Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z 8 października 2020 r.

Powódki J. C. i A. K. (1), reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika, w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu pozwu wniosły o:

1) nakazanie pozwanym R. G. i E. G. (1) by wydali powódkom nieruchomość połączoną w R., stanowiącą dz. ew. nr (...), przylegającą od strony zachodniej do brzegu Jeziora R. (działka ew. nr (...)), od strony południowej do działki nr (...), od strony północnej do istniejącego szlaku drożnego, a od strony wschodniej ograniczonej bramą stanowiącą przedłużenie wschodniej granicy działki ew. nr (...) w R. w kierunku północnym,

2) nakazanie pozwanym usunięcia wszelkich budowli o charakterze liniowym i kubaturowym znajdujących się na dz. 376/102 w terminie jednego miesiąca,

3) upoważnienie powódek J. C. i A. K. (1) na wypadek nie usunięcia przez pozwanych nasypu ziemnego, płyt betonowych, bramy i słupków ogrodzeniowych w terminie do usunięcia ich na koszt pozwanych,

4) zakazanie pozwanym podejmowania jakichkolwiek czynności naruszających powódkę w prawie własności działki ew. (...) w R., w szczególności poprzez składanie na tej nieruchomości jakichkolwiek rzeczy, zagradzania jej i wykonywania robót ziemnych. (k.1-3 – 177/2).

W uzasadnieniu wskazano, że powódki są współwłaścicielkami dz. ew. nr (...)położonej w R.. Nieruchomość ta posiada dostęp do Jeziora R. poprzez wąski pas przebiegający pomiędzy działką nr (...) a wąską drogą przylegającą na tym odcinku do działki nr (...). Pozwani zaś naruszają powódki w prawie własności poprzez wykonanie nasypu ziemnego, ułożenie płyt betonowych oraz zamontowanie słupów ogrodzeniowych i bramy, odgradzając tę część działki (...) od reszty tej działki i obejmując ten fragment w swoje władanie.

Pozwani R. G. i E. G. (1), działając przez profesjonalnego pełnomocnika, w odpowiedzi na pozew z 5 listopada 2019 r., wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej wnieśli również o rozgraniczenie nieruchomości składających się z działek nr (...) położonych w R. oraz (k. 71-75).

W uzasadnieniu podniesiono, że pozwani są właścicielami działki nr (...) i zaprzeczają, aby kiedykolwiek mieli naruszyć prawo własności powódek, w tym w sposób opisany w pozwie. Ponadto pozwani wskazali, że powódki pozostają w błędnym przekonaniu co do przebiegu granicy pomiędzy działkami stron i uzurpują sobie prawo własności części działki, która nie stanowi ich własności. Wedle pozwanych to właściciel działki nr (...) narusza własność powódek, na co one wyraziły zgodę. Podkreślono nadto, że wskutek powodzi z 2003 r. teren stanowiący przedmiot sporu uległ degradacji, a sposób ukształtowania terenu i przebieg granicy działek mógł stać się na powódek wątpliwy. Zdaniem pozwanych spór o przebieg granicy rozpoczął się wraz z podziałem działki nr (...) na mniejsze działki rekreacyjne i ich sprzedażą. Dotychczas pozwani korzystali ze spornego fragmentu terenu przez zastrzeżeń. Początkiem 2019 r. podczas nieobecności pozwanych na działce doszło do uszkodzenia bramy wjazdowej, ogrodzenia i krzewów na ich działce. Mimo umorzenia postępowania przygotowawczego z powodu niewykrycia sprawców zdaniem pozwanych fakt ten nie pozostaje bez znaczenia w niniejszej sprawie. Pozwani z ostrożności procesowej podnieśli również zarzut zasiedzenia części nieruchomości objętej postępowaniem, wskazując, że władali nią w sposób samoistny i nieprzerwany przez 24 lata w dobrej wierze.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. C. i A. K. (2) są właścicielkami działki ewidencyjnej numer (...) obj. KW numer (...) położonej w R., gmina G.. W 2019 r. zgodnie z operatem nr (...) działka ew. nr (...) podzieliła się na działki ew. nr (...), (...). Sąsiednia nieruchomość, stanowiąca działkę ewidencyjną numer (...) obj. KW nr (...), jest objęta wspólnością ustawową małżeńską E. G. (1) i R. G.. E. G. (1) i R. G. nabyli nieruchomość od poprzedników prawnych J. C. i A. K. (2) na podstawie aktu notarialnego z 19 września 1996 r. rep. A nr (...) sporządzonego przez notariusza J. K..

Dowód : odpis KW nr (...) – k. 17-49, odpis KW nr (...) –k. 12–16,akt notarialny 19 września 1996 r. rep. A nr (...) – k. 78 – 83.

Po nabyciu nieruchomości E. i R. G. ogrodzili swoją działkę za wyjątkiem części północno-zachodniej, gdzie znajdował się dostęp do Jeziora R.. R. G. traktował sporny fragment jako parking, który był ogólnie dostępny dla wszystkich, w szczególności ułożył tam betonowe płyty i od kilku lat parkował tam czasem swój samochód, czemu nie sprzeciwiały się współwłaścicielki działki nr (...) J. C. w związku z tym, że samochód nie zagradzał przejścia do jeziora.

Dowód: zeznania powódki J. C. – protokół rozprawy z 21 listopada 2019 r. – k. 95/2; częściowo zeznania pozwanego R. G. – protokół rozprawy z 21 listopada 2019 r. – k. 96; mapa sytuacyjna sporządzona przez biegłego geodetę – k. 120.

W latach 2016 -2017 R. G. i E. G. (1) postawili bramę na fragmencie stanowiącym dostęp do jeziora. Brama ta stanowiła przedłużenie ogrodzenia. W tym samym roku R. i E. G. (2) posadowili na sporym terenie konstrukcję murowaną, pełniąca funkcję oporową. Po wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie samowolnej budowy dokonano rozbiórki muru, wobec czego decyzją nr (...) z 7 maja 2020 r. postępowanie umorzono. W związku z przeprowadzonym pracami i sporem o przebieg granicy J. C. zleciła w 2018 r. wykonanie prac geodezyjnych. Podczas przeprowadzonych wówczas prac przez geodetę mgr. inż. S. M. stwierdzono, że sporny fragment terenu, w tym znajdujący się za bramą postawioną przez R. G., jest częścią działki nr (...) (dawniej (...)) należącej do J. C. i A. K. (2), czemu sprzeciwili się R. i E. G. (2) w pismach z 19 października 2018 r. i 30 sierpnia 2019 r.

Dowód: zeznania powódki J. C. – protokół rozprawy z 21 listopada 2019 r. – k. 95/2; częściowo zeznania pozwanego R. G. – protokół rozprawy z 21 listopada 2019 r. – k. 96, pismo z 19 października 2018 r. – k. 131, pismo z 30 sierpnia 2019 r. – k. 132; decyzja (...) z 7 maja 2020 r. – k. 135-136.

Granica prawna między działkami nr (...) (dawniej (...)) biegnie linią wyznaczoną punktami M2-M1-1/96 zaznaczonymi na mapie sytuacyjnej w skali 1:250 sporządzonej przez biegłego sądowego w zakresie geodezji i kartografii przy Sądzie Okręgowym w Nowym Sączu mgr. inż. D. H.. Jest to granica wyznaczona w operacie nr ID: (...) sporządzonym w 2018 r., który został oparty na operacie podziału K. (...), którym zostały podzielone działki ewidencyjne nr(...) w obrębie R., gm. G., na działki ewidencyjne nr (...).

Dowód: opinia geodezyjna z 17 kwietnia 2020 r. wraz z mapą sytuacyjną - k. 117- 120; uzupełniająca opinia geodezyjna z 10 czerwca 2020 r. - k. 154, ustna opinia uzupełniająca biegłego geodety – protokół rozprawy z 8 października 2020 r. – k. 176/2-177

Postawiony przez R. G. i E. G. (1) fragment ogrodzenia z bramą znajdujący się między odcinkami granic wyznaczonych punktami 1/96-2/96 oraz M1 – M2 oraz fragment terenu pokryty kostką brukową znajduje się na działce ewidencyjnej nr (...) (dawniej (...)), stanowiącej współwłasność J. C. i A. K. (2). Pozostała część kostki brukowej, istniejące krawężniki oraz usypana skarpa znajdują się na działce ew. nr 376/102 (dawniej (...)) oraz działce ew. nr (...).

Dowód: opinia geodezyjna z 17 kwietnia 2020 r. wraz z mapą sytuacyjną - k. 117- 120; uzupełniająca opinia geodezyjna z 10 czerwca 2020 r. - k. 154, ustna opinia uzupełniająca biegłego geodety – protokół rozprawy z 8 października 2020 r. – k. 176/2-177

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dokumenty urzędowe przedłożone przez strony niniejszego procesu. Zarówno autentyczność tych dokumentów, jak i ich treść nie była w trakcie postępowania kwestionowana. Tym samym zgodnie z treścią art. 244 k.p.c. dokumenty te stanowiły dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone.

W przedmiocie ustalenia granicy między nieruchomościami powódek i pozwanych kluczowa była opinia sporządzona przez biegłego geodetę mgr. inż. D. H.. Opinia ta była jasna, spójna i rzetelna. Biegły ustalił kategorycznie, gdzie przebiega granica prawna między nieruchomościami powódek i pozwanych. Zarzuty do tej opinii zgłosili pozwani wskazując na błędne umiejscowienie na mapie punktu 2/96, który to błąd zdaniem strony pozwanej wynikać miał z nieprawidłowego oznaczenia granicy działek powódek i pozwanych przez geodetę S. M., działającego na zlecenie powódek przy podziale działki nr (...). Zarzut ten jednak stanowi w ocenie Sądu gołosłowną polemikę, ponieważ biegły wyjaśnił, że sporządzając opinię kierował się nie tylko operatem z 2018 r. wykonanym przez geodetę S. M., lecz w związku z zastrzeżeniami pozwanego, dokonał samodzielnych miar i obliczeń, które potwierdziły, że operat ten w zakresie, w jakim dotyczy przebiegu granicy między działkami, których dotyczy spór, zgadza się z operatem z 1996 r., zaś położenie w terenie punktów granicznych zgadza się z tymi danymi. Nadto w toku rozprawy sądowej w dniu 21 października 2020 r. biegły szczegółowo zaprezentował sposób powstania wniosków końcowych opinii oraz w odpowiedział na pytania pozwanego, weryfikując jego wątpliwości co do odczytania mapy sytuacyjnej.

Sąd dokonując oceny dowodów uznał także za wiarygodne zeznania powódki J. C. odnośnie do przebiegu linii granicznej między działkami, okoliczności związanych z korzystaniem przez pozwanych ze spornego fragmentu oraz postawionych na tym terenie budowli. Depozycje powódki były bowiem zgodne z opinią biegłego geodety.

Co do zeznań pozwanego R. G., które potwierdziła pozwana E. G. (1), Sąd dał im jedynie częściowo wiarę, tj. w zakresie, w jakim nie były sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd omówił zatem wiarygodności twierdzeniom pozwanego dotyczącym przebiegu granicy pomiędzy przedmiotowymi działkami jako sprzecznym z uznaną przez Sąd za wiarygodną opinią biegłego.

Sąd pominął dowód z zeznań świadka S. S. (1) na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 k.p.c. uznając, że dowód ten jest w realiach niniejszej sprawy nieistotny dla rozstrzygnięcia z powodów, o których mowa w dalszej części uzasadnienia. Dowód z zeznań tego świadka został zgłoszony przez stronę pozwaną przy okazji zarzutu zasiedzenia na okoliczność wykazania, że pozwani nie utrudniali dostępu powódkom do ich własności, okresu użytkowania i ciągłości posiadania przez pozwanych terenu objętego niniejszym postępowaniem, przebiegu granic w momencie nabycia przez pozwanych nieruchomości. (k. 103-104)

Nadto Sąd pominął zgłoszone przez powódki dowody z zeznań świadków oraz dowód z opinii biegłego z uwagi na ich cofnięcie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Powództwo opierało się na roszczeniu windykacyjnym określonym w art. 222 § 1 k.c., jak i roszczeniu negatoryjnym z art. 222 § 2 k.c. Zgodnie ze wskazanymi przepisami właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Ponadto przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Roszczenie windykacyjne ma charakter obiektywny, dlatego też dla jego uwzględnienia wystarczające jest ustalenie, że powód jest właścicielami nieruchomości, która znajduje się we władaniu pozwanego, któremu żaden tytuł do władania przedmiotem własności powodów nie przysługuje. Właściciel, który dochodzi roszczenia windykacyjnego lub negatoryjnego, musi więc wykazać, że prawo własności mu przysługuje (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Właściciel nie może żądać wydania rzeczy, jeżeli władającemu przysługuje skuteczne wobec właściciela prawo władania rzeczą (art. 222 § 1 in fine k.c.). Jednym ze sposobów obrony pozwanego w procesie windykacyjnym jest podniesienie zarzutu hamującego. Nie wyłącza on roszczenia windykacyjnego na stałe, lecz wstrzymuje jego realizację na czas przysługiwania pozwanemu, skutecznego wobec właściciela, uprawnienia do władania rzeczą, wynikającego czy to z prawa rzeczowego, czy to ze stosunku zobowiązaniowego. Do innych rodzajów zarzutów należą zarzuty niweczące trwale lub ubezskuteczniające na stałe roszczenie powoda.

W niniejszej sprawie powódki wykazały swą legitymację czynną do dochodzenia roszczenia windykacyjnego i negatoryjnego. Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności opinia biegłego geodety, nie pozostawia wątpliwości, że sporny fragment gruntu stanowi część działki nr (...) (poprzednio działki nr (...)), obj. KW (...), będącej własnością powódek. Fragment ten został oznaczony na mapie sytuacyjnej biegłego geodety pkt M1 – 1/96 i dalej w kierunku północnym do przecięcia się linii wyznaczonych pkt 1/96 -2/96 i M1-M2. Granica między działką ewid. nr (...) oraz (...) jest granicą prawną, dlatego też brak w sprawie ewentualnych podstaw do rozgraniczenia nieruchomości na potrzeby ustalenia przesłanek roszczenia o ochronę własności.

Równocześnie w sprawie bezsporne jest, że na opisanej wyżej części działki ewid. nr 376/102 pozwani wybudowali ogrodzenie z bramą oraz położyli kostkę brukową. Sporne natomiast pozostawało to, czy strona pozwana zdołała wykazać, że przysługuje jej skuteczne względem powódek prawo do władania tą częścią nieruchomości wskutek zasiedzenia.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Jak wynika z art. 172 § 2 k.c. posiadacz nieruchomości nabywa jej własność po upływie lat trzydziestu, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Pierwszą przesłanką jest zatem posiadanie samoistne danej nieruchomości. Na podstawie art. 339 k.c. posiadaczem samoistnym rzeczy jest osoba, która nią faktycznie włada jak właściciel. Posiadanie samoistne cechuje się dwoma elementami: fizycznym władztwem nad rzeczą oraz wolą władania rzeczą dla siebie. Wola władania dla siebie przejawia się w podejmowaniu wielu czynności wskazujących na to, że posiadacz traktuje rzecz jako pozostającą w jego sferze swobodnej dyspozycji, przy czym ocena podejścia uwzględnia rzeczywistą wolę władającego, ale dokonywana jest obiektywnie, z punktu widzenia otoczenia posiadającego. Kolejną przesłanką zasiedzenia jest upływ czasu. Do nabycia nieruchomości przez zasiedzenie konieczne jest, aby władający nieruchomością był jej posiadaczem oraz aby posiadanie to trwało przez czas określony w ustawie. W przypadku gdy osoba władająca rzeczą uzyskała posiadanie w dobrej wierze, zasiedzenie może nastąpić po dwudziestu latach, natomiast gdy uzyskała posiadanie w złej wierze – po trzydziestu latach. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, iż przy ocenie, czy zachodzą warunki do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia, dobra wiara polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu posiadacza, że przysługuje mu takie prawo do władania rzeczą, jakie faktycznie wykonuje (postanowienie SN z dnia 7 maja 1971 r., I CR 302/71, NP 1973, nr 4, s. 580).

W niniejszej sprawie brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu zasiedzenia. Po pierwsze, zauważyć również należy, że w niniejszej sprawie nie upłynął wymagany do zasiedzenia okres czasu. Pozwani zmierzali do wykazania, że do nabycia części działki powódek doszło w dobrej wierze, bowiem zbywca – ojciec powódek sprzedając pozwanym działkę ewid. nr 376/56 okazał im na gruncie, że jej granice sięgają od punktu 2/96 do punku M1. Nie wykluczając prawdziwości tego faktu zauważyć mimo to należy, że zgodnie z operatem z 1996 r., na podstawie którego doszło do podziału działek i wydzielenia m.in. działki nr (...) (która w zakresie obejmującym sporny fragment stanowi obecnie część działki nr (...)) ich granica biegła inaczej. Mapa ta w sposób niebudzący wątpliwości dla każdej przeciętnej osoby bez przygotowania geodezyjnego wskazywała, że działka powódek sąsiadująca z działką pozwanych ma dostęp do Jeziora R. poprzez fragment objęty sporem. Świadczył o tym choćby nietypowy kształt granicy działki ewid. nr (...) i działki pozwanych nr (...) na tym odcinku, która nie przebiegała w linii prostej, lecz łamanej. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwani nabyli nieruchomość w dobrej wierze. Nie można bowiem przypisać im należytej staranności przy nabyciu, skoro nie zapoznali się z mapą zalegającą w operacie z 1996 r. Zaznaczyć również należy, że w umowie sprzedaży z 19 września 1996 r. zawartej w formie aktu notarialnego, na podstawie której pozwani nabyli nieruchomość od poprzedników prawnych powódek znajduje się zapis, że zgodnie z mapą uzupełniającą z 12 lipca 1996 r. działki nr (...) powstały z podziału jednej działki. Okoliczności te wykluczają zatem przyjęcie, że pozwany pozostawał w usprawiedliwionym, choć błędnym przekonaniu, że nabył nieruchomość obejmującą fragment, na którym postawił bramę i kostkę brukową. Dobrą wiarę można byłoby przyjąć w sytuacji, gdyby pozwani nabyli nieruchomość, której granice w błędny sposób zostały oznaczone na mapie zalegającej w operacie w zakresie szerszym niż faktycznie sięgały, o czym pozwani nie wiedzieli, a co okazałoby się dopiero później. Wówczas pozwani działając w zaufaniu do dokumentów zalegających w urzędzie byliby chronieni dobrą wiarą. W niniejszej sprawie ewentualny błąd pozwanych co do przebiegu granicy wynikał natomiast z niezapoznania z mapą podziału działki, z której to mapy wynikało, że zajęty przez pozwanych fragment gruntu jest częścią sąsiedniej działki.

Wobec tego dowód z zeznań świadka S. S. (1), o który wnioskował pełnomocnik pozwanych, na okoliczność, jak ojciec powódek okazał pozwanemu na gruncie przebieg granicy nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia. Skoro ustalono, że pozwani nie mogli nabyć tej części gruntu w dobrej wierze, to koniecznym do zasiedzenia byłby upływ 30 lat. W realiach niniejszej sprawy oznacza to, że zasiedzenie – przy spełnieniu innych przesłanek - mogłoby nastąpić dopiero w 2026 r. W związku z tym nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy byłyby zeznania świadka S. S. (2), które w zamyśle strony pozwanej zmierzały do wykazania ciągłości i okresu posiadania tej części działki. Zauważyć zresztą należy, że z pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów nie wynika, by posiadanie pozwanych miało charakter samoistny - przez co rozumie się władanie rzeczą jak właściciel z wyłączeniem innych osób - do momentu wybudowania ok. 2016-2017 r. bramy wraz z ogrodzeniem, która odcięła powódkom dostęp do tej części nieruchomości. Świadczą o tym zeznania samego pozwanego, który podał, że na spornym fragmencie działki znajdował się ogólnodostępny parking, pokrywające się częściowo z zeznaniami powódki, która potwierdziła, że pozwany parkował tam swój samochód, jednak w związku z tym, że nie utrudniało do zejścia do Jeziora R. powódka nie oponowała. Skoro zatem pozwani korzystali z tego fragmentu gruntu wraz z powódkami do 2016 r., to trudno uznać, by posiadanie pozwanych było wówczas samoistne i wyłączało władanie dotychczasowych właścicieli.

Mając na uwadze powyższe, wobec spełnienia przesłanek roszczenia windykacyjnego i negatoryjnego, Sąd orzekł jak w pkt I i II wyroku, nakazując pozwanym wydanie nieruchomości opisanej tam oraz przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez usunięcie wszelkich posadowionych budowli o charakterze liniowym i kubaturowym w terminie miesiąca. Równocześnie Sąd na mocy art. 480 k.c. upoważnił powódki do wykonania czynności wskazanych w pkt II wyroku na koszt pozwanych po upływie zakreślonego terminu. Ponadto Sąd oceniając, że w niniejszej sprawie istnieje realna groźba powtarzania naruszeń prawa własności nieruchomości powódek zakazał pozwanym w pkt IV wyroku takich czynności, w szczególności poprzez składanie na tej nieruchomości jakichkolwiek rzeczy, zagradzania jej oraz wykonywania robót ziemnych.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 98 k.c. statuujący zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powództwo zostało uwzględnione w całości, a zatem pozwani R. G. i E. G. (1) są zobowiązany do zwrotu powódkom solidarnie kosztów procesu, na które w niniejszej sprawie złożyło się 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według stawki z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.), 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 100 zł opłaty od pozwu. Ponadto w związku z poniesieniem tymczasowo przez Skarb Państwa wydatków wyłożonych na wynagrodzenie biegłego sądowego konieczne było rozstrzygnięcie w tej materii w orzeczeniu kończącym postępowanie przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, co Sąd uczynił w pkt IV wyroku. W niniejszej sprawie skutkować to musiało nakazaniem ściągnięcia od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c 3284,21 zł tytułem wynagrodzenia biegłego geodety uiszczonego w postępowaniu tymczasowo ze środków Skarbu Państwa (postanowienia o przyznaniu wynagrodzenia biegłemu - k. 147, 158).

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować uzasadnienie;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanych;

3.  kal. 14 dni lub z wpływem.

N., 26 października 2020 r.