Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 887/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1

S. J.

I.  w okresie od 23 sierpnia 2018 roku do 20 stycznia 2019 roku w K. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną A. J. (1) w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości bez powodu wszczynał awantury, podczas których ubliżał pokrzywdzonej używając słów powszechnie uznanych za obelżywe i wulgarne, oraz groził pozbawieniem życia i naruszał jej nietykalność cielesną popychając, szarpiąc za odzież, przyciskając do ściany oraz opluwając

tj. o czyn z art. 207 § 1 kk

II.  w okresie od października 2018 roku do 20 stycznia 2019 roku w K. znęcał się psychicznie nad swoim synem A. J. (2) w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości bez powodu wszczynał awantury, podczas których ubliżał pokrzywdzonemu używając słów powszechnie uznanych za obelżywe i wulgarne

tj. o czyn z art. 207 § 1 kk

III.  w nieustalonym dniu między 22 stycznia 2019 roku do 31 stycznia 2019 roku w K. okazując gest odcinania głowy groził A. J. (1) popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. J. będąc w stanie nietrzeźwości w okresie od 23 sierpnia 2018 roku do 20 stycznia 2019 roku w K. bez powodu wszczynał awantury, podczas których ubliżał swojej żonie A. J. (1), a w okresie od października 2018 do 20 stycznia 2019 roku swojemu synowi A. J. (2) używając wobec nich słów powszechnie uznanych za obelżywe i wulgarne oraz groził pokrzywdzonej A. J. (1) pozbawieniem życia.

Notatka urzędowa

Protokół użycia alkotestu

Niebieska karta

Raport interwencji

Dokumentacja zespołu interdyscyplinarnego

Kopie notatników służbowych

Wywiad środowiskowy

Opinia sądowo – psychiatryczna

Informacja (...)

Zaświadczenie

Zeznania M. N.

E. K.

M. B.

A. F.

P. Ś.

Wyjaśnienia oskarżonego

k. 1 – 2, 359, 390

k. 3, 6

k. 16 – 19, 114 - 121

k. 24 – 33, 899 - 903

k. 148 – 160

k. 211 – 220, 304, 305

k. 246 -249, 904- 905, 916 – 917

k. 250 – 253

k. 424

k. 602, 615

k. 41, 763v – 764, 935v - 936

k. 936

k. 936v

k. 983v

k. 984

k. 500 - 503

Oskarżony S. J. ma 62 lata. Jest żonaty i nie ma nikogo na utrzymaniu. Oskarżony ma wykształcenie wyższe, z zawodu magister inżynier budowy maszyn. Przez 35 lat pełnił funkcję Wójta Gminy Ż.. Oskarżony był wcześniej karany. U oskarżonego zdiagnozowano organiczne zaburzenia osobowości z nadużywaniem alkoholu. Postanowieniem z dnia 13 października 2020 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie III RNs 352/20 zastosował wobec oskarżonego leczenie odwykowe w niestacjonarnym zakładzie leczniczym.

Wywiad środowiskowy

Opinia sądowo – psychiatryczna

Kopia postanowienia

Kopia akt wykonawczych

k. 246 -249, 904- 905, 916 – 917

k. 250 – 253

k. 940

k. 941 - 961

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

S. J.

w nieustalonym dniu między 22 stycznia 2019 roku do 31 stycznia 2019 roku w K. okazując gest odcinania głowy groził A. J. (1) popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W swych wyjaśnieniach zaprzeczył jakoby kiedykolwiek w stosunku do pokrzywdzonych używał siły fizycznej czy też im groził. Wskazał, iż rodzina pomówiła go w przedmiotowej sprawie bezpodstawnie chcąc doprowadzić do tego aby wyprowadził się z domu. W czasie przesłuchania w dniu 25 marca 2019 r. przyznał się do zarzucanych mu czynów. Swoje zachowanie tłumaczył stanem nietrzeźwości. Na rozprawie w dniu 8 lipca 2020 r. w sprawie sygn. akt II K 431/19 w głosach końcowych przeprosił żonę, syna i partnerkę syna.

Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego w zakresie nie przyznania się do winy nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym i zdaniem Sądu stanowią linię obrony przyjętą przez oskarżonego. Przedstawiona przez oskarżonego wersja wydarzeń jest najbardziej korzystna z punktu widzenia jego obrony, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Oskarżony w czasie przesłuchania w dniu 25 marca 2019 r. przyznał się do zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia w zakresie sposobu swojego zachowania wobec pokrzywdzonych. Okoliczność, iż był wówczas pozbawiony wolności nie oznacza, na co słusznie uwagę zwrócił Sąd Okręgowy w Kaliszu w uzasadnieniu orzeczenia w sprawie III Ka 290/20, iż przyznał się do winy jedynie z uwagi na chęć opuszczenia zakładu karnego. Oskarżony korzystał z pomocy profesjonalnego obrońcy, który był obecny przy przesłuchaniu, a wyjaśnienia nie były wobec niego wymuszane.

Zeznania M. N.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania konkubiny pokrzywdzonego A. J. (2) złożone w dniu 21 stycznia 2019 r. Świadek bezpośrednio po złożeniu zawiadomienia przez pokrzywdzonych złożyła, jak sama wskazała emocjonalne, a co za tym idzie spontaniczne zeznania. Opisywała na swój sposób relacje oskarżonego i pokrzywdzonych oraz sposób zachowania i wypowiadania się wobec nich przez oskarżonego. Podała również odczucia jakie relacjonowali jej pokrzywdzeni w związku z zachowaniem S. J.. Nie wykazała symptomów wskazujących na skłonności do konfabulacji, czy też składania zeznań pod czyimkolwiek naciskiem. Potwierdziła w swych zeznaniach, iż dochodziło z inicjatywy oskarżonego znajdującego się po wpływem alkoholu do awantur w miejscu zamieszkania, a pokrzywdzony A. J. (2) stawał w obronie swojej matki. Wprawdzie nie była zawsze ich bezpośrednimi obserwatorem ale słyszała ich przebieg. Również pokrzywdzeni opisywali jej zachowanie S. J. wobec nich. Świadek wskazała również, iż w okresie wskazanym w zarzucie pokrzywdzona była przygnębiona.

Zeznania świadka w tym zakresie sąd uznał za wiarygodne. Znajdują one bowiem potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dokumentach, w tym dokumentacji niebieskiej karty oraz zeznaniach E. K., M. B. oraz funkcjonariuszy policji.

Na rozprawach w sprawie II K 431/19 i w przedmiotowej sprawie świadek starała się w lepszym stopniu przedstawić zachowanie S. J. wskazując, iż zeznania złożone w 2019 r. były emocjonalne, a co za tym idzie nie odzwierciedlały rzeczywistych zachowań oskarżonego. Zdaniem sądu zmiana treści zeznań świadka nie polega na prawdzie. Jako osoba najbliższa pokrzywdzonego – syna oskarżonego, który odmówił składania zeznań chce ona w jak najlepszym świetle przedstawić obecnie zachowanie oskarżonego w okresie wskazanym w zarzucie aktu oskarżenia.

Zeznania E. K.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania E. K. – koleżanki pokrzywdzonej A. J. (1), która wprawdzie nie miała możliwości bezpośredniej obserwacji zachowania S. J. wobec żony, jednak opisała zachowanie pokrzywdzonej w tym okresie. Podała, iż pokrzywdzona w rozmowach podawała, iż denerwowała się czy mąż wróci pod wpływem alkoholu do domu, bo robi się wówczas agresywny i krzyczy.

Zeznania M. B.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania kuratora M. B., który sporządzał wywiady środowiskowe oskarżonego na etapie postępowania przygotowawczego oraz na zlecenie sądu z 2022 r Kurator podał, iż zawarte w nich sformułowania pokrzywdzonych były składane spontanicznie i znalazły odzwierciedlenie w sporządzonych przez niego dokumentach.

Zeznania A. F., E. O., P. Ś. i K. T.

Za wiarygodnie należało uznać zeznania funkcjonariuszy policji . Świadkowie ci w swych zeznaniach opisali przebieg przeprowadzanych przez siebie interwencji w miejscu zamieszkania oskarżonego i pokrzywdzonych. W szczególności A. F. i P. Ś. opisali interwencje z dnia 20 stycznia 2019 r. z udziałem stron. Przedstawili sposób zachowania się oskarżonego wobec nich oraz pokrzywdzonych, wypowiadane przez niego słowa oraz relacje pokrzywdzonych, którzy obawiali się zachowania S. J.. Świadkowie podkreślili, iż z uwagi na stan oraz sposób zachowania się oskarżonego w dniu interwencji został on zatrzymany i przewieziony do policyjnej izby zatrzymań.

Dokumenty

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

X

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1

S. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd w miejsce czynów opisanych w pkt I i II wyroku uznał S. J. za winnego tego, że w okresie od 23 sierpnia 2018 roku do 20 stycznia 2019 roku w K. znęcał się psychicznie nad swoją żoną A. J. (1), a w okresie od października 2018 do 20 stycznia 2019 roku również nad swoim synem A. J. (2) w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości bez powodu wszczynał awantury, podczas których ubliżał pokrzywdzonym używając wobec nich słów powszechnie uznanych za obelżywe i wulgarne, oraz groził A. J. (1) pozbawieniem życia to jest czynu wyczerpującego znamiona art. 207 § 1 kk

Znęcanie się (art. 207 § 1 k.k.) oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych, powtarzających się albo jednorazowym lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie. (por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 1982 II KR 5/82 opubl. OSNPG 1982/8/114). Pojęcie „znęcanie się” na gruncie art. 207 k.k. zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2003 r. IV KKN 312/99 opubl. LEX nr 77436 ) W przedmiotowej sprawie nie ulega zdaniem Sądu wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona tego przestępstwa. Istota znęcania polega bowiem na jedno- lub wielorodzajowych pojedynczych czynnościach sprawcy, naruszających różne dobra pokrzywdzonego i systematycznie powtarzających się, a odznaczających się intensywnością w zadawaniu dolegliwości psychicznych.

Nie ulega zdaniem Sądu wątpliwości, iż w okresie wskazanym wyżej oskarżony wykorzystując istnienie przewagi psychicznej dopuścił się wobec pokrzywdzonych czynności, które polegały na zadawaniu dolegliwości psychicznych. Należy przy tym podkreślić, iż znęcanie się, o którym mowa w przepisie art. 207 § 1 k.k., jest działaniem niezależnym od faktu, czy osoba, nad którą sprawca znęca się, nie sprzeciwia mu się i nie próbuje się bronić ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 1970 r. IV KR 146/70 opubl. OSP 1971/2/41). Trudno zatem w takich okolicznościach czynić pokrzywdzonym zarzut z tego, iż za każdym razem nie zgłaszali zaistniałych działań i naruszeń do organów ścigania. Charakter czynów których dopuszczał się oskarżony i specyfika przestępstwa znęcania się wskazuje, iż osoby pokrzywdzone rzadko zgłaszają takie okoliczności z uwagi na sytuację rodzinną i więź emocjonalną łączącą ich ze sprawcą. Zgodnie z zeznaniami M. N. zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonych z reguły odbywało się w tym samym czasie. W czasie awantur domowych oskarżony jednocześnie zwracał się do pokrzywdzonych, a do A. J. (2) w czasie kiedy starał się stanąć w obronie mamy – A. J. (1). Z zeznań M. N., E. K., M. B. i funkcjonariuszy policji wynika, iż zachowanie oskarżonego i wypowiadane przez niego słowa powodowały u pokrzywdzonej A. J. (1) lęk i obawę spełnienia wypowiadanych gróźb.

Cechą podmiotową znęcania się jest jego umyślność, wyrażająca się w chęci wyrządzenia krzywdy fizycznej lub moralnej, dokuczania, poniżania – obojętnie z jakich pobudek. Bez znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego pozostaje zatem, co skłoniło go do tego rodzaju zachowań wobec pokrzywdzonych. Trudno bowiem przyjąć, iż jakiekolwiek zachowanie pokrzywdzonych mogło spowodować takie reakcje ze strony oskarżonego. Żadna bowiem postawa życiowa i moralna nie stanowi usprawiedliwienia dla stosowania psychicznego dręczenia drugiej osoby.

Zarzucany oskarżonemu czyn był przez niego zawiniony, brak bowiem jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania zarzucanego mu czynu rozumiał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna. Oskarżonego kompletnie nie interesował fakt, iż jego działania wywołują negatywne skutki psychiczne u jego żony i syna.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

X

3.5. Uniewinnienie

6

S. J.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

S. J. został oskarżony o to, że w nieustalonym dniu między 22 stycznia 2019 roku do 31 stycznia 2019 roku w K. okazując gest odcinania głowy groził A. J. (1) popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia tj. o czyn z art. 190 § 1 kk.

Dla przypisania oskarżonemu winy za zarzucany mu czyn niezbędne jest ustalenie, iż groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia i że groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia.

Wprawdzie oskarżony przyznał się w tym zakresie do zarzucanego mu czynu, jednak pokrzywdzeni odmówili składania zeznań. Brak jest innych dowodów wykazujących iż zachowanie oskarżonego między 22 stycznia 2019 roku do 31 stycznia 2019 roku w K. wobec A. J. (1) wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia gróźb.

W tym miejscu zwrócenia uwagi wymaga, że zasada in dubio pro reo nie oznacza obowiązku wyboru przez sąd najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.10.2005r., sygn. akt III KK 34/05 opubl. LEX nr 157238 ). Sam fakt, iż oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu nie stanowi podstawy, w świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego, do przypisania mu sprawstwa czynu zabronionego z art. 190 § 1 kk .

W związku z tym, iż wątpliwości dotyczą samej istoty oskarżenia Sąd uznał za nie udowodnione dokonanie czynu zabronionego z art. 190 § 1 kk opisanego w pku III wyroku przez oskarżonego S. J. i uwzględniając dyrektywę wynikającą z art. 5 § 2 k.p.k. uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

S. J.

1

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą uprzednia karalność oskarżonego oraz stopień społecznego niebezpieczeństwa przestępstwa. Sąd uwzględnił również rodzaj i rozmiar ujemnych następstw wywołanych zachowaniem oskarżonego. Przestępstwo określone w art. 207 § 1 k.k., występujące przeważnie w postaci znęcania się nad członkami rodziny, stanowi rażące naruszenie obowiązków rodzinnych, prowadzi najczęściej do rozkładu pożycia małżeńskiego i rozbicia rodziny. Mając powyższe na uwadze Sąd kierując się określonymi w art. 53 k.k. dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności . Zdaniem Sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowią zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara w pełni zrealizuje wobec niego funkcję wychowawczą i represyjną, a jednocześnie stanowić będą wystarczające ostrzeżenie na przyszłość.

2

Na podstawie art. 69 § 1 kk. i art. 70 § 1 kk. Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat. Uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia Sąd uznał, iż takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zdaniem Sądu dokonując oceny zarówno okoliczności przedmiotowych związanych z popełnionym przez oskarżonego przestępstwem w niniejszej sprawie, jak i analizując postawę samego oskarżonego zauważyć należy, iż istnieją pozytywne prognozy na przyszłość, które dają podstawę do przyjęcia, iż mimo zawieszenia wykonania kary oskarżony więcej nie popełni już przestępstw. Podejmując decyzję o wymierzeniu kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem Sąd uznał, iż spełni ona cele wychowawcze i prewencyjne wobec oskarżonego.

3

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 i 6 kk Sąd postanowił zobowiązać oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz poddanie się leczeniu odwykowemu. Oskarżony mimo wielokrotnych deklaracji złożonych w przedmiotowym postępowaniu oraz mimo zobowiązania sądu w sprawie III RNs 352/20 nadal nadużywa alkoholu, co potwierdzają liczne interwencje policji związane z jego zachowaniem w stanie nietrzeźwości. Prowadzona przez niego prywatna terapia odwykowa nie odnosi w tym zakresie żadnych rezultatów. W związku z tym, iż zachowania oskarżonego objęte zarzutem były popełnione w stanie nietrzeźwości koniecznym jest orzeczenie wobec oskarżonego w/w obowiązków.

4

Na podstawie art. 73 § 1 kk Sąd postanowił oddać oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego. Jest to uzasadnione ze względu na jego charakter, a także konieczność bieżącej kontroli jego zachowania oraz wykonania nałożonych obowiązków

5

Na podstawie art. 71§1 kk sąd orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Dodatkowo kara pieniężna wymierzona w związku z warunkowym zawieszaniem wykonania kary na zrealizować wobec S. J. funkcję wychowawczą i represyjną, a jednocześnie stanowić wystarczające ostrzeżenie na przyszłość.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7

Na podstawie art. 627 kpk od oskarżonego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. W związku z powyższym Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 431,28 zł tytułem kosztów sądowych.

8. PODPIS

Sędzia Marta Przybylska