Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2017r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Włodarek

Protokolant: sekr. sąd. Anna Dulas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2017r.

sprawy z powództwa J. P. (1) (PESEL (...))

przeciwko pozwanemu B. R. (PESEL (...))

o nakazanie

1.  nakazuje pozwanemu B. R. ażeby rozebrał i usunął na własny koszt ogrodzenie trwałe o długości 11,07m oznaczone w opinii biegłego sądowego T. M. (1) z dziedziny geodezji i kartografii przy Sądzie Okręgowym w Kaliszu z dnia 21 kwietnia 2017r. kolorem zielonym - załącznik nr 1 i 2 do opinii, posadowione przez pozwanego i znajdujące się w całości na nieruchomości stanowiącej własność powoda J. P. (1) oznaczonej jako działka o nr (...) zapisanej w księdze wieczystej Kw nr (...),

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem nieuiszczonych wydatków:

- od powoda J. P. (1) kwotę 1.443,33zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści trzy złote 33/100),

- od pozwanego B. R. kwotę 1.443,34zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści trzy złote 34/100),

4.  zasądza od pozwanego B. R. na rzecz powoda J. P. (1) kwotę 100,00zł (sto złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1464/16

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2016r. powód J. P. (1) skierował do tut. Sądu przeciwko pozwanemu B. R. żądania zaprzestania naruszenia jego prawa własności, w szczególności poprzez usunięcie ogrodzenia i usunięcie – rozebranie budynku murowanego (garażu) znajdujących się na części nieruchomości powoda położonej w K. przy ul. (...) oznaczonej geodezyjnie jako działka nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Kaliszu prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...), a także żądania zakazania pozwanemu na przyszłość zaniechania naruszeń jego prawa własności oraz upoważnienie powoda do usunięcia płotu i budynku (garażu) na koszt pozwanego, gdyby pozwany nie usunął tych obiektów w terminie trzech miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia oraz zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż jest właścicielem nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Kaliszu prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...) i że pozwany wbrew woli powoda, bez jego zgody i wobec jego sprzeciwu posadowił na należącym do niego gruncie konstrukcje budowlane w postaci ogrodzenia i budynku garażu, w tym garażu bez pozwolenia na budowę pochodzącej od właściwego organu. Powód wskazał, iż pozwany przy wznoszeniu tych budowli posiadał wiedzę, co do przebiegu granic pomiędzy nieruchomościami, a pomimo to doprowadził do ich powstania z naruszeniem prawa własności nieruchomości powoda.

Jako podstawę prawną żądania powód oznaczył treść art. 222 § 1 i 2 kc.

W odpowiedzi na pozew pozwany B. R. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany wskazał na niedopuszczalność drogi sądowej i właściwość do rozpoznania sprawy przez organy administracyjne. Ponadto powód wskazał, iż konstrukcje budowlane w postaci garażu i ogrodzenia zostały wzniesione w obrębie jego nieruchomości bez przekroczenia granicy nieruchomości powoda, i że garaż został zbudowany ponad 30 lat temu i podniósł zarzut zasiedzenia.

Postanowieniem z dnia 20 października 2016r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I C 1464/16 oddalił wniosek powoda o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, natomiast postanowieniem z dnia 27 czerwca 2017r. oddalił w całości wniosek pozwanego o zwolnienie od kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powód J. P. (1) jest właścicielem zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...) stanowiącej działkę gruntu o numerze ewidencyjnym (...) o pow. 0.0437ha, dla której Sąd Rejonowy w Kaliszu prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...). Nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym i budynkami niemieszkalnymi.

Własność tej nieruchomości powód nabył na podstawie umowy darowizny z dnia 30 maja 2014r. Uprzednio należała ona do ojca powoda J. P. (2) na podstawie umowy darowizny z dnia 14 października 1987r.

( wypis z rejestru gruntów k. 6, wypis z kartoteki budynków k. 7, wykaz zmian gruntowych k. 8, wydruk Kw nr (...) k. 13-18, zeznania świadka J. P. (2) k. 95v, z akt Kw nr KZ1A/00005348/4: umowa darowizny k. 18-20, decyzja o podziale k. 30-31, wykaz zmian gruntowych k. 32, wypis i wyrys z operatu ewidencyjnego k. 34)

Pozwany B. R. jest właścicielem zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...) stanowiącej działkę gruntu o numerze ewidencyjnym (...) o pow. 0.0227ha, dla której Sąd Rejonowy w Kaliszu prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...). Nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym i budynkami niemieszkalnymi, w tym garażem.

Na podstawie umowy z dnia 13 czerwca 2001r. o zniesieniu współwłasności nieruchomości pozwany B. R. stał się samodzielnym właścicielem opisanej wyżej nieruchomości. Uprzednio stanowiła ona współwłasność E. K. i pozwanego B. R., z tym że pozwanego na podstawie postanowienia o stwierdzenie nabycia spadku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 22 maja 1996r. w sprawie o sygn. akt I Ns 372/96 i postanowienia tego Sądu z dnia 15 listopada 1996r. w sprawie o sygn. akt I Ns 739/96 o dział spadku, każdego z nich w udziałach po 5/10 i była zapisana w Kw nr (...).

Budynek garażu został wybudowany przez pozwanego na przełomie lat 80 i 90 ubiegłego wieku bez wymaganego pozwolenia na budowę, natomiast ogrodzenie pozwany posadowił w 2013r.

( zeznania świadka J. P. (2) k. 95v, zeznania świadka T. M. (2) k. 148v 00:07:40 – 00:12:41, z akt Kw nr KZ1A/00055777/5: umowa o zniesienie współwłasności k. 1-2, opis i mapa k. 3, wykaz synchronizacyjny k. 28, 30, wykaz zmian gruntowych k. 29, mapa nieruchomości po podziale k. 31, z akt Kw nr KZ1A/00010486/1: wyciąg z wykazu zmian gruntowych k. 13-14, opis i mapa k. 15, 16, postanowienie k. 22, 23, wykaz synchronizacyjny k. 37, mapa nieruchomości po podziale k. 38, wypis z rejestru gruntów k. 46)

(...) powoda J. P. (1) i pozwanego B. R. graniczą ze sobą. Stan prawny każdej z nieruchomości jest uregulowany. Granice nieruchomości nie pozostają sporne.

W 2011r. doszło w trybie postępowania administracyjnego do wznowienia znaków granicznych pomiędzy nieruchomościami. Został sporządzony protokół graniczny, który nie był kwestionowany w zakresie przebiegu granic przedmiotowych nieruchomości i został podpisany przez poprzednika prawnego powoda J. J. P. i pozwanego B. R.. Nigdy nie toczyło się i nie toczy się administracyjne postępowanie rozgraniczeniowe obejmujące nieruchomości stanowiące własność powoda i pozwanego.

( zdjęcia k. 9, 27, 64-65, 94, 107-110, kopia mapy sytuacyjnej k. 24, kopia mapy sytuacyjno – wysokościowej k. 25, 58-59, 92, kopia mapy zasadniczej k. 26, 56-57, protokół graniczny k. 38-40, inf. UM w K. k. 79, kopia mapy i opisu nieruchomości k. 90-91, kopia szkicu podstawowego k. 93)

Przebieg granic pomiędzy nieruchomościami zapisanymi w księgach wieczystych (...) (dz. nr 3/7) i (...) (dz. nr 2/1) nie zmienił się od 1969r., w którym nastąpił podział pierwotnej działki nr (...) na działki o nr (...) do chwili obecnej.

Przedmiotowy przebieg granic w dacie wznoszenia przez pozwanego B. R. konstrukcji budowlanych w postaci ogrodzenia trwałego (rok 2013) oraz murowanego garażu (rok 1988) był tożsamy.

Trwałe elementy zagospodarowania terenu wzniesione przez pozwanego B. R. zostały przez niego posadowione z przekroczeniem nieruchomości powoda J. P. (1), tj. działki nr (...).

Część obiektu budowlanego w postaci murowanego garażu pozwanego posadowiona jest na nieruchomości powoda, tj. na działce (...). Powierzchnia tej części obiektu budowlanego wynosi 1m ² w działce (...) i przekracza swym obrysem granice tej działki w północnej części o 0,19m oraz w części południowej o 0,28m na długości 4,78m.

Ogrodzenie trwałe o długości 11,07m znajduje się w całości w działce (...).

( opinia biegłego z dziedziny geodezji i kartografii k. 119-128, 138-140)

Przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego dla Miasta K. toczy się obecnie postępowanie w sprawie legalności wybudowania przez pozwanego B. R. budynku garażowego. Pozostaje ono zawieszone z uwagi na złożenie przez pozwanego wniosku do Prezydenta Miasta K. o ustalenie warunków zabudowy.

( zawiadomienie o wszczęciu postępowania k. 48, postanowienie k. 49, wniosek o ustalenie warunków zabudowy k. 50-55, informacja (...) k. 76)

Sąd uznał za przydatne do ustalenia stanu faktycznego opinie główną i uzupełniającą sporządzone przez biegłego z zakresu geodezji i kartografii albowiem są one pełne, jasne, zrozumiałe, wyczerpujące i kompleksowe oraz wewnętrznie spójne. Biegły w opiniach udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione w tezie dowodowej pytania, sformułowania zawarte w treści opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegły przedstawił metody badawcze, materiał badawczy, na którym się oparł. Wnioski końcowe opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłego badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opinii materiałem badawczym.

Ponadto biegły w sposób fachowy i rzeczowy ustosunkował się również do wszystkich zarzutów skierowanych w stosunku do opinii wypowiadając się szczegółowo w obszarze każdego zastrzeżenia odwołując się przy tym do dokumentarnego materiału dowodowego oraz reguł postępowania przy sporządzaniu takiego typu operatu.

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Nie stanowią dowodu w sprawie wyjaśnienia informacyjne złożone przez pozwanego B. R. na rozprawie w dniu 14 września 2016r. albowiem depozycje w/w złożone w trybie art. 212 § 1 kpc nie stanowią dowodu określonego w art. 299 kpc.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na wstępie należy wskazać, iż Sąd w ramach przedmiotowego postępowania procedował o zgłoszonym przez powoda żądaniu negatoryjnym w trybie art. 222 § w kc i nie rozstrzygał w obszarze właściwym dla organów administracyjnych albowiem nie badał zgodności inwestycji przeprowadzonych przez pozwanego z przepisami prawa budowlanego por. wyrok SN z dnia 19 marca 1987r. III CRN 53/87, opubl. L., wyrok SN z dnia 26 kwietnia 2006r. V CSK 20/06, opubl. L..

Następnie trzeba stwierdzić, iż nie podlega uwzględnieniu zarzut zasiedzenia podniesiony przez pozwanego.

Postanowienie stwierdzające zasiedzenie zapada po ustaleniu przez sąd z urzędu, niezależnie od wniosków stron (art. 609 § 2 i 3 kpc i art. 610 kpc. w zw. z art. 677 § 1 kpc). Postanowienie o stwierdzeniu zasiedzenia ma charakter deklaratywny, rejestrujący stan prawny istniejący obiektywnie z mocy ustawowych przesłanek, a nabycie ma charakter pierwotny. Nabycie własności w drodze zasiedzenia następuje z mocy samego prawa z upływem ostatniego dnia terminu zasiedzenia. Jest ono jednorazowe, chociaż jego przesłanki realizują się w długim okresie. Sąd nie ustala istnienia prawa własności w dacie orzeczenia sądu, lecz stwierdza nabycie prawa własności, czyli powstanie tego prawa dla tego, kto nieruchomość zasiedział. Takie stwierdzenie nie jest już ustaleniem faktu, lecz rezultatem subsumcji pod przepisy prawa, nieraz skomplikowanej, całego zespołu faktów, ustalonych na podstawie przeprowadzonego postępowania, a decydujących - w myśl przepisów prawa materialnego - o nabyciu prawa własności. Spełnienie materialno-prawnych przesłanek zasiedzenia musi z natury rzeczy wyprzedzać stwierdzenie przez sąd nabycia tą drogą prawa własności, gdyż w przeciwnym razie wniosek żądający takiego stwierdzenia musiałby ulec oddaleniu. Toteż stwierdzenie nabycia przez oznaczoną osobę własności nieruchomości przez zasiedzenie ustala stan prawny, który zaistniał w przeszłości. Sąd więc stwierdza zasiedzenie na rzecz zainteresowanego choćby to była inna osoba niż wnioskodawca oraz określa datę nabycia tego prawa bez względu na jej oznaczenie w żądaniu wniosku.

Nabycie własności w trybie zasiedzenia jest nabyciem pierwotnym a orzeczenie stwierdzające w postępowaniu szczególnym z art. 609 kpc takie nabycie własności staje się skuteczne wobec wszystkich ( erga omnes).

O formie posiadania koniecznego do zasiedzenia w trybie art. 172 kc i jego postaci decyduje wyłącznie sposób władania rzeczą (art. 336 kc).

Niewątpliwie do posiadania samoistnego (w złej wierze – art. 7 kc) nieruchomości powoda przez pozwanego prowadziło bezprawne zawłaszczenie tej rzeczy powoda z zamiarem zachowania jej wyłącznie dla siebie, jednakże dla stwierdzenia nabycia własności przez zasiedzenie pozwany nie spełnił przesłanki terminowej przewidzianej w art. 177 § 2 kc.

Zgodnie z art. 140 kc w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy i w tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Na podstawie art. 222 § 2 kc Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Treść roszczenia negatoryjnego sprowadza się do przywrócenie właścicielowi stanu niezakłóconego władztwa nad rzeczą i wyeliminowanie władztwa osoby nieuprawnionej. Celem roszczenia negatoryjnego nie jest usunięcie wszelkich sutków ingerencji we własność, lecz przywrócenie i zapewnienie istnienia na przyszłość stanu zgodnego z prawem, a więc stanu władztwa nad rzeczą wolnego od ingerencji innych osób.

Roszczenie ma charakter obiektywny, zatem nie zależy ani od stanu wiedzy naruszającego o tym, że wkracza w cudze prawo własności (dobrej lub złej wiary), ani tym bardziej od jego winy. Konieczną przesłanką roszczenia negatoryjnego jest bezprawność naruszenia prawa własności.

W ramach roszczenia negatoryjnego właścicielowi przysługuje żądanie przywrócenia stanu zgodnego z prawem i zaniechania naruszeń. W zależności od rodzaju naruszenia i towarzyszących temu okoliczności roszczenia te mogą być dochodzone łącznie lub samodzielnie.

Przywrócenie stanu zgodnego z prawem polega na doprowadzeniu do sytuacji, w której właścicielowi zostaje przywrócona możliwość niezakłóconego korzystania ze swojego prawa, w granicach przewidzianych w art. 140 kc.

Nie zawsze przywrócenie stanu zgodnego z prawem jest równoznaczne z przywróceniem do stanu poprzedniego (tj. do stanu, w którym rzecz znajdowała się przed dokonaniem naruszeń). Niekiedy przywrócenie do takiego stanu jest niemożliwe albo bezcelowe. W każdym przypadku treść i zakres roszczenia negatoryjnego są zdeterminowane postacią naruszenia prawa własności oraz potencjalnych zagrożeń, które mogą wystąpić w przyszłości.

Roszczenie o zaniechanie naruszeń dotyczy zaprzestania bezprawnych ingerencji w prawo własności właściciela rzeczy i nieingerowania w sferę władztwa właściciela w przyszłości. W ramach roszczenia negatoryjnego właściciel może żądać zaprzestania tylko tych zachowań, które naruszają jego własność – por. Kodeks cywilny. K.. prof. dr hab. E. G., prof. dr hab. P. M.. Wyd. 8 W. 2017, Kodeks cywilny. T. K., prof. dr hab. M. G.. W. 2016.

Dla realizacji roszczenia z art. 222 § 2 kc bez znaczenia jest, czy właściciel na skutek naruszenia jego prawa własności poniósł szkodę, a także czy naruszenie ma wpływ na zakres i sposób korzystania z rzeczy przez właściciela. Okoliczności te mogą mieć ewentualnie znaczenie przy ocenie czy realizacja roszczenia negatoryjnego nie stanowi nadużycia prawa w rozumieniu art. 5 kc.

Mając na uwadze przytoczone powyżej argumenty należy bezsprzecznie stwierdzić, iż pozwany posiadając miarodajną i wiarygodną wiedzę o przebiegu granic pomiędzy należącą do niego nieruchomością a nieruchomością powoda posadawiając w 2013r. ogrodzenie trwałe o długości 11,07m, po przeprowadzeniu w 2011r. administracyjnego postępowania o wznowienie znaków granicznych zakończonego sporządzeniem i podpisaniem mi.n. przez pozwanego protokołu granicznego, dopuścił się bezprawnej ingerencji w treść prawa własności powoda, przy czym pozwany nie przedstawił żadnego skutecznego zarzutu tamującego to prawo własności.

Powyższe skutkowało uwzględnieniem zgłoszonego powództwa negatoryjnego w części i nakazanie pozwanemu B. R. ażeby rozebrał i usunął na własny koszt ogrodzenie trwałe o długości 11,07m oznaczone w opinii biegłego sądowego T. M. (1) z dziedziny geodezji i kartografii przy Sądzie Okręgowym w Kaliszu z dnia 21 kwietnia 2017r. kolorem zielonym - załącznik nr 1 i 2 do opinii, posadowione przez pozwanego i znajdujące się w całości na nieruchomości stanowiącej własność powoda J. P. (1) oznaczonej jako działka o nr (...) zapisanej w księdze wieczystej Kw nr (...).

Za bezprawne i dokonane w złej wierze należy uznać również zaingerowanie przez pozwanego w prawo własności powoda polegające na pobudowaniu na nieruchomości powoda części garażu pozwanego.

W tym miejscu wymaga oznaczenia skala tego naruszenia, tj. część obiektu budowlanego pozwanego w postaci murowanego garażu posadowiona na nieruchomości powoda na działce (...) ma powierzchnię 1m ² i przekracza swym obrysem granice tej działki w północnej części o 0,19m oraz w części południowej o 0,28m na długości 4,78m.

Biorąc pod uwagę zakres naruszenia i jego wartość oraz obiektywne znaczenie dla powoda, w konfrontacji z wartością budynku garażowego i jego znaczeniem dla pozwanego, datę uzyskania przez pozwanego tytułu prawnego do nieruchomości zapisanej w Kw nr (...), datę pobudowania tego obiektu i czas korzystania z niego, który jest bliski terminowi określonemu w art. 172 § 2 kc, przy braku wykazania przez powoda, że sprzeciwiał się działaniu pozwanego w czasie budowy i że nie wyrażał zgody na taką inwestycję, w tym brak uprzedniego ubiegania się o ochronę sądową naruszonego prawa własności oraz dotychczas zakres użytkowania części nieruchomości powoda przez pozwanego, w ocenie Sądu żądanie przez powoda usunięcia - rozbiórki budynku garażowego stanowi nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 kc.

Błędem byłoby bowiem nieuwzględnianie relacji, w jakiej pozostaje skala naruszenia własności do kosztów ich usunięcia i stopnia konsekwencji społecznych i gospodarczych przywrócenia stanu zgodnego z prawem i usunięcia naruszeń.

Możliwość powołania się na nadużycie prawa podmiotowego właściciela, który dochodzi roszczenia negatoryjnego, nie jest wykluczone. W ocenie Sądu wyjątkowe okoliczności tej sprawy we wskazanym powyżej obszarze mogą uzasadniać zastosowanie art. 5 kc i nie prowadzą do unicestwienia roszczenia negatoryjnego powoda (por. wyr. SN z dnia 10 marca 2011r., V CSK 287/10, opubl. L.).

W odniesieniu do powództwa negatoryjnego przesłanki zastosowania art. 5 kc należy ocenić bardziej liberalnie niż w przypadku powództwa windykacyjnego (por. wyrok SN z dnia 9 lipca 2008r. V CSK 52/08, opubl. L.). Jeśli naruszenie własności ma charakter niezbyt istotny, a koszty usunięcia naruszenia są nieproporcjonalnie duże w odniesieniu do jego skali, wówczas uzasadniony może być zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez właściciela.

Liberalne podejście do stosowania tego przepisu uzasadnione jest zwłaszcza, gdy kanwą procesu negatoryjnego są zaszłości sprzed wielu lat – por. wyrok SN z dnia 14 listopada 2012r. II CSK 176/12, wyrok SA w Warszawie z dnia 31 lipca 2012r. I ACa 1367/11, opubl. L., wyrok SN z dnia 6 lipca 2012r. V CSK 344/11, opubl. L., wyrok SN z dnia 10 marca 2011r. V CSK 287/10, opubl. L., wyrok SN z ncdia 16 grudnia 1992r. I CRN 188/92, opubl. L., wyrok SA w Warszawie z dnia 6 marca 2013r. VI ACa 1177/12, opubl. L., wyrok SA we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2013r. I ACA 1398/12, opubl. L..

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc), czemu powód nie sprostał w zakreślonym powyżej obszarze.

Istota ciężaru dowodowego sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s. apel w B. z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w z art. 98 § 1 i art. 100 kpc oraz w oparciu o treść art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2016.623 – j.t. ze zm.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.