Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 26 sierpnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Marzena Lewicka

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2024 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku A. K. (1)

przy uczestnictwie K. M. (1), M. M. (1), J. W., J. S., M. K. (1), W. O., E. G., A. U., T. U. (1), T. P., K. G., M. O., B. J., M. S. (1), G. O., M. K. (2), M. S. (2), G. W., P. M., B. R., J. Z., L. B., A. M. (1), L. K., M. U., M. S. (3), K. P. (1), S. P., K. P. (2), P. S., A. H., M. M. (2), T. S. (1), K. S., D. K., A. W., A. P. (1), M. M. (3), J. D., N. T., H. B., Z. B., A. M. (2), E. M., A. M. (3), G. K., I. W., M. B. (1), J. M., J. B., A. P. (2), I. G., H. O., J. P., W. W., A. R., D. S., M. W., M. S. (4), A. S. (1), A. K. (2), H. Z., K. P. (2), S. P., T. U. (2), P. O., E. S., M. B. (2), Z. F., W. M., J. F., B. M., W. S., P. K., K. M. (2), M. B. (3), T. S. (2), D. C., M. S. (1), E. S., A. S. (2), B. Z., D. B., A. B., A. S. (3), E. F., E. K.

o wpis do księgi wieczystej

na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 25 kwietnia 1997 roku sygn. akt Dz. Kw. 8866/95, 4093-6/97

postanawia:

odrzucić apelację.

sędzia Marzena Lewicka

UZASADNIENIE

Wnioskodawca wniósł apelację od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 25 kwietnia 1997 roku sygn. akt Dz. Kw. 8866/95, 4093-6/97 wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała odrzuceniu.

Zgodnie z art. 373 k.p.c. Sąd drugiej instancji odrzuca apelację spóźnioną, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie usunęła w wyznaczonym terminie.

Zważywszy, iż wnioskodawca nie dochował terminu do wniesienia apelacji podlegała ona odrzuceniu. Należy zauważyć, iż stosownie do art. 168 § 1 k.p.c. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności procesowej bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. W myśl art. 169 k.p.c. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności procesowej. Po upływie roku od uchybionego terminu, jego przywrócenie jest dopuszczalne tylko w wypadkach wyjątkowych. Ustawodawca nie określa zatem ani nie egzemplifikuje pojęcia „wypadek wyjątkowy”. To zrozumiałe, gdyż dynamika procesów, różnorodność występujących w nich stanów faktycznych, a także rozmaitość i nieprzewidywalność zachowań (działań i zaniechań) stron, nie pozwalają na sformułowanie uniwersalnej definicji normatywnej; prawodawca pozostawia ocenę w tym zakresie sędziemu, odwołując się do jego bezstronności, doświadczenia oraz poczucia sprawiedliwości. Tak więc rzeczą sądu meriti, rozpoznającego wniosek o przywrócenie terminu, jest wyważenie - przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności występujących w konkretnej sprawie, a więc zarówno elementów przedmiotowych, jak i podmiotowych - czy argumenty wspierające wniosek są mocniejsze od argumentów przemawiających za stabilizacją sytuacji ugruntowanej przez upływ czasu, a powstałej w następstwie niedokonania czynności procesowej w przepisanym terminie oraz czy moc tych argumentów pozwala na stwierdzenie, że w sprawie zachodzi wypadek, który można uznać za wyjątkowy (vide: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 1999 r. I CKN 802/98, por także: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2007 r. II CZ 79/07, Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 września 2012 r. I ACa 1010/09). W przedmiotowej sprawie wnioskodawca złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia apelacji po upływie dwudziestu siedmiu lat od daty wydania postanowienia. Nie sposób nie zauważyć, iż upływ czasu był znaczny. Wnioskodawca twierdził, iż odpis zaskarżonego postanowienia nie został skutecznie doręczony jego poprzedniczkom prawnym. W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie brak było jednak „wypadku wyjątkowego” wskazanego w powołanym wyżej przepisie art. 169 § 4 k.p.c. O powyższym przekonuje fakt kierowania korespondencji w przedmiotowej sprawie w późniejszym okresie do H. K. na adres oznaczony przez wnioskodawcę jako prawidłowy tj. ul. (...) w K. ( vide: pismo Urzędu Rejonowego w K. datowane na dzień 18 listopada 1996r. k.-11), czy też fakt odbioru zaskarżonego postanowienia przez samego wnioskodawcę, będącego synem M. K. (3) (vide: k.-26). Zatem apelujący z pewnością znał treść zaskarżonego postanowienia już w 1997 r., natomiast H. K. mogła się zorientować, iż zostały dokonane nowe wpisy w księdze wieczystej, bowiem do powyższego nawiązywało wskazane pismo Urzędu Rejonowego w K. datowane na dzień 18 listopada 1996 r. Wymaga podkreślenia, iż ustawodawca ochrania utrwalony na skutek upływu czasu, stan powstały w wyniku uchybienia terminu do podjęcia czynności procesowej, zastrzegając, że powrót do sytuacji sprzed upływu tego czasu jest możliwy tylko w wypadku wyjątkowym. Należy zauważyć, iż wyjątkowość przywrócenia terminu po upływie rocznym wyraża się i w tym, że jego skutkiem jest zburzenie ich nieodwracalności, a w konsekwencji naruszenie stabilności obrotu prawnego (vide: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r. V CK 1/12). Nie może budzić wątpliwości, iż zasada ochrony stabilności obrotu prawnego z uwagi na upływ czasu i jednocześnie brak „wypadku wyjątkowego” po stronie apelującego musiała prowadzić do odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji i w konsekwencji do odrzucenia apelacji.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono na zasadzie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

sędzia Marzena Lewicka