Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Limanowej I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Hybel
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anna Kasińska

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2021 roku w Limanowej

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L.

przeciwko A. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. D. na rzecz strony powodowej (...) Ltd. z siedzibą w L. kwotę 10.138,31 zł (dziesięć tysięcy sto trzydzieści osiem złotych i trzydzieści jeden groszy)
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia zapłaty od kwoty 8.706,41 zł (osiem tysięcy siedemset sześć złotych i czterdzieści jeden groszy),

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 4.367 zł (cztery tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 marca 2021 roku

Pozwem złożonym do tut. Sądu w dniu 2 grudnia 2020 r. (data nadania UP) strona powodowa (...) Ltd. z siedzibą w L. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie na jej rzecz od pozwanej A. D. kwoty 10.138,31 zł wraz z maksymalnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30 listopada 2020 r. do dnia zapłaty od kwoty 8.706,41 zł. Jednocześnie strona powodowa wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Nadto strona powodowa wniosła o uwzględnienie kosztów poniesionych przez nią w elektronicznym postępowaniu upominawczym (sygn. akt
VI Nc-e (...)).

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik strony powodowej wskazał, że podstawę dochodzonego roszczenia stanowi zawarta w dniu 23 maja 2019 r. umowa pożyczki krótkoterminowej nr (...) pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a pozwaną. Pełnomocnik zaznaczył, że mocą zawartej umowy pożyczki pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego całkowitej kwoty 8.993,60 zł, na który składały się: kwota udzielonej pożyczki w wysokości 7.500,00 zł, kwota prowizji umownej w wysokości 1.431,90 zł oraz kwota odsetek umownych naliczonych od kwoty udzielonej pożyczki w wysokości 61,70 zł. Pełnomocnik wskazał, że umowa pożyczki nie miała charakteru ratalnego, a ostateczna data spłaty pożyczki wyznaczona została na dzień 8 września 2019 r. Podniósł, że w związku z faktem, iż pożyczka nie miała charakteru ratalnego wierzyciel nie miał obowiązku wypowiadania stosunku zobowiązaniowego łączącego strony i doręczenia dokumentu wypowiedzenia pozwanej. Wskazał, że z upływem dnia 8 września 2019 r. wobec braku spłaty zadłużenia wierzytelność stała się w całości wymagalna bez konieczności składania dodatkowych oświadczeń woli wypowiadających stosunek zobowiązaniowy. Pełnomocnik zaznaczył, że przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, wszelka dokumentacja związana z warunkami jej udzielenia przesłana została na wskazany przez pozwaną i przyporządkowany do jej loginu i hasła w serwisie pożyczkowym adres poczty elektronicznej. Pełnomocnik wskazał, że w dniu 15 maja 2020 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł ze stroną powodową umowę przelewu wierzytelności, na mocy której (...) Sp. z o.o. dokonał cesji wierzytelności na rzecz strony powodowej i tym samym strona powodowa nabyła ogół praw i obowiązków dotyczących przedmiotowego zadłużenia, w tym uzyskała legitymację czynną. Pełnomocnik wyjaśnił, że na dzień wniesienia pozwu na kwotę roszczenia składały się:

- pozostała do zapłaty kwota udzielonej pożyczki w wysokości 7.500,00 zł, pozostała do zapłaty kwota prowizji umownej w wysokości 1.431,90 zł,

- pozostała do zapłaty kwota odsetek umownych naliczonych od kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5% (maksymalne odsetki ustawowe) od dnia 23 maja 2019 r. do dnia 30 listopada 2020 r. w wysokości 16,50 zł,

- kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez wierzyciela pierwotnego od pozostałej do zapłaty kwoty dzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5% (maksymalne odsetki za opóźnienie) od dnia następującego po dniu wymagalności tj. od dnia 9 września 2019 r. do dnia 14 maja 2020 r. w wysokości 732,10 zł,

- kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od pozostałej do zapłaty kwoty dzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5% (maksymalne odsetki za opóźnienie) od 15 maja 2020 r. do dnia 29 listopada 2020 r. w wysokości 457,81 zł.

Pełnomocnik zaznaczył, że strona powodowa podjęła próbę polubownego, pozasądowego rozwiązania sporu wskazując przy tym, że w dniu 27 maja 2020 r. strona powodowa sporządziła, a następnie skierowała do pozwanej zawiadomienie o przelewie wierzytelności z wezwaniem do zapłaty. Pełnomocnik podał, że podjęta próba zakończyła się niepowodzeniem. Wskazał, że pozwana dokonała wpłat na poczet przedmiotowego zobowiązania w łącznej wysokości 45,20 zł, jednak dokonane wpłaty nie wyczerpały roszczenia strony powodowej w całości. Zaznaczył, że po dniu cesji wierzytelności pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na poczet przedmiotowego zobowiązania. Pełnomocnik zaznaczył nadto, że w dniu 19 czerwca 2020 r. strona powodowa wytoczyła przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie powództwo o zapłatę, ponosząc ciężar opłaty sądowej od pozwu w kwocie 125,00 zł Wskazał, że w dniu 10 września 2020 r. Sąd umorzył postępowanie w sprawie sygn. akt VI Nc-e 924161/20. Powołując się na treść art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c. pełnomocnik strony powodowej podniósł, że wniosek o uwzględnienie kosztów poniesionych przez stronę powodową w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozostaje w pełni uzasadniony.

W odpowiedzi na pozew z dnia 10 lutego 2021 r. pozwana podniosła zarzut braku czynnej legitymacji procesowej strony powodowej oraz zarzut niewykazania istnienia roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości. Jednocześnie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz od strony powodowej kosztów procesu według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanej wskazał, że w ocenie pozwanej strona powodowa nie wykazała stosownym dokumentem, iż konkretna wierzytelność przysługująca wierzycielowi pierwotnemu przeciwko pozwanej podlegała cesji na jej rzecz, gdyż nie wykazała by umowa cesji z dnia 15 maja 2020 r. została skutecznie zawarta. Pełnomocnik pozwanej zaznaczył, że, jak wynika z § 5 ust. 1 tego kontraktu został on zawarty pod warunkiem uiszczenia umówionej ceny. Podniósł, że powódka wprawdzie wskazuje na dowód w postaci oświadczenia o zapłacie ceny z dnia 27 maja 2020 r. jednak próżno szukać go w dokumentach doręczonych pozwanej. Pełnomocnik podkreślił, że jedyne dokumenty opatrzone tą datą to przedsądowe wezwane do zapłaty oraz zawiadomienie o cesji, z których nie wynika fakt uczynienia zadość tej powinności, zwłaszcza że zostały sporządzone w imieniu powódki, a nie rzekomego wierzyciela pierwotnego. Pełnomocnik pozwanej z daleko posuniętej ostrożności wskazał nadto, że strona powodowa nie wykazała, by przedmiotem cesji była dochodzona na gruncie niniejszej sprawy wierzytelność. Podniósł przy tym, że przedłożony dla wykazania tej okoliczności fragment załącznika nr 4 do kontraktu z dnia 15 maja 2020 r. nie został opatrzony podpisami osób które stanęły do jego zawarcia a jedynie nieczytelnymi parafkami, których nie sposób powiązać z konkretną osobą. Zdaniem pełnomocnika pozwanej w konsekwencji nie sposób uznać, by dowód ten stanowił integralna część umowy z dnia 15 maja 2020 r. Pełnomocnik podniósł, że także przedłożone zawiadomienie o cesji wierzytelności nie może świadczyć o jej czynnej legitymacji procesowej bowiem to jedynie dokument prywatny niekorzystający z domniemania prawdziwości przewidzianego art. 244 § 1 k.p.c. mogący dowodzić wyłącznie tego, że osoba która go sporządziła złożyła oświadczenie o treści nim objętej. Pełnomocnik zaznaczył, że pozwana natomiast zaprzecza by posiadała wskazane w nim zadłużenie finansowe, które mogłoby stać się przedmiotem przywoływanej przez stronę powodową umowy cesji. Uzasadniając zarzut niewykazania istnienia roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości, pełnomocnik pozwanej wskazał, że przedłożona przez stronę powodową umowa to w rzeczywistości jedynie niepodpisany przez żadną ze stron wydruk, z którego nie sposób wywieść woli zawarcia umowy pożyczki, czy akceptacji opisanych w nim warunków. Podniósł, że w niniejszej sprawie brak jest jakiegokolwiek dowodu, z którego można by wywnioskować wyrażenie przez pozwaną woli zawarcia umowy pożyczki na opisywanych przez stronę powodową warunkach. Zdaniem pełnomocnika pozwanej dowodem świadczącym o zawarciu przez pozwana z (...) sp. z o.o. umowy pożyczki na wskazywanych przez stronę powodową warunkach z całą pewności nie mogą być potwierdzenia przelewów opiewające na łączną kwotę 7.500,00 zł. Pełnomocnik zwrócił uwagę na to, iż wykonanie przelewu to czynność jednostronna całkowicie od pozwanej niezależna, z której nie można wywieść złożenia przez nią oświadczenia woli w przedmiocie woli zawarcia przywołanej przez stronę powodową umowy. Podniósł, że także wezwanie do zapłaty nie może świadczyć o skutecznym zawarciu spornej umowy na opisanych przez stronę powodową warunkach czy wysokości rzekomej zaległości finansowej pozwanej, bowiem podobnie jak zawiadomienie o cesji jest to jedynie dokument prywatny niekorzystający z domniemania prawdziwości przewidzianego art. 244 § 1 k.p.c. Pełnomocnik zaznaczył nadto, że brak mu także potwierdzenia nadania go pozwanej w formie umożliwiającej jej zapoznanie się z jego treścią, a pozwana zaprzecza przy tym by posiadała wskazane w nim zadłużenie. Pełnomocnik pozwanej podkreślił, że nawet w przypadku skutecznego nabycia wierzytelności na mocy umowy cesji to kontrakt ten, sam w sobie nie świadczy o tym, że przelewana wierzytelność istnieje i przedstawia podawaną wartość. Pełnomocnik pozwanej argumentował, że podnoszony przez pozwaną zarzut uzasadnia także próba obciążenia jej prowizją, która została naliczona w oparciu postanowienia sprzeczne z dobrymi obyczajami i interesem konsumenta w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. Pełnomocnik pozwanej podniósł, że mając zatem na uwadze, iż zapisy te nie są dla pozwanej wiążące, podana przez stronę powodową kwota zaległości nie może zostać uznania za prawidłową. Wskazał, że w ocenie pozwanej postanowienia przewidujące obciążenie konsumenta prowizją w wysokości 1.438,40 zł przy 30-to dniowym okresie trwania pożyczki nie dotyczą głównych świadczeń stron umowy pożyczki, wobec czego, ocena tych zapisów i ich kontrola incydentalna w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. jest możliwa także w sytuacji jednoznacznego sformułowania zapisów je przewidujących. Pełnomocnik pozwanej zarzucił, że strona powodowa nie przedstawiła żadnego dowodu uzasadniającego naliczenie prowizji w podanej wysokości, a w przekonaniu pozwanej ustalenie prowizji na takim poziomie, w sytuacji gdy z przedłożonego szablonu umowy wynikało, że pożyczkodawca miał być uprawniony do naliczania odsetek umownych, nie ma żądnego ekonomicznego uzasadnienia i stanowi wyłącznie dodatkowy zysk pożyczkodawcy umożliwiający mu ominięcie przepisów o odsetkach maksymalnych. Pełnomocnik pozwanej zaznaczył, że także szablon umowy pożyczki nie wskazywał sposobu kalkulacji tej opłaty. Podniósł, że strona powodowa uchyliła się również od wykazania, by zapisy umowy przewidujące prowizję były indywidualnie z pozwaną uzgadniane. Pełnomocnik podniósł także, że także w sytuacji gdy pozaodsetkowe koszty pożyczki nie przekraczają limitu wyznaczonego przez art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim Sąd rozpoznający sprawę nie tylko może ale ma wręcz obowiązek zbadać zapisy je przewidujące pod względem zgodności z art. 385 ¹ k.c.

W piśmie z dnia 22 lutego 2021 r., stanowiącym replikę na pismo procesowe pozwanej z dnia 10 lutego 2021 r., pełnomocnik strony powodowej wskazał, że strona powodowa przedłożyła potwierdzenie wypłaty środków na okoliczność spełnienia świadczenia wynikającego z zawartej przez pozwaną umowy pożyczki. Pełnomocnik strony powodowej podniósł, że pozwana nie przedłożyła żadnego dowodu na okoliczność nie otrzymania rzeczonych środków pieniężnych z tego tytułu, zaznaczając przy tym, że pozwana mogła przedłożyć chociażby wyciąg z rachunku bankowego jako dowód na okoliczność braku przysporzeń na jej rzecz z tytułu zawartej umowy pożyczki. Nadto pełnomocnik strony powodowej podkreślił, że pozwana nie wykazała, aby dokonała skutecznej spłaty zadłużenia na rzecz wierzyciela pierwotnego.

Na rozprawie w dniu 19 marca 2021 r., mimo prawidłowego zawiadomienia pełnomocników stron, nie stawił się nikt.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. D. w dniu 23 maja 2019 r. zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której pożyczkodawca w ramach przyznanego pozwanej limitu ogólnego udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 7.500,00 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną, z uwzględnieniem prowizji w wysokości 1438,40 zł oraz odsetek w wysokości 61,60 zł wynosiła 9.000,00 zł z pierwotnym okresem trwania pożyczki określonym na 30 dni i terminem spłaty wyznaczonym na dzień 22 czerwca 2019 r. Pozwana pobrała kwotę w wysokości 7.500,00 zł poprzez kilkukrotne dobranie dodatkowych kwot pożyczki w ramach przyznanego limitu ogólnego. Całkowita kwota do zapłaty po ostatnim dobraniu kwoty dodatkowej tj. kwoty 200 zł w dniu 30 maja 2019 r., z uwzględnieniem całkowitego kosztu pożyczki w wysokości 1.538,80 zł, wyniosła 9.038,80 zł, a termin spłaty pożyczki wyznaczony został na dzień 22 lipca 2019 r. Całkowita kwota do spłaty w terminie spłaty pożyczki wynosiła 8.993,60 zł.

Dowód: umowa pożyczki nr z dnia 23.05.2019 r. k. 10-12, potwierdzenie przelewu na rachunek pozwanej kwoty 400 zł k. 13, potwierdzenie przelewu na rachunek pozwanej kwoty 3600 zł k. 14, potwierdzenie przelewu na rachunek pozwanej kwoty 3000 zł k. 16, potwierdzenie przelewu na rachunek pozwanej kwoty 300 zł k. 18, potwierdzenie przelewu na rachunek pozwanej kwoty 200 zł k. 20, Twoje warunki Umowy P. dobranie dodatkowej kwoty pożyczki w ramach przyznanego limitu z dnia 24.05.2019 r. k. 15, Twoje warunki Umowy P. dobranie dodatkowej kwoty pożyczki w ramach przyznanego limitu z dnia 25.05.2019 r. k. 17, Twoje warunki Umowy P. dobranie dodatkowej kwoty pożyczki w ramach przyznanego limitu z dnia 30.05.2019 r. k. 19,

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 15 maja 2020 r. strona powodowa nabyła od wierzyciela pierwotnego (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy pożyczki nr (...) z dnia 23 maja 2019 r.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 15 maja 2020 r. k. 21-24, załącznik nr 4 – wykaz wierzytelności do umowy przelewu wierzytelności z dnia 15 maja 2020 r. k. 25/2-27, oświadczenie o zapłacie ceny z dnia 7 maja 2020 r. k. 36

Zawiadomieniem z dnia 27 maja 2020 r. strona powodowa poinformowała pozwaną o nabyciu wierzytelności od wierzyciela pierwotnego z tytułu umowy pożyczki nr (...). Jednocześnie odrębnym pismem strona powodowa wskazała pozwanej, iż zadłużenie na dzień 27 maja 2020 r. wynosi 9.712,55 zł, a kwota ta płatna jest w terminie do dnia 10 czerwca 2020 r. Strona powodowa wyszczególniła pozwanej kwoty składającej się na powyższe saldo zadłużenia. Nadto strona powodowa poinformowała, że brak wpłaty w wymienionym wyżej terminie spowoduje przekazanie długu na drogę postępowania sądowego. Zawiadomieniem z dnia 22 czerwca 2020 r. strona powodowa poinformowała pozwaną, że w związku z nieuregulowaniem zadłużenia z tytułu należności zakupionych od (...) Sp. z o.o. sprawa została skierowana do sądu. Jednocześnie wezwano pozwaną do dobrowolnego uregulowania zadłużenia w wysokości 9.802,55 zł według stanu na dzień 22 czerwca 2020 r. w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r. i wskazano, że spłata we wskazanym terminie spowoduje wycofanie sprawy z sądu bez dalszych kosztów.

Dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 27 maja 2020 r. k. 37, zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 27 maja 2020 r. k. 38, zawiadomienie o skierowaniu sprawy do sądu z dnia 22 czerwca 2020 r. k. 39

W dniu 19 czerwca 2020 r. strona powodowa wniosła do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew o zapłatę w elektronicznym postepowaniu upominawczym, w następstwie czego wydano przeciwko pozwanej w dniu 23 lipca 2020 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt VI Nc-e 924161/20. Wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu przez pozwaną wydany nakaz zapłaty utracił moc, a Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem wydanym dnia 10 września 2020 r. w sprawie sygn. akt VI Nc-e 924161/20 umorzył postępowanie w całości. Od wniesionego pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym strona powodowa uiściła opłatę sądową w wysokości 125,00 zł.

Dowód: akta sprawy o sygn. akt VI Nc-e 924161/20 k. 49-58

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o przedłożone przez stronę powodową dokumenty, które znajdują się w aktach niniejszej sprawy, a także w oparciu o akta sprawy prowadzonej przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie pod sygn.VI Nc-e 924161/20. Podniesione przez pozwaną zarzuty nie zostały poparte żadnymi dowodami.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podniesione przez pozwaną w odpowiedzi na pozew zarzuty, niepoparte żadnymi dowodami, w ocenie sądu nie mogły prowadzić do oddalenia powództwa.

Stosownie do treści art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Postępowanie dowodowe w niniejsze sprawie wykazało, że pozwana w dniu 23 maja 2019 r. zawarła z wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki.

Do zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym umowy pożyczki zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2019 r., poz. 1083 t. j.), która dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Jednocześnie zaznaczyć należy, że do zawarcie tej umowy nie było konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym.

Nie ulega wątpliwości, że wierzyciel pierwotny przekazał na rachunek bankowy pozwanej kwotę pożyczki w łącznej wysokości 7.500,00 zł, co potwierdzone zostało przedłożonymi przez stronę powodową potwierdzeniami przelewów, które znajdują się na k. 13, 14, 16, 18 i 20.

Pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki, która została jej udzielona, na warunkach szczegółowo określonych w umowie. Z zawartej umowy pożyczki pozwana się jednak nie wywiązała.

W odpowiedzi na pozew pozwana zaprzeczyła by posiadała zadłużenie wobec wierzyciela pierwotnego, które mogłoby stać się przedmiotem zawartej przez stronę powodowa umowy cesji, jednakże w żaden sposób nie udowodniła powyższego twierdzenia. Pozwana nie zaprzeczyła, że rachunek bankowy, na który wpłynęły od wierzyciela pierwotnego środki pieniężne należał do niej.

Strona powodowa udowodniła fakt zawarcia umowy pożyczki i wydania kwoty pożyczki zgodnie z umową, a tym samym wykazała istnienie roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości.

Jedynym pozaodsetkowym kosztem kredytu udzielonego pozwanej przez wierzyciela pierwotnego była prowizja w wysokości 1.438,40 zł. Powyższa kwota, mimo iż była wysoka, to jednak nie przekraczała wysokości maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczonych w sposób określonych w art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim i jednocześnie nie była wyższa od całkowitej kwoty kredytu udzielonego pozwanej. W ocenie Sądu, brak jest zatem podstaw do uznania, że postanowienia umowy pożyczki w zakresie ustalenia pozaodsetkowych kosztów kredytu są nieważne, jeśli mieszczą się w granicach wyznaczonych przez ustawodawcę.

Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż strona powodowa wykazała nabycie wierzytelności przysługującej wobec pozwanej z której wywodzi dochodzone niniejszym pozwem roszczenie, a tym samym wykazała legitymację czynną do występowania z roszczeniem przeciwko pozwanej. Podkreślić należy, że z przedłożonego załącznika nr 4 do umowy przelewu wierzytelności z dnia 15 maja 2020 r. jednoznacznie wynika, że przedmiotowa umowa obejmowała także wierzytelność przysługującą wobec pozwanej z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 23 maja 2019 r. Podkreślić przy tym należy, że do pozwu załączony został przez stronę powodową dowód w postaci oświadczenia o zapłacie ceny z dnia 27 maja 2020 r.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. Wyjaśnić należy, że wobec spełnienia przesłanek z art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c., Sąd stosownie do treści art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005.r o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zaliczył na poczet opłaty sądowej od pozwu w niniejszej sprawie opłatę sądową w kwocie 125,00 zł wniesioną przez stronę powodową od pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie sygn. akt VI Nc-e 924161/20. Pozwana jako strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić stronie powodowej koszty procesu w łącznej wysokości 4.367 zł, na które złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 750 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwota 3.600 zł stanowiąca wynagrodzenia radcy prawnego ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSR Małgorzata Hybel