Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

postanowienia dnia 24 maja 2023 roku

We wniosku z dnia 6 kwietnia 2022 roku (data prezentaty sądu) wnioskodawcy M. T. (1) i M. T. (2), reprezentowani przez fachowego pełnomocnika, wnieśli o stwierdzenie nabycia w drodze zasiedzenia własności części nieruchomości składającej się z działki ewidencyjnej nr (...), obręb 38, jednostka ewidencyjna P., objętej księgą wieczystą o numerze (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, zgodnie ze sporządzoną przez biegłego sądowego ds. geodezji S. B. w dniu 30 stycznia 2019 roku i przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego prowadzonego przez Prezydenta Miasta K. w dniu 4 kwietnia 2019 roku pod numerem ewidencyjnym P. (...). (...). (...) z dniem 16 września 2019 roku do sygn. akt I Ns 274/17/P przez małżonków M. i M. T. (2) na prawach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej oraz o zasądzenie na rzecz wnioskodawców od uczestnika P. K. kosztów postępowania według norm przepisanych w razie kwestionowania przez niego zasadności wniosku. W uzasadnieniu wskazali, że są właścicielami działki o 102/8, obręb 38, jednostka ewidencyjna P., objętej księgą wieczystą o numerze (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie. W toku postępowania rozgraniczeniowego pomiędzy wskazaną nieruchomością, a nieruchomością której właścicielem jest uczestnik wnioskodawca M. T. (1) miał zgłosić zarzut zasiedzenia, który nie został uznany za zasadny przez Sąd. Podnieśli, że są posiadaczami samoistnymi części gruntu uczestnika od ponad trzydziestu lat, w związku z powyższym wniosek jest w pełni zasadny.

W odpowiedzi na wniosek z dnia 16 listopada 2022 roku (data nadania w placówce pocztowej) uczestnik P. K. wniósł o oddalenie wniosku oraz o zasądzenie od wnioskodawców na rzecz uczestnika kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku o zasiedzenie nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną numer (...), obręb 38, jednostka ewidencyjna P. albowiem co najmniej dwukrotnie – w 1994 roku na skutek postanowienia o dziale spadku oraz w 2021 roku na skutek wezwania do wydania części tejże nieruchomości , doszło do skutecznego przerwania biegu zasiedzenia

W piśmie z dnia 31 stycznia 2023 roku (data nadania w placówce pocztowej) wnioskodawcy wskazali, że wnioskiem o zasiedzenie objęty jest fragment nieruchomości obejmującej działkę ewidencyjną o numerze (...), obręb 38, jednostka ewidencyjna P. wskazany na mapie sporządzonej przez biegłego geodetę S. B. przedłożonej podczas rozprawy w dniu 18 stycznia 2023 roku (k. 90)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość stanowiąca działkę ewidencyjną o numerze (...), obręb 38, jednostka ewidencyjna P., dla której Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) jest własnością M. T. (1). Wcześniej nieruchomość ewidencyjnie oznaczona była jako działka (...).

/dowód: aktualna treść księgi wieczystej (...); mapa uzupełniająca k. 90/

Nieruchomość stanowiąca działkę ewidencyjną o numerze (...), obręb 38, jednostka ewidencyjna P., dla której Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) jest własnością P. K.. Wcześniej nieruchomość ewidencyjnie oznaczona była jako działka (...) i wpisana była do księgi wieczystej o numerze (...).

/dowód: aktualna treść księgi wieczystej (...); uzasadnienie postanowienia tut. Sądu z dnia 23 maja 2019 roku, sygn.. akt I Ns 274/17/P, k. 16 -21/

Przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Podgórza, I Wydział Cywilny pod sygnaturą akt I Ns 274/17/P toczyła się sprawa o rozgraniczenie pomiędzy nieruchomościami oznaczonymi jako działki ewidencyjne (...) z wniosku M. T. (1) przy uczestnictwie P. K., M. T. (2) oraz J. T. (1). Biegły geodeta S. B. w opinii z dnia 2 listopada 2018 roku, wskazał że na sporządzonej mapie zasadniczej z przebiegiem granic, granica ewidencyjna pomiędzy działkami oznaczona została kolorem zielonym, biegnąc od punktu 752 w kierunku północnym przez punkt 505 do punktu 707. Granica zgodna ze stanem posiadania działki M. T. (1) oznaczona została kolorem różowym i biegnie od punktu 4 w kierunku północnym przez punkt 4' (przecięcie z granicą ewidencyjną) i dalej przez punkt 8 do punktu 9 i dalej biegnie na zachód do punktu 9'. Na mapie uzupełniającej biegły oznaczył granicę posiadania przez M. T. (1) na działce (...) linią koloru czerwonego.

/dowód: opinie biegłego geodety S. B. , k. 197-209 akt związkowych o sygn. akt I Ns 274/17/P; mapa uzupełniająca, k. 90, k. 247 akt I Ns 274/17/P/

Sąd rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 23 maja 2019 roku dokonał rozgraniczenia pomiędzy działką położoną w K., stanowiącą działkę ewidencyjną o numerze (...), obręb 38 jednostka ewidencyjna P. objętą księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, a nieruchomością stanowiącą działkę ewidencyjna nr (...), obręb 38, jednostka ewidencyjna P., objętą księgą wieczystą o numerze (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, w ten sposób, że ustalił przebieg granicy zgodnie z mapą uzupełniającą rozgraniczenia działki (...) z działką (...) sporządzoną przez biegłego sadowego ds. geodezji S. B. w dniu 30 stycznia 2019 roku. Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2021 roku Sąd Okręgowy w Krakowie, II Wydział Cywilny Odwoławczy w sprawie toczącej się pod sygn. akt II Ca 1982/1 zmienił wskazane postanowienie w ten sposób, że dokonał rozgraniczenia pomiędzy działką położoną w K., stanowiącą działkę ewidencyjną o numerze (...), obręb 38 jednostka ewidencyjna P. objętą księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie będącą własnością M. T. (1), a nieruchomością stanowiącą działkę ewidencyjna nr (...), obręb 38, jednostka ewidencyjna P., objętą księgą wieczystą o numerze (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie będącą własnością P. K., linią zieloną przez punkty 752-505-707 oznaczoną jako granica ewidencyjna na mapie ewidencyjnej z przebiegiem granic sporządzonej przez biegłego S. B. – załącznik nr 3 do opinii geodezyjnej z 2 listopada 2018 roku, sygn. akt I Ns 274/17/P.

/dowód: postanowienie Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza z dnia 23.05.2019 roku, sygn. akt I Ns 274/17/P, k. 15; postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 11.01.2021 roku, sygn. akt II Ca 1982/19, k. 15/

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa -Podgórza w Krakowie, Wydział I Cywilny z dnia 14 kwietnia 1994 roku, sygn. akt I Ns 566/92/P, ustalono że przedmiotem działu spadku po J. T. (2) jest jest prawo własności nieruchomości składającej się z działek nr (...), o powierzchni 1 ha 27a 03m2 i nr 102/3 o pow. 5a 07 m2 położonych w K. objętych KW nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, Wydział Ksiąg Wieczystych (pkt I), dokonano podziału działki nr (...) o pow 1 ha 27 a 03 m2 zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez biegłego geodetę A. N. z dnia 26 listopada 1993 roku na: a. działkę nr (...) o pow. 09 a 67 m2, b. działkę nr (...) o pow. 66 a 94 m2, c. działkę nr (...) o pow. 50 a 42 m2 (pkt II) i dokonano zgodnego działu spadku po J. T. (2) w ten sposób, że a. prawo własności nieruchomości składającej się z działki nr (...) o pow. 09 a 67 m2 przyznano na rzecz E. T. c. J. i H. oraz B. T. (1) c. J. i H. po 1/2 części bez spłat na rzecz H. T., K. H., S. T., Z. C., M. T. (1) i J. T. (1), b. prawo własności nieruchomości składającej się z działek nr (...) o pow. 66 a 94 m2 i nr 102/3 o pow. 05 a 07 m2 przyznano na rzecz J. T. (1) s. J. i H. bez spłat na rzecz H. T., K. H., S. T. Z. C., M. T. (1), E. T. i B. T. (2), c. prawo własności nieruchomości składającej się z działki nr (...) o pow. 50 a 42 m2 przyznano na rzecz H. T. c. J. i B. bez spłat na rzecz K. H., S. T., Z. C. M. T. (1), J. T. (1), E. T. i B. T. (1).

/dowód: uzasadnienie postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza z dnia 23 maja 2019 roku, sygn.. akt I Ns 274/17/P, k. 16 -21; postanowienie tut. Sądu z dnia 14 kwietnia 1994 roku, sygn. akt I Ns 566/92/P, k. 41 akt związkowych o sygn. akt I Ns 274/17/P)

P. K. uzyskał własność nieruchomości stanowiącej działkę (...) (obecnie obejmującej min. działkę (...)) na podstawie umowy darowizny zawartej ze swoim ojcem J. T. (1) w dniu 2 czerwca 2017 roku, rep. A 1164/2017.

/dowód: uzasadnienie postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza z dnia 23 maja 2019 roku, sygn akt I Ns 274/17/P, k. 16 -21; aktualna treść księgi wieczystej (...); zeznania uczestnika P. K., k. 133 -135 i k. 138-140/

W 1984 roku M. T. (1) posadowił przy pomocy J. T. (2) (swojego ojca), M. H. (swojego szwagra), sąsiada W. M. oraz J. T. (1) ogrodzenie z siatki z podmurówką betonową od strony północnej, wschodniej i zachodniej okalające działkę (...) oraz częściowo działkę (...) (obecna działka (...)). Ogrodzenie działki związane było z posadowieniem na niej domu mieszkalnego. Decydujący wpływ na przebieg ogrodzenia miał J. T. (2). Działka (...) od strony zachodniej ogrodzona została dopiero w późniejszym terminie.

/dowód: zeznania świadka M. K. (1), k. 91 -93; zeznania świadka A. B., k. 93 -94; zeznania świadka W. M., k. 64 -66 akt związkowych o sygn. akt I Ns 274/17/P; zeznania świadka K. S., k. 66 -68 akt związkowych o sygn. akt I Ns 274/17/P; zeznania świadka K. H., k. 109 -110 akt związkowych o sygn. akt I Ns 274/17/P); zeznania świadka P. T., k. 117 – 119; zeznania świadka J. T. (1), k. 123 -124; zeznania wnioskodawcy M. T. (1), k. 125 -127/

M. T. (1) oraz M. T. (2) zawarli związek małżeński w dniu 16 września 1989 roku i pozostają w ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej. W 1990 roku małżonkowie zamieszkali wspólnie w domu posadowionym na działce (...).

/dowód: uzasadnienie postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza z dnia 23 maja 2019 roku, sygn.. akt I Ns 274/17/P, k. 16 -21; zeznania świadka M. K. (2), k. 119 -120; zeznania wnioskodawcy M. T. (1), k. 125 -127; zeznania wnioskodawczyni M. T. (2), k. 127 -128/

Teren wzdłuż wschodniej granicy działki (...), stanowiący część nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjna (...) (obecnie 102/15) był w posiadaniu samoistnym zarówno M. T. (1) jak i po zawarciu związku małżeńskiego również M. T. (2) – hodowali tam warzywa, tuje i drzewka owocowe, obecnie posadowiony jest tam gołębnik.

/dowód: zeznania świadka M. K. (1), k. 91 -93; zeznania świadka W. M., k. 64 -66 akt związkowych o sygn. akt I Ns 274/17/P; zeznania świadka P. T., k. 117 – 119; zeznania świadka M. K. (2), k. 119 -120; zeznania wnioskodawcy M. T. (1), k. 125 -127; zeznania wnioskodawczyni M. T. (2), k. 127 -128/

W 2013 roku P. K. zaczął upominać się w stosunku do M. T. (1) o zwrot części działki (...) (obecnie 102/15), która ogrodzona została w 1984 roku wraz z działką (...). Najpóźniej w 2021 roku P. K. zniszczył ogrodzenie zbudowane jeszcze w 1984 roku, w części okalającej działkę (...) (obecnie 102/15). Po prawomocnym zakończeniu postępowania o rozgraniczenie pomiędzy działkami (...) P. K. wszczął postępowanie egzekucyjne o wydanie spornej części działki będącej jego własnością.

/dowód: zeznania świadka P. T., k. 117 – 119; zeznania świadka M. K. (2), k. 119 -120; zeznania wnioskodawcy M. T. (1), k. 125 -127; zeznania uczestnika P. K., k. 133 -135 i k. 138-140/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zalegających w aktach oraz aktach związkowych dowodach z dokumentów, zeznań świadków, wnioskodawców i uczestnika, opinii biegłego geodety sporządzonej w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Podgórza , sygn akt I Ns 274/17/P, a także danych z publicznych rejestrów. Autentyczność dokumentów, będących podstawą ustaleń faktycznych nie budziła wątpliwości, nie ujawniły się także okoliczności, które należałoby wziąć pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów czy domniemań, o których mowa w art. 244 i 245 k.p.c.. Opinia biegłego geodety S. B. była spójna, logiczna, pozbawiona wewnętrznych sprzeczności i sporządzona przy użyciu prawidłowych metod badawczych. Sąd co do zasady dał wiarę zarówno zeznaniom świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie jak i tym przesłuchanych w sprawie toczącej się pod sygn. akt I Ns 274/17/P. Jakkolwiek występowały pomiędzy nimi drobne rozbieżności, co zapewne wynikało z upływu długiego okresu czasu od wydarzeń, co do których depozycje składali świadkowe, układały się one w logiczny i spójny przebieg wydarzeń. Podobnie rzecz miała się z zeznaniami wnioskodawców i uczestnika – starali się oni przedstawiać wydarzenia w sposób obiektywny, a emocjonalne ich zabarwienie związane z wynikiem sprawy nie rzutowało znacząco na fakt, że wzajemnie się uzupełniały – rozmijały się one bowiem w kwestiach nieistotnych dla rozstrzygnięcia, albo w zakresie w którym spójne depozycje złożyli świadkowie Sąd nie uczynił podstawą ustaleń faktycznych przedłożonych przez uczestnika kserokopii wezwań do wydania działki (...) jak również kserokopii kwitów potwierdzających zapłatę podatku rolnego. Były to inne środki dowodowe, które co do zasady podlegają ocenie zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Niemniej jednak uczestnik nie przedstawił dowodu, że wezwania do wydania nieruchomości zostały w istocie wysłane do wnioskodawców, natomiast z kwitów zapłaty nie wynika z jakiej nieruchomości płacony był podatek. Te inne środki dowodowe nie mogły jednak rzutować na wynik postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Wniosek okazał się niezasadny i podlegał oddaleniu.

Stosownie do art. 172 § 1 k.c. Posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W myśl § 2 Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Art. 172 § 1 k.c. w obecnym brzmieniu obowiązuje od dnia 1 października 1990 roku. Wcześniej przepis ten przewidywał krótszy – dziesięcioletni termin zasiedzenia nieruchomości w dobrej wierze oraz dwudziestoletni – w przypadku zasiedzenia nieruchomości w złej wierze. Na podstawie art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny, Do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy; dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie.

Niezbędną przesłanką zasiedzenia nieruchomości jest posiadanie jej jako posiadacz samoistny. Posiadanie samoistne stosownie do art. 336 k.c., obowiązującego także w okresie relewantnym dla sprawy charakteryzuje się faktycznym władztwem nad rzeczą jak właściciel. Posiadanie samoistne obejmuje dwa elementy – corpus, a więc faktyczne władanie rzeczą oraz animus, a więc wolę władania rzeczą dla siebie.

Zasiedzenie w dobrej wierze zachodzi w przypadku gdy posiadacz samoistny obejmie nieruchomość w swoje władztwo pozostając w błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. Chodzi więc o takie sytuacje, w których nabycie nieruchomości nastąpiło w przewidzianej przez prawo formie, ale z różnych przyczyn było ono nieważne lub nieskuteczne (wady oświadczeń woli etc.) W innych przypadkach przyjąć należy, że zasiedzenie następuje w złej wierze, przy czym dla oceny istnienia dobrej lub złej wiary posiadacza relewantny jest moment objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne.

Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wnioskodawca M. T. (1) objął w posiadanie sporny fragment nieruchomości oznaczonej jako działka (...) (obecnie 102/15) w 1984 roku, gdy zgodnie z wytycznymi swojego ojca ogrodził jej część wraz z nieruchomością stanowiącą jego własność oznaczoną jako działka ewidencyjna (...). W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że M. T. (1) był posiadaczem samoistny spornego fragmentu – nie tylko bowiem fizycznie nim władał, ale także zamanifestował na zewnątrz wolę władania tą nieruchomością jak właściciel – poprzez posadowienie ogrodzenia. Jednocześnie objęcie w posiadanie nastąpiło w złej wierze – przyłączenie fragmentu nieruchomości oznaczonej jako ówczesna działka (...) nastąpiło jedynie na podstawie ustnego zezwolenia ojca wnioskodawcy – J. T. (2), ten jednakowoż w żaden sposób nie uregulował prawnie przeniesienia własności nieruchomości na syna, która do końca jego życia pozostawała jego własnością. M. T. (1), miał więc pełną świadomość tego, że do spornego fragmentu nieruchomości nie przysługuje mu żaden tytuł prawny. M. T. (2) objęła natomiast wskazany fragment nieruchomości w posiadanie samoistne w 1990 roku gdy wprowadziła się do męża po zawarciu małżeństwa. Władała ona działką (...) w sposób fizyczny i manifestowała na zewnątrz wolę władania rzeczą jak właściciel choćby poprzez sadzenie i pielęgnację drzew i krzewów. Również w jej przypadku objęcie nieruchomości w posiadanie nastąpiło w złej wierze – nigdy nie przysługiwał jej tytuł prawny do nieruchomości stanowiącej działkę (...), a więc tym bardziej w stosunku do części ówczesnej nieruchomości oznaczonej jako działka (...) – nie sposób zatem mówić o usprawiedliwionym przekonaniu co do faktu, że przysługuje jej w tej mierze prawo własności. W tym miejscu zauważyć należy, że przez sam fakt powstania lub istnienia małżeńskiej wspólności ustawowej współmałżonek nie staje się posiadaczem samoistnym z tej racji, że taki przymiot stwierdza się u drugiego małżonka. Istnieje możliwość dopuszczenia drugiego małżonka do współposiadania rzeczy, który w tej sytuacji będzie mógł doliczyć do własnego okresu współposiadania posiadanie indywidualne drugiego małżonka jako poprzednika prawnego. Małżonkowie, współposiadający w chwili upływu okresu zasiedzenia samoistnie rzecz, pozostający w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej nabywają tę rzecz we współwłasności łącznej. Nie ma jednak prawnego znaczenia czy małżonkowie zasiadują nieruchomość obydwoje czy też czyni to tylko jeden z nich. Jeśli przynajmniej jeden z małżonków rozpoczął zasiadywanie nieruchomości nawet przed powstaniem wspólności ustawowej, a koniec okresu zasiedzenia przypada w czasie trwania wspólności nieruchomość taka wchodzi w skład majątku wspólnego (por. choćby postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2012 roku, sygn. akt I CSK/12).

Biorąc pod uwagę, że M. T. (1) objął nieruchomość w niesprecyzowanym dniu w 1984 roku, a zatem jako początek biegu terminu zasiedzenia przyjąć należałoby dzień 1 stycznia 1985 roku, z dniem 1 stycznia 2015 roku. Sąd musi jednak zbadać czy nie doszło do przerwania biegu przedawnienia. Jak stanowi bowiem art. 175 k.c. do biegu zasiedzenia stosuje się odpowiednio przepisy o biegu przedawnienia roszczeń. Stosownie natomiast do art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Jak stanowi natomiast art 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 1994 roku dotyczącego działu spadku po zmarłym J. T. (2) J. T. (1) (ojcu uczestnika) przypadła na własność działka (...), zaś wnioskodawca M. T. (1), który był uczestnikiem tego postępowania, nie kwestionował otrzymania przez niego wskazanej nieruchomości – nie podnosił, że jest jej właścicielem i nie rościł sobie do niej jakichkolwiek pretensji. Dokonany dział spadku ukształtował nowy stan własności respektowany przez wnioskodawcę, a czynność ta była czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia i w konsekwencji przerwała bieg zasiedzenia w stosunku do M. T. (1), który zaczął biec na nowo i mógłby skończyć się najwcześniej w 2024 roku, co jednakowoż i tak nie nastąpi, a to ze względu na podjęte przez uczestnika P. K. działania w postaci wszczęcia postępowania egzekucyjnego o wydanie spornej części nieruchomości.

Kluczowym pozostaje natomiast pytanie czy dokonany w 1994 roku dział spadku przerwał także bieg terminu zasiedzenia w stosunku do wnioskodawczyni M. T. (2). M. T. (2) nie brała udziału w postępowaniu o dział spadku po J. T. (2) a zatem termin zasiedzenia w stosunku do niej przez tę czynność nie mógł zostać przerwany. Nie mniej jednak Sąd Okręgowy w Krakowie wyraził w treści powołanego uzasadnienia pogląd prawny na temat możliwości stwierdzenia zasiedzenia w sprawie na rzecz M. T. (2) wskazując, że „nie można podzielić stanowiska Sądu Rejonowego, iż do zasiedzenia przygranicznego pasa doszło przez uczestniczkę M. T. (2), która miała posiadać sporny teren od 1989 r.” To jednak zdanie uzasadnienia powinno zostać, zdaniem Sądu Rejonowego w tym składzie, interpretowane przy uwzględnieniu dalszej części uzasadnienia gdzie wskazano, że można rozważać możliwość zasiedzenia nieruchomości przez wnioskodawczynię osobno lub wspólnie z mężem a także charakteru sprawy gdzie o możliwości zasiedzenia sąd wypowiadał się w sprawie o rozgraniczenie wyłącznie co do przygranicznego pasa gruntu które była prowadzona pomiędzy właścicielami graniczących nieruchomości (zasiedzenie tego pasa miało wpływ na przebieg granicy).

Rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd przyjął pogląd prawny, że przerwanie terminu zasiedzenia w stosunku do jednego z małżonków z uwagi na wspólność praw i obowiązków w ustawowym ustroju majątkowym ma także skutek w stosunku do drugiego z małżonków. Wspólność majątku wynikająca z ustawowego ustroju majątkowego uregulowana w art. 31 § 1 k.r.o. i nast. ma charakter wspólności łącznej, bezudziałowej. Jej cechą charakterystyczną jest brak możliwości dokonania podziału, a nawet oznaczenia udziału każdego z małżonków w majątku wspólnym i jego poszczególnych składnikach przez cały czas jej trwania (art. 35 k.r.o.), zaś ustanowione w art. 43 § 1 k.r.o. domniemanie równych udziałów w majątku wspólnym odnosi się do stanu powstającego po ustaniu wspólności ustawowej i nie ma charakteru bezwzględnego, skoro przepis ten w § 2 dopuszcza możliwość ustalenia innej wielkości udziałów. Powyższe spowodowało przyjęcie przez Sąd, że przerwanie biegu zasiedzenia w stosunku do jednego z małżonków w ramach ustawowego ustroju majątkowego przerywa bieg terminu zasiedzenia w stosunku do drugiego małżonka.

Dodatkowo - zdaniem Sądu - M. T. (2) musiała mieć pełną świadomość tego, że nieruchomość przypadła w wyniku działu spadku ojcu uczestnika i podobnie jak wnioskodawca respektowała ukształtowany na nowo stan własności.

O kosztach Sąd wyrzekł na zasadzie art. 520 § 3 k.p.c. zgodnie, z którym jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Przepis powyższy stosuje się odpowiednio, jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie. W sprawie brak było podstaw do zastosowania art. 520 § 1 k.p.c. zgodnie, z którym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą w sprawach o zasiedzenie, jeśli właściciel nieruchomości kwestionuje ten fakt, dochodzi do konfiguracji postępowania, w której interesy uczestników są sprzeczne. W związku z powyższym Sąd zasądził od wnioskodawców – M. i M. T. (2) solidarnie na rzecz uczestnika P. K. kwotę 2.717 złotych. Na koszty postępowania uczestnika złożyły się koszty zastępstwa przez profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 2700 złotych stosownie do § 5 pkt 1 w zw. z art. § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł stosownie do art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.

Sygn. akt I Ns 214/22/P

1.  Odnotować uzasadnienie

2.  Odpis uzasadnienia wraz z odpisem postanowienia z dnia 24.05.2023 r. doręczyć pełnomocnikom obu stron przez P.I.

3.  (...) dni z d.d.