Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Michał Kłos
Sędziowie:	SSA Jolanta Grzegorczyk (spr.) SSA Małgorzata Dzięciołowska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Jacek Raciborski

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2012 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)Funduszu Inwestycyjnego (...)z siedzibą w W.

przeciwko B. M. i G. M.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 29 lipca 2010 r. sygn. akt I C 533/10

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Płocku do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.

Sygn. akt I ACa 433/12

UZASADNIENIE

(...)Fundusz (...) w W. wniósł
o zasądzenie od B. M. i G. M. kwoty 95.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia powództwa z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Płocku prowadzi księgę wieczystą numer (...) oraz kwoty 30.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia powództwa z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Płocku prowadzi księgę wieczystą numer (...).

Nakazem zapłaty z dnia 15 grudnia 2009r. wydanym w sprawie I Nc 88/09, Sąd Okręgowy w Płocku uwzględnił powództwo. Pozwani wnieśli zarzuty od tego nakazu zapłaty i po ich rozpoznaniu wyrokiem z 29 lipca 2010r. Sąd Okręgowy w Płocku uchylił nakaz zapłaty i oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach procesu.

Wyrok ten Sąd Okręgowy oparł na następujacych ustaleniach. Pozwani zawarli z Bankiem (...) S.A. w W. umowy kredytowe. Wierzytelności Banku zostały zabezpieczone hipotekami na nieruchomościach stanowiacymi własność pozwanych. Wonbec tego, że pozwani nie regulowali w terminie swoich zobowiązań na rzecz Banku, umową z 3 października 2007r. Bank przelał na powoda przysługujące mu w stosunku do pozwanych wierzytelności z umów kredytowych. Pozwani nie wyrażili zgody na przelew ani też nie złożyli oświadczeń o poddaniu się egzekucji wierzytelności na rzecz powoda. Na podstawie wyciągów z ksiąg bankowych powód został ujawniony w księgach wieczystych prowadzonych dla nieruchomości, na których zabezpieczono wierzytelności kredytowe jako ich wierzyciel.

Sąd Okręgowy uznał, że powód nie ma legitymacji czynnej do dochodzenia przedmiotowego roszczenia, bowiem pozwani nie złożyli oświadczenia o poddaniu się egzekucji na jego rzecz. Umowa przelewu z 30 października 2007r. jest zatem dotknięta bezskutecznością zawieszoną. Bez wpływu na tę ocenę pozostaje, że powód dąży do zaspokojenia roszczenia wyłącznie z nieruchomości obciążonych hipotekami ujawnionymi na jego rzecz, gdyż dokonanie wpisu w księgach wieczystych nie wiąże się z domniemaniem prawnym, że istnieje wierzytelność, której wpis dotyczy.

Powód zaskarżył powyższy wyrok w całości apelacją, zarzucając obrazę:

I. prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 kpc, poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i oparcie ostatecznego rozstrzygnięcia wyłącznie o część materiału dowodowego;

II. prawa materialnego, tj.:

1. obowiązującego na dzień zawarcia umowy przelewu wierzytelności z dnia 30 października 2007r., zawartej pomiędzy (...)Funduszem Inwestycyjnym (...) z siedzibą w W., a Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. - art. 326 ustawy z dnia 27 maja 2004r.
o funduszach inwestycyjnych w zw. z art. 92c ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że oświadczenie dłużnika o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego jest warunkiem skuteczności przelewu wierzytelności;

2. art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o księgach wieczystych i hipotece poprzez jego niezastosowanie, w rezultacie naruszenie dyspozycji art. 3 tej ustawy.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego
w Płocku i uwzględnienie powództwa, tj. zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 95.000 zł z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do egzekucji
z nieruchomości położonej w P., dla której Sąd Rejonowy w P., Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą numer (...) oraz kwoty 30.000 zł z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do egzekucji z nieruchomości położonej w P., dla której Sąd Rejonowy w P., Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą numer (...), a także zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania w obu instancjach, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Rozpoznając po raz pierwszy apelację od tego orzeczenia, wyrokiem z 21 grudnia 2010r. Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację powoda od powyższego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 lipca 2010r. i zasądził od niego solidarnie na rzecz pozwanych kwotę 2.700 zł tytułem kosztów postępowania. Sąd Apelacyjny zaakceptował ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, a nadto wskazał, że pozwani są dłużnikami Banku (...) w W.. W konsekwencji również Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu Okregowego, że powód nie ma w niniejszej sprawie legitymacji procesowej czynnej do dochodzenia zgłoszonego roszczenia. Jak stwierdził Sąd Apelacyjny, wprawdzie wyciągi z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, z których wynika przejście wierzytelności na fundusz sekurytyzacyjny w okolicznościach określonych w art. 788 § 1 kpc, stanowią dowód uzasadniający nadanie tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przeciwko dłużnikowi zbywcy wierzytelności klauzuli wykonalności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego (tak Sąd Najwyższy w uchwale z 29 listopada 2007r., III CZP 101/07, OSNC 2008, nr 11, poz. 129), niemniej domniemanie zgodności z prawdą dokumentu
w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 7 października 2009r., III CZP 65/09, OSNC 2010, nr 4, poz. 51, Biul. SN 2009, P nr 10, poz. 6).

Przy czym wyciąg z ksiąg rachunkowych przedstawiony przez powoda spełnia wymagania określone w art. 778 § 1 kpc co do formy, gdyż treść tego dokumentu umożliwia udowodnienie przejścia uprawnień. Każda jednostka, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o rachunkowości, prowadzi księgi rachunkowe według sposobu odpowiadającego przyjętym przez nią zasadom rachunkowości, co może rzutować na stopień czytelności
i szczegółowości poszczególnych zapisów, a w konsekwencji przesądzać, czy zapis księgowy operacji polegającej na nabyciu przez fundusz puli wierzytelności pozwoli na ich indywidualizację w stopniu wystarczającym do uznania, że wśród nabytych wierzytelności znajduje się wierzytelność stwierdzona tytułem egzekucyjnym, którego dotyczy wniosek
o nadanie klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 k.p.c. (uchwała Sądu Najwyższego z 29 listopada 2007r., III CZP 101/07). Powód przedstawił wyciąg z ksiąg bankowych pozwalający zidentyfikować wierzytelności będące przedmiotem przelewu. Niezasadnie jednak zarzucał wydanie zaskarżonego apelacją wyroku z naruszeniem art. 92c ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm., dalej - pr. bank.) w związku z art. 326 § 1 i 2 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. 2004, Nr 146, poz. 1546 ze zm.; dalej - u.f.i.). Bank (...) w W. był uprawniony do zawarcia z powodem umowy przelewu bez zgody pozwanych, ponieważ pozwani nie spłacili kredytu w terminie określonym
w umowie. Wyjątkowe unormowanie z art. 326 ust. 2 u.f.i. nie oznaczało jednak zwolnienia powoda od obowiązku uzyskania od pozwanych oświadczenia o poddaniu się egzekucji na jego rzecz. Artykuł 92c ust. 1 pr. bank. wymaga bowiem nie tylko uzyskania zgody dłużnika na przelew, który to został wyłączony na mocy przepisu szczególnego - art. 326 ust. 2 u.f.i., lecz stanowi o wymogu złożenia przez dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego. Pozwani zaprzeczyli, aby takie oświadczenie zostało przez nich złożone, a powód nigdy nie twierdził, że takim oświadczeniem dysponuje. Z tych względów w ocenie Sądu Apelacyjnego umowa przelewu z dnia 30 października 2007r. jest zatem dotknięta bezskutecznością zawieszoną.

Za niezasadny uznał również poprzednio Sąd Apelacyjny zarzut naruszenia art. 79 ust. 1 u z 6 lipca 1982r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2 Nr 124, poz. 1361 ze zm.; dalej - u.k.w.h.). Szczególną podstawę ujawnienia w księdze wieczystej zmiany wierzyciela na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego stanowi bowiem art. 195 ust. 1 u.f.i., zgodnie z którym wpis do księgi wieczystej dokonywany jest jedynie na podstawie wyciągu z ksiąg rachunkowych bez dokonywania dodatkowych ustaleń. Dokument ten nie przesądza natomiast o skuteczności przelewu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego. Skoro zatem cesja wierzytelności nie została skutecznie dokonana, to samo wpisanie hipoteki na rzecz powoda nie może konwalidować tej czynności. Wierzytelność zabezpieczona hipoteką oraz hipoteka mogą być wszakże przedmiotem przelewu tylko łącznie. Skoro wierzytelność nie została skutecznie przelana na rzecz powoda, to nie ma on legitymacji do wystąpienia z przedmiotowym powództwem.

Powód wywiódł skargę kasacyjną od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, zarzucając naruszenie prawa materialnego (art. 398 ³ § 1 pkt 1 k.p.c.), tj.: - art. 326 u.f.i.
w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 października 2007r. w zw. z art. 92c ust. 1 pr. bank., poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że oświadczenie dłużnika o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego jest warunkiem skuteczności przelewu wierzytelności, jak również art. 63 § 1 kc, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że zbycie wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny bez uprzedniego uzyskania oświadczenia dłużnika o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego stwarza stan bezskuteczności zawieszonej, co prowadzi do zrównania zgody dłużnika na przelew wierzytelności z jego oświadczeniem o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego.

W konkluzji powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Łodzi.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 2 marca 2012r. uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 grudnia 2010r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Łodzi, pozostawiając temu Sądowi także rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego, stwierdzając że z dniem 1 lipca 2004r. weszła w życie ustawa z dnia 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 146, poz. 1546 ze zm.). Zgodnie z art. 326 ust. 1 u.f.i., do przelewu wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny, z tytułu umów zawartych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, miały znajdować zastosowanie przepisy art. 92a - 92c pr. bank., z zastrzeżeniem ust. 2 - 4. Przepisy art. 326 ust. 2 - 4 stanowiły zaś, że bank nie jest obowiązany do uzyskania zgody dłużnika banku na przelew swojej wierzytelności z tytułu umów kredytu w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie. Przed zawarciem z funduszem sekurytyzacyjnym umowy przelewu wierzytelności banku
z tytułu umów kredytu, spełniających powyższą przesłankę, bank obowiązany był wezwać do zapłaty swojego dłużnika wyznaczając mu jednocześnie 30-dniowy termin do uregulowania należności. Do tego wezwania bank obowiązany był dołączyć informację, że w przypadku niewywiązania się kredytobiorcy z obowiązków określonych w wezwaniu, jak również po bezskutecznym upływie terminu określonego w wezwaniu, wierzytelność banku zostanie przelana na fundusz sekurytyzacyjny, któremu będzie przysługiwać uprawnienie do prowadzenia egzekucji na podstawie sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyjnego po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności.

Stosownie do art. 92c ust. 1 i 2 pr. bank. - wprowadzonego do systemu prawnego
z dniem 1 lipca 2004r. u.f.i. - przelew wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny wymagał uzyskania przez bank zgody dłużnika banku, będącego stroną czynności dokonanej z bankiem, jak również zgody dłużnika z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającego z dokonanej czynności oraz złożenia przez dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, który nabędzie wierzytelność. Zgoda
i oświadczenie powinny być wyrażone w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Bank
w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy obowiązany był powiadomić pisemnie dłużnika
o przelewie wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny.

Choć przepisy te zostały uchylone z dniem 13 stycznia 2009r., na mocy art. 119 i art. 2 ustawy z 24 września 2008r. o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych, ustawy - Prawo bankowe oraz ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz.U. 2008, Nr 231, poz. 1546), jednak obowiązywały w dacie zawarcia przez powoda umowy przelewu wierzytelności kredytowych, których dłużnikami byli pozwani, tj. 30 października 2007r.

Zatem oceniając skuteczność umowy zawartej z powodem przez Bank (...) S.A. z dnia 30 października 2007r., Sąd Apelacyjny ustalił znaczenie przepisów art. 326 ust. 1 i 2 u.f.i. i art. 92c pr. bank. za pomocą dyrektyw wykładni językowej. Uznał, że skoro art. 92c pr. bank., który - zgodnie z art. 3 ust. 1 u.f.i. - miał zastosowanie do przelewu wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny, z tytułu umowy kredytowej zawartej przed 1 lipca 2004r. wymagał nie tylko uzyskania przez bank zgody dłużnika banku, będącego stroną czynności dokonanej z bankiem, jak również zgody dłużnika z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej z dokonanej czynności, lecz także złożenia przez dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, który nabędzie wierzytelność, a art. 326 ust. 2 u.f.i. zwalniał bank - w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie - jedynie od uzyskania zgody dłużnika, to dla skuteczności przelewu konieczne było uzyskanie oświadczenia dłużnika o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego.

Podzielając pogląd wyrażony w przytoczonym wyroku z dnia 29 września 2010r., (V CSK 61/10, nie publ.), Sąd Najwyższy stwierdził, że ustalone w ten sposób znaczenie wymagających współstosowania przepisów art. 326 ust. 2 u.f.i. oraz art. 92c pr. bank. prowadzi do sprzeczności, gdyż trudno pogodzić zwolnienie banku z obowiązku uzyskania zgody dłużnika na dokonanie przelewu wierzytelności z równoczesnym utrzymaniem obowiązku uzyskania od dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu, który nabędzie wierzytelność. Jest oczywiste, że oświadczenie o poddaniu się egzekucji musi obejmować zgodę na dokonanie przelewu, stąd przyjęte przez Sąd Apelacyjny rozumienie analizowanych przepisów nie daje się pogodzić z założeniem racjonalności ustawodawcy, leżącym u podstaw prawidłowej wykładni przepisów prawa. W konsekwencji zdaniem Sądu Najwyższego w analizowanej sprawie zachodziła potrzeba uwzględnienia szerszego kontekstu normatywnego oraz celu wprowadzonej regulacji.

Tymczasem w projekcie ustawy o funduszach inwestycyjnych zakładano przyznanie funduszom sekurytyzacyjnym uprawnienia do uproszczonego dochodzenia nabytych wierzytelności za pomocą sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyjnego o konstrukcji analogicznej do bankowego tytułu egzekucyjnego przewidzianego w art. 97 i nast. pr. bank. Według art. 195 ust. 1 tego projektu, sekurytyzacyjne tytuły egzekucyjne miały dotyczyć wyłącznie wierzytelności nabytych od banku krajowego i wynikających z czynności bankowej, czyli takich, które mogły być objęte bankowym tytułem egzekucyjnym. W toku prac sejmowych ustawodawca odstąpił od tej koncepcji, jednak jej ślady pozostały zarówno w art. 92c pr. bank., jak i w art. 326 ust. 4 u.f.i. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przewidziane w art. 92c ust. 1 pr. bank. wymaganie złożenia przez dłużnika oświadczenia
o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego było wzorowane na regulacji zawartej w art. 97 pr. bank. Miało otwierać funduszowi drogę do prowadzenia egzekucji na podstawie sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyjnego, po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności, o czym stanowił art. 326 ust. 4 u.f.i. (uchwała Sądu Najwyższego z 29 listopada 2007r. III CZP 101/07, OSNC 2008, nr 11, poz. 129).

Zatem skoro ustawodawca odstąpił od zamiaru przyznania funduszom sekurytyzacyjnym prawa do uproszczonego dochodzenia należności, przewidziane w art. 92c pr. bank. wymaganie złożenia przez dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji stało się bezprzedmiotowe. Istnieją więc podstawy, by przyjąć, że ustalone przez Sąd Apelacyjny znaczenie przepisów art. 92c ust. 1 pr. bank i art. 326 ust. 2 u.f.i. prowadziłoby nie tylko do trudnych do zaakceptowj sprzeczności, lecz także do utrzymywania wymagań służących osiągnięciu cel których ustawodawca - pomimo pierwotnych zamierzeń - nie zrealizował. Oznaczałoby ono też rozszerzającą wykładnię wyjątków od reguły wyrażonej w art. 509 § 1 kc, zgodnie z którą przelew nie wymaga ani udziału, ani zgody dłużnika. Dyrektywy wykładni systemowej i funkcjonalnej przemawiają zatem za przyjęciciem, że rzeczywisty sens regulacji zawartej w przepisach art. 92c pr. bank. w zw. z art. 326 ust. 1 i 2 u.f.i. jest węższy niż mogłoby to wynikać z zastosowania samych tylko dyrektyw językowych. Trzeba przy tym dodać, że przewidziane w prawie bankowym oświadczenie o poddaniu się egzekucji ma znaczenie przede wszystkim procesowe. Jego złożenie nie ma znaczenia dla istnienia wierzytelności powstałej z czynności bankowej ani zresztą także dla zidentyfikowania podmiotów, pomiędzy którymi ta wierzytelność istnieje, lecz jedynie umożliwia bankowi uruchomienie procedury zmierzającej do wyegzekwowania wierzytelności w sposób uproszczony, z pominięciem etapu postępowania rozpoznawczego.

Konkludując, Sąd Najwyższy stwierdził, że wobec niezrealizowania przez ustawodawcę zamiaru wyposażenia funduszy sekurytyzacyjnych w uprawnienie do wystawiania sekurytyzacyjnych tytułów egzekucyjnych, trzeba potraktować przewidziane
w art. 92c pr. bank. wymaganie uzyskania od dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu jako sprowadzające się w istocie do wyrażenia zgody na przelew wierzytelności, z uzyskania której bank - zgodnie z art. 326 ust. 2 u.f.i. - został zwolniony w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie. W art. 326 ust. 2 u.f.i. jest wprawdzie mowa ogólnie o dłużniku banku, jednak z regulacji tej nie można wyprowadzać wniosku, że chodzi wyłącznie
o dłużnika banku będącego stroną czynności dokonanej z bankiem. Z wzajemnego zestawienia analizowanych przepisów oraz art. 509 § 1 kc, trzeba - przy uwzględnieniu zakazu rozszerzającej wykładni przepisów ustanawiających wyjątki od zasad - wyprowadzić wniosek, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorców warunków udzielenia kredytu określonych w umowie, do przelewu wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny nie była wymagana zgoda ani dłużnika banku będącego kredytobiorcą, ani dłużnika banku z tytułu zabezpieczenia (wyrok Sądu Najwyższego z 13 maja 2010 r., IV CSK 558/09, nie publ.).

Przedstawiając ten wywód Sąd Najwyższy stwierdził, że zaskarżony wyrok wymagał zatem uchylenia, a sprawa przekazania do ponownego rozpoznania, gdyż z przytoczonych rozważań wynika, że Sąd Apelacyjny wyszedł z błędnego założenia, iż ze względu na brak oświadczenia dłużnika o poddaniu się egzekucji umowa przelewu z 30 października 2007r. jest dotknięta bezskutecznością zawieszoną. W tej sytuacji Sąd Najwyższy uznał za uzasadniony podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia zarówno art. 326 u.f.i. w zw. z art. 92c ust. 1 pr. bank., jak i art. 63 § 1 kc.

Rozpoznając ponownie niniejszą sprawę Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Pozostając związanym wytycznymi Sądu Najwyższego wyrażonymi w wyroku z dnia 2 marca 2012r. (II CSK 345/12), sprowadzającymi się w istocie do przesądzenia spornej dotąd między stronami kwestii legitymacji procesowej strony powodowej, w przedmiocie której, rozpoznając sprawę po raz pierwszy, negatywnie wypowiedziały się Sądy I i II instancji, nie analizując w ogóle pozostałych zarzutów sformułowanych przez pozwanych
w zarzutach od nakazu zapłaty, jak również - merytorycznych twierdzeń strony powodowej, na podstawie art. 386 § 4 kpc, Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, wobec nierozpoznania istoty sprawy przez Sąd I instancji.

Skoro bowiem kwestia legitymacji procesowej czynnej została ostatecznie
w analizowanym przypadku rozstrzygnięta w sposób pozytywny dla powoda, a jednocześnie prawomocny, a zatem wiążący, to wnikliwej ocenie poddane muszą zostać również pozostałe, merytorycznej argumenty i zarzuty stron, na czym skoncentruje się postępowanie dowodowe Sądu I instancji, który – podobnie jak za pierwszym razem rozpoznający apelację Sąd II instancji – skupił się wyłącznie na przedmiotowym zagadnieniu, jako zasadniczym,
a w konsekwekcji przesądzającym o braku podstaw do rozstrząsania pozostałych argumentów stron.

W tym kontekście niezbędna będzie ocena zgłoszonego powództwa – żądania zasądzenia określonych sum pieniędzy w związku z uwzględnieniem nabycia przez stronę powodową od poprzednika prawnego – (...) S.A. w W. wierzytelności w stosunku do pozwanych, kwestionujących swoją odpowiedzialność z tego tytułu.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji, jednocześnie na podstawie art. 108 § 2 kpc pozostawił Sądowi I instancji rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów dwukrotnego postępowania apelacyjnego, jak i postępowania kasacyjnego.