Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2024 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia Katarzyna Oleksiak

Protokolant: Weronika Nalepka

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2024 roku w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa I. P.

przeciwko Gminie Miejskiej K.

o ustalenie

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy
w Krakowie z dnia 28 kwietnia 2023 roku, sygnatura akt I C 2040/22/K

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sędzia Katarzyna Oleksiak

Sygn. akt II Ca 2082/23

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 maja 2024 roku

Pozwem z dnia 3 października 2022 roku powódka I. P. wniosła przeciwko Gminie Miejskiej K. o ustalenie nieistnienia wypowiedzenia z dnia 3 lipca 2019 roku umowy najmu lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w budynku numer (...) przy ulicy (...) w K.. Powódka oparła swoje żądanie na zarzucie braku odpowiedniego umocowania do czynności wypowiedzenia jej umowy lokalu mieszkalnego z dnia 3 lipca 2019 roku, po stronie J. L., reprezentującej Gminę Miejską K., jako wynajmującego.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2023 roku Sąd Rejonowy w pkt 1. oddalił powództwo; a w pkt 2 zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy wskazał, iż bezspornym miedzy stronami było, że na podstawie skierowania z dnia 3 września 2012 r. powódka I. P. zawarła z Gminą Miejską K. w dniu 19 września 2012 r. aneks do umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku przy ulicy (...) w K., na czas nieoznaczony. Przedmiotowy lokal mieszkalny stanowi własności Gminy Miejskiej K.. Najemcą lokalu była B. K., która zmarła w dniu 28 kwietnia 2012 r., a w stosunek najmu wstąpiła stale zamieszkująca z nią córka w osobie powódki. Powódkę I. P. łączył ze stroną pozwaną Gminą Miejską K. stosunek najmu lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w budynku numer (...) przy ulicy (...) w K.. Powódka nieskutecznie ubiegała się o umożliwienie sprzedaży na jej rzecz przedmiotowego lokalu z zastosowaniem bonifikaty. Wyrokiem z dnia 14 października 2021 roku w sprawie o sygn. akt I C 895/20/K, Sąd Rejonowy oddalił powództwo o eksmisję powódki z zajmowanego przez nią lokalu mieszkalnego. Na skutek apelacji pozwanej Sąd Odwoławczy wyrokiem z dnia 23 czerwca 2022 roku w sprawie o sygn. akt II Ca 3014/21, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż nakazał powódce opuszczenie lokalu przy ulicy (...) bez prawa do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Sąd Rejonowy ustalił nadto, że pismem z dnia 3 lipca 2019 roku strona pozwana dokonała powódce wypowiedzenia stosunku najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w K., z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia, w uzasadnieniu wskazując, że przyczyną wypowiedzenia był fakt przysługującego powódce tytułu prawnego do innego lokalu, tj. pozostawanie współwłaścicielem działki nr (...), zabudowanej domem mieszkalnym w miejscowości L. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą nr (...). Zarządzeniem Prezydenta Miasta K. z dnia 4 grudnia 2015 r. Prezydent upoważnił E. K. do zastępowania w czasie nieobecności w dniach do 28 do 31 grudnia 2015 roku. Udzielił również w/w pełnomocnictwa do dokonywania w imieniu Prezydenta Miasta K. wszelkich czynności prawnych z zakresu prawa materialnego i procesowego, w wyłączeniem udzielania upoważnień do wydawania w imieniu Prezydenta Miasta K. decyzji administracyjnych. Pełnomocnictwo to obejmowało umocowanie do ustanawiania innych pełnomocników w zakresie upoważnienia do zastępowania Prezydenta. W dniu 31 grudnia 2015 r., działająca z upoważnienia Prezydenta Miasta, Zastępca Prezydenta Miasta K. w osobie E. K., udzieliła J. L. pełnomocnictwa do zawierania, wprowadzania zmian, wypowiadania i rozwiązywania umów najmu oraz wypowiadania wysokości czynszu względem lokali mieszkalnych, stanowiących własność lub współwłasność Gminy Miejskiej K., Skarbu Państwa, osób fizycznych jak też będących w samoistnym posiadaniu Gminy Miejskiej K. lub Skarbu Państwa, pozostających w zarządzie Zarządu (...) w K., w ramach działania Zarządu (...) w K..

Dokonując oceny prawnej Sąd Rejonowy powołując normę art. 189 k.p.c. wskazał, iż uwzględnienie powództwa o ustalenie wymaga spełnienia dwóch przesłanek, tj. istnienia interesu prawnego w udzieleniu prawnej ochrony, a także istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Obie przesłanki muszą wystąpić kumulatywnie z tym zastrzeżeniem, iż dopiero przesądzenie pierwszej z nich umożliwia weryfikację istnienia drugiej. Interes prawny - rozumiany jako potrzeba uzyskania ochrony prawnej - stanowiący merytoryczną przesłankę powództwa opartego na treści art. 189 k.p.c., wyraża się istnieniem obiektywnej, a więc rzeczywiście istniejącej potrzeby ochrony prawnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie, sygn. akt I ACa 158/22). Skuteczne powołanie się na interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. wymaga wykazania przez powoda, że wyrok wydany w tego rodzaju sprawie wywoła takie konsekwencje prawne w stosunkach między stronami, w wyniku których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie, nie będzie budziła wątpliwości, co spowoduje w konsekwencji, iż zostanie usunięta niepewność co do istnienia określonych praw i obowiązków stron oraz ryzyko ich naruszenia w przyszłości (por. post. Sądu Najwyższego, sygn. akt I CSK 4243/22). Sąd Rejonowy wskazał, że w sytuacji, gdy stosunku prawnego, którego ustalenia domaga się powódka, dotyczyło inne, prawomocnie zakończone postępowanie, oceny wymaga, czy nie doszło związania stron prawomocnym orzeczeniem wydanym w takim postępowaniu. W tym zaś zakresie Sąd ten odwołał się do treści art. 365 §1 k.p.c i wywodził, że wyrażona w tym przepisie prawomocność materialna wyraża nakaz przyjmowania, że w danej sytuacji stan prawny przedstawia się tak, jak to wynika z rozstrzygnięcia zawartego w prawomocnym orzeczeniu. Nie negując utrwalonego w orzecznictwie stanowiska, że moc wiążącą na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. ma tylko sentencja orzeczenia, a nie motywy rozstrzygnięcia zawarte w jego uzasadnieniu (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2007 r., III CSK 347/07, niepubl.; z dnia 13 stycznia 2000 r. II CKN 655/98, LEX nr 51062 i z dnia 23 maja 2002 r., IV CKN 1073/00 LEX nr 55501) podniósł, że względu na występującą niekiedy ogólność rozstrzygnięcia sformułowanego w samej sentencji orzeczenia, której brzmienie uniemożliwia jednoznaczne przesądzenie jego ostatecznego rezultatu, przyjąć trzeba, że okoliczności objęte uzasadnieniem orzeczenia mogą służyć do sprecyzowania zakresu mocy wiążącej tego rozstrzygnięcia, czyli określenia granic jego prawomocności materialnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r. II CSK 452/06, LEX nr 274151; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2005 r., I CK 217/05, LEX nr 187004; z dnia 17 września 1957 r., I CO 20/57, OSP 1958 r., z. 10, poz. 261; z dnia 18 czerwca 1955 r., III CR 199/54, OSN 1956 r., nr IV, poz. 100). Wskazał następnie, że w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy kwestia skuteczności wypowiedzenia była badana w toku postępowania w sprawie o eksmisję powódki z lokalu mieszkalnego. Orzekając o jego opróżnieniu, Sąd rozstrzygnął bowiem o skuteczności uprzednio dokonanego wypowiedzenia, który to zarzut był zresztą podnoszony przez pozwaną w toku postępowania .Orzeczenie to w ocenie Sądu Rejonowego miało zatem prejudycjalny charakter dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wynikające bowiem z art. 365 § 1 k.p.c. związanie sądu orzekającego orzeczeniem wydanym także w innej sprawie należy bowiem rozumieć jako wyłączenie możliwości kwestionowania w rozstrzyganej sprawie ustaleń i ocen prawnych zawartych w prawomocnym rozstrzygnięciu innej przedmiotowo sprawy, między tymi samymi stronami. Nie w każdej zatem sprawie prawomocne orzeczenie ma znaczenie prejudycjalne, lecz tylko w sprawie różnej przedmiotowo od rozstrzygniętej prawomocnym orzeczeniem, w której występują jednak te same strony lub podmioty objęte z mocy ustawy rozszerzoną prawomocnością tego orzeczenia (por. wyrok SN z dnia 14 listopada 2007 r., sygn. akt II CSK 347/07, niepubl.). Ponadto, między sprawą rozstrzygniętą już prawomocnym orzeczeniem, a sprawą rozstrzyganą musi zachodzić związek prawny tego rodzaju, że prawomocne orzeczenie zapadłe w pierwszej sprawie zawiera rozstrzygnięcie będące konieczną przesłanką rozstrzygnięcia drugiej sprawy. W ocenie Sądu Rejonowego taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie, zatem wobec rozstrzygnięcia wydanego przez Sąd Okręgowy w sprawie II Ca 3014/21 (I C 895/20/K) kwestia skuteczności dokonanego wypowiedzenia kształtować się musi tak jak w prawomocnym wyroku o eksmisję, zatem Sąd w niniejszej sprawie był związany ustaleniem dotyczącym skutecznie dokonanego wypowiedzenia, co skutkować musiało oddaleniem powództwa. Na marginesie tych rozważań Sąd Rejonowy wskazał, że zupełnie bezprzedmiotowe były twierdzenia powódki jakoby w związku z odwołaniem osoby udzielającej pełnomocnictwa J. L., miało dojść do wygaśnięcia udzielonego jej uprzednio umocowania. Okoliczność, że w późniejszym czasie osoba udzielająca pełnomocnictwa została odwołana z pełnionej funkcji nie miała, w ocenie Sądu Rejonowego, żadnego wpływu na dalszy byt i ważność pełnomocnictwa. W niniejszej sprawie nie zachodziła również żadna z sytuacji, o których mowa w art. 101 k.c

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz 109 § 2 k.p.c. mając na uwadze zasadę odpowiedzialności strony przegrywającej za wynik sprawy oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych, i w konsekwencji zasądził od powódki na rzecz pozwanej koszty procesu w kwocie 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Apelację od wyrok złożyła powódka i zaskarżając go w całości zarzuciła:

1)  obrazę przepisu art. 365 k.p.c poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, rozciągnięcie powagi rzeczy osadzonej wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie w sprawie sygn.. akt. II Ca 3014/21 poza sentencję wyroku,

2)  bezpodstawne oddalenie zgłoszonych wniosków dowodowych z zeznań świadków postanowieniem z dnia 18 lutego 2023 roku, które apelująca zaskarża wnosząc o jego zmianę;

3)  pominięcie zgłoszonych w piśmie z dnia 13lutego 2023 roku wniosków dowodowych powódki z dokumentów,

4)  obrazę przepisu art. 327 ¹ k.p.c poprzez brak uzasadnienia podstawy rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym,

5)  obrazę przepisu art. 101 k.c poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż skoro w tym przepisie nie ma mowy o wygaśnięciu mandatu piastuna organu jednostki samorządu terytorialnego , to pełnomocnictwo udzielone przez taki podmiot trwa do śmierci pełnomocnika.

W oparciu o te zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości., względnie jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie była uzasadniona.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy Sąd Okręgowy przyjmuje za własne albowiem zostały one poczynione zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c nie były też w istocie kwestionowane przez strony postępowania. Spór między stronami na obecnym etapie postępowania koncentruje się bowiem wokół prawidłowej wykładni normy art. 365 k.p.c oraz art. 101 k.c. Odnosząc się do zawartych w apelacji zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania poprzez pominięcie zgłoszonych przez powódkę dowodów, to zauważyć należy, iż zgodnie z art. 235 ² k.p.c. Sąd pomija twierdzenia i dowody jeżeli są one nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy lub powoływane jedynie dla przedłużenia postępowania w sprawie, gdyż obowiązkiem Sądu jest koncentracja materiału dowodowego oraz zapewnienie mu sprawnego i szybkiego przebiegu. Sąd uprawniony jest do selekcji zgłoszonych dowodów, na skutek przeprowadzonej oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć. Oznacza to, że nie każde fakty przedstawiane przez stronę powinny być przedmiotem dowodu, gdyż sąd nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego ponad potrzebę procesową. Istotność faktów wiąże się zaś z podstawą faktyczną powództwa przez co istotne znaczenie mają tylko te fakty, które odpowiadają hipotezom tych przepisów prawa materialnego, które mają zastosowanie w sprawie. W tym kontekście, Sąd Okręgowy aprobuje oddalenie i pominiecie dowodów dokonane przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie i jednocześnie z tych samych przyczyn oddalił zgłoszone przez powódkę dowody w apelacji. Notabene skarżąca po doręczeniu przez Sąd Rejonowy postanowienia o pominięciu dowodów, nie zgłosiła w trybie art. 162 k.p.c zastrzeżenia. Skutkiem zaś niepodniesienia przez stronę zarzutu naruszenia przepisów postępowania w sposób określony w art. 162 k.p.c. jest bezpowrotna utrata tego zarzutu w dalszym toku postępowania, a więc także w postępowaniu apelacyjnym, chyba że chodzi o przepisy prawa procesowego, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona nie zgłosiła zastrzeżeń bez swej winy. Nie doszło także w sprawie do naruszenia normy art. 327 ¹ k.p.c . Zarzut naruszenia art. 327 ¹ k.p.c. jest bowiem uzasadniony jedynie wówczas, gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera wszystkich koniecznych (wymaganych przez ustawę) elementów lub gdy sposób jego redakcji uniemożliwia zrekonstruowanie motywów wydanego orzeczenia oraz dokonanie jego kontroli instancyjnej. Skarżący zatem zarzucając naruszenie tego przepisu powinien wykazać, w jaki sposób wada uzasadnienia przekłada się na możliwość kontroli instancyjnej. W ocenie Sądu odwoławczego uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera tego rodzaju mankamentów. W uzasadnieniu zawarto wszystkie elementy wymagane przez art. 327 ¹ zarówno jeśli chodzi o ustalenie podstawy faktycznej (ocenę dowodów) jak i sferę oceny materialnoprawnej. Zauważyć jedynie należy, że zgodnie z art. 148 ¹ Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Dokując analizy zarzutu naruszenia normy art. 365 k.p.c., wskazać należy, iż słusznie powódka wskazuje, iż kwestia ta nie jest jednolicie ujmowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego.
W szeregu judykatach wyrażany jest pogląd zgodnie z którym jakkolwiek w art. 365 § 1 k.p.c. moc wiążąca dotyczy tylko rozstrzygnięcia (sentencji) sądu, nie zaś jego uzasadnienia (m.in. wyroki SN z 13 stycznia 2011 r., III CSK 94/10; z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14; z 25 czerwca 2014 r., IV CSK 610/13; z 18 lipca 2019 r., I CSK 323/18), to związanie orzeczeniem sądu rozciąga się na te ustalenia faktyczne zawarte w jego uzasadnieniu, na podstawie których bezpośrednio sąd zindywidualizował normę prawną, czemu dał wyraz w rozstrzygnięciu (zob. wyroki SN: z 19 października 2012 r., V CSK 485/11, z 20 listopada 2014 r., V CSK 6/14, z 16 maja 2013 r., IV CSK 624/12; z 7 grudnia 2017 r., V CSK 197/17). Tezę tę podzielił Sąd Rejonowy wskazując, iż Sąd nie jest związany ustaleniami wynikającymi z uzasadnienia orzeczenia w takim zakresie, w jakim nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia zawartego w wyroku. Jest natomiast związany wskazanymi w uzasadnieniu ustaleniami mającymi wpływ na końcowe rozstrzygnięcie, w szczególności ustaleniami prejudycjalnymi, których skutkiem było wydanie określonego wyroku lub postanowienia orzekającego co do istoty sprawy. Moc wiążąca dotyczy bowiem rozstrzygnięcia o żądaniu w połączeniu z jego podstawą faktyczną. Skoro zatem podstawą faktyczną sprawy o eksmisję było twierdzenie o skuteczności wypowiedzenia umowy najmu dokonane pismem z dnia 3 lipca 2019 roku i spór ten zakończył się wydanie orzeczenia nakazującego eksmisję, kwestia skuteczności dokonanego wypowiedzenia kształtować się musi tak jak w prawomocnym wyroku. Zauważyć jednak należy, iż rozstrzygnięcie tej kwestii nawet w odmienny sposób, niż uczynił to Sąd Rejonowy, w okolicznościach faktycznych sprawy, nie mogło prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia. Słusznie bowiem Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że materialnoprawną podstawą żądania powódki była norma art. 189 k.p.c. oraz, że podstawową przesłanką merytoryczną powództwa o ustalenie jest istnienie interesu prawnego w żądaniu ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego. Prawidłowo także wskazał, że interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. istnieje tylko wtedy, gdy powód ochronę swojej sfery prawnej może uzyskać przez samo ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Innymi słowy dla ustalenia, że powód posiada interes prawny istotne jest to, aby rozstrzygnięcie wydane w oparciu o art. 189 k.p.c. gwarantowało powodowi skuteczną ochronę jego interesów. Wyrok ustalający musi więc być zdatny do tego, aby definitywnie zakończyć spór stron co do prawa czy stosunku prawnego. Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. to obiektywna (czyli rzeczywiście istniejąca), a nie tylko hipotetyczna (czyli w subiektywnym odczuciu strony) potrzeba prawna uzyskania wyroku odpowiedniej treści, występująca wówczas, gdy powstała sytuacja rzeczywistego naruszenia albo zagrożenia naruszenia określonej sfery prawnej. Praktycznie rzecz biorąc, interes prawny występuje wtedy, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości, a jednocześnie interes ten nie podlega ochronie w drodze innego środka. Powództwo z art. 189 k.p.c. nie służy do dostarczania materiału dowodowego na potrzeby innych postępowań. W niniejszej sprawie powódka nie wyjaśniła, na czyn polega jej interes prawny w wytoczeniu niniejszego postępowania, a jedynie podkreślała, że kwestia skuteczności wypowiedzenia umowy najmu nie została w sposób właściwy rozstrzygnięta w sprawie o eksmisje, które zakończyło się wydaniem prawomocnego wyroku nakazującego jej opuszczenie zajmowanego lokalu. Skoro jednak, co nie było kwestionowane w sprawie , wyrok eksmisyjny jest prawomocny, to prowadzi to wniosku, że nawet ewentualne uwzględnienie powództwa w niniejszej sprawie nie wpływałoby na sytuację prawną powódki. W szczególności nie zapewniłoby ochrony jej prawnie chronionych interesów i nie rozstrzygałoby w sposób definitywny sporu stron. Rozstrzygnięcie takie nie eliminowałoby wszak z obrotu prawnego wyroku eksmisyjnego, temu służą bowiem inne instytucje procesowe. Podkreślić zaś należy, iż powództwo z art. 189 k.p.c. musi być celowe, ma bowiem spełniać realną funkcję prawną, a wydane na tej podstawie orzeczenie winno skutkować określeniem w sposób jednoznaczny sytuacji prawnej stron. Norma art. 189 k.p.c. kreuje formę ochrony prawnej praw podmiotowych nie wynikającą z przepisów prawa materialnego. Jako taka, norma ta posiada charakter materialnoprawny - przyznaje bowiem prawo do żądania szczególnej ochrony prawnej. Interes prawny w rozumieniu tego przepisu jest więc pojmowany jako przesłanka materialnoprawna powództwa o ustalenie. Do przesłanki tej stosuje się więc normę art. 6 k.c. zgodnie z którą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Brak wykazania interesu prawnego w powództwie wytoczonym na podstawie art. 189 k,p.c, przesądza zatem o jego oddaleniu, co czyni odnoszenie się do pozostałych zarzutów apelacji zbędnym.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

O kosztach postępowania wyrzeczono na podstawie art.98 k.p.c i 98 ¹ k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. Na zasadzone koszty postępowania składało się wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną pozwanej w postepowaniu apelacyjnym określone na podstawie § 2 pkt 2w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłata za czynności radców prawnych.

Sędzia Katarzyna Oleksiak