Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ireneusz Bieniek (spr.)

Sędziowie: SO Andrzej Almert

SR del. Krzysztof Chodak

Protokolant: st. prot. Ewa Krzyk

przy udziale Marii Zębali Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej oraz przedstawiciela Urzędu Celnego w Krakowie Anety Kozłowskiej-Szydłowskiej

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2013 roku, sprawy

D. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 94 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego Urząd Celny w Krakowie

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Krowodrzy w Krakowie z dnia 22 marca 2013r. sygn. akt IX K 655/12/K

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, a kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego D. P. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem jego obrońcy w postępowaniu odwoławczym.

SSO Andrzej Almert SSO Ireneusz Bieniek SSR Krzysztof Chodak

Sygn. IV Ka 673/13

UZASADNIENIE

D. P. został oskarżony o to, że:

jako pełnomocnik firmy (...) z siedzibą w K. w okresie od

24.06.2010  r. do dnia 29.10.2010 r. utrudniał kontrolę rozpoczętą w dniu

24.06.2010  r. w firmie (...) D. Z. z siedzibą w K., przy ul. (...), przez funkcjonariuszy celnych Urzędu Celnego w K. i nie udzielał wbrew obowiązkowi pisemnych wyjaśnień mających znaczenie dla kontroli celnej i informacji pomimo wezwań z dnia 25.06.2010 roku, 21.07.2010 roku oraz z dnia 13.08.2010 roku, a także nie udostępnił wymaganych dokumentów dotyczących obrotu z zagranicą towarami,

to jest o przestępstwo skarbowe z art. 94 § 1 k.k.s.

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie, wyrokiem z dnia 22 marca 2013 roku sygn. IX K 655/12/K orzekł w tym przedmiocie następująco:

1.  na mocy art. 414 §1 k.p.k. oraz art. 17 §1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 §1 k.k.s. uniewinnia oskarżonego D. P. od zarzutu popełnienia opisanego wyżej czynu;

2.  na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 §1 k.k.s. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył oskarżyciel publiczny - Urząd Celny w Krakowie zarzucając w apelacji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wydanego przez Sąd orzeczenia.

W oparciu o powyższy zarzut apelujący wniósł o:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Odnosząc się do argumentów zawartych w uzasadnieniu apelacji Sąd Okręgowy stwierdza, iż przedmiotem tego postępowania były trzy zdarzenia polegające na braku udzielenia Urzędowi Celnemu pisemnych wyjaśnień i informacji mających znaczenie dla kontroli celnej mimo wezwań z dnia 25.06.2010 roku, 21.07.2010 roku oraz z dnia 13.08.2010 roku.

Wezwanie z dnia 13.08.2010 roku dotyczyło stawiennictwa oskarżonego w celu złożenia zeznań, przy czym zawarto w nim pouczenie, iż zgodnie z przepisami przysługuje mu prawo odmowy wyrażenia zgody na przesłuchanie i związana z tym możliwość niestawienia się na wezwanie oraz pouczenie, iż skutkiem niestawiennictwa będzie to, iż organ celny rozstrzygnie sprawę na podstawie posiadanych dowodów. Jest zatem oczywiste, iż stawiennictwo oskarżonego było dobrowolne, a skoro tak to musi budzić zdumienie, iż w tym zakresie oskarżyciel - Urząd Celny - stawia oskarżonemu zarzut. W tym zakresie zresztą apelacja wyroku nie kwestionuje. Pozostaje zatem do rozstrzygnięcia pozostała część zarzutu w postaci braku udzielenia pisemnych wyjaśnień pomimo wezwań z dnia 25.06.2010 roku i 21.07.2010 roku. Zarówno jedno jak i drugie wezwanie nie spełniało wymogów formalnych, albowiem nie zawierało w sobie uzasadnienia, zgodnie z przepisem art. 5 ust. 2 ustawy o Służbie Celnej. Pismo urzędowe organu państwowego nie spełniające wymogów formalnych jest prawnie bezskuteczne, a żaden przepis prawny nie musi wprost tego przewidywać, gdyż jest to oczywiste. Nie można nakładać na zwykłego obywatela obowiązku zwracania się do organu państwowego o uzupełnienie treści pisma, bowiem to właśnie w tym zakresie musiałby istnieć stosowny przepis. Sugerowanie, że po stronie zwykłego obywatela istnieje taki obowiązek ( mimo braku ku temu podstawy prawnej ), z jednoczesną argumentacją , iż pismo organu procesowego z ewidentnymi brakami formalnymi nie jest prawnie bezskuteczne, gdyż żaden przepis tak nie stanowi, jest w ocenie Sądu Odwoławczego całkowicie bezzasadne.

Zgodzić się należy z apelującym, iż Sąd I instancji „nie zauważył” tego, iż do oskarżonego zostało wystawione wezwanie do stawienia się osobiście w referacie z dnia 08.09.2010 roku ale przecież na etapie wnoszenia aktu oskarżenia „ nie zauważył” tego również oskarżyciel publiczny, skoro nie zawarł tego w stawianym oskarżonemu zarzucie. Nadto odnośnie tego wezwania należy odwołać się do przepisu art. 159§1a Ordynacji Podatkowej, z którego wynika, iż stawiennictwo na to wezwanie ma charakter dobrowolny, a niestawiennictwo może wywoływać tylko niekorzystne skutki procesowe.

Reasumując, wezwania z dnia 25.06.2010 roku i 21.07.2010 roku były prawnie bezskuteczne, a niestawiennictwa na wezwanie z dnia 13.08.2010 roku w żaden sposób nie może być uznane za utrudnianie kontroli, skoro oskarżony mógł lecz nie musiał się stawić.

Powyższe argumenty są w zupełności wystarczające do utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy. Rozpoznanie innych argumentów apelacji odnoszących się do strony podmiotowej ( zamiaru oskarżonego) czynu jest bezprzedmiotowe, skoro brak jest podstaw do przyjęcia, iż zostały wyczerpane znamiona przedmiotowe czynu. Oskarżony nie miał obowiązku prawnego stawić się na wezwanie z dnia 13.08.2010 roku, a dwa wcześniejsze wezwania mógł zignorować, skoro były prawnie bezskuteczne. W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy podniósł też inne argumenty, które jego zdaniem przemawiały za uniewinnieniem oskarżonego, do których także odnosi się apelujący, jednakże ocena trafności tych argumentów Sądu I instancji nie jest potrzebna dla rozstrzygnięcia apelacji oskarżyciela publicznego. Wystarczające są bowiem te, które już wyżej podniósł Sąd Odwoławczy.

W związku z powyższym uznając apelację za niezasadną, a nadto mając na uwadze, iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych uchybień, które należałoby uwzględnić niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów ( art.113 kks w zw. z art. 439 kpk), Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy i w związku z tym kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa ( art. 636§1 kpk).

SSO Andrzej Almert SSO Ireneusz Bieniek SSR (del.) Krzysztof Chodak

A.W.