Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Agnieszka Zielińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewa Sarecka

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2024 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa B. F.

przeciwko Szpitalowi Miejskiemu (...) w K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego Szpitala Miejskiego (...) w K.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 24 kwietnia 2024 r., sygn. akt IV P 1211/23/N

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od strony pozwanej Szpitala Miejskiego (...) w K. na rzecz powódki B. F. kwotę 1350 zł (tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. VII Pa 171/24

Uzasadnienie
wyroku z dnia 6 listopada 2024 r.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2024 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty
w K. w IV Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu sprawy
z powództwa B. F. przeciwko Szpitalowi Miejskiemu (...) w K. o zapłatę i ustalenie:

I.  zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 23.481,51 zł (dwadzieścia trzy tysiące złotych czterysta osiemdziesiąt jeden złotych 51/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie liczonymi od kwot :

1.  1.528,66 złotych od dnia 11 sierpnia 2022 r.

2.  1.528,66 złotych od dnia 11 września 2022 r.

3.  1.528,66 złotych od dnia 11 października 2022 r.

4.  1.528,66 złotych od dnia 11 listopada 2022 r.

5.  1.528,66 złotych od dnia 11 grudnia 2022 r.

6.  1.528,66 złotych od dnia 11 stycznia 2023 r.

7.  1.528,66 złotych od dnia 11 lutego 2023 r.

8.  1.528,66 złotych od dnia 11 marca 2023 r.

9.  1.528,66 złotych od dnia 11 kwietnia 2023 r.

10.  1.528,66 złotych od dnia 11 maja 2023 r.

11.  1.528,66 złotych od dnia 11 czerwca 2023 r.

12.  1.528,66 złotych od dnia 11 lipca 2023 r.

13.  1.712,53 złotych od dnia 11 sierpnia 2023 r.

14.  1.712,53 złotych od dnia 11 września 2023 r.

15.  1.712,53 złotych od dnia 11 października 2023 r.

do dnia zapłaty;

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że powódka wniosła o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 23.481,51 złotych wraz z należnymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem wyrównania wynagrodzenia za okres od lipca 2022 r. do września 2023 r. oraz o ustalenie,
iż jest zaszeregowana do grupy 2 wedle załącznika do ustawy z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych a także o zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.

Okoliczności faktyczne sprawy Sąd Rejonowy uznał za bezsporne, a to, że:

Począwszy od dnia 15 maja 1992 r. powódka jest zatrudniona u strony pozwanej, obecnie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Pracuje w Zespole (...) jako pielęgniarka specjalistka.

W dniu 27 października 2009 r. r. złożyła egzamin przed Państwową Komisją Egzaminacyjną, uzyskując tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa operacyjnego. W związku z podniesieniem kwalifikacji zawodowych i uzyskaniem tytułu Pielęgniarki Specjalisty z dniem 1 stycznia 2010 r. powierzono powódce obowiązki pielęgniarki specjalistki i przyznano dodatek za specjalizację w wysokości 300 złotych.

Powódka od lipca 2015 r. legitymuje się tytułem zawodowym magistra pielęgniarstwa. Od 1 sierpnia 2015 r. podwyższono wynagrodzenie powódki do XVII kat zaszeregowania,
tj. do kwoty 2.420 zł (dotychczas powódka była zaliczana do XV kategorii zaszeregowania
z wynagrodzeniem 2.230 zł).

Od dnia 1 lipca 2021 r. powódka otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 5.478 zł. Zgodnie z danymi przekazany przez stronę pozwaną do NFZ powódka od 1 lipca 2021 r. była zakwalifikowana do ówczesnej 7 grupy zawodowej, ze współczynnikiem 1,06.

W dniu 29 czerwca 2022 r. weszła w życie ustawa z dnia 26 maja 2022 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022, poz. 1352). Według tej ustawy poniesieniu miało ulec wynagrodzenie pielęgniarek.

Regulamin Wynagradzania obowiązujący u strony pozwanej w wersji z 2018 r. przewidywał wypłatę pielęgniarkom dodatku specjalizacyjnego - §19e.

Pracodawca przyznał powódce w okresie od stycznia do grudnia 2023 r. premię uznaniową w wysokości 900 zł miesięcznie na etat przeliczeniowy za czas faktycznie przepracowany przy zabiegach operacyjnych.

Aneksem z dnia 30 sierpnia 2022 r. strona pozwana zaproponowała powódce z datą wsteczną, tj. począwszy od dnia 1 lipca 2022 r., wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 5 776 zł brutto miesięcznie, wedle kategorii zaszeregowania XVII, zaliczając ją do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, tj. do grupy 5,
ze współczynnikiem pracy 1,02. Powódka odmówiła podpisania pisma i tym samym odmówiła przyjęcia powyższych warunków na mocy porozumienia stron.

Aneksem z dnia 25 lipca 2023 r. strona pozwana zaproponował powódce z datą wsteczną, tj. począwszy od dnia 1 lipca 2022 r., wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 6 474 zł brutto miesięcznie wedle kategorii zaszeregowania XVII, bez wskazania grupy zawodowej, według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku. Powódka odmówiła podpisania pisma i tym samym odmówiła przyjęcia powyższych warunków na mocy porozumienia stron.

Do końca czerwca 2022 r. wskaźnik pracy powódki wynosił 1,06 (grupa 7).

Na placówkach medycznych finansowanych ze środków publicznych ciąży obowiązek zgłaszania pracowników do Narodowego Funduszu Zdrowia.

Przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 2021 r. wyniosło 5.662,53 zł,
a w 2022 r. odpowiednio 6.346,16 zł.

Od 1 lipca 2022 r. współczynnik pracy dla pielęgniarek posiadających wyższe wykształcenie z posiadaną specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia wynosi 1,29 (grupa 2).

Wynagrodzenie powódki pozwany pracodawca naliczał i wypłacał w oparciu
o wynagrodzenie zasadnicze wynoszące: za czerwiec 2022 r. - 4.777 zł brutto, od lipca 2022 r. do czerwca 2023 r. – 5.776 zł, zaś od lipca 2023 r. – 6.474,00 zł. Wynagrodzenie jest wypłacane z dołu, do 10 dnia kolejnego miesiąca.

Od 1 lipca 2022 r. strona pozwana nie naliczała wynagrodzenia powódki wedle zszeregowania jej do grupy 2.

Sąd Rejonowy pominął zgłoszone dowody z zeznań świadka i stron podając,
że mając na uwadze wskazane przez stronę tezy dowodowe, przeprowadzenie powyższych dowodów zmierzało do wykazania faktów bezspornych bądź nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy zważył, że:

Powództwo było uzasadnione w części o zapłatę.

Sąd Rejonowy powołał się na treść art. 3 ust. 1 ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych
w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1801, z 2022 r. poz. 1352), zgodnie z którym, do dnia 1 lipca 2022 r. podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, z uwzględnieniem następujących warunków: 1) sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustalają, w drodze porozumienia, strony uprawnione w danym podmiocie leczniczym do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy, zwanego dalej "porozumieniem"; 2) podmiot leczniczy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, zawiera porozumienie z pracownikiem wybranym przez pracowników podmiotu leczniczego do reprezentowania ich interesów; 3) jeżeli porozumienie nie zostanie zawarte, sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustala w drodze zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia, zwanego dalej "zarządzeniem": a) kierownik podmiotu leczniczego, b) podmiot tworzący, o którym mowa w art. 4 pkt 1 - w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych i jednostek wojskowych, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej; 4) ustalony w drodze porozumienia albo zarządzenia sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego zapewnia proporcjonalny dla każdej z grup zawodowych średni wzrost tego wynagrodzenia.

W myśl art. 3 ust. 2 ww. ustawy wskazano, że pracownikowi wykonującemu zawód medyczny oraz pracownikowi działalności podstawowej, innemu niż pracownik wykonujący zawód medyczny, zatrudnionym w niepełnym wymiarze czasu pracy najniższe wynagrodzenie zasadnicze oblicza się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy określonego w ramach stosunku pracy.

W związku z powyższym od dnia 2 lipca 2022 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone w sposób określony w ust. 1 na dzień 1 lipca 2022 r. (ust. 4).

Zgodnie z załącznikiem do powyższej ustawy, przyjmującym formę tabeli określającej: liczbę porządkową, grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku i przypisany im współczynnik pracy: - do grupy 5 (współczynnik pracy - 1,02) został przypisany: farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, pielęgniarka, położna, technik elektroradiolog, psycholog, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją. Natomiast do grupy 2, przy współczynniku pracy 1,29 zalicza się farmaceutę, fizjoterapeutę, diagnostę laboratoryjnego, pielęgniarkę, położną, technika elektroradiolog, psychologa, innego pracownika wykonującego zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarkę, położną z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarkę, położną
ze średnim wykształceniem i specjalizacją.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy Sąd Rejonowy wskazał,
że zgodnie z łączącą strony umową o pracę oraz danymi przekazanymi do NFZ do końca czerwca 2022 r. powódce przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze według zaszeregowania do grupy ze współczynnikiem pracy – 1,06 (grupa 7), premia i dodatki na zasadach i warunkach określonych w przepisach o wynagrodzeniu i w układzie zbiorowym pracy. Grupa
ta obejmowała pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa jako pracowników wykonujących zawód medyczny wymagający wyższego wykształcenia i specjalizacji.

Powódka posiada tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa ze specjalizacją w zakresie pielęgniarstwa operacyjnego, spełniając wymagania niezbędne do zajmowania stanowiska specjalistki pielęgniarki. Spór pomiędzy stronami dotyczy kwestii zaszeregowania powódki
od 1 lipca 2022 r. do grupy pracowniczej odwołującej się do jako wymaganego niższego poziomu wykształcenia niż posiadane przez powódkę i zgodnie z przepisami wymagane
na danym stanowisku.

W tym miejscu Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na to, że w ustawie z dnia 8 czerwca 2017 roku (a ściślej: w załączniku do niej) ustawodawca odwołuje się do kategorii wykształcenia „wymaganego” na danym stanowisku. Trzeba podkreślić, że „wymagany” oznacza nie więcej niż „niezbędny, potrzebny”. Powstaje więc pytanie, na ile konkretny pracodawca może samodzielnie szeregować pracowników do określonych grup. Podkreślić trzeba, że przepisy prawa powszechnie obowiązującego, zwłaszcza te rangi ustawowej niejako „automatycznie” rzutują na konieczność odpowiedniego i niedowolnego ukształtowania warunków zatrudnienia (art.18 k. p.). W tej kwestii, wyznaczającej w istocie minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę, pracodawca pozostaje związany wymogami określonymi w ustawie. Nie stoi to na przeszkodzie polepszeniu warunków pracy zatrudnionych, co wynika z wyrażonej w art. 18 k. p. zasady uprzywilejowania pracownika. Argumentację tę wspiera także uzasadnienie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku, gdzie wskazano, że jej celem jest wspieranie podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników służby zdrowia.
W świetle tego stwierdzenia jasne jest, że przewidziany system gratyfikacji – zwiększający wynagrodzenie wraz ze wzrostem kwalifikacji – powinien być wykładany w ten sposób,
że istotne są kwalifikacje posiadane, nie zaś wymagane przez konkretnego pracodawcę.
Te ostatnie mogłyby być bowiem celowo ustalane, w większości wypadków zapewne dla zmniejszenia wydatków, na poziomie minimalnym. Stałoby to jednak w jawnej sprzeczności
z postulatem wspierania pracowników służby zdrowia, w tym pielęgniarek, w podnoszeniu ich kwalifikacji zawodowych. Ponadto zaszeregowanie pracownika do dalszej grupy wynagradzania podważałoby zaufanie do państwa i stanowionego przezeń prawa.

Sąd Rejonowy podkreślił również, że powszechnie obowiązujące przepisy zawierają regulacje odnośnie kwalifikacji wymaganych na stanowisku pielęgniarki specjalisty. Stosownie do treści rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami i stanowiącego jego integralną część Załącznika do ww. aktu prawnego określającego kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych (tabelka podzielona na: 1 - Lp., 2 - S., 3 - Wymagane Kwalifikacje, 4- Liczba lat pracy w zawodzie lub inne dodatkowe kwalifikacje - dla pracownika zatrudnionego na stanowisku specjalista pielęgniarka (L.p. 32) wymagany jest:

- tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia;

- tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty
w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat pielęgniarstwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia;

- licencjat pielęgniarstwa i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania;

- średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania

- i dwuletni staż pracy w zawodzie.

Zważywszy na budowę tej kolumny tabeli – wymienione rodzaje wykształcenia podane są od kolejnych tiret, rozdzielone przecinkami –, trzeba stwierdzić, że wymienione są one alternatywnie. Wystarczy zatem posiadanie chociaż jednego z podanych rodzajów wykształcenia. Jednocześnie, wszystkie należy uważać za równorzędne.

Podobnie kwestie wymaganych kwalifikacji na stanowisku pielęgniarki specjalistki regulowane są w obowiązującym od 5 września 2023 r. Rozporządzeniu Ministra Z.
z dnia 10 lipca 2023 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników
na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami, które zastąpiło ww rozporządzenie z 2011 r.

Trzeba jednoznacznie stwierdzić, że wszystkie przywołane na wstępie akty normatywne pozostają częścią jednego systemu prawnego, zgodnie z koncepcją tzw. monizmu prawnego. W związku z tym, uzasadniona staje się ich wykładnia systemowa, która zakłada interpretację poszczególnych sformułowań użytych w jednym akcie w świetle treści innego aktu. Skoro zatem w ustawie z 8 czerwca 2017 roku (a ściślej: w załączniku do niej) ustawodawca odwołuje się do kategorii wykształcenia „wymaganego”, to należy to interpretować w świetle rozporządzenia z 20 lipca 2011 roku i aktualnie obowiązującego rozporządzenia z 10 lipca 2023 r. Racjonalny ustawodawca odnosi się wszak do pojęć już zastanych, a jeżeli chciałby nadać jakiemuś słowu nowe znaczenie, to niewątpliwie zdefiniowałby je w art. 2 zawierającym zbiór definicji legalnych. Takiemu odniesieniu się nie stoi na przeszkodzie fakt, że rozporządzenie ma niższą rangę niż ustawa, skoro nie dochodzi tutaj do kolizji obu aktów, a raczej
do doprecyzowania treści ustawy rozporządzeniem. Taka rola rozporządzeń jest zaś powszechnie uznawana w nauce prawa.

Odnosząc się z kolei do argumentów, że należy dawać prymat wykładni językowej i pojęcie „wymagane kwalifikacje” odnosić do polszczyzny powszechnej, trzeba wskazać, że w niniejszym wypadku wykładnia językowa wcale nie pozostawała w sprzeczności z wykładnią systemową. Otóż, istotnie „wymagany” semantycznie oznacza „niezbędny, potrzebny”. Jednakowoż wykładnia ta wcale nie wskazuje, przez kogo dane kwalifikacje mają być wymagane – przez pracodawcę czy ustawodawcę. Zważywszy na fakt, że akty powszechnie obowiązujące mogą ograniczać autonomię woli poszczególnych jednostek, należy przyjąć
tę drugą opcję. W konsekwencji, nie ma żadnego znaczenia, jakie wymagania stawia swoim pracownikom strona pozwana; liczą się wymagania zawarte w przepisach. Odpowiednia zaś ich interpretacja możliwa jest tylko dzięki zastosowanej wykładni systemowej.

Powyższą argumentację wspiera także samo uzasadnienie ustawy z 8 czerwca 2017 roku, gdzie wskazano, że jej celem jest wspieranie podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników służby zdrowia. W świetle tego stwierdzenia jasne jest, że przewidziany system gratyfikacji – zwiększający wynagrodzenie wraz ze wzrostem kwalifikacji – powinien być wykładany w ten sposób, że istotne są kwalifikacje posiadane, mieszczące się w granicach wyznaczonych rozporządzeniem z dnia 20 lipca 2011 roku, nie zaś wymagane przez konkretnego pracodawcę. Te ostatnie mogłyby być bowiem celowo ustalane, w większości wypadków zapewne dla zmniejszenia wydatków, na poziomie minimalnym. Stałoby to jednak w jawnej sprzeczności z postulatem wspierania pracowników służby zdrowia, w tym pielęgniarek, w podnoszeniu ich kwalifikacji zawodowych. Ponadto byłoby zaś działaniem nieuczciwym, skoro powódka – działając w zaufaniu do obowiązujących od 2011 roku przepisów prawa – stale podnosiła swoje kwalifikacje. Zaszeregowanie jej do dalszej grupy wynagradzania podważałoby zaufanie do państwa i stanowionego przezeń prawa.

W ocenie Sądu Rejonowego, nie ulega zatem wątpliwości, że wyżej powołane przepisy powinny być interpretowane łącznie, z uwzględnieniem okoliczności, iż stanowią integralną część systemu organizacji służby zdrowia. Zatem należy uznać, że kwalifikacje wymagane,
o których mowa w obowiązującym od lipca 2022 r. załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r., to kwalifikacje zgodne z wyżej powołanymi rozporządzeniami. Wobec tego kwalifikacje posiadane przez powódkę należy uznać za wymagane na zajmowanym przez nią stanowisku w rozumieniu załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. i jako takie winny stanowić podstawę do zaliczenia jej do grupy 2.

Sąd Rejonowy w tym miejscu także podkreślił, że przed wejściem w życie nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 26 maja 2022 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, strona pozwana w pełni uznawała wszystkie kwalifikacje zawodowe powódki, w tym jej wykształcenie na poziomie wyższym magisterskim ze specjalizacją. Znajdowało to odzwierciedlenie w wysokości wypłacanego wynagrodzenia, w zmianach wysokości wynagrodzenia po osiągnięciu specjalizacji i zdobyciu tytułu magistra a także w treści zgłoszenia powódki do NFZ. Dokonując z dniem 1 lipca 2022 r. zaszeregowania powódki do grupy 5., niewątpliwie doszło do pogorszenia jej warunków płacy - zaszeregowano ją do grupy dalszej, właściwej dla pracowników z niższymi kwalifikacjami, obniżając także współczynnik pracy z 1,06 do 1,02. W ocenie Sądu Rejonowego bez wątpienia doszło
od 1 lipca 2022 r. do faktycznego pogorszenia warunków zatrudnienia powódki w zakresie wynagrodzenia. Nadto w ocenie tego Sądu, skoro powódka do końca czerwca 2022 r. była konsekwentnie od czasu ukończenia specjalizacji kwalifikowana przez stronę pozwaną
do ówczesnej gr 7 (tj. w oparciu o rzeczywiście posiadane kwalifikacje – wyższego wykształcenie magisterskie ze specjalizacją), a nie z grupy 8 ( pielęgniarka, która uzyskała tytuł specjalisty), to również od 1 lipca 2022 r. powinna być kwalifikowana w oparciu o te same
co uprzednio kryteria. Przepisy ww ustawy nie uległy zmianom, które uzasadniałaby przyjęcie innych kryteriów.

Zatem, zdaniem Sądu Rejonowego, pogorszenie sytuacji pracowniczej powódki wymaga złożenia przez pracodawcę wypowiedzenia zmieniającego (albo zmiany warunków
za zgodą stron). W myśl zaś art. 42 § 2 k. p., wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. Powódka miała by możliwość wypowiedzenia się odnośnie do dalszego zatrudnienia, zaś w razie odmowy przyjęcia przez nią zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązałaby się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia, a jeśli przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złożyłaby oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, wystąpiłby skutek wyrażenia zgody na nowe warunki zatrudnienia (art. 42 § 3 k. p.). Strona pozwana od 1 lipca 2022r. dokonała faktycznego obniżenia wynagrodzenia powódki poprzez zakwalifikowanie jej do nowej grupy 5 i dopiero w sierpniu 2022 r. wyszła
z propozycją zawarcia porozumienia zmieniającego z datą wsteczną (tj od lipca) warunki wynagradzania i kwalifikacji. Powódka odmówiła podpisania pisma i tym samym przyjęcia tychże zmienionych warunków na mocy porozumienia stron.

Co jednoznacznie w ocenie Sądu Rejonowego wskazuje, iż jednostronne czynności pracodawcy nie mogły być skuteczne i nie doszło do zmiany wynagrodzenia powódki
od 1 lipca 2022 r. zgodnie z wolą pozwanego. Warto w tym miejscu wskazać, iż powyższe działanie pozwanego zdaje się świadczyć o tym, że strona pozwana składając propozycję
z sierpnia 2022 r. podzielała przedstawione powyżej stanowisko Sądu, iż w wyniku zakwalifikowania powódki do nowej grupy 5 doszłoby do zmiany warunków zatrudnienia
na niekorzyść powódki. Stąd potrzeba zawarcia porozumienia stron.

Ostatecznie, na stanowisku specjalistki pielęgniarki wymagane było m.in. wykształcenie wyższe magisterskie na kierunku pielęgniarstwa z określoną specjalizacją. Takie wykształcenie odpowiada 2. grupie zaszeregowania płacowego. Skoro powódka takie wykształcenie zdobyła i do 1 lipca 2022 r. było ono uznawane jako wymagane na potrzeby kwalifikowania do grupy zaszeregowania, a jednocześnie zajmuje stanowisko pielęgniarki specjalistki, to jej wynagrodzenie powinno być współkształtowane przez współczynnik pracy z tej właśnie grupy wynoszący 1,29. Od lipca 2022 roku powódka powinna była otrzymywać więc wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 7 304,66 zł brutto miesięcznie zaś od lipca 2023 r. – 8.186,53 zł. Pracodawca jest więc zobowiązany wyrównać ww różnicę.

W szerszej perspektywie należy wskazać, iż nawet gdyby doszło do wypowiedzenia warunków pracy w powyższym zakresie (bądź zmiany na zasadzie porozumienia stron)
to należałoby rozważyć ich ważność w świetle art. 18 §1 i §2 k. p. Jak bowiem wywiedziono powyżej zgodnie z brzmieniem przepisów powszechnie obwiązujących rangi ustawowej i pod ustawowej, powódka powinna być kwalifikowana do grupy 2, a nie niższej. Co za tym idzie, ustalenie przez strony odmiennych, mniej korzystnych warunków wynagradzania byłoby dotknięte sankcją nieważności.

Strona pozwana podnosiła przyznanie na rzecz powódki w 2023 r. premii uznaniowej związanej z udziałem w operacjach. W ocenie Sądu Rejonowego kwoty tej nie można zaliczyć na poczet dochodzonego wyrównania wynagrodzenia albowiem strona pozwana nazywając
to świadczenie premią uznaniową (uzależnioną od udziału w operacjach a zatem pomniejszaną m.in. za czas urlopów i innych nieobecności w pracy i zmniejszaną proporcjonalnie do czasu nie spędzonego przy zabiegach operacyjnych) przesądził o charakterze tego świadczenia jako świadczenia dodatkowego nie zaś wyrównania wynagrodzenia zasadniczego (które nie podlega ww. pomniejszeniom a co istotne stanowi podstawę do liczenia tzw. składników pochodnych jak np. dodatek stażowy). Strona pozwana w toku postępowania nie wykazała też aby świadczenie to miało mieć z jej woli charakter (wyrównania) wynagrodzenia zasadniczego,
a także ,iż o tym charakterze poinformowała powódkę.

Sąd Rejonowy oddalił powództwo o ustalenie treści stosunku pracy w zakresie wysokości wynagrodzenia zasadniczego albowiem w ocenie tego Sądu powódka może dochodzić zapłaty spornego wynagrodzenia, nie doszło do wypowiedzenia zmieniającego ani też zawarcia porozumienia stron w ww. zakresie, a ponadto warunki ustalania wynagrodzenia (wskaźnik) wynikają wprost z ustawy. Zatem powódka nie spełnia wszystkich przesłanek określonych w art.189 k.p.c. (pkt III).

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na zasadzie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k. p.
w zw. z art. 85 § 2 k. p. - wynagrodzenie płatne było bowiem z dołu do 10 dnia kolejnego miesiąca.

W pkt II wyroku na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. nadano wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności w wysokości nieprzekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia otrzymywanego ostatnio przez powódkę, gdyż na rzecz pracownika zasądzono należność z zakresu prawa pracy.

W pkt IV orzeczono o kosztach procesu – znosząc je między stronami na zasadzie art.100 zd 1 k.p.c.

Z kolei w pkt V wyroku na zasadzie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz. U. 2023, poz. 1144 – tekst jednolity, zwana dalej u.k.s.c.)
w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., nakazano pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie kwotę 1.175 zł tytułem opłaty sądowej, od której uiszczenia powódka była zwolniona z mocy ustawy (art. 96 ust. 1 pkt 4), a której wysokość ustalono w oparciu o art . 13 ust. 2 u.k.s.c.

W apelacji od powyższego wyroku strona pozwana Szpital Miejski (...) w K. zarzuciła:

I. Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.

1. przepisu art. 386 § 4 k.p.c., poprzez nierozpoznanie istoty sprawy, polegającego na nie przeprowadzeniu wniosków dowodowych zawnioskowanych przez stronę pozwaną - zeznań świadków wskazanych w odpowiedzi na pozew pkt 3 lit a-c, zmierzających do ustalenia stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, to jest okoliczności kwalifikacji zawodowych wymaganych przez stronę pozwaną od zatrudnionych u niej pracowników na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista", a w konsekwencji niezgodne ze stanem faktycznym ustalenia przez Sąd I instancji, że powódka nie została zaszeregowana do właściwej grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku (2. grupa zaszeregowania zamiast 5. grupy zaszeregowania), zgodnie z przepisami zawartymi
w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2139), a w konsekwencji ustalenie przez Sąd I instancji nieprawidłowego współczynnika pracy (1,29 zamiast 1,02) służącego do ustalenia wysokości wynagrodzenia powódki w okresie objętym pozwem (lipiec 2022 r.-wrzesień 2023 r.),
a to pomimo faktu, że powódka została awansowana na stanowisko „Pielęgniarka Specjalista" w dacie 01 stycznia 2010 r., kiedy nie posiadała wykształcenia wyższego na poziomie magistra pielęgniarstwa (uzyskanego przez powódkę w dniu 15 lipca 2015 r.), a tym samym nie wymagano od powódki wykształcenia wyższego na poziomie magistra pielęgniarstwa w dacie jej awansu na stanowisko „Pielęgniarki Specjalisty";

2. przepisu art. 227 k.p.c., poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie umożliwiającym wykazanie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, to jest kwalifikacji wymaganych od pracowników zatrudnionych
na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista", formalnego zakresu czynności obowiązującego
na tym stanowisku, a także czynności faktycznie wykonywanych przez pracowników na tym stanowisku - niezależnie od posiadanego poziomu wykształcenia (magistra pielęgniarstwa, licencjata pielęgniarstwa czy średniego wykształcenia medycznego);

3. przepisu art. 235 ² § 1 pkt 2 oraz pkt 5 k.p.c. w zw. z przepisem art. 380 k.p.c., poprzez pominięcie w postanowieniu z dnia 24 kwietnia 2024 r. dowodu z przesłuchania świadków, zawnioskowanych przez stronę pozwaną w odpowiedzi na pozew pkt 3 lit a-c, podczas gdy fakty wskazane w tezach dowodowych do tych wniosków dowodowych miały na celu wykazanie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy;

4. przepisu art. 235 ² § 1 pkt 2 i § 2 k.p.c. w zw. z przepisem art. 380 k.p.c., poprzez nie wskazanie przez Sąd I instancji w postanowieniu z dnia 24 kwietnia 2024 r., co było konkretną podstawą prawną pominięcia dowodu z przesłuchania świadków wskazanych w odpowiedzi
na pozew pkt 3 lit a-c., podczas gdy przepis art. art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. zawiera trzy niezależne od siebie przesłanki: bezsporność, nieistotność dla rozstrzygnięcia sprawy lub faktu już udowodniony;

5. przepisu art. 235 ² § 1 pkt 2 i § 2 k.p.c. w zw. z przepisem art. 380 k.p.c. w zw. z przepisem art. 327 ¹ k.p.c., poprzez nie wskazanie przez Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku, które konkretnie fakty wskazane w tezie dowodowej wniosków dowodowych o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków wskazanych w odpowiedzi na pozew pkt 3 lit a-c, Sąd I instancji uznał za bezsporne, a które za nie mające rozstrzygnięcia dla przedmiotowej sprawy;

6. przepisu art. 235 ² § 1 pkt pkt 5 i § 2 k.p.c. w zw. z przepisem art. 380 k.p.c. w zw. z przepisem art. 327 ¹ k.p.c., poprzez zaniechanie uzasadnienia przyczyny odmowy mocy dowodowej przez Sąd I instancji wnioskom dowodowe o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków - zawarte w odpowiedzi na pozew pkt 3 lit a-c. W uzasadnieniu skarżonego wyroku Sąd I instancji, uzasadniając pominięcie dowodu z zeznań świadków (strona 3. uzasadnienia skarżonego wyroku), nie powołał się na okoliczność, że w/ w wnioski dowodowe zmierzają jedynie
do przedłużenia postępowania, a tym bardziej nie wyjaśnił dlaczego przyjął, że w/w wnioski dowodowe zmierzają jedynie do przedłużenia postępowania;

7. przepisu art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c., poprzez brak wskazania w uzasadnieniu skarżonego wyroku na podstawie których dowodów Sąd I instancji ustalił okoliczności faktyczne stanowiące podstawę dla rozstrzygnięcia zawartego w wyroku, to jest w szczególności okoliczności, że to kwalifikacje posiadane przez powódkę należy uznać za kwalifikacje wymagane na zajmowanym przez powódkę stanowisku pracy (strona 8. uzasadnienia skarżonego wyroku); jednocześnie Sąd I instancji nie wskazał dlaczego w zakresie ustalenia w/w faktu odmówił wiarygodności dowodom przedstawionym przez stronę pozwaną - m.in. dowód z Regulaminu Wynagradzania i Zarządzeń Dyrektora załączonych do odpowiedzi
na pozew;

8. przepisu art, 148 § 1 k.p.c. w związku z przepisem (...) § 1 i 3 k.p.c., poprzez rozpoznaniu sprawy na posiedzeniu niejawnym i nie wyznaczeniu w przedmiotowej sprawie rozprawy, pomimo wniosku strony pozwanej o przeprowadzenie rozprawy (pkt 6 odpowiedzi na pozew), jak również pomimo faktu, że mając na względzie całokształt przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - przeprowadzenie rozprawy
w przedmiotowej sprawie było konieczne, m.in. w celu przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków;

9. przepisu art. 233 § 1 k.p.c., poprzez wyciągnięcie mylnych i niewłaściwych wniosków
ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie uwzględnienie wszystkich okoliczności, brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz ocenę dowodów w sposób niezgodny z zasadami doświadczenia życiowego, co w konsekwencji doprowadziło do niewłaściwego ustalenia stanu faktycznego i przyjęcia, że w przedmiotowej sprawie od 01 lipca 2022 r.; powódka powinna zostać zaszeregowana według posiadanych przez nią kwalifikacji do 2. grupy zaszeregowania zgodnie z załącznikiem do Ustawy z dnia
8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, zamiast zaszeregowania według kwalifikacji wymaganych na stanowisku zajmowanym przez nią, to jest do 5. grupy zgodnie
z załącznikiem do w/w ustawy, jak zostało to prawidłowo uczynione;

fakty ustalone przez Sąd I instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem faktycznym, to:

a.  „Zgodnie z danymi przekazanymi przez stronę pozwaną do NFZ powódka od 1 lipca 2021 r. była zakwalifikowana do ówczesnej 7 grupy zawodowej, ze współczynnikiem 1,06." (strona 2. uzasadnienia wyroku), podczas gdy z pisma Narodowego Funduszu Zdrowia (...) Oddziału Wojewódzkiego w K. z dnia 7 kwietnia 2023 r., znak: (...) 1.413.1.954.2023 (załączonego do pozwu) wynika, że pozwany w okresie od 1 stycznia 2021 r. do 5 kwietnia 2023 r. nie wykazał powódki pod żadną z umów zawartych przez pozwanego z MOW NFZ; opisane w przedmiotowym piśmie przekazanie danych powódki do MOW NFZ celem uzyskania dodatkowych środków na podwyżkę wynagrodzenia nie ma znaczenia dla przedmiotowej sprawy, gdyż środki przekazywane przez MOW NFZ były przekazywane wyłącznie za okres lipca 2021 r. do czerwca 2022 r., podczas gdy niniejsza sprawa obejmuje roszczenia powódki począwszy od lipca 2022 r., czyli okresu za który nie były już przekazywane przez MOW NFZ środki.; fakt zgłoszenia danych powódki do MOW NFZ nie stanowi źródła roszczeń powódki względem pozwanego.

b.  B) „Do końca czerwca 2022 roku wskaźnik pracy powódki wynosił 1,06 (grupa 7)" (strona 3. uzasadnienia wyroku), podczas gdy przed 1 lipca 2022 r. ani grupa zaszeregowania określona w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników
zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2139), ani współczynnik pracy określony w załączniku do ustawy ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych nie były elementami łączącego strony (powódkę i pozwanego) stosunku pracy; Sąd I instancji nie wskazał na podstawie jakiego dokumenty ustalił w/w okoliczność faktyczną; jednocześnie, obowiązek ustalenia grupy zaszeregowania określonej w załączniku do ustawy ustawa z dnia
8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych obowiązywał dopiero od dnia 01 lipca 2022 r., zgodnie z przepisem art. 5a o ustawy z dnia
8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, który wszedł
w życie w ramach nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Poz. 1352); fakt otrzymywania przez powódkę wynagrodzenia zasadniczego
w kwocie 5.478 zł w okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. (ustalonego w piśmie z dnia 7 lipca 2021 r., znak: DK-112-2- (...)) nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, gdyż ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych
w podmiotach leczniczych określa jedynie wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego dla określonej grupy zawodowej, a więc pozwany jako pracodawca miał możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego powódki na wyższym poziomie niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze;

c.  c) „Aneksem z dnia 25 lipca 2023 r. pozwany Szpital zaproponował powódce z datą wsteczną tj. począwszy od dnia 1 lipca 2022 roku wynagrodzenie zasadniczego
w wysokości 6 474 zł brutto miesięcznie wedle kategorii zaszeregowania do XVII, bez wskazania grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku." (strona 3. uzasadnienia wyroku), podczas gdy aneks z dnia 25 lipca 2023 r. dotyczył podwyższenia wynagrodzenie zasadniczego powódki od 1 lipca 2023 r.,
a nie 1 lipca 2022 r. - zgodnie z treścią samego aneksu z dnia 25 lipca 2023 r. w aktach osobowych powódki, cz. B, karta: 155;

d.  „Wynagrodzenie powódki pozwany pracodawca naliczał i wypłacał w oparciu
o wynagrodzenie zasadnicze wynoszące: za czerwiec 2022 roku - 4.777,00 zł (...)" (strona 3. uzasadnienia wyroku), podczas gdy wynagrodzenie zasadnicze brutto powódki za miesiąc czerwiec 2022 r. wynosiło 5.478 zł brutto, co wynika z pisma Powoda z dnia 07.07.2021 r., znak: DK-112-2- (...) - w aktach osobowych Powódki- cz. B, karta: 144);

d.  „Zgodnie z łączącą strony umową o pracę powódce oraz danymi przekazanymi do NFZ do końca czerwca 2022 r. przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze według zaszeregowania do grupy ze współczynnikiem pracy - 1,06 (grupa 7), premia i dodatki na zasadach i warunkach określonych w przepisach o wynagrodzeniu i w układzie zbiorowym pracy" (strona 5. uzasadnienia wyroku), podczas gdy łącząca powódkę
z pozwanym umowa o pracę określała w okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. wyłącznie wysokość wynagrodzenia zasadniczego brutto powódki, bez określania grupy zaszeregowania powódki, określonej w załączniku do ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych; ani strona powodowa
w pismach procesowych, ani Sąd I instancji w uzasadnieniu skarżonego wyroku nie wskazał w jakim dokumencie (w okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r.) została określona grupa zaszeregowania powódki określona w załączniku do ustawa z dnia
8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.; jednocześnie, Sąd I instancji po raz kolejny w sposób nieprawidłowy nadał znaczeniu zgłoszeniu powódki do MOW NFZ dokonanemu przez pozwanego.

II. Mające wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

1. przepisu art. 3 ust 1 w zw. z ust 4 (w zakresie okresu od lipca 2022 r. do czerwca 2023 r.) oraz przepisu art 3a ust 1 w zw. z ust 4 (w zakresie okresu od lipca 2023 r. do września 2023 r.) ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych
w związku z załącznikiem do w/w ustawy, poprzez ich błędną wykładnię polegającą
na przyjęciu przez Sąd I instancji, że kryterium determinującym zaszeregowanie pracownika do konkretnej grupy zawodowej są kwalifikacje posiadane przez pracownika, podczas gdy kryterium determinującym zaszeregowanie pracownika do konkretnej grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganym na zajmowanym stanowisku są kwalifikacje wymagane na zajmowanym stanowisku, czego konsekwencją było uznanie przez Sąd I instancji, że Pozwany zobowiązany był zaszeregować Powódkę do 2. (zamiast 5.) grupy zaszeregowania zgodnie z załącznikiem, czego konsekwencją było uznanie, przez Sąd I Instancji, ze Pozwany zobowiązany był wypłacać Powódce wynagrodzenie według współczynnika pracy 1,29 (zamiast współczynnika 1,02). W ocenie strony pozwanej, zaprezentowana interpretacja w/w przepisów godzi w zasadę racjonalnego prawodawcy, poprzez nieuprawnione utożsamienie dwóch pojęć: pojęcia „kwalifikacji wymaganych" oraz pojęcia „kwalifikacji posiadanych";

2. przepisu art 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych w związku z załącznikiem do w/w ustawy, poprzez jego błędną wykładnie polegającą na przyjęciu przez Sąd I instancji, że po dniu 1 lipca 2022 r. w umowie o pracę zawartej pomiędzy powódką, a pozwanym, pozwany zobowiązany był wskazać grupę zawodową określoną w załączniku do tej ustawy do której zaliczane było zajmowane przez powódkę stanowisko pracy „Pielęgniarka Specjalista" według kwalifikacji posiadanych przez powódkę, a nie według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym przez powódkę stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista"; tym samym Sąd I Instancji w sposób nieuprawniony utożsamił dwa pojęcia - „kwalifikacji posiadanych" i „kwalifikacji wymaganych", co jak wskazała strona pozwana na podstawie przebiegu procesu legislacyjnego, nie było zgodne z wolą ustawodawcy, a tym samym stanowi przykład wykładni contra legem;

3. przepisu art. 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych w związku z przepisem art. 29 § 1 ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465), poprzez ich błędną wykładnię polegającą
na przyjęciu przez Sąd I instancji, że przed 1 lipca 2022 r. częścią łączącego powódkę
z pozwanym stosunku pracy musiał być element współczynnika pracy (określonego
w załączniku do Ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych). Podczas gdy, przed 01 lipca 2022 r. w w/w element nie był obligatoryjnym elementem umowy o pracę z pracownikiem wykonującym zawód medyczny. Jednocześnie, w żadnym dokumencie dotyczącym zatrudnienia powódki przed 01 lipca 2022 r. nie została określona ani grupa zawodowa ani współczynnik pracy powódki zgodnie z załącznikiem do ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych;

4. § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy
w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U. Nr 151, poz. 896 z późn. zm.) w związku z cz. I, poz. 32 załącznika do w/w rozporządzenia, poprzez ich błędną wykładnię polegająca na przyjęciu przez Sąd I instancji, że kwalifikacje wymagane na stanowisku pracy zajmowanym przez powódkę, to kwalifikacje faktycznie posiadane przez powódkę w związku z faktem, że kwalifikacje wymagane w treści załącznika do w/w rozporządzenia dla stanowiska pracy zajmowanego przez powódkę ujęte są w sposób „alternatywny", a kwalifikacje posiadane przez powódkę mieszczą się w jednej
z alternatyw; w ocenie strony pozwanej, w przypadku ujęcia w treści załącznika do w/w rozporządzenia kwalifikacji na danym stanowisku pracy w sposób „alternatywny",
to pracodawca ustala poziom kwalifikacji wymaganych na stanowisku pracy funkcjonującym u tego pracodawcy - rzecz jasna w granicach określonych przez treść załącznika do w/w rozporządzenia; pozwany ustalił poziom kwalifikacji wymaganych
na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista" w załączniku do obowiązującego u pozwanego Regulaminu Wynagradzania (załączonego do odpowiedzi na pozew), gdzie kwalifikacje wymagane dla stanowiska „Pielęgniarka Specjalista" zostały ujęte w sposób identyczny jak w załączniku do w/w rozporządzenia; taki sposób sformułowania przez pozwanego kwalifikacji wymaganych na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista" jest uzasadniony okolicznością, że na w/w stanowisku Pozwany zatrudnia pracowników, którzy posiadają specjalizację w odpowiedniej dziedzinie pielęgniarstwa i wykształcenie średnie, wykształcenie wyższe na poziomie licencjackim, jak i wykształcenie wyższe na poziomie magisterskim; w świetle przepisów rozporządzenia, pozwany nie jest uprawniony
do ustanawiania niższego poziomu kwalifikacji wymaganych na przedmiotowym stanowisku (np. pozwany nie mógłby zatrudnić na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista" osoby bez prawa wykonywania zawodu pielęgniarki lub specjalizacji); Jednocześnie, alternatywny sposób określenia kwalifikacji wymaganych przez pozwanego na przedmiotowym stanowisku wynika z faktu, że w praktyce pozwany zatrudnia na w/w osoby z różnym wykształceniem, co strona pozwana wykazała poprzez załączony
do odpowiedzi na pozew wykaz pielęgniarek specjalistów z wykształceniem średnim
i licencjatem;

tym samym, zgodnie z treścią w/w rozporządzenia, na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista" nie jest wymagane wykształcenie wyższe na poziomie magisterskim. Utożsamianie przez Sąd I instancji poziomu kwalifikacji wymaganych dla wszystkich pracowników zatrudnionych u pozwanego na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista"
z kwalifikacjami posiadanymi przez powódkę należy uznać za nieuprawnione;

5. § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami w związku z cz. I, poz. 32 załącznika do w/w rozporządzenia, poprzez ich błędną wykładnię polegająca na uznaniu, poziom kwalifikacji wymaganych na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista" jest ustalany przez prawodawcę, a nie pozwanego jako pracodawcę; to pozwany w załączniku
do Regulaminu Wynagradzania funkcjonującym u pozwanego ustanowił poziom kwalifikacji wymaganych na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista", który to poziom kwalifikacji wymaganych jest zgodny z treścią w/w rozporządzenia; pozwany, jako pracodawca, zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami może ustanowić inny - wyższy poziom kwalifikacji wymaganych na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista" -
np. w postanowić, że na tym stanowisku zatrudniać będzie tylko pielęgniarki
ze specjalizacją i wykształceniem wyższym na poziomie magisterskim (jedna z alternatyw określona w załączniku do w/w rozporządzenia), czemu pozwany mógłby dać wyraz poprzez modyfikację funkcjonującego u pozwanego załącznika do Regulaminu Wynagradzania), jednakże pozwany tego nie uczynił, gdyż w ten sposób na „własne życzenie" Pozwany ograniczyłby w istotny sposób pulę potencjalnych kandydatów
do zadudnienia na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista";

6. przepisu art. 9 § 1 Kodeksu pracy, poprzez jego błędną wykładnię polegającą
na przyjęciu, że fakt zgłoszenia danych Powódki przez Pozwanego do (...) Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia stanowi podstawę roszczeń powódki względem pozwanego, a więc w rzeczywistości w/ w zgłoszenie ma charakter źródła prawa pracy, z którego wynikają prawa obowiązki stron stosunku pracy, pomimo faktu, że w/w zgłoszenie nie jest źródłem prawa pracy w rozumieniu i Kodeksu Pracy; Sąd I instancji nie wskazuje w uzasadnieniu skarżonego wyroku podstawy prawnej dla przyjęcia, że zgłoszenie przez pozwanego danych powódki do MOW NFZ rodzi po stronie pozwanego jakiekolwiek obowiązki względem powódki jednocześnie Sąd I instancji w fakcie dokonania przedmiotowego zgłoszenia upatruje źródła obowiązków po stronie pozwanego;

7. przepisu art. 1830 § 1 w zw. z § 3 Kodeksu pracy, poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że powódka powinna otrzymywać wynagrodzenie wynikające
z zaszeregowania zgodnie z kwalifikacjami posiadanymi przez powódkę do 2. grupy zawodowej określonej w załączniku do Ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, co w konsekwencji doprowadzi do naruszenia prawa
do jednakowego wynagrodzenia innych pielęgniarek zatrudnionych u pozwanego na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista", które posiadają (obok specjalizacji) średnie wykształcenie medyczne lub wyższe wykształcenie na poziomie licencjata pielęgniarstwa, a które mają jednakowy formalny zakres czynności, co powódka, a także wykonują faktycznie jednakowe czynności co powódka;

8. przepisu art. 42 § 1 i § 2 Kodeksu pracy, poprzez jego błędną wykładnie polegająca
na przyjęciu przez Sąd I instancji, że doszło do pogorszenia warunków zatrudnienia powódki u pozwanego, w związku z czym Pozwany zobowiązany był po 1 lipca 2022 r. złożyć powódce wypowiedzenie zmieniające w zakresie zaszeregowania powódki do 5. grupy zawodowej zgodnie z załącznikiem do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, a także w zakresie współczynnika pracy powódki (1,02); strona pozwana po raz kolejny podnosi, że przed 1 lipca 2022 r. ani grupa zawodowa powódki wynikająca z załącznika do w/w ustawy, ani współczynnik pracy powódki wynikający
z zastosowanej grupy zaszeregowania nie był częścią łączącego powódkę z pozwanym stosunku pracy, a tym samym brak było elementu stosunku pracy, który podlegałby wypowiedzeniu zmieniającemu;

strona apelująca wskazała równocześnie, że w świetle załącznika do w/w ustawy w wersji obowiązującej przed 1 lipca 2022 r. (to jest przed wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1352)), ówczesna 7. grupa zawodowa wiązała się
ze współczynnikiem pracy 1,06, a nie współczynnikiem 1,29 który zastosował Sąd I instancji przy ustaleniu wynagrodzenia należnego Powódce; jeżeli przyjąć za prawidłową wykładnię Sądu I instancji w zakresie konieczności złożenie powódce przez pozwaną wypowiedzenia zmieniającego w zakresie grupy zawodowej i współczynnika pracy,
to powódką w dalszym toku zaszeregowana jest do 7. grupy zawodowej
ze współczynnikiem pracy 1,06. Brak w tym zakresie spójności wykładni Sądu I instancji z faktem, że w skarżonym wyroku powódce zasądzone zostało wynagrodzenie
wg współczynnika pracy 1,29;

9. Art. 4 ust. 3 Ustawa z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych
w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Poz. 1352) w związku
z przepisem art. 5a Ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, poprzez ich niezastosowanie przez Sąd I instancji, w zakresie w jakim Sąd I instancji ustalił, że Pozwany zobowiązany był od dnia 1 lipca 2022 r. wskazać w umowie
o pracę z powódką, do której grupy zawodowej zaliczone jest zajmowane przez powódkę stanowisko pracy, podczas gdy na mocy przepisów intertemporalnych, pozwany był dostosować umowę o pracę powódki do w/w wymogów w okresie 6 miesięcy od wejścia
w życie ustawa z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw.

Mając powyższe zarzuty na uwadze, strona apelująca wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości;

2. ewentualnie, uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

3. zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych;

4. orzeczenie o zwrocie od powódki na jej rzecz spełnionego świadczenia w kwocie 10.161,00 zł (kwota brutto), któremu Sąd I instancji nadał rygor natychmiastowej wykonalności w pkt II skarżonego wyroku, a które to świadczenie zostało wypłacone powódce przez pozwanego w dniu 20 maja 2024 r. w wysokości 6.926,81 zł (kwota netto) - potwierdzenie przelewu i lista płac nr (...) „Pozwy sądowe" w załączeniu.

Na uzasadnienie swojego stanowiska strona apelująca podniosła, że Sąd I instancji nie rozpoznał sprawy co do istoty (art. 386 § 4 k.p.c.). Sąd I instancji nie przeprowadził zawnioskowanych przez nią środków dowodowych, to jest zeznań świadków wskazanych w odpowiedzi na pozew pkt 3 lit a-c, zmierzających do ustalenia stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, to jest okoliczności kwalifikacji zawodowych wymaganych przez pozwanego od pracowników zatrudnionych na stanowisku „Pielęgniarka specjalista", a w konsekwencji niezgodne ze stanem faktycznym ustalenie przez Sąd I instancji, że powódka nie została przez pozwanego zaszeregowana do właściwej grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku (2. grupa zaszeregowania zamiast 5. grupy zaszeregowania), zgodnie z przepisami zawartymi
w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (tj. Dz. U. z 2022 r. poz. 2139), a w konsekwencji ustalenie przez Sąd I instancji nieprawidłowego współczynnika pracy (1,29 zamiast 1,02) służącego do ustalenia wysokości wynagrodzenia powódki w okresie objętym pozwem (lipiec 2022 r.-wrzesień 2023 r.). Tym samym Sąd I instancji nie rozpoznał istotny niniejszej sprawy.

Dokonanie przez Sąd I instancji prawidłowych ustaleń faktycznych w przedmiotowym zakresie, to jest ustalenie przez Sąd I instancji, że pozwany nie wymaga od pracowników zatrudnionych na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista" wykształcenia wyższego
na poziomie magistra pielęgniarstwa, czego najlepszym przykładem jest fakt, że powódka w dacie awansowania przez pozwanego na w/w stanowisko w dniu 1 stycznia 2010 r. nie posiadała tytuł magistra pielęgniarstwa, jako kluczowe dla przedmiotowej sprawy ustalenie faktyczne, miałoby wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku.

W powyższym zakresie Sąd I instancji przyjął za własne, błędne stanowisko powódki, zgodnie z którym dla zaszeregowania jej do grupy zawodowej zgodnie z załącznikiem
do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych znaczenie mają kwalifikacje posiadane przez powódkę, a nie kwalifikacje wymagane przez pozwanego na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista" od wszystkich pracowników zatrudnionych u pozwanego na w/w stanowisku. Zarówno fakt, że pozwany, na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista" zatrudnia szereg osób bez wyższego wykształcenia na poziomie magisterskim (zgodnie z kwalifikacjami wymaganymi na tym stanowisku zgodnie
z załącznikiem do Regulaminu Wynagradzania Pozwanego), jak i fakt, że sama powódka została awansowana na w/w stanowisko w dacie, w której nie legitymowała się wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim zdecydowanie sprzeciwia się ustaleniu faktycznemu Sądu I instancji i wskazuje, że skarżone orzeczenie jest wadliwe.

W dalszej kolejności, strona apelująca wskazała na uchybienie przez Sąd I instancji przepisowi art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, co do szeregu okoliczności faktyczny (wymienionych na wstępie) doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przez Sąd jest swobodna, ale nie dowolna. Ustalenie stanu faktycznego sprawy przez sąd musi być zgodne z regułami logicznego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego. W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji ustalił stan faktyczny sprawy z naruszeniem tych reguł.

Strona apelująca podniosła kolejno zarzut naruszenia przepisu art. 227 k.p.c., polegające na zaniechaniu przez Sąd I instancji przeprowadzenia postępowania dowodowego
w zakresie umożliwiającym ustalenie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Sąd I instancji zaniechał dokonania ustaleń jakich kwalifikacji pozwany wymaga od pracowników zatrudnionych u pozwanego na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista". W innych sprawach dotyczącej przedmiotowej materii,
w identycznym stanie faktycznym i prawnym Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty
w K. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził dowód z zeznań świadków na w/w okoliczność, przykładowo w sprawach o sygn. akt: IV P128/24/N, IV P 22/24/N, IV P 460/23/N, IV P1239/23/N, IV P 9/24/N, IV P 28/24/N, IV P127/24/N, IV P1461/23/N.

W dalszej kolejności, zdaniem strony apelującej, Sąd I instancji odpuścił się naruszenia przepisu art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k. p. c, poprzez zaniechanie w uzasadnieniu skarżonego wyroku wskazania, na których dowodach Sąd I instancji oparł się wydając skarżone orzeczenie,
a którym dowodom odmówił wiarygodności i dlaczego.

Zgodnie z przepisem art. 148 § 1 k.p.c., zasadą w postępowaniu cywilnym jest rozpoznanie sprawy na jawnej rozprawie. W przedmiotowej sprawie, Sąd I instancji nie przeprowadził rozprawy, pomimo wniosku strony pozwanej, zawartego w odpowiedzi na pozew. Przewidziany w przepisie art. 148 ¹ § 1 k.p.c., wyjątek od powyższej zasady, to jest wyjątek od wyznaczania w sprawie rozprawy i rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania, z jednej strony ze względu na fakt,
że całokształt przytoczonych w przedmiotowej sprawie twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych sprzeciwiał się rozpoznaniu niniejszej sprawy na posiedzeniu niejawnym,
a dodatkowo ze względu na wniosek strony pozwanej o przeprowadzenie rozprawy.

Przechodząc do naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego, strona apelująca podała, że to pracodawca, będący podmiotem leczniczym, ustala poziom kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku pracy. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników
na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami wskazuje jedynie pewne minimum wymaganych kwalifikacji.
W przypadku „alternatywnego" określenia poziomu kwalifikacji w treści rozporządzenia, to konkretny pracodawca może ustalić, jaki poziom wymaganych kwalifikacji będzie
u niego obowiązywać. U Pozwanego, poziom kwalifikacji wymaganych na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista" został ustalony w załączniku do obowiązującego u pozwanego Regulaminu Wynagradzania. Z uwagi na to, że na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista" pozwany wymaga (obok prawa wykonywania zawodu pielęgniarki i posiadania specjalizacji) alternatywnie średniego wykształcenia medycznego, wykształcenia wyższego na poziomie licencjata pielęgniarstwa oraz wykształcenia wyższego
na poziomie magistra pielęgniarstwa, to zgodnie z regułami logicznego rozumowania kwalifikacje wymagane na danym stanowisku pracy to najniższym poziom kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku. W przypadku stanowiska pracy „Pielęgniarka Specjalista" u pozwanego minimalnym poziomem wymaganych kwalifikacji na tym stanowisku (obok prawa wykonywania zawodu pielęgniarki i posiadania specjalizacji) to wykształcenie średnie medyczne. Powyższy sposób sformułowania kwalifikacji wymaganych na stanowisku „Pielęgniarka Specjalista" u pozwanego, umożliwia faktyczne zatrudnienie u pozwanego na w/w stanowisku również osób, które nie posiadają wykształcenia wyższego. Błędne ustalenie faktyczne Sądu I instancji, zgodnie z którym kwalifikacjami wymaganymi u pozwanego na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalistka" (obok prawa wykonywania zawodu pielęgniarki i posiadania specjalizacji) jest również posiadanie wykształcenia wyższego na poziomie magistra pielęgniarstwa, oznaczałoby, że zatrudnienie na tym stanowisku pracy u pozwanego pielęgniarek bez takiego wykształcenia nie byłoby możliwe, podczas gdy uwzględniając realia rynku pracy i faktyczną strukturę zatrudnienia pielęgniarek u Pozwanego, istnieje konieczność zatrudniania u pozwanego pracowników na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista", które nie posiadają tytułu magistra pielęgniarstwa. Należy również wskazać, że powódka została 1 awansowana na stanowisko pracy „Pielęgniarka Specjalista", kiedy nie posiadała tytułu magistra pielęgniarstwa.

Interpretacja przedmiotowej materii wskazana przez Sąd I instancji w uzasadnieniu skarżonego wyroku, to jest nieuprawnione utożsamianie kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku pracy z kwalifikacjami posiadanymi przez konkretnego pracownika, oznaczałoby, że dla powódki, zatrudnionej na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista", kwalifikacje wymagane u pozwanego to (obok prawa wykonywania zawodu i posiadania specjalizacji) posiadanie wykształcenia wyższe na poziomie magistra pielęgniarstwa. Zgodnie z tą logiką, na stanowisku pracy „Pielęgniarka Specjalista" u pozwanego
w stosunku do innej pielęgniarki, która (obok prawa wykonywania zawodu i posiadania specjalizacji) posiada wykształcenie średnie medyczne, kwalifikacjami wymaganymi byłoby wykształcenie średnie medyczne. Powyższa interpretacja prowadzi do wniosku, że u pozwanego na jednym stanowisku pracy obowiązują różne poziomy kwalifikacji wymaganych, co należy uznać za nielogiczne. Utożsamiając kwalifikacje wymagane na danym stanowisku z kwalifikacjami posiadanymi przez danego pracownika, Sąd I interpretacji dokonał wykładni contra legem. Powyższy zabieg interpretacyjny jest sprzeczny z zasadą racjonalnego ustawodawcy, który posługując się aktach normatywnych tym samym pojęciem „kwalifikacje wymagane" odmiennie określa zakresy tych pojęć.
W ustawie z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych ustawodawca posługuje się wyłącznie pojęciem kwalifikacji wymaganych, a nie pojęciem kwalifikacji posiadanych. Gdyby wolą ustawodawcy było uzależnianie poziomu wynagrodzenia od kwalifikacji posiadanych przez pracownika, to ustawodawca mógł w taki sposób sformułować przepisy przedmiotowej ustawy, czego nie uczynił.

Strona apelująca podniosła, że zgłoszenie danych powódki do (...) Oddziału W. (...) w lipcu 2021 r„ zgodnie z kwalifikacjami posiadanymi przez powódkę, nie doprowadziło do zmiany łączącego powódkę
z pozwanym stosunku pracy, gdyż korespondencja pozwanego z NFZ nie jest źródłem prawa pracy, ani taż źródłem roszczeń powódki w stosunku do pozwanego. Pozwany wykonał jedynie swój obowiązek sprawozdawczy (o charakterze administracyjnym) względem płatnika. Na mocy w/ w zgłoszenia Powódka nie nabyła żadnych praw.

Również fakt, że pozwany wypłacał powódce w okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. wynagrodzenie wyższe niż wynikające z grupy zaszeregowania powódki nie doprowadziło do modyfikacji stosunku pracy łączącego powódkę z pozwanym w zakresie współczynnika pracy zgodnie z załącznikiem do Ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Strona apelująca podkreśliła, że elementem łączącego powódkę z pozwanym stosunku pracy przed 1 lipca 2022 r. nie był określenie grupy zaszeregowania ani współczynnik pracy, określone w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych
w podmiotach leczniczych. Sąd I instancji nie wskazał w jakim dokumencie (umowie
o pracę, aneksie do umowy o pracę, porozumieniu do umowy o pracę), określone zostały w/w elementy stosunku pracy. Konsekwencja powyższego ustalenia faktycznego jest uznanie, że wypowiedzenie zmieniające (art. 42 § 1 Kodeksu pracy) nie było wymagane.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od strony apelującej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

Na uzasadnienie swojego stanowiska powódka podniosła, że apelacja strony pozwanej jest całkowicie bezzasadna. Zwróciła uwagę na to, że głównym zarzutem strony pozwanej
w stosunku do postępowania przeprowadzonego przez Sąd I instancji jest nieprzeprowadzenie rozprawy, a tym samym pominięcie dowodu z zeznań świadków, skutkujące w ocenie pozwanej nierozpoznaniem istoty sprawy oraz poczynieniem nieprawidłowych ustaleń stanu faktycznego, z czym nie można się zgodzić.

W pierwszej kolejności powódka podkreśliła, że wbrew zarzutom strony pozwanej, Sąd I instancji nie był zobowiązany do przeprowadzenia rozprawy z uwagi na taki wniosek zawarty w odpowiedzi na pozew. Zgodnie z treścią art. 148(1) § 3 k.p.c. sprawa nie może zostać rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o wysłuchanie jej na rozprawie. W niniejszym stanie faktycznym, nie mamy
do czynienia z taką sytuacją. Strona pozwana złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy,
a nie o wysłuchanie jej na rozprawie. Ponadto strona pozwana w żadnym z pism procesowych nie zawarła nawet wniosku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze strony, zatem nie wnioskowała o jej wysłuchanie. Na marginesie należy wskazać, że zgodnie
z brzmieniem wyżej powołanego przepisu taki wniosek musi zostać złożony w pierwszym piśmie procesowym, którym w przypadku Strony pozwanej był wnioskiem o przedłużenie terminu do złożenia odpowiedzi na pozew. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż Sąd pierwszej instancji nie był związany wnioskiem strony pozwanej o przeprowadzenie rozprawy, a jego postępowanie było prawidłowe.

Kolejno, zdaniem powódki, niezasadne są wszelkie zarzuty dot. naruszenia przez Sąd I instancji art. 327(1) k.p.c. Jak wskazuje się w judykaturze: Powołanie się na naruszenie art. 327(1) § 1 k.p.c. jest usprawiedliwione tylko wówczas, gdy z uzasadnienia orzeczenia nie daje się odczytać, jaki stan faktyczny lub prawny stanowił podstawę rozstrzygnięcia,
co uniemożliwia kontrolę instancyjny. Inaczej rzecz ujmując, zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może okazać się zasadny tylko wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w art. 327(1) § 1 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli, czyli gdy treść uzasadnienia orzeczenia sądu 1 instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie (oku wywodu, który doprowadził do jego wydania (wyrok SA
w S. z 18.11.2021 r., I ACa 465/21, LEX nr 3343310). W przedmiotowej sprawie
z całą pewnością nie można postawić takiego zarzutu w stosunku do uzasadnienia sporządzonego przez Sąd pierwszej instancji. Ponadto, według judykatury naruszenie art. 327(1) z reguły nic ma wpływu na treść wyroku, gdyż uzasadnienie sporządzane jest po jego wydaniu. Zgodnie z treścią orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2001 r.: Naruszenie art. 328 § 2 (obecnie art. 327(1)) nie może być natomiast kwalifikowane jako naruszenie przepisów postępowania wpływające w istotny sposób na wynik sprawy w rozumieniu art. 398(3) § 1 (wyrok SN z 27.06.2001 r., II UKN 446/00, OSNP 2003, nr 7, poz. 182).

Za bezzasadny powódka uznała także zarzut naruszenia art. 235(2) k.p.c. i wskazała, że wbrew twierdzeniom podniesionym w apelacji przez stronę pozwaną, sąd I instancji wskazał wprost w uzasadnieniu, że pominął zgłoszone dowody z zeznań świadka i stron albowiem mając na uwadze wskazane przez stronę tezy dowodowe przeprowadzenie powyższych dowodów zmierzało do wykazania faktów bezspornych bądź nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia (s. 3 uzasadnienia).

Powódka nie podzieliła również zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z orzecznictwem art. 233 § 1 k.p.c. reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy (wartości) dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków. Nic stanowi o naruszeniu powyższego przepisu zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, czy też pominięcie przez sąd przy wyrokowaniu określonej okoliczności faktycznej, nawet jeżeli strona uważa ją za okoliczność istotną dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok SN z 22.02.2018 r., I CSK 361/17, LEX nr 2482576).

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (postanowienie SN z 23.01.2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753), a takie elementy nic zostały wskazane w apelacji Strony pozwanej.

Kolejno, w ocenie powódki, nie znajdują uzasadnienia podniesione przez stronę pozwaną w apelacji zarzuty dot. naruszenia prawa materialnego. Strona pozwana od momentu wejścia w życie nowelizacji ustawy, tj. od lipca 2022 r., dokonuje dowolnej interpretacji
i wykładni przepisów, która ma na celu uzasadnienie jej bezprawnego działania. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie ma okoliczność wcześniejszej kwalifikacji powódki do grupy zawodowej nr 7, która stanowi odpowiednik obecnej grupy 2. Takie postępowanie strony pozwanej doprowadziło do niewątpliwego pogorszenia sytuacji powódki, przy jednoczesnym pozostawieniu takiego samego zakresu obowiązków, a nawet po wejściu w życie nowelizacji ustawy rozszerzono zakres m. in.
o wdrażanie nowych pracowników oraz prowadzenie szkoleń. Podkreślić należy, iż powódce nie przedłożono wypowiedzenia zmieniającego, ani nic zawierano odrębnych porozumień
w zakresie zmiany kwoty wynagrodzenia. Pogorszenie sytuacji powódki objawia się
w obniżeniu współczynnika według którego obliczane jest jej zasadnicze wynagrodzenie. Fakt, iż nie doszło do nominalnego obniżenia wynagrodzenia powódki jest w tym wypadku irrelewantny, a taka okoliczność wynika ze wzrostu kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Celem ustawy było poprawienie sytuacji pielęgniarek poprzez wzrost obowiązującego współczynnika. Postępowanie strony pozwanej spowodowało wypaczenie sensu nowelizacji i doprowadziło do skutku odwrotnego
od zamierzonego.

Ponadto, o ówczesnym zaszeregowaniu powódki do odpowiedniej grupy zawodowej świadczy nie tylko wskazanie grupy w zgłoszeniu do Narodowego Funduszu Zdrowia, ale również zaszeregowanie powódki do kategorii XVII wg załącznika nr 1 do Regulaminu wynagradzania obowiązującego u Strony pozwanej przed zmianą ustawy w lipcu 2022 roku.

Powódka przed dniem lipcem 2022 r. była zaszeregowana do XVII kategorii, którą stanowiły: „specjalistka pielęgniarka posiadająca tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia” lub „specjalistka pielęgniarka posiadająca tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat pielęgniarstwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia”.

Powyższe, zdaniem powódki, w sposób jednoznaczny ukazuje, jakiego wykształcenia pracodawca wymagał od niej przed lipcem 2022 r.

Sąd zważył co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd przyjmuje w całości ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i przyjmuje je za własne za wyjątkiem drobnych błędów, które można też uznać za oczywiste omyłki pisarskie podlegające sprostowaniu a to w części uzasadnienia, w której znalazło się stwierdzenie, że „ aneksem z dnia 25.07.2023 r. zaproponowano powódce z datą wsteczną począwszy od dnia lipca 2022 r. wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 6 474 zł” a powinno być „ z datą wsteczną począwszy od lipca 2023 r.” i w części, w której znalazło się stwierdzenie, że „ Wynagrodzenie powódki pozwany pracodawca naliczał i wypłacał w oparciu o wynagrodzenie zasadnicze wynoszące za czerwiec 2022 roku- 4 777,00 zł brutto” a powinno być „ 5 478,00 zł brutto”. Stwierdzenie powyższych okoliczności nie wymagało uzupełnienia postępowania dowodowego.

W sytuacji gdy sąd drugiej instancji nie uzupełnia postępowania dowodowego ani po rozważeniu zarzutów apelacyjnych nie znajduje podstaw do zakwestionowania oceny dowodów i ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia sądu pierwszej instancji, może ograniczyć się do sformułowania, że ustalenia te uznaje za własne, tj. czyni je podstawą również swojego rozstrzygnięcia (por. wyroki SN: z 27.04.2010 r., II PK 312/09, LEX nr 602700; z 17.07.2009 r., IV CSK 110/09, LEX nr 518138; z 24.09.2008 r., II CSK 119/08, LEX nr 470011).

Odnosząc się do zarzutów dotyczących ustalenia stanu faktycznego należy stwierdzić co następuje: Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił przy ocenie dowodów zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. W takim wypadku podważona skutecznie może być przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów, a także będące jej konsekwencją ustalenie stanu faktycznego i jego subsumowanie pod określony przepis prawa. To natomiast, że określone dowody ocenione zostały niezgodnie z intencją strony skarżącej, nie oznacza jeszcze, iż Sąd dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Dla należytego umotywowania swojego stanowiska strona apelująca powinna wykazać, jakich to konkretnych uchybień w ocenie dowodów dopuścił się Sąd I instancji, to jest - czy i w jakim zakresie ocena ta jest niezgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzą lub doświadczeniem życiowym, względnie - czy jest ona niepełna ( por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 sierpnia 2024 r.III AUa 952/22).

Odnosząc się do zarzutu nierozpoznania istoty sprawy, poprzez pominięcie dowodów z przesłuchania świadków zawnioskowanych w odpowiedzi na pozew w pkt. 3 lit a- c, należy stwierdzić, że nie zasługiwał on na uwzględnienie, gdyż wnioski te dotyczyły okoliczności bezspornych w sprawie. Okoliczność, iż na stanowisku „ pielęgniarka specjalista” w Szpitalu Publicznym im (...) w K. zatrudnione są także pielęgniarki o niższym wykształceniu niż powódka, nie jest okolicznością kwestionowaną przez powódkę. Strona pozwana wykazała także poprzez załączony do odpowiedzi na pozew wykaz pielęgniarek, iż na zajmowanym przez powódkę stanowisku pracują także pielęgniarki nie legitymujące się wykształceniem wyższym i specjalizacją. Co prawda Sąd Rejonowy istotnie pominął w postanowieniu z 24 kwietnia 2024 r. podstawę prawną, która jest wymagana zgodnie z art. 235 ² § 1 k.p.c., ale nie jest to okoliczność rzutująca na ważność postępowania czy prawidłowość rozstrzygnięcia. Nadto Sąd nie naruszył art. 148 ¹ k.p.c. rozpoznając sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdyż strony nie złożyły wniosku o wysłuchanie na rozprawie a wobec faktu, iż wniosek o przesłuchanie świadków został pominięty, rozprawa nie była konieczna. Zgodnie z § 3 przepisu art. 148 ¹ k.p.c. (wprowadzonego nowelizacją z 9.03.2023 r.) zniesione zostały bariery związane z możliwością wydawania orzeczeń na posiedzeniu niejawnym. Zatem sytuacja gdy strona wnosi o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność nie z uwagi na wolę przeprowadzenia rozprawy ale z uwagi na to, aby uniknąć negatywnych następstw, jakie ustawa wiąże z jej niestawiennictwem, sam w sobie już nie powoduje konieczności wyznaczenia rozprawy. Przepis precyzuje przesłanki uniemożliwiające rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym i takie w niniejszej sprawie nie zaistniały.

Odnosząc się do zarzutów w zakresie stanu faktycznego, które Sąd uznał za bezsporny należy zauważyć, że w piśmie z 7 kwietnia 2023 r.( k. 20 akt) NFZ potwierdził, iż w lipcu 2021 r. pracodawca zakwalifikował powódkę do grupy zawodowej „pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa objętej współczynnikiem pracy 1,06 w wymiarze 1 etatu.” Zarzut wskazany w pkt. 9 b i 9 e apelacji odnosi się do kwestii prawnej a nie to stanu faktycznego, bowiem strona apelująca zmierza do wykazania, iż współczynnik pracy powódki, który bezspornie do lipca 2022 r. kształtował się na poziomie 1,06, nie był podobnie jak grupa zaszeregowania elementem łączącego strony stosunku pracy.

Zasadniczo jednak spór sprowadzał się nie do ustalenia stanu faktycznego ale do oceny prawidłowości zastosowania prawa materialnego - art. 3 oraz 5a stawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2139 z późn. zm.) oraz art. 42 k.p. – tzn. wyjaśnienia kwestii czy w świetle obowiązujących przepisów pozwany prawidłowo zakwalifikował powódkę do piątej zamiast drugiej grupy zawodowej, a co za tym idzie stwierdzenia czy zachodziła konieczność wyrównania należnego jej wynagrodzenia począwszy od lipca 2022 r.

Okolicznością bezsporną w niniejszym postępowaniu było to, iż powódka na stanowisku „pielęgniarka specjalista” zatrudniona pozostaje od dnia 1 stycznia 2010 roku. Od dnia 4 sierpnia 2015 r. zmieniono powódce wynagrodzenie na XVII kategorię zaszeregowania ( akta osobowe cz. B-karta 87). Następnie aneksem z dnia 30 sierpnia 2022 r. zaproponowano powódce podwyżkę wynagrodzenia zasadniczego od dnia 1 lipca 2022 r. z kwoty 5 478,00 zł brutto do kwoty 5 776,00 zł brutto, z jednoczesnym określeniem, że stanowisko pracy, które zajmuje powódka zostało zaszeregowane do 5 grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku . Powódka odmówiła jego przyjęcia, podobnie jak odmówiła przyjęcia aneksu z dnia 25 lipca 2023 roku, co nie zmienia faktu, iż w okresie od lipca 2022 roku do czerwca 2023 roku było jej wypłacane wynagrodzenie w kwocie 5 776 zł a w okresie od lipca 2023 roku do września 2023 roku w wysokości 6 474 zł, czyli według zaszeregowania do 5 grupy zawodowej. Faktycznie zatem strona pozwana zmieniła na niekorzyść powódki stawkę zaszeregowania. Strony pozostają w sporze co do tego czy strona pozwana była uprawniona do jednostronnej czynności zmiany stawki zaszeregowania. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie ocenę Sądu Rejonowego, iż takie postępowanie strony pozwanej doprowadziło do niewątpliwego pogorszenia sytuacji powódki i wymagało wypowiedzenia zmieniającego w oparciu o art. 42 k.p. Faktem jest, iż wynagrodzenie powódki od lipca 2022 roku nominalnie nie zmalało, jednak nie oznacza to, iż nie doszło do pogorszenia warunków płacy powódki. Wysokość wynagrodzenia powódki jest bowiem istotowo związana ze stawką zaszeregowania i powinna wzrosnąć zgodnie z zaszeregowaniem przysługującym jej przed lipcem 2022 r. Nie zmienia tego fakt, iż obowiązek określenia w umowie o pracę, do której grupy zawodowej jest zaliczone stanowisko zajmowane przez pracownika, obowiązuje od dnia 1 lipca 2022 r. Reasumując od lipca 2022 roku wynagrodzenie powódki powinno być podniesione i zgodne ze zmienioną tabelą, stanowiącą załącznik do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według treści obowiązującej od 1 lipca 2022 r. - w ramach drugiej grupy zawodowej, tymczasem powódka otrzymała w tych miesiącach wynagrodzenie niższe - bez uwzględnienia przez pracodawcę korzystnych dla nich zmian ustawowych. Wprowadzenie niekorzystnych zmian warunków wynagradzania wymaga, zgodnie z 42 k.p. dokonania wypowiedzenia zmieniającego lub porozumienia stron stosunku pracy. Wobec tego, gdy pracodawca chce zmienić grupę zszeregowania pracownika, która rzutuje na zmianę (zwłaszcza na niekorzyść) należnego mu wynagrodzenia bezwzględnie wymagane jest zachowania procedury wynikającej z art. 42 § 1 i 2 k.p.

Niezależnie od tego Sąd rozpoznający złożony środek odwoławczy nie zgadza się z twierdzeniami apelacji, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należało przyjąć, że prawidłowa była kwalifikacja powódki we wskazanym okresie do piątej grupy zawodowej ze współczynnikiem 1,02.

Pozwany utrzymywał, że kwalifikacja powódki do piątej grupy kwalifikacji załącznika do ustawy zamiast do grupy drugiej wynikała z nowelizacji przepisów ustawy i załącznika do ustawy, a konkretnie posłużenia się w znowelizowanych przepisach stwierdzeniem "wymaganego" wykształcenia, a nie wykształcenia "posiadanego", jak było uprzednio - jako podstawowego czynnika dla zaszeregowania pielęgniarki pod dana grupę z przypisanym współczynnikiem pracy. Przy tym - jak podkreślał skarżący - wykształcenie wymagane należy interpretować zgodnie z regulacjami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U. Nr 151, poz. 896 z późn. zm.).W ocenie strony apelującej powyższe, przy założeniu racjonalności ustawodawcy, prowadzi do oczywistej konkluzji, iż przy ustalaniu współczynników należy brać pod uwagę kwalifikacje, których wymagają przepisy powszechnie obowiązujące lub pracodawca. Zgodnie zaś z ww. rozporządzeniem pkt I ppkt 36 załącznika kwalifikacjami wymaganymi, niezbędnymi dla zajmowania stanowiska pielęgniarki nie jest posiadanie tytułu magistra pielęgniarstwa i specjalizacji. Wobec powyższego, od lipca 2022 r. należało, w opinii strony pozwanej wysokość wynagrodzeń dostosować do kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku.

Z twierdzeniem tym nie można się zgodzić. Podnieść należy, że brzmienie cytowanej ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych obowiązujące od 1 lipca 2022 r. nie zmieniło zasady powiązania współczynnika pracy z kwalifikacjami wymaganymi (a nie posiadanymi) na danym stanowisku. Błędnym jest więc twierdzenie skarżącego, iż nowelizacja nie miała charakteru wyłącznie porządkującego lecz stricte - kształtujący i zmieniający dotychczasowe zapisy. Bezwzględnie bowiem od chwili wejścia w życie powołanej ustawy, tj. od 16 sierpnia 2017 r. załącznik do ustawy obejmował tabelę, której tytuł niezmiennie brzmiał "Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku". Ustawodawca zatem od samego początku zakładał, że z danym współczynnikiem pracy są związane kwalifikacje wymagane, a nie posiadane na danym stanowisku. Powyższe znajdowało potwierdzenie również w treści uzasadnienia rządowego projektu ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych, w którym podkreślono, że zgodnie z projektem ustawy wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego przysługującego pracownikom wykonującym zawód medyczny, zatrudnionym na poszczególnych kategoriach stanowisk pracy będzie uzależniona od poziomu wykształcenia wymaganego na stanowisku pracy, na którym zatrudniony jest dany pracownik (wykształcenie na poziomie wyższym, średnim, posiadanie specjalizacji) i powyższa zasadę wprost odniesiono do treści art. 78 § 1 k.p., w myśl którego wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Odmienna interpretacja nie wynika również z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (druk nr (...)), który w toku procesu legislacyjnego przybrał postać ustawy z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw.

W konsekwencji, skoro brzmienie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych obowiązujące od 1 lipca 2022 r. nie zmieniło zasady powiązania współczynnika pracy z kwalifikacjami wymaganymi (a nie posiadanymi) na danym stanowisku, to argumentacja strony pozwanej uzasadniająca kwalifikacje powodów do innej grupy zawodowej, z tego właśnie powodu, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Należy zatem uznać, że strona pozwana do lipca 2022 roku w sposób korzystniejszy niż przewidywały to przepisy, kształtowała wynagrodzenie powódki, mając na uwadze nie tylko kwalifikacje wymagane na danym stanowisku, ale faktycznie przez nią posiadane. Zgodnie z art. 78 § 1 k.p. wynagrodzenie za pracę powinno odpowiadać w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu. Wyżej cytowana ustawa przewiduje minimalne wynagrodzenia zasadnicze poszczególnych grup zawodowych, co nie wyklucza możliwości przyjęcia przez pracodawcę korzystniejszego rozwiązania w konkretnym wypadku.

Sąd Okręgowy oczywiście nie neguje kompetencji pracodawcy do wskazania wymagań formalnych dla konkretnego stanowiska pracy (z uwzględnieniem oczywiście minimum zakreślonym w rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami), nie należy jednak pomijać, iż w świetle okoliczności faktycznych apelant sam tak te standardy wyznaczał, skoro klasyfikował powódkę przed lipcem 2022 r.do XVII kategorię zaszeregowania, która obejmowała pielęgniarki z wyższym wykształceniem i specjalizacją. Na gruncie rozpoznawanej sprawy należy zauważyć, że faktyczna zmiana wyłącznie warunków płacy, bez zmiany warunków pracy powódki była determinowana nie zmianą przepisów, lecz arbitralnym działaniem pozwanego, który mając na uwadze jedynie potrzebę dokonania oszczędności, działał z pominięciem zasad kształtujących indywidualne stosunki pracy, które sam dotychczas stosował i respektował.

Mając na względzie powyższe podkreślenia wymaga, że zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego tj. punktu 1 ppkt 32 załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na całkowitym pominięciu (niezastosowaniu) i w konsekwencji przyjęcie, iż pracodawca arbitralnie określa sposób przyporządkowania pielęgniarek do grup zawodowych podczas gdy rozporządzenie określa minimalne kwalifikacje niezbędne do zajmowania stanowiska pielęgniarki i nie wymaga bezwzględnie wykształcenia wyższego na zajmowanym przez powodów stanowisku oraz art. 3 oraz 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz załącznika do ustawy poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, iż minimalne wynagrodzenie określone ustawa powiązane jest z posiadanym wykształceniem i pracodawca "arbitralnie" nie uznaje kwalifikacji zawodowych powodów, podczas gdy zmiana ustawy od 1 lipca 2022 r. powiązała już wprost współczynniki pracy poszczególnych grup zawodowych z wymaganym wykształceniem, nie jest zasadny.

Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia wniesionego środka odwoławczego - co do merytorycznej części rozstrzygnięcia Sądu I instancji - Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r.