Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Łukasz Kuczera

Protokolant: Starszy Sekretarz Sądowy Przemysław Cyrwus

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2022 r. w Zakopanem

na rozprawie

sprawy z powództwa B. B. (1)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.

o ochronę naruszonego posiadania

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki B. B. (2) na rzecz strony pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. kwotę 337 zł (trzysta trzydzieści siedem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Łukasz Kuczera

Sygn. akt I C 120/21

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 4 marca 2022 r.

Pozwem z dnia 22 kwietnia 2021 r. B. B. (1) wniosła o przywrócenie stanu poprzedniego – posiadania nieruchomości składającej się z działek ewidencyjnych o numerach (...) dla której prowadzona jest Księga Wieczysta nr (...), dla której prowadzona jest Księga Wieczysta nr (...), położonej w K., naruszonego przez pozwanego (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. w maju 2020 r. w wyniku wzniesienia ogrodzenia oraz zamontowaniu dwóch obrotowych urządzeń rejestrujących obraz oraz dźwięk na działce ewidencyjnej nr (...), które to urządzenia swoim zasięgiem obejmują nieruchomość powódki, poprzez: nakazanie rozebrania odgrodzenia oraz nakazanie usunięcia albo przeniesienia urządzeń rejestrujących obraz oraz dźwięk. Ponadto powódka domagała się upoważnienia do wykonania zastępczego opisanych wyżej czynności oraz nakazanie pozwanemu zaniechania dalszych naruszeń. Powódka domagała się również zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadniając swoje stanowisko powódka opisała historię spornych nieruchomości odnosząc się do toczących się innych trwających postępowań. Wskazała ponadto, że w okresie od lipca 2019 r. do grudnia 2019 r. ogrodziła wszystkie działki, w tym nieruchomość wchodzącą w skład jej czynnego gospodarstwa rolnego. Na zlecenie powódki geodeta dokonał wymierzenia działki (...), a następnie domierzył część terenu od strony zachodniej, północnej i wschodniej działki (...). Pomiary miały zostać wykonane zgodnie z istniejącym w terminie ogrodzeniem według posiadania i władania od 1936 roku. W pierwszej połowie maja 2020 r. na zlecenie (...) Sp. z. o. o. postawiono ogrodzenie wzdłuż granicy działki ewidencyjnej (...). Pozwany wybudował ogrodzenie na granicy działek ewidencyjnych nr (...). W ten sposób znacznie utrudnił powódce korzystanie z nieruchomości – nie może ona wypasać zwierząt hodowlanych na całej powierzchni posiadanego i prowadzonego gospodarstwa rolnego. Nie może również wykonywać prac porządkowych (pozew k. 3 – 5).

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Argumentując swoje stanowisko strona pozwana wskazała, że jest pełnoprawnym właścicielem działki (...) i przez posadowienie ogrodzenia wykonywała swoje uprawnienia właścicielskie. Posadowienie ogrodzenia nie pozbawiło powódki posiadania działki (...) albowiem pomiędzy ogrodzeniami znajduje się pas gruntu umożliwiający komunikację. Pozwana wskazała również, że sporne ogrodzenie postawione zostało na przełomie marca i kwietnia 2020 r. Zdaniem pozwanej nie mogła posiadać całości działki (...) ze względu na jej ukształtowanie terenu (odpowiedź na pozew k. 52 - 56).

W replice na odpowiedź na pozew powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko kwestionując argumentację strony pozwanej (replika na odpowiedź na pozew k. 81 – 85).

W piśmie procesowym z dnia 7 września 2021 r. strona pozwana wskazała, że tego samego dnia doszło do zawarcia umowy warunkowej umowy sprzedaży nieruchomości mocną której przeniesiono również M. Z. posiadanie spornej nieruchomości. Powołując się na zaistniałą sytuację pozwana wniosła o oddalenie powództwa odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego, w tym do Uchwały z dnia 29 czerwca 2016 r. wydanej w sprawie III CZP 25/16. Zdaniem pozwanej postępowanie stało się bezprzedmiotowe względem niej z uwagi na brak możliwości zastosowania w sprawie przepisu art. 192 § 3 k.p.c. (pismo procesowe k. 98 – 98)

Podczas rozprawy w dniu 9 września 2021 strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska. Dodatkowo, powódka ustanowiła pełnomocnikiem swoją córkę K. B. (protokół rozprawy k. 104 – 108).

W piśmie z dnia 22 września 2021 r. pozwana zgłosiła szereg wniosków, w tym: domagała się porozumienia w sprawie przeniesienia posiadania zawartego w akcie notarialnym za bezskuteczne, ewentualnie o uznanie na podstawie art. 5 k.c., że zawarcie warunkowej umowy sprzedaży nieruchomości stanowi nadużycie prawa. Powódka domagała się również kontynuowania postępowania na podstawie art. 192 § 3 k.p.c. z uwagi na fakt, iż zbycie nieruchomości w toku sprawy nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy, ponadto na podstawie art. 84 § 1 k.p.c. domagała się przypozwania M. Z., ewentualnie o dopozowanie M. Z. na podstawie art. 194 § 1 k.p.c. Zdaniem powódki podejmowane przez stronę pozwaną czynności miały jedynie charakter pozory i były dokonywane w celu utrudnienia Powódce kontynuowania posiadania samoistnego nieruchomości. W zakresie kontynowania postępowania z udziałem nabywcy nieruchomości M. Z. w kontekście Uchwały SN III CZP 25/16, powódka powołała się na dwie glosy krytyczne do orzeczenia, zgodnie z którymi w przypadku ochrony posesoryjnej nie należy odrzucać możliwości zastosowania art. 192 § 3 k.p.c. (pismo procesowe k. 113 – 120).

W piśmie procesowym z dnia 4 listopada 2021 r. strona pozwana odniosła się do wniosków sformułowanych przez powódkę, podnosząc, że warunkowa umowa sprzedaży jest ważna i skuteczna i podkreślając ugruntowany w orzecznictwie pogląd dotyczący braku możliwości stosowania art. 192 § 3 k.p.c. (pismo procesowe k. 137 – 140).

Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2022 r. stwierdzono niewłaściwość w zakresie sformułowanego żądania usunięcia kamer i w tym zakresie przekazano sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Nowym Sączu (postanowienie k. 143).

W piśmie procesowym z dnia 26 stycznia 2022 r. strona pozwana poinformowała, że 18 listopada 2021 r. doszło do zawarcia umowy rozporządzającej. Do pisma dołączona została umowa (pismo procesowe wraz z umową k. 149 – 153).

W piśmie procesowym z dnia 4 lutego 2022 r. powódka podtrzymała całą swoją dotychczasową argumentację.

Podczas rozprawy w dniu 4 marca 2022 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska, które nie uległy zmianie do czasu zamknięcia rozprawy (protokół rozprawy k. 167 – 168).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. B. jest właścicielką nieruchomości składającej się z działki ewidencyjnej nr (...) położonej w K., dla której Sąd Rejonowy w Zakopanem prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(...) sp. z o. o. była właścicielką nieruchomości położonej w K. składającej się z działki ewidencyjnej nr (...) objętej Księgą Wieczystą nr (...).

Działa nr (...) „zawiera się” w działce nr (...). Jej granica w północnej części przebiega przy granicy działki (...).

Okoliczności bezsporne

W Sądzie Rejonowym w Zakopanem toczą się postępowania związane z nieruchomością stanowiącą działkę ewidencyjną nr (...), w tym postepowanie o uwłaszczenie. Wnioskodawczynią w sprawie jest między innymi B. B. (1).

Okoliczności bezsporne

W okresie od lipca do grudnia 2019 r. powódka odgrodziła swoją nieruchomość trwałym ogrodzeniem.

Okoliczności bezsporne

Początkiem maja 2020 r. (...) Sp. z o. o. postawiła ogrodzenie wzdłuż granicy działki ewidencyjnej nr (...). W północnej części ogrodzenia, niemalże styka się ono z ogrodzeniem działki (...). Wzniesione ogrodzenie uniemożliwiło dotychczasowe przejście do północno – wschodniej części działki B. B. (1). Dostęp do tej części działki był jednak możliwi inną drogą.

Dowód: dokumentacja fotograficzna k. 6 – 15, 92 – 95, wydruk z geoportalu k. 16, zeznania świadka K. H. k. 104 – 105, zeznania świadka M. B. k. 105, zeznania świadka K. W. k. 105 – 106, zeznania świadka J. R. k. 106 – 106v, dokumentacja fotograficzna k. 123 – 126, zeznania powódki B. B. (1) k. 167

Do czasu postawienia ogrodzenia wokół działki (...) B. B. (1) posiadała możliwość swobodnego wypasu bydła na jej terenie. B. B. (1) Wykorzystywała w tym celu również swoją działkę (...). Po wzniesieniu ogrodzenia możliwość korzystania z działki (...) została utrudniona jednak nie wyłączona.

Dowód: oświadczenie M. B. k. 19., dokumentacja fotograficzna 6 – 15, zeznania świadka K. H. k. 104-105, zeznania świadka M. B., zeznania świadka K. W. k. 105 – 106, zeznania powódki B. B. (1) k. 167

7 września 2021 r. (...) sp. z o. o. zawarła z M. Z. warunkową umowę sprzedaży, której przedmiotem była nieruchomość składająca się z działki ewidencyjnej (...). W punkcie XIII umowy strony zastrzegły, że M. Z. obejmuje nieruchomość w posiadanie z dniem zawarcia umowy.

Dowód: umowa warunkowa sprzedaży k. 99 – 103

Dnia 18 listopada 2021 r. (...) Spółka z o. o. z siedzibą w Z. zawarła z M. Z. umowę przeniesienia własności nieruchomości składającej się z działki (...).

Dowód: Umowa przeniesienia własności k. 150 – 153

Stan faktyczny został również ustalony na podstawie wymienionych dowodów prywatnych, przedłożonych przez, których treść oraz forma nie były wzajemnie kwestionowane.

Za podstawę ustaleń faktycznych posłużyły również zeznania wymienionych powyżej świadków. K. H., M. B. oraz K. W. potwierdzili, że powódka wypasała zwierzęta korzystając w tym celu z działek nr (...) oraz oraz (...). Co istotne, świadek M. B. podkreślił, że w związku z postawieniem ogrodzenia przez N. D., doprowadzenie i wypasanie zwierząt na terenie całej nieruchomości powódki jest możliwe, tylko należy skorzystać z innej drogi – przez łąki powódki (k. 105). Świadkowie byli również zgodni co do daty postawienia ogrodzenia przez pozwaną. Bez wskazania konkretnej daty, podtrzymywali oni, że powstało ono po 22 kwietnia 2020 r. Przesłuchiwani na te okoliczności świadkowie strony pozwanej: J. M. oraz J. R. ostatecznie nie byli w stanie wskazać kiedy dokładnie wzniesiono ogrodzenie. J. M. ostatecznie przyznał, że nie pomięta dokładnej daty (k. 106v). Z kolei J. R. wskazał, że do powstania ogrodzenia powstało raczej w kwietniu.

Zeznania ostatnich z wymienionych świadków oraz świadka E. S. nie zasługują na uwzględnienie w zakresie, w jakim twierdzili oni, że na terenach spornej nieruchomości nie były wypasane zwierzęta. Twierdzenia te kłócą się z dokumentacją fotograficzną przedłożoną przez powódkę.

W ocenie Sądu zeznania powódki były wiarygodne. Wskazywała ona, że na długo przed 2020 r. sporna nieruchomość znajdowała się w jej posiadaniu. Również po wzniesieniu ogrodzenia miała ona możliwość korzystania z działki (...).

Podczas rozprawy w dniu 4 marca 2022 r. Sąd pominął zgłoszone przez pozwaną wnioski dowodowe. U podstaw tego rozstrzygnięcia leżał fakt skutecznie zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu braku legitymacji biernej po stronie pozwanej. Przeprowadzenie zgłoszonych przez powódkę wniosków dowodowych zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Należy również podkreślić, że powoływanie się na przebieg innych toczących się postępowań dotyczących działki (...) nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia postępowania z uwagi na ograniczony zakres kognicji sądu w sprawach o ochronę posiadania.

Ostatecznie należało stwierdzić, że najistotniejszą kwestią sporną w sprawie był zarzut braku legitymacji biernej po stronie pozwanej. W przypadku braku legitymacji procesowej pociąga za sobą konieczność zamknięcia rozprawy oraz wydanie wyroku oddalającego powództwo.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na powstały w toku postępowania stan braku legitymacji biernej po stronie pozwanej.

Podstawę prawną roszczenia dochodzonego przez powódkę stanowił przepis art. 344 § 1 k.c., zgodnie z którym przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem (§1). Roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia (§2).

Art. 478 k.c. stanowi, że w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego.

Przywołany przepis ogranicza zakres kognicji sądu w procesie posesoryjnym do ustalenia, czy posiadanie należy lub należało do powoda oraz czy pozwany samowolnie naruszył posiadanie.

Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacza samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

W świetle brzmienia art. 336 k.c. posiadanie jest władaniem rzeczą. Zgodnie z teorią przyjętą w polskim prawie cywilnym posiadanie jest stanem faktycznym, na którym składają się dwa elementy – faktyczne władztwo nad rzeczą określane jako corpus possesionis oraz psychiczne nastawienie polegające na zamiarze władania rzeczą dla siebie (jak właściciel albo jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą) – animus rem sibi habendi.

Animus possidendi to charakterystyczny element, który odróżnia posiadanie od innych form faktycznego władania rzeczą (dzierżenia czy władztwa prekaryjnego). W orzecznictwie słusznie podkreśla się, że animus rem sibi habendi przejawia się w podejmowaniu wielu czynności wskazujących na to, iż posiadacz traktuje rzecz jako pozostającą w jego sferze swobodnej dyspozycji, przy czym ocena podejścia uwzględnia rzeczywistą wolę władającego, ale dokonywana jest obiektywnie, z punktu widzenia otoczenia posiadającego (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.09.2010r., sygn. akt I CSK 586/09, LEX nr 630169).

Legitymacja procesowa to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Legitymacja czynna zawsze ściśle jest związana ze strona powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu. Legitymację bierną należy wiązać z osobą pozwanego w procesie. Jednocześnie uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Legitymacja procesowa to zatem uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego.

Legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje co do zasady oddaleniem powództwa. W sytuacji, gdy legitymacja materialna i procesowa zespalają się, oddalenie powództwa następuje w istocie z braku legitymacji materialnej, którego rezultatem jest także brak legitymacji procesowej, będący wtórną przyczyną oddalenia powództwa. Legitymacja procesowa jest zawsze powiązana z normami prawa materialnego.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, w tym zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2016 r. wydanej w sprawie III CZP 25/16 powództwo o przywrócenie posiadania rzeczy nie może być skutecznie dochodzone przeciwko osobie, która naruszyła posiadanie rzeczy, jeżeli w toku sprawy przeniosła posiadanie tej rzeczy na inną osobę.

W uzasadnieniu uchwały wskazano między innymi, że cechą charakterystyczną roszczenia posesoryjnego, wyrażającego się skierowanym do naruszyciela żądaniem przywrócenia stanu poprzedniego, przez wydanie rzeczy, której posiadanie zostało samowolnie naruszone (art. 344 § 1 k.c.), - podobnie jak w przypadku ochrony własnej posiadacza - jest to, że może być ono skutecznie dochodzone tylko o tyle, o ile naruszyciel ma tę rzecz w swoim ręku. Z chwilą więc, gdy osoba, która pozbawiła posiadacza władztwa nad rzeczą, sama to władztwo utraciła, przestaje być legitymowana biernie, a wytoczone przeciw niej żądanie staje się bezprzedmiotowe. Tym wyraża się sens ochrony posiadania z punktu widzenia jej skuteczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1995 r., I CRN 52/95).

W postępowaniu procesowym zwykłym, zgodnie z art. 192 pkt 3 k.p.c., zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy, a nabywca może wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej. Pomimo zbycia rzeczy objętych sporem zarówno przez jedną, jak i przez drugą stronę, a nawet przez obie strony, zbywca co do zasady zachowuje legitymację procesową, a w drodze wyjątku dopuszcza się wstąpienie na jego miejsce nabywcy. W braku zgody zbywcy, sąd nie bierze pod uwagę okoliczności, że w toku sprawy nastąpiło przejście prawa (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2004 r., V CZ 143/04, nie publ.). Zbywca pozostaje w sprawie nadal legitymowany, a sąd - pomijając zdarzenie prawne, jakim jest zbycie przedmiotu sporu - wyjątkowo odstępuje od przewidzianej w art. 316 § 1 k.p.c. zasady, że podstawą wyrokowania jest stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1964 r., I CR 570/63, OSNCP 1965, nr 12, poz. 211). Omawiany przepis dopuszcza i sankcjonuje stan, w którym strona, pomimo że jej uprawnienia lub obowiązki wynikające ze stosunku materialnoprawnego przeszły na inny podmiot, nadal zachowuje taką pozycję, jakby uprawnienia te lub obowiązki jej dotyczyły (zob. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZP 38/10, OSNC 2011, nr 1, poz. 3, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2003 r., V CKN 1698/00, "Izba Cywilna" 2003, nr 10, s. 36).

Nawet zatem przy uwzględnieniu wypowiedzi przedstawicieli doktryny, którzy dopuszczają możliwość objęcia zakresem zastosowania art. 192 pkt 3 k.p.c. przypadków przeniesienia posiadania rzeczy, czy szerzej, "przeniesienia władztwa nad rzeczą" (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZP 38/10, OSNC 2011, nr 1, poz. 3, oraz wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r., III CSK 171/09, nie publ.), ograniczenie badania w sprawach o naruszenia posiadania obowiązku respektowania ostatniego stanu posiadania wyłącza w tym postępowaniu zastosowanie konsekwencji przewidzianych w wymienionym przepisie.

Strona pozwana, zgodnie z zasadami rozkładu ciężaru dowodów wykazała, że ostatecznie, w dniu 18 listopada 2021 r. doszło do zawarcia umowy przeniesienia własności. Wcześniejsza warunkowa umowa sprzedaży zakładała, że N. D. przenosi na M. Z. posiadanie nieruchomości składającej się z działki (...). Dotychczasowy pozwany utracił tym samym władztwo nad rzeczą – sporną nieruchomością. Tym samym należało uznać, że roszczenie wytoczone przez powódkę stało się bezprzedmiotowe.

W kontekście składanych przez pozwaną wniosków o kontynuowanie postępowania na podstawie art. 192 pkt 3 k.p.c. należało podkreślić, iż Sądowi znane są koncepcje wyrażane w glosach krytycznych do wymienionej powyżej Uchwały Sądu Najwyższego. Orzecznictwo pozostaje w zakresie omawianej problematyki niezmienne. W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę brak było podstaw do odstąpienia od jednoznacznej linii wyrażonej przez Sąd Najwyższy. Wymaga podkreślenia, że powództwo posesoryjne służy zapewnieniu szybkiego, choć tymczasowego, rozstrzygnięcia sądu w celu zachowania określonego stanu faktycznego, do czasu uregulowanie w sposób zgodny z prawem kwestii spornych związanych z korzystaniem z rzeczy. Kontynuowanie postępowania z udziałem M. Z. nie znajdowało zatem uzasadnienia.

Co do o przypozwanie wyżej wymienionego, nie zgłosił on swojego udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego.

Wniosek o dopozwanie M. Z. na podstawie art. 194 § 1 k.p.c. również nie zasługiwał na uwzględnienie i postanowieniem z dnia 4 marca 2022 r. wydanym w toku rozprawy został oddalony. Wymieniony przepis pozwala bowiem na dokonanie zmiany po stronie pozwanej, w przypadku gdy pierwotnie dojdzie do błędnego jej oznaczenia w treści pozwu, a nie w sytuacji chęci zmiany strony pozwanej w trakcie trwania postępowania.

W zakresie żądania usunięcia kamer rejestrujących posesję powódki, wydane zostało postanowienie o przekazaniu sprawy do rozpoznania do Sądu Okręgowego w Nowym Sączu.

Na marginesie należy jedynie zauważyć, że zgłoszony przez stronę pozwaną zarzut naruszenia rocznego terminu do wystąpienia z powództwem nie znajdował uzasadnienia. Strona pozwana nie wykazała bowiem, że powódka uchybiła termonowi. Żaden z zaproponowanych dowodów nie pozwała na przyjęcie, iż do wzniesienia ogrodzenia wokół działki (...) doszło przed 22 kwietnia 2020 r.

Wymaga również podkreślenia, że ocenie Sądu powódka była posiadaczką działki (...) – wypasała tam zwierzęta. Postawienie ogrodzenia nie pozbawiło jej jednak możliwości korzystania z działki (...) albowiem jak sama przyznała, w ogrodzeniu jest furtka, którą wykorzystuje ona do wejścia na teren działki. Zeznania świadków oraz dokumentacja fotograficzna potwierdzają, że postawienie ogrodzenia przez pozwaną uniemożliwiło przejście w miejscu styku ogrodzeń do dalszej części działki powódki. Powódka wyraźnie podkreślała, że nie ma możliwości korzystania z tego fragmentu. Świadek M. B. stwierdził jednak, że do odgrodzonej części działki można przejść inną drogą – przejściem przez łąki powódki. Świadek ten zajmował się wypasaniem owiec na działkach powódki. Ostatecznie powódka przyznała, że na chwilę obecną wciąż jest posiadaczką nieruchomości, jednak korzystanie z nich zostało utrudnione. Co więcej, w toku zakończonego postępowania przed Sądem Rejonowym w Zakopanem dotyczącym ochrony własności wytoczonym przez N. D. przeciwko B. B. (1), utrzymywała ona, że w dalszym ciągu korzysta ona z działki (...) oraz z działki (...).

Żadnego uzasadnienia nie znajdował sformułowany przez powódkę zarzut z art. 5 k.c. Naruszenie zasad współżycia społecznego miało polegać jej zdaniem na wpisaniu do umowy sprzedaży przeniesienia posiadania. Nie sposób uznać aby zapis umowy pomiędzy jedną ze stron postępowania a osobą trzecią stanowił nadużycie prawa podmiotowego w tym postępowaniu.

Reasumując, utrata legitymacji procesowej po stronie pozwanej i brak możliwości kontunuowania postępowania przy zastosowaniu art. 192 § 3 k.p.c. sprawiły, że powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z wyrażoną w tym przepisie zasadą obowiązku zwrotu kosztów procesu w zależności od jego wyniku. Powództwo oddalono w całości, pozwana jest zatem stroną wygrywającą, której należy się zwrot całości poniesionych przez nią kosztów procesu. W niniejszym postępowaniu strona pozwana poniosła koszty w łącznej wysokości 337 zł, na które złożyło się 320 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (§ 5 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. 2015.1800) oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. Taką też kwotę, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie zasądzono od powódki na rzecz pozwanej w punkcie drugim wyroku.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Sędzia Łukasz Kuczera