Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Asesor sądowy Jerzy Wróbel
Protokolant:	sekretarz Beata Jarosz

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2020 r. w Zakopanem

sprawy z powództwa S. R. (1), A. R.

przeciwko M. W. (1)

o nakazanie wykonania czynności

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powodów S. R. (1), A. R. na rzecz pozwanej M. W. (1) kwotę 3 617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sygn. akt I C 122/19

Uzasadnienie Wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem z dnia 10 lipca 2020 roku

Pismem z dnia 8 kwietnia 2019 roku powodowie – A. R. oraz S. R. (1) – wnieśli pozew przeciwko pozwanej – M. W. (1) – domagając się nakazania pozwanej powstrzymania się od oddawania osobom trzecim w najem będącego jej własnością lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Z. przy ul. (...) na cele gospodarcze lub jakiekolwiek inne cele nie służące bezpośrednio zaspokajaniu indywidualnych potrzeb mieszkaniowych oraz nakazanie pozwanej M. W. (1) powstrzymanie się od naruszeń zakresu korzystania z pozostających we współwłasności części wspólnych nieruchomości – korytarza numer 5 położonego na parterze, korytarza numer 1.2 położonego na piętrze oraz położonych w piwnicy pomieszczeń gospodarczych oznaczonych numerami od 0.1 do 0.5 ponad stan określony w ugodzie sądowej z dnia 10 listopada 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt I Ns 4/13. Ponadto powodowie wnieśli o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazali, że prowadzona w lokalu należącym do wnioskodawczyni działalność gospodarcza (gastronomiczna) zakłóca w sposób rażący i zdecydowanie ponad przeciętną miarę korzystanie z ich nieruchomości.

W odpowiedzi na pozew (k. 56) pozwana wniosła o oddalanie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

A. R. oraz S. R. (1) są współwłaścicielami lokalu numer (...) położonego w budynku pod adresem (...). M. W. (1) jest właścicielką lokalu numer (...). Lokale te zostały wydzielone ugodą sądową w sprawie I Ns 4/13.

dowód:Okoliczność bezsporna;

ugoda sądowa k. 130

Budynek przy ul. (...) jest to stary, jeszcze przedwojenny, budynek położony przy uczęszczanym szlaku turystycznym. Został zakupiony przez matkę M. Z.. Po II wojnie światowej Z. W. prowadziła w części tego budynku (tam gdzie prowadzona była działalność w lokalu pozwanej) działalność gospodarczą (gastronomiczną). Sprzedawała turystom maliny ze śmietaną. Pozostała część budynku została przeznaczona na cele mieszkaniowe. Po jej śmierci w latach 90. działalność gastronomiczną prowadziła pozwana aż do 2012 roku. Następnie ta część została wynajęta U. i M. W. (2), którzy prowadzili okresowo w trakcie sezonu letniego działalność gastronomiczną. W budynku w pomieszczeniu nr 2 znajdowała się kuchnia. Obecnie działalność gospodarcza nie jest prowadzona, jakkolwiek pozwana planuje wynająć ponownie swój lokal.

dowód:zeznania M. W. (1) k. 118.

plan budynku k. 122-127

W związku z tą działalnością gospodarczą w szczycie sezonu (sierpniu) najemcy zatrudniali jednego pracownika, który aby skorzystać z toalety (pomieszczenie 6) musiał przejść przez nieruchomość wspólną tj. korytarz (pomieszczenie 5).

dowód: zeznania M. W. (1) k. 118.

zeznania S. R. (2) k. 115-116

plan budynku k. 122-127

W 2011 roku do budynku (części obecnie będącej lokalem numer (...)) wprowadzili się powodowie. Mieszkają tam wraz z córką (ur. (...)). W latach 2012 do 2016 prowadzili gospodarczą działalność gastronomiczną. W swojej części budynku posiadali urządzoną kuchnię. Od 2016 roku powodowie nie gotują w budynku wystawiając przed budynek budkę gdzie sprzedają zapiekanki, lody i frytki, a także sprzedają wyroby artystyczne.

dowód:zeznania S. R. (2) k. 115-116

zeznania A. R. k. 116-117.

Relacje miedzy stronami postępowania są złe. Także złe są relacje miedzy powodami a U. i M. W. (2).

dowód:zeznania M. W. (1) k. 118

zeznania S. R. (2) k. 115-116

zeznania A. R. k. 116-117.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na środkach dowodowych wskazanych przez strony i do tych dowodów ograniczył postępowanie dowodowe.

Jakkolwiek głównym dowodem w sprawie są zeznania stron należy do nich podchodzić z dystansem, albowiem każda ze stron ma interes odpowiednim rozstrzygnięciu sprawy, a ponadto strony są silnie skonfliktowane.

W ocenie Sądu zeznania powodów są niewiarygodne w zakresie opisywanych przez nich uciążliwości działalności gastronomicznej prowadzonej w lokalu nr (...). W ocenie Sądu zeznania te podyktowane są jedynie chęcią wygrania procesu i rozstrzygnięcia na swoją rzecz jednego ze sporów z pozwaną i jej najemcami. Powodowie mieszkają w budynku od 2011 roku, przez ponad 7 lat nie zgłaszali zastrzeżeń do prowadzonej przez pozwaną działalności, sami w przez 4 lata, w wykorzystywanej przez siebie części budynku, mieli kuchnie, w której gotowali lub odgrzewali posiłki. To jest prowadzili identyczną działalność gospodarczą jak pozwana lub jej najemcy.

Niewiarygodne są też opisy zagrożenia jakie mieliby powodować pracownicy pracujący w lokalu pozwanej. Obecnie powodowie prowadzą na tej samej działce działalność konkurencyjną do działalności prowadzonej w lokalu pozwanej. Z ich mieszkania korzystają obce osoby tj. pracownicy ich działalności gospodarczej, jednakże argumentują, że wspólne korzystanie z małego korytarza w celu dojścia do toalety przez pracownika najemców pozwanej jest przyczyną stresu dla ich dziecka. Ewentualny stres może wynikać z konfliktu z U. i M. W. (2), ale roszczenie pozwu nie uniemożliwi im korzystania z lokalu numer (...) do innych celów niż gospodarcze, a więc i tego potencjalnego stresu nie zniweluje.

Zeznania M. W. (1) Sąd uznał w przeważającej mierze, w zakresie potrzebnym do rozstrzygnięcia sprawy, za wiarygodne. Opisała ona w sposób pełny i logiczny całą historię budynku, a także sposoby w jakie działalność gospodarcza była w nim prowadzona. Rzeczywiste powody sporu i konfliktu między stronami nie były przedmiotem zainteresowania Sądu, w tym zakresie więc Sąd nie ocenia w ogóle zeznań pozwanej.

Wnioski dowodowe złożone po wymianie pism procesowych oraz po zeznaniach stron Sąd uznał za spóźnione i z tego względu pominął.

Dokumenty dołączone do akt były wiarygodne, co do ich prawdziwości nie było wątpliwości tak Sądu jak i stron.

Sąd zważył co następuje

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 222 § 2 k.c. przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Natomiast zgodnie z art. 144 k.c. właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.

W ocenie sądu nie zostało przez powodów wykazane, aby prowadzenie działalności gospodarczej w lokalu pozwanej zakłócało korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.

W pierwszej kolejność wskazać należy, że Sąd w zakresie uciążliwości tej działalności, nie dał wiary powodom uznając ich zeznania za niewiarygodne.

Po drugie wskazać należy, że w ocenie Sądu prowadzenie działalności gospodarczej nawet w budynku przeznaczonym na budynek mieszkalny nie jest niezgodne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem nieruchomości i stosunkami miejscowymi.

Na obszarze P. powszechne jest od XIX wieku, że prowadzona jest działalność gospodarcza w budynkach mieszkalnych. Zazwyczaj jest to działalność pensjonatowa, ale zdarza się tez drobna działalność gastronomiczna lub połączenie obu tych działalności. Samo prowadzenie takiej działalności jest więc w stosunkach na tym terenie czymś normalnym i powszechnie praktykowanym. Należy oczywiście wskazać, że czym innym jest zgodność prowadzenia tego rodzaju działalności z prawem administracyjnym, a czym innym zgodność z prawem cywilnym. Oczywiste jest że działalność gastronomiczna powinna spełniać m.in. wymogi sanepidu. Jednakże kwestia ta jest poza zakresem zainteresowania Sądu, o ile działalność nie narusza art. 144 k.c. i art. 222 § 2 k.c.

Dodatkowo wskazać należy, że położenie nieruchomości, której dotyczy pozew, nawet jak na podhalańskie warunki jest wyjątkowe. Jest ona, jak wskazują strony, oddalona od innych zabudowań, za to przy uczęszczanym szlaku turystycznym blisko parku narodowego. Nieruchomość ta praktycznie od zawsze wykorzystywana była także gospodarczo i między innymi z tej działalności żyje już trzecie pokolenie rodziny stron. Tak pozwana jak i powodowie wykorzystują nieruchomość do prowadzenia swojej konkurencyjnej względem siebie działalności gospodarczej. Był nawet okres, że w obu częściach budynku znajdowały się kuchnie.

W ocenie Sądu roszczenie o zakazanie oddawania osobom trzecim w najem nieruchomości w celu prowadzenia działalności gospodarczej w chwili gdy samemu na tej nieruchomości prowadzi się działalność gospodarczą, a wcześniej w tym samym budynku znajdowała się kuchnia nie zasługuje na uwzględnienie. Nawet gdyby uznać, że pewne negatywne skutki prowadzenia tej działalności mają wpływ na nieruchomość powodową to wpływ ten niewątpliwie nie zakłóca korzystania z nieruchomości powodów ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości, a zwłaszcza ze stosunków miejscowych.

Niezasadnym było powoływanie się przez powodów na art. 22 ust 3 pkt 4 ustawy prawo własności lokali, albowiem przepis ten dotyczy „zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej”. W pozwie powodowie powoływali się jednak na zmianę przeznaczenia nieruchomości lokalowej pozwanej. Dokonany podział na lokale wymaga aby korzystając z lokalu nr (...) korzystać także z pomieszczenia numer 5, które prowadzi do toalety (pomieszczenie 6). Jednakże nie powoduje to zmiany przeznaczenia nieruchomości wspólnej.

Przenosząc niniejsze rozważania na ocenę analizy zasadności powództwa wskazać należy, że roszczenie zakazania wynajmowania lokalu na prowadzenie działalności gospodarczej niewątpliwie jest zbyt daleko idące i jako takie podlegało oddaleniu. Powodowie nie zaproponowali innych sposób rozwiązania ich ewentualnego problemu czy to przez zakazanie tylko jakiegoś rodzaju działalności, czy też przykładowo przebudowę i zmianę wentylacji w budynku. Postępowanie dowodowe, jak i przedstawione pod osąd roszczenie, nie pozwoliło sądowi, wobec poczynionych ustaleń, na nic innego jak tylko oddalenie roszczenia.

Odnosząc się do punktu II pozwu wskazać należy, że jak wskazał m.in. Sąd Okręgowy analizując zażalenie na zabezpieczenie ugoda nie zawiera żadnych szczególnych postanowień dotyczących korzystania z nieruchomości, a więc tak ogólne jak w punkcie II pozwu sformułowanie zakazu naruszeń jest niewystarczające, a orzeczenie je uwzględniające nie nadawałoby się do wykonania.

Wobec zwrócenia już uwagi na tę kwestię przez Sąd Okręgowy, Sąd Rejonowy nie wzywał powodów do sprecyzowania powództwa, a wobec faktu, ze powodowie tego nie uczynili opisane w punkcie II pozwu roszczenie także podlegało oddaleniu.

Wobec powyższego w punkcie I sąd oddalił powództwo.

W punkcie II sąd orzekł o kosztach zgodnie z art. 98 k.p.c. i § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądzając na rzecz pozwanej kwotę 3 617 zł, na którą składała się kwota 3 600 zł zastępstwa adwokackiego, wobec wskazanej przez powodów wartości przedmiotu sporu (k.40) oraz 17 zł opłaty od pełnomocnictwa.