Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 9 kwietnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący Joanna Czernecka

Sędziowie: Katarzyna Serafin-Tabor, Agnieszka Cholewa-Kuchta

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2024 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku (...) Związku (...) w W.

przy uczestnictwie Gminy Miejskiej K.

o wpis

na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 31 października 2023 roku, sygnatura akt DzKw/KR1P/157952/22

postanawia:

oddalić apelację.

Sędzia Katarzyna Serafin-Tabor Sędzia Joanna Czernecka Sędzia Agnieszka Cholewa-Kuchta

II Ca 3283/23

UZASADNIENIE

(...) Związek (...) w W. wnioskiem o wpis domagał się ujawnienia w dziale III księgi wieczystej (...) prawa użytkowania nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) na rzecz wnioskodawcy.

Starszy Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Krakowa - Podgórza w Krakowie postanowieniem z dnia 19 lipca 2023 roku oddalił wniosek z uwagi na fakt, iż działka nr (...) nie jest ujawniona w księdze wieczystej (...).

Na powyższe orzeczenie (...) Związek (...) w W. złożył skargę domagając się wpisu zgodnie z wnioskiem.

Po przeprowadzeniu badania treści księgi wieczystej oraz treści zawiadomienia o zmianach w danych ewidencyjnych i dołączonych dokumentów, a także okoliczności podniesionych w treści skargi, zgodnie z art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. Sąd ustalił, że księga wieczysta (...) prowadzona jest dla nieruchomości gruntowej położonej w K., dzielnica K., stanowiącej: działkę nr (...), obręb nr (...), działkę nr (...), obręb nr (...), działkę nr (...), działkę nr (...), działkę nr (...), o łącznym obszarze 5,4434 ha. W dziale II księgi wieczystej (...) ujawniono własność na rzecz Gminy K. w udziale 1/1 części nieruchomości. Dział III i IV księgi wieczystej wolny jest od wpisów.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że kognicja Sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym jest precyzyjnie określona. Rozpoznając sprawę Sąd bada treść wniosku o wpis w księdze wieczystej, treść dołączonych do wniosku dokumentów i treść księgi wieczystej, przy braku przeszkód dokonuje wpisu w granicach objętych treścią żądania. Sąd wieczystoksięgowy bada także materialno-prawną skuteczność czynności prawnej.

Wnioskodawca (...) Związek (...) w W. wnioskiem o wpis domagał się ujawnienia w dziale III księgi wieczystej (...) prawa użytkowania nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) na swoją rzecz. Działka nr (...), której dotyczy wniosek o wpis, nie jest ujawniona we wskazanej księdze wieczystej. Ponadto w aktach ww. księgi wieczystej brak jednocześnie dokumentów geodezyjnych, wskazujących na podział działki, z której powstałaby działka wskazana we wniosku. Sąd stwierdził, że po analizie treści księgi wieczystej (...) doszedł do konstatacji, że do akt nie wpłynęło zawiadomienie Prezydenta Miasta K. o zmianie danych ewidencyjnych dotyczących działki nr (...), obręb nr (...), działki nr (...), obręb nr (...), działki nr (...), działki nr (...), działki nr (...), jak również w aktach nie znajdują się dokumenty geodezyjne wskazujące na podział działek i powstanie działki nr (...).

W rezultacie powyższego Sąd nie znalazł podstaw do dokonania zmian z urzędu w treści księgi wieczystej w zakresie podziału działek, z której wynikałoby powstanie działki nr (...).

Ponadto zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 252 k.c. rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków (użytkowanie). Stosownie do treści art. 253 k.c. zakres użytkowania można ograniczyć przez wyłączenie oznaczonych pożytków rzeczy (§ 1). Wykonywanie użytkowania nieruchomości można zaś ograniczyć do jej oznaczonej części (§ 2). Z powołanych przepisów wynika jednoznacznie, że przedmiotem użytkowania jako ograniczonego prawa rzeczowego jest zawsze cała nieruchomość, a wyłącznie wykonywanie użytkowania nieruchomości może być ograniczone do jej oznaczonej części, np. jednej działki ewidencyjnej. Wówczas poszczególne działki ewidencyjne wchodzące w skład nieruchomości uznać trzeba za części składowe nieruchomości w rozumieniu art. 47 k.c. (co do wieczystoksięgowej koncepcji nieruchomości – uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2013 roku, III CZP 8/13, Legalis).

Użytkowanie obciąża zatem całą nieruchomość, a ograniczenie z art. 253 § 2 k.c. dotyczy nie samego użytkowania, lecz jego wykonywania . Zatem użytkowanie jako ograniczone prawo rzeczowe może obciążać wyłącznie całą nieruchomość, a sposób wykonywania użytkowania można ograniczyć do części nieruchomości.

Wobec powyższego zgodnie z treścią art. 626 ⁹ k.p.c. Sąd oddalił wniosek, o czym orzekł w sentencji postanowienia.

W apelacji od tego postanowienia wnioskodawca zarzucił: - naruszenie art. 626 ⁹ k.p.c. poprzez oddalenie wniosku w sytuacji, gdy zachodziły podstawy do jego uwzględnienia; - naruszanie art. 27 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece poprzez zaniechanie ujawnienia podziału nieruchomości w zakresie danych działu I do zgodności z danymi katastru nieruchomości pomimo otrzymania wszelkiej niezbędnej dokumentacji oraz wyraźnego żądania wnioskodawcy; - naruszenie art. 253 § 2 k.c. poprzez nieprawidłowe jego zastosowanie w sytuacji, gdy część nieruchomości ograniczona prawem użytkowania została oznaczona w sposób jednoznaczny – jako działka ewidencyjna, wynikający z przepisów prawa geodezyjnego. W oparciu o te zarzuty wnioskodawca wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2009 roku (III CZP 80/09, OSNC 2010/6/84), której nadano moc zasady prawnej, przyjęto, że Sąd, rozpoznając wniosek o wpis w księdze wieczystej, związany jest stanem rzeczy istniejącym w chwili złożenia wniosku. Odzwierciedlenie tego znajduje się w art. 626 ⁸ § 2 k.p.c., który wyznacza zakres kognicji sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym, ograniczony jedynie do badania tych elementów, które są wymienione wyraźnie tj. treści samego wniosku, treści i formy dołączonych do wniosku dokumentów oraz treści księgi wieczystej. Przepis art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. określa także zakres kognicji Sądu drugiej instancji, rozpatrującego apelację. Takie stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (np. postanowienia: z dnia 5 października 2005 roku, II CK 781/04, LEX nr 187020; z dnia 27 kwietnia 2001 roku, III CKN 354/00, OSNC 2001/12/183; z dnia 6 października 2006 roku, V CSK 214/06, LEX nr 327887). Oznacza to, że również Sąd drugiej instancji rozstrzyga jedynie, czy wpis (lub jego odmowa) pozostaje w zgodzie z prawem w świetle treści zgłoszonego wniosku, treści i formy przedłożonych dokumentów, stanowiących podstawę wpisu oraz treści księgi wieczystej. Kontrola zaskarżonego orzeczenia (wpisu lub jego odmowy) dokonywana przez Sąd drugiej instancji na skutek wniesionej apelacji powinna być zatem ograniczona tylko do tego, czy w świetle dokumentów załączonych do wniosku i którymi dysponował Sąd pierwszej instancji, była podstawa do dokonania wpisu, zgodnie z wnioskiem o wpis. Za ugruntowane należy uznać stanowisko, że kognicja sądu wieczystoksięgowego nie ma charakteru formalnego i czynność prawna stanowiąca podstawę wpisu powinna być badana nie tylko pod kątem formalnym ale również pod względem jej skuteczności materialnej. Badanie, o którym mowa w art. 626 ⁸ § 2 k.p.c., ma na celu ustalenie, czy powstały na skutek czynności prawnych lub innych zdarzeń prawnych, stwierdzonych załączonymi do wniosku o wpis dokumentami, aktualny stan prawny nieruchomości uzasadnia dokonanie żądanego wpisu. Inaczej mówiąc, chodzi o ustalenie, czy orzeczenie sądu lub treść innego dokumentu są wystarczającym dowodem istnienia określonego stanu prawnego nieruchomości. W ustaleniu tym, opartym na podstawie dokumentów dołączonych do wniosku oraz treści księgi wieczystej, wyczerpuje się zakres kognicji sądu wieczystoksięgowego (postanowienie SN z 23.02.2017 r., V CSK 297/16, LEX nr 2273878).

Księga wieczysta (...) prowadzona jest dla nieruchomości gruntowej położonej w K., dzielnica K., złożonej z działek: nr (...), o łącznym obszarze 5,4434 ha. W dziale II księgi wieczystej jako właściciel nieruchomości ujawniona jest Gmina Miejska K..

Decyzją z dnia 17 marca 2022 roku, znak GS-03. (...).2.11.2015.KZ, Prezydent Miasta K. stwierdził nabycie z dniem 19 stycznia 2014 roku przez (...) Związek (...) z siedzibą w W. prawa użytkowania w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego nieruchomości gruntowych, stanowiących własność Gminy Miejskiej K., położonych przy ul. (...) w K., stanowiących:

- działkę (...) objętą księgą wieczystą (...),

- działkę (...) objętą księgą wieczystą (...),

- działkę (...) objętą księgą wieczystą (...),

- działkę (...) objętą księgą wieczystą (...),

zagospodarowanych pod Rodzinny O. Działkowy (...) w K. – na cele określone w art. 3 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.

Działka (...), której dotyczy wniosek o wpis, nie jest ujawniona we wskazanej księdze wieczystej. W aktach wskazanej księgi wieczystej znajdują się dokumenty, z których wynika, że działka (...) uległa podziałowi, w następstwie czego powstały działki nr (...) (k. 124 – 129), a także dotyczące podziału działki nr (...) na działki (...) (k. 118 – 122). Brak jednak dokumentów dotyczących podziału działki nr (...), a ta działka jest ujawniona w księdze wieczystej, ani takich z których wynikałaby, że działka nr (...), w wyniku podziału której powstała m.in. działka nr (...), postała z podziału działki nr (...).

Zgodnie z art. 626 ⁸ § 3 k.p.c. do wniosku o wpis należy dołączyć dokumenty, stanowiące podstawę wpisu w księdze wieczystej. Zgodnie z § 78 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 lutego 2016 r. w sprawie zakładania i prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie teleinformatycznym (Dz.U.2016.312 z dnia 2016.03.11) dane dotyczące nieruchomości gruntowych i budynkowych wpisuje się w księdze wieczystej na podstawie wypisu z rejestru gruntów, wypisu z rejestru budynków lub wypisu z kartoteki budynków, a także wyrysu z mapy ewidencyjnej, sporządzonych na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Natomiast przepisy art. 130 k.p.c. i art. 130 ¹ k.p.c. mogą mieć zastosowanie w postępowaniu wieczystoksięgowym, ale tylko na użytek uzupełnienia braków formalnych wniosku. W trybie powyższych przepisów nie można uzupełniać materialnoprawnych przeszkód do wpisu. W aktualnym stanie prawnym, po uchyleniu art. 48 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, brak jest podstaw do wyznaczania wnioskodawcy oznaczonego terminu do usunięcia materialnoprawnych przeszkód do wpisu.

Sądy powszechne muszą uwzględniać skutki prawne, które wywołują ostateczne decyzje administracyjne. Przy założeniu, że przedłożona jako podstawa wpisu decyzja administracyjna jest prawnie istniejącym indywidualnym aktem administracyjnym, są jednak powołane do oceny, czy decyzja ta jest ostateczna i czy wywołuje ona skutki materialnoprawne uzasadniające wpis do księgi wieczystej (postanowienie SN z 12.05.2016 r., IV CSK 457/15, LEX nr 2051035).

Użytkowanie wieczyste jest prawem, które obciąża całą rzecz wraz z jej częściami składowymi. Jest to zasada, którą wyraża art. 252 k.c. Przepis art. 253 k.c. natomiast wprowadza możliwość zmodyfikowania tej zasady przez strony w dwóch kierunkach: przez ograniczenie zakresu albo wykonywania użytkowania. Oznacza to, że taka modyfikacja nie narusza samej reguły; prawo użytkowania nadal obciąża całą rzecz, a tylko użytkownik nie będzie miał prawa pobierania niektórych pożytków rzeczy albo będzie mógł użytkować określoną część rzeczy - fizyczną, np. jedną z działek wchodzących w skład nieruchomości.

W postanowieniu z dnia 10.07.2019 r., I CSK 105/19, LEX nr 2692665 Sąd Najwyższy wyjaśnił, że nie ma prawnej możliwości ujawnienia użytkowania jedynie w stosunku do jednej działki we wskazanej księdze wieczystej, jedna księga nie może bowiem odzwierciedlać różnych stanów prawnych w stosunku do różnych działek wchodzących w skład jednej nieruchomości. Obciążenie prawem użytkowania odnosi się do całej nieruchomości, chociaż można na podstawie art. 253 § 2 k.c. jego wykonywanie ograniczyć do jej oznaczonej części (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2013 r. III CZP 8/13, OSNC 2013, Nr 9, poz. 108; postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 lutego 2018 r. I CSK 213/17, LEX nr 2484713; z dnia 11 czerwca 2015 r. V CSK 468/14, LEX nr 1797079, z dnia 12 kwietnia 2013 r. IV CSK 527/12, LEX nr 1347891). W przywołanej uchwale z 21.03.2013 r., III CZP 8/13, OSNC 2013, nr 9, poz. 108. Sąd Najwyższy wskazał, że dominująca w orzecznictwie Sądu Najwyższego jest koncepcja przewidująca pierwszeństwo wieczystoksięgowego modelu nieruchomości, w myśl której nieruchomością jest część powierzchni ziemskiej, dla której urządzono księgę wieczystą; natomiast w braku księgi wieczystej sąsiadujące ze sobą grunty należące do tego samego podmiotu stanowią jedną nieruchomość (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2006 r., III CZP 24/06, OSNC 2007, nr 2, poz. 24, z dnia 26 kwietnia 2007 r., III CZP 27/07, OSNC 2008, nr 6, poz. 62, z dnia 17 kwietnia 2009 r., III CZP 9/09, OSNC 2010, nr 1, poz. 4, wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1970 r., II CR 361/70, OSNCP 1971, nr 6, poz. 97, z dnia 26 lutego 2003 r., II CKN 1306/00, "Biuletyn SN" 2003, nr 8, s. 8, z dnia 22 lutego 2012 r., IV CSK 278/11, OSNC 2013, nr 3, poz. 35, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2003 r., V CK 278/02, nie publ., z dnia 30 października 2003 r., IV CK 114/02, OSNC 2004, nr 12, poz. 201; z dnia 30 maja 2007 r., IV CSK 56/07, nie publ., z dnia 16 czerwca 2009 r., V CSK 479/08, nie publ.) i stanowisko to podzielił. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „Definicja nieruchomości zawarta w art. 46 § 1 k.c. jest tak pojemna, że obejmuje zarówno nieruchomości niemające urządzonych ksiąg wieczystych, jak i nieruchomości mające księgi wieczyste. Nie ma zatem podstaw do przeciwstawiania materialnoprawnego (prawnorzeczowego) i formalnego (wieczystoksięgowego) pojęcia nieruchomości i przyjmowania dualizmu nieruchomości gruntowej rozpadającej się na pojęcie gruntu w znaczeniu materialnoprawnym oraz wieczystoksięgowym, aktualnym jedynie pod rządem ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Jednakże, gdy dla określonej nieruchomości zostanie założona księga wieczysta, obowiązuje reguła "jedna księga wieczysta - jedna nieruchomość", odnosząca się także do graniczących ze sobą nieruchomości, które stanowią własność tej samej osoby, a ponadto do nieruchomości stanowiących całość gospodarczą, ale nie graniczących ze sobą. Odesłanie zawarte w art. 46 § 2 k.c. nie stanowi argumentu na rzecz tezy, że zamiarem ustawodawcy było uregulowanie pojęcia nieruchomości bez jakiegokolwiek odniesienia do ksiąg wieczystych i by istniała odrębna kategoria nieruchomości w ujęciu wieczystoksięgowym. Artykuł 46 § 2 k.c. stanowi tylko o regulacji prowadzenia ksiąg wieczystych i nie można z tego odesłania wyprowadzać wniosków co do znaczenia pojęcia nieruchomości. […] W żadnym razie nie ma natomiast podstaw do przyjmowania, że samo geodezyjne wyodrębnienie działki i nadanie oddzielnego numeru zmienia jej status jako części składowej nieruchomości. Geodezyjnie wyodrębnione działki objęte jedną księgą wieczystą stanowią części składowe nieruchomości i nie mogą być przedmiotem samodzielnego obrotu. Nadanie działkom odrębnych numerów geodezyjnych nie wywołuje skutków cywilnoprawnych; jeżeli takie działki objęte są jedną księgą wieczystą, to bez względu na sposób rozumienia pojęcia nieruchomości składają się na jedną nieruchomość.”

Przedmiotowa decyzja została wydana na podstawie art. 76 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 roku o rodzinnych ogrodach działkowych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1073). Stosownie do ust. 2 powołanego przepisu w przypadku rodzinnego ogrodu działkowego spełniającego jeden z warunków wskazanych w ust. 1 powołanego przepisu, stowarzyszenie ogrodowe prowadzące ten rodzinny ogród działkowy, z dniem wejścia w życie ustawy, nabywa prawo użytkowania - w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego - nieruchomości zajmowanej przez ten rodzinny ogród działkowy. Stwierdzenie nabycia prawa następuje w drodze decyzji.

Przedmiot użytkowania powstającego z mocy prawa stanowi zatem nieruchomość zajęta przez rodzinny ogród działkowy, nie zaś jedna z działek ewidencyjnych wchodzących w skład nieruchomości. Kognicja sądu wieczystoksięgowego obejmuje badanie skutków cywilnoprawnych decyzji administracyjnej, innych niż te, dla których przewidziane zostało orzekanie na drodze administracyjnej i objętych osnową decyzji. Kognicja ta jednak jest wyłączona, gdy chodzi o usuwanie wątpliwości co do treści decyzji. Taka bowiem zastrzeżona jest dla organu, który wydał decyzję. Gdy decyzja jest niejednoznaczna lub dotknięta zawiłością utrudniającą ustalenie sensu rozstrzygnięcia sprawy, organ, który wydał decyzję, wyjaśnia w drodze postanowienia na żądanie organu egzekucyjnego lub strony wątpliwości co do treści decyzji, podstawę czego stanowi art. 113 § 2 k.p.a.

Rozważając zagadnienie związania sądu decyzją administracyjną, wskazać trzeba, że powszechnie przyjmuje się zasadę uwzględniania przez sądy powszechne skutków prawnych orzeczeń organów administracyjnych, która ma swoje źródło w prawnym rozgraniczeniu drogi sądowej i drogi administracyjnej, czego wyrazem są art. 2 § 3 i art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. oraz art. 16 i 97 § 1 pkt 4 k.p.a., a pod rządami Konstytucji także w idei podziału władz ( art. 10 ) oraz działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa ( art. 7 ). Zasada ta doznaje ograniczenia jedynie w myśl koncepcji tzw. bezwzględnej nieważności decyzji administracyjnej, która nie ma normatywnego umocowania, ale znajduje oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, wyrażającym od kilkudziesięciu lat niezmienny pogląd, że decyzja administracyjna nie może wywoływać skutków prawnych, pomimo jej formalnego nieuchylenia, jeśli jest dotknięta wadami, godzących w jej istotę jako aktu administracyjnego. Związanie sądu cywilnego decyzją administracyjną dotyczy jednak wyłącznie zawartego w decyzji (jej osnowie) rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa lub stosunku prawnego, z uwzględnieniem granic podmiotowych i przedmiotowych tego rozstrzygnięcia. Związanie sądu decyzją administracyjną nie obejmuje skutków prawnych zdarzeń cywilnoprawnych wprawdzie powiązanych z decyzją, ale uregulowanych innymi ustawami (wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2012 r., III CSK 149/12, LEX nr 1250569). Mimo związania decyzją administracyjną sąd jest uprawniony do samodzielnej oceny skutków cywilnoprawnych danej decyzji, które nie wynikają wprost z jej sentencji. Kontrola taka nie zmierza do wzruszenia decyzji, lecz do stwierdzenia, czy rzeczywiście decyzja wywiera skutki cywilnoprawne, które wynikają z jej gramatycznego brzmienia (por. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1993 r., III CZP 81/93, OSNC 1994, Nr 2, poz. 27, z dnia 9 października 2007 r., III CZP 46/07, OSNC 2008, Nr 3, poz. 30, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2007 r., III CZP 82/07 OSNC 2008/10/112, z dnia 5 listopada 2014 r., III CZP 74/14, OSNC 2015, nr 7-8, poz. 85, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 1999 r., III CKN 244/98, OSNC 1999, Nr 12, poz. 210, z dnia 12 czerwca 2002 r., III CKN 978/00, nie publ., z dnia 21 kwietnia 2004 r., III CK 475/02, LEX nr 585810, z dnia 18 lutego 2005 r., V CK 409/04, LEX nr 277113, z dnia 12 stycznia 2006 r., II CK 335/05, ZNSA 2007/1/75, z dnia 13 października 2011 r., V CSK 436/10, OSNC-ZD 2012, z. D).

Działka ewidencyjna stanowiąca wyłącznie część nieruchomości, jako część składowa tej nieruchomości w rozumieniu art. 47 k.c., nie może stanowić samodzielnego przedmiotu ograniczonego prawa rzeczowego. Z treści decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 17 marca 2022 roku, znak GS-03. (...).2.11.2015.KZ, wynika stwierdzenie nabycia z dniem 19 stycznia 2014 roku przez (...) Związek (...) z siedzibą w W. prawa użytkowania nieruchomości, stanowiącej działkę (...), objętą księgą wieczystą (...).

Z przyczyn wyżej wskazanych, wniosek nie mógł zostać uwzględniony.

Apelacja podlegała oddaleniu, na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Sędzia Katarzyna Serafin-Tabor Sędzia Joanna Czernecka Sędzia Agnieszka Cholewa-Kuchta