Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 380/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. K.

w dniu 24 czerwca 2018 roku około godziny 15:10 w N. na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki M. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu na urządzeniu alkosensor pomiar I – 0,45 mg/l, pomiar II – 0,37 mg/l i alkometrze A2.0 pomiar I – 0,36 mg/l, pomiar II – 0,37 mg/l .

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

B. G. (1) w dniu 24 czerwca 2018 r. około godziny 14:50 jechał razem z żoną J. G. ulicą (...) w kierunku ulicy (...) w N..

Kiedy zbliżali się do ulicy (...) zauważyli stojący na drodze w pobliżu skrzyżowania pojazd marki M. o numerach rejestracyjnych (...). Samochód ten blokował przejazd. B. G. (2) użył sygnału dźwiękowego, w odpowiedzi na co, kierowca samochodu marki M. - K. K. pokazał mu środkowy palec, a następnie ruszył. Oprócz oskarżonego w aucie na przednim siedzeniu znajdowała się J. R. – wówczas jeszcze jego narzeczona, natomiast z tyłu siedziała córka M. K..

Samochody jechały jeden za drugim do najbliższego skrzyżowania, gdzie się zatrzymały. B. G. (1) włączył awaryjne światła, wyszedł z samochodu i podszedł do kierowcy M., aby zawrócić mu uwagę w związku z jego zachowaniem. Po wymianie zdań oskarżony wjechał w ulicę (...), a B. G. (3) pojechał za nim, gdyż zamierzał zrobić zakupy w A..

zeznania świadka B. G. (1)

14-15, 79, 97-98, 272, 286-288

zeznania świadka J. G.

70-71, 100, 273, 290-291

częściowe wyjaśnienia oskarżonego K. K.

33

częściowe zeznania świadka J. R.

48-49, 98-99, 287-288

notatka urzędowa
z dnia 24 czerwca 2018 r.

1

W związku z tym, że B. G. (1) wiedział, że K. K. nie posiada uprawień do kierowania pojazdami, będąc w rejonie skrzyżowania z drogą na J., zatrzymał się, a następnie podszedł do patrolu Policji i przekazał funkcjonariuszom informację o kierowcy M.. Równocześnie wskazał on pojazd, którym poruszał się oskarżony.

W tym czasie natomiast K. K. zjechał na zatoczkę autobusową, a następnie, wysiadł z samochodu i zamienił się miejscami z J. R., która dotychczas siedziała na fotelu pasażera. Funkcjonariusze Policji podjechali do oskarżonego i przeprowadzili kontrolę.

zeznania świadka B. G. (1)

14-15, 79, 97-98, 272, 286-288

zeznania świadka Ł. B.

11-12, 98

zeznania świadka D. P.

53-54, 99, 289

zeznania świadka J. G.

70-71, 100, 273, 290-291

pismo z dnia 12 września 2018 r.

19

Funkcjonariusze podczas interwencji potwierdzili informacje uzyskane od B. G. (1). K. K. istotnie nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Nadto poddano go badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, które wykazały: I badanie A.– 0,45 mg/l, II badanie A. – 0,37 mg/l i alkometrze A2.0 pomiar I – 0,36 mg/l, pomiar II – 0,37 mg/l.

zeznania świadka Ł. B.

11-12, 98

zeznania świadka D. P.

53-54, 99, 289

protokoły użycia urządzenia do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu

k. 2-4

K. K. w chwili czynu nie był karany za popełnienie przestępstwa. Pracuje w Danii. Aktualnie jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu dwie córki.

dane oskarżonego K. K.

32, 38

informacja o wpisach ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

36

zaświadczenie o stanie makatkowym oskarżonego K. K.

39

pismo Sądu Rejonowego w (...)

43

karta karna

k. 281-283

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania świadka B. G. (1)

zeznania świadka J. G.

Sąd uznał w całości za wiarygodne zeznania świadków B. G. (1) i J. G., czyniąc je podstawą poczynionych ustaleń faktycznych. Zeznania tych świadków są zbieżne, stanowiąc logiczny i spójny przebieg zdarzenia. Zarówno bezpośredni kontakt z tymi świadkami, jak i treść złożonych przez nich zeznań nie dały podstaw do ich kwestionowania. Wymienieni świadkowie w toku całego postepowania byli kilkukrotnie przesłuchiwani, mimo to ich zeznania pozbawione są sprzeczności. W ocenie Sądu wbrew stanowisku oskarżonego B. G. (1) nie miał powodów, aby go bezpodstawnie obciążać. Nieporozumienie do jakiego doszło miedzy nimi było błahe, a sprawa została wyjaśniona. Dodatkowo należy zauważyć, iż świadkowie nie wypowiadali się na temat stanu nietrzeźwości K. K., lecz jedynie w zakresie kierowania przez niego pojazdem. Takie informacje B. G. (1) zresztą przekazał patrolowi Policji.

1.1.1

zeznania świadka D. P.

zeznania świadka Ł. B.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania funkcjonariuszy Policji D. P. i Ł. B.. Świadkowie z racji wykonywanego zawodu nie byli zaangażowani w sprawę, są świadkami obiektywnymi, nie mającymi żadnego interesu w przedstawianiu faktów w sposób odmienny niż miały one w rzeczywistości przebieg, a przez to
w pełni wiarygodnymi. Ich relacje korespondują ze sobą, a nadto z zeznaniami świadków B. G. (1) i J. G. oraz protokołami użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego, notatką urzędową. Podczas ostatniego przesłuchania D. P. nie pamiętał już pewnych fragmentów z przeprowadzonej interwencji, co należy tłumaczyć charakterem jego pracy, w której często ma do czynienia z nietrzeźwymi kierowcami oraz upływem czasu.

1.1.1

karta karna

informacja o wpisach ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

notatka urzędowa

protokoły badania trzeźwości

świadectwo wzorcowania

Pismo Sądu Rejonowego w (...)do sprawy (...)

zaświadczenie

Za wiarygodne uznano nadto pozostałe dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Zostały one sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości. Sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej również nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich podrabianie lub przerabianie.

1.1.1

częściowe wyjaśnienia oskarżonego K. K.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie, w jakim przyznał, że zanim doszło do interwencji Policji, pokazał B. G. (1) gest środkowego palca, jak również, że ten zwrócił mu uwagę dotyczącą tego zachowania. Nadto, w ocenie Sądu brak jest również podstaw do kwestionowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonego dotyczących braku uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, jak również spożycia przez niego alkoholu.

1.1.1

częściowe zeznania świadka J. R.

Sąd uznał zeznania J. R. tylko częściowo wiarygodne, w takim zakresie w jakim zostały potwierdzone innymi dowodami. Dotyczy to więc wulgarnego zachowania K. K. wobec B. G. (1), polegającego na pokazaniu mu gestu środkowego palca, jak również jego reakcji na zachowanie oskarżonego. Nie budzą również wątpliwości zeznania tego świadka, że oskarżony w dacie czynu nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi oraz tego dnia przed interwencją Policji spożywał alkohol.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

częściowe wyjaśnienia K. K.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego K. K. w zakresie odnoszącym się bezpośrednio do zarzucanego mu czynu za niewiarygodne. W ocenie Sadu prezentowana przez niego wersja stanowi przejaw przyjętej przez niego linii obrony, zmierzającej do uchylenia się od odpowiedzialności karnej.

Oskarżony w toku postepowania utrzymywał, że samochodem wtedy kierowała J. R., czemu nie sposób dać wiary. Stanowisko to zostało skutecznie zakwestionowane zeznaniami B. G. (1), który jeszcze przed zatrzymaniem oskarżonego poinformował funkcjonariuszy Policji, że kierowca M. nie ma uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych. Powyższe wynikało z tego, że widział, jak na ulicy (...), a później Piłsudskiego oskarżony kierował samochodem. Nie ulega wątpliwości, że uprzednie zachowania K. K. względem niego zmotywowało go do poinformowania patrolu Policji o łamaniu przez niego przepisów. B. G. (1), wskazując Policji osobę oskarżonego nie miał jednak wiedzy w zakresie jego stanu nietrzeźwości, natomiast powodem jego reakcji był sam fakt prowadzenia przez K. K. samochodu.

Zeznania B. G. (1) w pełni potwierdziła J. G., która była pasażerką samochodu i widziała kto był kierowcą samochodu marki M., a kto pasażerem. Nie miała żadnych wątpliwości w tym zakresie. Co więcej obserwowała pojazd oskarżonego, kiedy zjechał na zatoczkę do momentu, kiedy pojawili się przy nim funkcjonariusze Policji. Widziała, jak oskarżony z pasażerką zamieniali się miejscami.

Podobnie D. P. i Ł. B. , którzy od momentu uzyskania informacji od B. G. (1) patrzyli na samochód marki M. w sposób kategoryczny potwierdzili, że widzieli, jak oskarżony z pasażerką się przesiadywali.

1.1.1

częściowe zeznania J. K. (wcześniej R.)

Analizując zeznania J. R. Sąd w zakresie istotnym dla odpowiedzialności oskarżonego uwzględnił, iż jako osoba najbliższa byłą zainteresowana rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu zeznania tego świadka zostały uprzednio uzgodnione z oskarżonym w celu wzmocnienia jego linii obrony. W zestawieniu bowiem
z obiektywnymi zeznaniami świadków jej stanowisko w zakresie tego, kto kierował w dniu zdarzenia samochodem marki M. nie mogło się ostać. Nadto podczas ostatniego przesłuchania pojawiły się w jej relacji sprzeczności, których nie potrafiła wyjaśnić. Dotyczy to na przykład tego kto próbował naprawić klapę samochodową po zatrzymaniu na zatoczce autobusowej czy też tego czy wysiadała z samochodu zanim nadjechał radiowóz.

1.1.1

W ocenie Sądu zeznania świadków K. D. (1) i K. D. (2) nie zasługiwały na wiarę. Ich relacje była tendencyjne, zawierające liczne sprzeczności. Zaskakujące jest, że wymienione osoby, twierdziły, że znajdowały się w pobliżu przystanku autobusowego, kiedy samochód marki M. wjechał na zatoczkę. Z zeznań jednak świadka J. G. wynika, że nikogo wtedy nie było w pobliżu. Również takich informacji nie ma w notatce urzędowej. Co więcej wymienieni świadkowie to znajomi oskarżonego. Wprawdzie starali się utrzymywać, że jest to znajomość tylko z widzenia, czemu jednak przeczą powołane w dalszej części okoliczności. Jeden pracował razem
z oskarżonym, a drugi był sąsiadem teściowej K. K. z którą oskarżony mieszkał. Sąd odmówił waloru wiarygodności zeznaniom ocenianych świadków nie tylko
z uwagi na fakt, że pozostawały one w sprzeczności z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, ale też z uwagi na fakt, że relacje te w kluczowych i najistotniejszych fragmentach były niespójne.

K. D. (1) utrzymywał, że oczekując na przyjazd autobusu widział, jak na zatoczkę wjechał samochód marki M.. Jego zdaniem kierowcą była kobieta. W dalszej części zeznań podał, że nie czekał jednak na przyjazd autobusu, a wracał pieszo od strony K. i przechodząc obok wskazanego przystanku – zaobserwował całe zdarzenie. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że przechodząc jedynie tamtędy nie był w stanie zaobserwować wszystkiego, co się działo od momentu, kiedy samochód oskarżonego wjechał na zatoczkę do zakończenia interwencji, po której miał do niego podejść K. K. i odebrać dane kontaktowe. Czynności te niewątpliwie bowiem trwały dłużej, niż czas potrzebny do przejścia obok przystanku. O niewiarygodności jego zeznań świadczy również niekonsekwencja w zakresie powodów dla których znalazł się w pobliżu zatoczki autobusowej. Najpierw utrzymywał, że jechał w kierunku A., gdzie był umówiony ze znajomym, po chwili zaprzeczył powyższemu - twierdząc, że jednak nie był u żadnej osoby, a znalazł się tam przypadkiem.

Kolejna okoliczność, która w istotny sposób podważa wiarygodność zeznań tego świadka to kwestia jego znajomości z oskarżonym. K. D. (1) początkowo twierdził, że nie znał oskarżonego, a informację dotyczące jego imienia
i nazwiska uzyskał, kiedy ten podszedł do niego prosząc, aby był świadkiem. W dalszej części przyznał, że zna z widzenia K. K., by w konsekwencji wskazać, że pracował
z nim w K.. Nadto twierdził, że przed zdarzeniem nie utrzymywał żadnych kontaktów z oskarżonym, po czym podał, że w przeszłości parę razy K. K. do niego dzwonił. (k. 67).

K. D. (1) nadto wskazał, że oprócz niego na przystanku był jeszcze jeden mężczyzna. K. D. (2), którego powołała obrona zaprzeczył, że czekał wówczas na busa na przystanku. Zeznał bowiem, że siedział po drugiej stronie ulicy. Ta część jego zeznań budzi jednak wątpliwości, bowiem w przypadku pojawienia się autobusu zmuszony byłby do przejścia na drugą stronę ruchliwej jezdni, co byłoby dużym utrudnieniem, zupełnie niepotrzebnym. Nadto jak sam przyznał ten świadek z tego przystanku nie jeżdżą busy do N., a przecież zamierzał jechać do Galerii (...) w N.. Co prawda tłumaczył, że jak machnie ręką to busy zawsze, albo przeważnie się zatrzymują, jednakże uwzględniając, że znajdował się przy pasie ruchu przeciwnego do kierunku w którym poruszał się bus trudno uznać to za przekonywające. Dalszy część jego zeznań również jest sprzeczna z zasadami logiki. K. D. (2) przyznał bowiem, że bliżej miał na przystanek na ulicy (...), ale tam autobus odjeżdżał pół godziny później w związku z czym poszedł na przystanek na ul. (...). Z powyższego wynika, że zrezygnował z oczekiwania na autobus najbliższym przystanku, poszedł na inny przystanek, z którego nie odjeżdżały busy do N..

Nadto pomiędzy zeznaniami tych świadków pojawiają się sprzeczności w zakresie tego kto znajdował się wtedy na przystanku. K. D. (1) twierdził, że był tam jeszcze jeden mężczyzna, natomiast K. D. (2) podał, że znajdowała się również jakaś dziewczyna. Idąc dalej ostatni świadek utrzymywał, że mężczyzna czyli K. D. (1) stał cały czas obok niego, natomiast ten początkowo twierdził, że czekał na autobus na przystanku (K. D. (2) zaś po drugiej stronie ulicy), by ostatecznie przyznać, że jedynie przechodził obok przystanku.

Najistotniejszym jednak, że K. D. (2) ostatecznie zaprzeczył, iż widział moment, w którym na zatoczkę autobusową wjechał samochód osobowy marki M., jak również nie widział kto kierował pojazdem.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

K. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności karnej za popełnienie przestępstwa z art.178a § 1 kk podlega ten m. in., kto znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym.

Z treści art. 115 § 16 pkt 1 kk wynika, że stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5‰. albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm 3 wydychanego powietrza przekracza 0,25mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Na podstawie analizy materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że K. K. w dniu 24 czerwca 2018 roku około godziny 15:10 w N. na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki M. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu na urządzeniu alkosensor pomiar I – 0,45 mg/l, pomiar II – 0,37 mg/l
i alkometrze A2.0 pomiar I – 0,36 mg/l, pomiar II – 0,37 mg/l - co stanowi przestępstwo z art. 178a § 1 kk.

Oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Nie ulega wątpliwości, że wiedział on, że znajduje się w stanie nietrzeźwości i mimo, tego chciał kierować samochodem.

Czyn oskarżonego jest zawiniony. Wsiadając do samochodu oskarżony miał pełną świadomość tego, że spożywał alkohol oraz że prowadzenie pojazdu w takim stanie jest czynem karygodnym. Nie zachodziły żadne okoliczności, które pozwalałyby na przyjęcie, że oskarżony działał w szczególnej sytuacji motywacyjnej, która mogłaby usprawiedliwić złamanie przez niego norm prawnych. Ustalając stopień winy Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony jako osoba poczytalna zdawał sobie w pełni sprawę ze znaczenia swojego czynu, wiedział, że jazda w stanie nietrzeźwym jest przestępstwem. Oskarżony dopuszczając się popełnienia zarzucanego mu czynu wykazał się całkowitym brakiem wyobraźni i zdrowego rozsądku szczególnie, że w środkach masowego przekazu nagminnie informuje się o skutkach prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwym, stosując wobec takich kierowców wręcz ostracyzm społeczny.

Czyn oskarżonego K. K. cechuje nadto wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości. Oceniając stopień społecznej szkodliwości Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, jakim jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym oraz życie i zdrowie ludzkie, dobra o szczególnej wartości, w sposób nadrzędny chronione przez prawo karne. Oskarżony poruszając się samochodem w stanie nietrzeźwości stwarzał zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale i życia innych uczestników ruchu. Nie bez znaczenia była również okoliczność, że oskarżony prowadził pojazd w którym znajdowało się dwóch pasażerów – jego kilkuletnia córka oraz narzeczona. Droga, którą poruszał się oskarżony jest ruchliwa, musiał nadto pokonać dwa skrzyżowania na których włączał się do ruchu. Takie warunki wymagały od kierowcy dużego skupienia i uwagi, co niewątpliwie stan nietrzeźwości oskarżonego zaburzał.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd uwzględnił również wagę naruszonych przez oskarżonego obowiązków. Zaznaczyć należy, że oskarżony złamał jedną
z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, jaką jest zasada trzeźwości. Bezspornym jest, że na skutek stanu nietrzeźwości ulega poważnemu upośledzeniu zdolność postrzegania, oceny sytuacji na drodze oraz szybkość reakcji kierowcy.

Mając na uwadze powyższe ustalenia należało uznać, że oskarżony w sposób umyślny naruszył zasadę trzeźwości w ruchu drogowym wyczerpując tym samym przedmiotowe
i podmiotowe znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 178 a § 1 kk.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. K.

I

I

Rozważając kwestię rodzaju
i wysokości kary za przypisany oskarżonemu czyn Sąd przy jej wymierzaniu kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk.

Na tej podstawie wymierzył K. K. karę 120 stawek dziennych grzywny. Sąd uznał, że kara
w takim wymiarze spełni swoje ustawowo określone cele, a orzeczenie jej w mniejszej wysokości byłoby niczym nie uzasadnionym przejawem pobłażania, sprzecznym z podstawowymi celami kary
i niepożądaną z punktu widzenia społecznego oddziaływania oraz celów wychowawczych, jakie ma ona osiągnąć względem sprawcy - reakcją karną na karygodny czyn oskarżonego. Do popełnienia przestępstwa nie skłoniła oskarżonego żadna uzasadniona życiowo okoliczność. Przeciwnie, był to jego świadomy wybór, mimo, że w samochodzie znajdowała się jego narzeczona, która posiadała uprawnienia do kierowania pojazdami. Nadto przy wymiarze kary Sad uwzględnił niewysokie stężenie alkoholu w jego organizmie, stwierdzone badaniami, jak również niekaralność w chwili czynu ( na dzień orzekania skazanie w sprawie (...)uległo zatarciu).

Nadto istotnym był stopień społecznej szkodliwości czynu, wyrażający się w naruszeniu istotnego dobra prawnego - poważnym zagrożeniu bezpieczeństwa innych uczestników ruchu drogowego oraz stopień zawinienia oskarżonego. Oskarżony zdając sobie sprawę z tego, że spożywał alkohol i że może to mieć wpływ na jego zdolność kierowania pojazdem, bezpodstawnie przypuszczał, że akurat
w jego przypadku uda się bez problemów dojechać do celu.
W wielu przypadkach niestety tak jednak nie jest i dochodzi do tragedii. Co więcej
w takim stanie przewoził pasażerów
w samochodzie, osoby dla niego najbliższe. Kara w takim wymiarze sprawi, że K. K. jako osoba zdolna do analizy swoich poczynań, zrozumie niewłaściwość swego postępowania i w ten sposób zostaną osiągnięte cele kary w zakresie prewencji indywidualnej.

Ustalając stawkę dzienną na poziomie 20 zł Sąd miał na uwadze, że oskarżony od wielu lat posiada stałe zatrudnienie za granicą. Warunki osobiste, jak i możliwości zarobkowe uzasadniają zatem ustalenie stawki dziennej grzywny w powyższej wysokości.

Zdaniem Sądu, wymierzona kara grzywny jest adekwatna do wagi popełnionego przez oskarżonego czynu
i osiągnie przy tym pokładane w niej cele
w zakresie oddziaływania społecznego
i wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego na przyszłość, stanowiąc czynnik kształtujący świadomość prawną społeczeństwa i informując o normach sankcjonowanych oraz karach orzekanych za ich złamanie.

K. K.

II

II

Z uwagi na to, że oskarżony został uznany winnym popełnienia przestępstwa
z art. 178 a § 1 kk należało obligatoryjnie na podstawie art. 42 § 2 kk orzec środek karny
w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Istota i cel tego środka karnego polega na tym, by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa
w ruchu drogowym, czy to z braku wyobraźni, czy z braku poczucia odpowiedzialności, a w konsekwencji zagrażające innym uczestnikom - z ruchu tego wyłączyć. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania
w przyszłości, przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu.

Mając na uwadze niewysokie stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu oraz okoliczności popełnionego przez oskarżonego czynu Sąd uznał, że orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, na minimalny okres 3 lat będzie adekwatne do wagi czynu, którego się on dopuścił.

Oskarżony powinien uświadomić sobie, że posiadanie uprawnień do prowadzenia pojazdów stanowi nie tylko przywilej
i znaczne ułatwienie w codziennym życiu, ale wiąże się również z wielką odpowiedzialnością jaka ciąży na każdym kierowcy za życie, zdrowie oraz mienie nie tylko swoje, ale i innych uczestników ruchu drogowego.

K. K.

III

III

Konsekwencją uznania K. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178 a § 1 kk było orzeczenie na mocy art. 43a § 2 kk świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd ustalił świadczenie pieniężne na poziomie 5000 zł. Sąd uznał, że świadczenie w takiej wysokości będzie mógł oskarżony uiścić bez uszczerbku dla swojego utrzymania,
a jednocześnie środek ten wzmocni cele wychowawcze orzeczonej kary. Orzekając powyższe świadczenie Sąd kierował się tym, że powinno ono pełnić rolę zadośćuczynienia społeczeństwu za popełnione przestępstwo.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd obciążył K. K. opłatą od orzeczonej kary w kwocie 240 zł. Mając na uwadze, iż kara grzywny i świadczenie pieniężne stanowi dla niego pewne obciążenie finansowe, a dodatkowo posiada on na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci Sąd zwolnił go od uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków.

Podpis