IV Ka 786/24 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Krakowie z 2024-12-10
UZASADNIENIE |
|||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 786/24 |
|
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
||
|
1.CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||
|
0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|
wyrok Sądu Rejonowego dla K. N. H. w Krakowie z dnia 21 grudnia 2023 r. sygn. ak II K 984/20 |
|
0.1.Podmiot wnoszący apelację |
|
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☒ oskarżyciel posiłkowy |
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|
☐ obrońca |
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ inny |
|
0.1.Granice zaskarżenia |
|
0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||
|
☐ |
co do kary |
|||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
|
0.0.1.Podniesione zarzuty |
||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
|
☐ |
||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||
|
0.1.Wnioski |
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|
1.Ustalenie faktów w związku z dowodami |
|
0.1.Ustalenie faktów |
|
0.0.1.Fakty uznane za udowodnione |
||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
2.1.1.1. |
W. G. |
dotychczasowa niekaralność oskarżonego - czyn zarzucany aktem oskarżenia |
Dane o karalności oskarżonego |
k. 817 t. IV |
|
0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione |
||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
2.1.2.1. |
||||
|
0.1.Ocena dowodów |
|
0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|
2.1.1.1 |
||
|
Dane o karalności oskarżonego |
Dokument sporządzony przez Krajowy Rejestr Karny w ramach uprawnień tego organu, nie kwestionowany przez strony postępowania |
|
|
0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|
1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
|
Lp. |
Zarzut |
|
|
3.1. |
Podniesiony w pkt. I petitum apelacji prokuratora zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to przepisów: a) art. 7 k.p.k.. 201 k.p.k. a contrario i 410 k.p.k. poprzez odmówienie przymiotu wiarygodności opinii biegłych z (...) im. K. M. w P. na podstawie wskazania iż żaden z biegłych sporządzających opinię nie jest chirurgiem, podczas gdy przedmiotem opiniowania był stan pokrzywdzonej w kontekście znamion z art 160 k.k., do czego ustalenia władny jest lekarz medycyny sądowej (dr K. K. i lek. B. B. (1)) oraz zasadność niezwłocznego przyjęcia pokrzywdzonej na Oddział (...) celem leczenia operacyjnego, co natomiast leży w zakresie wiadomości specjalnych lekarza medycyny ratunkowej (dr M. K.), co skutkowało nieuwzględnieniem prawidłowej opinii biegłych w ustaleniach będących podstawą wyroku b) art. 7 k.p.k., 201 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez - uznanie za wiarygodną opinię biegłego dr K. W., mimo iż jest wewnętrznie sprzeczna i niejasna, co skutkowało błędnymi ustaleniami w zakresie prawidłowości postępowania oskarżonego c) art. 7 k.p.k., 167 k.p.k., 170 § 1 pkt 5 k.p.k., art. 352 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego oskarżyciela publicznego o uzyskanie opinii biegłego z zakresu chirurgii co skutkowało poczynieniem przez Sąd ustaleń na podstawie niepełnej i niejasnej opinii dr K. W. d) art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez - niepoczynienie przez Sąd meriti ustaleń dowodowych, czy pokrzywdzona w okresie objętym zarzutem znajdowała się w stanie bezpośredniego zagrożenia ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k. - dowolne, nieoparte na żadnym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym ustalenie, iż powstanie bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia pokrzywdzonej należy jednak łączyć z wypisem ze szpitala, co skutkowało błędnymi ustaleniami w przedmiocie możliwości realizacji przez oskarżonego kompletu znamion zarzucanego mu przestępstwa e) art. 7 k.p.k., 410 k.p.k. i 424 § 1 ust. 2 k.p.k. poprzez brak analizy zakresu obowiązków oskarżonego jako gwaranta, zobowiązanego do podjęcia działań nakierowanych na co najmniej zmniejszenie stopnia niebezpieczeństwa dla dobra prawnego w sytuacji gdy na skutek niedopełnienia przez gwaranta formalnych obowiązków (niesporządzenie opisu konsultacji) doszło do przerwania świadczenia wobec pokrzywdzonej działań nakierowanych na co najmniej zmniejszenie stanu zagrożenia, co skutkowało nierozpatrzeniem przez Sąd wszystkich okoliczności związanych z potencjalną realizacją przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
Podniesiony w apelacji prokuratora zarzut naruszenia przepisów postępowania okazał się zasadny i skutkował wydaniem przez Sąd Odwoławczy orzeczenia kasatoryjnego. Zgodzić się bowiem należało ze skarżącym, iż Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., jak również art. 201 k.p.k., ktora miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku prowadząc do niesłusznego uniewinnienia oskarżonego. Przypomnieć trzeba, że pierwszy z tych przepisów formułuje zasadę swobodnej oceny dowodów, w myśl której organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Inaczej mówiąc, zasada ta polega na tym, iż sąd rozstrzygając kwestię winy oskarżonego lub jego niewinności kieruje się wyłącznie własnym przekonaniem i nie jest skrępowany przy tym żadnymi regułami dowodowymi. Stanowisko sądu pozostaje pod ochroną wynikającą z art. 7 k.p.k, jeżeli poprzedzone jest ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia do prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających, zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2023 r., II AKa 259/21, LEX nr 3510408; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 listopada 2016 r., II AKa 398/16, LEX nr 2202535; wyrok Sądu Najwyższego z 28 lutego 2008 r., V KK 326/07, LEX nr 362203). Z art. 7 k.p.k. w ścisłym związku pozostaje art. 410 k.p.k., zgodnie z którym podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd orzekający w sprawie rozważyć musi wszystkie okoliczności, jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym, w toku rozprawy, a następnie poddać je ocenie zgodnie ze wskazówkami zawartymi w art. 7 k.p.k., a w dalszej kolejności dokonać ustaleń dotyczących okoliczności istotnych w sprawie, wynikających z dowodów uznanych przez sąd za wiarygodne. Przedmiotem rozważań sądu muszą być wszystkie dowody i wynikające z nich okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie, winie, kwalifikacji prawnej i karze (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 21 kwietnia 2010 r,. III KK 371/09, LEX nr 843406). Z tych powodów istota przepisu art. 410 k.p.k. sprowadza się do tego, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również do tego, iż wyroku nie wolno wydać jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Natomiast art. 201 k.p.k. formułuje kryteria oceny opinii biegłych. Przenosząc te rozważania teoretyczne do realiów przedmiotowej sprawy należalo skonstatować, iż przeprowadzona przez Sąd a quo ocena materiału dowodowego nie spełniała wymogów wynikających z tych przepisów prawa procesowego. W pierwszej kolejności w pełni należało się zgodzić z apelującym, że Sąd meriti nie dokonał prawidłowej oceny dowodu z opinii biegłych z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) im. K. M. (dalej (...)) w P.. Jak bowiem wspomniano to powyżej, oceny opinii biegłych dokonuje się uwzględniając kryteria zawarte w art. 201 k.p.k. Należą do nich zupełność, jasność oraz brak sprzeczności w samej opinii lub pomiędzy różnymi opiniami w tej samej sprawie. Jak wskazuje się to w judykaturze oraz doktrynie, opinią zupełną jest opinia, która odpowiada na wszystkie postawione biegłemu pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych przez niego wiadomości specjalnych oraz udostępnionych mu materiałów dowodowych może on udzielić odpowiedzi, a zarazem oparta jest na wszelkich dostępnych i zgromadzonych w sprawie dowodach, zaś w części sprawozdawczej opisane zostały wszelkie przeprowadzone badania, które są niezbędne i nie pominięto przy tym żadnej z istotnych metod badawczych. Z kolei opinią jasną jest opinia, która pozwala na ustalenie i zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów. Pojęcie to obejmuje swoim zakresem nie tylko wnioski końcowe, lecz także sam sposób argumentacji prowadzący do tych wniosków. Nadto opinia nie zawiera wewnętrznych sprzeczności ani nie posługuje się nielogicznymi argumentami. Wreszcie, opinią pozbawioną sprzeczności jest taka opinia, która nie jest sprzeczna wewnętrznie, czyli nie występuje stosunek wykluczania się pomiędzy zawartymi w niej twierdzeniami, a także twierdzenia te nie są sprzeczne z przeprowadzonymi badaniami. Art. 201 k.p.k. wymaga również aby opinia nie była sprzeczna z innymi opiniami sporządzonymi w tej samej sprawie, chodzi tutaj o sprzeczność niewyjaśnioną, a więc taką, która zachodzi jedynie w sytuacji, gdy oceniane opinie nie spełniają warunku przekonywalności (por. Świecki Dariusz (red.) Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, LEX/el 2024 tezy do art. 201; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2021 r., II AKa 374/20, LEX nr 3214909). Sąd I instancji natomiast nie dokonał oceny sporządzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych (...) w P. (zarówno pisemnych złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, jak i ustnej wydanej na rozprawie w dniu 5 listopada 2021 r.) według przytoczonych powyżej kryteriów, ograniczając się do stwierdzenia, iż nie są one przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy ze względu na to, że w zespole opiniującym brak było lekarza chirurga, zaś zarzucany oskarżonemu czyn dotyczył postępowania lekarza tej specjalności. Stanowisko takie nie mogło spotkać się z akceptacją ze strony Sądu ad quem. Nie można bowiem zapominać, że zadane biegłym pytanie dotyczyło prawidłowości procesu diagnostyczne - terapeutycznego w dniach 13-14 stycznia 2016 r. na SOR Szpitala (...) w K., natomiast nie dotyczyło ono kwestii związanych z leczeniem chirurgicznym pokrzywdzonej np. sposobu przeprowadzenia zabiegów chirurgicznych, zastosowanych metod leczenia tego rodzaju. W skład czteroosobowego zespołu opiniującego weszli bowiem zarówno specjaliści z zakresu medycyny sądowej (dr. n. med. K. K. i lek. med. B. B. (2)), specjalista z zakresu anestezjologii, intensywnej terapii oraz medycyny ratunkowej (dr. n. med. M. L. (1)), a także specjalista z zakresu ginekologii (dr. n. med. S. S.), co pozwoliło zarówno na ustalenie stanu zdrowia pokrzywdzonej w kontekście znamion czynu zabronionego z art. 160 k.k., jak i na wskazanie postępowania, jakie powinno zostać wobec niej w tym czasie podjęte. Podkreślić trzeba, że składając ustną uzupełniającą opinią na rozprawie biegły K. K. wprost stwierdził, że w sprawie nie było potrzeby uzupełnienia zespołu opiniującego o biegłego chirurga, gdyż zdarzenie dotyczyło oddziału medycyny ratunkowej, a nie nieprawidłowości w leczeniu chirurgicznym. Z kolei biegły M. L. (1) zaakcentował, iż specjalizacja ratunkowa jest interdyscyplinarna i lekarz z tą specjalizacją posiada wiedzę z zakresu diagnostyki jamy brzusznej, jak również zwrócił uwagę, że konsultacja chirurgiczna, czy jakakolwiek inna nie jest procesem leczniczym, a pacjent z silnym podejrzeniem ropnia w jamie brzusznej nie wymaga niczego innego jak przyjęcia do szpitala i leczenia operacyjnego (k.660 t. IV). W tych okolicznościach zdezawuowanie przez Sąd Rejonowy opinii biegłych z (...) w P. wyłącznie ze względu na brak uczestniczenia przy jej wydaniu lekarza chirurga, przy jednoznacznym braku jej oceny przez pryzmat wymogów określonych w art. 201 k.p.k, uznać należało za poważne naruszanie prawa procesowego, które miało wpływ na treść zapadłego orzeczenia. Zdaniem Sądu Odwoławczego, opinie biegłych ze wskazanej wyżej instytucji naukowej, zarówno pisemne - zasadnicza oraz uzupełniająca, jak i ustna, traktowane jako całość, spełniają wymogi wynikające z art. 201 k.p.k. Przede wszytkim są one jasne, ponieważ odpowiadają na postawione biegłym pytania. W pisemnej opinii zasadniczej biegli obszernie przedstawili materiał dowodowy, na podstawie którego ją opracowali, obejmujący całość dokumentacji medycznej pokrzywdzonej P. N. oraz dowody osobowe, a także wnioski wyprowadzone przez nich na podstawie tych dowodów udzielając wyczerpujących odpowiedzi na poszczególne postanowione im pytania (k.472-530 t. III). W pisemnej opinii uzupełniającej biegli udzielili odpowiedzi na kolejne zadane im pytania przez prokuratora, a nawiązujące do treści opinii zasadniczej i dotyczące poszczególnych etapów leczenia pokrzywdzonej (k.552-560 t. III). Wreszcie, opiniując ustnie na rozprawie w dniu 5 listopada 2021 r. biegli podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko i odpowiedzieli na zdawane im przez strony pytania (k. 660-662 t. IV). Opinie te należało również ocenić jako jasne, gdyż zrozumienie wyrażonych w nich poglądów, sformułowanych wniosków, argumentacji przedstawionej na ich poparcie nie nastręczało żadnych problemów. Nadto pozbawione są one jakichkolwiek wewnętrznych sprzeczności. Stąd też nie było podstaw do tego, aby opinie te zdezawuować i w ich miejsce za podstawę ustaleń faktycznych uznać opinie biegłego chirurga K. W.(k. 713-725, 753-756 t. IV), które z kolei obarczone były szeregiem wad, o czym mowa będzie poniżej. Natomiast wymowa opinii biegłych (...) w P. jest jednoznacznie negatywna dla oskarżonego. W swojej opinii zasadniczej podkreślili oni, że sugestywny, niepokojący wywiad silnych bólów brzucha pod koniec ciąży, których nie uśmierzyło odbarczenie nerki, a które powróciły po rozwiązaniu ciąży powinien wzbudzić szczególny niepokój chirurga. Zaakcentowali, iż stwierdzone badaniem USG występowanie zbiornika płynowego sugerującego ropień, wysokie wartości markerów zapalnych oraz zaznaczone (nawet słabo) objawy otrzewnowe świadczyły o tym, że pokrzywdzona jest pacjentem ewidentnie chirurgicznym i już na tym etapie, niezależnie od możliwości uzupełnienia diagnostyki o tomografię, istniały wystarczając przesłanki do kwalifikacji jej do laparotomii w trybie nie cierpiącym zwłoki. Natomiast nie było żadnego uzasadnienia do przedłużania jej pobytu na SOR. Pacjentkę należało co najmniej przyjąć do oddziału chirurgii, wstępnie zakwalifikować do zabiegu i rozpocząć przygotowania do operacji, czyli pobrać odpowiednie badania laboratoryjne, zlecić konsultację anestezjologiczną, uzupełnić badania o poziom TSH i poziom kreatyniny. Pozostawienie chorej o takim obrazie na SOR celem obserwacji nie miało absolutnie żadnego medycznego uzasadnienia, co pozwala na stwierdzenia, że W. G. dopuścił się błędu medycznego (k. 527-528 t. III). Stanowisko swoje biegli podtrzymali w pisemnej opinii uzupełniającej, w której określili postępowanie oskarżonego polegające na odstąpieniu od przyjęcia pokrzywdzonej do szpitala jako najbardziej ewidentny błąd w opiniowanym zdarzeniu (k. 558-558v t. III). Podobnie, składając ustną opinię na rozprawie biegli jednoznacznie stwierdzili, że pokrzywdzona znajdowała się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia. Proces zapalny, który toczył się w jej organizmie od kilku dni był nieodwracalny, a leczenie miało na celu ratowanie życia. Kolejny raz podkreślili, iż po zapoznaniu się z wynikami badań USG pokrzywdzonej powinna zostać podjęta decyzja o jej przyjęciu. Skutkiem nie podjęcia takiej decyzji było opóźnienie jedynego skutecznego leczenia, a mianowicie rewizji jamy brzusznej. Według nich w czasie oczekiwania na SOR nie wdrożono leczenia i nie zmniejszono stanu zagrożenia, mimo posiadania takiej możliwości (k. 660-662 t. IV). Przytoczona wyżej treść opinii nie pozostawia zatem wątpliwości, że oskarżony znajdujący się w pozycji gwaranta wobec pokrzywdzonej poprzez zaniechanie jej przyjęcia na oddział chirurgii naraził ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia opóźniając w ten sposób jedynie możliwe leczenie, co uzasadnia przypisanie mu odpowiedzialności za występek z art. 160 § 2 k.k. Oceniając opinie biegłego chirurga K. W. w pełni należało się zgodzić z apelującym prokuratorem, iż biegły ten nie odniósł się do kwestii tego, czy pokrzywdzona znajdowała się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, co wszakże mając na względzie stawiany oskarżonemu zarzut jest bardzo istotne dla jego odpowiedzialności karnej. Co więcej, składając ustną opinię na rozprawie w dniu 12 października 2023 r. biegły stwierdził, że nie może odpowiedzieć na pytanie, czy w dniu 13 stycznia 2016 r. stan chorobowy pokrzywdzonej stanowił zagrożenie dla jej życia bez zobaczenia pacjenta w danym momencie (k.754v t. IV). To zaś jawi się jako nielogiczne, wręcz absurdalne, gdyż ze swojej istoty opiniowanie w sprawach dotyczących błędów medycznych ma miejsce post factum, często w sytuacji gdy pokrzywdzony nie żyje. W ślad za skarżącym zauważyć trzeba, że biegły z jednej strony wyraża pogląd, iż nie jest w stanie stwierdzić, czy pokrzywdzona znajdowała się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a zarazem wyraża pogląd, iż "Ropnie nie mogły same zniknąć. Mając ropnie życie się bardzo krótkie, bo dochodzi do sepsy i następnie jest zgon" (k.755 t. IV). To zaś w sytuacji stwierdzenia u pokrzywdzonej w badaniu USG jamy brzusznej podejrzenia ropnia jednoznacznie wskazuje na sprzeczność w opinii biegłego. Ponadto biegły w opinii pisemnej stwierdza, że pozostawienie P. N. w SOR do 14 stycznia 2016 r. celem pogłębienia diagnostyki nie było błędem w sztuce lekarskiej (k.720 t. IV), a jednocześnie w tej samej opinii przyznaje, iż opóźnienie w leczeniu pokrzywdzonej niekorzystnie wpłynęło na jego dalszy przebieg (k. 723 t. IV). Odnosząc się do kwestii stwierdzenia przez lekarza SOR K. G. w badaniu fizykalnym u pokrzywdzonej dodatniego objawu otrzewnowego, którego z kolei nie dostrzegli ani oskarżony w nocy z 13/14 stycznia 2016 r., ani lekarz Z. J. w dniu 14 stycznia 2016 r., biegły z uwagi na najkrótszy staż zawodowy tej pierwszej przyjmuje, że tego rodzaju objawy w pokrzywdzonej nie występowały (k.721-722, 755v t. IV), ale zarazem stwierdza, iż rozpoznanie objawów otrzewnowych może być utrudnione u pacjentów, który podano wcześniej leki przeciwbólowe (k.721 t. IV), co miało miejsce w stosunku do pokrzywdzonej w czasie jej pobytu na SOR, a zatem po jej zbadaniu przez K. G. a przed badaniem jej przez oskarżonego czy też Z. J.. Zwrócić trzeba również uwagę na to, że biegły wskazuje, iż brak sporządzenia pisemnego zapisu konsultacji pokrzywdzonej na SOR przez oskarżonego było niewłaściwe, stanowiło uchybienie, ale jednocześnie w ustnej opinii przyznaje (k.756v t. IV), iż sam stosuje praktykę "konsultacji rozciągniętej w czasie", a zatem postępuje w sposob, który opisał oskarżony w swoich wyjaśnieniach. Jak słusznie dostrzegł to skarżący biegły opiniując w sprawie oparł się na zeznaniach W. G. złożonych w charakterze świadka, przed postawieniem mu zarzutu, na co Sąd meriti nie zwrócił uwagi. Natomiast w pierwszych swoich zeznaniach W. G. stwierdził, że po przeprowadzeniu konsultacji uznał, iż brak jest konieczności przeprowadzenia dalszych badań, a wystarczające jest ponowienie badania USG po upływie 2-3 dni (k.. 403-404 t. II), co w żaden sposób nie zostało wzięte pod uwagę przez biegłego. Zdaniem Sądu Odwoławczego, opisane wyżej mankamenty opinii biegłego K. W. świadczą o tym, że wbrew poglądowi Sądu I instancji nie spełniają one wymogów z art. 201 k.p.k. i nie mogą być uznane za pełne, jasne i pozbawione sprzeczności, a w konsekwencji stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Zgodzić się należało również z apelującym co do tego, że Sąd a quo dokonał naruszenia art. 7 k.p.k. dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków A. L. i B. S. (1). Wprawdzie autor środka odwoławczego zarzuty w tym zakresie określił mianem błędu w ustaleniach faktycznych, to jednak w rzeczywistości winny być one ocenione przez pryzmat naruszenia art. 7 k.p.k., regulującego kwestię oceny materiału dowodowego, albowiem nie sposob czynić prawidłowych ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z przepisami procedury karnej. Sąd I instancji obdarzając wyjaśnienia oskarżonego atrybutem wiarygodności nie dostrzegł występujących w nich sprzeczności związanych z akcentowanym przez niego zamiarem kontynuowania diagnostyki pokrzywdzonej. Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony wyjaśnił, że zamierzał wykonać tomografię pokrzywdzonej w godzinach porannych i po otrzymaniu jej wyniku zdecydować o dalszym postępowaniu. O konieczności przeprowadzenia tego badania poinformował kobietę - lekarza SOR (k.584-585 t. III). Z kolei na rozprawie oskarżony wyjaśnił, iż ocenił stan pacjentki jako niewymagający doraźnej interwencji chirurgicznej i powiedział, że przyjedzie rano i podejmie odpowiednią decyzję, ewentualnie zleci wykonanie tomografii (k. 624-625 t. IV). Natomiast podczas przesłuchania przed Sądem Rejonowym biegłego chirurga K. W. (k.755v t. IV) oskarżony oświadczył, że zlecił wykonanie tomografii tylko tego nie napisał, w taki sposób, iż powiedział to lekarzowi SOR. Powyższe stwierdzenia oskarżonego stoją w sprzecznosći z zeznaniami świadka K. G., lekarza SOR, o którym wspomina oskarżony w swoich depozycjach. Przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym zeznała ona, że nie pamięta aby oskarżony przekazał konieczność wykonania badania TK. Podkreśliła, iż oskarżony sam mógł to zlecić, zaś gdyby powiedział, że tak należy postąpić, to ona zleciłaby takie badanie (k.596 t. III). Treść tych zeznań świadek podtrzymała po ich odczytaniu na rozprawie, zaznaczając, że jest przekonana, iż poinformowała swojego zmiennika o wszystkich istotnych rzeczach, bo jest na tym punkcie w wyczulona (k.636 v t. IV). Powyższe koreluje z zeznaniami świadka Z. J. (k.632 t. IV), według którego dowiedział się on od K. G., że "ani chirurgia ani ginekologia nie chce chorej, że nie ma zastrzeżeń". Widać zatem wyraźnie, że przedstawione wyżej rozbieżności w wyjaśnieniach samego oskarżonego oraz ich sprzeczność z depozycjami wskazanych wyżej świadków w sposob zdecydowany podważają wiarygodność przedstawionej przez oskarżonego wersji przebiegu zdarzenia. Nie sposób było podzielić także przeprowadzonej przez Sąd a quo oceny zeznań świadków A. L. (k. 648-650 t. IV) i B. S. (1) (k. 695-697 t. IV), lekarzy z oddziału chirurgii, którzy zeznając na rozprawie utrzymywali, że oskarżony na porannej odprawie wspominał o pacjentce przebywającej na SOR i wymagającej dalszej diagnostyki. Sąd Rejonowy stracił bowiem z pola widzenia to, że świadek A. L. przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym w dniu 22 listopada 2016 r., a zatem dziesięć miesięcy po zdarzeniu, nic nie wspominała o tym, aby na naradzie w godzinach porannych w dniu 14 stycznia 2016 r. mowa była na temat P. N.. Natomiast opisała przebieg jej leczenia po przyjęciu pokrzywdzonej na oddział chirurgii w dniu 16 stycznia 2016 r. (k.140-141 t. I). Okoliczność ta nie znalazła również odzwierciedlenia w zeznaniach świadka B. S. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w dniu 15 lutego 2017 r., kiedy to w sposob bardzo dokładny opisał przebieg leczenia pokrzywdzonej na oddziale chirurgii podając szczegóły przeprowadzonych zabiegów operacyjnych, jakie przeszła P. N. (k. 280-282 t. II), a które to depozycje nie zostały w ogóle odczytane świadkowi przez Sąd I instancji. Dopiero na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2022r., a zatem niemal sześć lat po zdarzeniu i pięć lat po przesłuchaniu go przez prokuratora, świadek przypomniał sobie, że na odprawie oskarżony wspominał o tym, że pokrzywdzonej przebywającej na SOR należy zrobić tomografię. Podkreślił, że po odprawie sam udał się na SOR aby zbadać tą pacjentkę, ale jej już tam nie było bo została wypisana (k.695-696 t. IV). To zaś pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który utrzymywał, że zgłosił na swoim oddziale, czyli na oddziale chirurgii, że na SOR przebywa pacjentka, którą pójdzie ponownie obejrzeć i ewentualnie zarządzi tomografię. Następnie po odprawie, ok. 7.45 zadzwonił na SOR i dowiedział się o wypisaniu chorej do domu (k.625 t. IV). Skoro zatem oskarżony zamierzał osobiście zbadać pokrzywdzoną, to nie było potrzeby do tego aby B. S. (1) udał się na SOR celem przeprowadzenia tej czynności. Co więcej, skoro oskarżony zamierzał kontynuować w godzinach porannych badanie pokrzywdzonej, to nieracjonalnym jawi się wykonanie przez niego telefonu na SOR, a nie udanie się tam przez niego, skoro nie mógł mieć wiedzy o jej wypisie z tego oddziału. Przedstawione wyżej wyjaśnienia oskarżonego są również sprzeczne z zeznaniami świadka A. L. złożonymi przed Sądem I instancji, kiedy to relacjonując przebieg porannej odprawy na oddziale chirurgii wskazała, że toczyła się na niej dyskusja dotycząca dalszego postępowania wobec pokrzywdzonej, w wyniku której zdecydowano o potrzebie zrobienia tomografii w ramach SOR. Natomiast sam oskarżony o takiej dyskusji nie wspomina, zaś z jego wyjaśnień wynika, że to on sam, z własnej inicjatywy zamierzał zbadać pokrzywdzoną ewentualnie zarządzić wykonanie tomografii. Ponadto A. L. w swoich zeznaniach posługuje się sformułowaniem "dzwoniliśmy na SOR w sprawie tej pacjentki", w sytuacji gdy oskarżony twierdzi, że to on dzwonił na ten oddział, zaś B. S. (1) o takim telefonie w ogóle nie wspomina twierdząc, iż po odprawie sam udał sie na SOR celem zbadania pacjentki. Zdaniem Sądu Odwoławczego, przytoczone wyżej rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadków a wyjaśnieniami oskarżonego, oceniane w świetle wskazań doświadczenia życiowego, przemawiających za tym, iż wraz z upływem czasu i związanym z tym naturalnym procesem zapominania człowiek jest w stanie odtworzyć mniej szczegółów poszczególnych zdarzeń, zwłaszcza takich, które nie dotyczą go osobiście, prowadzą do wniosku, że zeznania A. L. i B. S. (1) dotyczące przebiegu odprawy na oddziale chirurgii nie zasługiwały na obdarzenie ich atrybutem wiarygodności. W konsekwencji czynienie na ich podstawie ustalań, co do tego, że oskarżony nie zakończył konsultacji pokrzywdzonej było nieuzasadnione. Reasumując należy stwierdzić, że dokonana przez Sąd meriti ocena materiału dowodowego skutkująca uznaniem za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, a także zdezawuowaniem opinii biegłych z KiZMS UM w P. i oparciem sie na opinii biegłego chirurga K. W. nie była dostatecznie wnikliwa, uwzgledniająca zasady prawidłowego rozumowania i wskazania doświadczenia życiowego, oparta na dokładnym rozważeniu wszystkich przeprowadzonych dowodów i wynikających z nich okoliczności relewantnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a tym samym nie mogła zostać zaakceptowana przez Sąd ad quem. Natomiast prawidłowa ocena tego materiału spełniająca dyrektywy wynikające z art. 7 k.p.k., uwzgledniająca treść art. 410 k.p.k. oraz art. 201 k.p.k., prowadzi do wniosku odmiennego, a zatem stwierdzenia, że działanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu z art. 160 § 2 k.k. W tych okolicznościach wyrok uniewinniający tego oskarżonego nie mógł się ostać. |
||
|
Wniosek |
||
|
Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Krakowa-Nowej Huty II Wydział Karny |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wniosek okazał się zasadny w zakresie w jakim skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Zgodnie z ugruntowanym w judykaturze poglądem, możliwość uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 k.p.k. (czyli np. po dokonaniu prawidłowej wykładni prawa materialnego, uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 k.p.k. Sama tylko możliwość wydania takiego wyroku w ponownym postępowaniu przed sądem I instancji jest niewystarczająca dla przyjęcia wystąpienia reguły ne peius określonej w art. 454 § 1 k.p.k.. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2018 r. I KZP 10/18, LEX nr 2549482; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2021 r., II KS 24/21, LEX nr 3325632). W niniejszej sprawie Sąd Odwoławczy, w toku kontroli instancyjnej zainicjowanej wniesionymi środkami odwoławczym, dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego w szczególności sporządzonych w sprawie opinii biegłych, wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków w relewantnym dla rozstrzygnięcia sprawy zakresie, doszedł do wniosku, iż w świetle zebranych dowodów, a zwłaszcza opinii biegłych z KiZMS UM w P., zachodzą podstawy do wydania wobec oskarżonego wyroku skazującego, a zatem z uwagi na obowiązywanie opisanej w art. 454 § 1 k.p.k. reguły ne peius, zobowiązany był do uchylenia obowiązany był do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie do ponownego rozpoznania. |
||
|
3.2. |
Sformułowany w pkt. II petitum apelacji prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, skutkujący ustaleniem iż oskarżony nie zakończył konsultacji chirurgicznej pokrzywdzonej odmową jej przyjęcia na Oddział Chirurgii, lecz polecił pozostawienie jej na SOR celem przeprowadzenia dalszych badań, w tym TK i późniejszej decyzji w przedmiocie przyjęcia jej na Oddział, co było wynikiem - uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, pomimo iż są wewnętrznie sprzeczne, w szczególności w przedmiocie zlecenia przez niego wykonania badania TK pokrzywdzonej, oraz przedstawiają odmienną wersję zdarzeń po naradzie lekarskiej na Oddziale Chirurgii niż ta przedstawiana przez świadków - uznania za wiarygodne zeznań świadka A. L. i B. S. (1) w zakresie w jakim zeznają, iż oskarżony na porannej odprawie wskazywał na konieczność dalszej diagnostyki pokrzywdzonej, poprzez błędne przyjęcie iż
w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego trudno bronić tezę, że dwie odrębne osoby, które łączą z oskarżony co najwyżej stosunki koleżeńskie związane z miejscem pracy, a więc obce dla oskarżonego, lekarze - z odpowiednią wiedzą i doświadczeniem życiowym kłamali i opowiadali, każde z osobna, o wydarzeniu, które nie miało miejsca podczas gdy powyższej konstatacji sprzeciwiają się zarówno zasady doświadczenia życiowego (wskazujące na konieczność uwzględniania źle pojętej solidarności zawodowej w środowisku lekarskim) jak i logiki, gdyż żaden ze świadków nie zeznawał na tą okoliczność w czasie postępowania przygotowawczego, natomiast oboje przypomnieli sobie o zdarzeniu w czasie przesłuchania przed Sądem, 6 lat później - pominięcia fragmentu zeznań świadka Z. J., który konsekwentnie zeznawał iż K. G. "przekazała, że ani chirurgia ani ginekologia nie chce chorej, ze nie ma zastrzeżeń(...) powiedziała, że doktor G. nie wpisał konsultacji (...) doktor G. ją widział i nic od niej nie chce(...)" w zestawieniu z zeznaniami świadka K. G., która jakkolwiek faktycznie przyznała, iż nie pamięta szczegółów rozmowy z oskarżonym, jednakże zeznała również iż jest " przekonana, że poinformowałam swojego zmiennika o wszystkich istotnych rzeczach. Jestem na tym punkcie wyczulona. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sformułowany w apelacji prokuratora zasługiwał na uwzględnienie. Zgodzić się należało z apelującym, że Sąd I instancji dokonał oceny wyjaśnień oskarżonego oraz świadków A. L. oraz B. S. (2) w sposob naruszający wymogi art. 7 k.p.k. , błędnie obdarzając jej walorem wiarygodności, co w konsekwencji skutkowało błędnym ustaleniem na ich podstawie, iż oskarżony nie zakończył konsultacji chirurgicznej pokrzywdzonej odmową jej przyjęcia na oddział chirurgii, lecz polecił pozostawienie jej na SOR celem przeprowadzenia dalszych badań, w tym tomografii i późniejszej decyzji w przedmiocie przyjęcia jej na odział chirurgii, do czego Sąd Odwoławczy szeroko ustosunkował się w pkt. 3.1. niniejszego uzasadnienia, a zatem ma potrzeby powtarzania zawartych tam rozważań. Niemniej jednak podniesiony przez prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ma charakter wtórny w stosunku do sformułowanego przez tego skarżącego zarzutu naruszenia prawa procesowego. Nie sposób bowiem czynić prawidłowych ustaleń faktycznych sprzecznie z przepisami prawa procesowego. |
||
|
Wniosek |
||
|
Wniosek o: uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla K. N. (...) Wydział II Karny w K. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wniosek zasadny, ale z uwagi na uwzględnienie sformułowanego w apelacji prokuratora zarzutu naruszenia przepisów postępowania mającego charakter pierwotny w stosunku do zarzutu opartego na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt. 3 k.p.k. |
||
|
3.3. |
Podniesione w pkt. 1 apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzut naruszenia postępowania mającego wpływ na treść orzeczenia polegającej na obrazie: 1.1 art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.pk. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, bez zachowania zasady obiektywizmu oraz z naruszeniem zasady prawidłowego rozumowania, logiki i doświadczenia życiowego, dokonaną przez Sąd I instancji z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, polegającej na: a. odmowie nadania waloru wiarygodności opinii biegłych Katedry Zakładu Medycyny Sądowej w P. jedynie na podstawie argumentacji wskazującej na brak w składzie opiniujących lekarzy lekarza chirurga, podczas gdy zarzucany oskarżonemu czyn z art. 160 § 2 k.k. podlegał ocenie w zakresie prawidłowości przeprowadzenia konsultacji przez lekarza chirurga na oddziale ratunkowym SOR oraz tego, czy opieka medyczna udzielona oskarżycielce posiłkowej podczas pobytu na SOR była zgodna z aktualną wiedzą medyczną i deontologią zawodową, a także czy doszło do bezpośredniego narażanie życia i zdrowia P. N., do której to oceny całkowicie miarodajna i wynikającą z odpowiednich kompetencji medycznych była opinia lekarza medycyny sądowej - dr K. K. oraz lek. B. B. (1) oraz lekarza medycyny ratunkowej - dr M. L. (2), co doprowadziło w niniejszej sprawie do całkowicie niezasadnego nieuwzględnienia kompletnej, wyczerpującej i prawidłowo sporządzonej opinii biegłych w ustaleniach stanu faktycznego poczynionych przez Sąd b. obdarzeniu walorem wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, mimo ich wyraźnej sprzeczności i uznaniu za udowodnione, że oskarżony wobec niejednoznacznego obrazu w badaniu USG i swoich wątpliwości diagnostycznych nie zakończył konsultacji polecając ustnie by pacjentka pozostała na oddziale SOR. Celem pozostawienia pacjentki było ponowne jej zbadanie rano, wykonanie tomografii i pogłębienie diagnostyki. Oskarżony na porannej odprawie w dniu 14 stycznia 2016 r. poinformował biorących w niej udział lekarzy, że na SOR znajduje się pacjentka, która wymaga pogłębionej diagnostyki" podczas gdy kwestia zlecenia przez niego badania TK Pokrzywdzonej oraz wersji zdarzeń w trakcie i po odprawie lekarskiej z dnia 14 stycznia 2016 r. zmieniała się kilkukrotnie w trakcie postępowania oraz jest odmienna od zeznań świadków zeznających w sprawie. d. nadania waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej przy jednoczesnym przyjęciu, że nie zawierały one informacji istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego za zarzucany mu czyn, podczas gdy zeznania pokrzywdzonej zawierają istotne informacje na temat zgłaszanych przez nią dolegliwości, w tym bólowych, podczas pobytu na oddziale SOR i korespondują z dokumentacją medyczną pokrzywdzonej oraz zeznaniami świadków rodziny Pokrzywdzonej tj. męża M. N. (2) i rodziców A. S. (2) oraz E. S. 1.2. Art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. w zw. z art.. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, bez zachowania zasady obiektywizmu oraz z naruszeniem zasady prawidłowego rozumowania, logiki i doświadczenia życiowego, dokonaną przez Sąd I instancji z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, polegającej na: a. uznaniu za w pełni wiarygodną i nienasuwającą żadnych wątpliwości opinię biegłego chirurga K. W. w sytuacji, gdy dowód ten zawiera liczne stwierdzenia, które są wzajemnie sprzeczne i niejasne, zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie w zakresie zestawienia ich z opinią dokonaną przez zespół biegłych sądowych z Katedry Medycyny Sądowej w P.; dowód ten powstał w oparciu o akta główne oraz akta postępowania przygotowawczego, gdzie biegły nie rozróżniał (jak sam przyznał podczas rozprawy w dniu 12 października 2024 r.) czy zeznania, na podstawie których opiniuje były składane przez Oskarżonego, który w tamtym momencie miał status świadka czy też podejrzanego/oskarżonego; biegły snuje liczne domniemania oraz przedstawia wzajemnie wykluczające się stwierdzenia, co skutkowało błędnymi ustaleniami w zakresie prawidłowości postępowania oskarżonego i ostatecznie ustalenia odpowiedzialności za zarzucony oskarżonemu czyn. 1.3. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k. w zw. z art.. 410 k.p.k. poprzez brak analizy przez sąd zakresu obowiązków oskarżonego jako gwaranta, który był zobowiązany do podjęcia działań celem zmniejszenia stopnia niebezpieczeństwa dla dobra prawnego w sytuacji, gdy przez niedopełnienie przez gwaranta obowiązku, w postaci niesporządzenia opisu konsultacji, doszło do przerwania działań względem pokrzywdzonej nakierowanych na postawienie diagnozy, przeprowadzenie badań i co za tym idzie zmniejszenie stanu zagrożenia, a to zaś skutkowało nierozpatrzeniem przez sąd wszystkich okoliczności związanych z realizacją przez oskarżanego zarzucanego mu czynu. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
Wyartykułowany w pkt. 1 petitum apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzut naruszenia przepisów postępowania okazał się zasadny. Podkreślić jednak trzeba, że jest tożsamy z zarzutem tego rodzaju sformułowanym w apelacji prokuratora, do którego Sąd Odwoławczy ustosunkował się w pkt. 3.1 niniejszego uzasadnienia, a zatem nie ma potrzeby powtarzania zaprezentowanego tam stanowiska. |
||
|
Wniosek |
||
|
Wniosek o: 1. zmianę wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu; ewentualnie 2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wniosek okazał się zasadny w części, w jakiej skarżący domagał się wydania wyroku kasatoryjnego z przyczyn wskazanych w pkt. 3.1. niniejszego uzasadnienia. Natomiast całkowicie chybiony był wniosek o wydanie wyroku skazującego, ponieważ zgodnie z treścią art. 454 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji. |
||
|
3.4. |
Wyartykułowany w pkt. 2
petitum apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mającego wpływ na treść rozstrzygnięcie, a polegającego na: |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
Sformułowany w pkt. 1 petitum apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych okazał się zasadny. Zarzut ten ma jednak charakter wtórny w stosunku do zarzutu naruszenia prawa procesowego podniesionego w apelacji tego skarżącego, a tożsamego z takim samym zarzutem zawartym w apelacji prokuratora, którego podniesienie przez Sąd Odwoławczy, z przyczyn wskazanych w pkt. 3.1. niniejszego uzasadnienia, skutkowało wydaniem wyroku kasatoryjnego. |
||
|
Wniosek |
||
|
Wniosek o: 1. zmianę wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu; ewentualnie 2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wniosek okazał się zasadny w części, w jakiej skarżący domagał się wydania wyroku kasatoryjnego z przyczyn wskazanych w pkt. 3.1. niniejszego uzasadnienia. Natomiast całkowicie chybiony był wniosek o wydanie wyroku skazującego, ponieważ zgodnie z treścią art. 454 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji. |
||
|
1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
|
4.1. |
|
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
|
1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
|
0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
|
0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
|
0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
|
0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
|
5.3.1.1.1. |
|||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
|
5.3.1.4.1. |
Niedopuszczalność skazania oskarżonego, który został uniewinniony przez Sąd I instancji |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Powody wydania przez Sąd Odwoławczy orzeczenia kasatoryjnego zostały przedstawione w pkt. 3.1. uzasadnienia |
|||
|
0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
|
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie, w jakim uzna to za niezbędne dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego, może przy tym poprzestać na ujawnieniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w trybie art. 442 § 2 k.p.k., chyba, że dostrzeże konieczność jego uzupełnienia, czy też ponownego przeprowadzenia niektórych lub też wszystkich dowodów. Następnie dokona oceny zebranych w sprawie dowodów spełniającej wymogi art. 7 k.p.k., czyli uwzględniającej ich całokształt, zgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Po czym w zależności do poczynionych ustaleń wyda stosowny wyrok. |
|||
|
0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
|
1.Koszty Procesu |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|
Z uwagi na wydanie wyroku kasatoryjnego Sąd Odwoławczy nie orzekł o kosztach procesu. |
|
1.PODPIS |
|
Sędzia Sądu Okręgowego Sędzia Sądu Okręgowego Sędzia Sądu Okręgowego Jadwiga Żmudzka Krzysztof Chodak Tomasz Mrzygłód |
|
0.1.Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
prokurator |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie z dnia 21 grudnia 2023 r. sygn. akt II K 984/20 |
||||
|
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☐ |
zmiana |
||
|
0.1.Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
2 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej P. N. |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wyrok Sądu Rejonowego dla K. N. H. w Krakowie z dnia 21 grudnia 2023 r. sygn. akt II K 984/20 |
||||
|
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Krakowie
Data wytworzenia informacji: