Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2025r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: Anna Dulas

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 lipca 2025r.

sprawy z powództwa K. U. (1) (PESEL (...)), K. B. (PESEL (...)) i K. U. (2) (PESEL (...))

przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) S.A. z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. na rzecz:

1.  powoda K. U. (1) kwotę 22.890,00zł (dwadzieścia dwa tysiące osiemset dziewięćdziesiąt złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty,

2.  powódki K. B. kwotę 22.890,00zł (dwadzieścia dwa tysiące osiemset dziewięćdziesiąt złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty,

3.  powoda K. U. (2) kwotę 26.625,00zł (dwadzieścia sześć tysięcy sześćset dwadzieścia pięć złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty,

II.  oddala każde z powództw w pozostałej części,

III.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu:

1.  od powoda K. U. (1) kwotę 767,07zł (siedemset sześćdziesiąt siedem złotych 07/100) tytułem części nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu i kwotę 900,68zł (dziewięćset złotych 68/100) tytułem części nieuiszczonych wydatków,

2.  od powódki K. B. kwotę 388,40zł (trzysta osiemdziesiąt osiem złotych 40/100) tytułem części nieuiszczonych wydatków,

3.  od powoda K. U. (2) kwotę 726,17zł (siedemset dwadzieścia sześć złotych 17/100) tytułem części nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu i kwotę 631,82zł (sześćset trzydzieści jeden złotych 82/100) tytułem części nieuiszczonych wydatków,

4.  od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. łącznie kwotę 1.683,76zł (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt trzy złote 76/100) tytułem części nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu i łącznie kwotę 2.176,51zł (dwa tysiące sto siedemdziesiąt sześć złotych 51/100) tytułem części nieuiszczonych wydatków,

IV.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, na rzecz:

1.  powoda K. U. (1) kwotę 277,48zł (dwieście siedemdziesiąt siedem złotych 48/100),

2.  powódki K. B. kwotę 1.422,27zł (jeden tysiąc czterysta dwadzieścia dwa złote 27/100),

3.  powoda K. U. (2) kwotę 570,68zł (pięćset siedemdziesiąt złotych 68/100).

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 1476/23

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2023r. powodowie K. U. (1), K. B. i K. U. (2) skierowali do tut. Sądu w stosunku do pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. żądanie zasądzenia kwot pieniężnych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku tragicznej śmierci ich matki J. U. (1) w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 19 września 2021r., oraz żądania zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, i tak na rzecz:

- powoda K. U. (1) kwoty 42.890,00zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty,

- powódki K. B. kwoty 42.890,00zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty,

- powoda K. U. (2) kwoty 50.625,00,00zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powodowie podnieśli, iż są dziećmi tragicznie zmarłej J. U. (1) i przysługuje im od pozwanego roszczenie na podstawie art. 446 § 4 kc. Ponadto powodowie wskazali, iż w wyniku śmierci matki oraz okoliczności tego zdarzenia doznali cierpień spowodowanych przedwczesną utratą członka rodziny, poczucia osamotnienia i pustki, wstrząsu, a także że nie mogli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i nie posiadają zdolności jej akceptowania.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 20 października 2023r. w sprawie o sygn. akt I C 1476/23 zwolniono od kosztów sądowych w części, ponad kwotę 500,00zł powoda K. U. (1), ponad kwotę 1.000,00zł powoda K. U. (2) ora oddalono w całości wniosek powódki K. B..

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z/s w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie każdego z powództw w całości oraz o zasądzenie od każdego z powodów na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany wskazał, iż kwestionuje zasadność i wysokość dochodzonych należności podnosząc, iż uwzględniając warunki niniejszej sprawy, w szczególności okoliczność, iż na etapie postepowania likwidacyjnego przyznano powodom stosowne zadośćuczynienia, w tym wobec przyjętego przez pozwanego stopnia przyczynienia się poszkodowanej do zaistnienia skutków zdarzenia i powstania szkody, że domaganie się powodów zasądzenia na ich rzecz dalszych kwot z tytułu zadośćuczynienia jest niezasadne. Pozwany podniósł zakres przyczynienia się poszkodowanej J. U. (1) do zaistnienia wypadku komunikacyjnego i jego skutków wynosi 70%.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały wyrażone uprzednio stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 19 września 2021r. w miejscowości P., gm. Lisków J. U. (2) kierując pojazdem mechanicznym m – ki M. (...) o nr rej. (...), jadąc od kierunku miejscowości M. w kierunku miejscowości Z., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności na łuku drogi, niedostatecznie obserwując przedpole jazdy, nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, na skutek czego wykonał gwałtowny manewr hamowania i utracił panowanie nad pojazdem, zjechał poboczem trawiastym na pole orne, w wyniku czego auto wypadło z drogi, a następnie dachowało, powodując nieumyślnie wypadek komunikacyjny w następstwie, którego pasażerka pojazdu J. U. (1) doznała licznych obrażeń ciała w postaci: stłuczenia klatki piersiowej i grzbietu ze złamaniem mostka w ½ długości trzonu i na granicy trzonu i rękojeści, wielomiejscowego złamania licznych żeber strony lewej i prawej w odcinkach przednich bocznych i tylnych z rozerwaniem międzyżebrzy oraz uszkodzeniem opłucnej ściennej płucnej i miąższu płucnego przez końce złamanych żeber skierowanych do jam opłucnowych wrzucie złamanych żeber z ogniska zlewających się wylewów krwawych pod opłucną ścienną i w okolicznych mięśniach, spękaniem błony wewnętrznej aorty występującej tuż powyżej zastawek aortalnych, z ogniskami zalewających się wiśniowych wylewów krwawych w zakresie śródpiersia przed niego i środkowego, stłuczenia płatów dolnych płuc, stłuczenia prawej i lewej kopuły przepony, spękaniem torebki i miąższu prawego i w mniejszym stopniu lewego płata wątroby oraz śledziony, krwawienia do jam opłucnowych oraz jamy otrzewnej, ponadto złamania kręgosłupa na odcinku szyjnym i piersiowym, które to obrażenia spowodowały rozległy uraz wielonarządowy zwłaszcza narządów klatki piersiowej i brzucha z następowym krwotokiem wewnętrznym a w konsekwencji zgon pokrzywdzonej.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 czerwca 2022r. w sprawie o sygn. akt II K 1681/21 J. U. (2) został skazany za występek z art. 177 § 2 kk na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Źródłową przyczyną wypadku było zachowanie kierującego pojazdem m – ki M. (...) o nr rej. (...), który nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sprawcą wypadku drogowego jest kierujący tym samochodem, a jego zachowanie się na jezdni pozostaje w związku przyczynowym z tym zdarzeniem komunikacyjnym.

Poszkodowana J. U. (1) przyczyniła się do powstania na jej organizmie skutków przedmiotowego zdarzenia drogowego. Poszkodowana nie zapinając pasów bezpieczeństwa spowodowała kontakt jej ciała z elementami konstrukcyjnymi wnętrza pojazdu innymi elementami, np. z oparciem fotela przedniego, co mogło spowodować opisane uszkodzenia ciała. Warunki w jakich doszło do zdarzenia, przy uwzględnieniu stanu wyposażenia pojazdu m – ki M. (...) o nr rej. (...) oraz przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym obligowały poszkodowaną w dniu zdarzenia 19 września 2021r. do korzystania z pasów bezpieczeństwa. Ich nie użycie miało wpływ na kontakt ciała poszkodowanej z nadwoziem i wyposażeniem pojazdu, w tym w szczególności na intensywność oraz rodzaj i jakość oddziaływania sił na ciało poszkodowanej i w konsekwencji na mechanizm powstania naruszenia czynności narządu ciała poszkodowanej.

Odkształcenia nadwozia pojazdu nie powodowały takiego zmniejszenia kabiny pasażerów, szczególnie na tylnym siedzeniu, że mogliby doznać kontaktu z nadwoziem lub innymi elementami pojazdu, mimo zapiętych pasów bezpieczeństwa. Pozwala to na stwierdzenie, że zapięte pasy ograniczyłyby istotnie położenie poszkodowanej i możliwość kontaktu pasażera z nadwoziem i innymi elementami pojazdu. Nie doszło do odkształcenia – zmniejszenia się kabiny nadwozia w miejscu, gdzie znajdowała się poszkodowana. Zapięte pasy ograniczyłyby istotnie położenie poszkodowanej, a tym samym uniemożliwiłyby kontakt jej głowy z dachem pojazdu. W tej sytuacji z dużą dozą prawdopodobieństwa należy stwierdzić, że na skutek wypadku nie doszłoby do śmierci poszkodowanej.

Uwzględniając rodzaj i charakter obrażeń zewnętrznych i wewnętrznych stwierdzony podczas badania pośmiertnego poszkodowanej J. U. (1) oraz przebieg zdarzenia przedmiotowego wypadku komunikacyjnego, tj. dachowanie pojazdu, oraz brak zapięcia przez poszkodowaną pasów bezpieczeństwa, z sądowo – lekarskiego punktu widzenia można przyjąć, że doszło do przemieszczenia się ciała poszkodowanej wewnątrz pojazdu i kontaktu z jego elementami.

Można w tym przypadku mówić o dwukrotnym kontakcie głowy – okolica czołowa centralnie oraz czołowa prawa. Kontakt głowy z elementami pojazdu skutkował obrażeniami tkanki mózgowej – okolica móżdżku i mostu mózgu. Niewątpliwie doszło do uderzenia przednią i tylną powierzchnią klatki piersiowej o elementy wyposażenia pojazdu, co skutkowało bardzo poważnymi wielomiejscowymi obrażeniami narządów klatki piersiowej.

Nadto wystąpiło złamanie kręgosłupa na pograniczu odcinka szyjnego i piersiowego. Uraz wątroby i śledziony mógł powstać w wyniku uderzenia przednią powierzchnią brzucha, najprawdopodobniej o fotel pasażera lub kierowcy.

W świetle powyższych stwierdzeń, brak zapięcia pasów bezpieczeństwa skutkował „swobodnym” przemieszczaniem się ciała poszkodowanej i kontaktami z elementami wyposażenia samochodu, co skutkowało powstaniem obrażeń ciała wielonarządowych, a w konsekwencji zgonem poszkodowanej na miejscu zdarzenia.

Poszkodowana świetle ustawy prawo o ruchu drogowym zobligowana była do zapięcia pasów bezpieczeństwa, a brak ich zapięcia miał zasadniczy wpływ na patomechanizm powstania obrażeń ciała, a w konsekwencji na zgon poszkodowanej.

Zakres przyczynienia się poszkodowanej J. U. (1) do powstania skutków zdarzenia, przy uwzględnieniu zachowania na drodze J. U. (2), gdzie prawomocnym wyrokiem karnym przypisano mu nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego i okoliczności dotyczących jego kwalifikacji i stanu pojazdu wynosi w warunkach niniejszej sprawy 70%.

( kopia dokumentów akt postępowania karnego k. 13-16, 69-76, inf. (...) k. 17, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 77, protokół przesłuchania świadka J. U. (2) k. 102v 00:11:56-00:48:26, opinia biegłego w dziedzinie ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych … k. 149-153, 195-196, opinia biegłego w dziedzinie medycyny sądowej k. 174-175, z akt SR w Kaliszu II K 1681/21: notatka urzędowa k. 1, 2, 3-4, 26, protokół przesłuchania świadka E. C. k. 6-7, protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu k. 8-9, 10-11, protokół oględzin pojazdu k. 12-13, protokół przesłuchania świadka J. L. k. 15-18, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 19-22, protokół oględzin rzeczy k. 23, protokół przesłuchania świadka J. U. (2) k. 29-30, protokół przesłuchania świadka K. U. (1) k. 37-38, protokół otwarcia zwłok k. 46-48, sprawozdanie k. 51-53, 91-92, opinia techniczna k. 58-63, protokół oględzin i otwarcia zwłok k. 67-71, opinia lekarska k. 72, protokół przesłuchania świadka G. I. k. 76-77, ślady k. 78-82, wydruk (...) k. 84-85, zapytanie o ukaranie k. 86-87, sprawozdanie z badania toksykologicznego k. 89-90, 94-96, materiał poglądowy k. 103-109, 137, inf K. k. 114, protokół przesłuchania podejrzanego J. U. (2) k. 121-123, wyrok k. 170, zarządzenie wykonania wyroku k. 172)

Tragicznie zmarła J. U. (1) była matką powodów K. U. (1), K. B. i K. U. (1).

Zmarła J. U. (1) była dla powodów osobą najbliższą, ukochaną matką, osobą serdeczną, pełną życia i zawsze wspierającą i pomocną dla swoich dzieci. Wskutek tragicznego wypadku powodowie nagle i bezpowrotnie utracili osobę najbliższą. Wyniku śmierci tak ważnej dla powodów osoby, zostali oni na zawsze pozbawieni poczucia bliskości, miłości i przywiązania a także jej wsparcia. Zdarzenie to wywołało u powodów trudne i bolesne cierpienia. Relacje łączące powodów z matką były bardzo bliskie, byli dla siebie nawzajem największym wsparciem. Po jej śmierci powodowie odczuwają ból i cierpienie. Powodowie bardzo silnie przeżyli śmierć matki. Powód K. U. (2) prowadził gospodarstwo domowe wspólnie z matką, która się nim opiekowała ze względu na jego niepełnosprawność intelektualną. Powodowie K. U. (1) i K. B. mieszkali bardzo blisko swojej matki, mieli z nią stały i bardzo bliski kontakt. Rodzina stanowiła dla siebie oparcie w każdej sytuacji życiowej, a więzi łączące powodów z matką były szczególnie bliskie i zażyłe.

Powód K. U. (1) miał bardzo bliskie relacje ze zmarłą matką. Do 2016r. prowadził z nią wspólne gospodarstwa domowe. Po wyprowadzce powód mieszkał przy tej samej ulicy i wciąż codziennie widywał się z matką, gdyż zmarła pomagała mu w opiece nad dziećmi. W wyniku tragicznego zdarzenia powód utracił osobą najbliższą i pozostały mu jedynie piękne wspomnienia. Ubolewa nad tym, że już nigdy nie będzie mógł zagrać na gitarze i usłyszeć przy tym, jak jego matka śpiewa. Powód nadal odczuwa brak matki i nigdy nie pogodził się z jej śmiercią. K. U. (1) nie był samodzielnie w stanie poradzić sobie z tragicznymi skutkami wypadku, nadal korzysta z pomocy najbliższych, rodziny i przyjaciół. Powód pielęgnuje pamięć o matce, regularnie odwiedza jej grób. Powód zdaje sobie sprawę, że przeżył stratę, która nigdy nie zostanie naprawiona, zawsze będzie nosił w sobie smutek i pamięć po matce. Powód chwili śmierci matki miał jedynie 31 lat, był w młodym wieku, kiedy rodzice wciąż stanowią istotne wsparcie zarówno w podejmowaniu ważnych decyzji, jak i udzielaniu wsparcia w opiece nad wnukami.

Powódkę K. B. i zmarłą wiązał wysoki stopień zażyłości. Do 2004r. mieszkały wspólnie, a potem powódka przeprowadziła się zaledwie na odległość 2 domów, co pozwoliło dalej pielęgnować bardzo bliskie relacje między nimi. Powódka była jedyną córką poszkodowanej, jednocześnie jej najlepszą przyjaciółką. Powódka wspominając matkę ubolewa nad tym, że nie będzie miała szansy nigdy więcej z nią porozmawiać, poprosić o radę, czy razem czegoś ugotować, jak to robimy przed jej śmiercią. Powódka nie pogodziła się z tym, że jej matka tak wcześniej ją opuściła. Powódka w momencie utraty matki miała 42 lata, jest to wiek, gdy nadal korzystała z jej porad i wsparcia w opiece nad wnukami. Powódka dba o pamięć po zmarłej matce, razem z rodziną odwiedza grób matki. Nie jest w stanie zaakceptować tego, że nigdy nie będzie mogła w pełni cieszyć się życiem, zawsze będzie nosić w sobie smutek po stracie najbliższej dla niej osoby.

Powód K. U. (1) W chwili śmierci matki miał 39 lat, jednak z racji na stan jego zdrowia, wciąż pozostawał pod jej opieką. Mieszkali razem i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. Zmarła poszkodowana przeszła na wcześniejszą emeryturę, by móc opiekować się synem. Konieczność opieki na nim wynikała z faktu, że jest osobą niepełnosprawną intelektualnie, niezdolną w tym aspekcie do samodzielnej egzystencji. Powód był uczestnikiem tragicznego zdarzenia. Negatywne przeżycia związane z traumatycznym wydarzeniem, którym był wypadek i w konsekwencji śmierć jego matki, odcisnęły na nim znaczące piętno. Powodowi pozostał tylko ojciec, który nie zastąpi mu jego ukochanej matki. Powód nieustannie myśli o zmarłej matce, tęskni za nią. Bardzo ciężko jest mu pogodzić się z tym, że nie będzie już nigdy mógł usłyszeć głosu matki. Utracił możliwość realizowania ich wspólnej tradycji, tj. spożywania razem posiłków. Wsparcie psychiczne i fizyczne, które zapewniała mu zmarła, nie zostanie nigdy zastąpione w pełni przez nikogo.

( zeznania świadka M. U. k. 102v 00:48:26-01:06:02, zeznania świadka M. B. k. 102v 01:06:02-01:17:05, przesłuchanie powoda K. U. (1) k. 102v-103 01:17:05-01:34:01, przesłuchanie powódki K. B. k. 103 01:34:01-01:46:30)

Powódka K. B. na skutek nagłej śmierci matki przeżywała emocje charakterystyczne dla tego rodzaju trudnych sytuacji życiowej jaką jest nagła śmierć bliskiej osoby. Nie były to jednak zaburzenia psychiczne ani psychologiczne, które zdezorganizowałyby jej życie. Przeżywane emocje nie miały na tyle nasilonego rozmiaru czy wydłużonego czasu, aby zakłóciły funkcjonowanie powódki i wyłączyły ją spod prawidłowego wywiązywania się z obowiązków zawodowych i rodzinnych. Powódka już po śmierci matki współorganizowała jej pogrzeb, wspierała ojca po wyjściu ze szpitala, a także w swojego niepełnosprawnego brata K.. Czas przeżywania żałoby nie przekroczył u powódki jednego roku, a występujące emocje związane z tym zdarzeniem nie były nasilone. Powódka nie posiadała przed śmiercią matki zaburzeń o charakterze psychicznym czy psychologicznym. Nigdy nie pozostawała pod opieką psychologa czy psychiatry. Aktualny stan emocjonalny powódki jest stabilny, nie dostrzega się dezorganizacji w przebiegu jej procesów poznawczych czy społeczno – emocjonalnych. Na skutek przedmiotowego zdarzenia nie doszło powódki do dekompensacji jej osobowości. Posiada prawidłowo zintegrowaną osobowość.

Powód K. U. (1) na skutek nagłej śmierci matki przeżywał emocje charakterystyczne dla tego rodzaju trudnych sytuacji życiowych jaką jest nagła śmierć bliskiej osoby. Nie były to jednak zaburzenia psychiczne ani psychologiczne, które zdezorganizowałyby jego życie. Przeżywany emocje nie miały na tyle nasilonego rozmiaru czy nasilenia, aby zakłóciły funkcjonowanie powoda i wyłączyły go z prawidłowego wywiązywania się z obowiązków zawodowych. Powód już po śmierci matki zorganizował pogrzeb i uroczystość pogrzebową, kolejnego dnia powrócił do obowiązków zawodowych. Czas przeżywania żałoby nie przekroczył u powoda jednego roku, a najtrudniejszym dla powoda okresem był czas ok. 3 miesięcy. Powód nie posiadał przed śmiercią matki zaburzeń o charakterze psychicznym czy psychologicznym. Nigdy nie pozostawał pod opieką psychologa czy psychiatry. Aktualny stan emocjonalny powoda jest stabilny, nie dostrzega się dezorganizacji w przebiegu jego procesów poznawczych czy społeczno – emocjonalnych. Na skutek przedmiotowego zdarzenia nie doszło u powoda do dekompensacji jego osobowości. Może on odczuwać przeciążenie (zmęczenie) wynikające z konieczności godzenia obowiązków zawodowych i rodzinnych (rodzina wielodzietna). Nie ma to jednak związku przyczynowo – skutkowego z przedmiotowym zdarzeniem.

Powód K. U. (2) ma stwierdzoną niepełnosprawność umysłową w stopniu umiarkowanym, ma on orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności. Niepełnosprawność datuje się przed 15 – tym rokiem życia i uwarunkowana jest dziecięcym porażeniem mózgowym. Powód nie jest obecnie leczony specjalistycznie. Powód ujawnia skłonność do neurotycznego sposobu funkcjonowania i wygórowany sposób przeżywania pewnych sytuacji życiowych, co uwarunkowane jest jego niską dojrzałością społeczną – emocjonalną, adekwatną jednak do rozwoju poznawczego powoda. Sytuacja śmierci matki stanowiła dla powoda emocjonalnie obciążające go przeżycie, odczuwał stratę bardzo bliskiej osoby, smutek po jej stracie. Mógł on również odczuwać poczucie lęku, niepokój poprzez fakt, że jego przewidywalny, bezpieczny świat został naruszony. Z tych powodów został naruszony dobrostan psychiczny powoda, jednak do rozmiarów niewymagających leczenia psychiatrycznego. Niewątpliwie z uwagi na deficyt w sferze poznawczej i społeczno – emocjonalnej powodowi trudniej jest zrozumieć różne sytuacje życiowe, a tym bardziej przepracować je pod względem emocjonalnym. Z wskazanych powyżej przyczyn występuje również trudność z określeniem czasu, kiedy u powoda występowały najsilniejsze objawy charakterystyczne dla żałoby jaki był ich rozmiar. On sam nie potrafi tego ocenić. Wiadomym natomiast jest, że posiada on niskie możliwości przystosowawcze, co utrudnia przepracowanie żałoby po matce i jej zakończenie, pomimo upływu lat. Nadal odczuwa jej brak w swoim codziennym życiu, tym bardziej że stanowiła dla niego bliską i znaczącą osobę, a ich wzajemne więzi i racje były nieprzerwane.

( opinia sądowo – psychologiczna k. 207-219, 220-233, 234-246)

Powodowie K. U. (1), K. B. i K. U. (2) dokonali zgłoszenia u pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. zaistnienia szkody w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów. Postępowania szkodowe zostały zarejestrowane pod numerami: (...)-01, (...)-02.

W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie szkodowe w ramach którego dokonał oceny podstaw odpowiedzialności i ostatecznie decyzjami z dnia 4 kwietnia 2022r. przyznał powodom tytułem zadośćuczynienia odpowiednio K. U. (1) kwotę 7.110,00zł, K. B. kwotę 7.110,00zł i K. U. (2) kwotę 9.375,00zł, przy przyjętym współczynniku przyczynienia się poszkodowanej do zaistnienia zdarzenia, powstania szkody i jej rodzaju oraz charakteru na poziomie 70%:

( zgłoszenie szkody k. 18-19, 67-68, decyzja k. 20, 21, 22, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 77, dokumenty akt postępowania szkodowego (...) – płyta Cd k. 124)

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 kc ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2025.367 – t.j. ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 446 § 4 kc zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu. Prawo do życia w rodzinie i utrzymania tego rodzaju więzi, której zerwanie powoduje ból, cierpienie, rodzi poczucie krzywdy stanowi bowiem dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 i art. 24 kc. Roszczenie o zadośćuczynienie oparte na art. 446 § 4 kc ma na celu złagodzenie poczucia krzywdy wywołanej zerwaniem szczególnej więzi międzyludzkiej jaką jest więź rodzinna – por. uchwała SN z dnia 13 lipca 2011r. w sprawie o sygn. akt III CZP 32/11, opubl. OSNC 2012/1/10, uchwała SN z dnia 22 października 2010r. w sprawie o sygn. akt III CZP 76/10, opubl. OSNC-ZD 2011/2/42, uchwała SN z dnia 7 listopada 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 67/12, opubl. OSNC 2013/4/45, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 8 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1668/14, opubl. LEX nr 1746844.

Pod pojęciem rodzina należy rozumieć „najmniejszą grupę społeczną, powiązaną poczuciem bliskości i wspólności, osobistej i gospodarczej, wynikającej nie tylko z pokrewieństwa”. Decydujące znaczenie ma przy tym faktyczny układ stosunków między konkretnymi osobami, a nie formalna kolejność pokrewieństwa wynikająca w szczególności z przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Przyjmuje się bowiem, że do grona tego zalicza się także osoby, których sytuacja życiowa kształtowała się w pewnej zależności od zmarłego oraz istniał faktyczny stosunek bliskości ze zmarłym. Stopień pokrewieństwa ma natomiast znaczenie wtórne, choć samo pokrewieństwo musi wystąpić – por. wyrok s.apel. w Lublinie w sprawie o sygn. akt I ACa 254/13, opubl. LEX nr 1378756.

Roszczenie o zadośćuczynienie przewidziane w art. 446 § 4 kc jest roszczeniem o charakterze ściśle niemajątkowym, odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy i jej kompensację. Krzywdą dla osób bliskich zmarłego jest natomiast naruszenie dobra osobistego poprzez zerwanie więzi emocjonalnej szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych.

Krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie na wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Celem bowiem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej jest złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego tą śmiercią i pomoc w dostosowaniu się do zmienionej sytuacji życiowej. Istotne jest przy tym, że nie dotyczy to śmierci jako takiej, lecz wynika z okoliczności, w jakich do niej doszło, a mianowicie tego, że z reguły jest ona nagła i niespodziewana oraz wynika z czynu niedozwolonego, czyli zdarzenia bezprawnego i nagannego. Właśnie okoliczności śmierci poszkodowanego wpływają na spotęgowanie rozmiaru krzywdy, wynikającej z poczucia żalu, osamotnienia pustki i żałoby po utracie osoby najbliższej.

Zadośćuczynienie ma zatem wyrównywać cierpienia spowodowane przedwczesną utratą członka rodziny, skutkującą naruszeniem chronionej prawem więzi rodzinnej i prawa do życia w rodzinie, jako dobra osobistego - por. wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 9 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 307/14, opubl. LEX nr 1496415,wyrok s.apel. we Wrocławiu z dnia 18 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 479/14, opubl. LEX nr 1506323, wyrok SN z dnia 28 maja 2014r. w sprawie o sygn. akt I CSK 332/13, opubl. LEX nr 1532766,wyrok s.apel. w Krakowie z dnia 23 maja 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 393/14, opubl. LEX nr 1623879.

Przy rozważaniach w zakresie wysokości należnego zadośćuczynienia nie można tracić także z pola widzenia, w jakim wieku znajdują się osoby poszkodowane i uprawnione oraz w jakich relacjach pozostawały między sobą. Inna jest bowiem sytuacja po stracie rodzica osoby małoletniej, która żyje we wspólnym gospodarstwie domowym z tym rodzicem, a inna sytuacja po stracie osoby dorosłej, która nie funkcjonuje w ramach danej rodziny.

Wysokość zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych wskutek śmierci osoby bliskiej winna być uzależniona przede wszystkim od indywidualnej oceny sytuacji, jaka panowała w rodzinie przed śmiercią tej osoby i jakiej można by się spodziewać, gdyby do śmierci nie doszło. Za istotne należy również uznać takie okoliczności jak to, czy osoby uprawnione pozostawały w najbliższym kręgu rodzinnym, czyli pozostawały we wspólnym gospodarstwie domowym i w konsekwencji w bezpośrednim uzależnieniu w sprawach życia codziennego, czy uprawnionym jest dziecko, które bezpowrotnie utraciło prawo do wychowania się w pełnej rodzinie, czy doszło do całkowitego osamotnienia osoby uprawnionej, a także jej wieku, stanu zdrowia, możliwości życiowych i potrzeb osoby uprawnionej. Nie ulega też wątpliwości, że duże znaczenie ma bliskość relacji emocjonalnych, jak również ocena wpływu śmierci osoby bliskiej na stan psychiczny uprawnionego.

Utrata osoby najbliższej zawsze wywołuje ból i jego odczuwanie nie wymaga też dowodu. Istnieją jednak relacje rodzinne i wzajemne związanie tego rodzaju, że utrata określonej osoby będzie wywoływała znacznie większy ból, cierpienie, poczucie pustki, niż utrata innej osoby tak samo spokrewnionej. Taki stan rzeczy z pewnością będzie skutkował dalej idącym naruszeniem dobra osobistego w postaci prawa do zachowania więzi rodzinnej. Ponadto wysokość zadośćuczynienia powinna uwzględniać okoliczność, że śmierć człowieka jest zdarzeniem pewnym, a zatem zadośćuczynienie powinno rekompensować często jedynie wcześniejszą utratę członka rodziny. Z tego względu najwyższe świadczenia z tego tytułu powinny być przyznawane na rzecz osób, które na skutek śmierci najbliższego członka rodziny stały się samotne.

Przyznanie odpowiedniego zadośćuczynienia oznacza przyznanie takiej kwoty, która rozsądnie oceniana da się określić jako godziwa w realiach danej sprawy. Skutkiem tej oceny winno zaś być zasądzenie zadośćuczynienia, które wystarcza do złagodzenia doznanych cierpień, a zarazem nie premiuje osób o słabszej konstrukcji psychicznej, reagujących intensywniej na sytuacje traumatyczne lub też nie prowadzi do pokrzywdzenia osób o osobowości zamkniętej, kumulującej w sobie wewnętrzne emocje.

Konkludując należy stwierdzić, iż na rozmiar krzywdy wywołanej śmiercią bliskiej osoby mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia, roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, utrata pomocy, wsparcia i opieki ze strony zmarłego lub możliwości uzyskania w przyszłości stabilnych warunków życiowych, a także niekorzystne zmiany w psychice, które mają wpływ na stan zdrowia, osłabienie aktywności życiowej lub zawodowej, stopień krzywdy, który łączy się z brakiem pomocy i opieki osoby najbliższej, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego oraz rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, wiek zarówno zmarłego, jak i pokrzywdzonego – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 18 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 120/14, opubl. LEX nr 1504393, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 27 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt V ACa 339/14, opubl. LEX nr 1515185,wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1284/13, opubl. LEX nr 1451724, wyrok s.apel. w Poznaniu z dnia 9października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 684/14, opubl. LEX nr 1544923, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 14 maja 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1498/13, opubl. LEX nr 1466845, wyrok SN z dnia 7 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt IV CSK 374/13, opubl. LEX nr 1438653, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 20 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1136/13, opubl. LEX nr 1439204, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 20 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 755/13, opubl. LEX nr 1451606, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 16 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 862/13, opubl. LEX nr 1454677.

W warunkach przedmiotowej sprawy zaistniały okoliczności, o których mowa w treści art. 11 kpc, który to przepis statuuje zasadę związania ustaleniami wyroku karnego ze skutkami erga omnes.

Określona w art. 11 kpc moc wiążąca wyroku karnego oznacza, że w sprawie cywilnej niedopuszczalne jest dokonywanie jakichkolwiek własnych ustaleń co do tych okoliczności, którymi, zgodnie z omawianym przepisem, sąd jest związany w postępowaniu cywilnym. Okoliczności te nie mogą być przedmiotem postępowania dowodowego ani oceny sądu, a więc nie ma do nich zastosowania zasada swobodnej oceny dowodów (art. 233 kpc), a sąd w sprawie cywilnej dokonuje tylko subsumcji pod odpowiedni przepis prawa materialnego cywilnego wiążących ustaleń wynikających z wyroku karnego oraz ewentualnych własnych ustaleń dotyczących pozostałych okoliczności istotnych w rozpoznawanej sprawie. Istota związania sądu cywilnego skazującym wyrokiem karnym wyraża się w tym, że w skład podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu cywilnego wchodzi czyn opisany w sentencji karnego wyroku skazującego, a sąd ten pozbawiony jest możliwości dokonywania ustaleń w tym zakresie, w tym w szczególności ustaleń odmiennych niż przeniesione na podstawie tego wyroku z procesu karnego.

Przyczynienie się w ujęciu art. 362 kc oznacza, że pomiędzy zachowaniem poszkodowanego a szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowy. Wina lub oczywista nieprawidłowość (albo ich brak) po stronie poszkodowanego podlegają uwzględnieniu przy ocenie, czy i w jakim stopniu przyczynienie się uzasadnia obniżenie odszkodowania. Ocena stopnia przyczynienia musi uwzględniać wiek i doświadczenie stron oraz ciążące na nich obowiązki, a także stopień świadomości poszkodowanego.

Przyczynieniem się jest każde zachowanie się poszkodowanego pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Przyczynienie się do szkody występuje wtedy, gdy na podstawie stanu faktycznego sprawy uzasadniony jest wniosek, że bez udziału poszkodowanego szkoda by nie powstała lub nie przybrałaby ustalonych rozmiarów. Nie oznacza to jednak prostego przełożenia stopnia przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody na obniżenie należnego odszkodowania czy też zadośćuczynienia i nie przesądza o stopniu tego obniżenia. Użycie przez ustawodawcę w art. 362 kc sformułowania „stosowne okoliczności” nakazuje, aby sąd uwzględnił wszystkie okoliczności konkretnej sprawy, takie np. jak stopień winy sprawcy, wiek poszkodowanego i stopień jego rozwoju, szczególne okoliczności towarzyszące zdarzeniu wywołującemu szkodę. Dopiero po dokonaniu prawidłowej oceny wszystkich zindywidualizowanych okoliczności związanych z przyczynieniem się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody ocenić można, jaka kwota będzie odpowiednią sumą zadośćuczynienia, zgodnie z normą określoną w art. 446 § 4 kc. – por. wyrok SN z dnia 20 lipca 2020 w sprawi eo sygn. akt V CSK 247/19, opubl. Legalis, wyrok Sn z dnia 11 września 2014r. w sprawie o sygn. akt III CSK 248/13, opubl. Legalis.

Sąd uwzględnił w oparciu o treść art. 362 kc przyczynienie się poszkodowanej J. U. (1) do powstania następstw przedmiotowego zdarzenia, które spowodowały jej śmierć, co stanowiło podstawę do obniżenia zadośćuczynienia należnego powodom, przy przyjęciu, że zakres tego przyczynienia w realiach niniejszej sprawy wynosi 70%. W tym zakresie uwzględniono winę i nieprawidłowość zachowania poszkodowanej, porównanie stopnia winy sprawcy i poszkodowanej, cechy osobiste poszkodowanej, stopień rozeznania w zasadach prawidłowego postępowania, rozmiar doznanej krzywdy, przebieg wypadku, rozmiar i wagę uchybień po stronie poszkodowanej, skutki wypadku – por. wyrok SN z 3 sierpnia 2006 r., IV CSK 118/06; wyrok SN z 17 czerwca 2009 r., IV CSK 84/09; wyrok SA w Lublinie z 9 kwietnia 2013 r., I ACa 18/13; wyrok SA w B. z 21 sierpnia 2009 r., sygn. akt I ACa 326/09; wyrok SA w W. z 2 czerwca 2010 r., sygn. akt I ACa 5/10.

W tym zakresie należało w szczególności wziąć pod uwagę konkluzje wynikające z opinii biegłych w dziedzinie rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i medycyny sądowej, których konstatacje wskazują, że w świetle ustawy prawo o ruchu drogowym poszkodowana zobligowana była do zapięcia pasów bezpieczeństwa, a brak ich zapięcia miał zasadniczy wpływ na patomechanizm powstania obrażeń jej ciała, a w konsekwencji na zgon poszkodowanej.

W szczególności ma to znaczenie, jeżeli weźmiemy pod uwagę, iż w wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 czerwca 2022r. w sprawie o sygn. akt II K 1681/21 ustalono, iż sprawca zdarzenia nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz, że kierowca pojazdu i drugi pasażer, którzy w czasie jazdy posiadali zapięte pasy bezpieczeństwa nie doznali podobnych w skutkach obrażeń ciała i uszczerbku na zdrowiu.

Poszkodowana zatem zaniechała wypełnienia ciążących na niej obowiązków, w szczególności w sytuacji, gdy ustawowy nakaz nakierowany jest na ograniczenie zakresu i rozmiaru możliwych szkód, jak ma to miejsce w przypadku nałożonego w prawie o ruchu drogowym obowiązku zapinania pasów bezpieczeństwa, co pozostaje w bezpośrednim związku z powstaniem oraz rodzajem i charakterem szkody.

W wyroku Sądu Najwyższego z 23 lutego 1968 r., II CR 28/68, stwierdzono, że zachowanie pokrzywdzonego może być uznane za przyczynę przyczynienia się do szkody, jeśli zachowanie to jest co najmniej obiektywnie sprzeczne z obowiązującymi przepisami czy innymi regułami postępowania. Pasy bezpieczeństwa stanowią tzw. środki „biernego bezpieczeństwa pojazdu”, mające duży wpływ na złagodzenie skutków wypadków drogowych. Celem unieruchomienia z wykorzystaniem pasów bezpieczeństwa jest przytrzymanie użytkownika pojazdu na siedzeniu i ukierunkowanie sił działających podczas wypadku drogowego, aby zminimalizować ewentualne obrażenia użytkownika (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 lipca 2009 r., sygn. akt SK 48/05, OTK ZU nr 7/A/2009, poz. 108).

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej okoliczności należy kategorycznie stwierdzić, iż powodowie posiadają atrybut podmiotów należących do kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia z art. 446 § 4 kc.

Sąd ustalając rozmiar krzywdy i wysokość zadośćuczynienia uwzględnił więź emocjonalną łączącą powodów ze zmarłą, która ukształtowała się w poprawnie zbudowanej relacji rodzinnej, i która przejawiała się wspólną aktywnością rodzinną i osobistą. Ponadto Sąd wziął pod uwagę okoliczności, w jakich doszło do śmierci poszkodowanej J. U. (1), która była następstwem tragicznego wypadku drogowego, upływu czasu od tego zdarzenia oraz poczucia żalu, osamotnienia pustki i żałoby po utracie przez powodów osoby najbliższej. Sąd miał też na uwadze wiek powodów i poszkodowanej, a także że w wyniku zdarzenia nie doszło do całkowitego osamotnienia powodów.

Sąd ocenił również stan psychiczny i psychologiczny powodów i dodatkowo czasowy brak umiejętności i trudności w akceptacji przez powodów istniejącego stanu i przystosowania się do zmienionych warunków płaszczyźnie osobistej, rodzinnej i zawodowej.

Jako odpowiednie sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego Sąd uznał kwoty, w stosunku do powoda K. U. (1) 100.000,00zł, w stosunku do powódki K. B. 100.000,00zł i w stosunku do powoda K. U. (2) 120.000,00zł.

W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów tytułem zadośćuczynienia i tak na rzecz:

- powoda K. U. (1) kwotę 22.890,00zł (100.000,00zł (kwota dochodzonego świadczenia) x 70% (wartość przyczynienia poszkodowanego), co daje kwotę 30.000,00zł, którą należy pomniejszyć o wartość zadośćuczynienia przyznanego w postępowaniu likwidacyjnym w wysokości 7.110,00zł,

- powódki K. B. kwotę 22.890,00zł (100.000,00zł (kwota dochodzonego świadczenia) x 70% (wartość przyczynienia poszkodowanego), co daje kwotę 30.000,00zł, którą należy pomniejszyć o wartość zadośćuczynienia przyznanego w postępowaniu likwidacyjnym w wysokości 7.110,00zł,

- powoda K. U. (2) kwotę 26.625,00zł (120.000,00zł (kwota dochodzonego świadczenia) x 70% (wartość przyczynienia poszkodowanego), co daje kwotę 36.000,00zł, którą należy pomniejszyć o wartość zadośćuczynienia przyznanego w postępowaniu likwidacyjnym w wysokości 9.375,00zł,

wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz oddalił każde z powództw w pozostałej części.

W ocenie Sądu oceniając obiektywnie wysokości dochodzonych i przyznanych zadośćuczynień nie są rażąco niskie i nadmiernie wygórowane.

Wysokość przyznanych zadośćuczynień zdaniem Sądu przedstawia dla powodów istotną wartość finansową i nie jest symboliczna.

W tym miejscu należy wskazać, iż obowiązkiem stron postępowania było w ramach procesu przed Sądem przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzą roszczenia (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność ich twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc w zw. z art. 455 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2025.367 – t.j. ze zm.) – por. wyrok s.apel. we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 539/13, opubl. LEX nr 1369453, wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011r. w sprawie o sygn. akt V CSK 38/11, opubl. LEX nr 1129170, por. wyrok s.apel. w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 494/13 LEX nr 1353802.

O kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 – 1 ¹ i 3 kpc, art. 100 kpc i art. 105 kpc w zw. z § 2 pkt 5 i 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2023.1964 – t.j. ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 4 ust. 1 i art. 13 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2024.959 – t.j.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111 – t.j.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Michał Włodarek