Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie XII Wydział Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący- Sędzia: SSO Bożena Cincio-Podbiera

Sędziowie: SSO Agata Pierożyńska SSO Michał Niedźwiedź

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2020 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w K.

przeciwko (...) w K.

o zapłatę 14.962,00 euro; 1.500,00 funtów szterlingów

na skutek apelacji wniesionej przez stronę powodową

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie

z dnia 30 maja 2019 r. sygn. akt IV GC 1481/17/S

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 2.700,00 (dwa tysiące siedemset złotych).

SSO Agata Pierożyńska SSO Bożena Cincio-Podbiera SSO Michał Niedźwiedź

XII Ga 894/19

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) SA z siedzibą w K. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) z siedzibą w K. kwoty 14962,90 EUR oraz 1500 funtów za odsetkami ustawowymi oraz kosztów procesu. Strona powodowa wskazała, że w ramach stałej obsługi prawnej zleciła stronie pozwanej sprawę o zapłatę przeciwko (...) z siedzibą w L., a to w związku z uzyskaniem europejskiego nakazu zapłaty wobec tego podmiotu. Strona pozwana, obowiązana do podjęcia postępowania egzekucyjnego na terenie Wielkiej Brytanii i zastępstwa strony powodowej w tym postępowaniu, pobrała z kasy powódki kwotę 115 funtów brytyjskich na poczet opłaty sądowej, wynoszącej 100 funtów. Fakt nadania europejskiego nakazu zapłaty potwierdziła strona pozwana w mailu z dnia 11 czerwca 2012 roku, niemniej w wiadomości z dnia 4 lutego 2004 13 roku poinformowała o braku informacji w sprawie egzekucyjnej. Strona powodowa po wypowiedzeniu pełnomocnictwa pozwanej około połowy lutego 2013 roku, podjęła działania mające na celu ustalenie stanu sprawy egzekucyjnej, uzyskując od (...)w L. wezwanie z dnia 28 stycznia 2014 roku do wskazania sygnatury sprawy, którą powódka nie dysponowała. Ponieważ uzyskanie informacji tą drogą okazało się niemożliwe strona powodowa zleciła podjęcie działań na terenie Wielkiej Brytanii adwokat B., wg której sprawa została wniesiona do niewłaściwego sądu i w innym trybie z uwagi na wartość egzekwowanego roszczenia, przez co sprawie nie nadano biegu. Uznając, że strona pozwana dopuściła się rażącego niedbalstwa strona powodowa domagała się odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania w postaci utraconej kwoty z uwagi na brak możliwości wyegzekwowania jej od dłużnika oraz wynagrodzenia kolejnego pełnomocnika.

Strona pozwana wniosła o odrzucenie pozwu w zakresie kwoty 66,75 EUR z uwagi na zawisłość sporu w tym zakresie w sprawie IV GC 693/15/S oraz oddalenie powództwa w dalszej części. Podniosła, iż w dniu 6 czerwca 2012 roku wysłała za pośrednictwem (...) przesyłkę rejestrowaną zawierającą wniosek egzekucyjny z wymaganymi załącznikami, w tym potwierdzenie wniesienia opłaty od tego wniosku. Wyjaśniła, iż dnia 2 czerwca 2012 pani B. M. (1) zapłaciła w Anglii, na prośbę strony pozwanej, na rzecz wskazanego w pozwie sądu opłatę od wniosku egzekucyjnego w wysokości 100 funtów brytyjskich, po czym wysłała do tego sądu potwierdzenie uiszczenia tejże opłaty. Ani przesyłka rejestrowana nadana do Anglii w dniu 6 czerwca 2012 roku, ani niej zawarte w niej dokumenty nie zostały zwrócone nadawcy. Wskazała też strona pozwana, iż rozwiązała umowę o obsługę prawną strony powodowej oświadczeniem doręczonymi jej w dniu 18 lutego 2013 roku, po czym w dniu 14 marca 2013 roku wydała powódce wszelkie dokumenty.

Na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadków oraz stron Sąd Rejonowy ustalił, że w B. M. (2) podjął współpracę z adwokatem P. w celu złożenia przedmiotowego wniosku, przy czym ustalono sąd właściwy, a także konieczność uiszczenia opłaty z terenu Wielkiej Brytanii, którą to przysługę wykonała pani B. M. (1). Strona powodowa otrzymała następnie potwierdzenie doręczenia przesyłki do sądu w Londynie, niemniej próby uzyskania informacji o losie wniosku egzekucyjnego przez stronę pozwaną nie dały efektu.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2019 roku Sąd Rejonowy odrzucił pozew w zakresie kwoty 136 EUR wraz z odsetkami od tej kwoty, oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach procesu stosownie do jego wyniku.

Sąd Rejonowy zważył, iż jak wynika z pozwu, któremu nadano bieg do sygn. IV GC 693/15 strona powodowa domagała się tam zasądzenia od strony pozwanej 115 funtów i 50 EUR, która to kwota stanowiła część rozdrobnionego żądania obejmującego odszkodowanie za nieprawidłowe złożenie wniosku egzekucyjnego. Zważył Sąd Rejonowy, że na kwoty roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu składa się kwota 15012,90 EUR pomniejszona o część rozdrobnioną czyli 50 EUR w sprawie jw. Równocześnie w postępowaniu IV GC 693/15 strona powodowa domagała się zasądzenia kwoty 115 funtów, zaliczonej do sumarycznej wysokości odszkodowania wobec czego kwota ta była również objęta pozwem w przedmiotowej sprawie. Stąd też na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 192 pkt 1 k.p.c. Sąd Rejonowy odrzucił pozew w części 136 EUR, która odpowiada kwocie 115 funtów.

Zauważył też Sąd Rejonowy, że strona powodowa w zakresie kwoty 14 962,90 EUR dokonała jej rozdrobnienia kierując pozew o zasądzenie kwoty 50 EUR i w postępowaniu tym, toczącym się do sygn. IV GC 693/15 Sąd Rejonowy oddalił powództwo w całości, zaś Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 23 listopada 2018 roku oddalił apelację strony powodowej. Wskazał Sąd Rejonowy, że zgodnie z akt. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne związane jest z powagą rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 366 k.p.c., co oznacza, że w przypadku prawomocnego rozstrzygnięcia przez sąd postępowania dotyczącego części roszczenia sąd, który orzeka później, jest związany treścią prawomocnego orzeczenia, co wywołuje niemożność poczynienia odmiennych ustaleń w zakresie podstawy roszczenia. Niemniej Sąd Rejonowy prowadził postępowanie dowodowe ponieważ wyrok Sądu Rejonowego w sprawie jw. ,oddalający powództwo strony powodowej stał się prawomocny dopiero 23 listopada 2018 roku. Sąd Rejonowy zatem zważył, że żądanie strony powodowej zasądzenia kwoty 1500 funtów z tytułu zapłaty wynagrodzenia dla kolejnego pełnomocnika winno być także traktowane jako część żądania rozdrobnionego ponieważ wynika z tej samej podstawy faktycznej. W tym zakresie Sąd Rejonowy zważył, że działanie strony pozwanej nie pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym z ewentualną szkodą po stronie powodowej. Nie zostało bowiem wykazane aby zadaniem strony pozwanej było zweryfikowanie prawidłowości określenia strony na etapie zawierania umowy, zaś ewentualna niewłaściwość sądu, do którego skierowano wniosek, pozostawała bez znaczenia bowiem nie powinna skutkować niemożnością przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego z uwagi na obowiązek przekazania wniosku lub zwrotu wniosku do nadawcy. Jeśli natomiast doszło do zaginięcia wniosku to strona pozwana nie może z tej przyczyny odpowiedzialności ponosić, a ponad to zaginięcie wniosku nie jest przeszkodą w uzyskaniu powtórnego tytułu w miejsce utraconego. Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że ewentualna szkoda mogłaby być wykazywana w przypadku prawomocnego oddalenia wniosku z uwagi na wady formalne, podniesienia zarzutu przedawnienia, lub niemożność wyegzekwowania należności ze względu na zawinione działanie strony pozwanej. Jedynie bowiem utrata kwoty objętej tytułem związana bezpośrednio z działaniem strony pozwanej mogła stanowić podstawę do skutecznego żądania naprawienia zaistniałej szkody. Wychodząc z tych założeń Sąd Rejonowy uznał, iż brak podstaw do przypisania stronie pozwanej odpowiedzialności za niewłaściwe złożenie wniosku, za utratę tytułu, czy też nie dokonanie nieskutecznej opłaty od wniosku, lub brak możliwości wyegzekwowania świadczenia od dłużnej strony. W efekcie, zdaniem Sądu Rejonowego, brak było podstaw do przyjęcia by zatrudnienie kolejnego prawnika, co pociągnęło za sobą dalsze koszty, obciążało stronę pozwaną na zasadzie art. 471 k.c.

Apelacja strony powodowej zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 365 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, iż związany jest ustaleniami dokonanymi w postępowaniu IV GC 693/15/S i w efekcie uznanie, iż brak jest możliwości poczynienia odmiennych ustaleń, choć wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia między tymi samymi stronami, a w sprawie niniejszej przedmioty sporu były odrębne. Podniesiono też zarzut naruszenia art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. przez wadliwe przyjęcie, że doszło do wystąpienia z powództwem o roszczenie, które było już prawomocnie osądzone między tymi samymi stronami, podczas gdy przedmiot niniejszego postępowania jest inny niż postępowania toczącego się do sygn. IV GC 693/15/S. Apelacja zarzuca też Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. na skutek pominięcia części materiału dowodowego w postaci europejskiego nakazu zapłaty i dalszych dokumentów, z których wynika, że błąd strony pozwanej został popełniony na etapie wadliwego wyboru dłużnika przed sądem polskim, a nie brytyjskim, a także przez uznanie za wiarygodne zeznań świadka P. oraz dowodu z przesłuchania pozwanych w charakterze strony, w ramach których wskazano, że zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki poleconej skierowanej sądu brytyjskiego, obejmującej wniosek egzekucyjny i tytuł egzekucyjny zostało przekazane stronie powodowej w ramach dokumentacji wydanej jej w 2013 roku, mimo, iż takie potwierdzenie nie zostało przekazane. Naruszenia art. 217 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. upatrywała strona powodowa w oddaleniu wniosku o zwrócenie się do sądu brytyjskiego czy odnotował wpływ wniosku egzekucyjnego nadanego dnia 6 czerwca 2012 roku, a dotyczącego egzekucji z przedmiotowego europejskiego nakazu zapłaty. W ramach zarzutów naruszenia prawa materialnego strona skarżąca odwołała się do treści art. 471 k.c. w związku z art. 750 k.c. w związku z art. 734 § 1 k.c. w związku z art. 355 § 2 k.c. w związku z art. 354 § 1 k.c. w związku z art. 56 k.c. przez ich błędne zastosowanie i wadliwe uznanie, że niedbałe prowadzenie sprawy, polegające m.in. na błędnym wskazaniu dłużnika oraz skierowaniu wniosku do niewłaściwego sądu brytyjskiego i jego nieopłacenia nie stanowi nienależytego wykonania zobowiązania. Podnoszono przy tym, że podjęcie się przez profesjonalnego pełnomocnika za wynagrodzeniem czynności w sprawie bez kompetencji do ich prowadzenia winno być wykładane jako naruszenia ogólnie przyjętego wzorca postępowania przez osobę świadczącą pomoc prawną. Domagając się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia powództwa w całości strona powodowa wskazywała na odmienne treści żądań pozwów obu spraw, a także, że nin. pozew jest związany z wadliwym prowadzeniem sprawy o roszczenie względem rzeczywistego dłużnika powódki na etapie wskazania dłużnika w sprawie IV GNc 5661/10/S. , który to dłużnik został przez stronę pozwaną wadliwie określony. Podkreślano, że w oparciu o nie budzące wątpliwości dokumenty strony powodowej, strona pozwana wadliwie określiła dłużnika w związku z czym ustalenia dotyczące błędów w postępowaniu egzekucyjnym nie dotyczyły istoty sprawy. Błąd ten, popełniony przez stronę pozwaną już na pierwszym etapie wyboru dłużnika, doprowadził do niemożności egzekwowania roszczenia z uwagi na upływ terminu przedawnienia. Tymczasem, z uwagi na skalę działalności i wysokość obrotów właściwego dłużnika możliwe było uzyskanie zapłaty, co nieprofesjonalne i naganne działanie strony pozwanej uniemożliwiło.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona.

Analiza niniejszej sprawy oraz analiza sprawy związkowej IV GC 693/15/S wskazują na zasadność stanowiska Sądu Rejonowego w kwestii częściowego odrzucenia pozwu oraz rozdrobnienia roszczenia. Już w sprawie poprzedniej strona powodowa wskazywała w toku procesu, że służąca jej należność winna być zasądzona nie od (...), lecz od (...). Podnoszono tam również kwestię nieskutecznego prowadzenia postępowania egzekucyjnego z przedmiotowego tytułu. Zarzut strony powodowej, iż strona pozwana niewłaściwie oznaczyła podmiot przeciwko, któremu wydano europejski tytuł egzekucyjny była zatem przedmiotem rozpoznania w postępowaniu apelacyjnym toczącym się przed Sądem Okręgowym Wydziałem Gospodarczym- Odwoławczym do sygnatury XII Ga 418/18. Analizowana też była kwestia podnoszona w sprawie niniejszej, dotycząca skierowania, zdaniem strony powodowej, sprawy do niewłaściwego sądu w Wielkiej Brytanii. Zaznaczyć należy, iż zgodnie ze stanowiskiem judykatury powstałym na tle art. 365 k.p.c. i art. 366 k.p.c. w przypadku prawomocnego rozstrzygnięcia przez sąd postępowania dotyczącego części roszczenia sąd orzekający później nie może poczynić odmiennych ustaleń w zakresie jego podstawy czyli ustaleń innych niż te, które stwierdza już wydany wyrok. Ponieważ powaga rzeczy osądzonej i moc wiążąca orzeczenia są aspektami prawomocności materialnej wyroku, sąd orzekający później wiążą ustalenia, które w związku z podstawą sporu stanowiły przedmiot rozstrzygnięcia/ wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2017 roku, I CSK 40/17, uchwała III CZP 3/18/. W konsekwencji wskazać należy, iż w wyroku zapadłym na skutek wniesienia przez stronę powodową apelacji w sprawie IV GC 693/15/S, Sąd Okręgowy, oddalając apelację do sygnatury XII Ga 418/18 wskazał, iż strona pozwana została nakłoniona przez stronę powodową do podjęcia działań przed sądem angielskim w zakresie europejskiego tytułu egzekucyjnego, przy przyjęciu, że działania związane ze złożeniem tego wniosku będą miały charakter próby. To ustalenie Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy przyjął za własne. Przyjął też Sąd Okręgowy, że zeznania świadka P. i przesłuchanie pozwanych stało się podstawą ustalenia przez Sąd Rejonowy, że pozwana otrzymała potwierdzenie nadania przesyłki skierowanej do sądu brytyjskiego i ustalenie to Sąd Okręgowy także przyjął za własne. W ocenie Sądu Okręgowego nie można stronie pozwanej postawić skutecznego zarzutu niezachowania należytej staranności, a tym samym spowodowania szkody po stronie powodowej skoro strona pozwana lojalnie poinformowałam, że nie posiada stosownej wiedzy dla przeprowadzenia tego postępowania na terenie Wielkiej Brytanii w związku z czym przyjęcie tego polecenia nastąpiło na skutek nalegań ze strony powodowej i przy zastrzeżeniu, iż działania te mogą okazać się niewystarczające dla osiągnięcia spodziewanego rezultatu. Wskazał też Sąd Okręgowy, że żadna z ustalonych okoliczności nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z ewentualną szkodą. Wg Sądu Okręgowego ponadto postępowanie dowodowe nie wykazało nieprawidłowości w sposobie złożenia wniosku egzekucyjnego do sądu, zwłaszcza, że ewentualne zaginięcie tytułu wykonawczego nie może obciążać strony pozwanej, a złożenie wniosku egzekucyjnego nie jest równoznaczne z wyegzekwowaniem świadczenia. Zwrócić należy także uwagę na treść pisma (...) Ministerstwa Spraw Zagranicznych Wielkiej Brytanii z dnia 30 sierpnia 2016 roku, znajdujące się w aktach związkowych, z którego wynika, iż nawet w przypadku skierowania sprawy do sądu niewłaściwego jest on kompetentny aby przekazać sprawę do innego sądu oraz, iż może on zasugerować aspekty naprawcze tak, aby można było wszcząć postępowanie. W tych okolicznościach Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że nie tylko z uwagi na prawomocność orzeczenia zapadłego w sprawie IV GC 693/15/S, gdzie rozpatrywane były zagadnienia podniesione w niniejszym pozwie, ale też z uwagi na motywy jakimi kierował się Sąd Okręgowy oddalając apelację strony powodowej, odmiennych ustaleń faktycznych poczynić nie można. Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy w oparciu o materiał niniejszej sprawy dochodzi do przekonania, że ustalenia te były oparte treść dowodów, zgodne z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania. Z uwagi na podniesienie w apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 i 2 k.p.c. wskazać należy, iż zarzut ten może być skutecznie podniesiony tylko wówczas, gdy sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy, bądź z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału zachodzi bowiem jedynie wtedy, gdy z treści dowodu wynika co innego, niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub niedostatecznie potwierdzone, gdy sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy oraz, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego rozumowania, co oznacza, że sąd wyprowadza błędny logicznie wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności. Nie wystarczy więc zatem przedstawić alternatywny stan faktyczny, należy podważyć prawidłowość dokonanej przez sąd oceny dowodów, wykazując, że jest ona wadliwa lub błędna/ wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 roku, II CKN 588/99, 29 września 2002 roku, II CKN 817/00, 14 stycznia 2000 roku, I CKN 1169/96, 2 kwietnia 2003 roku, I CKN 160/01/.

Sąd Okręgowy zaznacza przy tym, że zarzuty błędnej oceny dowodów w postaci dowodu z przesłuchania świadka P. oraz dowodu z przesłuchania stron pozwanych były już, jak wspomniano, przedmiotem rozpoznania, podobnie jak zarzut niestarannego prowadzenia sprawy oraz zarzut podjęcia się profesjonalnego pełnomocnika za wynagrodzeniem czynności w sprawie w sytuacji, gdy pełnomocnik ten nie posiadał ku temu kompetencji. Zarzuty te stanowią zatem odbicie zarzutów podnoszonych w sprawie IV GC 693/15/S. Niemniej, Sąd Okręgowy zauważa, iż są one, w świetle cytowanego wyżej orzecznictwa, bezpodstawne. Nie zostały bowiem wskazane żadne konkretne przyczyny, dla których należałoby odmówić wiary zeznaniom świadka i pozwanych. Samo zaś subiektywne odczucie strony powodowej nie stanowi podstawy do podważenia ich oceny przez sąd orzekający. Ta sama uwaga dotyczy kwestii podjęcia się przez stronę pozwaną prowadzenia sprawy w zakresie europejskiego nakazu egzekucyjnego. Choć zrozumiałe jest, że strona powodowa oczekiwała rezultatu, to nie można zapominać, iż umowa o obsługę prawną nie jest umową rezultatu, lecz umową starannego działania. Brak starannego działania nie został natomiast dowiedziony w żadnym z omówionych postępowań, podobnie jak związek działań strony pozwanej z ewentualnym uszczerbkiem po stronie powodowej. Strona powodowa nie dowiodła aby skierowano wniosek do sądu niewłaściwego, a niezależnie od tego nie dowiodła aby niemożliwe było przekierowanie tego wniosku przez sąd jakoby niewłaściwy, do sądu właściwego. Brak też podstaw do kwestionowania ustaleń by dowód nadania przedmiotowej przesyłki nie dostał wydany stronie powodowej albowiem otrzymała na dokumentację zimą 2013 roku w związku z wypowiedzeniem pełnomocnictwa. Brak konkretnego dowodu aby w ramach tej dokumentacji przedmiotowe potwierdzenie się nie znajdowało, co dostrzegł też Sąd Okręgowy w sprawie XII Ga 418/18. Fakt wydania dokumentów, w tym książki nadawczej został bowiem potwierdzony treścią pokwitowania podpisanego przez świadka P. i przewodniczącą rady nadzorczej panią B..

Odnośnie zarzutu błędnego wskazania dłużnika zaznaczyć należy, że i ta kwestia była przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w sprawie XII Ga 418/18. Sąd Okręgowy zaznaczył wówczas, że wynikające stąd ewentualne roszczenia, przy założeniu udowodnienia wszystkich okoliczności obciążających stronę pozwaną, uległy przedawnieniu. W niniejszej sprawie natomiast Sąd Rejonowy ustalił, że strona pozwana skonstruowała pozew na podstawie dokumentów dostarczonych przez stronę powodową, zaś strona powodowa nie dowiodła aby to właśnie strona pozwana miała za zadanie zweryfikować prawidłowość określenia strony dłużnej. Weryfikacja kontrahenta strony powodowej miała bowiem miejsce na etapie związania się powódki z (...) stosownym kontraktem. Nie można też pominąć okoliczności, iż przeciwko tej stronie Sąd Rejonowy w sprawie IV GNc 5661/10/S wydał nakaz zapłaty, który został stronie tej doręczony. Zatem w chwili stwierdzenia wykonalności nakazu zapłaty dłużnik ten był identyfikowany jako kontrahent strony powodowej, funkcjonujący w obrocie. W tych okolicznościach wnioski dowodowe strony powodowej, które Sąd Rejonowy pominął faktycznie nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie jest bowiem istotne czy firma (...) zmieniła nazwę, czy zakończyła byt prawny po wydaniu nakazu skoro na etapie wydania nakazu firma ta istniała i była określona, także przez Sąd Rejonowy, który badał podstawy wydania nakazu, jako dłużniczka strony powodowej.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się zatem zarzucanych naruszeń prawa procesowego i materialnego co prowadzi do oddalenia apelacji na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 par. 1 k.p.c.

SSO Agata Pierożyńska SSO Bożena Cincio-Podbiera SSO Michał Niedźwiedź