Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Gorlicach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Damian Kusibab

Protokolant: Sylwia Lichwała

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2024 roku w Gorlicach

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S. (1)

przeciwko M. W. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. W. (1) na rzecz powódki J. S. (1) kwotę 15.000,00 zł (piętnaście tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lutego 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego M. W. (1) na rzecz powódki J. S. (1) kwotę 820,00 zł (osiemset dwadzieścia złotych) tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanego M. W. (1) na rzecz powódki J. S. (1) kwotę 3.167,00 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  nakazuje ściągnąć od pozwanego M. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gorlicach kwotę 3.020,68 zł (trzy tysiące dwadzieścia złotych sześćdziesiąt osiem groszy) tytułem kosztów sądowych.

ZARZĄDZENIE

Proszę Sekretariat:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

a.  (...)

b.  (...)

G., dnia 31 lipca 2024 r. Asesor sądowy Damian Kusibab

Sygn. akt I C 184/22

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Gorlicach

z dnia 31 lipca 2024 r.

Powódka J. S. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, domagała się zasądzenia od pozwanego M. W. (1) tytułem zadośćuczynienia kwoty 15.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lutego 2022 r. do dnia zapłaty oraz tytułem odszkodowania kwoty 820,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 lipca 2022 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podano, że powyższe żądania dochodzone są w związku z zdarzeniem z dnia 10 maja 2019 r., kiedy to powódka uczestniczyła w juwenaliach w R. organizowanych przez Politechnikę (...), korzystając z oferowanych w tamtym czasie rozrywek w wesołym miasteczku. Podczas przejazdu powódki urządzeniem S. należącym do pozwanego doszło do odpięcia zabezpieczenia a wskutek tego do wypadnięcia powódki z fotela i uderzenia poszczególnych części ciała o metalowe elementy gondoli. Powódka w dniu 12 maja 2019 r., w związku z utrzymującymi się dolegliwościami w postaci bólu całego ciała, jak i bardzo złym samopoczuciem psychicznym, udała się do Szpitala (...) w J., którego lekarze zdiagnozowali u niej bóle kręgosłupa szyjnego, bóle barków, bóle mięśniowe i zawroty głowy. Po powrocie ze szpitala przez ponad miesiąc powódka odczuwała bardzo dotkliwy ból całego ciała, w szczególności bolały ją ręce w okolicy ramion, prawa noga w okolicy golenia. Występował także silny ból głowy. Na głowie widoczne były trzy guzy spowodowane tym, że odpięte zabezpieczenie siedzenia w trakcie ruchu urządzenia kilkukrotnie uderzyły powódkę w głowę. Powódce towarzyszyły również bóle pleców. Oprócz bólu fizycznego u powódki wystąpiła bardzo silna reakcja stresowa. Reakcja ta objawiała się apatią, ciągłą płaczliwością, niechęcią do wychodzenia z domu, ciągłym rozpamiętywaniem zdarzenia. Powódka przez kilka tygodni po wypadku dręczyły koszmary nocne w których wizualizowało się zdarzenie jakie stało się jej udziałem. W związku ze złym samopoczuciem pokrzywdzona podjęła terapię u psychologa która trwała około 6 miesięcy. W przedmiotowej sprawie toczyło się postępowanie przygotowawcze, które dwukrotnie zostało umorzone. Powódka wezwała pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia i odszkodowania, jednakże pozwany nie uznał swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia.

W odpowiedzi na pozew pozwany M. W. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko podał, że brak jest podstaw faktycznych i prawnych do przyjęcia odpowiedzialności M. W. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) za szkodę jaką miała doznać powódka. Z przedstawionego przez stronę powodową materiału dowodowego wynika, że powódka nie jest osobą zdrową psychicznie, a takie osoby zgodnie z powszechnie dostępnym regulaminem nie powinny wsiadać na karuzelę. W ocenie pozwanego zapięcie krzesełka karuzeli było sprawne, co jest regularnie sprawdzane przez firmę zewnętrzną w każdym miejscu rozpoczęcia działalności. Tak było też w tym przypadku. Przed uruchomieniem karuzeli sprawność zapięcia jest kontrolowana przez pracownika, który nie stwierdził żadnych nieprawidłowości. Nie można wykluczyć, że powódka z własnej winy, czując się gorzej, również z powodu jej stanu psychicznego, którego pogorzenie mogło nastąpić w czasie jazdy zwolniła sama zabezpieczenie. Na miejscu nie stwierdzono jakichkolwiek obrażeń ciała. Powódka oraz osoby jej towarzyszące nie zgłaszały pretensji. Dopiero po kilku dniach stwierdzono obrażenia, których okoliczności powstania mogły być różne, nie związane z działalnością pozwanego.

W piśmie procesowym z dnia 27 sierpnia 2022 r. powódka ustosunkowała się do zarzutów pozwanego. Podniosła, że odpowiedź na pozew nie stanowi merytorycznego ustosunkowania się do twierdzeń pozwu, poza podniesieniem zarzutu, że zdaniem pozwanego, brak jest faktycznych i prawnych podstaw do przyjęcia przez pozwanego odpowiedzialności za szkodę. Już lektura akt postepowania przygotowawczego przeprowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Rzeszowie wskazuje jednoznacznie, że do zdarzenia z udziałem powódki doszło, że zdarzenie to jest wynikiem odpięcia zabezpieczenia w urządzeniu z którego korzystała powódka, że ponosiła ona szkodę na osobie, na co wskazują opinie biegłych sądowych, jak też, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy ruchem przedsiębiorstwa prowadzonego przez pozwanego, a szkodą doznaną przez powódkę. Niezasadne są twierdzenia, że powódka nie jest osobą zdrową psychicznie i z związku z tym nie powinna korzystać z usług przedsiębiorstwa prowadzonego przez pozwanego.

Sąd ustalił następujących stan faktyczny:

M. W. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą M. W. (1) firma rozrywkowa (...). W związku z prowadzoną działalnością posiadał urządzenie o nazwie S., które objęte było nadzorem technicznym. W dniu 9 maja 2019 r. wydano decyzję Prezesa Urzędu Dozoru (...) zezwalającą na eksploatację urządzenia typu S. w trakcie imprezy Juwenalia 2019 r. w R.. Przed urządzeniem znajdował się regulamin, który zawierał informacje dotyczące tego kto może korzystać z urządzenia.

(dowód: akta Prokuratury Rejonowej w Rzeszowie o sygnaturze akt(...), a w nich: postanowienie o ponownym umorzeniu dochodzenia z dnia 14 grudnia 2021 r. – k. 395-396; przesłuchanie pozwanego M. W. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 01:59:19-01:26:31 )

W dniu 10 maja 2019 r. J. S. (1) udała się z grupą znajomych na teren Politechniki (...), gdzie odbywały się Juwenalia 2019 r. Na miejscu J. S. (1) i J. S. (2) zdecydowały się skorzystać z jednej z atrakcji w postaci urządzenia o nazwie S.. Wymienione wsiadły do fotela dwuosobowego, które dla każdego miejsca siedzącego posiadały zabezpieczenie w postaci metalowych rurek, opuszczanych z góry, mających podtrzymywać tułów. Fotele posiadały dodatkowo zabezpieczenie w postaci metalowej klatki, do której wnętrza prowadziły zamykane drzwi. Na prośbę J. S. (2) i J. S. (1) pracownik obsługi K. K. docisnął ich zabezpieczenie i stwierdził, że wszystko jest w porządku. Po uruchomieniu urządzenia fotele zaczęły poruszać się w przód i tył. Po chwili, zabezpieczenie, którym była zapięta J. S. (1) odpięło się i ta wypadała z fotela. Urządzenie pracowało jeszcze kilka minut. W tym czasie J. S. (1) uderzała kolanami i głową w metalowe elementy zewnętrznego zabezpieczenia, natomiast zwolnione zabezpieczenie uderzało ją w klatkę piersiową. Po zatrzymaniu urządzenia J. S. (1) i J. S. (2) powiadomiły o odpięciu zabezpieczenia pracownika i usłyszały, że powinny to zgłosić córce właściciela, którą była K. W.. Kobieta przeprosiła za zaistniałą sytuację i zwróciła pieniądze za bilet. J. S. (1), ani inne osoby nie wezwały na miejsce pomocy medycznej. Pracownik M. W. (1), który obsługiwał urządzenie nie informował powódki o treści regulaminu.

(dowód: akta Prokuratury Rejonowej w Rzeszowie o sygnaturze (...), a w nich: postanowienie o ponownym umorzeniu dochodzenia z dnia 14 grudnia 2021 r. – k. 395-396; zeznania świadka P. S. protokół rozprawy z dnia 00:07:39-00:26:15; zeznania świadka P. R. protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:27:26-00:38:48; zeznania świadka K. P. protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:38:49-00:50:03; zeznania świadka K. K. protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:50:04:00:59:49; przesłuchanie powódki J. S. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:59:49-01:15:19; 01:26:31-01:28:23; przesłuchanie pozwanego M. W. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 01:59:19-01:26:31 )

Dopiero po dwóch dniach J. S. (1) udała się do Szpitala (...) w J., gdyż źle się czuła. U powódki wykonano badania lekarskie, rtg kręgosłupa szyjnego oraz tomograf komputerowy głowy i stwierdzono stłuczenie głowy oraz barków. J. S. (1) wypisano w tym samym dniu z zaleceniem odpoczynku, zażywania lekarstw przeciwbólowych w razie potrzeby.

(dowód: karta leczenia informacyjnego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 12 maja 2019 r. – k. 9; zeznania świadka P. S. protokół rozprawy z dnia 00:07:39-00:26:15; przesłuchanie powódki J. S. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:59:49-01:15:19; 01:26:31-01:28:23 )

W dniu 20 maja 2019 r. J. S. (1) ponownie udała się do Szpitala (...) w J., gdzie rozpoznano ostrą reakcję na stres.

(dowód: karta leczenia informacyjnego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 20 maja 2019 r. – k. 10; przesłuchanie powódki J. S. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:59:49-01:15:19; 01:26:31-01:28:23 )

W dniach 27 maja 2019 r., 3 czerwca 2019 r. oraz 28 czerwca 2029 r. powódka odbywała wizyty w Centrum Psychoterapii i (...) (...) (...) D. G. z siedzibą w J., gdzie została wydana opinia nr (...) o stanie zdrowia psychicznego powódki. Stwierdzono m.in, że powódka była narażona na stresujące wydarzenie lub sytuację o cechach wyjątkowo zagrażających, które mogły spowodować przenikliwe odczuwanie cierpienia u niemal każdego. U badanej występowało uporczywe przypominanie sobie stresora, gorsze samopoczucie w sytuacji zetknięcia się z okolicznościami przypominającymi stresor. Poszkodowana odbyła kilka sesji terapeutycznych.

(dowód: opinia nr (...) r. z dnia 30 czerwca 2019 r. – k. 15-17)

J. S. (1) ponosiła koszty tytułem konsultacji, sporządzenia opinii i sesji terapeutycznych w Centrum Psychoterapii i (...) (...) (...) D. G. w J. w łącznej kwocie 820,00 zł

(dowód: opinia nr (...) r. – k. 15-17; faktury VAT – k. 18-22 )

J. S. (1) od dzieciństwa choruję na nerwicę natręctw. Była leczona psychiatrycznie w K.. Zachorowała w okresie szkoły podstawowej, wchodząc w okres adolescencji. Ukończyła pomimo tego bez problemów poszczególne etapy szkoły, jej stan psychiczny poprawił się zdecydowanie dopiero w klasie maturalnej po kilku latach psychoterapii, na którą uczęszczała systematycznie. W czasie studiów korzystała jedynie z okresowych konsultacji psychiatrycznych kontrolnych.

W chwili zdarzenia J. S. (1) miała 23 lat, studiowała na pierwszym roku na studiach magisterskich, na kierunku edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej. Była osobą towarzyską, korzystała z atrakcji na wysokościach i sprawiały jej one przyjemność.

Po zdarzeniu z dnia 10 maja 2019 r. powódka odczuwała silny stres i przez długi okres wybuchała płaczem bez wyraźnej przyczyny. Unikała spotkań ze znajomymi i nie chciała wychodzić z domu. W codziennych czynnościach wspierała ją rodzina, w szczególności matka, która była z nią cały czas. Do chwili obecnej J. S. (1) mieszka z rodzicami. Po wypadku zaczęła stresować się jazdą samochodem, a dopiero po pewnym czasie była w stanie wrócić do normalnego prowadzenia pojazdu. Nadal jednak odczuwa napięcie, zwłaszcza gdy ktoś jeździ szybko.

(dowód: akta Prokuratury Rejonowej w Rzeszowie o sygnaturze akt(...), a w nich: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna z dnia 3 grudnia 2020 r. – k. 314-315; przesłuchanie powódki J. S. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:59:49-01:15:19; 01:26:31-01:28:23 )

W wyniku zdarzenia z dnia 10 maja 2019 r., w którym J. S. (1) uczestniczyła doszło do wystąpienia zaburzeń stresowych pourazowych, które spowodowały nawrót objawów dekompensacji psychicznej, która wymagała ponownie kontaktu z psychiatrą i psychologiem oraz kontynuacji leczenia specjalistycznego. Poszkodowana nie doznała w wyniku zdarzenia urazu, który spowodowałby trwałe uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego ( (...)). W następstwie zdarzenia nie ujawniły się zaburzenia adaptacyjne, których okres trwania przekraczałby 6 miesięcy. Powódka, jako osoba obarczona wcześniejszymi dekompensacjami psychicznymi, przeżyła zdarzenie w sposób intensywny, wytrąciło ją przejściowo ze stanu osiągniętej wcześniej równowagi emocjonalnej i psychicznej. Aktualny stan psychiczny J. S. (1) jest stabilny, nie ujawnia zaburzeń sfery emocjonalnej ani objawów nerwicowych. Pozostaje nadal pod kontrolą specjalistyczną, co ma niewątpliwie związek z faktem posiadanej ustalonego stopnia niepełnosprawności, ale nie pozostaje w związku ze zdarzeniem z dnia 10 maja 2019 r. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu psychicznym u powódki w wyniki następstw zdarzenia z dnia 10 maja 2019 r. wynosił 5%.

(dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna z dnia 21 marca 2024 r. – k. 168-171; opinia uzupełniająca sądowa psychiatryczno-psychologiczna z dnia 24 maja 2024 r. – k. 189)

Postępowanie przygotowawcze dotyczące zdarzenia z dnia 10 maja 2019 r. zostało przez Prokuraturę Rejonową dla miasta R. dwukrotnie umorzone. Ostatecznie postanowieniem z dnia 14 grudnia 2021 r. dochodzenie w sprawie wypadku zostało umorzone wobec braku znamion czynu zabronionego. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że z poczynionych ustaleń wynikało, iż urządzenie S. w chwili zdarzenia posiadało wszelkie wymagane zgłoszenia i zezwolenia Urzędu Dozoru Technicznego, dzień przed zdarzeniem przeszło badania techniczne i uzyskało wynik pozytywny. Maszyna była również obsługiwana przez uprawnioną do tego osobę, która przeszła szkolenia stanowiskowe i zajmowała się tym od wielu lat. Wskazane przez biegłego z zakresu BHP niedociągnięcia nie mogły skutkować uznaniem, że nie dopełnił on jakichkolwiek swoich obowiązków. K. K., na prośbę J. S. (1) i J. S. (2) ponownie sprawdził zabezpieczenia i stwierdził, że wszystko jest w porządku. Z tych powodów Prokurator uznał, że nie sposób było zarzucić właścicielowi urządzenia M. W. (1) lub obsługującemu urządzenie K. K. naruszenie wymaganych reguł ostrożności. Brak było również dowodów, aby wymienione osoby przewidywał lub nawet hipotetycznie mogły przewidzieć, że dojdzie do zwolnienia pojedynczego zapięcia fotela pokrzywdzonej J. S. (1).

(bezsporne, a nadto dowód: akta Prokuratury Rejonowej w Rzeszowie o sygnaturze akt(...), a w nich: postanowienie o ponownym umorzeniu dochodzenia z dnia 14 grudnia 2021 r. – k. 395-396; przesłuchanie powódki J. S. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:59:49-01:15:19; 01:26:31-01:28:23 )

Pismem z dnia 10 lutego 2022 r. powódka J. S. (1) zgłosiła M. W. (1) szkodę wynikającą ze zdarzenia z dnia 10 maja 2019 r. i zwróciła się o wypłatę kwoty 30.000,00 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia.

Przedmiotowe wezwanie zostało odebrane przez pozwanego w dniu 24 sierpnia 2020 r., jednakże M. W. (1) nie udzielił odpowiedzi.

Następnie pismem z dnia 10 lutego 2023 r. powódka wezwała M. W. (1) o wskazanie firmy ubezpieczeniowej oraz numeru polisy ubezpieczenia OC w której pozwany był ubezpieczony na dzień 10 maja 2019 r.

M. W. (1) nie ustosunkował się do wezwania o wskazanie firmy ubezpieczeniowej oraz nie podał numeru polisy ubezpieczeniowej.

(dowód: pismo powódki z dnia 19 sierpnia 2020 r. – k. 11; potwierdzenie doręczenia pisma z dnia 19 sierpnia 2020 r. – k. 14; – k. 12; pismo powódki z dnia 10 lutego 2020 r. – k. 13; potwierdzenie doręczenia pisma z dnia 10 lutego 2020 r. – k. 14; przesłuchanie powódki J. S. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 00:59:49-01:15:19; 01:26:31-01:28:23; przesłuchanie pozwanego M. W. (1) protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2023 r. 01:59:19-01:26:31 )

W chwili zdarzenia M. W. (1), prowadzący działalność pod firmą (...) M. W. (1) był ubezpieczony w (...) S.A. z siedzibą w W..

(dowód: polisa ubezpieczenia OC z dnia 9 kwietnia 2019 r. – k. 38-39)

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał na podstawie zeznań powódki J. S. (1) oraz pozwanego M. W. (1) przesłuchanych w charakterze stron oraz zeznań świadków, dokumentów urzędowych i prywatnych złożonych do akt niniejszej sprawy przez strony, akt postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Rzeszowie oraz opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii.

Ustaleń faktycznych dokonano na podstawie dokumentów urzędowych i prywatnych szczegółowo opisanych przy dokonywaniu poszczególnych ustaleń faktycznych. Dowody te nie budziły wątpliwości Sądu, nie były też kwestionowane przez żadną ze stron. Na podstawie akt postępowania przygotowawczego ustalono przebieg postępowania, a w szczególności przebieg zdarzenia z dnia 10 maja 2019 r. oraz wyniku zakończonego postępowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. R. i powódki J. S. (1) przesłuchanej w charakterze strony w zakresie okoliczności przebiegu zdarzenia z dnia 10 maja 2020 r., jej sytuacji osobistej i trybu życia przed wypadkiem, obrażeń doznanych w wypadku, przebiegu leczenia i aktualnej sytuacji życiowej. Zeznania te są zbieżne ze zgromadzonymi dokumentami oraz opiniami biegłych uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

Z kolei zeznania świadka P. S. okazały się nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ dotyczyły następstw, a nie przyczyn urazu powódki.

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków: K. P. i K. K. oraz pozwanego M. W. (1), Sąd uznał za wiarygodne, ale mało przydatne dla rozstrzygnięcia, ponieważ żaden ze świadków, jak również pozwany, nie widział przebiegu zdarzenia i jego przyczyn, i był w stanie odtworzyć je wyłącznie na podstawie relacji samej powódki. Co prawda K. K. obsługiwał atrakcję, jednakże nie widział faktu wypięcia zabezpieczenia podczas przejazdu powódki w gondoli. Sąd oparł się natomiast na zeznaniach pozwanego M. W. (1), który opisał konstrukcję urządzenia S. oraz sposobu korzystania z niej.

Za miarodajny i pełnowartościowy dowód, Sąd uznał opinię sądową psychiatryczno-psychologiczną sporządzoną przez biegłego lekarza sądowego psychiatry H. M. oraz biegłą psycholog M. W. (2). Biegli w opinii wyczerpująco odpowiedzieli na pytania w skierowanym do nich zaleceniu, zwłaszcza w zakresie rozmiaru doznanych przeżyć psychicznych jakie doznała powódka w związku ze zdarzeniem z dnia 10 maja 2019 r. Nadto biegli ustosunkowali się do zarzutów strony powodowej w opinii uzupełniającej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie bezspornym pozostawał fakt, że w dniu 10 maja 2019 r. w R. powódka J. S. (1) zdecydowała się na skorzystanie z atrakcji w postaci urządzenia o nazwie S. należącej do pozwanego M. W. (1) oraz, że zabezpieczenie, którym była zapięta powódka odpięło się i ta wypadła z fotela. Urządzenie pracowało jeszcze przez kilka minut. W tym czasie J. S. (1) uderzyła się kolanami i głową w metalowe elementy zewnętrznego zabezpieczenia, natomiast zwolnione zabezpieczenie uderzało ją w klatkę piersiową.

Spór ogniskował się w zakresie wyłącznej winy powódki za zaistniałą szkodę. Strona pozwana starała się wykazać fakt, że powódka jest osobą chorą psychicznie, a zatem nie powinna wsiadać do atrakcji z uwagi na obowiązujący regulamin korzystania z urządzenia, który jest powszechnie dostępny. Dalej strona pozwana podnosiła, że zapięcie krzesełka karuzeli było sprawne oraz nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości po stronie pozwanego. Strona pozwana zarzuciła, że powódka z własnej winy, czując się gorzej, również z uwzględnieniem jej stanu psychicznego, sama zwolniła zabezpieczenie.

Zasada odpowiedzialności pozwanego M. W. (1) znajduje swoją podstawę w treści art. 435 § 1 k.c. Powołany przepis art. 435 k.c. statuuje zaostrzoną odpowiedzialność prowadzącego przedsiębiorstwo wprawiane w ruchu za pomocą sił przyrody. Podmiot taki ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, zaś zwolnienie się z tej odpowiedzialności nie jest dopuszczalne przez wykazanie braku winy prowadzącego przedsiębiorstwo oraz zgodności jego działań z porządkiem prawnym. Uchylenie odpowiedzialności odszkodowawczej następuje tylko w razie wykazania jednej z trzech następujących okoliczności egzoneracyjnych: siły wyższej, wyłącznej winy poszkodowanego oraz wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą prowadzący przedsiębiorstwo nie ponosi odpowiedzialności (G. Karaszewski (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, red. J. Ciszewski, P. Nazaruk, Warszawa 2019, art. 435).

Zawarte w treści art. 435 § 1 k.c. sformułowanie "wyłącznie z" odnosi się do przyczyny, nie zaś do winy tych osób. Dlatego ocena winy osoby trzeciej (poszkodowanego) jako okoliczności egzoneracyjnej musi być dokonywana w kategoriach adekwatnego związku przyczynowego. Nie uchyla więc odpowiedzialności prowadzącego przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody ustalenie, że wina może być przypisana osobie trzeciej (samemu poszkodowanemu), jeżeli równocześnie wystąpiły inne jeszcze przyczyny szkody w rozumieniu adekwatnego związku przyczynowego, choćby niezawinione przez prowadzącego przedsiębiorstwo. Wyłączna wina osoby trzeciej czy też poszkodowanego ma miejsce wówczas, gdy to jedynie zachowanie się tej osoby - do tego zawinione - spowodowało wypadek. Nie można natomiast przypisać wyłącznej winy w rozumieniu art. 435 k.c. osobie, której wprawdzie można zarzucić niewłaściwe zachowanie się w sytuacji, gdy wypadek i tak by nastąpił nawet w razie braku jej zawinienia. Skoro ciężar udowodnienia wyłącznej winy osoby trzeciej (poszkodowanego) spoczywa na odpowiedzialnym, to chcąc się uwolnić od odpowiedzialności, powinien on wykazać nie tylko winę tej osoby, ale zarazem brak jakiejkolwiek przyczyny lezącej po jego stronie i "wyłączny" związek przyczynowy między zachowaniem się tej osoby (poszkodowanego), a wypadkiem (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 15 lipca 2020 r., I ACa 108/20, Lex nr 3113186).

Strona pozwana nie przedstawiła dowodów wskazujących, że stan zdrowia psychicznego powódki J. S. (1) miał bezpośredni wpływ na zdarzenie z dnia 10 maja 2019 r. W momencie zdarzenia powódka nie miała nasilonych objawów chorobowych, a więc nie ma podstaw do twierdzenia, że jej stan zdrowia psychicznego uniemożliwiał jej korzystanie z atrakcji, która znajdowała się na terenie Politechniki (...), gdzie odbywały się Juwenalia 2019 r. Skoro powódka korzystała z urządzenia w sposób zgodny z jego przeznaczenie, a odpowiedzialność strony pozwanej opiera się na zasadzie ryzyka, to ewentualne wcześniejsze leczenie psychiatryczne nie może być traktowane jako podstawa do uchylenia odpowiedzialności pozwanego M. W. (1). Pozwany M. W. (1), jako przedsiębiorca prowadzący park rozrywki, miał obowiązek zapewnić bezpieczeństwo użytkownikom swoich urządzeń, niezależnie od ich stanu zdrowia, chyba że istniały wyraźne przeciwskazania zdrowotne do korzystania z danej atrakcji. Jeśli pozwany nie wywiesił odpowiednich ostrzeżeń lub nie wymagał zaświadczeń lekarskich, trudno uznać, że odpowiedzialność za szkodę można przerzucić na powódkę z powodu jej wcześniejszych problemów zdrowotnych.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu pozwanego, że osoby chore psychicznie nie powinny korzystać z urządzenia typu S., ponieważ to wynika z powszechnie dostępnego regulaminu, kluczowym aspektem jest fakt, że pozwany nie przedłożył tego regulaminu do zamknięcia rozprawy, mimo wcześniejszej zapowiedzi w odpowiedzi na pozew z dnia 9 sierpnia 2022 r. (k. 35). Brak przedłożenia regulaminu w toku postępowania sądowego ma poważne skutki procesowe dla pozwanego. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd dokonuje oceny dowodów według własnego przekonania, biorąc pod uwagę całokształt zgromadzonego materiału dowodowego. Skoro pozwany M. W. (1), działający przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, nie przedstawił regulaminu korzystania z urządzenia typu S., to Sąd nie miał możliwości oceny jego treści, a co za tym idzie, nie można uznać, że powódka J. S. (1) naruszyła jakiekolwiek jego postanowienia.

Na podstawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że powódka nie była informowana o żadnych ograniczeniach dotyczących zdrowia psychicznego w odniesieniu do korzystania z urządzenia S.. Z uwagi na brak dostępnej treści regulaminu w aktach niniejszej sprawy, uznać należy, że powódka nie była informowana o żadnych ograniczeniach dotyczących zdrowia psychicznego w odniesieniu do korzystania z tego urządzenia. Z tego też wynika, że powódka działała w dobrej wierze, korzystając z atrakcji w sposób zgodny z jej przeznaczeniem.

Na przedsiębiorcy, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie parków rozrywki, ciąży obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa użytkownikom swoich urządzeń, co obejmuje zarówno techniczne utrzymanie atrakcji, jak i informowanie klientów o potencjalnych ryzykach oraz ograniczeniach zdrowotnych. Sąd nie kwestionuje faktu, że urządzenie w chwili zdarzenia było sprawne technicznie i nie wykryto żadnych nieprawidłowości.

Co do stanu zdrowia psychicznego powódki w chwili zdarzenia, Sąd wypowiedział się powyżej w tej kwestii, wskazując, że w opinii biegłych psychologa i psychiatry ustalono, że powódka J. S. (1) nie miała nasilonych objawów choroby psychicznej w momencie korzystania z urządzenia.

Odpowiadając na zarzut pozwanego, że powódka J. S. (1) sama zwolniła zabezpieczenie na urządzeniu S., co mogło być spowodowane pogorszeniem jej stanu psychicznego podczas jazdy, należy zauważyć, ze strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie tej tezy.

Zgodnie z art. 6 k.c., strona, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne, ma obowiązek je udowodnić.

Nie zostały przedstawione żadne dowody, które mogłyby potwierdzić, że powódka sama zwolniła zabezpieczenie. Brak dowodów na to, że doszło do nagłego pogorszenia zdrowia psychicznego powódki w czasie korzystania z urządzenia, które mogłoby wpłynąć na jej działanie. W związku z tym, nie można przyjąć, że jakiekolwiek ewentualne pogorszenie stanu zdrowia psychicznego mogło być przyczyną zwolnienia zabezpieczenia.

Mając zatem na względzie powyższe okoliczności Sąd nie miał wątpliwości, że strona pozwana nie wykazała zaistnienia przesłanki egzoneracyjnej w postaci wyłącznej winy poszkodowanej J. S. (1), a co za tym idzie, ponosi odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 10 maja 2019 r. na zasadzie ryzyka.

Z tytułu zadośćuczynienia powódka J. S. (1) domagała się zasądzenia kwoty 15.000 zł, która w jej ocenie, stanowi odpowiednią rekompensatę odniesionych przez nią bólu i krzywd.

Powódka roszczenie swoje oparła na brzmieniu art. 445 § 1 k.c., który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda to niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych, wywołanych uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Uszczerbki te mogą natomiast polegać na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też z jego dalszymi następstwami. Kwestia ustalenia krzywdy ma podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. Z rozmiarem krzywdy i wielkością należnego zadośćuczynienia w żadnym razie nie jest jednak równoznaczny ustalony stopień utraty zdrowia. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 października 2005 r., I PK 47/05, Monitor Polski 2006, nr 4, s. 208). Ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało Sądowi, który dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustaleniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena Sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 k.c. Kryteria istotne przy ustaleniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpienia, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, Lex nr 198509). Wszystkie te kryteria winny być odniesione do okoliczności związanych z pokrzywdzonym, przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów oceny.

Sąd podzielając twierdzenia strony powodowej oraz mając na uwadze opinię biegłych z zakresu psychologii i psychiatry, uznał, że zasadna będzie rekompensata krzywdy jakiej doznała powódka w łącznej kwocie 15.000 zł. Wziął w tym zakresie pod uwagę rozstrój zdrowia, stanowiący bezpośredni skutek wypadku, rozmiar cierpień jakich powódka doznała w związku z krytycznym zdarzeniem oraz późniejsze leczenie i czas jaki upłynął od wypadku. Zdarzenie z dnia 10 maja 2019 r. wyprowadziło powódkę z osiągniętej wcześniej równowagi emocjonalnej i psychicznej. Po wypadku wymagała ponownych konsultacji psychiatrycznych, ponieważ na nowo odczuwała lęk. Dodatkowo pojawiły się u niej obawy przed korzystaniem z urządzeń rekreacyjnych, które wcześniej nie stanowiły dla niej problemu. Te negatywne skutki psychiczne znacząco wpłynęły na jej codzienne funkcjonowanie i samopoczucie. Stan powódki utrzymywał się przez około 6 miesięcy, w tym czasie powódka korzystała z poradni psychiatrycznej, gdyż odczuwała lęk oraz obawy. Zgodnie z ustaleniami biegłych, długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosił 5%. Nie można tracić z pola widzenia, że powódka doznała również cierpień fizycznych.

Wszystkie te okoliczności wskazują, że rozmiar krzywdy był znaczny i przemawiają za przyznaniem powódce zadośćuczynienia w kwocie 15.000 zł, która jest adekwatna do poniesionej przez nią krzywdy wyrażającej się przede wszystkim w odczuwalnym bólu i cierpieniu jakie pociągnął za sobą wypadek. Zadośćuczynienie ma na celu rekompensatę wszelkich skutków wypadku o charakterze niematerialnym, ale musi być miarkowane i musi odnosić się do realiów społeczno-gospodarczych.

Ponadto, w niniejszym postępowaniu powód domagał się zasądzenia odszkodowania za szkodę obejmującego zwrot kosztów leczenia w kwocie 820,00 zł.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

W przedmiotowej sprawie powódka niewątpliwie skorzystała z odpłatnych prywatnych konsultacji psychologicznych oraz sesji terapeutycznych, co potwierdza przedłożona dokumentacja w postaci opinii nr (...) z Centrum Psychoterapii i (...) (...) (...) D. G. w J.. Wysokość wyżej wskazanych kosztów leczenia powódka wykazała przedstawiając faktury VAT, których autentyczność nie budzi żadnych wątpliwości.

Odsetki od przyznanej kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania Sąd zasądził stosownie do treści art. 481 k.c., zgodnie, z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie niniejszej sprawy powódka zgłosiła pozwanemu M. W. (1) szkodę pismem z dnia 10 lutego 2022 r., doręczonym pozwanemu w dniu 11 lutego 2022 r., zatem siedmiodniowy termin do spełnienia świadczenia upłynął w dniu 18 lutego 2022 r., jednak wobec tego, że dzień ten przypadł na sobotę, uwzględniając treść art. 115 k.c., termin do spełnienia świadczenia upłynął pozwanemu w dniu 21 lutego 2022 r. Stąd od przyznaje kwoty zadośćuczynienia Sąd zasądził odsetki przyznał od dnia 21 lutego 2022 r.

W pozostałej części roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia, Sąd w punkcie 3. wyroku oddalił.

Na tej samej zasadzie zostały zasądzone odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty odszkodowania. Pozwany pozostawał w opóźnieniu od dnia 1 sierpnia 2022 r., tj. od dnia doręczenia odpisu pozwu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Jak już wskazano, powódka wygrała niniejszą sprawę w znacznej części, a jej żądanie zostało oddalone jedynie nieznacznie (w zakresie żądania zasądzenia odsetek od kwoty przyznanego zadośćuczynienia). Stąd kosztami całego postępowania należy obciążyć stronę pozwaną jako stronę przegrywającą proces.

Powódka J. S. (1) w toku postępowania ponosiła koszty w łącznej wysokości 3.617,00 zł, na które złożyła się opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika określone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokatów (3 600,00 zł).

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W niniejszej sprawie do rozliczenia niepokrytych kosztów sądowych odpowiednie zastosowanie miał przepis art. 100 zd. 2 k.p.c. W konsekwencji Sąd w punkcie 5. nakazał pobrać od pozwanego M. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gorlicach kwotę 3.020,68 zł tytułem nieuiszczonych wydatków (kosztów sporządzenia opinii przez biegłych).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...).

G., dnia 4 września 2024 r. asesor sądowy Damian Kusibab