Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział II Cywilny-Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2013 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w K.

przeciwko E. O. (1), K. O. i P. O.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie

z dnia 12 czerwca 2013 roku, sygn. akt I C 187/13/K

oddala apelację.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 października 2013 roku

Apelacja pozwanych E. O. (1), K. O. i P. O. od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie z dnia 12 czerwca 2013 roku, sygn. akt I C 187/13/K, którym w punkcie I zasądzono od pozwanych solidarnie na rzecz powodowej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w K. kwotę 6.230,24 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2012 roku do dnia zapłaty, w punkcie II umorzono postępowanie w pozostałej części i w punkcie III zasądzono od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej kwotę 1.517 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Jedyną podstawą zaskarżenia, w ramach której apelujący postawili zarzuty sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego z materiałem dowodowym oraz przekroczenie przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów, była kwestia związana z rozłożeniem zasądzonego w punkcie I wyroku świadczenia na raty. Pozwani wywodzili, że w ich ocenie istniały przesłanki do zawarcia ugody ze stroną powodową, w zakresie ratalnej spłaty zadłużenia, których jednak Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) uwzględniła. Jest to stanowisko niezasadne, bowiem na mocy art. 320 k.p.c. rozstrzygnięcie o rozłożeniu na raty pozostawione jest dyskrecjonalnej władzy Sądu I instancji, a nadto uzależnione jest od ustalenia, że w sprawie istnieje szczególnie uzasadniony wypadek. Sąd Rejonowy stwierdził, że ku tego rodzaju wyrzeczeniu nie znalazł podstaw i Sąd Okręgowy oceny tej nie kwestionuje, nie jest ona bowiem oczywiście nieprawidłowa, ani nie prowadzi do rażącej niesprawiedliwości zaskarżonego wyroku, a tylko tego rodzaju okoliczności mogłyby podważyć rozstrzygniecie Sądu meriti zapadłe w warunkach swobody decyzyjnej. Przeciwnie, zasadnie Sąd I instancji powołał się na niewykazanie przez pozwanych P. O. i K. O. jakichkolwiek przesłanek, uzasadniających rozłożenie należności na raty. Pozwana E. O. (1) wskazywała zaś wprawdzie na kilkukrotne dokonanie dobrowolnych wpłat na poczet zaległości, stwierdzić jednak trzeba, że jest to niedostateczne dla przyjęcia, iż rozłożenie na raty jest celowe, zwłaszcza, że od kwietnia 2013 roku nie były już przez nią dokonywane żadne spłaty należności zaległych, a przynajmniej okoliczność ta nie została przez nią w żaden sposób udowodniona (kwota zasądzona zaskarżonym wyrokiem odpowiada przyznanemu stanowi zadłużenia pozwanych na dzień 16 kwietnia 2012 roku – k. 89).

Niezasadny jest również zarzut nieważność postępowania z powodu zawieszenia pełnomocnika strony powodowej adw. E. O. (2) w prawach do wykonywania zawodu z dniem 1 marca 2013 roku, podczas gdy wypowiedzenie jej pełnomocnictwa miało miejsce dopiero w dniu 23 maja 2013 roku. Po pierwsze zarzut nieważności postępowania z powodu niewłaściwego umocowania pełnomocnika przeznaczony jest dla strony, która nie była w toku postępowania właściwie umocowana i służyć ma obronie jej interesu. Nie jest dopuszczalne powoływanie tego zarzutu przez przeciwnika, usiłującego wzruszyć niekorzystne dla siebie rozstrzygnięcie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 24 września 2012 roku, I ACa 621/12, Lex nr 1237404). Po drugie, wbrew twierdzeniom apelacji, strona powodowa była reprezentowana właściwie, skoro adw. W. O. wyznaczony został zastępcą zawieszonej w prawach do wykonywania zawodu adw. E. O. (2) (k. 100), a zatem bez znaczenia jest, czy reprezentował stronę powodową jako substytut pierwotnie umocowanego pełnomocnika, czy też jako jego zastępca, bowiem obie formy dalszego umocowania wywołują tożsame skutki prawne z punktu widzenia umocowania przed Sądem.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy oddalił apelację, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 505 ¹² § 3 k.p.c.