w pełnym zakresie, tj. obejmującego wszystkie kategorie prawa jazdy, zgodnie z treścią art. 42 § 2 k.k.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie trzecim wyroku.

T. B.

4

1

Na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 22 lipca 2024 r.

T. B.

5

1

Stosownie do art. 43a § 2 k.k. w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w między innymi art. 178a k.k. sąd orzeka świadczenie pieniężne, o którym mowa w art. 39 k.k., na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5.000,00 zł.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należało zważyć, że wobec skazania oskarżonego za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, a zatem za czyn wypełniający dyspozycję art. 178a § 1 k.k., orzeczenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Sprawiedliwości było, w myśl ustawy, obligatoryjne.

Sąd uznał, że wobec sytuacji osobistej i majątkowej oskarżonego, jak również mając na uwadze orzeczenie kary grzywny, kwota 5.000,00 zł, jest wystarczająca.

W toku postępowania ustalono, że oskarżony przez szereg lat pełnił służbę wojskową, a zatem przez długi czas prowadził ustabilizowany, odpowiedzialny tryb życia, mogący świadczyć o jego samodyscyplinie i poczuciu obowiązku. Oskarżony legitymował się dotychczas stabilną sytuacją finansową. Aktualnie, pomimo utraty dotychczasowego zatrudnienia, nie pozostaje bez środków do życia – podjął nową pracę, choć za wynagrodzeniem w wysokości najniższej krajowej.

Sąd, mając na uwadze obecny poziom dochodów oskarżonego, a także fakt, że ponosi on stałe koszty utrzymania, w tym obowiązek alimentacyjny wobec dzieci oraz opłacanie czynszu za miejsce zamieszkania, doszedł do przekonania, że orzeczenie świadczenia pieniężnego w wysokości minimalnej, tj. 5.000,00 zł, jest w niniejszej sprawie wystarczające i adekwatne. Kwota ta uwzględnia jednocześnie konieczność realizacji celów wychowawczych i represyjnych oraz nie prowadzi do nadmiernej ingerencji w sytuację ekonomiczną oskarżonego.

Wobec powyższego orzeczono jak w punkcie czwartym wyroku.

T. B.

6

1

Zgodnie z treścią art. 44b § 2 k.k., jeżeli pojazd użyty do popełnienia czynu nie stanowił wyłącznej własności sprawcy, sąd orzeka przepadek jego równowartości. Przepis ten znajduje zastosowanie również w przypadku skazania za czyn z art. 178a § 1 k.k., co wynika wprost z treści art. 178a § 5 k.k.

W niniejszej sprawie ustalono, że pojazd nie należał do oskarżonego, dlatego sąd nie mógł orzec przepadku rzeczy, lecz był zobowiązany do orzeczenia przepadku jej równowartości.

W celu ustalenia wartości pojazdu, Sąd posłużył się danymi pochodzącymi z ogólnodostępnego portalu O..pl, który służy do ustalania średnich rynkowych wartości pojazdów mechanicznych. Jest to narzędzie powszechnie wykorzystywane m.in. w praktyce ubezpieczeniowej i leasingowej, którego metodologia opiera się na analizie rynkowych ofert sprzedaży pojazdów o podobnych parametrach technicznych, stanie oraz roczniku.

Na podstawie wyceny uzyskanej za pośrednictwem portalu O., średnią wartość rynkową samochodu K. (...) ustalono na kwotę 21.700 zł. Wartość ta uwzględnia zarówno markę i model pojazdu, jak i jego rok produkcji, przebieg oraz wyposażenie, i jako taka odpowiada przeciętnej wartości rynkowej na dzień popełnienia przestępstwa.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom oskarżonego, jakoby pojazd miał wartość jedynie 15.000 zł, ani jego relacji, że próbował bezskutecznie sprzedać samochód za 16.000 zł. Oskarżony nie przedstawił na poparcie tych twierdzeń żadnych obiektywnych dowodów – takich jak umowy, korespondencja z potencjalnymi nabywcami czy archiwalne ogłoszenia. Samo subiektywne przekonanie oskarżonego o niższej wartości pojazdu, bez wsparcia w materiale dowodowym, nie mogło zostać uznane za podstawę do odstępstwa od rzetelnie ustalonej wartości rynkowej, która oparta jest w tym przypadku na niemal 1400 ofertach.

Podkreślić należy, że w przypadku przepadku równowartości, nie jest decydująca wartość emocjonalna ani subiektywna cena sprzedaży pojazdu, lecz jego obiektywna średnia rynkowa wartość, jaką da się ustalić w oparciu o profesjonalne źródła danych. Takim właśnie źródłem, w ocenie Sądu, był portal O..

Wobec powyższego, mając na względzie konieczność zastosowania przepisów art. 44b § 2 k.k. i art. 178a § 5 k.k., orzeczono przepadek równowartości pojazdu w kwocie 21.700 zł, jak wskazano w punkcie szóstym wyroku.

5.INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Odnosząc się do wniosku obrońcy oskarżonego o warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres próby 1 roku, Sąd nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia.

Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k., warunkowe umorzenie postępowania możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a postawa sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia i zachowanie się po popełnieniu przestępstwa uzasadniają przypuszczenie, że mimo niepodjęcia wobec niego kary będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

W niniejszej sprawie, jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu należy ocenić jako istotny. Oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w stanie znacznej nietrzeźwości, co wyraźnie przekraczało ustawowe minimum przewidziane w art. 115 § 16 k.k., a tym samym stworzył realne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Działanie takie godzi w istotne dobro chronione przez prawo karne – bezpieczeństwo komunikacyjne, które ma charakter dobra wspólnego i wymaga szczególnej ochrony.

Sąd uznał, że w świetle takiej kwalifikacji prawnej i skali zagrożenia, jakie generował czyn oskarżonego, wina oraz społeczna szkodliwość nie mogą zostać ocenione jako nieznaczne, co wyklucza możliwość warunkowego umorzenia postępowania.

Nadto, sam fakt niekaralności oskarżonego oraz jego akceptowalny społecznie tryb życia, choć uwzględnione przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące (zastosowano karę najłagodniejszego rodzaju), nie równoważą stopnia zagrożenia, jakie stworzył oskarżony swoim zachowaniem. Warunkowe umorzenie, jako instytucja wyjątkowa, może być zastosowane jedynie w przypadkach, gdy całokształt okoliczności pozwala na uznanie czynu za jednostkowy incydent, którego ciężar gatunkowy nie przekracza poziomu przeciętnego. W niniejszej sprawie przesłanki takie nie zachodzą.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż niejasna na gruncie niniejszej sprawy jest kwestia tego skąd dokąd jechał oskarżony, który zamieszkuje przecież w S., a ponadto kwestia ewentualnego zdarzenia drogowego, które poprzedzało zatrzymanie do kontroli drogowej.

Sąd wziął także pod uwagę konieczność realizacji funkcji prewencyjnych, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i generalnym. Orzeczenie warunkowego umorzenia postępowania wobec sprawcy prowadzącego pojazd w stanie wysoce nietrzeźwym mogłoby zostać odebrane jako przejaw pobłażliwości, godzący w społeczne poczucie sprawiedliwości i osłabiający przekaz normatywny zakazu prowadzenia pojazdów pod wpływem alkoholu.

W konsekwencji, z uwagi na przekroczenie progu nieznacznej winy i szkodliwości społecznej, a także w celu zapewnienia skuteczności reakcji karnej, Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego T. B..

7.KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7

Zgodnie z przepisem art. 3 ustawy o opłaty w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r., skazany w pierwszej instancji na karę grzywny, obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10 % wymierzonej grzywny, przy czym kwota ta nie może być mniejsza niż 30 zł. Z kolei, w przypadku orzeczenia kary grzywny obok kary pozbawienia wolności, opłata ta wynosi 20 % od kwoty wymierzonej grzywny.

W przedmiotowej sprawie oskarżony T. B. został skazany na karę grzywny w wysokości 6.000,00 zł. Zgodnie z powyższymi przepisami, opłata od tej kwoty powinna wynosić 10 %, co daje 600,00 zł. W związku z tym, Sąd orzekł o konieczności zasądzenia opłaty we wskazanej wysokości na rzecz Skarbu Państwa.

Łączna suma wydatków w postępowaniu przygotowawczym wynosiła 156,65 zł (k.102v), do czego należało doliczyć ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w wysokości 20,00 złotych.

Podpis

K., dnia 26 maja 2025 roku

sędzia Monika Masłowska