Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18.10.2019r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący: Sędzia Janusz Kukla

Protokolant sąd. U. G.

po rozpoznaniu w dniu 23.05.2019r. i 08.10.2019r. sprawy

R. K.

s. Z. i D. z d. J.

ur. (...) w Z.

oskarżonego o to, że :

w dniu 10 kwietnia 2018 roku w P. przy ul. (...), rejonu (...), poprzez rozwiercenie wkładki zamków w drzwiach wejściowych, wdarł się do domu należącego do M. S. (1) oraz wbrew jej żądaniom jako osoby uprawnionej nie opuścił go, czym naruszył jej mir domowy

to jest o przestępstwo z art. 193 kk

I.  uznaje oskarżonego R. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 193 kk i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych każda, co stanowi kwotę 3.000 (trzy tysiące) złotych,

II.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego R. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem kosztów sądowych w tym kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 499/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 października 2019 roku

Sąd ustalił stan faktyczny:

Oskarżony R. K. i oskarżycielka posiłkowa M. S. (1) od stycznia 2004 roku do 2010 roku pozostawali w związku konkubenckim. Od 2 grudnia 2015 roku do 29 marca 2018 roku wraz z ich trójka małoletnich dzieci mieszkali razem w domu przy ul. (...) w P., którego właścicielem jest M. S. (1).

Dowód: zeznania świadka: M. S. (1) k. 9-11, 103-104, częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. K. k. 68-69, 70-71, 102-103.

Oskarżycielka posiłkowa M. S. (1) wraz z oskarżonym R. K. w dniu 30 października 2016 roku zawarła na okres 1 roku umowę użyczenia, która określała m. in. ich wzajemne relacje, sposób korzystania z pomieszczeń w budynku oskarżycielki posiłkowej, wartość i rodzaj kosztów, które oskarżony miał ponosić.

Dowód: zeznania świadka: M. S. (1) k. 9-11, 103-104.

W związku z niewywiązywaniem się z obowiązków zawartych w umowie, w tym uiszczania opłat m. in. za media oskarżycielka posiłkowa w dniu 26 lipca 2017 roku wypowiedziała oskarżonemu umowę, która wobec upływu okresu na jaki została zawarta ustała w dniu 31 października 2017 roku.

Dowód: zeznania świadka: M. S. (1) k. 9-11, 103-104.

Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2018 roku (sygn. akt.(...) Sąd Rejonowy w Z. zobowiązał oskarżonego do opuszczenia budynku należącego do M. S. (1). Oskarżony nie chciał wykonać ww. postanowienia i bezskutecznie próbował się od niego odwołać, dlatego też w dniu 29 marca 2018 roku matka oskarżycielki posiłkowej M. S. (2) wraz z L. S. i R. S. zamknęły dom i nie wpuściły oskarżonego do budynku, co skutkowało wezwaniem przez R. K. funkcjonariuszy policji na miejsce zdarzenia. Oskarżony w obecności policjantów zabrał swoje rzeczy z domu M. S. (1) i w konsekwencji opuścił jej dom.

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. K. k. 68-69, 70-71, 102-103, zeznania świadków: M. S. (1) k. 9-11, 103-104, M. S. (2) k. 20-21, 119-120, L. S. k. 28-29, 120-121, R. S. k. 34-35, 121-122, Postanowienie Sądu Rejonowego w Z. z dnia 10 stycznia 2018 r. sygn. akt.(...) k. 54, Postanowienie Sądu Rejonowego wZ. z dnia 22 marca 2018 r. sygn. akt.(...) k. 19, Postanowienie Sadu Okręgowego w N. z dnia 6 czerwca 2018 r. sygn. akt (...) k. 52, kserokopia Skargi na czynności komornika sądowego k. 18.

W dniu 10 kwietnia 2018 roku w P. przy ul. (...), oskarżony poprzez rozwiercenie wkładki zamków w drzwiach wejściowych, wdarł się do domu należącego do M. S. (1) oraz wbrew jej żądaniom, jako osoby uprawnionej nie opuścił go. Wezwani na miejsce zdarzenia funkcjonariusze policji nakazali oskarżonemu opuścić nieruchomość należącą do oskarżycielki posiłkowej, co w konsekwencji uczynił.

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. K. k. 68-69, 70-71, 102-103, zeznania świadków: M. S. (1) k. 9-11, 103-104, M. S. (2) k. 20-21, 119-120, L. S. k. 28-29, 120-121, R. S. k. 34-35, 121-122, J. U. k. 31-32, M. K. k. 37-38, 121, H. J. k. 49-50, 122-123.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony R. K. nie przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia w których podał, iż działał w trybie art. 343 §2 kc (k. 69/2, k. 71).

W toku postepowania przed sądem, oskarżony R. K. ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których przyznał, że to on rozwiercił wkładki zamku do domu, w którym mieszkał wraz z dziećmi i M. S. (1). Wskazał, że kilka dni przed 10 kwietnia 2018 roku w wyniku zamknięcia drzwi i bramy wejściowej przez oskarżycielkę posiłkową i jej rodzinę nie mógł wraz z ich dwójką dzieci wejść do domu, dlatego wezwał funkcjonariuszy policji. Pomimo interwencji i tak nie został wpuszczony do domu M. S. (1), która za pośrednictwem ich córki O. przekazała mu jego rzeczy. Dodał, że przed zdarzeniem w dniu 10 kwietnia 2018 roku zwracał się w formie SMS-ów do oskarżycielki posiłkowej o wydanie rzeczy i kluczy do domu, gdyż znów chciał zamieszkać w jej domu. Wskazał, że w dniu zdarzenia, wobec braku zgody pokrzywdzonej na wydanie rzeczy, podjął działania w stanie wyższej konieczności i przy pomocy wiertarki rozwiercił wkład w zamku w drzwiach wejściowych do których wcześniej miał klucze, a w miejsce uszkodzonego zamku założył nowy. Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze policji, pomimo że powoływał się na treść art. 343 kc, nakazali mu opuścić dom pokrzywdzonej.

Oskarżony jest kawalerem, posiada troje dzieci, które utrzymuje. Utrzymuje się z własnej działalności gospodarczej, nie posiada żadnego majątku. Oskarżony nie był uprzednio karany sądownie. Jest zdrowy psychicznie i fizycznie.

Dowód: dane osobowe k. 47, 68, 70, karta karna k. 46.

Sąd zważył co następuje:

Ustalając stan faktyczny sprawy sąd oparł się w całości o zeznania pokrzywdzonej M. S. (1) i świadków: M. S. (2), L. S., J. U., R. S., M. K. i H. J., częściowo wyjaśniania oskarżonego R. K., ponadto o dowody z dokumentów w postaci protokołu zatrzymania rzeczy ze spisem i opisem rzeczy, protokołu oględzin miejsca, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie, kserokopii Skargi na czynności komornika sądowego, kserokopii Postanowienia Sądu Rejonowego w Z.z dnia 22 marca 2018 r. (sygn. akt. (...)Postanowienia Sądu Okręgowego w N. z dnia 6 czerwca 2018 r. (sygn. akt (...) Postanowienia Sądu Rejonowego w Z. z dnia 10 stycznia 2018 r. (sygn. akt. (...) a także dane osobowo-poznawcze oraz kartę karną.

Na wstępie należy podkreślić, że wobec nieprzyznania się do winy przez oskarżonego, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie uznać należy za sporny. Z jednej strony jest to wersja przedstawiona przez oskarżycielkę posiłkową oraz świadków: M. S. (2), L. S., J. U., R. S., M. K. i H. J., a z drugiej relację oskarżonego, który powołując się na art. 343 kc twierdził, że działał w ramach dozwolonej samopomocy.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego, zasługują na uwzględnienie i są wiarygodne jedynie co do kwestii rozwiercenia wkładki zamków w drzwiach wejściowych domu należącego do M. S. (1). Nic nie wskazuje, aby oskarżony miał je złożyć nierzetelnie, albo, aby miały one nie polegać na prawdzie. Z kolei zaprzeczenie przez oskarżonego, aby miał wedrzeć się do domu należącego do M. S. (1) oraz wbrew jej żądaniom, jako osoby uprawnionej nie opuścił go, naruszając tym samym jej mir domowy, zdaniem Sądu miało na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione przestępstwo. Wyjaśnienia oskarżonego - powołującego się na przepis art. 343 kc - w tym zakresie Sąd uznał za niewiarygodne. Linia obrony oskarżonego polegała na zaprzeczaniu czynu zarzuconego mu aktem oskarżenia. Nieprzyznanie się do winy w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem w kontekście nie tylko zeznań pokrzywdzonej M. S. (1) oraz świadków M. S. (2), L. S., J. U., R. S., M. K. i H. J., a także wobec zalegających w aktach sprawy dokumentów, Sąd uznał za nieprawdziwe.

Zeznania pokrzywdzonej M. S. (1) zdaniem Sądu są w pełni wiarygodne i zasługują na uwzględnienie. Zarówno treść tych zeznań, jak i zestawienie ich ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją nie dały żadnych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. W ocenie Sądu wypowiedzi pokrzywdzonej odnośnie istotnych okoliczności sprawy są stanowcze i konsekwentne, co nadaje im walor wiarygodności. M. S. (1) zeznała, że od dłuższego czasu nie jest już w związku konkubenckim z oskarżonym, jednakże ze względu na dobro ich wspólnych dzieci mieszkali ze sobą. Wskazała, że pomimo postanowienia Sądu Rejonowego w Z. z dnia 10 stycznia 2018 roku (sygn. akt. (...) zobowiązującego oskarżonego do opuszczenia budynku należącego do niej oskarżony wpierw nie chciał się wyprowadzić, a później, pod pretekstem zabrania swoich rzeczy, wielokrotnie ją nachodził w jej domu. Dodała, że nie była naocznym świadkiem zdarzenia z dnia 10 kwietnia 2018 roku, gdyż wówczas przebywała na zabiegu rehabilitacji kolana, a o rozwierceniu wkładki zamków w drzwiach wejściowych jej domu dowiedziała się od córki O., która wezwała na miejsce zdarzenia Policję. Gdy przyjechała do domu funkcjonariusze uspokoili ją i na jej wyraźne żądanie nakazali oskarżonemu opuścić jej domu.

Zeznaniom świadków: J. U., M. K. i H. J. Sąd nadał walor całkowitej wiarygodności, bowiem są to osoby obce dla oskarżonego i w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, dla których świadkowie ci mogliby składać zeznania niezgodnie z rzeczywistością, narażając się na poniesienie odpowiedzialności karnej. Świadkowie ci zgodnie zeznali, że w dniu 10 kwietnia 2018 roku widzieli jak oskarżony kilkakrotnie przejeżdża przed domem M. S. (1), a gdy samochodu pokrzywdzonej nie było na podjeździe wjechał i zaparkował swój samochód przed jej domem. Następnie pozostawiając dwójkę najmłodszych swoich dzieci w samochodzie podszedł do drzwi wejściowych domu pokrzywdzonej i rozwiercił wkładki zamków w drzwiach wejściowych, po czym wszedł do środka. Wówczas z domu wybiegła najstarsza córka oskarżonego O. i krzycząc pobiegła do M. K. prosząc, aby ta wezwała policję. Wszyscy ci świadkowie zgodnie zeznali, że próbowali bezskutecznie dodzwonić się do pokrzywdzonej M. S. (1) i jej matki M. S. (2), po czym o całym zajściu poinformowały R. S. i L. S..

Ponadto za wiarygodne Sad uznał także zeznania M. S. (2), L. S. i R. S.. Zeznania ich były logiczne, spójne i wzajemnie ze sobą korelowały. Zeznawali odnośnie okoliczności, o których wiedzę posiadali. Ich zeznania wzajemnie się uzupełniały, tworząc wraz z pozostałym materiałem dowodowym jedną logiczną całość. Świadkowie posiadali wiedzę jedynie odnośnie okoliczności pobocznych, nie byli na miejscu zdarzenia w dniu 10 kwietnia 2018 roku, nie widzieli oskarżonego jak rozwierca wkładki zamków w drzwiach wejściowych, ani tego jak wdarł się do domu należącego do M. S. (1). M. S. (2) zeznała, że przed zaistniałym w dniu 10 kwietnia 2018 roku zdarzeniem, z uwagi na negatywne zachowanie oskarżonego wobec jej córki M. S. (1), zadecydowała o wymianie zamków w drzwiach wejściowych do budynku jej córki. Natomiast odnośnie dnia zdarzenia, to widziała jak oskarżony po przyjeździe Policji przebywał w domu pokrzywdzonej i w obecności funkcjonariuszy kłócił się z M. S. (1), po czym, po dłuższym czasie, na wyraźne kolejne żądanie pokrzywdzonej, w asyście policjantów wyszedł na zewnątrz zabierając ze sobą dwoje najmłodszych dzieci.

Wszystkie zgromadzone w sprawie dowody w postaci: protokołu zatrzymania rzeczy ze spisem i opisem rzeczy, protokołu oględzin miejsca, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie, kserokopii Skargi na czynności komornika sądowego, kserokopii Postanowienia Sądu Rejonowego w Z.z dnia 22 marca 2018 r. (sygn. akt. (...), Postanowienia Sądu Okręgowego w N. z dnia 6 czerwca 2018 r. (sygn. akt (...)), Postanowienia Sądu Rejonowego w Z. z dnia 10 stycznia 2018 r. (sygn. akt. (...) są wiarygodne. Dowody te odpowiadają treści zeznań w/w świadków i pokrzywdzonej, co dodatkowo dodaje im waloru wiarygodności. Zdaniem sądu rzetelnie oddają okoliczności, na temat jaki zostały sporządzone. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości i do ich treści zastrzeżeń nie wnosiła.

Na gruncie niniejszej sprawy uprawnione są następujące uwagi:

Przedmiotem ochrony przepisu art. 193 kk jest przede wszystkim wynikające z prawa do prywatności prawo do spokojnego, wolnego od bezprawnych zakłóceń, korzystania ze swojego mieszkania, jak również do decydowania o tym, kto może w nim przebywać. Przestępstwo z art. 193 kk jest przestępstwem powszechnym i może być popełnione przez każdego, dla kogo miejsce chronione przez ten przepis jest miejscem "cudzym". Czyn zabroniony opisany w art. 193 kk można popełnić przez działanie (wdarcie się) lub zaniechanie (nieopuszczenie pomieszczenia mimo żądania uprawnionego podmiotu). Przez wdarcie się należy rozumieć każde zachowanie się sprawcy polegające na przedostaniu się do miejsca, o którym mowa w przepisie, wbrew woli gospodarza tego miejsca. W przypadku pomieszczeń niepełniących funkcji użyteczności publicznej, czyli przede wszystkim domów i mieszkań, wdarciem się jest każde wejście do tych pomieszczeń osoby obcej, jeśli nie uprzedzi ona o swoim zamiarze osób znajdujących się wewnątrz (pukaniem czy dzwonkiem do drzwi), nawet gdyby drzwi były otwarte na oścież. Można bowiem przyjąć, że mieszkający mają ex definitione wolę, by nie być nachodzonymi przez obce osoby. Wdarcie może być połączone z pokonaniem przeszkody fizycznej (wyłamanie zamka, przeskoczenie płotu, wybicie szyby), ale nie jest to konieczne dla bytu przestępstwa. Czyn zabroniony z art. 193 można popełnić jedynie umyślnie i to wyłącznie w zamiarze bezpośrednim, a to z uwagi na użycie znamion czasownikowych wskazujących na działanie ukierunkowane wyraźnie na przełamanie woli uprawnionego ("wdziera się", "wbrew żądaniu (...) nie opuszcza"). Słusznie przy tym dopuszcza się istnienie zamiaru quasi-ewentualnego (znamię czasownikowe musi być objęte "chceniem" sprawcy, co do istnienia zakazu ze strony uprawnionego wystarczy "godzenie się").

W realiach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że oskarżony wdarł się do mieszkania, którego pokrzywdzona M. S. (1) jest właścicielem, albowiem gdy pokrzywdzonej nie było w mieszkaniu (co wskazywał na brak samochodu na podjeździe), rozwiercił wkładki zamków w drzwiach wejściowych i wszedł do jego wnętrza. Oskarżony nie miał właściwego klucza ze względu na fakt wymiany zamków przez M. S. (2). Ponadto pokrzywdzona dysponowała Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2018 roku (sygn. akt. (...) Sądu Rejonowego w Z., który zobowiązał oskarżonego do opuszczenia budynku należącego do M. S. (1), a więc R. K. miał świadomość, iż wchodzi bez pozwolenia do domu pokrzywdzonej. R. K. po tym jak rozwiercił wkładki zamków w drzwiach wejściowych wszedł do środka i dopiero gdy jego najstarsza córka O. K. zawiadomiła policję z telefonu sąsiadki, w obecności funkcjonariuszy na kolejne wyraźne żądanie pokrzywdzonej wyszedł z domu M. S. (1). Oskarżony popełnił zarzucony mu czyn zabroniony umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony zdawał sobie sprawę, że działanie jego wypełnia znamiona czynu zabronionego. Wobec powyższych rozważań prawnych oraz ustalonego przez Sąd stanu faktycznego, należy uznać, iż oskarżony swoim działaniem w pełni wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 193 kk.

Należy zauważyć, ze swoje bezprawne zachowanie oskarżony przybyłym na miejsce funkcjonariuszom, jak i przed Sądem tłumaczył przepisami art. 343 kc.

Zgodnie z art. 339 kodeksu cywilnego domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. Posiadacz może być posiadaczem w dobrej wierze (wtedy, kiedy nie może przypuszczać, że posiada rzecz bez tytułu prawnego) i w złej wierze (wtedy, kiedy wie, że posiada rzecz bez tytułu prawnego). Naruszenie posiadania, nawet w złej wierze jest zabronione przez przepisy prawa cywilnego (art. 342 k.c.). Przepisy nie różnicują podmiotów naruszających posiadanie poprzez zastrzeżenie, że nie może nim być właściciel. W konsekwencji także przeciwko właścicielowi posiadacz może wykorzystywać instrumenty ochrony posiadania wskazane w kodeksie cywilnym. Do instrumentów tych zalicza się cywilistyczna obrona konieczna, opisana w art. 343 k.c. oraz roszczenia z art. 344 k.c. Posiadacz może zastosować obronę konieczną, ażeby odeprzeć samowolne naruszenie posiadania. Polega ona na następującym niezwłocznie po samowolnym naruszeniu posiadania przywróceniu własnym działaniem stanu poprzedniego z zastrzeżeniem iż posiadaczowi nie wolno przy tym stosować przemocy względem osób. Ponadto znamion przestępstwa z art. 193 k.k. nie może zrealizować osoba, której przysługuje prawo dostępu do obiektu, ponieważ wtedy nie stanowi on dla niej mienia ,,cudzego” (zob. Postanowienie SN z dnia 3 lutego 2011 r., V KK 415/10). Podkreślić należ, że R. K. nie jest właścicielem nieruchomości, a M. S. (1) od lipca 2017 roku podejmowała kroki prawne, aby pozbawić w sposób legalny posiadania, a to poprzez wypowiedzenie zawartej w dniu 30 października 2016 roku umowy użyczenia, czy też wydania przez Sąd Rejonowy w Z. postanowienia z dnia 10 stycznia 2018 r. (sygn. akt. (...)), w którym zobowiązał oskarżonego do opuszczenia budynku należącego do M. S. (1) (k. 54).

Oceniając stopień winy oskarżonego należy zauważyć, że jest on osobą dorosłą, od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego i która winna zdawać sobie sprawę z tego, że naruszanie miru domowego osoby trzeciej poprzez wdarcie się do niego bez zgody właściciela, stanowi przestępstwo i nie może zasługiwać na pobłażliwość, zwłaszcza ze strony Sądu. Nie można nie zauważyć, że oskarżony zdawał sobie sprawę ze znaczenia swojego czynu i wiedział, że czyn którego się dopuścił stanowi przestępstwo.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, jakim jest prawo każdego człowieka do prywatności, prawo do spokojnego, wolnego od bezprawnych zakłóceń, korzystania ze swojego mieszkania, jak również do decydowania o tym, kto może w nim przebywać, które to oskarżony swoim nagannym zachowaniem naruszył.

Co do wymiaru kary:

Czyn popełniony przez oskarżonego cechuje znaczy stopień winy i społecznej szkodliwości. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę uprzednią niekaralność oskarżonego.

Podkreślić należy, że przestępcze zachowanie oskarżonego było działaniem przemyślanym, do którego wcześniej się przygotował. Oskarżony skorzystał z momentu, w którym pokrzywdzonej nie było w domu i wtedy przystąpił do swojego nagannego działania. Podkreślenia wymaga, że było to działanie aroganckie, poprzez które oskarżony okazał niewątpliwą pogardę dla porządku prawnego.

Sąd uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 193 kk, wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 20 złotych każda. Co do wymierzonej kary grzywny należy stwierdzić, że jakkolwiek zawiera ona w sobie niezbędny element dolegliwości, to jednak nie przekracza realnych możliwości płatniczych oskarżonego. W zakresie dotyczącym wysokości stawki dziennej uwzględniono dyrektywy o jakich stanowi art. 33 § 3 kk.

Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara adekwatna jest do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zgodna z wymogami, o jakich stanowi art. 53 kk. Wymierzając ją Sąd wziął pod uwagę, aby dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy oskarżonego, cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma wobec niego osiągnąć, a nadto aby zostały spełnione potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej w kontekście ogólnospołecznym. W ocenie Sądu oskarżony wobec wydania w stosunku do niego wyroku skazującego zrozumie naganność swojego postępowania i będzie w przyszłości zachowywać się zgodnie z prawem, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Z niniejszego postępowania i wydania wyroku skazującego winien on wyprowadzić na przyszłość pozytywny wniosek i unikać bezprawnych zachowań.

Orzeczenie o kosztach oparto na zasadzie art. 627 kpk zasądzając od oskarżonego R. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 340 złotych tytułem kosztów sądowych w tym kwotę 300 złotych tytułem opłaty. W ocenie Sądu zasadnym jest, aby oskarżony poniósł koszty sądowe we własnej sprawie, uznano bowiem, że przesłanki mogące skutkować zwolnieniem oskarżonego od ich ponoszenia, a o jakich stanowi art. 624 § 1 kpk, nie zachodzą.