Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Jabłońska-Malik (spr.)

Sędziowie: SO Andrzej Almert

SR del. Tomasz Henrych

Protokolant: prot. Aneta Woźniczka

przy udziale Marka Buchały Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 roku, sprawy

K. K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego,

od wyroku Sądu Rejonowego w Olkuszu z dnia 19 grudnia 2012r. sygn. akt II K 801/12

uznając apelację za oczywiście bezzasadną zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy i zwalnia oskarżonego od zwrotu należnych Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. B. (Kancelaria Adwokacka w K.) kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.

SSO Andrzej Almert SSO Elżbieta Jabłońska-Malik SSR Tomasz Henrych

Sygn. akt IV Ka 332/13

UZASADNIENIE

K. K. został oskarżony o to, że:

w dniu 9 marca 2012 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. M. w kwocie 12.000 złotych poprzez wprowadzenie jej w błąd polegający na tym, że nieustalona do chwili obecnej kobieta podając się za kuzynkę pokrzywdzonej co nie polegało na prawdzie, poleciła M. M. dokonanie w Urzędzie Pocztowym przekazu błyskawicznego wymienionej w wyżej kwoty pieniędzy , którą to kwotę następnie K. K. pobrał w R., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa będąc skazanym wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego (...)w W. z dnia 11.05.2010 roku o sygn. III K 1303/09 za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 03.10.2010 roku do 02.08.2011 roku

tj. o czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.

Sąd Rejonowy w Olkuszu, wyrokiem z dnia 19 grudnia 2012 roku sygn. II K 801/12 orzekł w tym przedmiocie następująco:

I. uznaje oskarżonego K. K. za winnego popełnienia czynu opisanego powyżej stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 286 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. na zasadzie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego K. K. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. M. kwoty 12.000 ( dwanaście tysięcy ) złotych;

III. na zasadzie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (Dz.U. nr 16, poz. 124 ze zmianami) oraz § 14 ust. 2 pkt. 1 § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1348) zasądza na rzecz Kancelarii adwokackiej adwokata T. B.kwotę 885,60 zł. (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych i 60/100) w tym podatku 165,60 zł. ( sto sześćdziesiąt pięć złotych i 60/100);

IV. na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zmianami) zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości obciążając nimi Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu:

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że K. K. dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala w sposób nie budzący poważnych wątpliwości przyjąć, że to oskarżony dnia 09 marca 2012 r. w miejscowości B., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. M. w kwocie 12000 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd polegający na tym, że nieustalona osoba podając się za kuzynkę pokrzywdzonej, co nie polegało na prawdzie, poleciła M. M. dokonanie w urzędzie pocztowym przekazu błyskawicznego wymienionej wyżej kwoty pieniężnej, którą to kwotę następnie pobrał w R..

2.obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik postępowania:

a)  art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i brak wszechstronnego rozważenia dowodów, a to:

-

bezkrytyczne danie wiary zeznaniom pokrzywdzonej M. M. w sytuacji, gdy brak jednolitości i konsekwencji w zeznaniach tejże pokrzywdzonej złożonych na Policji i przed Sądem,

-

bezpodstawną odmowę waloru wiarygodności i spójności wyjaśnieniom oskarżonego K. K., podczas gdy z jego zeznań wynika, iż nie przypomina sobie aby w czasie, którego dotyczy zarzut aktu oskarżenia był w R. i by tam pobierał jakiekolwiek pieniądze w Urzędzie Pocztowym.

b)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy dowody zebrane w niniejszej sprawie ocenione w sposób wszechstronny nie pozwalają w sposób nie budzący poważnych wątpliwości ustalić, że oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący obrońca wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie K. K. od zarzucanego mu czynu, względnie o przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna a jako taka na uwzględnienie nie zasługuje. Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie stwierdziła uchybień, które mogłyby podważyć trafność zaskarżonego wyroku ani też innych uwzględnianych przez sąd z urzędu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd pierwszej instancji poprawnie przeprowadził postępowanie dowodowe a następnie poprzez należyte rozważenie dowodów i okoliczności zgromadzonych przez oskarżyciela, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego K. K. w zakresie przypisanego mu przestępstwa.

W tym zakresie, zdaniem Sądu Odwoławczego, ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd pierwszej instancji z uwzględnieniem reguł określonych w art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Jest też logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych.

Wbrew twierdzeniom skarżącego ustalony przez Sąd stan faktyczny, znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego.

Konfrontacja ustaleń faktycznych z przeprowadzonymi dowodami prowadzi do wniosku, że dokonana przez Sąd I instancji rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności przypisanego oskarżonemu przestępstwa, popełnionego - co oczywiste - wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną bliżej kobietą, nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym Sąd pierwszej instancji dał wiarę i na nich się oparł. Ponadto Sąd pierwszej instancji, ustalając stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań przesłuchanych w sprawie świadków oraz dowodów z dokumentów, stanowisko swoje należycie i przekonująco oraz logicznie uzasadnił. W pisemnych motywach wyroku Sąd Rejonowy szczegółowo przedstawił tok swojego rozumowania, precyzyjnie wskazując powody, dla których uznał, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa. Sąd Okręgowy rozumowanie to w pełni akceptuje. Na udział oskarżonego w przestępstwie wskazują analizowane łącznie takie okoliczności jak wskazanie pokrzywdzonej jego imienia i nazwiska jako osoby, na rzecz której miała dokonać przelewu, obecność oskarżonego na poczcie, na której dokonano wypłaty, wylegitymowanie się własnym dowodem osobistym, podanie przez oskarżonego numeru znajdującego się na potwierdzeniu nadania przelewu, który pokrzywdzona podała kobiecie przedstawiającej się jako jej kuzynka, co było niezbędne do wypłaty pieniędzy, brak jakichkolwiek wątpliwości pracownicy poczty M. L., iż wypłaca pieniądze osobie o imieniu i nazwisku wskazanym w dowodzie osobistym i wreszcie podpis oskarżonego na potwierdzeniu odbioru pieniędzy, którego autentyczności K. K. nie kwestionował i rozpoznał go jako własny. Nietrafne są zarzuty kwestionujące ocenę wyjaśnień oskarżonego K. K., który nie przyznał się do winy. Okoliczność, iż oskarżony nie pamięta wizyty w R. i odbioru tych pieniędzy nie świadczy o tym, że nie brał udziału w przestępstwie. Wskazane wyżej dowody bezsprzecznie świadczą bowiem o jego udziale w realizacji przestępstwa dokonanego wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną bliżej kobietą, która dzwoniła do pokrzywdzonej przedstawiając się jako jej kuzynka, a następnie dokładnie instruowała ją jakich formalności ma dopełnić, aby przelew został odebrany przez wskazanego pokrzywdzonej - z imienia i nazwiska K. K..

Nie ma też najmniejszych podstaw do kwestionowania zeznań pokrzywdzonej M. M., która w miarę pamięci szczegółów oszustwa dokonanego na jej szkodę opisała zapamiętane fakty. Nie ma racji obrona wskazując na sprzeczności w zeznaniach świadka złożonych w postępowaniu przygotowawczym i przed Sądem. Stawiając taki zarzut obrońca nie wskazał w czym upatruje owych sprzeczności a to sprawia, że zarzut należy ocenić jako całkowicie bezpodstawny. Polemika z oceną dowodu zaprezentowaną przez sąd meriti ma wartość jedynie wtedy, gdy wskazuje argumenty podważające tę ocenę. Nie wystarczy zatem napisanie w skardze apelacyjnej, że sąd dopuścił się uchybienia i ograniczyć się do wyrażenia własnego przekonania, iż dowód należało ocenić inaczej. Analiza zeznań pokrzywdzonej M. M. nie wykazuje żadnych sprzeczności, zaś ewentualne drobne rozbieżności, co do szczegółów zdarzenia z reguły występują zawsze, gdy zeznania składane są w różnym czasie od zdarzenia i są zupełnie zrozumiałe, gdyż upływ czasu zaciera w pamięci szczegóły zdarzeń. Drobne rozbieżności nie umniejszają zaś wiarygodności całości złożonych przez pokrzywdzoną zeznań.

Reasumując, należy stwierdzić, że brak podstaw do skutecznego kwestionowania ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w zakresie przypisanego oskarżonemu przestępstwa. Brak jest podstaw do uznania, iż ustalenia faktyczne, leżące u podstaw skazania oskarżonego za przypisane mu przestępstwo, stanowią efekt dowolnej oceny dowodów. Nic bowiem nie wskazuje na to, by dokonując oceny zebranych w sprawie dowodów, Sąd naruszył dyspozycję art. 7 k.p.k. i zignorował obiektywną wymowę któregokolwiek z przeprowadzonych dowodów lub też oceniając wiarygodność poszczególnych dowodów nie respektował zasad poprawnego myślenia lub wskazań wiedzy czy doświadczenia życiowego.

Tak więc w tym zakresie apelacja oskarżonego zarzucająca Sądowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Nie jest też trafny zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k.. Zasada in dubio pro reo nie oznacza obowiązku wyboru przez Sąd najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Jeżeli jednak Sąd dokona stanowczych ustaleń – tak jak w przedmiotowej sprawie - to w ogóle nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k., bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości. W przedmiotowej sprawie wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego zachodzą jedynie po stronie obrony, co nie jest wystarczające dla uznania zasadności naruszenia wyżej wskazanego przepisu (zob. post. SN z dnia 21 lipca 2009 r., sygn. V KK 142/09, LEX nr 519641).

Nadto, Sąd orzekający w pierwszej instancji nie dopuścił się żadnych uchybień proceduralnych, które mogłyby spowodować uchylenie wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Na gruncie przyjętych przez Sąd w powyższej sprawie ustaleń faktycznych, zastosowana kwalifikacja prawna czynu jest prawidłowa.

Nie ma także podstaw do weryfikacji wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, albowiem przy jej wymiarze Sąd prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające zarówno na jej wymiar - 1 roku pozbawienia wolności jak i na brak możliwości zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Stosowanie warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary ma dla Sądu zawsze charakter fakultatywny. Sąd Rejonowy wskazał na okoliczności, które w jego ocenie sprzeciwiają się warunkowemu zawieszeniu wykonania wymierzonej oskarżonemu kary. Nie można zapominać, że do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności stosuje się wszystkie zasady sędziowskiego wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. (w tym w jego § 2). Nadto zgodnie z orzecznictwem kształtowanym wskazaniami Sądu Najwyższego ”Nie ma automatyzmu między wymierzeniem kary w wysokości czy rodzaju przewidzianym w art. 69 § 1 k.k. a rozważaniem co do potrzeby zastosowania przewidzianej w nim instytucji. Innymi słowy, wymierzenie kary do 2 lat pozbawienia wolności nie oznacza, że sąd obowiązany jest zawsze rozważyć, czy sprawca zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia jej wykonania. Rozpatrzenie warunków tej decyzji, określonych w art. 69 § 1 in fine k.k. i w § 2 art. 69 k.k. nie aktualizuje się, jeżeli sąd uzna, że powody wskazane w art. 53 § 1 i 2 k.k. przemawiają za orzeczeniem kary w bezwzględnym wymiarze” (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2006 r., sygn. V KK 174/06, LEX nr 188375). W niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że dla właściwej resocjalizacji oskarżonego popełniającego przypisany mu czyn w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. konieczne jest jednak odbycie orzeczonej kary i z tym stanowiskiem należy się zgodzić. Zresztą zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny sądu odwoławczego, lecz tylko wtedy, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy”. Taka zaś niewspółmierność, w wyżej opisanym znaczeniu, w wypadku oskarżonego K. K. nie zaistniała. Z tego powodu brak podstaw do korekty wymierzonej oskarżonemu kary.

Mając na uwadze powyższe, a nadto stwierdzając, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych uchybień, które należałoby uwzględnić niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 i 440 k.p.k.), Sąd Odwoławczy uznając apelację za oczywiście bezzasadną, na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

W oparciu o treść art. 624§1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, którymi obciążył Skarb Państwa, a miał na uwadze obciążenie zasądzone wyrokiem w zakresie obowiązku naprawienia szkody na rzecz M. M. oraz konieczność odbycia przez oskarżonego kary pozbawienia wolności.

Nadto Sąd Odwoławczy na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej K. K. w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji. Przy ustaleniu wysokości wynagrodzenia obrońcy uwzględniono fakt obecności obrońcy na więcej niż jednym terminie rozprawy a w skład przyznanego wynagrodzenia wliczono należny podatek 23 % VAT.

SSO Andrzej Almert SSO Elżbieta Jabłońska-Malik SSR (del.) Tomasz Henrych