Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1237/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

J. M.

18 grudnia 2022 roku w N. przy ulicy (...), a także w trakcie dojazdu i pobytu w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym w N. w miejscu publicznym bez powodu znieważał słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji w N. B. K. i M. R. podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych. a także w tym samym czasie bez powodu naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji B. K. poprzez próbe uderzenia go głową, w wyniku czego wpadł swoim ciałem na pokrzywdzonego, przez co okazał rażące lekceważenie porządku prawnego, a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w 17 lipca 2020 roku w całości kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w (...) z dnia 11 maja 2020 roku w sprawie (...), w skład której weszła kara jednostkowa 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 czerwca 2018 roku, sygn. akt (...) za umyślne przestępstwo podobne tj. przestępstwo z użyciem przemocy – art. 207 § 1 k.k

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Funkcjonariusze policji B. K. oraz M. R. 18 grudnia 2022 roku pełnili służbę patrolową na terenie N.. Około godziny 19:45 policjanci ci zostali zadysponowani, aby udać się do (...) Brata A., gdzie miało dojść do awantury pomiędzy jego mieszkańcami. Na miejscu policjanci zastali już jeden interweniujący w tym miejscu zespół.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka B. K. k. 2-3

Zeznania świadka M. R. k. 11-12

Nagranie z kamer nasobnych interweniujących policjantów k. 29

W ramach podziału obowiązków B. K. i M. R. podjęli się czynności z jednym z awanturujących się mężczyzn, który okazał się być J. M.. Mężczyzna ten od samego początku prezentował wobec funkcjonariuszy policji arogancką postawę, nie stosował się do ich poleceń, w tym polecenia zejścia z łóżka. Już wówczas J. M. wyzywał interweniujących policjantów słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe.

Zeznania świadka B. K. k. 2-3

Zeznania świadka M. R. k. 11-12

Nagranie z kamer nasobnych interweniujących policjantów k. 29

W związku z brakiem posłuchu ponownej prośbie policjanci użyli wobec J. M. siły fizycznej w postaci chwytów ubezwładniających połączonych z użyciem pałki. Następnie w związku z brakiem uspokojenia się J. M., funkcjonariusze policji powzięli decyzje o umieszczeniu oskarżonego w radiowozie. Jeszcze w trakcie wykonywania tej czynności J. M. ponownie wyzywał funkcjonariuszy policji słowami wulgarnymi, powszechnie uznawanymi za obelżywe.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka B. K. k. 2-3

Zeznania świadka M. R. k. 11-12

Agresja werbalna J. M. nie ustała także w trakcie transportu do sądeckiego szpitala, gdyż w radiowozie J. M. także znieważał B. K. i M. R..

Zeznania świadka B. K. k. 2-3

Zeznania świadka M. R. k. 11-12

Nagranie z kamer nasobnych interweniujących policjantów k. 29

Sytuacja nie uległa zmianie na terenie szpitalnego oddziału ratunkowego. Z uwagi na godziny wieczorne, w tym miejscu przebywało wiele osób. Oskarżony nic sobie z tego nie robił i dalej wyzywał funkcjonariuszy policji. W pewnym momencie M. R. opuścił B. K. i J. M. w celu rejestracji oskarżonego na oddziale. W tym czasie J. M. zastosował wobec będącego na służbie B. R. przemoc fizyczną polegającą na próbie uderzenia głową rzeczonego funkcjonariusza policji.

Zeznania świadka B. K. k. 2-3

Zeznania świadka M. R. k. 11-12

Nagranie z kamer nasobnych interweniujących policjantów k. 29

Przedmiotowy atak J. M. okazał się być jednak nieskuteczny, gdyż B. K. wykonał szybki unik, skutkiem czego J. M. jedynie naruszył jego nietykalność cielesną, wpadając nań swoim ciałem. Sytuacje tę szybko dostrzegł M. R., który niezwłocznie pomógł swojemu partnerowi obezwładnić oskarżonego.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka B. K. k. 2-3

Zeznania świadka M. R. k. 11-12

Nagranie z kamer nasobnych interweniujących policjantów k. 29

Mimo to J. M. w dalszym ciągu był agresywny werbalnie wobec B. K. i M. R., znieważając ich za pomocą słów powszechnie uważanych za obelżywe. Następnie policjanci podjęli decyzje o zatrzymaniu oskarżonego, który został doprowadzony do Komendy Miejskiej Policji w N..

Zeznania świadka B. K. k. 2-3

Zeznania świadka M. R. k. 11-12

Nagranie z kamer nasobnych interweniujących policjantów k. 29

J. M. jest osobą wielokrotnie karaną. Oskarżonemu wymierzono uprzednio karę ograniczenia wolności, która w związku z jego uchylaniem się została zamieniona na karę zastępczą pozbawienia wolności. Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2018 roku uznano oskarżonego za winnego przestępstwa umyślnego związanego z użyciem przemocy tj. występku z art. 207 § 1 k.k., za który to czyn wymierzono oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przedmiotowa kara jednostkowa weszła w skład kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w (...) z dnia 11 maja 2020 roku, sygn. akt (...), którą to karę łączną J. M. odbył w całości w dniu 17 lipca 2020 roku.

Wyjaśnienia oskarżonego J. M. k. 22-23, k.43-44

Karta karna k. 24-27

Dane z systemu (...) k. 105-109

Odpis wyroku Sądu Rejonowego w (...) w sprawie (...) k. 112

Odpisy wyroków Sądu Rejonowego w (...) k. 113-116

J. M. ma 41 lat. Oskarżony posiada wykształcenie zawodowe o profilu blacharz samochodowy. J. M. jest rozwodnikiem, mającym na utrzymaniu dwójki dzieci. Oskarżony jest osobą bezrobotną, utrzymującą się z renty socjalnej. Oskarżony J. M. jest osobą uzależnioną od alkoholu. Oskarżony nie leczył się psychiatrycznie. Aktualnie oskarżony leczy się kardiologicznie i jest zakwalifikowany do przeszczepu serca. W chwili czynu oskarżony miał zachowaną zdolność do rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżony posiada osobowość nieprawidłową o typie dyssocjalnym. Przed osadzeniem w zakładzie karnym J. M. utrzymywał się z renty socjalnej. J. M. z uwagi na swój stan zdrowia jest zdolny do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny. Stan zdrowia oskarżonego nie stanowi przeszkody do umieszczenia J. M. w zakładzie karnym. Oskarżony nie jest właścicielem nieruchomości, ani wartościowych rzeczy ruchomych.

Wyjaśnienia oskarżonego J. M. k. 22-23, k.43-44 w zakresie danych osobopoznawczych

Zaświadczenie o stanie majątkowym k. 37

Notatka o oskarżonym k. 50

Opinia sądowo – psychiatryczna k. 62-75

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego J. M.

Oskarżony J. M. był dwukrotnie słuchany w trakcie przedmiotowego dochodzenia. Za każdym razem oskarżony nie przyznawał się do zarzucanych mu przestępstw. J. M. złożył wówczas także krótkie wyjaśnienia. W świetle tych depozycji oskarżony w chwili czynu miał znajdować się w stanie upojenia alkoholowego. J. M. kojarzył, iż miała miejsce interwencja policji z jego udziałem ale nie pamiętał jej przebiegu, w związku z czym nie potrafił odnieść się do stawianych mu zarzutów. Natomiast w toku postępowania jurysdykcyjnego J. M. pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy nie stawił się, nie usprawiedliwiając przy tym swojej nieobecności. Tym samym oskarżony dobrowolnie zaniechał możliwości złożenia w tej sprawie dalszych wyjasnień. Biorąc po uwagę treść wyjaśnień oskarżonego, rzeczony dowód mógł posłużyć jedynie potwierdzeniu danych osobopoznawczych zgromadzonych w toku dochodzenia. Dodatkowo wyjaśnienia oskarżonego uwiarygodniły twierdzenia policjantów odnoszące się do stanu nietrzeźwości oskarżonego w chwili czynu. W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonego nie mogły stanowić podstawy pozytywnych ustaleń faktycznych.

zeznania złożone w toku procesu przez świadka B. K.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania złożone w toku procesu przez świadka B. Ś. ten zeznawał w sposób jasny, klarowny. Jego zeznania nie zawierały sprzeczności wewnętrznych. Co szczególnie istotne oceniane depozycje były nie tylko zbieżne z zeznaniami M. R. czy danymi zapisanymi w notatce urzędowej, lecz także były w pełni zgodne z nagraniem z kamer nasobnych, które to kamery ujęły znakomitą większość przypisanego oskarżonemu czynu. E. ów zapis, stanowił nie tylko dowód świadczący o sprawstwie oskarżonego, lecz także potwierdził prawdomówność B. K.. Należy oczywiście zauważyć, iż świadek nieco inaczej przedstawił efekt uderzenia głową oskarżonego na rozprawie, aniżeli w postępowaniu przygotowawczym. Niemniej ową różnice należy ocenić jako drobną, wytłumaczalną upływem znacznej ilości czasu. Dodatkowo sam przebieg owego aktu przemocy ze strony oskarżonego został ujęty na nagraniu z kamery nasobnej, który to zapis potwierdza wersje, iż skutkiem próby uderzenia głową pokrzywdzonego było naruszenie jego nietykalności fizycznej. Stąd też przedmiotowe zeznania należało ocenić jako szczere, przydatne do poczynienia na ich podstawie relewantnych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

zeznania świadka M. R..

Podobnie jako wiarygodne należało ocenić zeznania świadka M. R.. Ś. ten jest osobą obcą dla oskarżonego, który z inkryminowanym zdarzeniem zetknął się na skutek wykonywanych czynności służbowych. Do tego biorąc pod uwagę charakterystykę jego służby oraz upływ czasu od tego wydarzenia, brak jest podstaw, aby stwierdzić, iż M. R. był zaangażowany emocjonalnie w to postepowanie. Dalej należy mieć na względzie fakt, iż świadek M. R. składał swoje depozycje w sposób logiczny, klarowny. Jego zeznania korespondowały z relacją procesową drugiego z pokrzywdzonych. Nadto była ona w pełni zbieżna z treścią nagrania z kamer nasobnych tego świadka i jego partnera służbowego. Dalej należy zwrócić uwagę, iż świadek co istotne wskazywał, że przedmiotowe zdarzenia opisane w akcie oskarżenia stanowiły de facto jedną niedającą się wyodrębnić całość, co miało znaczenia dla oceny wielości/jedności czynów. Do tego zeznania złożone przez M. R. były jasne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Ś. zeznawał w sposób rzeczowy. Zrozumiałym jest przy uwzględnieniu procesów mnemologicznych, iż M. R. na rozprawie złożył mniej szczegółową relacje, aniżeli w toku dochodzenia Zatem także te zeznania Sąd Rejonowy ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne do odtworzenia stanu faktycznego.

nagranie z kamer nasobnych funkcjonariuszy policji

Brak było żadnych okoliczności nakazujących zakwestionować wartość dowodową wynikającą z nagrania z kamer nasobnych funkcjonariuszy policji. W tym względzie warto zwrócić uwagę, iż jest to dowód o charakterze rzeczowym, który stanowi dowód przebiegu owej interwencji funkcjonariuszy publicznych. Nadto żadna ze stron nie kwestionowała jego autentyczności czy prób bezprawnego ingerowania w treść owego nagrania. Jednocześnie warto zwrócić uwagę, iż w świetle dorobku doktryny procesu karnego oraz poglądów zawartych w orzecznictwie Sądu Najwyższego tego rodzaju dowód należy uznać za dopuszczalny w zakresie jakim zawiera on określone oświadczenia czy wypowiedzi osoby podejrzewanej o popełnienie przestępstwa.. Jednocześnie dowód ten nie był w żaden sposób kwestionowany przez strony tego postępowania. Sąd Rejonowy zwraca także uwagę, iż oskarżony był informowany o rejestracji interwencji przez owe kamery więc musiał zdawać sobie sprawę z konsekwencji płynących z tego faktu. Stąd też Sąd Rejonowy szereg ustaleń faktycznych poczynionych na użytek tego procesu karnego powziął właśnie z analizy tego nagrania, będącego bardzo ważnym źródłem dowodowym, weryfikującym wersje przedstawioną przez policjantów, w zakresie postawy procesowej obranej przez oskarżonego J. M..

opinia biegłych psychiatrów O. G. i A. W.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodną i przydatną dla poczynienia ustaleń faktycznych opinie biegłych psychiatrów O. G. i A. W.. W tym aspekcie warto podkreślić, iż są to osoby doświadczone w sporządzaniu tego rodzaju dokumentacji procesowej, a poziom ich wiedzy specjalnej z zakresu psychiatrii nie budzi zastrzeżeń. Nadto w tej sprawie nie ujawniono okoliczności nakazujących powzięcie wątpliwości, odnośnie bezstronności biegłych. Sąd Rejonowy zważył także, iż biegli w sposób pełny odpowiedzieli na zadane im przez organ procesowy pytania. Nadto opinia biegłych psychiatrów sporządzona jest zgodnie z metodologią przedmiotu, a jej wniosku końcowe pozostają koherentne z wynikami przeprowadzonych badań w warunkach ambulatoryjnych. Stąd też należało stwierdzić, iż w realiach tego procesu nie zmaterializowały się przesłanki nakazujące powołanie nowych biegłych lub wezwanie biegłych do sporządzenia opinii uzupełniającej. Dodatkowo przedmiotowa opinia była przydatna nie tylko w odniesieniu do ustalenia kwestii poczytalności J. M. tempore criminis czy jego zdolności do udziału w procesie, lecz także miała znaczenie dla wyboru kary zastosowanej wobec J. M.

notatki urzędowe sporządzone przez interweniujących w tej sprawie policjantów, o, a także dane osobo poznawcze oskarżonego : karta karna, notatka o podejrzanym, zaświadczenie o stanie majątkowym czy dane z systemu (...) czy odpisy uprzednich wyroków wydanych w sprawach J. M..

Sąd Rejonowy uznał także za przydatne dla pozostałe dokumenty przedstawione wraz z aktem oskarżenia do przeprowadzenia w toku postępowania jurysdykcyjnego. Dokumenty te zostały sporządzone we właściwej formie, przez osoby do tego uprawnione. Co więcej owe dokumenty zarówno w warstwie formalnej i merytorycznej nie były w żaden sposób kwestionowane w toku tego procesu przez którąkolwiek ze stron. Tym samym Sąd Rejonowy uznał za przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie notatki urzędowe sporządzone przez interweniujących w tej sprawie policjantów, o, a także dane osobo poznawcze oskarżonego : karta karna, notatka o podejrzanym, zaświadczenie o stanie majątkowym czy dane z systemu (...) czy odpisy uprzednich wyroków wydanych w sprawach J. M.. Tym samym powyższe dokumenty stanowiły także podstawę ustaleń faktycznych Sądu.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

J. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

J. M. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 18 grudnia 2022 roku w N. przy ul. (...), znieważył słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe funkcjonariuszy Policji K. w N. sierż. szt. B. K. i st. sierż. M. R. podczas i w związku z wykonywaniem przez ih obowiązków służbowych związanych z podjętą interwencją

to jest o przestępstwo z art. 226 § 1 k.k.

II. w dniu 18 grudnia 2022 roku w N. przy ul. (...), znieważył słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe funkcjonariuszy Policji K. w N. sierż. szt. B. K. i st. sierż. M. R. podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych przy czym czynu tego dopuścił się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego

to jest o przestępstwo z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

III. w dniu 18 grudnia 2022 roku w N. przy ul. (...), naruszył nietykalność cielesną sierż. szt. B. K. poprzez wykonywanie w jego kierunku zamachu głową i dotknięcie jego twarzy, przy czym dopuścił się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego

to jest o przestępstwo z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż znamiona występku znieważania funkcjonariusza publicznego zostały umieszczone przez ustawodawcę w art. 226 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Już elementarna wykładnia językowa tego przepisu pozwala stwierdzić, iż przestępstwo to jest typem powszechnym formalnym tj. zachowaniem mogącym zostać popełniony przez każdego, dla którego dokonania nie jest potrzebne wystąpienie skutku w otaczającej nas rzeczywistości. Bezsporne jest także, iż przedmiotem czynności wykonawczej może być tylko i wyłącznie funkcjonariusz publiczny. W polskim kodeksie karnym w art. 115 § 13 ustawodawca zawarł definicje legalną pojęcia funkcjonariusza publicznego, którym co istotne w realiach przedmiotowej sprawy jest także funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego. Tym samym w zakres desygnatów funkcjonariuszy publicznych wchodzą także policjanci, albowiem z samego brzmienia ustawy o policji wynika, iż formacja ta jest powołana dla ochrony bezpieczeństwa publicznego. Natomiast znamieniem czasownikowym tego występku jest znieważanie. Pojęcie to nie ma swojej definicji legalnej, niemniej jednak należy przyjąć w ślad za słownikiem języka polskiego PWN, iż pojęcie to oznacza naruszanie czyjejś godności tj. czci wewnętrznej. Nie ulega wątpliwości, iż zniewaga może przyjąć formę werbalną lub niewerbalną. Dla znieważenia irrelewantne będzie poczucie bycia znieważonym przez osobę pokrzywdzoną. Ustawodawca chcąc ograniczyć zakres normowania tego przestępstwa posłużył się w art. 226 k.k. znamieniem modalizującym w postaci stwierdzenia, iż owo znieważenie funkcjonariusza publicznego musi nastapić podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego bezsporne jest, iż owa znamiona modalizujące muszą pozostawać w koniunkcji. Odnosząc te stwierdzenia na grunt występku z art. 222 § 1 k.k. należy zwrócić uwagę na konieczność tożsamego definiowanych użytych w tym przepisie znamion przedmiotowych. Zarazem istotną różnicą przy tym typie przestępstwa jest fakt, iż w odniesieniu do art. 222 § 1 k.k. ustawodawca dla bytu przestępstwa zadowala się istnieniem alternatywy zwykłej. Innymi słowy konstytutywne dla tego przestępstwa jest naruszenie nietykalności cielesne funkcjonariusza publicznego w czasie lub w związku z wykonywaną funkcją publiczną. Natomiast jako naruszenie nietykalności cielesnej tj. znamię czasownikowe tego przestępstwa należy ocenić każde naruszenie integralności cielesnej przedmiotu czynu zabronionego, niezależnie czy sprawca dokonuje tego własnoręcznie czy za pomocą innego przedmiotu. Obydwa występku można popełnić w dwóch dopuszczalnych w art. 9 § 1 k.k. postaciach zamiaru. Co ważne w realiach niniejszej sprawy prokurator zatwierdzając akt oskarżenia uznał, iż część zachowań miała zostać popełniona w warunkach występku chuligańskiego. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż występek chuligański musi być popełniony publicznie tj. w miejscu dostępnym do nieograniczonego podmiotowo kręgu osób. Dodatkowo musi on godzić w określone w art. 115 § 21 k.k. dobra prawne, obejmujące prawidłowe funkcjonaowanie instytucji publicznych. Nadto dla bytu występku chuligańskiego niezbędne jest, aby sprawca działał bez powodu bądź z oczywiście błahego powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego.

Następnie należy ocenić, iż błędem była multiplikacja zarzutów stawianych przez oskarżyciela publicznego. Autor aktu oskarżenia w sposób sztuczny rozdzielił zdarzenia mające miejsce w (...) Brata A. od zdarzeń z sądeckiego szpitala. Nadto ujęto jako osobny czyn naruszenie nietykalności cielesnej policjanta od pozostałych wyzwisk kierowanych w ich kierunku. Tego rodzaju praktykę należy uznać za niedopuszczalną. W realiach niniejszej sprawy jasno wynika, iż zarówno zachowania oskarżonego z miejsca rozpoczęcia interwencji jak i ze szpitala stanowiły jedną całość. W tym miejscu warto odwołać się do zeznań policjantów z rozprawy głównej, kiedy to wskazywali oni, iż oskarżony był wobec nich agresywny przez cały przebieg interwencji, w tym także podczas transportu J. M. do szpitala w N.. Oskarżony przez cały czas wyzywał pokrzywdzonych. Nie wymaga wyodrębnienia także naruszenie nietykalności cielesnej B. K. w wyniku bezprawnego ataku ze strony oskarżonego, gdyż to zachowanie J. M. mieściło się w obrębie czynu rozumianego w aspekcie normatywnym, zgodnie z art. 11 § 1 k.k.

Nie ulega także wątpliwości, iż J. M. swoim zachowaniem wyczerpał zarówno znamiona występku z art. 222 § 1 k.k. jak i przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. w warunkach występku chuligańskiego. Tutaj należy zwrócić uwagę, iż obydwaj pokrzywdzeni byli policjantami, a więc osobami stanowiącymi desygnaty pojęcia funkcjonariusz publiczny. Nadto zarówno ich znieważanie jak i naruszenie nietykalności cielesnej B. K. miało miejsce w trakcie pełnienia przez nich czynności służbowych. Do tego niewątpliwie oskarżony owe zniewagi formułował w związku z podjętą przez nich interwencją, która to zakończyła się zatrzymaniem oskarżonego w związku z konieczności odbycia kary pozbawienia wolności. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż cześć inkryminowanego czynu została popełniona w miejscu publicznym, a to terenie szpitalnego oddziału ratunkowego. Miejsce to jest ogólnostępne. Co więcej przebywało w nim duża ilośc osób, co miało wpływ na ustalenie poziomu karygodności tych zachowań. W ocenie Sądu Rejonowego bezsporne było także, iż J. M. nie miał żadnych powodów do znieważania czy naruszenia nietykalności cielesnej. Na nagraniu z kamery nasobnej znakomicie widać, iż policjanci zachowywali się profesjonalnie, w żaden sposób nie prowokując oskarżonego. Do tego oczywistym jest fakt, iż podnoszenie tego rodzaju zniewag, dopuszczenie się ataku na funkcjonariusza publicznego w trakcie interwencji świadczy jednoznacznie, iż oskarżony tym ciągiem bezprawnych zachowań manifestował swoje rażące lekceważenie dla porządku prawnego. Trywialnym jest przy tym wskazywanie, iż J. M. znieważał funkcjonariuszy policji za pomocą słów wulgarnych, jednoznacznie uznawanych za obelżywe – co wynika wprost z zapisu nagrania z kamer nasobnych. Do tego jego próba uderzenia pokrzywdzonego skutkowała naruszeniem nietykalności cielesnej B. K.. Niemniej w realiach niniejszej sprawy materiał dowodowy w połączeniu ze znacznym upojeniem alkoholowym oskarżonego pozwolił przypisanie tego skutku na zasadzie tzw. zamiaru ogólnego, nie wdając się w dywagacje jakiego rodzaju usiłowanie miał stanowić ów atak. Niemniej bezspornym jest, że owa próba uderzenia głową pokrzywdzonego stanowiła akt przemocy fizycznej, co miało znaczenie przy zbadaniu kwestii powrotu do przestępstwa. Sąd Rejonowy ocenił przy tym, iż J. M. czynu tego dopuścił się z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawy, iż jego postawa musi skutkować co najmniej naruszeniem nietykalności cielesnej obiektu jego ataku. Do tego J. M. zna znieważające znaczenie artykułowanych przez niego w stosunku do policjantów wyrazów. W związku z umundurowaniem pokrzywdzonych J. M. wiedział także, iż są oni funkcjonariuszami policji wykonującymi czynności służbowe.

Kolejnym uchybieniem ze strony oskarżyciela publicznego było pominięcie w zarzucie stawianym J. M. działania przez niego w warunkach art. 64 § 1 k.k. W tym zakresie koniecznym jest zwrócenie uwagi, iż przesłanki tzw. recydywy zwykłej ustawodawca określił w art. 64 § 1 k.k. Według tego przepisu przestępstwo popełnione jest w warunkach recydywy, jeśli sprawca był karany uprzednio za umyślne przestępstwo podobne na karę co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności i czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności. Pojęcie przestępstw podobnych również posiada swoją definicje legalną, zapisaną w art. 115 § 3 k.k. Wedle tej definicji przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne. Przekładając treść cytowanych przepisów na realia niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę, iż wyrokiem z dnia 21 czerwca 2018 roku J. M. został uznany za winnego tego, że w okresie od 26 listopada 2010 roku do dnia 06 stycznia 2018 roku w N. przy ul. (...) w miejscu wspólnego zamieszkania znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną E. M. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu bez powodu wszczynał awantury podczas, których wyzywał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, poniżał, upokarzał, groził pozbawieniem życia i zdrowia, a ponadto w dniu 06 stycznia 2018 roku używał przemocy fizycznej w postaci duszenia tj. występku z art. 207 § 1 k.k. Jak wynika z opisu tego czynu elementem owego znęcania było używanie wobec pokrzywdzonej przemocy fizycznej, co czyni to zachowanie podobnym do użycia przemocy fizycznej wobec B. K.. Do tego warto zwrócić uwagę, iż na owo znęcanie się składało się także znieważanie pokrzywdzonej. Okoliczność ta ma istotne znaczenie w kontekście orzecznictwa Sądu Najwyższego, gdzie w wyroku w sprawi IV KK 194/17 podano, iż przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. i art. 216 k.k. są podobne w rozumieniu art. 115 § 3 k.k. W tym miejscu należy odwołać się do argumentacji zawartej w tym judykacie. Zarazem nie ulega wątpliwości, iż wymierzona za to przestępstwo kara 6 miesięcy pozbawienia wolności weszła w skład kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w (...) w sprawie (...), którą to skazany wykonał w całości 17 lipca 2020 roku. E. czyn przypisany mu w tym postepowaniu został popełniony w okresie relewantnym dla przyjęcia recydywy. Stąd też zachowanie J. M. należało zakwalifikować jako czyn z art. 222 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Powyższa okoliczność nakazała rozważyć czy przedmiotowy czyn był zachowaniem społecznie szkodliwym. Kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości zostały przez ustawodawcę wymienione w art. 115 § 2 k.k. Zgodnie z tym przepisem przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy stwierdził, iż zachowanie oskarżonego było społecznie szkodliwe w stopniu wyższym niż znikomym, plasującym się na średnim poziomie. Na powyższe stwierdzenie złożyły się następujące okoliczności : a) zachowanie oskarżonego miało miejsce na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym, gdzie przebywało znacznie więcej osób niż tylko oskarżony i pokrzywdzeni, tym samym dobro prawnej w postaci prawidłowego funkcjonowania instytucji publicznych jak i sama cześć wewnętrzna pokrzywdzonych zostały naruszone w znaczny sposób, b) zachowanie oskarżonego cechowało się znaczną intensywnością tj. oskarżony w przedmiotowym czynie wielokrotnie obrażał policjantów, a także dopuścił się naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza policji c) oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim znieważenia funkcjonariuszy publicznych i uderzenia jednego z nich, d) fakt, iż zachowanie pokrzywdzonych w żaden sposób nie prowokowało oskarżonego. W związku z powyższą argumentacją należało uznać, iż czyn oskarżonego był karygodny i jako taki spełniał definicje przestępstwa zawartą w art. 1 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy uznał także, iż zachowanie oskarżonego było zawinione tzn. zgodnie z normatywną teorią winy uprawnione jest postawieniu mu relewantnego zarzutu, iż w przedmiotowej sytuacji zachował się on w sposób bezprawny. Nie ulega wątpliwości, iż z uwagi na wiek i stopień rozwoju sprawcy, zdawał on sobie sprawę z naganności przedmiotowego zachowania. Co więcej treść normy sankcjonowanej oskarżony winien mieć szczególnie dobrze zinternalizowaną z uwagi na wymierzane mu wcześniej kary pozbawienia wolności za przestępstwa podobne. Jednocześnie w świetle opinii biegłych psychiatrów oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu bądź możliwości pokierowania własnym postępowaniem. Wreszcie oskarżony J. M. z pewnością nie działał w stanie wyższej konieczności czy w innych okolicznościach wyłączających jego winę jak np. usprawiedliwiona nieświadomość bezprawności zachowania czy urojenie kontratypu. J. M. w czasie inkryminowanego zdarzenia nie znajdował się także w anormalne sytuacji motywacyjnej, która w jakikolwiek sposób mogłaby usprawiedliwić jego zachowanie. Za okoliczność zmniejszającą stopień winy oskarżonego z pewnością nie można uznać jego stanu nietrzeźwości, gdyż w przedmiotowej sprawie nie wystąpiło tzw. upojenie patologiczne i oskarżony zdawał sobie sprawę z charakterystyki działania alkoholu i zobowiązany jest ponosić konsekwencje doprowadzenia się do takiego stanu. Tym samym Sąd Rejonowy uznał, iż zachowanie oskarżonego jest zawinione i brak jest okoliczności umniejszający stopień jego zawinienia.

W związku z przeprowadzoną powyżej argumentacją w punkcie I uzasadnianego wyroku uznał oskarżonego J. M. za winnego tego, ze 18 grudnia 2022 roku w N. przy ulicy (...), a także w trakcie dojazdu i pobytu w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym w N. w miejscu publicznym bez powodu znieważał słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji w N. B. K. i M. R. podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych. a także w tym samym czasie bez powodu naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji B. K. poprzez próbe uderzenia go głową, w wyniku czego wpadł swoim ciałem na pokrzywdzonego, przez co okazał rażące lekceważenie porządku prawnego, a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w 17 lipca 2020 roku w całości kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w (...) z dnia 11 maja 2020 roku w sprawie (...), w skład której weszła kara jednostkowa 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 czerwca 2018 roku, sygn. akt (...) za umyślne przestępstwo podobne tj. przestępstwo z użyciem przemocy – art. 207 § 1 k.k. tj. czynu stanowiącego występek z art. 226 § 1 k.k. i art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. M.

I

I

Zgodnie z art. 11 § 3 k.k. w przypadku kiedy zachowanie sprawcy wyczerpuje znamiona kilku przestępstw podstawą orzeczenia o karze jest zagrożenie o surowszym charakterze. Tym samym zestawiając zagrożenie przewidziane w art. 222 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k. nie ulega wątpliwości, iż to ten pierwszy z przytoczonych przepisów winien być podstawą wymierzenia kary. Następnie konieczne jest dostrzeżenie, iż w realiach niniejszej sprawy Sąd był zobligowany orzekać na podstawie ustawy obowiązującej przed 1 października 2023 roku. Rzeczona względność ustawy obowiązującej przed datą orzekania wyraża się chociażby w odmiennej treści art. 64 § 1 k.k., który to przepis w chwili czynu był podstawą jedynie fakultatywnego, a nie obligatoryjnego obostrzenia kary. Podobnie korzystniejsze dla oskarżonego J. M. były dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Zarazem należy zwrócić uwagę, iż oskarżonemu został przypisany występek chuligański, co musiało znaleźć odzwierciedlenie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia tego czynu. Tym samym Sąd w realiach tej sprawy mógł wymierzyć oskarżonemu karę grzywny, ograniczenia wolności bądź kary pozbawienia wolności w wymiarze od 2 miesięcy do 4 lat i 6 miesięcy. Dalej należy przypomnieć, iż według ówczesnego art. 53 k.k. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy wymierzając J. M. karę musiał uwzględnić dość znaczny stopień społecznej szkodliwości tego czynu, oczywiście wyrażany w odniesieniu do tak kwalifikowanych występków. Tutaj koniecznym jest ponowne wskazanie, iż czyn J. M. składał się zarówno z naruszenia nietykalności cielesnej oraz szeregu, wręcz niezliczonych zniewag artykułowanych wobec funkcjonariuszy policji. Koniecznym jest przy tym uwzględnienie publicznego sposobu działania sprawcy, który obrażał niczym nieprowokujących go policjantów na terenie szpitalnego oddziału ratunkowego tj. jak ustalono mimo obecności wielu postronnych osób. Zachowanie oskarżonego przejawiało się niczym nie uzasadnioną agresją nie tylko werbalną, gdyż J. M. chciał uderzyć funkcjonariusza policji. Następnie koniecznym jest uwzględnienie, iż to zachowanie nie miało charakteru incydentalnego. Przeciwnie oskarżony jak wynika z jego życiorysu, oraz co zostało potwierdzone opinią biegłych psychiatrów jest osobą zdemoralizowaną, nagminne wchodzącą na drogę przestępstwa, posiadającą nieprawidłową osobowość o typie dyssocjalnym. W niniejszej sprawie brak jest też żadnych okoliczności umniejszających winę J. M.. Przeciwnie należy zwrócić uwagę, iż to on wywołał rzeczoną interwencje policji wdając się w awanturę z innym mieszkańcem (...) Brata A.. Do tego w kontekście możliwości wymierzenia oskarżonemu kary nie izolacyjnej, trzeba mieć na uwadze, iż J. M. wcześniej był poddawany tego rodzaju oddziaływaniom, które okazały się wobec niego całkowicie bezskuteczne, z uwagi na jego postawę wyrażającą się w uchylaniu od wykonania tejże kary, co skutkowało zarządzeniem kary zastępczej. Do tego jak wynika z opinii psychiatrycznej i danych osobopoznawczych J. M. oskarżony jest objęty poważnym leczeniem kardiologicznym – czeka na przeszczep serca. E. wątpliwa jest jego możliwość wykonywania prac społecznie użytecznych. Natomiast biegli w swojej opinii wprost wskazali, iż stan zdrowia J. M. nie sprzeciwia się odbyciu przez niego kary pozbawienia wolności. Jednocześnie wskazać trzeba, iż wymierzenie oskarżonemu kary grzywny nieprzystawałoby do charakterystyki przypisanego mu czynu oraz nie uwzględniałoby jego wcześniejszej karalności, za podobne jakościowo zachowania związane z jego nadużywaniem alkoholu. Toteż w ocenie Sądu Rejonowego biorąc pod uwagę popełnienie tego występku chuligańskiego w warunkach recydywy koniecznym było wymierzenie J. M. kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy, a więc zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Kara tego rodzaju w sposób najbardziej adekwatny będzie odpowiadać stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Kara ta oddaje również właściwości i warunki osobiste oskarżonego. Nie można skutecznie twierdzić, iż wymiar tejże kary przekracza stopień zawinienia J. M.. Stąd też w punkcie I uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu J. M. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

J. M.

II

I

Natomiast orzeczenie w przedmiocie środka kompensacyjnego wynikało wprost z normy z art. 46 k.k., która wskazuje, iż wniosek pokrzywdzonego w tym przedmiocie jest wiążący dla Sądu, o tyle iż jest on zobowiązany ocenić czy w świetle przepisów prawa cywilnego pokrzywdzonym należy się naprawienie szkody bądź zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. W przedmiotowej sprawie pokrzywdzeni wnieśli o zadośćuczynienie im doznanej krzywdy na ich dobrach niemajątkowych. Stąd też Sąd zobligowany był do wyrzeczenia w przedmiocie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Podstawą prawną roszczenia pokrzywdzonych w przedmiotowej sprawie był art. 448 k.c w zw. z art. 23 i 24 k.c Owe przepisy nakazują naprawienie szkody bądź stosowne zadośćuczynienie, w przypadku gdy naruszenie dóbr osobistych pokrzywdzonych wywołane deliktem sprawcy, doprowadziło do powstania pewnej krzywdy u poszkodowanych. W tej materii Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, iż użycie przez oskarżonego szeregu wulgarnych sformułowań względem policjantów z pewnością naruszyło ich cześć wewnętrzną – godność. Sam sposób działania sprawcy tj. artykułowanie przedmiotowych w miejscu publicznym, w obecności świadków, w czasie wykonywania przez poszkodowanych obowiązków służbowych z pewnością był czynnikiem katalizującym owo naruszenie dóbr osobistych. Do tego w realiach niniejszej sprawy należało oddać odmienność położenia obydwu pokrzywdzonych, gdyż tylko w przypadku B. K. została naruszona nietykalność cielesna. Kwota 500 złotych w odniesieniu do przestępstw zniewagi, a 100 dodatkowych złotych w odniesieniu do naruszenia nietykalności cielesnej jawi się jako adekwatna do okoliczności sprawy, a zwłaszcza nieustępliwego działania oskarżonego, który owe zniewagi formułował przez dłuższy okres czasu w obecności postronnych obserwatorów. Mając to wszystko na względzie Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego J. M. środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz B. K. kwoty 600 złotych, a M. R. kwoty 500 złotych.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

W związku ze stwierdzeniem, iż oskarżony J. M. dopuścił się występku chuligańskiego zasada odpowiedzialności za wynik procesu obligowała zasądzenie od niego chociaż częściowych kosztów sądowych. W ocenie Sądu Rejonowego w warunkach niniejszej sprawy zła sytuacja materialna oskarżonego uzasadniała zwolnienie J. M. od kosztów sądowych w odniesieniu do wydatków poniesionych w tym procesie przez Skarb Państwa, a obciążenie oskarżonego jedynie opłatą karną.

7.  Podpis