Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 20 grudnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie

Przewodniczący : Sędzia Katarzyna Biernat-Jarek

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2024 roku w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku K. W. przy uczestnictwie Syndyka Masy Upadłości (...) Banku SA w upadłości z siedzibą w W.

o wpis – wykreślenie hipoteki umownej kaucyjnej w dziale IV księgi wieczystej nr (...)

na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 29 sierpnia 2024 roku sygn. akt DzKw/KR1P/99150/23

postanawia: oddalić apelację.

SSO Katarzyna Biernat-Jarek

Sygnatura akt II Ca 2718/24

UZASADNIENIE

Postanowienia Sądu Okręgowego w Krakowie z 20 grudnia 2024 roku

Wnioskodawca K. W. wniósł o wykreślenie z księgi wieczystej nr (...) hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 492244,76 zł wpisanej na rzecz (...) Bank S.A., (...)Oddział w Ł. z siedzibą w K., powołując się na nieważność umowy kredytu stwierdzoną prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2022 roku, sygn. akt VI ACa 418/21. Do wniosku przedłożono prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie VI Wydział Cywilny z dnia 29 lipca 2022 roku., sygnatura akt VI Ca 418/21 wraz z odpisem uzasadnienia.

Postanowieniem z 16 lutego 2024 roku, sygnatura akt DzKw/KR1P/99150/23 referendarz sądowy postanowił oddalić wniosek, wskazując w uzasadnieniu, iż przedłożone dokumenty nie mogą stanowić podstawy wykre­ślenia hipoteki umownej kaucyjnej z księgi wieczystej (...). Z sentencji przedłożonego orzeczenia Sądu Apelacyjnego nie wynika, iż umowa kredytu została uznana za nieważną. Fakt ten został stwierdzony w uzasadnieniu wyroku i nie jest wiążący. Tylko stwierdzenie w sentencji wyroku tej okoliczności stanowiło by podstawę do wykreślenia hipoteki.

Skargą z 29 lutego 2024 roku wnioskodawca zaskarżył orzeczenie referendarza sądowego w całości, zarzucając mu naruszenie: art. 626 ^{( 9)} k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że wniosek o wykreślenie hipoteki umownej kaucyjnej z księgi wieczystej nr (...) podlega oddaleniu z uwagi na brak wskazania w sentencji orzeczenia sądowego nieważności umowy kredytu oraz, iż prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 lipca 2022 r. wraz z uzasadnieniem nie może stanowić podstawy do wykreślenia hipoteki umownej kaucyjnej z księgi wieczystej nr (...), a także art. 365 § 1 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że prawomocny Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 lipca 2022 r. niezawierający w sentencji wyrzeczenia o stwierdzeniu nieważności umowy kredytowej, nie może stanowić podstawy do wykreślenia hipoteki umownej kaucyjnej z księgi wieczystej nr (...). Z uwagi na przedstawione powyżej zarzuty K. W. wniósł o stwierdzenie przez referendarza sądowego zasadności wniosku o wykreślenie hipoteki umownej kaucyjnej w księdze wieczystej nr (...) i wydanie postanowienia uwzględniającego wniosek, a w przypadku przekazania sprawy do rozpoznania sądowi – zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uwzględnienie wniosku o wykreślenie hipoteki umownej kaucyjnej w księdze wieczystej nr (...).

Postanowieniem z 29 sierpnia 2024 roku, sygnatura akt DzKw/KR1P/99150/23 Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie w sprawie z wniosku K. W. przy uczestnictwie (...) Bank S.A. w W., o wpis na skutek skargi K. W. na postanowienie Referendarza Sądowego z dnia 16 lutego 2024 r. o oddaleniu wniosku o wykreślenie hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 492244,76zł w księdze wieczystej (...), postanowił oddalić wniosek. W pisemnych motywach zaskarżonego postanowienia Sąd Rejonowy, powołując się na zakres swojej kognicji w postępowaniu wieczystoksięgowym i po przeprowadzeniu badania treści księgi wieczystej oraz treści wniosku i dołączonych dokumentów, a także okoliczności podniesionych w treści skargi, wskazał, iż wniosek nie może zostać uwzględniony, gdyż nie sentencja przedłożonego wyroku nie stwierdza nieważności umowy. Sąd Rejonowy podniósł również, że w sytuacjach, gdy w samej treści orzeczenia zawarto wyrzeczenie o nieważności umowy zabezpieczonej hipoteką dopuszczalne byłoby wykreślenie hipoteki na podstawie odpisu takiego orzeczenia. W innych natomiast sytuacjach, gdy poczynienie takich ustaleń w postępowaniu wieczystoksięgowym nie jest możliwe, konieczne byłoby skorzystanie przez strony z powództwa o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym i uzyskanie w nim odpowiedniego orzeczenia. W niniejszej sprawie przedstawiony wyrok nie zawiera w swojej sentencji wyrzeczenia o nieważności i nie może stanowić podstawy wykreślenia hipoteki. Wnioskodawca, chcąc uzyskać wykreślenie hipoteki powinien przedłożyć oświadczenie wierzyciela hipotecznego zezwalające na wykreślenie hipoteki wydane w związku z treścią art. 100 u.k.w.h., bądź przedłożyć orzeczenie sądu wydane w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Apelacją z 7 października 2024 roku wnioskodawca zaskarżył postanowienie Sądu Rejonowego w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa:

1.  procesowego, a to art. 626 ⁹ k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że prawomocny wyrok sądu zasądzający w sentencji wyroku na rzecz powoda kwotę pieniężną, czego podstawę stanowi stwierdzenie przez sąd w uzasadnieniu wyroku nieważności umowy kredytu, stanowi podstawę oddalenia wniosku o wpis w księdze wieczystej polegający na wykreśleniu hipoteki zabezpieczającej roszczenie wynikające z tej umowy kredytu, podczas gdy wyrok tego rodzaju stanowi wystarczającą podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej polegającego na wykreśleniu hipoteki umownej kaucyjnej, zaś zaskarżone postanowienie sprawia, że proces sadowy wygrany przez powoda, którego efektem jest wspomniany prawomocny wyrok sądu staje się w praktyce bezużyteczny w postępowaniu wieczystoksięgowym;

2.  procesowego, a to art. 365 § 1 k.p.c. w zw. z art. 366 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 lipca 2022 r. niezawierający w sentencji wyrzeczenia o stwierdzeniu nieważności umowy kredytowej, a zawierający takie stwierdzenie jedynie w uzasadnieniu, nie może stanowić podstawy do wykreślenia hipoteki umownej kaucyjnej z księgi wieczystej nr (...), podczas gdy uzasadnienie wyroku jest objęte tym samym walorem prawomocności co sentencja wyroku, wobec czego wyrok zasądzający kwotę pieniężną, który w uzasadnieniu uznaje nieważność umowy kredytowej zabezpieczonej hipoteką umowną kaucyjną stanowi podstawę do dokonania wpisu poprzez wykreślenie z księgi wieczystej takiego zabezpieczenia;

3.  materialnego, a to art. 100 u.k.w.h. poprzez błąd w subsumcji, a to jego zastosowanie w sytuacji, gdy w sprawie nie ma on zastosowania i uznanie, że wnioskodawca chcąc dokonać wpisu w księdze wieczystej polegającego na wykreśleniu z niej hipoteki umownej kaucyjnej powinien przedłożyć oświadczenie wierzyciela hipotecznego zezwalające na wykreślenie takiego zabezpieczenia bądź przedłożyć orzeczenie sądu wydane w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, podczas gdy w stanie faktycznym, w którym wydano prawomocny wyrok stwierdzający w uzasadnieniu nieważność umowy kredytu jest podstawą do dokonania wpisu, a art. 100 u.k.w.h. nie znajduje zastosowania;

4.  materialnego, a to art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 Dyrektywy Rady 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich [„Dyrektywa 93/13/EWG”] poprzez ich niezastosowanie oraz zaniechanie dokonania wykładni krajowych przepisów procesowych oraz materialnoprawnych dotyczących zarówno związania orzeczeniem przesłankowo stwierdzającym nieważność umowy, jak i uzasadnieniem tego orzeczenia.

Ze względu na określony zakres zaskarżenia oraz sformułowane zarzuty wnioskodawca wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego Postanowienia z 29 sierpnia 2024 r. w całości poprzez uwzględnienie wniosku Wnioskodawcy o wpis w księdze wieczystej nr (...), polegającego na wykreśleniu hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 492.244,76 PLN wpisanej na rzecz (...) Bank S.A. (...) Oddział w Ł. z siedzibą w K.;

2.  zasądzenie od Uczestnika na rzecz Wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3.  wyznaczenie rozprawy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie miała uzasadnionych podstaw.

Celem rozważenia zasadności apelacji należy wskazać na zakres kognicji sądu wieczystoksięgowego albowiem ten stanowi wystarczający argument za oddaleniem wniosku w niniejszej sprawie.

Tytułem wstępu przypomnieć należy, że w uchwale składu siedmiu sędziów SN z dnia 16 grudnia 2009 r., III CZP 80/09 (OSNC 2010, nr 6, poz. 84 z glosami A. Maziarz, Glosa 2011, nr 2, s. 55 i P. Mysiaka, Rej. 2011, nr 6, s. 147) której nadano moc zasady prawnej, przyjęto, że sąd, rozpoznając wniosek o wpis w księdze wieczystej, związany jest stanem rzeczy istniejącym w chwili złożenia wniosku i kolejnością jego wpływu. Odzwierciedlenie tego znajduje się w art. 626 ⁸ §2 k.p.c., który wyznacza możliwy zakres kognicji sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym, ograniczony jedynie do badania tych elementów, które są wymienione wyraźnie tj. treści samego wniosku, treści i formy dołączonych do wniosku dokumentów oraz treści księgi wieczystej. W tym miejscu wskazać należy, że przepis art. 626 ⁸ §2 k.p.c. określa także zakres kognicji sądu II instancji rozpatrującego apelację. Takie stanowisko jest również ugruntowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. postanowienie z dnia 5 października 2005 r., II CK 781/04, LEX nr 187020; postanowienie z dnia 27 kwietnia 2001 r., III CKN 354/00, OSNC 2001/12/183; postanowienie z dnia 6 października 2006 r., V CSK 214/06). To oznacza, że również Sąd II instancji rozstrzyga jedynie, czy wpis (lub jego odmowa) pozostaje w zgodzie z prawem w świetle treści zgłoszonego wniosku, treści i formy przedłożonych dokumentów, stanowiących podstawę wpisu oraz treści księgi wieczystej. Kontrola zaskarżonego orzeczenia dokonywana przez sąd drugiej instancji na skutek wniesionej apelacji powinna być zatem ograniczona tylko do tego, czy w świetle dokumentów załączonych do wniosku i którymi dysponował sąd pierwszej instancji, była podstawa do dokonania bądź odmowy wpisu, zgodnie z wnioskiem o wpis w księdze wieczystej.

Istota badanej sprawy sprowadza się właściwie do przesądzenia jednego zagadnienia prawnego, a mianowicie do tego czy przedłożone przez wnioskodawcę dokumenty, a zwłaszcza odpis wyroku SA w Warszawie z uzasadnieniem z 29 lipca 2022 roku, sygnatura akt VI ACa 418/21 (k. 31-46, 51-79), w kontekście jego treści, stanowią dostateczną podstawę do wykreślenia hipoteki ujawnionej w dziale IV księgi wieczystej nieruchomości należącej do powoda. Zgodnie zaś z art. 94 zd. 1 u.k.w.h. wygaśnięcie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką pociąga za sobą wygaśnięcie hipoteki, chyba że z danego stosunku prawnego mogą powstać w przyszłości kolejne wierzytelności podlegające zabezpieczeniu. Tym samym dłużnik domagający się wykreślenia hipoteki zobowiązany jest wykazać dokumentem, że wierzytelność wygasła. Wątpliwość co do faktu istnienia wierzytelności i wygaśnięcia hipoteki nie może być przedmiotem badania i postępowania dowodowego przed Sądem wieczystoksięgowym. Spory co do zgodności wpisów z rzeczywistym stanem prawnym podlegają rozpoznaniu w odrębnym procesie, w tym także w oparciu o art. 10 u.k.w.h. (por. postanowienie SN z 20.08.2024 r., I CSK 3301/23, LEX nr 3748030). W orzecznictwie ugruntował się aktualnie pogląd, że wyrok sądu stwierdzający nieważność umowy, na podstawie której ujawniono w księdze wieczystej hipotekę, może stanowić podstawę wykreślenia hipoteki w postępowaniu wieczystoksięgowym. Nie ma bowiem przeszkód, aby sąd wieczystoksięgowy uznał wyrok ustalający nieważność umowy za dokument w rozumieniu art. 31 ust. 2 u.k.w.h. potrzebny do usunięcia niezgodności między treścią księgi wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym, ponieważ nieważność umowy pociąga za sobą wygaśnięcie hipoteki ustanowionej dla zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z tej nieważnej umowy z uwagi na zasadę akcesoryjności hipoteki (por. np. postanowienie SN z 20.02.2024 r., I CSK 6489/22, LEX nr 3672907; postanowienie SN z 25.08.2011 r., II CSK 665/10, OSNC-ZD 2012, nr 3, poz. 50. wyrok SA w Łodzi z 28.05.2024 r., I ACa 2489/22, LEX nr 3761101; wyrok SA w Łodzi z 12.01.2024 r., I ACa 1389/23, LEX nr 3760744; wyrok SA w Katowicach z 17.08.2022 r., I ACa 1456/21, LEX nr 3400126; wyrok SA w Warszawie z 19.01.2022 r., V ACa 723/21, LEX nr 3316807). Pogląd ten jest motywowany m.in. tym, że w przypadku hipoteki, dla obalenia domniemania wynikającego z art. 3 u.k.w.h. nie jest konieczne przeprowadzenie postępowania przewidzianego w art. 10 u.k.w.h., a niewątpliwie orzeczenie sądowe ustalające nieważność umowy (co jest wprost wyrzeczone w jego sentencji) stanowi wykazanie niezgodności między treścią księgi wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym, o której mowa w art. 31 ust. 2 u.k.w.h.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, że słusznie sąd a quo uznał, iż samo przedłożenie odpisu wyroku zasądzającego na rzecz wnioskodawcy określoną sumę pieniężną z tytułu zawartej z upadłym już bankiem, zastępowanym przez syndyka, po przesłankowym uznaniu jej za nieważną nie stanowi dostatecznej podstawy do przyjęcia, że doszło do wygaśnięcia hipoteki umownej. Nie doszło wszak do jej definitywnego i ostatecznego unieważnienia przez SA w Warszawie (a właściwie SO w Warszawie jako sąd I instnacji), gdyż przedmiotem żądania K. W. w sprawie XXV C 1162/19 (VI ACa 418/21) była jedynie zapłata określonej pozwem kwoty pieniężnej. Nie zostało sformułowane żądanie ustalenia nieważności połączone z zapłatą, co wynika z rubrum wyroku SA w Warszawie. Skoro tak powód zakreślił granice treściowe i przedmiotowe swojego wystąpienia procesowego, to sądy orzekające w tej sprawie były nim związane, w myśl art. 321 §1 k.p.c. Doniosłą zaś konsekwencją tego stanu rzeczy jest to, że wnioskodawca nie legitymuje się na chwilę orzekania przez Sąd Okręgowy stosownym tytułem sądowym, stwierdzającym explicite nieważność umowy stanowiącej podstawę wpisu hipoteki. Nie sposób się zgodzić ze skarżącym, że uzasadnienie wyroku w sprawie o zasądzenie może być dostateczną podstawą materialnoprawną do uznania, że doszło do wygaśnięcia hipoteki, albowiem uzasadnienie nie jest dokumentem o którym mowa w art. 31 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Jedynym skutkiem ww. wyroków SO i SA w Warszawie, który na mocy art. 365 §1 k.p.c. wiąże Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jest fakt zasądzenia od pozwanego banku na rzecz K. W. kwoty ostatecznie przyjętej w reformatoryjnym judykacie SA w Warszawie. Moc wiążącą z perspektywy kolejnych postępowań uzyskują jedynie ustalenia dotyczące tego, o czym orzeczono w związku z podstawą sporu (art. 365 k.p.c. w zw. z art. 366 k.p.c.). Moc wiążącą uzyskuje bowiem rozstrzygnięcie o żądaniu w powiązaniu z jego podstawą faktyczną i w kolejnym postępowaniu sąd ma obowiązek przyjąć, że istotna z punktu widzenia zasadności żądania kwestia kształtowała się tak, jak to zostało ustalone w prawomocnym wyroku. Konsekwencją jest niedopuszczalność ponownej oceny prawnej co do okoliczności objętych prawomocnym rozstrzygnięciem (zob. wyrok SN z 20.11.2014 r., V CSK 6/14, Legalis). Co jednak istotne – zasadniczo sąd, orzekając o świadczeniu, nie rozstrzyga kwestii stosunku prawnego, z którego wynika świadczenie. Rozstrzygnięcie prejudycjalne o przesłance roszczenia majątkowego w innym procesie nie wywiera skutków w postaci rzeczy osądzonej dla dochodzenia roszczenia niemajątkowego. O tym roszczeniu można zatem rozstrzygać w późniejszym procesie w sentencji wyroku i to stosownie do wyników postępowania – albo pozytywnie, albo negatywnie. Zależność ta nie działa w ten sposób w przypadku wyroku ustalającego nieważność stosunku prawnego. Uwzględnienie żądania ustalenia stosunku prawnego w sentencji wyroku skutkuje mocą wiążącą w późniejszych postępowaniach dla sądu i stron procesu (por. G. Kochan [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Art. 1–458 ^{( 16)} , t. I, red. T. Szanciło, wyd. 2, 2023, Legalis, komentarz do art. 265, nb. 2 i tam powołane orzecznictwo SN). Ponadto, co do zasady przedmiotem prawomocności materialnej jest jedynie ostateczny rezultat rozstrzygnięcia, a nie przesłanki, które do niego doprowadziły. Oznacza to, że sąd nie jest związany ani ustaleniami faktycznymi poczynionymi w innej sprawie, ani poglądami prawnymi wyrażonymi w uzasadnieniu zapadłego wyroku (postanowienie SN z 3.6.2009 r., IV CSK 511/08, Legalis). Stan związania orzeczeniem sądu ogranicza się do sentencji orzeczenia i nie obejmuje motywów rozstrzygnięcia; dlatego przyjmuje się, że sąd nie jest związany ustaleniami i oceną dowodów dokonanymi w innej sprawie; podkreśla się tylko, że dokonując samodzielnych ustaleń, nie może ignorować stanowiska zajętego w innej sprawie, w której stan faktyczny był konstruowany na podstawie tego samego zdarzenia, lecz biorąc je pod uwagę, obowiązany jest dokonać własnych, wszechstronnych ustaleń i samodzielnych ocen, które w rezultacie mogą doprowadzić do odmiennych konkluzji (por. M. Manowska [w:] A. Adamczuk, P. Pruś, M. Radwan, M. Sieńko, E. Stefańska, M. Manowska, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz aktualizowany. Tom I. Art. 1-477(16), LEX/el. 2022, art. 365, teza nr 4 i tam powołane orzecznictwo SN). W ślad za tym, zarówno referendarz sądowy jak i Sąd Rejonowy byli związani, i to obowiązani byli wziąć pod rozwagę, treścią wyroku SA w Warszawie, zasądzającego roszczenie na rzecz K. W..

Jak podniesiono powyżej z powołaniem na art. 31 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece wpis potrzebny do usunięcia niezgodności między treścią księgi wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym może nastąpić, gdy niezgodność będzie wykazana orzeczeniem sądu lub innymi odpowiednimi dokumentami. Odpowiednim dokumentem nie jest uzasadnienie wyroku, albowiem z uwagi na omówioną ograniczoną kognicję sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym podstawą dokonania wpisu polegającego na wykreśleniu hipoteki jest orzeczenie Sądu - Sąd w postepowaniu wieczysto księgowym nie prowadzi bowiem postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia przesłanek rozstrzygnięcia objętego orzeczeniem stanowiącym podstawę wpisu.

Moc wiążąca z art. 365 k.p.c. i jej prejudycjalne oddziaływanie nie rozciąga się na dokonaną ocenę umowy kredytowej jako nieważnej, gdyż kwestia nie należała do przedmiotu rozstrzygnięcia w sprawie o dokonanie wpisu w księdze wieczystej. Tylko prawomocne orzeczenie ustalające nieważność umowy kredytowej jest zdolne do wykazania, że sporna hipoteka uległa wygaśnięciu z racji na derogację stosunku stanowiącego jej ustanowienie, w myśl zasady jej akcesoryjności w stosunku do wierzytelności, którą zabezpiecza. Zapatrywanie to znajduje również aprobatę w piśmiennictwie tyczącym obszaru problematyki wieczystoksięgowej i hipoteki (por. E. Bałan-Gonciarz, H. Ciepła [w:] E. Bałan-Gonciarz, H. Ciepła, Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Komentarz po nowelizacji prawa hipotecznego. Wzory wniosków o wpis. Wzory wpisów do księgi wieczystej, Warszawa 2011, art. 94, teza nr 2, T. Czech [w:] Księgi wieczyste i hipoteka. Komentarz. Tom II. Hipoteka, wyd. II, LEX/el. 2024, art. 94, teza nr 17; A. Kaźmierczyk [w:] Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Komentarz, red. M. Fras, M. Habdas, Warszawa 2021, art. 94, teza nr 9). W ślad za tym nie było podstaw do uwzględnienia wniosku, wszak K. W. nie wykazał wygaśnięcia hipoteki (wierzytelności nią zabezpieczonej), co było warunkiem sine qua non do dokonania wykreślenia. Rzeczą wnioskodawcy będzie podjęcie odpowiednich środków prawnych celem uzyskania miarodajnego rozstrzygnięcia sądowego, które stworzy podstawę do wykreślenia hipoteki z działu IV księgi wieczystej prowadzonej dla jego nieruchomości.

Na koniec rozważań wskazać należy, że czym innym jest dopuszczalność przesłankowego obalenia domniemania wynikającego z art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece w prowadzonych sprawach o zapłatę , bowiem takich zagadnień dotyczyło powołane w apelacji orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, a czym innym dokonanie wpisu w księdze wieczystej przez Sąd w postępowaniu wieczystoksięgowym który nie przesądza o stanie prawnym nieruchomości, ale o tym czy istnieją przesłanki do dokonania wpisu zgodnie z art. 626 ⁸ § 2 k.p.c. w zw. z art. 31 ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Ubocznie należy też wskazać wnioskodawcy, że nie było proceduralnych podstaw do wyznaczenia rozprawy apelacyjnej, czego domagał się w petitum apelacji, wszak w myśl art. 626 ¹ §1 k.p.c. sprawy w postępowaniu wieczystoksięgowym rozpoznawane są na posiedzeniu niejawnym. Przepis art. 626 ¹ § 1 k.p.c. ma zastosowanie także w postępowaniu apelacyjnym (por. uchwała SN z 27.02.2002 r., III CZP 3/02, OSNC 2002, nr 12, poz. 145), co czyniło wniosek skarżącego a limine bezprzedmiotowym.

W obliczu powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 §2 k.p.c. oddalił apelację wnioskodawcy, o czym orzekł jak w sentencji postanowienia.

SSO Katarzyna Biernat – Jarek