Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agata Micorek

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2024 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. K.

przeciwko Zespołowi (...) w S.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji strony pozwanej Zespołu (...) w S.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 13 listopada 2023 r. sygn. akt IV P 848/22/N

I.  Oddala apelację.

II.  Zasądza od Zespołu (...) w S. na rzecz E. K. kwotę 120 ( sto dwadzieścia ) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spłacie świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VII Pa 11/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 maja 2024 r.

Wyrokiem z 13 listopada 2023 r., wydanym w sprawie IV P 848/22/N, Sąd Rejonowy dla Krakowa-Nowej Huty IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa E. K. przeciwko Zespołowi (...) w S. o przywrócenie do pracy, przywrócił powódkę E. K. do pracy u strony pozwanej – w Zespole (...) w S. na poprzednich warunkach pracy i płacy (pkt I), zasądził od strony pozwanej Zespołu (...) w S. na rzecz powódki E. K. kwotę 180 zł wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II), nakazał ściągnąć od strony pozwanej Zespołu (...) w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie kwotę 915 zł tytułem opłaty od pozwu, od ponoszenia której powódka była ustawowo zwolniona.

Za bezsporne Sąd Rejonowy przyjął, że Zespół (...) w S. jest samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej.

E. K. jest zatrudniona w Zakładzie (...) w S. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku położnej specjalistki. W dniu 5 lipca 2022 r. uzyskała tytuł magistra pielęgniarstwa. W dniu 28 marca 2022 r. złożyła egzamin specjalizacyjny, uzyskując uprawnienia pielęgniarki specjalistki w dziedzinie pielęgniarstwa (...). Do dnia 30 czerwca 2022 r. otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 4 190 złotych, przy uwzględnieniu współczynnika pracy na poziomie 0,81, przypisanego do pozycji 8 załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Do tej grupy zgodnie z obowiązującym wówczas brzmieniem załącznika do ustawy zaliczano pielęgniarki albo położne, które uzyskały tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, albo pielęgniarki z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa albo położne z tytułem zawodowym licencjat albo magister położnictwa.

Wejście w życie ustawy z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, spowodowało zmianę załącznika, w którym określone zostały grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, jak również zmieniona została wysokość współczynnika pracy przypisanego do danej grupy zawodowej. W szczególności brak było analogicznego, jak we wcześniejszym rozporządzeniu zapisu dotyczącego zaszeregowania pielęgniarek i położonych posiadających wyższe wykształcenie.

Pismem z dnia 6 października 2022 r. dyrektor szpitala powiadomił działający przy placówce związek zawodowy o zamiarze wypowiedzenia zatrudnionym pielęgniarkom i położnym warunków pracy i płacy.

W dniu 2 listopada 2022 r. E. K. otrzymała od strony pozwanej wypowiedzenie warunków umowy o pracę w zakresie pracy i płacy z zachowaniem trzymiesięcznego okresy wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia zostały jej zaproponowane nowe warunki pracy i płacy, w szczególności – wprowadzono zapis o treści: „Pracownika jako zatrudnionego na stanowisku pielęgniarka specjalistka zaliczono do 5 grupy zawodowej zgodnie z kwalifikacjami wymaganymi na tym stanowisku”. Nowe wynagrodzenie zasadnicze ustalone zostało na kwotę 5 780 zł brutto. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano obowiązek ustawowy określony w art. 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r., wynikający z nowelizacji z dnia 26 maja 2022 r., w związku z przypisaniem do grupy zawodowej określonej w załączniku z uwzględnieniem kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku.

Zarządzeniem nr (...) Dyrektora Zespołu (...) w S. z dnia 19 lipca 2022 r., wobec niewyrażenia zgody przez organizacje związkowe na zawarcie porozumienia w przedmiocie ustalenia sposobu podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego na dzień 1 lipca 2022 r. ustalone zostało m.in., iż od dnia 1 lipca 2022 r. najniższe wynagrodzenie zasadnicze pracowników wykonujących zawód medyczny ustalane będzie jako iloczyn współczynnika pracy określonego w tabeli stanowiącej załącznik numer 1 do zarządzenia i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w 2021 r. Ustalony sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego stanowił realizację postanowień zawartych w znowelizowanej ustawie z dnia 8 czerwca 2017 r. z uwzględnieniem kwalifikacji na zajmowanym stanowisku oraz rodzaju wykonywanej pracy. Tabela współczynników pracy stanowiła odzwierciedlenie tabeli zawartej w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. Aneksem numer (...) z dnia 26 sierpnia 2022 r. do zarządzenia nr (...) wprowadzone zostały zmiany w zakresie uznania kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku pracy z uwzględnieniem m.in. rodzaju wykonywanej pracy oraz zakresu wykonywanych zadań. Zmiana polegała na uzupełnieniu załącznika o kolumnę 3. Dodany również został załącznik numer 3 w zakresie ustalenia współczynników pracy dla zastępcy pielęgniarki/położnej oddziałowej/koordynującej i pielęgniarki/położnej zabiegowej. Do grupy zawodowej pod pozycją 5 zakwalifikowane zostały stanowiska pracy pielęgniarki/położnej ze specjalizacją (pielęgniarka/położna specjalistka) – ze współczynnikiem 1,02. Do grupy zawodowej pod pozycją 2 zakwalifikowane zostały stanowiska farmaceuty, fizjoterapeuty, diagnosty laboratoryjnego, psychologa klinicznego, a także innych pracowników medycznych wymagający wyższego wykształcenia na poziomie magisterskim i specjalizacji. W tym przypadku współczynnik wynosił 1,29.

W dniu 29 listopada 2022 r. między Zespołem (...) w S. a Zakładowymi Organizacjami Związkowymi działającymi przy stronie pozwanej zawarte zostało porozumienie, na mocy którego m.in. na okres od 1 grudnia 2022 r. do 30 czerwca 2023 r. wprowadzony został dodatek do wynagrodzenia za posiadany tytuł zawodowy mgr pielęgniarstwa lub położnictwa w wysokości 200 zł brutto. Zmieniona została również tabela współczynników pracy i obowiązującego minimalnego wynagrodzenia zasadniczego, w ten sposób, że została dodana kolejna kolumna, w której określone zostało wynagrodzenie zasadnicze, dodane zostały także nowe grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku. Pozycja 2 oraz 5 – pozostały bez zmian.

W dniu 2 grudnia 2022 r. zawarte zostało kolejne porozumienie w zakresie wprowadzenia zmian do Regulaminu Wynagradzania Zespołu (...) w S.. Aneks nr (...) z dnia 1 grudnia 2022 r. do Regulaminu Wynagradzania Zespołu (...) w S. powielał rozwiązania przyjęte w porozumieniu z dnia 29 listopada 2022 r. Dwie organizacje związkowe odmówiły podpisania zaproponowanych zmian wynagrodzeń.

Jako, że okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawały poza sporem – na zasadzie art. 2352 § 1 pkt 2 k.p.c. – Sąd Rejonowy pominął zgłoszone przez strony dowody.

Sąd Rejonowy zważył, że w dniu 29 czerwca 2022 roku weszła w życie ustawa z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, która znowelizowała część postanowień ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Z tym dniem zmieniony został również załącznik, który wskazywał grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, jak również określał współczynnik pracy przyporządkowany do określonych grup zawodowych. Już na tym etapie warto wspomnieć, iż powódka przed dniem 30 czerwca 2022 roku była przypisana do pozycji 8, przy uwzględnieniu współczynnika pracy na poziomie 0,81. Do tej grupy zaliczane były pielęgniarki albo położne, która uzyskały tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, albo pielęgniarki z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa albo położne z tytułem zawodowym licencjat albo magister położnictwa.

Przepis art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r.stanowi, iż do dnia 1 lipca 2022 roku podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze (ust. 1). Od dnia 2 lipca 2022 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone w sposób określony w ust. 1 na dzień 1 lipca 2022 roku (ust. 4).

Z kolei art. 50 ust. 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej przewiduje konieczność dokonania w drodze rozporządzenia określenia kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorą, kierując się bezpieczeństwem pacjentów oraz potrzebą zapewnienia efektywności zatrudnienia. Takie szczegółowe regulacje zawierało rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami. Dla pracownika zatrudnionego na stanowisku specjalista położna (L.p. 33) wymagany jest:

- tytuł magistra na kierunku położnictwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia oraz 2 lata pracy w zawodzie;

- tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat położnictwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie położna i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia oraz 2 lata pracy w zawodzie;

- licencjat położnictwa i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania oraz 3 lata pracy w zawodzie;

- średnie wykształcenie medyczne w zawodzie położna i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania oraz 2 lata pracy w zawodzie.

Sad Rejonowy wskazał także, że ustawodawca wprowadził również nowy załącznik dotyczący określania współczynnika pracy dla określonej grupy zawodowej.

Do grupy 2 ze współczynnikiem pracy określonym na 1,29 zostały przypisane grupy zawodowe: farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, psycholog kliniczny, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1, 3 i 4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim i specjalizacją, pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia.

Do grupy 5 ze współczynnikiem pracy określonym na 1,02 zostały przypisane grupy zawodowe: farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, pielęgniarka, położna, technik elektroradiolog, psycholog, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1 - 4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją.

Jednocześnie zgodnie z art. 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku od dnia 1 lipca 2022 r. w umowie o pracę pracowników wykonujących zawód medyczny lub pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, wskazuje się, do której grupy zawodowej określonej w załączniku do ustawy jest zaliczone zajmowane przez pracownika stanowisko pracy. Zgodzić się wiec należy ze stroną pozwaną, iż przepis ten nakładał na nią obowiązek określenia do której grupy zawodowej zostało zaliczone zajmowane przez powódkę stanowisko. Co wymaga jednak podkreślenia – strona pozwana nie była uprawniona do dokonania tego określenia w sposób dowolny.

Sad I instancji wskazał, że w dniu 2 listopada 2022 r. strona pozwana dokonała wypowiedzenia łączącej ją z powódką umowy o pracę w zakresie warunków pracy i płacy. Jak twierdziła wypowiedzenie to było konieczne z powodu objęcia powódki procedurą podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego, które wynikało z nowego brzmienia ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. Sąd wskazał, iż kwestie wypowiedzenia zmieniającego reguluje art. 42 k.p., w szczególności nakazuje on stosować odpowiednio przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę (§ 1). Uważa się je za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki (§ 2). Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że do wypowiedzenia zmieniającego zastosowanie znajdzie art. 30 k.p. Wypowiedzenie warunków pracy i płacy powinno więc być dokonane na piśmie i winno zawierać przyczynę dokonanego wypowiedzenia, a przyczyna ta powinna być konkretna i rzeczywista (art. 30 § 3 i § 4 k.p.).

Sąd Rejonowy wskazał, że w niniejszej sprawie jako przyczynę wypowiedzenia warunków umowy o pracę, wskazano obowiązek ustawowy określony w art. 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r., wynikający z nowelizacji z dnia 26 maja 2022 r., w związku z przypisaniem do grupy zawodowej określonej w załączniku do ustawy z uwzględnieniem kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku. Z formalnego punktu widzenia pracodawca uczynił więc zadość ustawowym wymogom. Przyczyna stanowiąca podstawę działania pracodawcy została bowiem określona – pracodawca wskazał, iż wypowiedzenie zmieniające następuję z powodu zmiany ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. i konieczności ustalenia nowego wynagrodzenia zasadniczego. Pozwany jednak w żadnym miejscu owego wypowiedzenia nie wskazał jakie były powody zaszeregowania powódki do konkretnej grupy (tj. do grupy zawodowej 5, a nie do grupy zawodowej 2 z wyższym współczynnikiem pracy). Istotnie strona pozwana była zobowiązana do określenia grupy zawodowej, do której zaszeregowane zostało zajmowane przez pracownika stanowisko, ale w takiej sytuacji, kiedy realnie – sytuacja zawodowa pracownika się pogorszyła – strona pozwana powinna wskazać, jakimi przesłankami kierowała się przypisując stanowisko zajmowane przez powódkę do konkretnej kategorii.

Po upływie okresu wypowiedzenia, powódka jako położna specjalistka (które to stanowisko objęła jeszcze przed wejściem w życie ustawy) była zakwalifikowana do 5 grupy zawodowej, z wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 5 780 złotych brutto. Dodatkowo otrzymała dodatek za wyższe wykształcenie w wysokości 200 złotych brutto.

Zdaniem Sądu I instancji wątpliwości nie budzi fakt, że treść znowelizowanej ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. może powodować trudności interpretacyjne. Zdaniem Sądu nie może jednak dochodzić do sytuacji, że pracodawca kształtuje wynagrodzenie opierając się na minimalnych wymaganiach na danym stanowisku. Mając na uwadze zarówno wykładnie językową, jak i celowościową Sąd I instancji wskazał, że ustawa ta przewiduje wypłacanie wynagrodzeń pracownikom według posiadanych przez nich kwalifikacji, a nie według kwalifikacji określonych przez pracodawcę na danym stanowisku. Takie rozumienie przepisu wypaczałoby sens wprowadzenia ustawy, skoro kształtowałoby sytuację pracowników gorzej niż przed wprowadzoną nowelizacją. Brak jest jakichkolwiek podstaw do zaaprobowania zachowania strony pozwanej, która w sposób dowolny ustaliła wynagrodzenie pracowników – wskazując – jak można by wnioskować, iż na zajmowanych przez nich stanowiskach wymagane są wyłącznie niższe kwalifikacje, niż posiadane przez powódkę, bowiem wystarczające jest posiadanie studiów licencjackich. Powódka posiada wyższe wykształcenie oraz konkretną specjalizację – spełnia więc przesłanki do zaszeregowania jej zarówno w grupie zawodowej 2 (pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia), jak i 5 (pielęgniarka, położna z wyższym wykształceniem magisterskim albo z wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją). Przed nowelizacją powódka była zakwalifikowana do grupy zawodowej 8 (pielęgniarka albo położna, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, albo pielęgniarka z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem zawodowym licencjat albo magister położnictwa). Pracując na stanowisku pielęgniarki specjalistki posiadała zatem zarówno specjalizację, jak i tytuł zawodowy magistra, a zatem kwalifikacje, które zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami, były również – między innymi – wymagane na tym właśnie stanowisku.

Wobec więc powyższego, zdaniem Sądu Rejonowego działanie strony pozwanej było nieuprawnione. W sposób dowolny zakwalifikowała powódkę do grupy zawodowej o niższym współczynniku pracy, nie wskazując na żadne realne powody które uzasadniałby takie działanie.

Sąd I instancji zauważył także, iż powszechnie w doktrynie przyjmuje się, że wypowiedzenie zmieniające dotyczy tylko pogorszenia warunków umowy dla pracownika, w odniesieniu do ich polepszenia – nie jest konieczne dokonywanie wypowiedzenia warunków (np. podwyżki wynagrodzenia), przyjmuje się bowiem domniemaną zgodę pracownika. Wskazuje to wprost, że skoro strona pozwana wypowiedziała warunki pracy i płacy to sytuacja powódek pogorszyła się w stosunku do tej, w której znajdowały się one uprzednio. To zaś kłóci się z celem nowelizacji z dnia 8 czerwca 2017 r., która miała polepszać sytuację osób pracujących w zawodach medycznych, a nie ją pogarszać i powodować zaszeregowanie pracowników do niższych grup zawodowych. Powyższe uzasadnia twierdzenie, iż pracodawca nie może od dnia 1 lipca 2022 r., dowolnie zmieniać wymaganych kwalifikacji tylko po to, by płacić pracownikom medycznym mniej.

Mając zatem na uwadze treść art. 45 § 1 k.p., a także fakt, że okres wypowiedzenia zmieniającego już upłynął, Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku przywrócił powódkę do pracy u strony pozwanej – Zespole (...) w S. na poprzednich warunkach pracy i płacy.

W punkcie II wyroku Sąd I instancji orzekł o kosztach procesu, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd przyznał na rzecz powódki kwotę 180 zł, stanowiącą wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone w oparciu o § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Od przyznanych należności zasądzono odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego w oparciu o art. 98 § 11 k.p.c., zgodnie z którym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Z kolei w punkcie III wyroku na zasadzie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2023, poz. 1144 – tekst jednolity, zwana dalej u.k.s.c.) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Sad Rejonowy nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie łącznie kwotę 915 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy (art. 96 ust. 1 pkt 4. Jej ustalono jako 5% wartości przedmiotu sporu wynoszącej 18 295 zł (arg. z art. 13 ust. 2 u.k.s.c).

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana, zaskarżając go w całości. Skarżonemu wyrokowi na podstawie art. 368 § 1 pkt 2 k.p.c. zarzuciła:

1) Naruszenie przepisów prawa procesowego mogące mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) naruszenie art. 227 k.p.c. oraz 232 k.p.c. w zw. z art. 205 ^{( 12)} § 1 k.p.c. poprzez całkowite pominięcie przez Sąd dowodów zgłoszonych przez strony, zatem zarówno dowodów z dokumentów na okoliczność faktów z nich wynikających, jak również z zeznań świadków J. P. - Kierownika (...) oraz E. N. - Zastępcy Dyrektora ds. (...) w pozwanym zakładzie pracy na okoliczność tożsamości zakresu czynności powódki i innych położnych zatrudnionych w Oddziale (...), a także kwalifikacji wymaganych na stanowisku pracy zajmowanym przez powódkę, w sytuacji gdy wnioski dowodowe dotyczyły okoliczności spornych oraz istotnych w sprawie - co ostatecznie skutkowało: nieprawidłowościami na etapie zebrania materiału dowodowego, brakiem jego wszechstronnego rozważenia przez Sąd oraz brakiem poczynienia prawidłowych i niezbędnych ustaleń faktycznych w sprawie, a w konsekwencji brakiem rozstrzygnięcia istoty sprawy,

b) naruszenie art. 224 § 1 i § 3 k.p.c. oraz art. 379 pkt 5) k.p.c. poprzez pominięcie przez Sąd postępowania dowodowego oraz uniemożliwienie stronom zabrania głosu na piśmie, co pozbawiło pozwanego możliwości obrony swych praw w toku postępowania,

c) naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. polegające na niedokonaniu przez Sąd oceny całokształtu materiału dowodowego zgłoszonego w postępowaniu i jego wszechstronnego rozważenia, a w wyniku tego:

- błąd w ustaleniach faktycznych w postaci przyjęcia, że pozwany w przebiegu procedury zmiany umowy o pracę powódki (porozumienie, wypowiedzenie zmieniające) nie wskazał jakie były powody zaszeregowania do 5 grupy zawodowej wynikającej z załącznika do ustawy dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz bezzasadne uznanie za dowolne zakwalifikowanie powódki przez pozwanego do 5 grupy zawodowej wynikającej z ww. załącznika do ustawy,

- nieuprawnione przyjęcie, że pozwany nieprawidłowo przeprowadził kwalifikację powódki do 5 grupy zawodowej wynikającej z Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych po jej nowelizacji z dnia 26 maja 2022 r., w tym błędne przyjęcie, że pozwany pracodawca w ramach szeregowania do ww. grupy zawodowej zgodnie z ustawą zobowiązany był wziąć pod uwagę kwalifikacje posiadane przez Powódkę oraz to, że nie mógł kształtować wynagrodzenia jej w oparciu o minimalne wymagania na zajmowanym przez nią stanowisku pracy- położna specjalistka,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż kwalifikacja powódki do 5 grupy zawodowej (niższej od oczekiwań powódki) odbyła się tylko po to by płacić jej mniejsze wynagrodzenie,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że pozwany pogorszył sytuację pracowniczą powódki;

- brak istotnych ustaleń faktycznych w sprawie dotyczących kwalifikacji wymaganych od powódki pod kątem zajmowanego stanowiska pracy (położna specjalistka) oraz tożsamości zakresu czynności powódki i innych położnych zatrudnionych w Oddziale (...), w tym nie posiadających tytułu magistra położnictwa, d) naruszenie art. 327 ^{( 1)} § 1 k.p.c. poprzez niewskazanie w pisemnym uzasadnieniu wyroku faktów i dowodów, które legły u podstaw przyjęcia przez Sąd okoliczności:

- dla których - zdaniem Sądu - pracodawca nic może kształtować wynagrodzenia według minimalnych wymagań na stanowisku pracy;

- dla których - zdaniem Sądu - ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych przewiduje wypłacanie wynagrodzeń według kwalifikacji posiadanych przez pracowników,

- dla których - zdaniem Sądu - kwalifikacja do 5 grupy zawodowej odbyła się dowolnie oraz tylko po to by powódce wypłacać niższe wynagrodzenie

Jak również z uwagi na zupełny brak uzasadnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

2) Naruszenie prawa materialnego tj.:

a) art. 45 § 1 Kodeksu pracy poprzez niewłaściwe jego zastosowanie na skutek subsumpcji nieprawidłowych ustaleń faktycznych do ww. normy prawa materialnego,

b) art. 1 oraz 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz załącznika do ustawy poprzez ich niewłaściwą wykładnię oraz uznanie, że środkiem realizacji ustawy są kwalifikacje posiadane przez pracowników, a nie wymagane na stanowiskach pracy, a przez to bezpodstawne przyjęcie możliwości kształtowania najniższego wynagrodzenia z pominięciem rodzaju wykonywanej pracy przez pracowników,

c) art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych poprzez ich pominięcie w ramach rozstrzygnięcia sprawy,

d) art. 18 ^3c Kodeksu pracy w zw. z art. 5 Kodeksu pracy poprzez ich niezastosowanie przy rozstrzygnięciu przedmiotowego stanu faktycznego, gdzie zgodnie z powyższym przepisem (art. 18 ^3c k.p.) pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości, podczas gdy na mocy art. 5 k.p. zasada równego traktowania pracowników pod względem wynagrodzenia podlegają zastosowaniu również na gruncie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Wskazując powyższe zarzuty, na podst. art. 386 § 1 k.p.c. strona pozwana wniosła o:

1. zmianę wyroku, poprzez oddalenie powództwa w całości, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

2. zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego koszów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje wedle norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strony pozwanej, powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego w całości od pozwanego na rzecz powódki, na zasadzie norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że nie zgadza się ze stanowiskiem apelującego, w całości podtrzymując stanowisko wyrażane na etapie postępowania I instancji. W pełni przekonywające pozostaje wyrzeczone przez Sąd stanowisko, aprobujące w istocie żądania powództwa.

Powódka wskazała, że z całą pewnością nie może być mowy o zasadności zarzutu związanego z ewentualną nieważnością postępowania, opartą na normie art. 379 pkt 5 k.p.c., bowiem w całym postępowaniu jurysdykcyjnym strony miały możliwość aktywnego działania, zaś Sąd meriti uprzedził o możliwości zamknięcia rozprawy na posiedzeniu niejawnym i wydaniu wyroku poza rozprawą.

Wbrew twierdzeniom pozwanego, nie można wskazać, przez kogo i jakie miałyby być wymagane kwalifikacje personelu medycznego. Ustawa bowiem tego nie precyzuje. Powoływanie rozporządzenia mają wyłącznie walor pomocniczy, bowiem Ustawa nie odsyła do żadnego aktu normatywnego, tak ustawy, czy rozporządzenia, z którego miałby wynika zakres powyższego wymogu.

Nie trafny pozostaje w świetle orzecznictwa także pogląd pozwanego, o równym traktowaniu w zakresie wykonywanej tożsamej pracy przez wszystkie położne zespołu, niezależnie od wykształcenia. Rolą pracodawcy pozostaje dążenie do równego traktowania, ale nie poprzez obniżanie wynagrodzeń pracowników o wyższym wykształceniu i kwalifikacjach, do niższego poziomu, ale poprzez podwyższanie wartości wynagrodzeń pracowników gorzej uposażanych.

Zdaniem powódki, nie ma powodu, by w sytuacji posiadania wyższych kwalifikacji, powódka miała ponosić swoistą szkodę z tego powodu, polegającą na zaszeregowaniu jej do grupy innej, tj. niższej, w sytuacji gdy mając na względzie dyrektywę równego traktowania, utrwaloną w orzecznictwie, to status gorzej wynagradzanych pracowników winien być niejako podnoszony przez pracodawcę.

Powódka wskazała także, że powódka nie może godzić się, by wobec niskiej jakości legislacji, ponosiła jej negatywne skutki, w sytuacji gdy ustawodawca sam wprowadza przepis, którego interpretację muszą prowadzić organy władzy wykonawczej, poza w istocie swoją kompetencją.

Ponadto powódka wskazała, co do wypowiedzenia warunków pracy i płacy, że jeśli pracownik zatrudniony jest na umowie na czas nieokreślony konieczne jest wskazanie przyczyny wypowiedzenia zmieniającego. Przyczyna ta - zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego - musi być rzeczywista, prawdziwa, realna, niepozorna, nielakoniczna. W przedmiotowej sprawie brak jest takiego uzasadnienia, spełniającego w/w przesłanki.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna i podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest trafny i w pełni odpowiada prawu. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił bezsporny stan sprawy, jak też dokonał jego prawidłowej subsumcji do obowiązujących przepisów prawa. Zdaniem Sądu Okręgowego apelacja nie zawiera uzasadnionych podstaw i argumentów prawnych pozwalających podważyć prawidłowość rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do treści apelacji nie sposób zgodzić się ze stroną skarżącą, że doszło do naruszenia art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego zbadania materiału dowodowego oraz nieważności postępowania. W niniejszej sprawie bowiem, najistotniejsze znaczenie ma wykładnia przepisów regulujących sposób ustalania wynagrodzenia zasadniczego pracowników podmiotów leczniczych (tu pielęgniarek specjalistek) a strony , reprezentowane przez pełnomocników zawodowych, miały pełną możliwość ustosunkowywania się do twierdzeń strony przeciwnej w czasie trwania postępowania. Sąd skierował sprawę na posiedzenie niejawne w obecności pełnomocników. Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego zarządzenie o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne nie zostało wydane przedwcześnie, gdyż Sąd najpierw przeprowadził posiedzenie przygotowawcze, zarządził wymianę pism między stronami i zgromadził w ten sposób niezbędny materiał procesowy, a dopiero następnie podjął decyzję co do charakteru posiedzenia na którym wyrokował.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, do 1 lipca 2022 r. podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, Do ustawy dodany jest załącznik zatytułowany: "Współczynniki pracy", w którym określono "Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku" i przynależne grupom "Współczynniki pracy". Do grupy 2 zakwalifikowano m.in pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położne z tytułem zawodowym magister położnictwa, z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Dla tej grupy zawodowej współczynnik pracy określono na 1,29.

Natomiast zgodnie z pkt 5 tabeli m.in. dla pielęgniarki albo położnej z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją albo pielęgniarki, położnej ze średnim wykształceniem i specjalizacją współczynnik ten wynosi 1.02.

Spór w sprawie dotyczył tego, czy do powódki zastosowanie powinien mieć punkt 2 tabeli odpowiadający jej rzeczywistym kwalifikacjom, czy pkt 5.

Na wstępie Sąd Okręgowy podtrzymuje stanowisko, że analiza przepisów ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych nie może nastąpić w oderwaniu od zasad uregulowanych kodeksem pracy. Określenie minimalnego wynagrodzenia jest obowiązkiem Państwa - art. 65 ust. 4 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że określenie minimalnego wynagrodzenia za pracę lub sposobu ustalania tej wysokości jest konstytucyjnym obowiązkiem ustawodawcy. Konstytucja nie precyzuje przy tym żadnych zasad ustalania wynagrodzenia za pracę, w szczególności nie wymaga, by wynagrodzenie odpowiadało "ilości i jakości" pracy (wyrok z 10 stycznia 2005 r., sygn. K 31/03, OTK ZU nr 1/A/2005, poz. 1). Konstytucja nie wyklucza różnicowania wysokości minimalnego zatrudnienia, jeżeli przemawiają za tym szczególne względy.

Zgodnie z uzasadnieniem projektu analizowanej ustawy jej celem było zagwarantowanie pracownikom wykonującym zawody medyczne ochrony wynagrodzenia zasadniczego a dla najmniej zarabiających stopniowego podwyższania wynagrodzeń w określonej perspektywie czasowej. Ustawa nie miała wyłączać stosowania przepisów kodeksu pracy dotyczących zasad ustalania wynagrodzenia, które może być wyższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze i powinno odpowiadać w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu a także uwzględniać ilość i jakość świadczonej pracy. Projektodawcy przywołali też art. 18 ^3c k.p. o prawie pracowników do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości wskazując, że pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku - art. 18 ^3c § 3 k.p. W dalszej części uzasadnienia projektu podano, że najniższe wynagrodzenie zasadnicze będzie uzależnione od poziomu wykształcenia wymaganego na stanowisku pracy, na którym zatrudniony jest dany pracownik (wykształcenie na poziomie wyższym, średnim, posiadanie specjalizacji). A zatem chodzi o powiązanie najniższego wynagrodzenia z zakresem obowiązków, które wykonywane są na określonym stanowisku. Zwrócono uwagę na możliwość dodatkowego różnicowania wysokości wynagrodzeń w zależności od doświadczenia zawodowego np. stażu pracy czy dodatkowych kwalifikacji. Ustawa nie określa wysokości wynagrodzenia a jedynie najniższą prawnie dopuszczalną wysokość wynagrodzenia zasadniczego. Zatem analizowana ustawa tylko częściowo odnosi się do reguł ustalania minimalnego wynagrodzenia tj., że praca ma być wynagradzana godziwie w takim rozumieniu, iż wystarcza na zaspokojenie pewnych uzasadnionych potrzeb życiowych jednostki (minimalnego standardu godnego życia) - wyrok TK z 7 maja 2001 r., sygn. K 19/00, OTK ZU nr 4/2001, poz. 82, wiążąc jednocześnie najniższe wynagrodzenie zasadnicze pracowników wykonujących zawody medyczne z kwalifikacjami wymaganym na danym stanowisku pracy i zakresem obowiązków.

Zasada ustalania wynagrodzenia za pracę tak aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy wynika również z art. 78 k.p.

Kwalifikacje pielęgniarek i położnych zakwalifikowanych do grupy 2 i 5 różnią się jedynie tym, że wobec tych z grupy 2 wymagany jest tytuł zawodowy magistra, a wobec tych z grupy 5 tytuł magistra nie jest konieczny. Istotne zatem jest ustalenie czy na stanowisku zajmowanym przez powódkę zatrudnionej jako pielęgniarka specjalistka tytuł magistra jest wymagany. Przy czym kwestia tych wymagań winna być oceniana aktualnie tj. po określeniu aktualnych wymagań w zakresie kwalifikacji przypisanych do danego stanowiska tu: pielęgniarki czy położnej specjalisty.

Kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami zostały uregulowane w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami. Zgodnie z tym Rozporządzeniem w punkcie I ppkt 33 Załącznika określono kwalifikacje niezbędne do zajmowania stanowiska specjalisty położnej. Są to ujęte alternatywnie:

- tytuł magistra na kierunku położnictwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia

- tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat położnictwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie położna i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia

- licencjat położnictwa i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania

- średnie wykształcenie medyczne w zawodzie położna i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania Wymagany jest też dwuletni lub trzyletni staż pracy w zawodzie.

Z rozporządzenia nie można zatem jednoznacznie wywnioskować czy tytuł magistra jest kwalifikacją wymaganą i niezbędną do piastowania omawianego stanowiska. Jasne jest natomiast jakie kwalifikacje nie są konieczne oraz to, że z pewnością aby zostać położną specjalistą należy uzyskać tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania.

W przedmiotowej sprawie zarządzeniem nr (...) Dyrektora Zespołu (...) w S. z dnia 19 lipca 2022 r., wobec niewyrażenia zgody przez organizacje związkowe na zawarcie porozumienia w przedmiocie ustalenia sposobu podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego na dzień 1 lipca 2022 r. ustalone zostało m.in., iż od dnia 1 lipca 2022 r. najniższe wynagrodzenie zasadnicze pracowników wykonujących zawód medyczny ustalane będzie jako iloczyn współczynnika pracy określonego w tabeli stanowiącej załącznik numer 1 do zarządzenia i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w 2021 r. Ustalony sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego stanowił realizację postanowień zawartych w znowelizowanej ustawie z dnia 8 czerwca 2017 roku z uwzględnieniem kwalifikacji na zajmowanym stanowisku oraz rodzaju wykonywanej pracy. Tabela współczynników pracy stanowiła odzwierciedlenie tabeli zawartej w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. Aneksem numer(...)z dnia 26 sierpnia 2022 r. do zarządzenia nr (...) wprowadzone zostały zmiany w zakresie uznania kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku pracy z uwzględnieniem m.in. rodzaju wykonywanej pracy oraz zakresu wykonywanych zadań. Zmiana polegała na uzupełnieniu załącznika o kolumnę 3. Dodany również został załącznik numer 3 w zakresie ustalenia współczynników pracy dla zastępcy pielęgniarki/położnej oddziałowej/koordynującej i pielęgniarki/położnej zabiegowej. Do grupy zawodowej pod pozycją 5 zakwalifikowane zostały stanowiska pracy pielęgniarki/położnej ze specjalizacją (pielęgniarka/położna specjalistka) – ze współczynnikiem 1,02. Do grupy zawodowej pod pozycją 2 zakwalifikowane zostały stanowiska farmaceuty, fizjoterapeuty, diagnosty laboratoryjnego, psychologa klinicznego, a także innych pracowników medycznych wymagający wyższego wykształcenia na poziomie magisterskim i specjalizacji. W tym przypadku współczynnik wynosił 1,29.

W sprawie nie ulega wątpliwości, że powódka po uzyskaniu specjalizacji pielęgniarstwa (...) została zakwalifikowana do 8 grupy zawodowej. Skoro powódka była kwalifikowana przez pozwany szpital jako osoba zajmująca stanowisko przypisane do 8 grupy zawodowej na podstawie ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021 r. to należy przyjąć, że pracodawca wymagał od niej kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej czyli - tytułu zawodowego magister położnictwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia.

Grupa zawodowa 2 określona w załączniku do obecnie obowiązujących przepisów ustawy reguluje wynagrodzenie zasadnicze m.in. pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia czyli takiej samej grupy jak poprzednio uregulowano w grupie 8.

Nie ulega wątpliwości, że na stanowisku specjalistki położnictwa wymagana jest specjalizacja, powódka posiada również tytuł zawodowy magister położnictwa. Jest zatem "położną z tytułem zawodowym magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia". I takich kwalifikacji wymagał od niej pracodawca. Zatem jej wynagrodzenie zasadnicze winno być określane według współczynnika pracy - 1,29. Sąd Rejonowy prawidłowo zatem uznał, że działanie strony pozwanej było nieuprawnione. Strona pozwana w sposób dowolny zakwalifikowała powódkę do grupy zawodowej o niższym współczynniku pracy, nie wskazując na żadne realne powody które uzasadniałby takie działanie.

W rezultacie nie potwierdziły się także zarzuty strony apelującej, że Sąd Rejonowy naruszył przepisy ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Wskazanie w umowie o pracę grupy zawodowej winno być zgodnie ze stanem faktycznym czyli powódka powinna zostać zakwalifikowana do 2 grupy zawodowej.

Nietrafionymi okazały się także zarzuty strony apelującej dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 18 ^c k.p. Podkreślenia wymaga, że przedmiotem niniejszego postępowania jest kwestia zasadności dokonanego wypowiedzenia zmieniającego. Przepisy art. 18 ^3c k.p zakazują różnicowania wynagrodzenia pracowników tylko wówczas, gdyby następowało to w oparciu o niedozwolone kryteria. Prace jednakowe to prace takie same pod względem rodzaju, kwalifikacji koniecznych do ich wykonywania, warunków, w jakich są świadczone, a także - ilości i jakości. Zatem stanowisko pracy może stanowić kryterium porównawcze w ramach ustalania "jednakowej pracy", ale nie jest ono wyłączne. Prace tożsame pod względem rodzaju i kwalifikacji wymaganych do ich wykonywania na tych samych stanowiskach pracy funkcjonujących u danego pracodawcy mogą różnić się co do ilości i jakości (rozumianej jako sposób wywiązywania się z powierzonych obowiązków na co mogą mieć też wpływ posiadane umiejętności czy wykształcenie), a wówczas nie są pracami jednakowymi w rozumieniu art. 18 ^3c § 1 k.p. Ilość i jakość świadczonej pracy są w świetle art. 78 § 1 k.p. podstawowymi kryteriami oceny pracy dla potrzeb ustalania wysokości wynagrodzenia oraz stanowią dopuszczalne przesłanki różnicowania wynagrodzenia w myśl art. 3 ust. 3 Konwencji nr 100 (...) Organizacji Pracy dotyczącej jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości. (Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 stycznia 2022 r., II PSK 199/21). Dopuszczalne jest różnicowanie praw pracowników, którzy bądź pełnią inne obowiązki, bądź takie same, ale niejednakowo. Sytuacja prawna pracowników może być także różnicowana ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych (predyspozycji) i różnic w wykonywaniu pracy (dyferencjacja). (Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 czerwca 2021 r., II PSK 90/21).

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego zarzuty apelacji dotyczące zarówno naruszenia prawa procesowego jak i prawa materialnego nie zasługiwały na uwzględnienie. W sprawie brak było materiału dowodowego, który pozwalałby na poczynienie ustaleń odmiennych i uznanie, iż przyczyna dokonanego powódce wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy była uzasadniona i rzeczywista. Pracodawca złożył więc powódce wypowiedzenie warunków pracy i płacy z naruszeniem przepisów prawa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację strony pozwanej od prawidłowego wyroku Sądu I instancji jako bezzasadną na zasadzie art. 385 k.p.c., o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego (punkt II sentencji wyroku) Sąd Okręgowy miał na uwadze ostateczny wynik sprawy i na zasadzie art. 98 k.p.c. zasądził od strony pozwanej 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym w stawce minimalnej, obliczonej na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.