Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 22 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie XII Wydział Gospodarczy-Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Kozłowska

Sędziowie: SSO Agata Pierożyńska

SSO Aneta Stożek

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2017 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku dłużnika:

(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M.

o ogłoszenie upadłości

na skutek zażalenia wierzyciela (...) w upadłości likwidacyjnej w W. na pkt VII postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie VIII Wydział Gospodarczy do spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych z dnia 12 grudnia 2016 r., sygn. akt VIII GU 282/16

postanawia:

I.  oddalić zażalenie;

II.  zasądzić od wierzyciela (...) w upadłości likwidacyjnej w W. na rzecz wnioskodawcy (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M. kwotę 900 zł tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

SSO Agata Pierożyńska SSO Beata Kozłowska SSO Aneta Stożek

UZASADNIENIE

Dłużnik (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w M. złożył wniosek o ogłoszenie upadłości. W uzasadnieniu podał, że utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań, nadto suma zobowiązań spółki przekracza wartość jej majątku.

Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie VIII Wydział Gospodarczy do spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych ogłosił upadłość dłużnika (pkt I), wezwał wierzycieli upadłego do zgłaszania swoich wierzytelności na ręce Sędziego-komisarza w terminie trzydziestu dni od dnia obwieszczenia postanowienia o ogłoszeniu upadłości w Monitorze Sądowym i Gospodarczym (pkt II), wezwał osoby, którym przysługują prawa oraz prawa i roszczenia osobiste ciążące na nieruchomości należącej do upadłego, jeżeli nie zostały ujawnione przez wpis w księdze wieczystej do ich zgłoszenia w terminie trzydziestu dni od dnia obwieszczenia postanowienia o ogłoszeniu upadłości w Monitorze Sądowym i Gospodarczym pod rygorem utraty prawa powoływania się na nie w postępowaniu upadłościowym (pkt III), wyznaczył Sędziego-komisarza, zastępcę Sędziego-komisarza i syndyka (pkt IV-VI), zatwierdził warunki sprzedaży przedsiębiorstwa dłużnika, określając cenę nabycia na kwotę 2.300.000 zł oraz wskazał nabywcę – (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w K. (pkt VII) oraz wskazał, że podstawą jurysdykcji sądów polskich jest art. 382 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 15 maja 2015 r. prawo restrukturyzacyjne (pkt VIII).

W oparciu o załączone do akt sprawy dokumenty i sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego Sąd I instancji ustalił, że łączne zobowiązania dłużnika przekraczają kwotę 19.000.000 zł, a wobec niego toczy się szereg postępowań egzekucyjnych. Na nieruchomości wchodzącej w skład przedsiębiorstwa dłużnika ustanowiono dwie hipoteki, każda w wysokości 12.000.000 zł na rzecz (...) w W.. Przewidywane koszty postępowania upadłościowego, przy przyjęciu jego trwania na 18 miesięcy szacowane są na poziomie 883.453,33 zł, zaś inne zobowiązania masy wyniosłyby 2.251.090 zł. Wartość przedsiębiorstwa dłużnika na dzień 30 września 2016 r. dla sprzedaży wymuszonej oszacowana została przez biegłego sądowego na kwotę 2.274.351 zł. W dniu 5 grudnia 2016 r. do dłużnika wpłynęła oferta zakupu całości jego przedsiębiorstwa, złożona przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w K., za kwotę 2.300.000 zł.

Mając za podstawę tak ustalony stan istniejący w chwili orzekania Sąd Rejonowy stwierdził, że w stosunku do dłużnika spełnione zostały przesłanki ogłoszenia jego upadłości. Dłużnik stał się bowiem niewypłacalny, tj. utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, nadto zobowiązania te przewyższają wartość jego majątku. W opinii Sądu I instancji majątek dłużnika w przypadku przeprowadzenia procedury związanej ze sprzedażą przedsiębiorstwa wystarczy na zaspokojenie kosztów postępowania, które będą znacznie niższe niż przy standardowej likwidacji, wystarczy też na pokrycie innych zobowiązań masy upadłości, jeśli takie powstaną. Prowadzenie natomiast postępowania na zasadach ogólnych nie pozwoliłoby syndykowi na uzyskanie wyższej ceny, niż zaproponowana we wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży. Kwota uzyskana do podziału między wierzycieli byłaby zdecydowanie niższa, a jej pozyskanie oraz podział między uprawnionych znacznie oddalony w czasie. Sprzedaż przedsiębiorstwa w całości będzie też miała pozytywne skutki społeczne i gospodarcze, w szczególności zachowane zostaną miejsca pracy. W tej sytuacji przedstawiona propozycja zakupu przedsiębiorstwa dłużnika jest jedyną rozsądną i możliwą formułą likwidacji majątku dłużnika. Sąd Rejonowy podkreślił, że nabywca uiścił i złożył już do depozytu sądowego pełną cenę sprzedaży, co umożliwi syndykowi niezwłoczne wydanie mu przedsiębiorstwa. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 51 w zw. z art.10 i art. 11 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 2171 ze zm.; dalej – pr. up.). Orzeczenie wydano w trybie art. 27 ust. 1 pr. up. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 15 maja 2015 r. prawo restrukturyzacyjne (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1574 ze zm.).

Powyższe postanowienie w zakresie punktu VII dotyczącego zatwierdzenia warunków sprzedaży przedsiębiorstwa dłużnika zostało zaskarżone przez wierzyciela (...) w upadłości likwidacyjnej w W., który wniósł o jego uchylenie w tej części i przeprowadzenie przetargu w ramach postępowania upadłościowego, co pozwoli na uzyskanie najkorzystniejszej ceny.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono nie wzięcie pod uwagę okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności rzeczywistej wartości przedsiębiorstwa (nieruchomości), należącej do dłużnika i zatwierdzenie warunków sprzedaży na podstawie opisu i oszacowania wskazujących zaniżoną wartość przedsiębiorstwa.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że jest wierzycielem osobistym i rzeczowym dłużnika, a wierzytelności jego w łącznej kwocie 24.000.000 zł z odsetkami zostały zabezpieczone hipotecznie na nieruchomości wchodzącej w skład przedsiębiorstwa dłużnika. Wskazał, że dysponuje operatem szacunkowym sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego w dniu 25 kwietnia 2014 r. metodą dochodową, zgodnie z którym wartość nieruchomości wraz ze składnikami przedsiębiorstwa dłużnika wynosi 35.057.190 zł. Stąd przyjęta przez Sąd cena sprzedaży przedsiębiorstwa jako całości wynosząca 2.300.000 zł budzi wątpliwości co do prawidłowości opisu i oszacowania. Zdaniem skarżącego na wolnym rynku w trybie przetargowym możliwe będzie uzyskanie ceny wyższej. Świadczy o tym między innymi pozyskanie przez żalącego oferty od potencjalnego kupującego na kwotę 3.000.000-5.000.000 mln zł. Sprzedaż przedsiębiorstwa dłużnika za taką cenę będzie korzystna dla ogółu wierzycieli, gdyż pozwoli na ich zaspokojenie w wyższym stopniu.

W odpowiedzi na zażalenie wnioskodawca – dłużnik wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od wierzyciela na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.

W uzasadnieniu podniesiono, że złożone zażalenie nie zawiera żadnego merytorycznego zarzutu względem przedłożonej w toku postępowania wyceny przedsiębiorstwa dłużnika. Z kolei załączony do zażalenia operat szacunkowy nie jest miarodajną wyceną z uwagi na to, że został sporządzony blisko trzy lata temu i brak argumentów dla przyjęcia, iż jest nadal aktualny. Istnieją też uzasadnione wątpliwości co do rzetelności przedmiotowego operatu przygotowanego na potrzeby udzielenia dłużnikowi kredytów, szczególnie że istniały co najmniej dwa jego warianty sporządzone w tym samym dniu przez tego samego biegłego. Dłużnik stwierdził również, że dołączony do zażalenia list intencyjny (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. nie został podpisany zgodnie z zasadami reprezentacji tego podmiotu, a wskazana w nim wartość zakupu został podana jedynie orientacyjnie. Dodatkowo list ten został sporządzony po dniu ogłoszenia upadłości dłużnika i został skierowany jedynie do wierzyciela. Dłużnik wskazał także na pozytywne aspekty dokonanej sprzedaży jego przedsiębiorstwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji, uznając za prawidłowe ustalenia przezeń poczynione.

Zgodnie z art. 56a ust. 1 pr. up. do wniosku o ogłoszenie upadłości może być dołączony wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży przedsiębiorstwa dłużnika lub jego zorganizowanej części lub składników majątkowych stanowiących znaczną część przedsiębiorstwa. Do wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży dołącza się opis i oszacowanie składnika objętego wnioskiem sporządzone przez osobę wpisaną na listę biegłych sądowych (art. 56a ust. 3 pr. up.). Wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży musi zawierać warunki sprzedaży przez wskazanie co najmniej ceny oraz nabywcy. Warunki sprzedaży mogą być określone w złożonym projekcie umowy, która ma być zawarta przez syndyka (art. 56a ust. 4 pr. up.). Wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży może przewidywać wydanie przedsiębiorstwa nabywcy z dniem ogłoszenia upadłości dłużnika. W takim przypadku do wniosku dołącza się dowód wpłaty pełnej ceny na rachunek depozytowy sądu (art. 56a ust. 5 pr. up.).

Stosownie do treści art. 56c ust. 1 pr. up. sąd uwzględnia wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży, jeżeli cena jest wyższa niż kwota możliwa do uzyskania w postępowaniu upadłościowym przy likwidacji na zasadach ogólnych, pomniejszona o koszty postępowania, które należałoby ponieść w związku z likwidacją w takim trybie. Sens tego przepisu powinien być odczytywany w ten sposób, że o ile dłużnik jest niewypłacalny, a cena zaproponowana przez nabywcę spełnia wspomniany warunek, to sąd zobowiązany jest ogłosić upadłość dłużnika i zatwierdzić warunki sprzedaży. Aby ustalić, czy zachodzi ta przesłanka, sąd musi po pierwsze ustalić cenę możliwą do uzyskania w postępowaniu upadłościowym przy sprzedaży przez syndyka. Jeżeli hipotetyczna sprzedaż w częściach prowadziłaby do uzyskania wyższej ceny, to należy przeprowadzić osobny rachunek z uwzględnieniem wyższych kosztów sprzedaży w częściach i wynik porównać do efektów sprzedaży przewidzianej we wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty zażalenia, dotyczące ustalenia wartości zbywczej przedsiębiorstwa określonej na podstawie wyceny sporządzonej przez biegłego sądowego G. W. są chybione. W szczególności podnieść trzeba, że biegły przedstawił przyjętą metodę oszacowania (metoda skorygowanych aktywów), jednocześnie wskazując jakie parametry i okoliczności stanowiły przesłanki ustalenia wartości spółki. W pełni uzasadnione było pominięcie przez biegłego oszacowania przedsiębiorstwa metodą dochodową, bowiem przedsiębiorstwo generowało straty w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co doprowadziło do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Prawidłowo biegły przyjął jako wartość wyjściową składników majątku na poziomie cen rynkowych skorygowanych o nie potrącanie zobowiązań i rezerw na zobowiązania. To właśnie ta cena odpowiada możliwości zakupu przedsiębiorstwa jako całości i brak jest uzasadnienia dla przyjęcia wartości cenę tę przekraczającą. Natomiast w odniesieniu do współczynników, które rzutują na oszacowanie wartości sprzedażowej przedsiębiorstwa zwrócić należy uwagę na inne okoliczności. Kluczowym elementem wyceny musi być w przypadku ogłoszenia upadłości dłużnika założenie sprzedaży w warunkach sprzedaży wymuszonej, a zatem przy uwzględnieniu, że brak jest możliwości, środków, jak też i czasu, niezbędnych do należytego wyeksponowania i zaoferowania przedsiębiorstwa. Wyłączona w takich warunkach jest również możliwość oczekiwania na poprawę koniunktury, czy okres zwiększenia popytu. Dlatego też biegły wygenerował współczynnik obniżenia wartości, który stanowił korektę dla wyjściowej wartości rynkowej przedsiębiorstwa. Zaznaczyć także należy, że realnie wartość przedsiębiorstwa, określaną w warunkach sprzedaży wymuszonej, można ustalić wyłącznie na podstawie stanowczych ofert zakupu. Każda inna forma wyceny jest wynikiem analizy określonych założeń i przesłanek. Ich prawidłowość pozwala jednak w toczącym się postępowaniu przyjąć za wiarygodne wnioski z takiej wyceny płynące. W ocenie Sądu Okręgowego opis i oszacowanie przedstawione w niniejszej sprawie są metodologicznie poprawne, dlatego też jedynie polemiczne zarzuty skarżącego nie mogą podważyć ustaleń na tej wycenie opartych. Niezależnie od tego wskazać należy, że dłużnikowi nie przedstawiono innych ofert nabycia przedsiębiorstwa. Ocena skarżącego, że sprzedaż przedsiębiorstwa dłużnika w drodze przetargu musiałaby zakończyć się uzyskaniem ceny wyższej niż ustalona w treści postanowienia nie została w żaden sposób uprawdopodobniona. Dłużnik nie przedstawił w postępowaniu skutecznie miarodajnych twierdzeń oraz dowodów, które miałyby poddawać w wątpliwość wniosek wierzyciela o zatwierdzenie warunków sprzedaży przedsiębiorstwa. Subiektywne przekonanie dłużnika o możliwości zaspokojenia wierzycieli w wyższym stopniu przez sprzedaż przedsiębiorstwa dłużnika na wolnym rynku w toku postępowania upadłościowego prowadzonego na zasadach ogólnych nie jest wystarczające dla podważenia argumentacji i rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Ustalenie kwoty możliwej do uzyskania przy likwidacji masy upadłości na zasadach ogólnych wymaga uwzględnienia szeregu okoliczności, jak chociażby możliwości prowadzenia przez syndyka przedsiębiorstwa upadłego, możliwości likwidacji majątku albo poprzez sprzedaż go jako funkcjonującego przedsiębiorstwa, albo sprzedaż jego poszczególnych składników. W stanie faktycznym niniejszej sprawy sprzedaż całości przedsiębiorstwa jest właściwie możliwa jedynie w przypadku sprzedaży w formie przygotowanej wraz z wnioskiem o ogłoszenie upadłości, na co zwracał uwagę tymczasowy nadzorca sądowy jeszcze w toku postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości. Nie można bowiem przewidzieć okresu, jakiego wymagałoby wdrożenie procedury przetargowej, w przybliżeniu tylko można stwierdzić, że wymagałoby to minimum kilku do kilkunastu miesięcy. Punktem wyjścia czynności zmierzających do sprzedaży jest oczywiście opis i oszacowanie przedsiębiorstwa dokonane już w toku postępowania upadłościowego w trybie określonym w art. 319 pr. up., a następnie przeprowadzenie sprzedaży zgodnie z wymogami określonymi w art. 320 pr. up. Przy uwzględnieniu konieczności dokonywania niezbędnych ogłoszeń oraz możliwości wniesienia zarzutów do opisu i oszacowania (art. 319 ust. 5 pr. up.), względnie zażalenia na zatwierdzenie wyboru oferty przez sędziego-komisarza (art. 320 ust. 2 pr. up.) czas likwidacji ulega znaczącemu wydłużeniu. Doświadczenie przekonuje, że skuteczne próby sprzedaży przedsiębiorstwa jako całości w toku postępowania upadłościowego należą do sytuacji rzadkich. Nawet jeśli do takiej sprzedaży ostatecznie dochodzi, to niejednokrotnie poprzedzone jest wielomiesięcznym przygotowaniem. Właściwie nie zdarzają się przy tym sytuacje sprzedaży przedsiębiorstwa za cenę równą lub wyższą od ceny oszacowania. Zazwyczaj zbycie dokonywane jest ze znaczącą obniżką uwzględnianą w kolejnych przetargach czy aukcjach.

Uprawdopodobnienia twierdzeń zażalenia nie stanowi w szczególności przedstawiony operat szacunkowy z wyceny nieruchomości zabudowanej i składników majątku przedsiębiorstwa dłużnika sporządzony w dniu 25 kwietnia 2014 r., w którym wartość ogółem określono na kwotę 35.057.190 zł. Po pierwsze wskazać należy na znaczny upływ czasu od dnia sporządzenia operatu. Nie może budzić żadnych wątpliwości, że każde oszacowanie dokonywane jest na określony moment i upływ czasu może wpłynąć na zawarte w nim wnioski (chociażby ze względu na zmiany w zestawie składników wycenianych). Przede wszystkim uwaga ta odnosi się do składników obrotowych majątku. W okresie od dnia sporządzenia wymienionego wyżej operatu doszło do pogorszenia kondycji finansowej dłużnika i powstania stanu niewypłacalności, co z kolei skutkowało złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości. Nie może uchodzić z pola widzenia, że operat ten został przygotowany na potrzeby zawarcia umowy kredytowej, dla której nieruchomości należące do dłużnika stanowiły zabezpieczenie. Niewątpliwie nie może być uznany za wiarygodny dowód, jako że wnioskodawca przedłożył wraz z odpowiedzią na zażalenie inny wariant tej wyceny sporządzony tego samego dnia przez tego samego biegłego, w którym wartość przedsiębiorstwa określono na kwotę 19.227.287 zł. Z powyższych względów przedłożony przez żalącego operat szacunkowy nie może podważyć ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia. Również dołączony do zażalenia list intencyjny (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. nie uwiarygodnia w sposób wystarczający tezy zażalenia o możliwości uzyskania wyższej ceny sprzedażowej przedsiębiorstwa dłużnika. Słusznie wskazuje wnioskodawca w odpowiedzi na zażalenie, że list intencyjny nie został podpisany zgodnie z przyjętym sposobem reprezentacji spółki, nie może zatem stanowić oświadczenia samej spółki. Nadto zawiera on jedynie przybliżoną szacunkową cenę zakupu, uzależnioną od wyniku badania stanu przedsiębiorstwa w toku prowadzonych negocjacji. Przedstawiona propozycja nie gwarantuje zatem uzyskania ceny w podanym przedziale. Założenie powodzenia sprzedaży przedsiębiorstwa dłużnika za kwotę ponad od 3.000.000 zł do 5.000.000 zł formułowane w zażaleniu jest zatem zarówno gołosłowne jak i bezpodstawne. Żalący zdaje się też nie dostrzegać, że prowadzenie likwidacji dłużnika na zasadach ogólnych będzie generowało wysokie koszty postępowania pokrywane z masy upadłości. Różnica wysokości kosztów między postępowaniem prowadzonym na zasadach ogólnych a postępowaniem połączonym ze sprzedażą przedsiębiorstwa w trybie przygotowanej likwidacji wynika z wydłużonej procedury sprzedaży poszczególnych składników majątku dłużnika w przypadku pierwszej z opcji. Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że rozstrzygnięcie wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży przedsiębiorstwa w trybie przygotowanej likwidacji w oparciu o art. 56c ust. 1 pr.up., sprowadza się do przeprowadzenia przez Sąd porównania stopnia zaspokojenia wierzycieli na podstawie zaproponowanej przez nabywcę ceny, pomniejszonej o oszacowane koszty postępowania w trybie przygotowanej likwidacji, ze stopniem zaspokojenia wierzycieli na podstawie kwoty możliwej do uzyskania z likwidacji masy upadłości na zasadach ogólnych, pomniejszonej o koszty postępowania upadłościowego na zasadach ogólnych. Nie ma zatem żadnych podstaw do uwzględniania takiej samej wartości kosztów postępowania w obu wariantach likwidacji, jak również nie ma podstaw do prostego odniesienia zakładanego stopnia zaspokojenia wierzycieli do wartości majątku wynikającego z oszacowania dokonanego przez biegłego. Przyjęte przez Sąd Rejonowy na podstawie oszacowania tymczasowego nadzorcy sądowego koszty prowadzenia postępowania upadłościowego wyliczone zostały prawidłowo. Obejmują one bowiem wszystkie konieczne wydatki związane z postępowaniem i procesem likwidacji prowadzonym na zasadach ogólnych. W odniesieniu do szacowania przewidywanych kosztów postępowania upadłościowego podkreślić dodatkowo należy, że pojawienie się jakiejkolwiek komplikacji w procesie likwidacji majątku masy skutkuje wydłużeniem zakładanego czasu prowadzenia postępowania upadłościowego, a w konsekwencji wzrostem wydatków związanych z jego prowadzeniem. Zatem nawet w razie uzyskania sugerowanej przez żalącego ceny sprzedaży przedsiębiorstwa na poziomie zbliżonym do kwoty 5.000.000 zł, przy uwzględnieniu kosztów postępowania podana wartość nie przekroczyłaby ceny uzyskanej w toku przygotowanej likwidacji. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że prowadzenie przedsiębiorstwa dłużnika mogłoby nie być możliwe w dłuższej perspektywie czasowej, a w razie zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej sprzedaż przedsiębiorstwa jako całości byłaby w zasadzie niemożliwa. Tego aspektu skarżący w ogóle nie uwzględnia. Już chociażby z tej przyczyny twierdzenia wierzyciela dotyczące prognozy zaspokojenia wierzycieli w toku postępowania upadłościowego uznać należy za nieuprawnione.

Biorąc pod uwagę, że żaden z zarzutów zażalenia wierzyciela nie jest zasadny, stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował art. 56c 1 pr. up. uwzględniając wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży. Oferowana cena sprzedaży jest wyższa niż kwota możliwa do uzyskania w postępowaniu upadłościowym przy założeniu przeprowadzenia likwidacji na zasadach ogólnych, pomniejszona o koszty postępowania, które należałoby ponieść w związku z likwidacją prowadzoną w takim trybie. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego uwzględnia cele postępowania upadłościowego, zgodnie z którymi dążyć należy do zachowania przedsiębiorstwa upadłego w całości, jeżeli nie jest to sprzeczne z nadrzędną funkcją postępowania upadłościowego, a więc najwyższym możliwym stopniem zaspokojenia wierzycieli. Zatwierdzenie przedłożonych przez wnioskodawcę warunków sprzedaży przedsiębiorstwa pozwoli nie tylko na zachowanie i dalsze prowadzenie przedsiębiorstwa przez nabywcę, ale także pozwoli zrealizować wyrażoną w art. 2 ust. 1 pr. up. zasadę optymalizacji postępowania.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił zażalenie jako niezasadne na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 35 pr. up.

Sąd Okręgowy zgodnie z wynikiem postępowania zażaleniowego zasądził od skarżącego na rzecz dłużnika kwotę 900 zł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 8 ust. 1 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) w zw. z art. 35 pr. up.

SSO Agata Pierożyńska SSO Beata Kozłowska SSO Aneta Stożek

Ref. I inst. SSR E. Brzozowska