Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2025r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: Anna Dulas

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 stycznia 2025r. w K.

sprawy z powództwa (...). J. S. i L. L. z/s w K. (KRS (...))

przeciwko pozwanemu (...) (...) z/s w D. Irlandia reprez. przez (...) Sp. z o.o. z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

1.  oddala powództwo w całości,

2.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem zwrotu części nieuiszczonych wydatków od powoda (...). J. S. i L. L. z/s w K. kwotę 2.051,26zł (dwa tysiące pięćdziesiąt jeden złotych 26/100),

3.  zasądza od powoda (...). J. S. i L. L. z/s w K. na rzecz pozwanego (...) (...) z/s w D. Irlandia reprez. przez (...) Sp. z o.o. z/s w W. kwotę 287,00zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 109/24

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2023r. powód (...) Sp. z o.o. z/s w K. skierował do tut. Sądu żądanie zasądzenia od pozwanego (...) (...) z/s w D. Irlandia reprez. przez (...) Sp. z o.o. z/s w W. kwoty 723,24zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 sierpnia 2023r. do dnia zapłaty, a ponadto żądanie zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 22 czerwca 2023r. doszło do kolizji drogowej, na skutek której uszkodzony został pojazd m – ki S. (...) o nr rej. (...), a przyznana poszkodowanemu przez pozwanego w wyniku przeprowadzonego postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy ubezpieczenia kwota 17.473,61zł nie rekompensuje rzeczywistej szkody w pojeździe.

Wierzytelność z tytułu zwrotu dalszych niepokrytych w postępowaniu szkodowym wydatków związanych z likwidacją szkody była przedmiotem cesji pomiędzy poszkodowanym a powodem.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 14 grudnia 2023r. w sprawie o sygn. akt I Nc (...) uwzględniono w całości roszczenia powództwa i rozstrzygnięto o kosztach postępowania.

Pozwany (...) (...) z/s w D. Irlandia reprez. przez (...) Sp. z o.o. z/s w W. wniósł sprzeciw od opisanego wyżej orzeczenia.

Pozwany zaskarżył przedmiotowy nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, iż ustalona w postępowaniu szkodowym kwota odszkodowania jest adekwatna do rodzaju i charakteru uszkodzeń stwierdzonych w pojeździe. Ponadto powód wskazał, iż kwestionuje zasadność kosztów odnoszących się mycia pojazdu przed naprawą oraz mycia i sprzątania pojazdu po wykonanej naprawie, a także kosztów związanych z przyjęciem pojazdu do likwidacji przez przedsiębiorstwo powoda.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko procesowe w sprawie.

Na rozprawie w dniu 16 października 2024r. i w piśmie procesowym z dnia 17 października 2024r. pozwany podniósł zarzut braku jurysdykcji krajowej w zw. z art. 1099 kpc i przepisami Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (wersja przekształcona) (Dz.Urz.UE.L Nr 351 str. 1) i w konsekwencji wniósł o odrzucenie pozwu w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W replice do stanowiska pozwanego powód w piśmie procesowym z dnia 8 listopada 2024r. wniósł o nieuwzględnienie zarzutu braku jurysdykcji krajowej jako spóźnionego z uwagi na wdanie się pozwanego w spór.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 22 czerwca 2023r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ pojazd m – ki S. (...) o nr rej. (...). Stan niebezpieczeństwa w ruchu drogowym i sytuację kolizyjną wytworzył kierujący innym samochodem, która pozostaje w związku przyczynowym z tym zdarzeniem drogowym oraz jego następstwami na mieniu.

( okoliczność niesporna, kopia dowodu rejestracyjnego k. 10-11, oświadczenie k. 12)

Pojazd sprawcy szkody był ubezpieczony w Towarzystwie pozwanego – (...) (...) z/s w D. Irlandia reprez. przez (...) Sp. z o.o. z/s w W..

Powód dokonał zgłoszenia zaistnienia zdarzenia szkodowego w pozwanym Towarzystwie w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów. Postępowanie szkodowe zostało zarejestrowane pod nr (...).

W związku ze zgłoszeniem w/w Ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie szkodowe w ramach, którego dokonał oceny rodzaju, charakteru i rozmiarów uszkodzeń w pojeździe poszkodowanego oraz przeprowadził kalkulację kosztów naprawy.

W/w ustalił i przyznał powodowi decyzjami z dnia 3 lipca i 10 sierpnia 2023r. odszkodowanie w łącznej wysokości 17.473,61zł (12.253,10zł + 5.220,51zł) oraz odmówił jego wypłaty w pozostałej części.

Wartość materiałów niezbędnych do restytucji pojazdu m – ki S. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia bez uwzględnienia podatku Vat wynosi 6.452,92zł, natomiast koszt naprawy mechanicznej i lakierniczej i wysokość dodatkowych wydatków, przy uwzględnieniu, iż wartość jednej godziny pracy pracownika przedsiębiorstwa naprawczego stanowi 210,00zł bez uwzględnienia podatku Vat wynosi łącznie 8.159,71zł, co stanowi łączną kwotę bez uwzględnienia podatku Vat 14.612,63zł, natomiast z uwzględnieniem tej daniny publicznej wynosi 17.973,53zł.

Kwota 17.973,53zł stanowi rzeczywisty koszt przywrócenia pojazdu m – ki S. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed kolizji drogowej z dnia 22 czerwca 2023r.

W pojeździe m – ki S. (...) o nr rej. (...) na skutek zdarzenia drogowego z dnia 22 czerwca 2023r. nie wystąpiła tzw. „szkoda całkowita”. Naprawa pojazdu była ekonomicznie uzasadniona.

W warunkach przedmiotowej sprawy wobec rodzaju i charakteru uszkodzeń w pojeździe, a także jego stanu w dacie likwidacji szkody nie były zasadne i nie podlegały zrekompensowaniu koszty mycia i sprzątania pojazdu przed i po wykonaniu remontu. Jest to usługa standardowa w autoryzowanych stacjach obsługi i jest wykonywana każdorazowo, bezpłatnie klientom indywidualnym po każdej naprawie.

Ponadto niezasadne i nie pozostające w związku ze szkodą były również poniesione przez przedsiębiorstwo naprawcze koszty likwidacji szkody, w szczególności że nie zostały one wykazana, tak co do zasady jak i wysokości.

( kalkulacja naprawy k. 14-17, 21-24, 66-68, 69-71, faktura VAT k. 17, 20, decyzja k. 18, 19, 65, 72, odpowiedź na reklamację k. 25-26, opinia biegłego k. 100-127, 160-161, 183-192)

Wierzytelność z tytułu roszczeń pieniężnych zwrotu dalszego odszkodowania związanego z likwidacją szkody jako skutków zdarzenia szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu umowy odpowiedzialności cywilnej była przedmiotem cesji pomiędzy poszkodowanym a powodem (...) Sp. z o.o. z/s w K..

( umowa przelewu wierzytelności k. 13, wezwanie do zapłaty k. 24)

Sąd uznał za przydatną do ustalenia stanu faktycznego opinię sporządzoną przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny wartości pojazdów, albowiem jest ona pełna, jasna, zrozumiała, wyczerpująca i kompleksowa oraz wewnętrznie spójna. Biegły w opinii udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione w tezie dowodowej pytania, sformułowania zawarte w treści opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegły przedstawił metodę badawczą, materiał badawczy, na którym się oparł. Wnioski końcowe opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłego badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opinii materiałem badawczym.

Ponadto biegły w sposób fachowy i rzeczowy ustosunkował się również do wszystkich zarzutów skierowanych w stosunku do opinii wypowiadając się szczegółowo w obszarze każdego zastrzeżenia odwołując się przy tym do dokumentarnego materiału dowodowego oraz reguł postępowania przy sporządzaniu takiego typu operatów.

Podnoszone przez strony uwagi należy w tych warunkach uznać jedynie za polemikę z prawidłowo i właściwie sporządzonym dokumentem procesowym i nie stanowią podstawy do reformacji albo odrzucenia czy to w całości lub w części tak przeprowadzonej w postępowaniu rozpoznawczym czynności procesowych.

Z podanych, co powyżej względów Sąd, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 i § 2 kpc, nie uwzględnił wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego.

Należy wskazać, iż o liczbie powołanych biegłych, a także o potrzebie zasięgnięcia opinii innego biegłego lub dalszej opinii uzupełniającej rozstrzyga Sąd (art. 278 § 1 kpc i art. 286 in fine kpc).

Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszej opinii biegłego, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych, co nie nastąpiło w warunkach procesowych przedmiotowej sprawy – por. post. SN z dnia 14 sierpnia 2020r. w sprawie o sygn. akt V CSK 5/20, opubl. Legalis, post. SN z dnia 17 lipca 2020r. w sprawie o sygn. akt IV CSK 43/20, opubl. Legalis, post. SN z dnia 5 grudnia 2019r. w sprawie o sygn. akt II UK 369/18, opubl. Legalis.

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na wstępie należy stwierdzić, iż niezasadny jest zarzut pozwanego braku jurysdykcji krajowej oceniany przez pryzmat art. 1099 § 1 kpc i art. 4 i n. Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (wersja przekształcona) (Dz.Urz.UE.L Nr 351 str. 1).

Art. 1099 § 1 kpc powinien być interpretowany w kontekście przepisów art. 26 i art. 27 cyt. Rozporządzenia, co oznacza, że przed doręczeniem pozwu pozwanemu sąd nie może z urzędu stwierdzić braku jurysdykcji krajowej. Nie może też tego dokonać, gdy pozwany wda się w spór i nie podniesie zarzutu braku jurysdykcji, nawet wtedy, gdy strony zwarły umowę ustanawiającą jurysdykcję innego państwa członkowskiego – por. postan. SA w Szczecinie z dnia 29 października 2018r., III APz 5/18, opubl. Legalis, wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 lutego 2014r., C-1/13, opubl. Legalis.

Niezależnie od powyższego łącznik jurysdykcji krajowej z niniejszą sprawą zawiera przepis art. 12 cyt. Rozporządzenia, który stanowi, że w odniesieniu do ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lub ubezpieczenia nieruchomości ubezpieczyciel może być ponadto pozwany przed sąd miejsca, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Strona powodowa swoje roszczenie wiąże z umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jaka łączyła sprawcę kolizji z dnia 22 czerwca 2023r. ze stroną pozwaną, a zdarzenie wywołujące szkodę nastąpiło w K..

Na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 kc ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2023.2500 – t.j.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, natomiast na podstawie art. 36 ust. 1 zd. 1 cyt. ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Cytowany przepis art. 34 w/w ustawy jest wyrazem tendencji ustawodawcy, aby umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej stwarzała możliwie szeroki zakres ochrony ubezpieczeniowej zarówno ubezpieczonemu sprawcy szkody przed konsekwencjami osobistego ponoszenia odpowiedzialności cywilnej, jak i poszkodowanemu, przez zapewnienie mu pełnej kompensaty ze strony ubezpieczyciela szkody wyrządzonej przez ponoszącego odpowiedzialność cywilną sprawcę. W konsekwencji odpowiedzialność ubezpieczyciela determinowana jest odpowiedzialnością sprawcy wypadku – por. wyrok s. apel. w Poznaniu z dnia 4 lutego 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1093/14, opubl. LEX nr 1681964, wyrok s. apel. w Gdańsku z dnia 4 grudnia 2014r. w sprawie o sygn. akt V ACa 673/14, opubl. LEX nr 1651861.

Świadczenie pieniężne, które wypłaca ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności przewidzianej przez cyt. powyżej przepisy, jest ustalane według reguł rządzących cywilnym prawem odszkodowawczym, a więc o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od ubezpieczyciela decydują przepisy kodeksu cywilnego, zwłaszcza art. 361-363 kc, z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 134/14, opubl. LEX nr 1498945

Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku – por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2002r. w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03, opubl. Legals.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w tym zakresie pogląd prawny zaprezentowany przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 80/11, opubl. OSNC 2012/10/112 oraz w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 85/11, opubl. OSNC 2013/3/37 – por. uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN z dnia 11 września 2024r., III CZP 65/23, opubl. Legalis, uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN z dnia 8 maja 2024r., III CZP 142/22, opubl. Legalis.

Obowiązkiem Ubezpieczyciela w ramach jego odpowiedzialności odszkodowawczej jest przywrócenie do stanu poprzedniego, co oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem, co powoduje, że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego itd. odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem.

Ubezpieczyciel zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu, a jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi, przy czym dokonanie potrąceń amortyzacyjnych, odpowiadających zużyciu samochodu i jego części przed uszkodzeniem jest nieuzasadnione.

Wykładnia art. 361 § 2 kc i art. 363 § 2 kc prowadzi do wniosku, że ubezpieczyciel, w ramach umowy odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości, a ponadto nie daje również podstaw do obniżenia należnego poszkodowanemu odszkodowania o różnicę pomiędzy wartością części nowej a wartością części, która uległa uszkodzeniu, wyliczoną odrębnie dla każdej części. Brak bowiem podstaw, aby poszkodowany ponosił dodatkową stratę w postaci różnicy pomiędzy wartością części zamiennych, jaką miały one przed wypadkiem, a wartością części nowych, których zamontowanie w naprawionym pojeździe było celowe.

Szkoda majątkowa musi pozostawać bowiem w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 kc – por. wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia z dnia 22 czerwca 2023r., w wyniku którego doszło do uszkodzenia samochodu m – ki S. (...) o nr rej. (...), jak również okoliczność, iż w jego dacie samochód sprawcy szkody objęty był ubezpieczeniem w pozwanym Towarzystwie.

Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę.

Osią sporu w niniejszej sprawie była wysokość roszczenia z tytułu odszkodowania.

Z podanych wyżej względów Sąd, przy uwzględnieniu rzeczywistej wartości szkody w pojeździe powoda i pomniejszeniu tej należności o wartość świadczenia przekazanego powodowi w ramach postępowania likwidacyjnego, a także przy pominięciu, wobec ich niewykazania, kosztów likwidacji szkody wynikających z działalności przedsiębiorstwa powoda (por. art. 361 § 1 kc, art. 6 kc i art. 232 kpc, wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 28 listopada 2024r. w sprawie II Ca 756/24) oraz stwierdzenia niezasadności wydatków związanych z czyszczeniem i myciem uszkodzonego samochodu albowiem koszty te mieszczą się w kosztach prowadzenia działalności powoda, należy stwierdzić, iż przyznana poszkodowanemu przez pozwanego w wyniku przeprowadzonego postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy ubezpieczenia kwota 17.473,61zł rekompensuje w całości rzeczywistą szkodę w pojeździe, co skutkuje oddaleniem powództwa w całości.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

O kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 – 1 ¹ i 3 kpc i w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2023.1964 – t.j. ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 13 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2024.959 – t.j. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111 – t.j.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Michał Włodarek