Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Rzeźniowiecka

Sędziowie: SSA Beata Michalska

SSO del. Joanna Kasicka (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2014 r. w Łodzi

sprawy S. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o rentę rodzinną,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt: VIII U 4320/12;

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 234/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 września 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. J. prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu J. J.. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy i samodzielnej egzystencji, wobec czego brak jest podstaw do przyznania renty rodzinnej.

W odwołaniu od powyższej decyzji S. J. podniósł, że nie zgadza się z decyzją ZUS, gdyż jest całkowicie niezdolny do pracy oraz samodzielnej egzystencji, a stan ten trwa od dzieciństwa. Wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do renty rodzinnej od 7 sierpnia 2012 r.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu organ rentowy przytoczył argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie VIII U 4320/12 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

S. J. urodził się (...). Już od najmłodszych lat stan zdrowia S. J. nie był prawidłowy. Wnioskodawca ukończył szkoły specjalne i znalazł zatrudnienie w (...) Spółdzielni (...) (lata pracy 1967 -1975), a następnie w (...) Spółdzielni (...) w Ł. (lata pracy 1975 -1991). S. J. od l sierpnia 1993 roku pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 7 sierpnia 2012 roku złożył wniosek o rentę rodzinną po zmarłym ojcu J. J.. W dniu 10 września 2012 roku wnioskodawca został zbadany przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który ustalił, iż S. J. nie jest całkowicie niezdolny do pracy oraz do samodzielnej egzystencji. Od w/w orzeczenia S. J. złożył sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która orzeczeniem z dnia 20 września 2012 roku potwierdziła ustalenia lekarza orzecznika z dnia 10 września 2012 roku. W oparciu o powyższe orzeczenie, zaskarżoną decyzją z dnia 27 września 2012 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty rodzinnej po zmarłym J. J..

Sąd Okręgowy postanowił w niniejszej sprawie dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia czy wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy oraz do samodzielnej egzystencji oraz jaki charakter trwały czy też okresowy ma niezdolność. Biegły sądowy psychiatra uznał badanego za całkowicie niezdolnego do pracy zarobkowej z powodu utraty zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Stwierdził ponadto naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji. Jednakże daty powstania całkowitej niezdolności do pracy nie da się ustalić. Jest ona jednak związana z występującym od dzieciństwa upośledzeniem umysłowym lekkim. U badanego nastąpił regres intelektualny z powodu zmian organicznych ośrodkowego układu nerwowego. Nie można mówić o takim samym poziomie intelektualnym występującym w dzieciństwie i z początków zatrudnienia jak i dzisiaj. W ocenie biegłego wnioskodawca wymaga stałej i długotrwałej pomocy. U wnioskodawcy stwierdza się organiczne zaburzenia zachowania, które powodują niezdolność do samodzielnego funkcjonowania w obrębie domu. Wnioskodawca nie potrafi gotować, zorganizować jedzenia. Nie jest w stanie przewidywać, planować wydatków. Badany jest niezaradny życiowo. Brak mu orientacji w potrzebach. Nie ma leków, które zapobiegną rozwojowi zaburzeń występujących u wnioskodawcy, czy też leków, które mogą to skorygować. Aktualna niezdolność do pracy ma związek z zaburzeniami powstałymi okresie dzieciństwa. Biegły sądowy z zakresu neurologii uznał wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy - przy znacznym stopniu ograniczenia zdolności w wykonywaniu pracy zarobkowej.

Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione. Przytoczył treść art. 65 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn.zm.) podnosząc, że renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby , która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Stosownie do art. 68 ust. 1 powyższej ustawy dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:

1) do ukończenia 16 lat;

2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Sąd Okręgowy podniósł, że pierwsza grupa obejmuje wszystkie dzieci, które nie ukończyły 16 lat. Mają one bezwarunkowe prawo do pozostawania na utrzymaniu rodziców. Śmierć rodzica, zanim dziecko ukończy ten wiek, zawsze oznacza utratę żywiciela. Druga grupa to dzieci od 16 do 25 lat, które kontynuują naukę. Kontynuowanie nauki oznacza przedłużenie prawa do pozostawania na utrzymaniu rodziców a w razie ich śmierci do otrzymywania renty rodzinnej do ukończenia 25 lat. Trzecia grupa to dzieci, którym prawo pozwala pozostawać na utrzymaniu rodziców (pobierać rentę rodzinną) bez ograniczenia wiekowego, pod warunkiem jednak, że są całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji jeżeli niezdolność ta powstała w wieku do 16 lat, albo jeżeli dziecko uczęszczało do szkoły przed ukończeniem 25 lat. Sąd Okręgowy wskazał, że kwestią sporną było ustalenie czy S. J. spełnia ustawowe przesłanki tzn. czy jest całkowicie niezdolny pracy oraz do samodzielnej egzystencji oraz od kiedy istnieje ten stan. Komisja lekarska ZUS nie uznała S. J. za całkowicie niezdolnego do pracy i samodzielnej egzystencji. Przeciwnie natomiast orzekł biegły sądowy, który w wydanej opinii stwierdził , iż S. J. jest całkowicie niezdolny do pracy i samodzielnej egzystencji. Sąd Okręgowy przyjął za udowodniony pogląd wyrażony przez biegłego o całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji wnioskodawcy. Sąd Okręgowy przytoczył pogląd wyrażony w kwestii, kiedy powstała całkowita niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2006 r. , II UZP 10/06, który stwierdził, że dziecko, które stało się całkowicie niezdolne do pracy i samodzielnej egzystencji po osiągnięciu wieku określonego wart. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie nabywa prawa do renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Niezdolność musiała bowiem powstać w okresie wymienionym w pkt 1 lub pkt 2 . Sąd Najwyższy w powyższej uchwale zwrócił uwagę, że gdyby warunek określony w końcowej części przepisu art. 68 ust. 1 pkt 3 nie dotyczył osób, które stały się całkowicie niezdolne do pracy i do samodzielnej egzystencji po upływie okresów w nim wskazanych, to prawo do renty rodzinnej miałby każdy, kto stał się niezdolny do pracy oraz samodzielnej egzystencji, jeśli tylko jedno z jego rodziców miało przed śmiercią ustalone prawo do renty lub emerytury lub też spełniało warunki do otrzymania jednego z tych świadczeń. Sąd Okręgowy podkreślił, że zebrany materiał dowodowy nie pozwala jednoznacznie stwierdzić kiedy u S. J. powstała całkowita niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji .Nie można więc stwierdzić, że całkowita niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji powstała w okresie wymienionym w pkt 1 lub pkt 2 ust.1 art. 68 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Reasumując, Sąd pierwszej instancji wskazał, że S. J. nie spełnia przesłanki dotyczącej momentu powstania całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji , a tylko łączne spełnienie przesłanek określonych wart. 68 ust. l pkt 3 daje prawo do świadczenia.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł wnioskodawca zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie przepisów prawa procesowego - art. 286 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, polegające na niezwróceniu się do innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii o wydanie opinii w przedmiocie daty powstania u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy, w sytuacji gdy powołany przez Sąd biegły psychiatra nie ustalił tejże daty oraz przepisów prawa materialnego - art. 65 ust. 1 w zw. z art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1440.) - poprzez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji tejże niezastosowanie - w sytuacji, w której całkowita niezdolność do pracy oraz do samodzielnej egzystencji wnioskodawcy wynikająca z upośledzenia datowanego od dzieciństwa uzasadniała przyznanie renty rodzinnej. Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu nadto o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że S. J. jest całkowicie niezdolny do pracy i samodzielnej egzystencji, przy czym ten stan wynika z upośledzenia, które jest związane bezpośrednio z naruszeniem sprawności organizmu w wieku dziecięcym. Biegły sądowy z zakresu psychiatrii wskazał, że daty powstania całkowitej niezdolności do pracy nie da się ustalić, lecz jest ona związana z występującym od dzieciństwa upośledzeniem umysłowym lekkim. Apelujący wskazał, że zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. W niniejszej sprawie, zważywszy na treść opinii biegłego psychiatry, w której stwierdził on, iż daty powstania całkowitej niezdolności do pracy nie da się ustalić niewątpliwie zachodziła potrzeba zasięgnięcia dodatkowej opinii innego biegłego psychiatry, który mógłby datę taką ustalić, a nie ograniczyć się jedynie do stwierdzenia, że nie da się tego zrobić. Skoro dla Sądu Okręgowego kluczową przesłanką oceny zasadności żądania wnioskodawcy była data, od której jest on niezdolny do pracy, to nieustalenie tej daty przez biegłego stanowiło o konieczności dopuszczenia opinii innego biegłego psychiatry, który mógłby taką datę ustalić, bądź też potwierdzić ustalenia pierwszego biegłego w tym zakresie. Przyjęcie przez Sąd Okręgowy w ramach podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, iż daty tej nie da się ustalić, może stanowić w ocenie skarżącego o nierozpoznaniu przez Sąd Okręgowy istoty sprawy, co uzasadnia wniosek o przekazanie jej do ponownego rozpoznania. W przekonaniu apelującego wykładnia zastosowana przez Sąd Okręgowy jest nieprawidłowa. Przytaczając opinię zawartą w zdaniu odrębnym do uchwały Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 29 września 2006 r. II UZP 10/06, w drodze wykładni językowej art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych należy przyjąć, że ustawodawca dokonał rozróżnienia osób całkowicie niezdolnych do pracy i do samodzielnej egzystencji oraz osób całkowicie niezdolnych do pracy. Rozróżnienie to ma logiczny sens tylko wówczas, gdy przypiszemy mu znaczenie normatywne polegające na ustanowieniu różnych przesłanek nabycia prawa do renty rodzinnej. Gdyby przesłanki te miały być jednakowe, to wskazane rozróżnienie w tekście przepisu nie powinno występować, gdyż obie te kategorie osób mogły być objęte jednym pojęciem osób całkowicie niezdolnych do pracy. Przykładowo, w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. 2003 r. Nr 135 poz. 1268 ze zrn.), stwierdza się, że renta ta przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, a pojęcie to niewątpliwie obejmuje obie kategorie całkowitej niezdolności do pracy. Tak jak w drodze wykładni nie powinno następować rozróżnienie pojęć, których ustawa nie rozróżnia, tak też nie należy utożsamiać pojęć, które są rozróżnione w tekście przepisu W konsekwencji należy przyjąć, że na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 3, całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji dziecka osoby ubezpieczonej w chwili jej śmierci oznacza nabycie prawa do renty rodzinnej niezależnie od tego, w jakim okresie ta niezdolność powstała (podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 8 grudnia 2005 r. I UK 99/2005, a także Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 22 stycznia 2001 r. III AUa 170/2000). Apelujący podkreślił, że wnioskodawca pozostawał na utrzymaniu rodziców, pod ich wieloletnią opieką, nigdy nie był w stanie funkcjonować samodzielnie. W takiej sytuacji odmowa przyznania dziecku świadczenia pochodnego ("wypracowanego" przez rodzica) wydaje się być niesprawiedliwa. Wnioskodawca jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, czyli o osobą, co do której stwierdzono naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację (art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych - Dz. U. 1997 r. Nr 123 poz. 776 ze zm.). Opieka ta i pomoc sprawowana była początkowo przez oboje rodziców wnioskodawcy, a potem przez jego ojca. Wnioskodawca nie miał nigdy możliwości samodzielnego funkcjonowania, a opieka nad nim początkowo realizowana przez rodziców, po ich śmierci stała się obowiązkiem jego sióstr. Skarżący podniósł, że Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na wykładni przepisu art. 68 ustawy o emeryturach i rentach z FUS zaprezentowanej w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2006 r. II UZP 10/06. Uchwale tej nie nadano mocy zasady prawnej, a wobec tego nie istnieje nawet konieczność przedstawiania tego zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia pełnemu składowi izby Sądu Najwyższego w wypadku nie podzielania przedstawionej w uchwale wykładni przez składy zwykłe Sądu Najwyższego. Tymczasem, w orzecznictwie funkcjonuje odmienne zapatrywanie na wykładnię tegoż przepisu, szczególnie uzasadnione w sytuacji gdy całkowita niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji wynika ze schorzenia powstałego w okresie dzieciństwa osoby wnioskującej o rentę rodzinną.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna, bowiem stanowi jedynie polemikę z oceną materiału dowodowego, a w szczególności z opinią biegłego. Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawnych.

Zgodnie z treścią art. 67 ust. 1 pkt 1 i art. 68 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 t. j.), do renty rodzinnej uprawnione są dzieci własne osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury, bez względu na wiek jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 rok życia.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował stan zdrowia ubezpieczonego jako całkowitą niezdolność do pracy i trafnie zinterpretował ustalony stan faktyczny uznając, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż całkowita niezdolność do pracy istniała już przed ukończeniem przez wnioskodawcę 16 roku życia tj. do dnia 17 stycznia 1964r. Do powyższego wniosku prowadzą wyniki przeprowadzonego przed Sądem Okręgowym postępowania dowodowego tj. opinia biegłego lekarza psychiatry, który rozpoznał u wnioskodawcy objawy organicznych zaburzeń zachowania i upośledzenie umysłowe lekkie. Rozpoznane schorzenia powodują na stałe całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji, przy czym nie można przyjąć, iż całkowita niezdolność do pracy powstała już przed ukończeniem przez wnioskodawcę 16 roku życia.

Odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego wadliwości opinii biegłego Sąd w niniejszej sprawie uznał, że nie tylko oparta została ona o całą historię choroby załączoną do akt sprawy, ale spełnia także wszystkie wymogi przewidziane przez art. 285 § 1 k.p.c. Wprawdzie z opinii biegłego psychiatry K. K. nie wynika dokładna data powstania całkowitej niezdolności do pracy, jednak całościowa ocena wniosków opinii wraz z opinią uzupełniającą oraz opinią uzupełniającą ustną złożoną na rozprawie w dniu 21 listopada 2013 r. daje podstawy do przyjęcia, iż całkowita niezdolność do pracy nie powstała przed ukończeniem przez wnioskodawcę 16 roku życia. Wnioskodawca od dzieciństwa miał ograniczoną zdolność do pracy z powodu upośledzenia umysłowego lekkiego. Początkowo jego sprawność intelektualną określano na poziomie pogranicza upośledzenia umysłowego, natomiast ostatnie badanie psychologiczne w września 2012 r. ujawniło najniższe wartości upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim, co obrazuje regres intelektualny z powodu zmian organicznych ośrodkowego układu nerwowego i powoduje obecnie całkowitą niezdolność do pracy. Powyższe rozpoznanie oraz ulegający regresowi na skutek organicznych zmian w ośrodkowym układzie intelekt powodują obecnie całkowitą niezdolność do pracy, choć są związane z naruszeniem sprawności organizmu w wieku dziecięcym. W ustnej opinii uzupełniającej biegła potwierdziła, że wnioskodawca jest obecnie całkowicie niezdolny do pracy i samodzielnej egzystencji, co jest związane z chorobą powstałą w okresie dzieciństwa. U wnioskodawcy na przestrzeni ponad 50 letniej historii leczenia psychiatrycznego można prześledzić regres intelektualny, który się dokonał. Nastąpiło to z powodu zaburzeń o podłożu organicznym. Biegła wskazała, że pierwsze wyniki badania psychologicznego mówią o poziome przeciętnym inteligencji - 76 pkt. Aktualnie, ostatnie badanie psychologiczne ujawnia poziom upośledzenia umysłowego lekkiego na podłożu uszkodzeń organicznych OUN. Nie można zatem mówić o takim samym poziomie intelektualnym występującym w dzieciństwie i z początków zatrudnienia jak i dzisiaj. Aktualnie bowiem u wnioskodawcy stwierdza się organiczne zaburzenia zachowania, które powodują niezdolność do samodzielnego funkcjonowania w obrębie domu. Biegła podkreśliła nadto, że wnioskodawca pracował w okresie wymienionym przez ZUS w zakładach pracy chronionej na stanowiskach przystosowanych do jego schorzenia. Biegła jednoznacznie wskazała, że nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy powstałej w okresie dzieciństwa i odwołujący opinii tej nie kwestionował.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego tj. art. 286 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, polegające na niezwróceniu się do innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii o wydanie opinii w przedmiocie daty powstania u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy, w sytuacji gdy powołany przez Sąd biegły psychiatra nie ustalił tejże daty podnieść należy, iż jest to zarzut bezzasadny. Wnioskodawca był w toku procesu reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który nie kwestionował opinii biegłego psychiatry i nie składał wniosku dowodowego w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu psychiatrii. Powoływanie się zatem w apelacji na naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 286 k.p.c. jest nieuzasadnione. Odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego wadliwości opinii biegłej Sąd Apelacyjny w niniejszej sprawie uznał, że nie tylko oparta została ona o całą historię choroby załączoną do akt sprawy, spełnia wszystkie wymogi przewidziane przez art. 285 § 1 k.p.c., ale też uzupełniona o opinię ustną wyjaśnia wszystkie wątpliwości co do oceny niezdolności do pracy wnioskodawcy. Tym samym zdaniem Sądu Apelacyjnego nie było potrzeby dopuszczania dowodu z opinii innego biegłego lekarza psychiatry. Nie bez znaczenia w niniejszej sprawie jest nadto fakt, iż ubezpieczony od 01 sierpnia 1993 r. pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Ocena zatem stopnia niezdolności do pracy dokonana w 1993r. na częściową niezdolność do pracy w powiązaniu z wnioskami opinii biegłego psychiatry wyklucza możliwość logicznego ustalenia, iż wnioskodawca przed 1993r. był całkowicie niezdolny do pracy.

Mając na uwadze przedmiotowe rozważania stwierdzić należy, że nie wnioskodawca spełnił wszelkich przesłanek uprawniających go do przyznania renty rodzinnej, zatem nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Przewodnicząca: Sędziowie: