Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowie V Wydział Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący sędzia Michał Bień

Protokolant Kinga Ciszewska

po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2025 r. w Tarnowie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą
w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.

o zapłatę kwoty 38.721,90 (słownie: trzydzieści osiem tysięcy siedemset dwadzieścia jeden złotych dziewięćdziesiąt groszy) zł wraz z odsetkami

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej (...) spółki akcyjnej na rzecz strony pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością kwotę 3.600,00 (słownie: trzy tysiące sześćset) zł wraz z odsetkami ustawo­wymi za o­póź­nienie liczonymi od kwo­ty 3.600,00 (słownie: trzy tysiące sześćset) zł od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty tytułem kosztów procesu.

SSR Michał Bień

sygn. akt V GC 279/24

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 29 kwietnia 2025 r.

I

Strona powodowa (...) spółka akcyjna z siedzibą
w W. w pozwie wniesionym w dniu 28 grudnia 2023 r. w elektronicznym po­stępo­wa­niu upominawczym do Sądu Rejonowe­go Lublin – Zachód w Lu­blinie skierowanym prze­ciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. do­ma­gała się zasądzenia kwoty 99.886,62 zł wraz z od­setkami ustawo­wymi za o­póź­nienie li­czonymi od kwoty 12.328,89 zł od dnia 28 października 2023 r. do dnia za­pła­ty, od kwoty 51.474,82 zł od dnia 6 listopada 2023 r. do dnia zapłaty i od kwoty 42.499,24 zł od dnia 26 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty o­raz za­są­dzenia kosztów sądowych w kwocie 1.261,00 zł i kosztów zastęp­stwa pro­cesowe­go według norm przepisa­nych wraz z odsetkami u­sta­wo­wy­mi za o­póź­nienie a także zwrotu kosztów
w kwocie 0,60 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Na uzasadnienie żądania pozwu (...) spółka akcyjna pod­niosła, że zawarła ze stroną pozwaną umowy o numerach:

⚫

(...) w dniu 10 grudnia 2021 r., której przedmiotem było korzystanie przez stronę pozwaną z nieruchomości strony powodowej położonej w R. obejmującej działkę numer (...) w obrębie C.,

⚫

(...) w dniu 8 lutego 2021 r., której przedmiotem było korzystanie przez stronę pozwaną z nieruchomości strony powodowej położonej w J. obejmującej działkę numer (...),

⚫

(...) w dniu 9 listopada 2020 r., której przedmiotem było korzystanie przez stronę pozwaną z nieruchomości strony powodowej położonej w B. obejmującej działkę numer (...),

⚫

(...) w dniu 31 grudnia 2012 r., której przedmiotem było korzystanie przez stronę pozwaną z nieruchomości strony powodowej położonej w C. obejmującej działki o numerach (...),

⚫

(...) w dniu 28 grudnia 2011 r., której przedmiotem było korzystanie przez stronę pozwaną z nieruchomości strony powodowej położonej w T. obejmującej działki o numerach (...) i (...),

⚫

(...) w dniu 26 marca 2018 r., której przedmiotem było korzystanie przez stronę pozwaną z nieruchomości strony powodowej położonej w T. obejmującej działki
o numerach (...) i (...).

Stosownie do postanowień zawartych umów strona pozwana zobowiązana była do zapłaty względem strony powodowej opłat w związku z korzystaniem z nieruchomości strony powodowej.

Strona powodowa podała, że w związku z zawarciem umów wystawiła stronie pozwanej faktury VAT o numerach:

⚫

(...) w dniu 6 października 2023 r. na kwotę 940,95 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 27 października 2023 r.,

⚫

(...) w dniu 6 października 2023 r. na kwotę 8.949,69 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 27 października 2023 r.,

⚫

(...) w dniu 6 października 2023 r. na kwotę 1.519,69 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 27 października 2023 r.,

⚫

(...) w dniu 6 października 2023 r. na kwotę 915,97 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 27 października 2023 r.,

⚫

(...) w dniu 6 października 2023 r. na kwotę 51.474,82 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 5 listopada 2023 r.,

⚫

(...) w dniu 4 sierpnia 2023 r. na kwotę 42.499,24 zł, z której do zapłaty pozostała kwota 37.001,88 zł, z terminem zapłaty przypadającym na dzień 25 sierpnia 2023 r.

Pomimo upływu terminów płatności strona pozwana nie uregulowała swego zo­bo­wiązania. Strona powodowa przez pełnomocnika wezwała do zapłaty. Pomo wezwania strona pozwana nie zapłaciła (k. 19 – 24).

Na podstawie twierdzeń zawartych w uzasadnieniu pozwu referendarz są­dowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydziale Cywilnym w dniu 6 lutego 2024 r. wy­dał na­kaz zapłaty w elektronicznym postępo­wa­niu upominawczym, którym na­kazał stronie pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., aby za­pła­ciła stronie powodowej (...) spół­ce akcyjnej
z sie­dzibą w W. kwo­tę 99.886,62 zł wraz z od­setkami ustawo­wymi za o­póź­nienie li­czonymi od kwoty 12.328,89 zł od dnia 28 października 2023 r. do dnia za­pła­ty, od kwoty 51.474,82 zł od dnia 6 listopada 2023 r. do dnia zapłaty
i od kwoty 42.499,24 zł od dnia 26 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty o­raz kwotę 4.861,60 zł wraz z odsetkami u­sta­wo­wy­mi za o­póź­nienie liczonymi od kwoty 4.861,60 zł od dnia uprawomocnienia nakazu zapłaty do dnia zapłaty tytułem kosztów procesu.

W dniu 27 lutego 2024 r. (data nadania przesyłki pocztowej u opera­tora pocz­towego obowiązanego do świadczenia usług powszechnych) strona pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Postanowieniem z dnia 19 marca 2024 r. referendarz sądowy w Są­dzie Re­jonowym Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydziale Cywilnym umorzył postępo­wa­nie na skutek wniesienia sprze­ciwu od nakazu zapłaty i utraty mo­cy przez na­kaz zapłaty wydany w elektronicznym postępo­waniu upominawczym (k. 25).

Strona powodowa(...) spółka akcyjna z siedzibą
w W. w pozwie wniesio­nym w postępowaniu upo­minawczym w dniu 13 maja 2024 r. (data oddania prze­syłki w placówce poczto­wej o­peratora pocztowego obowiąza­ne­go do świadc­zenia usług powszech­nych) do Sądu Rejonowego w Tarnowie skie­rowanym przeciwko stronie pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wT. doma­gała się zasądzenia łącznie sumy 38.721,90 zł w tym kwo­ty 37.001,88 zł tytułem czynszu najmu objętego fakturą VAT numer (...) z dnia 4 sierpnia 2023 r. oraz kwoty 1.720,02 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od spłaconej części należności głównej w kwocie 62.884,74 zł wraz z od­setkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 37.001,88 zł od dnia 26 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty a także kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z kosztami poniesionymi przez stronę powodową w elektronicznym postępowaniu upominawczym toczącym się pod sygnaturą akt VI Nc-e 1969005/23 wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Na uzasadnienie żądania pozwu strona powodowa podała, że zawarła ze stroną pozwaną szereg umów, w tym umowę nr (...) w dniu 26 marca 2018 r., której przedmiotem było korzystanie przez stronę pozwaną z nieruchomości strony powodowej położonej w T. przy ulicy (...) oraz ulicy (...) obejmującej działki o numerach (...) i (...). Z tytułu zawartych umów strona powodowa wystawiła szereg faktur VAT w tym fakturę VAT numer (...) z dnia 4 sierpnia 2023 r. na kwotę 42.499,24 zł. Strona powodowa wskazała, że z tej faktury dochodziła
zapłaty kwoty 37.001,88 zł z terminem płatności na dzień 25 sierpnia 2023 r.

W dalszej części (...) spółka akcyjna wskazała, że wezwanie do zapłaty skierowała w dniu 21 listopada 2023 r., następnie w dniu 28 grudnia 2023 r. złożyła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie należności głównej w kwocie 99.886,62 zł a po wytoczeniu powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym strona pozwana uregulowała kwotę 62,884,74 zł. W związku z tym strona powodowa dochodziła obecnie także odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwot:

⚫

8.949,28 zł od dnia 28 października 2023 r. do dnia 29 grudnia 2023 r. – odsetki wynosiły 258,73 zł,

⚫

1.519,69 zł od dnia 28 października 2023 r. do dnia 29 grudnia 2023 r. – odsetki wynosiły 43,94 zł,

⚫

940,95 zł od dnia 28 października 2023 r. do dnia 3 stycznia 2024 r. – odsetki wynosiły 29,29 zł,

⚫

51.474,82 zł od dnia 6 listopada 2023 r. do dnia 4 stycznia 2024 r. – odsetki wynosiły 1.388,06 zł.

Łączna kwota skapitalizowanych odsetek wynosiła 1.720,02 zł (k. 3 – 7).

Na podstawie odpisów dokumentów i wydruków dołączonych do pozwu
a także twierdzeń zawartych w pozwie referendarz sądowy Sądu Rejono­wego w Tarnowie w dniu 29 maja 2024 r. wy­dał nakaz zapłaty w po­stępowaniu u­po­mi­naw­czym, którym nakazał stronie pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. za­płatę na rzecz stro­ny powodowej (...) spółki akcyjnej z siedzibą
w W. kwoty 38.721,90 zł wraz z od­setkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 37.001,88 zł od dnia 26 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 4.354,00 zł wraz z od­setkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 4.354,00 zł od dnia uprawomocnienia nakazu zapłaty do dnia zapłaty ty­tu­łem zwrotu kosztów postę­powa­nia w ter­minie dwóch ty­godni od dorę­czenia na­kazu, albo aby wniosła w tymże terminie sprzeciw (k. 82).

W dniu 14 czerwca 2024 r. (data oddania prze­syłki w placówce poczto­wej o­peratora pocztowego obowiąza­ne­go do świadc­zenia usług powszech­nych) strona pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, którego odpis został do­rę­czo­ny stronie pozwanej w dniu 3 czerwca 2024 r., zaskarżając nakaz zapła­ty w całości oraz zażądała oddalenia powództwa w całości i zasądzenia kosz­tów postępo­wania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podniosła zarzut braku doręczenia jej faktur VAT o numerach:

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.

pomimo wynikającego z zawartych umów z dnia 10 grudnia 2021 r., z dnia 31 grudnia 2012 r., z dnia 28 grudnia 2011 r. obowiązku doręczenia na adres wskazany w umowach. Zarzuciła również strona pozwana brak istnienia zobowiązań wobec ich spełnienia w całości przez stronę pozwaną w odniesieniu do kwot objętych fakturami VAT o numerach:

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.

Strona pozwana zarzuciła wreszcie brak istnienia zobowiązania do zapłaty kwoty 37.001,88 zł z faktury VAT numer (...) z dnia 4 sierpnia 2023 r. z terminem zapłaty przypadającym na dzień 25 sierpnia 2023 r. wobec złożenia przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego w umowie z dnia 26 marca 2018 r. o numerze (...).

W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podała, że umowa z dnia 26 marca 2018 r. nr (...) dawała jej uprawnienie do korzystania z działek m. in. o numerach (...) i (...) w obrębie T., które zgodnie z oświadczeniem strony powodowej złożonym w tejże umowie były przedmiotem jej użytkowania wieczystego. Kilka lat po podpisaniu umowy strona pozwana uzyskała informację, że Wojewoda (...) odmówił poprzednikowi prawnemu strony powodowej stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego działek o numerach (...) i (...) usytuowanych w obrębie T.. Z powyższych względów strona pozwana w dniu 29 czerwca 2023 r. złożyła oświadczenie
o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego w umowie
z dnia 26 marca 2018 r. o numerze (...) w części dotyczącej tych działek.

Strona pozwana zarzuciła, że strona powodowa wbrew temu, co zostało zapisane w umowie, nie stała się użytkownikiem wieczystym przedmiotowych działek, nie miała legitymacji do zawarcia umowy na odpłatne z nich korzystanie przez stronę pozwaną. W ocenie strony pozwanej uzasadniało to złożenie oświadczenia woli o uchyleniu się od skutków prawnych bowiem strona powodowa wprowadziła pozwaną w błąd co do przysługującego jej tytułu poprawnego do powyższych działek. Strona powodowa od początku nie była uprawniona do dysponowania przedmiotowymi działkami jako ich właściciel a przede wszystkim w sposób nieuprawniony pobierała od strony pozwanej opłaty za korzystanie z terenu bez posiadania do niego tytułu prawnego. Z tego względu strona pozwana zasadnie odmówiła stronie pozwanej zapłaty za korzystanie
z przedmiotowych działek – płacąc jedynie za korzystanie z tych działek, które rzeczywiście były przedmiotem użytkowania wieczystego strony powodowej (k. 93 – 96).

W piśmie procesowym z dnia z dnia 3 stycznia 2024 r. stanowiącym replikę na sprzeciw od nakazu zapłaty (...) spółka akcyjna wyjaśniła, że umowę nr (...) z dnia 26 marca 2018 r. należy zakwalifikować jako umowę najmu. Wobec tego wynajmujący nie musiał być właścicielem przedmiotu najmu ponieważ zawarcie umowy najmu nie było rozporządzeniem prawem własności.

Strona powodowa wskazała na orzeczenia dotyczące najmu lokalu oraz po­dała, że złożone przez stronę pozwaną oświadczenie o uchyleniu się od skut­ków prawnych oświadczenia woli należało uznać za bezskuteczne a powoływanie się na błąd w tym stanie faktycznym nie miało podstawy prawnej.

(...) spółka akcyjna zawarła w swoim piśmie wniosek o zawieszenie postępowania na podstawie art. 177. § 1. pkt 3) k.p.c., tj. do momentu zakończenia postępowań administracyjnych dotyczących uwłaszczenia działek objętych umową o numerze (...) z dnia 26 marca 2018 r. (k. 168 – 169).

II

Stan faktyczny sprawy w części okazał się być bezsporny.

Strony zgodnie przyznały, że zawarły m. in. umowę o numerze (...) w dniu 26 marca 2018 r. (k. 3 – 7, k. 19 – 24, k. 93 – 96, odpis umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r. – k. 61 – 64).

Bezsporne było, że (...) spółka akcyjna skierowała do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wezwanie do zapłaty z dnia 21 listopada 2023 r. (k. 3 – 7, k. 19 – 24, odpisy wezwania do zapłaty z dnia 21 listopada 2023 r. – k. 77 – 78, k. 79 – 80, k. 98).

Strony zgodne były co do tego, że (...) spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością uiściła na rzecz (...) spółki akcyjnej łącznie sumę 62.884,74 zł (k. 3 – 7, k. 93 – 96, wydruk potwierdzenia wykonanej operacji na rachunku bankowym z dnia 3 stycznia 2024 r. – k. 100, wydruk potwierdzenia wykonanej operacji na rachunku bankowym z dnia 29 grudnia 2023 r. – k. 101, wydruk potwierdzenia wykonanej operacji na rachunku bankowym z dnia 29 grudnia 2023 r. – k. 102, wydruk potwierdzenia wykonanej operacji na rachunku bankowym z dnia 27 grudnia 2023 r. – k. 103, wydruk potwierdzenia wykonanej operacji na rachunku bankowym z dnia 4 stycznia 2024 r. – k. 104).

Sąd Rejonowy w Tarnowie ustalił ponadto następujący stan fak­tycz­ny:

W dniu 26 marca 2018 r. (...) spółka akcyjna zawarła umowę z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością jako inwestorem, na podstawie której (...) spółka akcyjna wyraziła zgodę inwestorowi na realizację zadania pod nazwą „Przebudowa gazociągu n/c wraz z przyłączem w T. przy ulicy (...)” oraz „Przebudowa gazociągu śr/c w T. przy ulicy (...)” oraz umieszczenie i pozostawienie nakładów inwestycyjnych w gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa będącym w wieczystym użytkowaniu (...) spółki akcyjnej zlokalizowanym na działkach ewidencyjnych numer (...)w obrębie T. zwaną w umowie nieruchomością zgodnie z załącznikiem mapowym (§ 1. ust. 1. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Stosownie do postanowień zawartej umowy jej strony zastrzegły, że za ko­rzystanie z gruntu określonego w § 1. ust. 1. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zobowiązana była do uiszczenia należ­ności wynikającej z umowy, tj. rocznej opłaty w wysokości 27.792,45 zł „netto” powiększoną o podatek VAT za umieszczenie i pozostawienie infrastruktury na nieruchomości, o której mowa w § 1. ust. 1. (§ 2. ust. 1. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

W myśl umowy zapłata powołanej w ust. 1. opłaty następowała przelewem na rzecz (...) spółki akcyjnej na konto wskazane na fakturze w terminie 21 dni od daty wystawienia faktury przez(...) spółkę akcyjną, przy czym pierwsza faktura VAT zostać miała wystawiona w terminie 21 dni od daty zgłoszenia zamiaru przystąpienia do prac przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zaś kolejne faktury VAT wystawiane były po upływie roku od daty wystawienia poprzedniej faktury i płatne były w terminie 21 dni od daty jej wystawienia; za opóźnienie w regulowaniu należności (...) spółka akcyjna naliczać miała odsetki ustawowe (§ 2. ust. 2. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Strony uzgodniły, że faktury wystawiane przez (...) spółkę akcyjną przesyłane miały być są na adres (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wskazany w § 2. ust. 4. umowy, tj. (...) –(...) W., ul. (...) (§ 2. ust. 4. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Zgodnie z § 2. ust. 5. umowy opłata ulegała corocznej waloryzacji
o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszany przez Prezesa GUS bez konieczności pisemnego powiadomienia i sporządzania aneksu do umowy (§ 2. ust. 5. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Dowód: odpis umowy nr (...) z dnia 26 marca 2018 r. – k. 61 – 64.

W pozostałych zawartych przez strony umowach dotyczących wyrażenia przez (...) spółkę akcyjną zgody (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością jako inwestorowi na realizację określonych w umowach zadań inwestycyjnych oraz zgody na umieszczenie
i pozostawienie nakładów inwestycyjnych w gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa będącym w wieczystym użytkowaniu (...) spółki akcyjnej o numerach

⚫

(...) w dniu 10 grudnia 2021 r., której przedmiotem było korzystanie przez (...) spółkę z o­graniczoną odpowiedzialnością z nieruchomości (...) spółki akcyjnej położonej w R. obejmującej działkę numer (...) w obrębie C.,

⚫

(...) w dniu 8 lutego 2021 r., której przedmiotem było korzystanie przez (...) spółkę z o­gra­ni­czoną odpowiedzialnością z nieruchomości (...) spółki akcyjnej położonej w J. obejmującej działkę numer (...),

⚫

(...) w dniu 9 listopada 2020 r., której przed­miotem było korzystanie przez (...) spółkę z o­graniczoną odpowiedzialnością z nieruchomości (...) spółki akcyjnej położonej w B. obejmującej działkę numer (...),

⚫

(...) w dniu 31 grudnia 2012 r., której przedmiotem było korzystanie przez (...) spółkę z o­graniczoną odpowiedzialnością z nieruchomości (...) spółki akcyjnej położonej w C. obejmującej działki o numerach (...),

⚫

(...) w dniu 28 grudnia 2011 r., której przedmiotem było korzystanie przez (...) spółkę z o­graniczoną odpowiedzialnością z nieruchomości (...) spółki akcyjnej położonej w T. obejmującej działki o numerach (...)

strony uzgodniły, że faktury wystawiane przez (...) spółkę akcyjną przesyłane miały być są na adresy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wskazane w umowach, tj. ul. (...), (...)-(...) W. (§ 2. ust. 3. umowy numer (...) z dnia 8 lutego 2021 r.), ul. (...), (...)-(...) W. (§ 2. ust. 4. umowy numer (...)
z dnia 9 listopada 2020 r.), ul. (...), (...)-(...) Z. a następnie ul. (...), (...)-(...) W. (§ 2. ust. 3. umowy numer (...) z dnia 31 grudnia 2012 r. i aneks z dnia 15 października 2021 do umowy z dnia 31 grudnia 2012 r.), ul. (...), (...)-(...) Z.
a następnie ul. (...), (...)-(...) W. (§ 2. ust. 3. umowy numer (...) dnia 28 grudnia 2011 r. i aneks z dnia 17 października 2021 do umowy z dnia 28 grudnia 2011 r.).

Dowód: odpis umowy numer (...) z dnia 10 grudnia 2021 r. – k. 26 – 34; odpis umowy numer (...)z dnia 8 lutego 2021 r. – k. 35 – 43; odpis umowy z numer (...) z dnia 9 listopada 2020 r. – k. 44 – 52; odpis umowy numer (...) z dnia 31 grudnia 2012 r. – k. 53 – 55; odpis aneksu z dnia 15 października 2014 r. – k. 56- 57; odpis umowy numer (...) z dnia 28 grudnia 2011 r. – k. 58 – 60; odpis aneksu z dnia 17 października 2014 r. – k. 65 – 66.

Na podstawie zawartej umowy (...) spółka akcyjna wystawiła (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością fakturę VAT numer (...) w dniu 4 sierpnia 2023 r. na kwotę 42.499,24 zł brutto z terminem płatności określonym na dzień 25 sierpnia 2023 r. Faktura VAT została wystawiona za pozostawienie obcych naniesień t. w postaci gazociągu za okres od 3 sierpnia 2023 r. do 2 sierpnia 2024 r.

Dowód: wydruk faktury VAT numer (...) z dnia 4 sierpnia 2023 r. – k. 72.

Z sumy 42.499,24 zł objętej fakturą VAT została zapłacona część, tj. kwota 5.497,36 zł w dniu 1 września 2023 r.

Dowód: wydruk wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 27 listopada 2023 r. – k. 99.

W piśmie z dnia 31 stycznia 2023 r. doręczonym (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 7 lutego 2023 r. Wojewoda (...) w odpowiedzi na wniosek (...) spółki z o­graniczoną odpowiedzialnością ze stycznia 2023 r. zawiadomił, że decyzją
z dnia 29 marca 2016 r. odmówił (...) spółce akcyjnej stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa położonego w T.
a obejmującego m. in. działki ewidencyjne o numerach (...) usytuowanych w obrębie T..

Wojewoda (...) poinformował, że postępowanie zostało zakończone decyzja odmowną.

Dowód: odpis pisma z dnia 31 stycznia 2023 r. – k. 105 .

Stosownie do decyzji Wojewody (...) z dnia 29 marca 2026 r. wojewoda odmówił stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dnia 5 grudnia 1990 r. przez (...) spółkę akcyjną prawa wieczystego użytkowania gruntów Skarbu Państwa położonego w T. w tym m. in. działek o numerach (...).

Dowód: odpis decyzji Wojewody (...) z dnia 29 marca 2016 r. wraz z odpisem uzasadnienia – k. 106 – 109.

W piśmie z dnia 29 czerwca 2023 r. skierowanym do (...) spółki akcyjnej (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością powołując się na art. 84. k.c. zawarła oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego w umowie o numerze (...) z dnia 26 marca 2018 r.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wskazała, że w wyniku błędu co do treści czynności prawnej doszło do zawarcia umowy oraz umieszczenia i pozostawienia nakładów inwestycyjnych w gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa będącym w wieczystych użytkowaniu (...) spółki akcyjnej w części dotyczącej działek ewidencyjnych numerach (...) usytuowanych w obrębie T..

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością stwierdziła w swoim piśmie, że w umowie (...) spółka akcyjna złożyła oświadczenie o przysługującym jej prawie użytkowania wieczystego wobec wszystkich działek będących przedmiotem umowy. Następnie doszło do wykonania inwestycji. Na etapie ustanowienia służebności przesyłu na działkach będących przedmiotem postępowania w piśmie z dnia 20 grudnia 2021 r. (...) spółka akcyjna zapewniła (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, iż prawo użytkowania wieczystego przedmiotowych działek zostało przez nią nabyte z mocy prawa, a aktualnie było przedmiotem postępowania przed Wojewodą (...) w sprawie stwierdzenia nabycia. Jednocześnie (...)spółka akcyjna wskazała, że w związku z toczącym się postępowaniem niemożliwym było ustanowienie służebności przesyłu.

Dalej w swoim piśmie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podała, że oprócz pisemnej informacji od Wojewody (...) z dnia 31 stycznia 2023 r. uzyskała także informację od Starosty (...) z dnia 26 stycznia 2023 r. oraz od Burmistrza Miasta T. z dnia 10 marca 2023 r., z których wynikało, iż działki o numerach (...) i (...) stanowiły własność Gminy T. natomiast działki o numerach (...) i (...) objęte były wnioskami skierowanymi do Wojewody (...) w 2020 r. o stwierdzenie ich nabycia przez Gminę T.. Działki numer (...) i (...) stanowiły z kolei własność Skarbu Państwa – Starosty (...).

Pismo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zostało podpisane przez dwóch prokurentów.

Dowód: odpis pisma z dnia 29 czerwca 2023 r. – k. 110 – 114.

Pismo z dnia 29 czerwca 2023 r. zostało doręczone (...) spółce akcyjnej w lipcu 2023 r.

Dowód: odpis potwierdzenia nadania i odbioru – k. 115.

W pismach z dnia 1 września 2023 r. oraz z dnia 4 października 2023 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością odmówiła zapłaty faktury VAT numer (...) z dnia 4 sierpnia 2023 r. wystawionej na podstawie umowy w części, tj. w kwocie 37.001,88 zł brutto.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością powołała się na oświadczenie złożone w piśmie z dnia 29 czerwca 2023 r. oraz na wartości wynagrodzenia dla poszczególnych działek objętych umową wynikające z pisma (...) spółki akcyjnej z dnia 28 sierpnia 2023 r. a także uwzględniła coroczną waloryzację.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podała, że zapłacona przez nią w dniu 1 września 2023 r. kwota 5.497,36 zł tytułem części należności stwierdzonej fakturą VAT numer (...) z dnia 4 sierpnia 2023 r. obejmowała następujące należności:

⚫

2.920,48 zł brutto tytułem opłaty w stosunku do działki (...) oraz

⚫

2.576,88 zł brutto tytułem opłaty w stosunku do działki (...),

które to działki pozostawały objęte umową.

Dowód: odpis pisma z dnia 1 września 2023 r. – k. 116 – 117; odpis pisma z dnia 4 października 2023 r. – k. 118.

W wiadomości przesłanej pocztą elektroniczna w dniu 27 listopada 2023 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zawiadomiła (...) spółkę akcyjną, że nie dysponowała w swo­jej ewidencji fakturami VAT o numerach

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.,

⚫

(...) z dnia 6 października 2023 r.

Zwróciła się w związku z tym o nadesłanie duplikatów tych faktur VAT.

Dowód: wydruk wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 27 listopada 023 r. – k. 99.

Powyższy stan faktyczny sprawy został uznany w znikomym zakresie za bezsporny na podstawie art. 229. k.p.c.

Strony zgodnie przyznały, że zawarły m. in. umowę o numerze (...) w dniu 26 marca 2018 r.

Strony zgodne były co do tego, że (...) spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością uiściła na rzecz (...)spółki akcyjnej łącznie sumę 62.884,74 zł.

Okoliczności powyższe zostały przytoczone przez obydwie strony tak
w po­zwie jak i w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Jako że przyznanie powołanych o­ko­liczno­ści wynikających z pisemnych o­świad­czeń obu stron nie budziło
w świe­tle przeprowadzo­ne­go po­stępowania do­wodowego wąt­pliwo­ści, okolicz­no­ści te zostały uznane za praw­dziwe. Dlate­go też, zważywszy na za­sadę wy­ra­żoną w art. 229. k.p.c., fakty te sąd uznał za rzeczywi­ście zaistniałe.

Powyższy stan faktyczny sprawy został także uznany w niewielkiej części za bez­sporny na podstawie art. 230. k.p.c.

Bezsporne było, że (...) spółka akcyjna skierowała do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wezwanie do zapłaty z dnia 21 listopada 2023 r.

Fakty te przytoczone przez stronę powodową w pozwie nie docze­kały się z przeciw­nej stro­ny wy­raźnego zaprze­czenia czy też po­twierdzenia. Skoro za­tem stro­na przeciw­na nie wypo­wie­dzia­ła się co do przyto­czonych okoliczności, fakty te sąd, mając na uwadze treść pozwu jak i sprzeci­wu od nakazu zapłaty oraz wy­niki ca­łej roz­pra­wy w szczególności dowody z od­pi­sów dokumentów
i wy­druków dokumentów za­le­ga­jących w ak­tach sprawy, mógł uznać za przy­znane a w konse­kwen­cji za rze­czy­wiście za­istniałe.

Rekonstrukcji stanu faktycznego sąd dokonał niemal w całości na pod­sta­wie od­pi­sów dokumentów oraz wydruków dokumentów zgromadzonych w to­ku po­stę­po­wania do­wo­dowego. Sąd nie dopatrzył się uchy­bień w ich treści oraz for­mie.

Dowody tak z odpisów dokumentów prywat­nych jak i z wydruków sąd u­znał w ca­łości za autentyczne i wia­ry­godne. Żadna ze stron ich nie kwestio­no­wa­ła, tak pod względem popraw­ności formal­nej jak i materialnej. Nie u­jawniły się też ja­kie­kolwiek okoliczności podwa­żające moc dowo­dową tych dokumen­tów, które na­leżałoby brać pod uwagę z u­rzę­du. Do­mnie­mania, z któ­rych korzy­stają do­ku­menty urzę­dowe jak i prywatne [auten­tyczno­ś­ci i złożenia zawartego w nim oświadczenia przez o­sobę, która podpi­sała doku­ment prywatny ( vide: T. Ere­ciński, „Ko­deks postę­powania cywil­nego. Ko­men­tarz. Część pierwsza. Po­stępowanie rozpoznaw­cze. Część druga. Po­stępowa­nie zabezpieczające. Tom 1”, wydanie 2, Wy­dawnictwo Prawnicze Le­xisNexis, War­szawa 2007 r., pod red. T. Ere­cińskie­go, s. 576, teza 11 do art. 245, s. 590, teza 1 do art. 253)], pozostały niewzruszone. Dokumenty prywatne stanowiły dowód te­go, że o­soby, które je podpi­sały, zło­ży­ły oświad­czenia za­warte w dokumentach (art. 245. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.). Wy­druki natomiast stanowiły dowód co do ist­nienia zapisu kompute­ro­wego o określonej treści, która została w nich za­war­ta, w chwili dokonywania wydruku (art. 243 ¹. k.p.c. oraz art. 309. k.p.c. w zw.
z art. 233. § 1. k.p.c.) ( vi­de: wyrok Sądu Apelacyj­nego w Krakowie z dnia 8 lutego 2013 r., sygn. akt I ACa 1399/12, nie publ., LEX numer 1362755).

Wniosek o zawieszenie postępowania podlegał oddaleniu zważywszy przede wszystkim na to, że nie było możliwe ustalenie kiedy ewentualnie zakończą się postępowania administracyjne i sadowo – administracyjne dotyczące kwestii stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez stronę powodową ewentualnego prawa użytkowania wieczystego nieruchomości obejmującej działki
o numerach (...) usytuowanych w obrębie T. a ponadto zebrany i przedstawiony przez strony materiał dowodowy pozwolił na ustalenie faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227. k.p.c.).

Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania tak za stronę powodową jak i z przesłu­chania za stronę pozwaną o­sób wchodzą­cych w skład organów u­prawnionych do reprezentowania stron jako osób praw­nych, gdyż zgło­szone po­zostałe środki dowodowe pozwoliły w wystarczającym stopniu wyja­śnić fakty i­stotne dla rozstrzy­gnięcia sprawy [art. 299. k.p.c. i art. 300. § 1. k.p.c. w zw.
z art. 227. k.p.c. w zw. z art. 235 ² . § 1. pkt 2) i pkt 5) k.p.c.] a ponadto żadna ze stron takiego środka dowodowego nie za­oferowała. Dowód z przesłuchania stron ma charakter subsydiarny, uzupełniają­cy i winien być przeprowadzony wów­czas, gdy zgromadzony w sprawie materiał do­wodowy mo­że okazać się niewystarcza­jący dla merytorycznego rozstrzygnię­cia spra­wy, co nie miało miej­sca w roz­strzyganej sprawie. Jako że wszyst­kie o­ko­liczności sprawy zostały do­statecznie wyjaśnione, nie było podstaw do te­go, by uzupeł­niać materiał dowodowy przepro­wadzając dowód z przesłuchania o­sób wchodzących w skład zarządów obu stron jako osób prawnych.

III

Sąd Rejonowy w Tarnowie zważył, co następuje:

Powództwo okazało się bezzasadne, w związku z czym należało je odda­lić zważywszy na skuteczne i zasadne uchylenie się przez stronę pozwaną
w piśmie z dnia 29 czerwca 2023 r. od skutków oświadczenia woli ucieleśnionego w umowie z dnia 26 marca 2018 r. numer (...)
w zakresie dotyczącym działek ewidencyjnych o numerach (...) usytuowanych w obrębie T..

Strona powodowa (...) spółka akcyjna z siedzibą
w W. wy­stąpiła z żądaniem zasądzenia od strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. sumy 38.721,90 zł w oparciu o § 2. ust. 1., ust. 2. i ust. 5. umowy z dnia 26 marca 2018 r. numer (...) w zw. z art. 353 ^{( 1)}. k.c. oraz art. 471. k.c., art. 476. k.c. i art. 477. § 1. k.c. wraz z odsetkami us­ta­wo­wy­mi za opóźnienie liczonymi od kwoty 37.001,88 zł od dnia 26 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty na podstawie art. 359. § 1. k.c. w zw. z art. 481. § 1., § 2. i § 2 ^{( 4)}. k.c. jak i kwoty 1.720,02 zł na podstawie w oparciu o art. 359. § 1. k.c. oraz 481. § 1. k.c. jak i art. 4a. oraz art. 7. ust. 1. ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1790 z późn. zm.).

W dniu 26 marca 2018 r. (...) spółka akcyjna zawarła umowę z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością jako inwestorem, na podstawie której (...) spółka akcyjna wyraziła zgodę inwestorowi na realizację zadania pod nazwą „Przebudowa gazociągu n/c wraz z przyłączem w T. przy ulicy (...)” oraz „Przebudowa gazociągu śr/c w T. przy ulicy (...)” oraz umieszczenie i pozostawienie nakładów inwestycyjnych w gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa będącym w wieczystym użytkowaniu (...) spółki akcyjnej zlokalizowanym na działkach ewidencyjnych numer (...)w obrębie T. zwaną w umowie nieruchomością zgodnie z załącznikiem mapowym (§ 1. ust. 1. umowy (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Stosownie do postanowień zawartej umowy jej strony zastrzegły, że za korzystanie z gruntu określonego w § 1. ust. 1. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zobowiązana była do uiszczenia należności wynikającej z umowy, tj. rocznej opłaty w wysokości 27.792,45 zł „netto” powiększoną o podatek VAT za umieszczenie i pozostawienie infrastruktury na nieruchomości, o której mowa w § 1. ust. 1. (§ 2. ust. 1. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

W myśl umowy zapłata powołanej w ust. 1. opłaty następowała przelewem na rzecz (...) spółki akcyjnej na konto wskazane na fakturze w terminie 21 dni od daty wystawienia faktury przez (...) spółkę akcyjną, przy czym pierwsza faktura VAT zostać miała wystawiona w terminie 21 dni od daty zgłoszenia zamiaru przystąpienia do prac przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zaś kolejne faktury VAT wystawiane były po upływie roku od daty wystawienia poprzedniej faktury i płatne były w terminie 21 dni od daty jej wystawienia; za opóźnienie w regulowaniu należności (...) spółka akcyjna naliczać miała odsetki ustawowe (§ 2. ust. 2. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Strony uzgodniły, że faktury wystawiane przez (...) spółkę akcyjną przesyłane miały być są na adres (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wskazany w § 2. ust. 4. umowy, tj. (...)-(...) W., ul. (...) (§ 2. ust. 4. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Zgodnie z § 2. ust. 5. umowy opłata ulegała corocznej waloryzacji
o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszany przez Prezesa GUS bez konieczności pisemnego powiadomienia i sporządzania aneksu do umowy (§ 2. ust. 5. umowy (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Stosownie do brzmienia art. 471. k.c. dłużnik obowiązany jest do napra­wie­nia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowią­zania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem o­ko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Po myśli art. 476. k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świad­czenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wy­pad­ku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczno­ści, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie do treści art. 477. § 1. k.c. w razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać, niezależnie od wykonania zobowiązania, naprawienia szkody wy­nikłej ze zwłoki.

Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czyn­ności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu (art. 359. § 1. k.c.).

Po myśli art. 481. § 1. k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świad­czenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odset­ki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Naro­do­wego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481. § 2. k.c.).

Zgodnie natomiast z art. 481. § 2 ⁴. k.c. Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie.

Stosownie do treści art. 4a. ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym o­późnieniom w transakcjach handlowych do transakcji handlowych nie stosuje się przepisu art. 481 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360, 2337 i 2339 oraz z 2023 r. poz. 326 i 1285).

W myśl przepisu art. 7. ust. 1. ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym o­późnieniom w transakcjach handlowych – w transakcjach handlowych – z wyłącze­niem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach han­dlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wyma­galności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1)  wierzyciel spełnił swoje świadczenie

2)  wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Stosownie do bezspornego stanu faktycznego jak i poczynionych ustaleń faktycznych w oparciu o przeprowadzone dowody uznać należało, że strony zwią­zały się m. in. umową nienazwaną, na podstawie której (...) spółka akcyjna wyraziły zgodę (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością jako inwestorowi na realizację zadania pod nazwą „Przebudowa gazociągu n/c wraz z przyłączem w T. przy ulicy (...)” oraz „Przebudowa gazociągu śr/c w T. przy ulicy (...)” oraz umieszczenie i pozostawienie nakładów inwestycyjnych w gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa będącym
w wieczystym użytkowaniu (...) spółki akcyjnej zlokalizowanym na działkach ewidencyjnych numer (...)w obrębie T. zwaną w umowie nieruchomością zgodnie z załącznikiem mapowym (§ 1. ust. 1. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.) w zamian za co (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zobowiązana była do uiszczenia należności wynikającej
z umowy, tj. rocznej opłaty w wysokości 27.792,45 zł „netto” powiększoną o podatek VAT za umieszczenie i pozostawienie infrastruktury na nieruchomości,
o której mowa w § 1. ust. 1. (§ 2. ust. 1. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.). Opłata ta płatna była w terminie 21 dni od daty wystawienia faktury przez (...) spółkę akcyjną, przy czym pierwsza faktura VAT zostać miała wystawiona w terminie 21 dni od daty zgłoszenia zamiaru przystąpienia do prac przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zaś kolejne faktury VAT wystawiane były po upływie roku od daty wystawienia poprzedniej faktury i płatne były w terminie 21 dni od daty jej wystawienia; za opóźnienie w regulowaniu należności (...) spółka akcyjna naliczać miała odsetki ustawowe (§ 2. ust. 2. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.). Sama opłata ulegała corocznej waloryzacji o średnioroczny wskaźnik cen towarów
i usług konsumpcyjnych ogłaszany przez Prezesa GUS bez konieczności pisemnego powiadomienia i sporządzania aneksu do umowy (§ 2. ust. 5. umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Strona pozwana podniosła zarzut nieważności swojego oświadczenia woli złożonego w umowie numer (...) z dnia 26 marca 2018 r. w zakresie dotyczącym działek o numerach (...) usytuowanych w obrębie T. pod wpływem błędu sprowadzającego się do tego, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie wiedziała, iż w istocie (...) spółka akcyjna nie uzyskała prawa użytkowania wieczystego do gruntu obejmującego wymienione działki ewidencyjne na skutek decyzji Wojewody (...) z dnia 29 marca 2016 r., którą doszło do odmowy stwierdzenia nabycia z mocy z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego przez stronę powodową. Tymczasem w umowie z dnia 26 marca 2018 r. strona powodowa wyraźnie powołała się fakt dysponowania prawem wieczystego użytkowania do gruntu obejmującego wymienione działki i w oparciu o to prawo wyraziła zgodę na pozostawienie w gruncie nakładów inwestycyjnych strony pozwanej.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wskazała w swoim piśmie z dnia 29 czerwca 2023 r. skierowanym do strony powodowej jako strony umowy z dnia 26 marca 2018 r., że w wyniku błędu co do treści czynności prawnej doszło do zawarcia umowy oraz umieszczenia i po­zostawienia nakładów inwestycyjnych w gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa będącym w wieczystych użytkowaniu (...) spółki akcyjnej w części dotyczącej działek ewidencyjnych o numerach (...) usytuowanych
w obrębie T., podczas gdy w rzeczywistości (...) spółka akcyjna nie dysponowała prawem użytkowania wieczystego do nieruchomości obejmującej te działki. (...) spółka akcyjna w zawartej przez strony umowie złożyła oświadczenie o przysługującym jej prawie użytkowania wieczystego wobec wszystkich działek będących przedmiotem umowy. Tymczasem z pisemnej informacji od Wojewody (...) z dnia 31 stycznia 2023 r. wynikało, że takim prawem wieczystego użytkowania strona powodowa jako strona umowy nie dysponowała. Co więcej z pism Starosty (...) z dnia 26 stycznia 2023 r. oraz Burmistrza Miasta T. z dnia 10 marca 2023 r. wynikało, iż działki o numerach (...) stanowiły własność Gminy T. natomiast działki o numerach (...) i (...) objęte były wnioskami skierowanymi do Wojewody (...) w 2020 r. o stwierdzenie ich nabycia przez Gminę T., z kolei działki numer (...) i (...) stanowiły własność Skarbu Państwa – Starosty (...).

Zgodnie z art. 84. § 1. k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jed­nak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła
z łatwością błąd zauważyć.

Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny) (art. 84. § 2. k.c.).

Kodeks cywilny nie zawiera definicji błędu, zaś w orzecznictwie i doktry­nie przyjmuje się, iż chodzi o niezgodne z rzeczywistością wyobrażenie o czyn­ności prawnej. Błędne wyobrażenie składającego oświadczenie woli może do­tyczyć zarówno faktów, jak i prawa, może odnosić się nie tylko do przedmiotu czynności prawnych, ale i do skutków tych czynności wyznaczonych ustawą lub ustalonymi zwyczajami ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. akt IV CSK 358/08, nie publ., LEX 603181). Nie ulega wątpliwości, że czynność prawna kształtuje sytuację prawną podmiotów prawa cywilnego za­sadniczo tylko wówczas, gdy stanowiące jej podstawę oświadczenie woli jest efektem dokładnie przemyślanych, podjętych swobodnie i z pełnym rozezna­niem decyzji, zakomunikowanych na zewnątrz bez zniekształceń. W razie zaś błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli, przy czym można powoływać się tylko na błąd uza­sadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (art. 84. § 1. i 2. k.c.) Skutkiem złożenia oświadczenia woli pod wpływem prawnie doniosłego błędu jest względna nieważność dokonanej w ten sposób czynności. Czynność dotkniętą taką nieważnością jest ważna, ale podważalna w tym sensie, że zainteresowany może uchylić się od skutków złożonego wa­dliwie oświadczenia woli, realizując przysługujące mu do tego podmiotowe prawo o charakterze kształtującym. Wykonanie go definitywnie ukształtuje sto­sunki prawne między stronami, doprowadzając do unieważnienia czynności prawnej ex tunc, czyli od początku. Zgodnie natomiast z treścią art. 88. § 1. k.c. uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu, następuje przez oświadczenie złożonej tej osobie na piśmie. Oznacza to, że wykonanie prawa do uchylenia się od skut­ków prawnych swego oświadczenia woli następuje przez złożenie odpowied­niego o­świadczenia woli. Do oświadczenia tego znajdują zaś zastosowanie ogólne zasady dotyczące oświadczeń woli (art. 61. k.c. i art. 62. k.c.), jeżeli zaś jest dotknięte wadą, do jej oceny stosuje się ogólne zasady (art. 82. k.c., art. 84. k.c., art. 86. k.c. i art. 87. k.c.). Zgodnie z brzmieniem art. 88. k.c. oświadczenie o u­chyleniu powinno być złożone w formie pisemnej, w wyraźny i niebudzący wątpli­wości sposób. Nadto, pismo zawierające oświadczenie woli o uchyleniu się musi być doręczone osobie, do której jest kierowane i staje się ono sku­teczne
z chwilą jego doręczenia, tj. w momencie, kiedy doszło do tej osoby w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią (art. 61. k.c.). Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych może być zawarte w pozwie wniesionym do sądu ( vide: wy­rok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1964 r., sygn. akt I CR 293/64, publ. OSNC 1965, nr 12, poz. 213; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1967 r., sygn. akt I CR 563/66, publ. OSNC 1967, nr 12, poz. 227; wyrok Sądu Naj­wyższego z dnia 22 września 2005 r., sygn. akt IV CK 86/05, nie publ., LEX nr 187100), staje się ono wówczas skuteczne z chwilą doręczenia pozwu dru­giej stronie. Także złożenie wyżej wymienionego oświadczenia przed sądem w o­becności drugiej strony i wpisanie go do protokołu sądowego czyni zadość wa­runkowi wskazanej w art. 88 k.c. formy ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1965 r., sygn. akt I PR 6/65, publ. OSNC 1966, nr 2, poz. 18).

Termin do uchylenia się od skutków prawnych swego oświadczenia woli wynosi zawsze rok. Początek jego biegu art. 88. § 2. k.c. określa różnie w za­leżności od rodzaju wady. W przypadku błędu i podstępu liczy się go od dnia wykrycia błędu przez błądzącego lub powzięcie wiadomości o takim błędzie. Początek tego terminu należy liczyć od dnia, kiedy strona powodowa definityw­nie, po sprawdzeniu wstępnej informacji, dowiedziała się, że informacja ta od­powiada prawdzie.

Przywołane przepisy art. 84. k.c. oraz art. 88. k.c. stanowiły w związku
z treścią pisma (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z dnia 29 czerwca 2023 r. podstawę oddalenia powództwa o zapłatę kwoty 37.001,88 zł tytułem pozostałej części należności z umowy numer (...) z dnia 26 marca 2018 r. w zakresie dotyczącym działek o numerach (...).

W sprawie spełnione zostały wymagane prawem przesłanki skuteczności uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli o zawarciu umowy z dnia 26 marca 2018 r. złożonego przez stronę pozwaną stronie powodowej pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej w części, tj. co do działek ewidencyjnych w T., które na dzień zawierania umowy nie pozostawały w wieczystych użytkowaniu strony powodowej a co więcej część z nich nie była nawet przedmiotem prawa własności Skarbu Państwa lecz, co dotyczyło działek numer (...) i (...), stanowiły one własność Gminy T..

Strona powodowa zawierając umowę nr (...) w dniu 26 marca 2018 r. wiedziała przy tym, iż decyzją z dnia 29 marca 2016 r. Wojewoda (...) odmówił (...) spółce akcyjnej stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa położonego w T., obejmującego m.in. działki ewidencyjne nr (...) obręb T.. Postępowanie to zostało zakończone decyzją odmowną. Pomimo tego w § 1. ust. 1. umowy
z dnia 26 marca 2018 r. strona powodowa oświadczyła, że wyżej wskazane działki ewidencyjne oraz dwie inne, tj. nr (...) i (...) stanowiły własność Skarbu Państwa i pozostawały w wieczystym użytkowaniu strony powodowej, co było nieprawdą. Takie działanie strony powodowej było wprowadzeniem
w błąd drugiej strony i absolutnie nie mieściło się w kategorii „omyłki pisarskiej”, na co powoływała się strona powodowa w piśmie z dnia 8 kwietnia 2023 r. skierowanym do strony pozwanej. Treścią umowy było wyrażenie zgody przez stronę powodową – rzekomo dysponującą prawem użytkowania wieczystego co do przedmiotowych działek – na rzecz strony pozwanej na realizację konkretnych inwestycji oraz – co istotne – umieszczenie i pozostawienie nakładów inwestycyjnych w tym gruncie w zamian za wynagrodzenie określone w umowie jako roczna opłata w wysokości 27.792,45 zł „netto” powiększona o podatek VAT oraz ulegająca corocznej waloryzacji o średnioroczny wskaźnik cen towarów
i usług konsumpcyjnych, ogłaszany przez Prezesa GUS bez konieczności pisemnego powiadomienia i sporządzania aneksu do umowy. W kontekście opisanego wyżej przedmiotu umowy, jej charakteru oraz faktów, które miały miejsce na późniejszym etapie związanym z realizacją inwestycji przez stronę pozwaną i niemożliwością sfinalizowania ustanowienia służebności przesyłu – nie ulegało wątpliwości, że błąd był istotny. Gdyby na dzień zawierania umowy strona pozwana wiedziała o tym, że strona powodowa nie dysponowała prawem użytkowania wieczystego co do większości działek objętych umową, to
z pewnością nie złożyłaby oświadczenia woli o treści zawartej w umowie z dnia 26 marca 2018 r. Na jakiej bowiem innej podstawie prawnej strona powodowa mogłaby bowiem w szczególności złożyć oświadczenie o zgodzie na pozostawie­nie w gruncie nie objętym ani jej prawem własności ani choćby prawem użytkowania wieczystego nakładów inwestycyjnych, co jak się zdaje wydawać mógł uczynić tylko w oparciu o prawo unormowane art. 140. zd. II. k.c. właściciel nieruchomości względnie na podstawie art. 233. zd. II. k.c. użytkownik wieczysty nieruchomości.

Skoro przy tym strona pozwana dowiedziała się o błędzie uzyskując
w dniu 7 lutego 2023 r. pisemną informację od Wojewody (...) o tym, że postępowanie dotyczące stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa położonego
w T. a obejmującego m. in. działki ewidencyjne nr (...) zakończyło się decyzją odmowną wydaną dnia 29 marca 2016 r., to przed upływem terminu rocznego a to w piśmie z dnia 29 czerwca 2023 r. skierowanym do strony powodowej strona pozwana powołując się na art. 84. k.c. zawarła oświadczenie
o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego w umowie nr (...) z dnia 26 marca 2018 r. Oświadczenie strony pozwanej o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli w zakresie dotyczącym działek ewidencyjnych nr (...)było skuteczne i doprowadziło do nieważności umowy w zakresie tych działek. Z tego względu powództwo o zapłatę kwoty 37.001,88 zł podległo oddaleniu.

Oddaleniu podlegało także powództwo o zapłatę kwoty 1.720,02 zł tytułem zliczonych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych żądanych
w związku z zapłatą przez stronę pozwaną kwot odpowiadających sumie 62.884,74 zł.

Zgodnie z pozostałymi zawartymi przez strony umowy faktury VAT wystawiane przez (...) spółkę akcyjną przesyłane miały być na adresy strony pozwanej wskazane wprost w umowach. Strona powodowa nie wykazała, ze faktury VAT przed terminami zapłaty na fakturach wskazanymi zostały pod te adresy wysłane i doręczone. Wątpliwości te wynikały również
z treści wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 27 grudnia 2023 r. przez stronę pozwaną do strony powodowej. Niezwłocznie po przesłaniu tej wiadomości a to w dniach od 27 grudnia 2023 r. do 4 stycznia 2024 r. strona pozwana zapłaciła kwoty opierające na sumę 62.884,74 zł.

Rzeczą strony powodowej jako profesjonalisty w obro­cie gospodar­czym by­ło skompletowanie wszelkich dokumentów na wykazanie dochodzone­go przed są­dem roszczenia. Tymczasem strona powodowa nie wy­kazała stosowny­mi do­kumentami okoliczności, na które powoływała się w po­zwie. Co prawda stro­na powodowa na udowodnienie istnienia należności pie­niężnej do zapłaty, do któ­rej zobowiązany miał być pozwany, przedłożyła poza wydrukami faktur VAT odpisy zawartych przez strony umów, jednakże wydruki i odpisy dokumentów nie mogły w żaden sposób doprowa­dzić do pozytyw­nego zweryfikowania żąda­nia po­zwu (...) spółki akcyjnej w zakresie żądania zasądzenia kwoty 1.720,02 zł i były niewystar­cza­ją­ce do wykazania istnienia po stronie powodowej tej należności dochodzonej pozwem. Wydruki faktur VAT potwierdzały jedynie fakt zawarcia i powstania umów pomiędzy stronami ale nie to, kiedy doszło do ich doręczenia na adresy strony pozwanej wskazane wprost w poszczególnych umowach. Nie stanowiły one zatem same w sobie dowodu na okoliczność ich doręczenia stronie pozwanej w sposób w umowach zastrzeżony.

W niniejszej sprawie zasadność dochodzonego roszczenia o zapłatę kwoty 1.720,02 zł nie została właściwie udokumentowana przez stronę powodową. Nie wykazała ona w spo­sób należyty swojego roszczenia, w szczególności poprzez brak przedłożenia wiarygodnych dowodów świadczących o doręczeniu faktur VAT stronie pozwanej. Zgodnie zaś z treścią art. 6. k.c. to na stronie powodowej jako dysponencie ni­niej­szego postępowania spoczywał ciężar wy­kazania faktów, z któ­rych wywo­dziła ona skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową regu­łę rozkładu cię­żaru do­wodu w sporze cywilnoprawnym wskazując przede wszyst­kim, kogo ob­cią­żają skutki niepowodzenia procesu dowo­dzenia (tak zwa­ny ciężar dowodu w zna­czeniu materialnoprawnym).
W świetle wynikającej z te­go przepisu reguły, za prawdziwe mogą być w procesie cywil­nym przyjęte jedynie te fakty, które zo­stały udowodnione przez stronę obcią­żoną ciężarem ich do­wodzenia, zaś po­minięte powinny zostać te fakty, które przez stronę obciążo­ną obowiązkiem do­wodzenia nie zostały w sposób należy­ty wykazane. Nie bu­dziło przy tym wąt­pliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy to stronę po­wodową obciążał obo­wiązek wykazania istnienia roszczenia stanowiącego podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania zapła­ty. Strona powodowa o­bo­wiąz­kowi temu nie podoła­ła. Podkreślić trzeba, iż strona powodowa miała obo­wiązek przedstawić wszyst­kie dowody już w pierw­szym piśmie procesowym, a więk­szość z odpisów do­kumentów załączonych do pozwu nie pozwalała na nie­zbędne dla uwzględnienia powództwa o zapłatę kwoty 1.720,02 zł ustalenia.

Jeśli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przy­toczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Zatem skoro strona, na której spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności, nie przytoczyła wystarczających do­wodów na poparcie swych twierdzeń, to ponosi ryzyko niekorzystnego dla sie­bie rozstrzygnięcia.

(...) spółka akcyjna pomimo możliwości zgłaszania środków dowodo­wych nie zgłosiła innych do­wodów nie wykazując tym sa­mym nale­żytego zain­te­resowania swymi spra­wa­mi. Tym­cza­sem powszechnie aprobo­wa­ną w demo­kratycznych pań­stwach praw­nych zasadą pozostaje re­gu­ła, że ius civile vigilan­tibus scriptum est, co oznacza, iż prawo cywilne wymaga dbałości zaintereso­wanego o swoje prawa ( vide: uza­sadnienie wyroku Trybuna­łu Konstytucyjnego z dnia 25 maja 1999 r., sygn. akt SK 9/98, publ. OTK ZU 1999 r., nr 4, poz. 78). Sąd zaś uznał, iż nie ma pod­staw do uzu­pełnienia z u­rzędu postępowania do­wodowego. W tym za­kresie sąd nie mógł wyręczać strony
i niejako w zastęp­stwie przepro­wadzać taki dowód, gdyż takie postę­po­wa­nie byłoby sprzeczne z za­sadą kontradyktoryjno­ści ( vide: wyrok Sądu Apela­cyj­nego w Białym­stoku z dnia 25 lutego 2003 r., sygn. akt I ACa 36/03, publ. OSA 2003 r., nr 10, poz. 46). Zgodnie natomiast ze sta­nowi­skiem Sądu Najwyż­szego „od 1 lipca 1996 r. wskutek zmiany treści art. 232 KPC oraz skreślenia § 2 w art. 3 KPC nastąpiło zniesienie zasady odpo­wie­dzialności sądu za wynik postępowania dowodowego” (tak Sąd Najwyż­szy w wy­roku z dnia 7 paździer­nika 1998 r. sygn. akt II UKN 244/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 20, poz. 662 i w wyroku
z dnia 30 czerwca 2000 r., sygn. akt II UKN 615/99, publ. OSNAP 2002 r., nr 1, poz. 24). Rola sądu w sprawie winna ogra­niczać się jedynie do po­zo­stawania obiektywnym arbitrem w sporze stron (za­sada kontradyktoryjności). Sąd jedynie wyjątkowo mo­że wy­kazywać inicja­ty­wę dowodową, spoczywającą cały czas na stronach pod groźbą przegrania proce­su. Zdanie powyższe pozo­staje w pełni zgodne z przy­jętą linią orzecznic­twa i wy­kładnią Sądu Naj­wyż­szego, w myśl której „możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wskaza­nego przez strony nie oznacza, że sąd obowią­zany jest zastąpić własnym działaniem bez­czynność strony. Jedynie w szcze­gól­nych sy­tuacjach proceso­wych o wyjątko­wym charakterze sąd powi­nien sko­rzy­stać ze swojego upraw­nienia do podjęcia inicjatywy dowodowej (art. 232 kpc)” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1997 r., sygn. akt III CKN 244/97, publ. OSNC 1998 r., nr 3, poz. 52). Brak postępowania dowodo­wego prowadzonego z urzędu był przy tym usprawiedliwiony w świetle poglądu Sądu Najwyższego, w myśl którego „działanie sądu z u­rzędu i przeprowadzenie dowodu nie wska­zanego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 kpc dopusz­czalne tylko w wy­jątkowych sytuacjach proce­so­wych oraz musi wypływać z o­partego na zobiek­tywizowanej ocenie przeko­nania o ko­nieczności jego prze­prowadzenia” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 września 1998 r., sygn. akt II UKN 182/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 17, poz. 556). Pogląd ten pozostaje tym bardziej ak­tualny w świetle o­becnie obowiązującego kodeksu postępowa­nia cywilnego a w szczególności w kontekście zmian wprowadzonych ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie u­sta­wy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 172 poz. 1804) jak i ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1469 z późn. zm.) oraz wreszcie ustawą z dnia 23 marca 2023 r. o zmianie u­sta­wy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r., poz. 614).

Sąd podzielił stanowisko, zgodnie z którym „przepis art. 232 zd. 2 k.p.c. do­puszcza możliwość przeprowadzenia przez sąd dowodu nie wskazanego przez stronę, jednakże nie oznacza to obowiązku dopuszczenia takiego do­wo­du” (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyroku z dnia 28 marca 2007 r., sygn. akt I ACa 99/07, nie publ., LEX numer 370511; vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2008 r., sygn. akt I CSK 79/08, nie publ., LEX numer 395251).

Z uwagi na to, że sąd oddalił powództwo w całości, zde­cydował – postę­pu­jąc w myśl dyrektywy odpowiedzialności za wynik postępo­wania – ob­ciążyć (...) spółkę akcyjną kosztami procesu w całości (12.801,00 zł) wkładając na nią obo­wiązek zwrotu na rzecz pozwanego kosztów postępowania przez niego po­niesio­nych oraz żądanych jak i wykazanych (3.600,00 zł).

Na koszty procesu, które w sumie wyniosły 12.801,00 zł składały się o­płata od pozwu w postępowa­niu upominawczym w kwocie 1.937,00 zł (w tym o­płata w kwocie 1.261,00 zł od pozwu wnie­sionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, pokwitowanie wpła­ty na okładce tomu I akt, k. 8, k. 19), opłata od wniosku o sporządzenie uzasadnienia postanowienia referendarza sądowego o kosztach w nakazie zapłaty w kwocie 30,00 zł (k. pokwitowanie wpła­ty na okładce tomu I akt, k. 90), wynagrodze­nia zawodo­wych pełnomoc­ni­ków stron obli­czone według stawki mi­ni­malnej od wartości przedmiotu sprawy, tj. w kwo­tach po 3.600,00 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika strony w związku z elektronicznym postępowaniem upominawczym w kwocie 3.600,00 zł i kwoty po 17,00 zł poniesione tytu­łem opłaty skar­bo­wej uisz­czonej od odpisów dokumentów stwierdzających ustanowie­nie zawodo­wych pełnomoc­ni­ków proce­so­wych strony powodowej w tym pełnomocnika substytucyjnego pełnomoc­nika strony powodowej (k. 9, k. 10, k. 180, k. 181).

Zwrotu innych kosztów postępowania żadna ze stron nie żądała względnie nie wykazała ich poniesienia. W szczególności strona powodowa nie wykazała poniesienia kwoty prowizji naliczonej w związku poniesieniem opłaty od po­zwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym zaś strona pozwana nie wykazała i nie żądała uwzględnienia w ramach kosztów procesu kosztów zastęp­stwa procesowego w związku z elektronicznym postępowaniem upominawczym.

Nie zaliczył sąd do kosztów procesu kwot po 17,00 zł tytułem opłaty skar­bo­wej od odpisu dokumentu peł­nomocnictwa procesowego przed­łożonego przez peł­nomocnika strony pozwanej, gdyż do akt postępowania nie został złożony dowód za­pła­ty na­leżnej opłaty skarbowej w tym rów­nież wydruk potwierdzający doko­na­nie o­pe­ra­cji bankowej w postaci przelewu kwo­ty odpowiadającej należnej o­pła­cie skar­bo­wej z tytułu przedłożenia odpisu dokumen­tu pełnomocnictwa wykazujące­go u­mo­co­wa­nie osoby wy­stępującej jako pełnomoc­nik strony pozwanej [ vide: § 3. ust. 1. i ust. 2. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 wrze­śnia 2007 r. w sprawie zapłaty opłaty skarbowej (Dz. U. nr 187, poz. 1330)].

Sąd postanowił obciążyć stronę powodową całością kosztów procesu
w łącznej kwocie 12.801,00 zł związanych z wnie­sieniem pozwu w elektronicznym po­stępowaniu u­po­mi­naw­czym a następnie w postępowaniu upominawczym oraz w związku z wniesieniem sprzeci­wu od na­kazu zapłaty przez profesjo­nalnego pełnomocnika strony pozwanej a także zasądzić od (...) spółki akcyjnej na rzecz (...) spółki z o­graniczoną odpowiedzialnością kwotę 3.600,00 zł odpowiadającą kosztom poniesionym przez pozwanego. Koszty postępo­wania zasądzo­ne na rzecz strony pozwanej przy uw­zględnieniu treści żądania sprzeciwu obejmowały zatem koszty związa­ne za­stęp­stwem procesowym przez zawodowego peł­nomoc­ni­ka, tj. koszty wynagro­dze­nia (3.600,00 zł).

Jednocze­śnie kwota 12.801,00 zł wskazana wyżej odpowia­dała całości kosz­tów postępowania na zasadzie unifikacji i kon­centracji roz­strzygnię­cia
o kosz­tach po­stę­powa­nia. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania powin­no bo­wiem zna­leźć wyraz w o­rze­czeniu kończącym postę­powanie i dotyczyć co do zasady wszyst­kich kosz­tów powstałych w związku z prowadzonym postępo­wa­niem cy­wilnym. Wynikało to wprost z zasady unifikacji i zasady koncentracji kosz­tów postępo­wania wyra­żonej w art. 108. § 1. k.p.c.

Wyżej wskazane względy zdecydowały o tym, że orzeczono jak w pkt I. sen­tencji na podstawie § 2. ust. 1., ust. 2. i ust. 5. umowy z dnia 26 marca 2018 r. numer (...)w zw. z art. 353 ^{( 1)}. k.c. oraz art. 471. k.c., art. 476. k.c. i art. 477. § 1. k.c. ale i art. 84. k.c. oraz art. 88. k.c. a także art. 6. k.c. i art. 232. k.p.c. a także w o­parciu o po­zostałe wska­zane w tre­ści uza­sad­nienia przepisy.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt II. sentencji po myśli art. 98. § 1., § 1 ¹. i § 3. k.p.c. w zw. z art. 99. k.p.c. i art. 108. § 1. k.p.c. oraz art. 109. § 1. k.p.c. jak i art. 18. ust. 1. w zw. z art. 13. ust. 2. i art. 19. ust. 2. pkt 2) a także art. 25b. ust. 2. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywil­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r., poz. 959 z późn. zm.) oraz
w oparciu o § 2. pkt 5) w zw. z § 3. ust. 2. jak i § 3. ust. 1. pkt 6) rozporządze­nia Ministra Sprawie­dliwości z dnia 22 paździer­ni­ka 2015 r. w spra­wie opłat za czynności radców praw­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 z późn. zm.) a także art. 1. ust. 1. pkt 2) u­stawy z dnia 16 li­stopada 2006 r. o opła­cie skarbo­wej (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 2111 z późn. zm.).

SSR Michał Bień

Tarnów, dnia 20 czerwca 2025 r.