Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2022 roku

Sąd Rejonowy w Limanowej I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Hybel
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anna Kasińska

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2022 roku w Limanowej

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A.
z siedzibą w W. na rzecz powoda A. S. kwotę 8451,69 zł (osiem tysięcy czterysta pięćdziesiąt jeden złotych i sześćdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 2 lutego 2021 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2759,64 zł (dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt dziewięć złotych i sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w L.:

1.  od powoda kwotę 250,33 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych i trzydzieści trzy grosze),

2.  od strony pozwanej kwotę 792,68 zł (siedemset dziewięćdziesiąt dwa złote i sześćdziesiąt osiem groszy)

- tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 lutego 2022 roku

Powód A. S. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda kwoty 11.124,74 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 marca 2019 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w wyniku zdarzenia drogowego w dniu 11 lutego 2019 r. uszkodzony został pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) należący do A. C. (1). Pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie za szkodę w pojeździe w wysokości 8.068.46 zł brutto. W ocenie powoda wypłacone odszkodowanie nie jest adekwatne do zakresu poniesionej przez poszkodowanego szkody, dochodzona pozwem kwota 11.124.74 zł stanowi różnicę między wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, a kosztami przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 28 września 2020 roku (k.18) Sąd w całości uwzględnił powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (k.22-26) strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu podniosła, iż umowa przelewu wierzytelności nie jest skuteczna, gdyż nie zawiera elementów przedmiotowo istotnych. W umowie cesji nie dokonano zapisu, że dokonano jej pod tytułem darmym ani, że umowa dokonana jest za odpłatnością. Strona pozwana podała, że strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i wypłaciła należne odszkodowanie. Strona pozwana zaprzeczyła twierdzeniu pozwu jakoby należne odszkodowanie stanowiła kwota 19.124,74 zł , zarzucając iż należne odszkodowanie stanowi kwota 8069,46 zł - ustalona na podstawie kosztorysu pozwanego, a ciężar dowodu w przedmiotowej sprawie obciąża powoda. Wysokość kwoty odszkodowania została ustalona przez pozwanego z wykorzystaniem systemów eksperckich w oparciu o dostarczoną dokumentację dotyczącą uszkodzeń pojazdu i uwzględnia technologię naprawy określoną przez producenta pojazdu. Wg wiedzy (...) przyznana kwota odszkodowania zapewnia możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Akceptacja tak ustalonego odszkodowania oznacza jego wypłatę i zakończenie obsługi szkody - bez konieczności dokumentowania poniesionych wydatków naprawy uszkodzonego pojazdu.

Strona pozwana podniosła, że poszkodowany został poinformowany, że wszystkie naprawy w warsztacie Sieci Naprawczej (...) objęte są gwarancją wykonawcy oraz gwarancją jakości naprawy (...). Nadto udzielona została informacja, że pojazd zostanie naprawiony w możliwie najkrótszym terminie, z zachowaniem norm i zaleceń producenta, a należność za dokonanie naprawy zostanie przekazana przez (...) bezpośrednio wykonawcy usługi, a obowiązkiem poszkodowanego będzie przekazanie wykonawcy usługi kwoty odszkodowania już wypłaconej przez (...). Poszkodowany został poinformowany nadto, że jeżeli nie zdecyduje się na naprawę pojazdu w warsztacie naprawczym należącym do Sieci Naprawczej (...) - to przed przystąpieniem do naprawy niezbędne będzie uzgodnienie z (...) wysokości kosztów naprawy. Jeżeli koszty naprawy wskazane w kosztorysie przedłożonym przez poszkodowanego będą wyższe od kosztów ustalonych przez (...) S.A. - to nadal poszkodowany będzie mógł skorzystać z oferty (...) dot. naprawy pojazdu w warsztacie Sieci Naprawczej (...), a (...) pokryje koszty transportu pojazdu do warsztatu Sieci Naprawczej (...). Poszkodowany poinformowany został nadto, że w przypadku wyższego kosztu naprawy pojazdu w warsztacie wybranym przez poszkodowanego - (...) S.A. zaakceptuje odszkodowanie w kwocie nie przekraczającej kosztów naprawy w warsztacie należącym do Sieci Naprawczej (...) to jest do wysokości realnych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Podstawą dopłaty odszkodowania w takim przypadku (do kwoty nie przekraczającej kosztów naprawy w warsztacie należącym do Sieci Naprawczej (...)) będzie udokumentowanie kosztów naprawy fakturą lub rachunkiem, a w razie przedłożenia faktury lub rachunku wystawionego przez warsztat wybrany przez poszkodowanego - w celu potwierdzenia zakresu naprawy (...) będzie miało prawo do dokonania oględzin ponaprawczych. Nie uzgodnione z (...) koszty naprawy pojazdu poszkodowany zobowiązany będzie pokryć z własnych środków, bowiem ubezpieczyciel nie jest zobowiązany do pokrycia kosztów naprawy najwyższych a jedynie do pokrycia realnych kosztów naprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W wyniku zdarzenia drogowego w dniu 11 lutego 2019 r. uszkodzony został pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) należący do A. C. (1).

Kierujący pojazdem marki V. podczas włączania się do ruchu na autostradzie, najprawdopodobniej w wyniku nieuwagi nieprawidłowo ocenił odległość i uderzył w prawy bok jadącego zgodnie z przepisami ruchu drogowego przedmiotowego pojazdu poszkodowanego, w wyniku czego doszło do uszkodzenia: okładziny zderzaka przedniego i tylnego, błotnika przedniego prawego, drzwi przednich i tylnych strony prawej, ściany bocznej tylnej prawej i lusterka bocznego prawego.

Sprawca szkody objęty był ochroną ubezpieczeniową pozwanej, stąd właściciel pojazdu dokonał zgłoszenia szkody bezpośrednio u niej.

Strona pozwana ustaliła wysokość szkody pojazdu marki B. nr rej. (...) na podstawie kalkulacji nr (...) z dnia 20 lutego 2020 roku. W wyniku postępowania likwidacyjnego pozwana uznała swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę oraz wypłaciła 8068,40 zł.

W dniu 19 stycznia 2020 roku samochód B. nr rejestracyjny (...), został skradziony a 26 lutego 2020 wyrejestrowany z ewidencji.

Powód wykonał 16 września 2020 r. kalkulację naprawy przedmiotowego pojazdu numer (...) w systemie A.. Wartości wycen dokonanych przez strony różniły się znacząco, głównie z racji przyjętych różnych stawek za roboczogodzinę prac naprawczych oraz odmiennych klas zakwalifikowanych do naprawy części zamiennych a także zakresu uszkodzeń.

Według danych krajowych a także danych zagranicznych z systemu (...) i autoDNA, do chwili zdarzenia drogowego z 11 lutego 2019 roku w samochodzie B. o numerze VIN (...) nie odnotowano uszkodzeń, problemów z kontrolą techniczną ani użycia poduszek powietrznych.

Zakres grubości powłoki lakierowej zawiera się w przedziale od 93 do 128 pm (błotnik przedni prawy), co dowodzi iż przedmiotowy pojazd przed datą wypadku z 11 lutego 2020 nie uczestniczył w poważnych zdarzeniach drogowych, które skutkowały by znacznymi uszkodzeniami karoserii. Nałożona na błotniku przednim prawym warstwa lakieru o grubości 128 pm, odpowiada wartości lakierowania naprawczego bez nałożonej warstwy szpachli, czyli bez deformacji omawianego elementu.

Przywrócenie pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody z dnia 11 lutego 2019r., przy uwzględnieniu celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów i przy zastosowaniu części oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu oraz przy uwzględnieniu stawek za roboczogodzinę prac naprawczych w wysokości 100,00 złotych netto, według cen dla bazy danych na dzień 01 lutego 2021 wynosi:

- koszt naprawy bez VAT: 13. 431,02 zł netto,

- VAT 23%: 3.089,13 zł,

- koszt naprawy z VAT: 16. 520,15 zł brutto.

Dowód: decyzja pozwanej k.9, akta postępowania likwidacyjnego k. 27, opinia biegłego T. G. k. 61-78, opinie uzupełniające k. 119 – 123, k. 145- 169, k. 187 – 206, k. 223- 227, zeznania świadka A. C. k.57.

Na podstawie umowy sprzedaży (przelewu) wierzytelności z dnia 18 września 2020 roku poszkodowany A. C. (1) dokonał cesji na rzecz (...) A. S. wierzytelności z tytułu szkody powstałej w wyniku zdarzenia z 11 lutego 2019 r. przysługującej wobec (...) S.A.

Dowód: umowa sprzedaży (przelewu) wierzytelności z 18 września 2020r. k.12.

Na zlecenie powoda została wykonana prywatna kalkulacja naprawy, zgodnie z którą koszty naprawy pojazdu wyniosły 19.194,20 zł.

Dowód: prywatna ekspertyza k. 13 – 16.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów: dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, dokumentów zawartych w aktach szkodowych, pisemnej opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej oraz zeznaniach świadka.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, ani nie była kwestionowana przez strony. W szczególności Sąd uznał za wiarygodne dołączone do sprawy akta szkody komunikacyjnej. Potwierdzają one fakt zgłoszenia szkody, wysokość wypłaconego poszkodowanej odszkodowania, ponadto zebrana w aktach dokumentacja stała się podstawą opracowania opinii przez biegłego sądowego i w takim zakresie akta te mają istotne znaczenie dla sprawy.

W niniejszej sprawie stan faktyczny był w zasadzie bezsporny – strona pozwana nie negowała zasady swojej odpowiedzialności za przedmiotowy wypadek.

Sąd podzielił opinię biegłego T. G. (2) oraz opinie uzupełniające jako fachowe, logiczne i stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Ich sporządzenie zostało poprzedzone analizą akt sprawy, w tym kosztorysu naprawczego powoda i kosztorysu pozwanego i akt szkody.

Biegły dokonał analizy całości dostępnego mu materiału dowodowego z akt sprawy I C 409/20 upr. Z racji braku możliwości dokonania oględzin i bezpośredniej oceny zakresu doznanych przez przedmiotowy pojazd uszkodzeń, dokonał analizy materiału fotograficznego.

Zakres szkody w pojeździe B. nr rejestracyjny (...), został określony przez biegłego na podstawie pozycji kosztorysowych przyjętych przez strony postępowania bezspornie (występujących u obu stron sporu). Dodatkowo uwzględniono uszkodzenia których wystąpienie w samochodzie B. (...) model T. rocznika tożsamego z pojazdem przedmiotowym, w wyniku zdarzenia drogowego o porównywalnym charakterze jest nieuchronne lub wysoce prawdopodobne, oraz których naprawa lub wymiana zgodnie z procedurą przyjętą przez producenta pojazdu jest wymagana. Na tej samej zasadzie biegły odrzucił niektóre pozycje z kalkulacji naprawy wykonanej przez powoda, jako niezgodne z przewidywanym obrazem uszkodzeń analogicznego pojazdu w wyniku analogicznego oddziaływania siły zderzenia.

Biegły w swojej opinii, posłużył się dostępną w systemie A. bazą danych oryginalnych części zamiennych z 20 lutego 2019 roku, to jest bezpośrednio po dacie zdarzenia drogowego, które doprowadziło do uszkodzeń będących przedmiotem postępowania. Celem sprawdzenia przeszłości przedmiotowego pojazdu, którego ewentualne uprzednie uszkodzenia mogłyby implikować rodzaj zamontowanych przed datą zdarzenia drogowego z 11.02.2019r. części, biegły dokonał sprawdzenia danych krajowych i zagranicznych na portalu (...) pl. (...) podstawie informacji uzyskanych z portalu (...) oraz po ocenie grubości powłoki lakieru biegły uznał, że z braku przesłanek negatywnych w przedmiotowym pojeździe były zamontowane części oryginalne producenta pojazdu.

Biegły w sposób wyczerpujący odniósł się do zarzutów podniesionych przez strony dotyczących: zaliczenia lusterka prawego zewnętrznego do wymiany, właściwej technologii lakierowania, naprawy blacharskiej słupka B prawego, wybudowania i wbudowania reflektora przedniego prawego.

Z uwagi na zarzuty powoda biegły sporządził wycenę dwuwariantowo tj. według ceny z daty powstania szkody i daty ustalania wysokości szkody.

Sąd zważył co następuję:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Występując z pozwem powód wywodził swoją legitymację z zawartej umowy cesji wierzytelności.

Przedmiotem przelewu jest wierzytelność, czyli prawo podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika, aby spełnił świadczenie. Istotne jest to, aby owa wierzytelność istniała, nadto aby cedent miał prawną możliwość nią rozporządzać. Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Powód formułując żądanie w niniejszej sprawie miał zatem obowiązek udowodnienia, że przysługuje mu uprawnienie do dochodzenia należności od pozwanego z umowy zawartej z poprzednikiem prawnym.

W ocenie sądu nieuzasadniony był zarzut braku legitymacji czynnej powoda, w tym zarzut dotyczący braku określenia, czy umowa została zawarta pod tytułem darmym, czy też była umową odpłatną.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 510 k.c. - umowa przelewu może zostać zawarta w dwojaki sposób: może przybrać postać umowy zobowiązującej, która - w myśl § 1 tego przepisu - wywiera zarazem skutek rozporządzający albo umowy czysto rozporządzającej, ale wtedy - o czym mowa w § 2 - musi nastąpić w wykonaniu istniejącego wcześniej zobowiązania.

W ocenie Sądu nie jest warunkiem skutecznego zawarcia umowy cesji wierzytelności zapłata ceny w wykonaniu tej umowy, a umowa cesji może być także zawarta pod tytułem darmym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2013 r., sygn. akt VI ACa 398/13, LEX nr 1544537).

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ubezpieczeniem obowiązkowym jest m.in. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zobowiązuje ubezpieczyciela do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony, co statuuje art. 822 § 1 k.c. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje powyższe szkody, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Stosownie do § 4 ww. przepisu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów prowadzi do przerzucenia ciężaru naprawienia szkody na ubezpieczyciela, jednakże nie sposób pominąć, że odpowiedzialność ubezpieczyciela sięga tak daleko, jak odpowiedzialność sprawcy wyrządzonej szkody, gdyż ma charakter wtórny. Konkludując, granice roszczenia poszkodowanego do ubezpieczyciela wyznaczone są przez zakres roszczenia do ubezpieczającego (wyrok SA w Krakowie z dnia 23.12.2014r., syng. I ACa 1378/14, LEX nr 1651900). Z chwilą wyrządzenia szkody przez ubezpieczonego powstaje trójstronny stosunek prawny łączący ubezpieczonego, ubezpieczyciela oraz poszkodowanego, który może domagać się wypłaty odszkodowania w całości zarówno od dłużnika pierwotnego, jak i zakładu ubezpieczeń. W takim przypadku nie ma zastosowania instytucja odpowiedzialności solidarnej, gdyż brak jest do tego podstawy prawnej, jednakże może znaleźć zastosowanie konstrukcja odpowiedzialności in solidum, albowiem z chwilą spełniania świadczenia przez któregokolwiek ze zobowiązanych ustaje obowiązek drugiego (A. Kidyba (red.), Z. Gawlik, K. Kopaczyńska-Pieczniak, G. Kozieł, E. Niezbecka, T. Sokołowski, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania-część szczególna, LEX nr 8981; wyrok SA w Łodzi z dnia 10.07.2015r., sygn. I ACa 100/15, LEX nr 1789962). Odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu na zasadzie ryzyka przewiduje art. 436 § 1 k.c., zatem odpowiedzialność ubezpieczyciela również nierozerwalnie związana jest tą zasadą, a wyłączenie odpowiedzialności nastąpić może tylko w przypadku siły wyższej, wyłącznej winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Stosownie do treści art. 824 ¹ § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, a odszkodowanie ustalane jest według ogólnych zasad prawa cywilnego, tj. przy zastosowaniu art. 361 k.c. - zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Skoro odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to wysokość tego odszkodowania powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się zazwyczaj z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. W uchwale 7 sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11 (Biuletyn SN 2012/4) przesądzono, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Odszkodowanie powinno być ustalone w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości.

Powód ustalając wysokość szkody na podstawie własnej wyceny jako żądaną kwotę wskazał różnicę pomiędzy kwotą 19.124,74 złotych a kwotą bezsporną 8.068,46 złote – tj. kwotę 11.124,74 złotych.

Po przeprowadzonym postępowaniu zasądzono na rzecz powoda łącznie kwotę 8.451,69 zł tytułem dalszego odszkodowania za uszkodzenie pojazdu.

W rozpoznawanej sprawie pomiędzy stronami nie było sporu ani co do okoliczności kolizji drogowej z dnia 11 lutego 2019 r. oraz winy kierowcy pojazdu ubezpieczonego obowiązkowo od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, ani co do tego, że odpowiedzialność za szkodę co do zasady ponosi pozwana spółka w związku z zawartą ze sprawcą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Kwestią sporną pomiędzy stronami była wysokość szkody.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powód wykazał w drodze dowodu z opinii biegłego sądowego – że zaoferowana i wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego kwota odszkodowania, nie kompensuje całości poniesionej szkody. Na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw wyceny szkód samochodowych, Sąd ustalił bowiem, że wysokość szkody to 16.520,15 złotych brutto. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku [ Por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. akt III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51]. W postępowaniu likwidacyjnym z tytułu szkody wypłacono kwotę 1013, 23 złotych, stąd zasądzono różnicę w kwocie 2 676,68 złotych.

Celem naprawy jest przywrócenie stanu pojazdu sprzed kolizji, a nie przywrócenie go do stanu używalności. Dopiero gdy pojazd został przywrócony do stanu poprzedniego można mówić, iż szkoda została naprawiona, a obowiązek ubezpieczyciela wygasa. Pozwany nie wykazał żadnymi dowodami, że potencjalna naprawa doprowadziłaby do wzrostu wartości pojazdu w stosunku do jego wartości sprzed szkody, okoliczność tę wykluczył również biegły wprost.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. W uchwale 7 sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11 (Biuletyn SN 2012/4) przesądzono, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Odszkodowanie powinno być ustalone w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Należy mieć też na uwadze to, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, czy w ogóle zamierza ją naprawiać, a także z zaangażowaniem jakich środków pieniężnych ewentualną naprawę dotychczas przeprowadził. Świadczenie zakładu ubezpieczeń ma bowiem dać poszkodowanemu realną możliwość poprawnego naprawienia pojazdu – zaś decyzją poszkodowanego jest, czy z tej możliwości skorzysta, a jeśli tak – to jaki standard naprawy wybierze i czy będzie to naprawa częściowa, czy całkowita. Ponadto poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwać takiego sposobu naprawy, który będzie najtańszy (tj. najkorzystniejszy dla sprawcy i ubezpieczyciela), lecz może skorzystać z każdej z dostępnych na rynku możliwości naprawy pojazdu, pod tym jedynie warunkiem, że zakres i standard naprawy uzasadniony jest ekonomicznie, a koszt naprawy nie będzie przekraczał normalnej wartości napraw o takim zakresie i standardzie.

Obowiązujące uregulowania prawne nie ograniczają praw poszkodowanego do żądania ustalenia odszkodowania z uwzględnieniem cen części oryginalnych (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r, III CZP 85/11, OSNC 2013/3/37). Niewątpliwie wykorzystanie właśnie części oryginalnych zapewnia przywrócenie pojazdowi stanu poprzedniego pod wszystkimi istotnymi względami. W ocenie sądu należy zatem za punkt wyjścia przyjąć, iż zasadą powinno być ustalanie odszkodowania według części oryginalnych. W sprawie o odszkodowanie za szkodę w pojeździe mechanicznym, gdy w następstwie kolizji uszkodzeniu uległy części oryginalne i zachodzi konieczność ich wymiany na nowe, poszkodowanemu co do zasady powinno przysługiwać prawo do odszkodowania ustalonego według cen części oryginalnych pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu. Uprawnienie to jest niezależne od wieku pojazdu, stanu jego wyeksploatowania i faktu, że w obrocie dostępne są również tzw. części alternatywne, (mimo, że są to części o jakości porównywalnej do oryginalnych, a więc nie niższej pod względem parametrów technicznych). Należy wskazać, że dzięki naprawie dokonanej z wykorzystaniem części oryginalnych stan samochodu jest - pod względem technicznym, użytkowym, trwałości i estetyki - najbardziej zbliżony do jego stanu sprzed kolizji.

W ocenie Sądu, dla pełnej restytucji uzasadnione jest ustalenie odszkodowania przy odwołaniu się do cen części oryginalnych, a także do stawek autoryzowanych serwisów. Przesłanki uprawniające do wypłacenia odszkodowania według innych standardów należy traktować jako wymagające udowodnienia. Ciężar dowodu, że w danych okolicznościach faktycznych szkoda może zostać w pełni naprawiona przez wypłatę odszkodowania w innej kwocie, powinien obciążać ubezpieczyciela.

Sąd przyjął, iż uzasadnione jest żądanie powoda przyjęcia przy ustaleniu wysokości odszkodowania wartości części nowych oryginalnych.

Z uwagi na fakt, iż pojazd poszkodowanego został skradziony, biegły sporządzał opinię główną oraz opinie uzupełniające w oparciu o dokumentację fotograficzną i akta szkody. Brak szczegółowego materiału fotograficznego obrazu uszkodzeń, jaki ujawnił się w trakcie koniecznego w procesie naprawy demontażu poszczególnych elementów spowodował, że biegły sporządził swoją opinię w oparciu o materiały dostępne w aktach sprawy oraz na podstawie obrazu uszkodzeń pojazdów tożsamej marki, serii i rocznika, w analogicznego typu bocznych zderzeniach pojazdów. Ostatecznie w odpowiedzi na zarzuty z 11 sierpnia 2021r. biegły T. G. odnosząc się do zarzutów strony pozwanej wskazał, że na stronach wewnętrznych 61 i 72, dysku CD-R: „akta 290.pdf’ ze strony 27 akt umieszczono fotografie obrazujące uszkodzenie ściany tylnej prawej przedmiotowego pojazdu. Jakość zdjęć z których biegły dokonał wykadrowania i powiększenia obrazu jest na tyle niska iż nie można z całkowitą pewnością stwierdzić czy na słupku tylnym prawym znajduje się wgniecenie z ubytkiem lakieru, czy jest to refleks światła wywołujący złudzenie uszkodzenia.

Z racji przytoczonych wątpliwości biegły przyznał, iż przy założeniu braku uszkodzenia słupka tylnego prawego istotnie niezasadne byłaby operacje:

- (...) demontaż szyby bocznej tylnej prawej,

- (...) demontaż wykładziny parapetu p oraz pochodne od tych czynności części:

(...). kleju szyby B, (...) dual locks.

Z racji braku możliwości dokonania oględzin, biegły nie był w stanie rozstrzygnąć powyższych wątpliwości, dlatego sporządził warianty kalkulacji w systemie A. w których nie uwzględnił wskazanych powyżej pozycji.

Sąd przyjął zatem, że należne powodowi odszkodowanie powinno wynieść 16.520,15 zł brutto – stosownie do wyliczeń biegłego według cen na dla bazy danych z 1 lutego 2021 roku.

Od kwoty 16.520,15 zł należało odjąć kwoty wypłaconego już w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowania, tj. 8.068,46 zł. Do zasądzenia pozostała zatem kwota 8 451,69 zł tytułem odszkodowania stanowiącego równowartość kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 lutego 2021roku do dnia zapłaty.

Ponieważ powód wnosił aby wartość szkody została obliczona na dzień sporządzania opinii i biegły taką wycenę sporządził tj. na dzień 1 luty 2021 roku, odsetki zostały zasądzona od dnia 2 lutego 2022r.

Sąd podziela stanowisko aktualnie zajmowane przez Sąd Najwyższy, wyrażone m. in. w wyroku z 6 września 2017 r., I CSK 15/17, w którym wskazano, że:

„Odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.) w odniesieniu do zobowiązań w istocie niepieniężnych (takimi są zobowiązania o naprawienie szkody), ale ze świadczeniem pieniężnym, jako środkiem umarzania zobowiązania odszkodowawczego, pełnią tą samą funkcję, co regulacja art. 363 § 2 k.c., kompensując spadek wartości należności pieniężnej wywołanej spadkiem cen. Z tej przyczyny data miarodajna dla ustalenia rozmiarów szkody jest zarazem najwcześniejszą możliwą datą początku naliczania odsetek. Przyznanie odsetek od odszkodowania ustalonego według cen z daty orzekania za okres poprzedzający tę datę, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania dłużnika kosztem wierzyciela. Nie znajduje też usprawiedliwienia stosowanie równocześnie dwóch mierników równoważących skutki utraty siły nabywczej pieniądza, które prowadzą do podwójnej waloryzacji. Ustalenie odszkodowania następuje z chwilą wydania wyroku, w którym się o nim rozstrzyga, co koresponduje z wyrażoną w art. 316 § 1 k.p.c. zasadą uwzględnienia przez sąd przy wyrokowaniu stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy. Odszkodowanie ustalone według cen z daty wyrokowania, staje się wymagalne z datą wyrokowania i dopiero od tej daty dłużnik pozostaje w opóźnieniu uzasadniającym zapłatę odsetek.”

Taką wykładnię przyjął Sąd Najwyższy także w postanowieniu z 20 grudnia 2018 r., III CSK 167/18 ( LEX nr 2600060). Odwołując się do licznych orzeczeń (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2009 r., III CSK 17/08, niepubl., z dnia 11 lutego 2010 r., I CSK 262/09, niepubl., z dnia 7 lipca 2011 r., II CSK 635/10, niepubl., z dnia 22 listopada 2012 r., II CSK 736/11, niepubl., z dnia 9 stycznia 2013 r., III CSK 89/12, OSNC-ZD 2013, nr C, poz. 65, z dnia 14 października 2015 r., V CSK 708/14, niepubl., z dnia 14 października 2016 r., I CSK 685/15, niepubl., z dnia 17 stycznia 2017 r., IV CSK 106/16, niepubl., z dnia 25 stycznia 2017 r., IV CSK 131/16, niepubl., z dnia 5 kwietnia 2017 r., II CSK 417/16, niepubl., z dnia 25 maja 2017 r., II CSK 584/16, niepubl. i z dnia 6 września 2017 r., I CSK 15/17, niepubl.), Sąd Najwyższy uznał, że mimo uprzednich wahań w judykaturze doszło do wykształcenia się ostatecznie stabilnej wykładni art. 481 k.c., wiążącej wymagalność roszczenia odszkodowawczego z datą, na jaką ustalono wartość odszkodowania pieniężnego, tj. zasadniczo z datą wyrokowania.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

Orzekając o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd wziął pod uwagę, że powód utrzymał się ze swym żądaniem w 76 %, a zatem w takim odsetku sprawę wygrał i w takich proporcjach nastąpiło wzajemne rozliczenie kosztów. Na koszty poniesione przez strony w rozpoznawanej sprawie złożyły się:

- w przypadku powoda: opłata od pozwu 750 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, 3600 zł - wynagrodzenia pełnomocnika, 400 zł zaliczka co daję łączną kwotę 4767 zł;

- w przypadku pozwanego: opłata od pełnomocnictwa 17 zł, 3600 zł - wynagrodzenia pełnomocnika, co daję łączną kwotę 3617 zł.

Dokonując wzajemnego rozliczenia tych kwot strona pozwana powinna zwrócić powodowi kwotę 2759,64 zł i taką kwotę Sąd zasądził na jego rzecz od strony pozwanej, postanawiając jak w pkt III sentencji wyroku.

Ponadto w punkcie IV wyroku Sąd nakazał ściągnąć od stron tytułem kosztów poniesionych przez Skarb Państwa na sporządzone w sprawie opinie, częściowo tylko pokrytych z zaliczki. Strona pozwana ma uiścić na rzecz Skarbu Państwa 76 % tej kwoty tj. 792,68 zł. odpowiednio do stopnia w jakim sprawę przegrała a powód 24% tj. 250,33 zł.

,SSR Małgorzata Hybel