Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Sandomierzu IV Wydział Pracy w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Baran

Ławnicy: Anna Mazurek-Kamys, Elżbieta Kowenzowska

Protokolant: staż. Anna Ostrowska

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2018 r. w Sandomierzu

sprawy z powództwa Naczelnika Urzędu Skarbowego w S.

przeciwko J. S. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S.

o ustalenie istnienia stosunku pracy

orzeka

I.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz R. C. w okresie od 1 maja 2012r. do 30 października 2013r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umów o pracę na czas określony w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ wymiaru czasu pracy.

II.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz J. C. w okresie od 1 maja 2012r. do 19 listopada 2013r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony zawartej w dniu 1 czerwca 2012r. w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ wymiaru czasu pracy.

III.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz P. K. (1) z d. P. w okresie od 1 maja 2012r. do 31 grudnia 2013r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umów o pracę na czas określony w okresie: od 1 maja 2012r. do 31 października 2012r. i od 1 listopada 2012r. do 31 sierpnia 2013r. oraz na podstawie umowy o pracę na okres próbny w okresie od 1 października 2013r. do 31 grudnia 2013r. w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ wymiaru czasu pracy.

IV.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz M. R. w okresie od 1 maja 2012r. do 19 listopada 2013r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy.

V.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz M. W. (1) z d. S. w okresie od 1 maja 2012r. do 30 września 2012r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę na czas określony w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ wymiaru czasu pracy.

VI.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz M. D. (1) z d. Ś. w okresie od 1 maja 2012r. do 19 listopada 2013r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony zawartej w dniu 1 lipca 2013r. w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ wymiaru czasu pracy.

VII.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz I. Ż. w okresie od 1 maja 2012r. do19 listopada 2013r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy.

VIII.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz K. B. w okresie od 1 września 2012r. do 19 listopada 2013r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę na czas określony w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ¼ wymiaru czasu pracy.

IX.  ustala, że między pozwaną J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. S. (1) w S. oraz K. P. (1) z d. G. w okresie od 1 grudnia 2012r. do19 listopada 2013r. istniał stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę na czas określony w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ wymiaru czasu pracy.

X.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu za I instancję.

XI.  odstępuje od obciążenia pozwanej kosztami sądowymi za I instancję.

Sygn. akt IV P - Pm 120/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 stycznia 2018r.

Powód Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. w pozwie przeciwko J. S. (1) domagał się ustalenia istnienia stosunku pracy między pozwanym oraz pracownikami: R. C., J. C., P. K. (2), M. R., M. W. (2), M. D. (2), I. Ż., K. B. oraz K. P. (2). Na uzasadnienie swojego żądania powód podniósł, że pozwany zawarł umowy o świadczenie usług z podmiotami o nazwie: (...) sp. z o.o. oraz K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o. w O. oraz Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Na podstawie tych umów usługobiorcy, a mianowicie wymienione wcześniej podmioty zobowiązały się świadczyć na rzecz usługobiorcy tj. pozwanej, usługi polegające na kompleksowej obsłudze restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych. Powód podniósł, że przedmiotowe umowy nie spełniają wymagań z art. 23 ¹ k.p., albowiem w niniejszej sprawie nie doszło do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę. Z zawartych umów nie wynika, aby usługobiorca, czyli beneficjent pracy świadczonej przez wykonawców wraz z pracownikami przekazał jednocześnie kontrahentowi jakiekolwiek aktywa majątkowe koniecznych do realizacji zadań. Pracownicy przejęci na podstawie tychże umów, po przejściu do nowego pracodawcy przez cały czas wykonywali pracę na tych samych stanowiskach; wedle tych samych zasad i pod bezpośrednim kierownictwem dotychczasowego pracodawcy. Żadna ze spółek - usługodawców nie zorganizowała własnego kierownictwa i nadzoru dla zatrudnionych pracowników, którzy wykonywali pracę na tych samych stanowiskach, wedle tych samych zasad i pod bezpośrednim kierownictwem dotychczasowego pracodawcy. Podstawę prawną przedmiotowego powództwa stanowi art. 189 ¹ k.p.c., który stanowi, że uprawnienie, o którym mowa w art. 189, przysługuje również, w toku prowadzonego postępowania, organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej, jeżeli ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jest niezbędne dla oceny skutków podatkowych. Zgodnie natomiast z art. 199a§3 ordynacji podatkowej jeżeli z dowodów zgromadzonych w toku postępowania, w szczególności zeznań strony, chyba że strona odmawia składania zeznań, wynikają wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe, organ podatkowy występuje do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa. (pozew k. 2-10)

Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2018r. pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób, że w odniesieniu do P. K. (2) wniósł o ustalenie istnienia stosunku pracy do dnia 31 grudnia 2013r.

Pozwana J. S. (2) w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Pozwany podniósł, że w rezultacie zawarcia przedmiotowych umów doszło do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę w trybie art. 23 ¹ k.p. i przejęcia pracowników. Usługodawca zobowiązał się świadczyć usługi będące przedmiotem działalności firmy pozwanej tj. usługi polegające na kompleksowej obsłudze restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych. Pozwana zgodnie z umowami udostępniła usługodawcy niezbędny sprzęt zgodnie z ustalonymi standardami obowiązującymi u niego dla danego stanowiska pracy a tym samym usługodawca nabył prawo do dysponowania składnikami majątku usługobiorcy bez konieczności ich przejęcia na własność lub w dzierżawę. Takie dysponowanie dawało usługodawcy rzeczywistą możliwość kontynowania zadań lub ich części poprzedniego podmiotu tj. usługobiorcy. Pozwana podniosła nadto, że przejście zakładu pracy ma miejsce nie tylko przy przekazaniu składników majątkowych, ale także przejęcia zadań zakładu pracy. (odpowiedź na pozew k. 249-252)

W sprawie tej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana J. S. (1) od 28 lipca 2008r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) w S.. Przedmiot działalności gospodarczej pozwanej stanowi prowadzenie restauracji oraz wytwarzanie gotowych dań i posiłków.

W dniu 23 kwietnia 2012r. została zawarta umowa między pozwanym oraz (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.. Przedmiotem tej umowy - zgodnie z §2 - było przekazanie pracowników pozwanego nowemu pracodawcy tj. (...) sp. z o.o. we W. w trybie art. 23 ¹ k.p. Termin wejścia w życie umowy został określony w §3 na dzień 1 maja 2012r. Porozumienie obejmowało pracowników wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do umowy w osobach: R. C., J. C., P. K. (1) (aktualnie: K.), M. R., M. W. (1) (aktualnie: W.), M. Ś. (aktualnie: D.) oraz I. Ż.. Natomiast w dniu 1 maja 2012r. pozwana zawarła z (...) sp. z o.o. we W. umowę o świadczenie usług. Zgodnie z §1 przedmiotowej umowy pozwana - jako usługobiorca - zleciła usługodawcy tj. (...) sp. z o.o., świadczenie usług będących przedmiotem działalności Spółki tj. usługi polegające na kompleksowej obsłudze restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych. Przedmiotowe usługi - zgodnie z §2 umowy - miały być realizowane przez oddelegowane osoby zwane „wykonawcami” tj. osoby zatrudnione u usługodawcy na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Zgodnie z §1 ust. 4 umowy, usługobiorca - w celu realizacji przez wykonawców usług objętych niniejszą umową i w ramach ustalonego wynagrodzenia - zobowiązał się udostępnić usługodawcy niezbędny sprzęt zgodnie ze standardami obowiązującymi u niego dla danego stanowiska pracy oraz umożliwienia stałego dostępu do pomieszczeń socjalnych zlokalizowanych w miejscu wykonywania usługi. W myśl §3 ust. 4 umowy wykonawcy oddelegowani do usługobiorcy byli zobowiązani do wykonywania obowiązków odpowiednich do stanowiska i działu oddelegowania. Szczegółowy zakres ich obowiązków miał być określany przez osoby wskazane przez usługobiorcę, przy czym w dniu rozpoczęcia pracy, usługobiorca był zobowiązany do dostarczenia szczegółowego zakresu obowiązków oraz ramowego czasu wykonywania usługi. Zgodnie z §3 ust. 5 umowy wykonawcy oddelegowani do usługobiorcy byli zobowiązani do stosowania do merytorycznych wskazówek osób wyznaczonych przez usługobiorcę, które określają w szczególności ich zakres obowiązków z zastrzeżeniem, że jednakże nie podlegają im służbowo. Zgodnie z §5 umowy rozliczenie usług i zapłata umówionego wynagrodzenia następowała na podstawie faktur wystawionych przez usługodawcę. Zapłata wynagrodzenia następowała przelewem na rachunek bankowy usługodawcy w dwóch ratach; pierwsza w ciągu 3 dni od daty wypłaty wynagrodzeń pracownikom usługobiorcy w kwocie wynagrodzeń netto a druga w ciągu 14 dni od daty otrzymania przez usługobiorcę prawidłowo wystawionej faktury. Zgodnie z ustaleniami zawartymi w §5 umowy, usługodawca przyznał usługobiorcy rabat w wysokości 40% kosztów, na które składają się ZUS oraz podatek od wynagrodzeń w okresie pierwszych trzech lat. Przedmiotowa umowa - zgodnie z §6 - została zawarta na czas określony tj. na 3 lata z zastrzeżeniem możliwości wypowiedzenia umowy przez każdą ze stron z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Pismem z dnia 1 kwietnia 2012r. wymienione wyżej osoby zostały poinformowane o przejściu pracowników w trybie art. 23 ¹ k.p. na nowego pracodawcę tj. (...) sp. z o.o. we W.. Przejście miało nastąpić w dniu 1 maja 2012r. zaś jego przyczynę stanowiły: porozumienie zakładów oraz wzmocnienie kapitału. W przedmiotowej informacji zastrzeżono również, że dotychczasowa treść stosunku pracy oraz zakres czynności nie ulegają zmianie. Wszystkie prawa i obowiązki wynikające z regulaminu pracy oraz regulaminu wynagradzania zachowują moc obowiązującą. Zaznaczono także, że okres pracy u pozwanego podlega wliczeniu zarówno do ogólnego jak i zakładowego stażu pracy u pracodawcy przejmującego zaś uprawnienia urlopowe będą realizowane w ramach ustalonego planu urlopowego.

W dniu 31 października 2012r. została zawarta kolejna umowa - porozumienie dotycząca przejęcia pracowników przez nowego pracodawcę. Stronami tej umowy były następujące podmioty: pozwany, (...) sp. z o.o. oraz K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o. z siedzibą w O.; zwanego dalej „K.U.K.”. Przedmiotem tej umowy było przejęcie pracowników przez nowego pracodawcę, a mianowicie K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o. w trybie art. 23 ¹ k.p. Przedmiotowa umowa miała wejść w życie z dniem 1 listopada 2012r. Natomiast w dniu 1 listopada 2012r, została zawarta umowa o świadczenie usług między pozwanym oraz K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o. Treść tej umowy była identyczna z treścią umowy o świadczenie usług zawartej z (...) sp. z o.o. Zgodnie z załącznikiem nr 1 do nowego podmiotu zostali przekazani wszyscy wymienieni wcześniej pracownicy oraz dodatkowo K. B..

Umowa zawarta z K.U.K. została rozwiązana na mocy porozumienia stron z dniem 28 lutego 2013r. W treści dokumentu o rozwiązaniu umowy na mocy porozumienia stron zastrzeżono, że pracownicy zostali przekazani przez K.U.K. do holdingu finansowego Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w Ł..

Kolejna umowa o świadczenie usług została zawarta w dniu 1 marca 2013r. między pozwanym oraz podmiotem o nazwie Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w Ł.. Treść tej umowy była identyczna z treścią umowy o świadczenie usług zawartej z K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o.

Zawarcie przedmiotowych umów z wymienionymi podmiotami nie spowodowało żadnych zamian w sposobie świadczenia pracy w restauracji pozwanej. Pracownicy nadal wykonywali dotychczasową pracę z takim samym wynagrodzeniem, na takich samych warunkach i w dotychczasowych miejscach świadczenia pracy. W gestii pozwanej pozostały wszelkie kwestie związane z prowadzeniem restauracji, przyjmowaniem zamówień, albowiem pozwana nadal podejmowała decyzje dotyczące funkcjonowania tej placówki i wydawała wiążące polecenia pracownikom. W restauracji pozwanej nigdy nie pojawili się przedstawiciele kolejnych usługodawców; podmioty te w żaden sposób nie ingerowały również w sposób prowadzenia tej placówki. Żadna ze spółek - usługodawców nie przejęła jakichkolwiek zadań pozwanego jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą ani też żadnego z składników majątkowych jego przedsiębiorstwa. Pozwana nie prowadziła natomiast obsługi kadrowej i księgowej związanej z zatrudnieniem pracowników, albowiem tę wykonywał początkowo (...) sp. z o.o. zaś następnie kolejni usługodawcy. W gestii tych podmiotów pozostawało również wystawienie różnego typu zaświadczeń, o które zwracali się pracownicy jak również wypłata wynagrodzeń. Środki na wypłatę wynagrodzeń pochodziły z wpłat dokonywanych przez pozwanego z tytułu zapłaty wynagrodzenia za wykonaną usługę. Podmioty te wydawał również świadectwa pracy tym pracownikom, których stosunki pracy ustały w okresie obowiązywania kolejnych umów. Do obowiązków wymienionych spółek jako formalnych pracodawców należało również odprowadzenie składek na ubezpieczenia społeczne pracowników tudzież zaliczek na podatek dochodowy, których to obowiązków żaden z nich nie realizowała. Skutkowało to powstaniem licznych zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne pracowników oraz podatkowych i wszczęciem administracyjnych postępowań egzekucyjnych przeciwko usługodawcom, które jednak okazały się bezskuteczne ze względu na brak majątku.

Pozwana w bliżej nieustalonej dacie października 2013r. powzięła wiadomość o nieodprowadzaniu przez spółki składek na ubezpieczenia społeczne pracowników oraz zaliczek na podatek dochodowy od ich wynagrodzeń. Pracownicy nie otrzymali również wynagrodzeń za pracę za październik 2013r. Pozwana zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o świadczeniu usług ze skutkiem natychmiastowym w trybie §6 umowy z powodu niewykonywania przez usługodawcę obowiązków wynikających z zawartej umowy. (k. 158) Również pracownicy złożyli oświadczenia o rozwiązaniu umów o pracę ze skutkiem natychmiastowym w trybie art. 55§1 ¹ k.p., przy czym adresatem tych oświadczeń był K.U.K.

R. C. została zatrudniona u pozwanej w dniu 1 lipca 2011r.; początkowo na podstawie umowy o pracę na czas określony w pełnym wymiarze czasu pracy na okres do 31 grudnia 2011r. Następnie świadczyła pracę na podstawie umowy o pracę na okres próbny tj. w okresie od 1 lutego 2012r. do 30 kwietnia 2012r. w ¼ wymiarze czasu pracy zaś w okresie od 1 maja 2012r. do 31 października 2012r. w ½ wymiarze czasu pracy. Kolejna umowa o pracę z tym pracownikiem została zawarta w dniu 1 listopada 2012r. na okres do 30 października 2013r. w niepełnym tj. ½ wymiaru czasu pracy. Jako pracodawca w tych dwóch ostatnich umowach został wskazany (...) sp. z o.o. we W., którego reprezentowały: S. K. (przy pierwszej umowie) oraz pozwana przy drugiej umowie.

J. C. została zatrudniona u pozwanej w dniu 1 8 marca 2012r. początkowo na podstawie umowy o pracę na czas określony w niepełnym wymiarze czasu pracy na okres do 31 maja 2012r. r. Następnie świadczyła pracę na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 czerwca 2012r. do 30 listopada 2012r. w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ etatu. W tej umowie jako pracodawca został wskazany (...) sp. z o.o. we W., którego reprezentowała pozwana. Kolejna umowa o pracę na czas określony z tym pracownikiem została zawarta w dniu 1 listopada 2012r. na okres do 30 października 2013r. w niepełnym tj. ½ wymiaru czasu pracy. W tej umowie jako pracodawca został wskazany K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o. w O.. Natomiast w dniu 1 czerwca 2013r. z tym pracownikiem została zawarta umowa o pracę na czas nieokreślony w niepełnym tj. ½ wymiaru czasu pracy. W tej umowie jako pracodawca został wskazany K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o., którego przy zawieraniu tej umowy reprezentowała pozwana.

P. K. (1) z d. P. została zatrudniona u pozwanej w dniu 1 lutego 2012r. początkowo na podstawie umowy o pracę okres próby do 30 kwietnia 2012r. w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ etatu. Następnie świadczyła pracę na podstawie umów o pracę na czas określony w okresie od 1 maja 2012r. do 31 października 2012r. oraz od 1 listopada 2012r. do 31 sierpnia 2013r. oraz w okresie od 1 października 2103r. do 31 grudnia 2013r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny.

M. R. była zatrudniona u pozwanej od 1 października 2008r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy.

M. W. (1) z d. S. została zatrudniona u pozwanej w dniu 1 października 2011r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny do dnia 31 grudnia 2011r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Kolejna umowa o pracę z tym pracownikiem została zawarta w dniu 1 stycznia 2012r. na okres do dnia 30 września 2012r. w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ etatu.

M. D. (1) z d. Ś. została zatrudniona w dniu 16 kwietnia 2012r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny do 30 czerwca 2012r. w niepełnym wymiarze czasu pracy tj. ½ etatu. Kolejne umowy o pracę z tym pracownikiem zostały zawarte w dniu 1 lipca 2012r. do 31 grudnia 2012r. oraz w dniu 1 stycznia 2013r. do 30 czerwca 2013r. Natomiast w dniu 1 lipca 2013r. z tym pracownikiem została zawarta umowa o pracę na czas nieokreślony. W tych umowach jako pracodawca został wskazany K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o., reprezentowany przez pozwaną.

I. Ż. była zatrudniona u pozwanej od 1 maja 2012r. na podstawie umowy o prace na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy. Stosunek pracy został rozwiązany z dniem 31 marca 2013r. na podstawie porozumienia stron. Pismo z oferta rozwiązania stosunku pracy w tym trybie i z tą datą zostało skierowane do pozwanej, która uczyniła na nim adnotację o treści „wyrażam zgodę”.

K. B. był zatrudniony u pozwanej od 1 września 2012r. na podstawie umowy o pracę na czas określony. Stosunek pracy został rozwiązany z dniem 19 listopada 2013r. W tej umowie jako pracodawca został wskazany (...) sp. z o.o.we W..

K. P. (2) z d. P. była zatrudniona u pozwanej od 1 września 2012r. na podstawie umowy o pracę na czas określony. Stosunek pracy został rozwiązany z dniem 19 listopada 2013r. W tej umowie jako pracodawca został wskazany K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o. w O.. Ta umowa o pracę została rozwiązana w dniu 19 listopada 2013r. W dniu 20 listopada 2013r. z tym pracownikiem została zawarta kolejna umowa o pracę na czas określony, która została rozwiązana z dniem 7 sierpnia 2014r. na podstawie porozumienia stron.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: umów o pracę, angaży i świadectw pracy R. C., J. C., P. K. (2), M. R., M. W. (2), M. D. (2), I. Ż., K. B., K. P. (2) w ich aktach osobowych oraz umów o pracę z kart 105-121, informacji o przejściu pracowników na nowego pracodawcę k. 58-65, protokołu kontroli podatkowej k. 66- 79, umów o świadczenie usług i umów porozumień miedzy zakładami k. 80- 104, zeznań pozwanej k. 256 - 257.

W sprawie tej Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Zgodnie natomiast z art. 189 ¹ k.p.c. uprawnienie, o którym mowa w art. 189, przysługuje również, w toku prowadzonego postępowania, organowi podatkowemu, jeżeli ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jest niezbędne dla oceny skutków podatkowych.

Zgodnie z art. 23 ¹ §1k.p. w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów Przywołany przepis reguluje zagadnienie przekształceń organizacyjno - prawnych, które polegają na przejściu zakładu lub jego części na innego pracodawcę. Pojęcie „zakład pracy” występuje tutaj w znaczeniu przedmiotowym jako pewien zespół środków materialnych i osobowych, składający się na zorganizowaną całość. Skutkiem przejęcia części zakładu pracy przez inny podmiot jest jego wejście w rolę nowego pracodawcy wszystkich pracowników, którzy przedmiotem swego zobowiązania byli związani z działalnością przejmowanej części zakładu, przy czym skutek ten nie zależy od liczby zatrudnionych, a więc może obejmować jedną osobę (OSN z 2 października 1996 r., I PRN 72/96, OSN 1997/7/115).

Kodeks pracy nie zawiera definicji pojęcia „przejęcie zakładu pracy”. Literalna wykładnia przedmiotowego pojęcia wskazuje, że oznacza ono każde przejęcie zakładu pracy rozumianego przedmiotowo (placówki zatrudnienia) przez zakład pracy w ujęciu podmiotowym (pracodawcę). Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie podkreślał, że w przypadku zakładów o celach gospodarczych przy wyjaśnieniu istoty aktu „przejęcia” zasadnicze znaczenie mają elementy i uwarunkowania typu majątkowego. Tego rodzaju elementy nie mogą natomiast odgrywać dominującej roli tam, gdzie dochodzi do przejęcia zakładu pracy realizującego cele społeczne, polityczne czy publiczne. W przypadku takich pracodawców jak np. szkoły, zasadniczymi elementami dla wyjaśnienia ich istoty (jako pracodawcy), obok organizacji i majątku, są zadania. (vide: OSN z 19 kwietnia 2010r., II PK 298/09, LEX nr 602256) Zaznaczyć przy tym należy, że nie można z góry wykluczyć przejęcia zakładu pracy realizującego cele gospodarcze przez innego pracodawcę w trybie art. 23 ¹§1 k.p. w drodze samego tylko przejęcia jego zadań. Taka możliwość dotyczy jednak tych tylko jednostek, w których decydującym elementem są pracownicy i ich kwalifikacje. Jeżeli bowiem jednostka opiera się na pracownikach jak np. w branży dozoru czy sprzątania to przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę może nastąpić bez przenoszenia majątku. Jeżeli natomiast o bycie i statusie jednostki tudzież możliwości realizacji jej celów decydują składniki majątkowe to przejęcie samych tylko zadań nie jest wystarczające dla transferu. W takim wypadku koniecznym jest również przejęcie składników majątkowych, które pozwalają normalnie prowadzić (kontynuować) działalność gospodarczą.

W niniejszej sprawy przedmiot działalności pozwanego pracodawcy stanowiło prowadzenie restauracji i wytwarzanie gotowych posiłków i dań. W ocenie Sądu, już z takiego określenia przedmiotu działalności gospodarczej prowadzonej przez pozwanego, jednoznacznie wynika, że realizowanie tego zadania nie jest możliwe bez majątkowego zaplecza i odpowiedniej infrastruktury tworzącej restauracje jako placówkę gastronomiczną i miejsce wytwarzania gotowych dań i posiłków. Przejście zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹§1 k.p. w przypadku jednostki tego typu wymaga, zatem nie tylko przejęcia zadań, ale również jej majątku i materialnego zaplecza, tak aby możliwym było kontynuowanie prowadzenia działalności gospodarczej. Niemniej jednak w niniejszej sprawie nie doszło ani do przejęcia zadań ani do przejęcia majątku pozwanego zakładu pracy w rezultacie, czego dyspozycja art. 21 ¹§1 k.p. nie została wyczerpana zaś przewidziany w nim skutek nie został osiągnięty, mimo zawarcia porozumień pomiędzy pozwanym i wymienionymi wcześniej podmiotami. W przedmiotowej sprawie jest, bowiem niespornym, że ani (...) sp. z o.o. ani KUK- E.F.I sp. z o.o. ani wreszcie (...) sp. z o.o. w Ł. nie przejęły żadnego składnika majątku pozwanej służącego do prowadzenia działalności gospodarczej i okoliczności tej dowodzi treść zeznań samej pozwanej, a także treść kolejnych umów o świadczenie usług zawartych z tymi spółkami handlowymi tudzież aneksów do tych umów. Z zeznań pozwanej wynika przecież, że żaden z usługodawców nie przejął restauracji zaś samo prowadzenie restauracji i działalności gospodarczej nadal pozostało w jej gestii. Przedmiotowa okoliczność znajduje potwierdzenie w treść §1 pkt.1 umów o świadczenie usług, albowiem z tego postanowienia umowy wynika, że zadania wykonawców oddelegowanych przez usługobiorcę do pracy u usługodawcy jest miały polegać na kompleksowej obsłudze restauracji i być realizowane w samej restauracji. Dowodzi tego również treść §1 pkt.4 przedmiotowych umów, w którym skonstruowano zobowiązanie usługodawcy do udostępnienia niezbędnego sprzętu - zgodnie ze standardami obowiązującymi u niego dla danego stanowiska pracy - w celu realizacji przez wykonawców usług objętych umową tudzież zapewnienia dostępu do pomieszczeń socjalnych (WC, kuchni, pokoju śniadaniowego, stołówki, bufetu czy szatni) zlokalizowanych w miejscu wykonywania usługi. Z tak sformułowanych postanowień umownych - w ocenie Sądu - po pierwsze wynika, że żadna z przejmujących spółek nie przejęła żadnego składnika majątku pozwanej koniecznego do wykonywania jego dotychczasowych zadań zaś po drugie, że owe składniki majątkowe - pozostające w dyspozycji pozwanej - były niezbędne dla kontynuacji jej dotychczasowych zadań przez inny podmiot. Usługobiorca został, bowiem zobowiązany do udostępnienia materialnego zaplecza z jasno określonego powodu, wskazanego w samej treści umów, a mianowicie umożliwienia wykonawcom, realizacji usług objętych treścią tych porozumień. Stwierdzić, zatem należy, że bez udostępnienia przez usługobiorcę odpowiedniej infrastruktury, nie była możliwa realizacja usług polegających przede wszystkim prowadzeniu restauracji, czyli wytwarzaniu posiłków i dań oraz na obsłudze klientów, co z kolei prowadzi do wniosku, iż dla przejścia tego zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art. 23 ¹§1 k.p., koniecznym było przejęcie, nie tylko jego zadań, ale również składników majątkowych. Bez odpowiedniego substratu materialnego wykonawcy nie byliby w stanie zrealizować usług określonych treścią umów zawartych miedzy pozwanym oraz wymienionymi powyżej spółkami handlowymi. Skoro zaś takie przejęcie składników majątkowych nie miało miejsca to o żadnym przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę - w ujęciu art. 23 ¹§1 k.p.- nie może być mowy. Nie może, bowiem budzić wątpliwości, że prowadzenie restauracji ze swej istoty nie jest możliwe z pominięciem infrastruktury mającej majątkowy charakter. W takiej zaś sytuacji, sam transfer zadań nie jest wystarczający do stwierdzenia zachowania tożsamości przedsiębiorstwa, będącego warunkiem przejścia zakładu pracy. Konieczne jest także przejęcie składników majątkowych służących ich wykonywaniu. Skoro zaś żadna z przejmujących spółek nie przejęła żadnych składników mienia związanych z wykonywaniem usług sprzedaży detalicznej, to tym samym żadna z nich nie uzyskała statusu pracodawcy z mocy prawa na skutek działania art. 23 ¹§1 k.p. (OSN z 11 kwietnia 2014r., I PK 155/11, Lex nr 1168894, OSN z 11 kwietnia 2012r., I PK 145/11, LEX nr 1168867) Nietrafne są argumenty strony pozwanej wskazującej na przeniesienie składników majątkowych w drodze umowy użyczenia czy bezpłatnego udostępnienia zawartej ze spółkami - usługodawcami. Zważyć, bowiem należy, że umowa użyczenia jest zaliczana do kategorii umów realnych, albowiem do jej zawarcia konieczne jest nie tylko samo złożenie oświadczeń woli, ale także wydanie rzeczy biorącemu. W niniejszej sprawie natomiast nie doszło do wydania rzeczy biorącemu, albowiem w placówkach handlowych nie zjawił się żaden przedstawiciel spółek - usługodawców, która to okoliczność jest bezsporna. To zaś, że pracownicy nadal korzystali ze sprzętu i wyposażenia znajdującego się w placówkach handlowych nie jest konsekwencją obowiązywania umowy użyczenia, która nawet nie została zawarta, lecz świadczenia przez nich pracy na rzecz pozwanego.

Niezależnie od powyższego wskazać również należy na kolejną okoliczność wykluczającą transfer zakładu pracy na innego pracodawcę, a mianowicie brak przejęcia zadań pozwanego przez przejmujące spółki handlowe. Odróżnić, bowiem należy zadania zakładu pracy jako jednostki organizacyjnej od zadań pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy. Ewentualny transfer zakładu pracy na innego pracodawcę może nastąpić tylko w razie przejęcia zadań dotychczasowego pracodawcy; takiego zaś skutku nie wywoła przejęcie zadań poszczególnych czy nawet wszystkich pracowników. W niniejszej zaś sprawie miała miejsca taka a nie inna sytuacja, albowiem przejmujące spółki nie przejęły zadań dotychczasowego pracodawcy, lecz zadania jego pracowników. Zadaniem dotychczasowego pracodawcy jako podmiotu gospodarczego było prowadzenie działalności gospodarczej nakierowanej na zysk i polegającej na prowadzeniu restauracji.. Żadna z przejmujących spółek tego zadania nie realizowała, albowiem żadna z nich nie kontynuowała działalności gospodarczej prowadzonej przez pozwanego. Prowadzenie restauracji nadal pozostało w wyłącznej gestii pozwanej i jednoznacznie dowodzi tego treść jej zeznań. Także z samych umów mających za przedmiot przejęcie pracowników tudzież umów o świadczenie usług - mimo odwołania się w ich treści do przepisu art. 23 ¹§1 k.p. - jednoznacznie wynika, że żadna z przejmujących spółek nie przejęła żadnych zadań ówczesnej spółki cywilnej. Tzw. umowy - porozumienia jako swój przedmiot wskazują samo tylko przejście pracowników, która to konstrukcja jest nieznana prawu pracy i absolutnie nie odpowiada istocie instytucji z art. 23 ¹§1 k.p. zaś przedmiotem zobowiązania w treści umów o świadczenie usług uczyniono oddelegowanie wykonawców do pracy w sklepach usługobiorcy. (vide: OSN z 17 maja 2012r. I PK 180/11, LEX nr 1219492) W tym zaś stanie rzeczy stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie doszło do skutecznego przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, albowiem żadna z przejmujących spółek nie przejęła ani zadań ani majątku ówczesnego pracodawcy, jakim był pozwany. Tym samym zaś pozwany nie utracił statusu pracodawcy w odniesieniu do pracowników zatrudnionych w dacie dokonywania rzekomych transferów na rzecz innych podmiotów. Bez znaczenia pozostaje fakt zawarcia tzw. umów - porozumień, w których treści odwołano się do art. 23 ¹§1 k.p., jako podstawy dokonanych czynności. Czynność prawna wywołuje związane z nią skutki prawne tylko wówczas, gdy jest zgodna z prawem zaś w niniejszej sprawie obie umowy są bezwzględnie nieważne ze względu na sprzeczność z powołanym przepisem prawa pracy. Dokonanie czynności prawnych w sposób sprzeczny ze standardami ochrony pracownika przewidzianym w imperatywnym przepisie art. 23 ¹ k.p. należy traktować jako działanie sprzeczne z prawem, o którym mowa w treści art. 58 § 1 k.c. a tym samym nieważne. (OSA w B. z dnia 20 maja 2014r. w sprawie sygn. akt III AUa 146/14, Lex nr1480371, OSN z dnia 19 stycznia 2016r., I UK 28/15, (...) Lex) Zważyć, bowiem należy, że przedmiotowej sprawie pracownicy pozwanego zostali przekazani innemu podmiotowi z powołaniem się na przepis art. 23 ¹§1 k.p. przy jednoczesnym założeniu, że pracownicy ci zostaną następnie oddelegowani do świadczenia pracy - na dotychczasowych stanowiskach - w pierwotnego pracodawcy. Podmiot, który miał być beneficjentem pracy nie przekazał jednocześnie kontrahentowi majątku służącego realizacji zadań zaś dokonane „przejęcie” nie spowodowało żadnych zmian w procesie świadczenia pracy w miejscu jej wykonywania tj. w restauracji, która nadal była prowadzona przez pozwaną. Rola rzekomo przejmujących spółek została ograniczona do wykonywania czynności o charakterze ściśle technicznym, a mianowicie wypłacania wynagrodzeń w drodze przelewu na rachunek bankowy, przy czym środki na ten cel pochodziły od pierwotnego pracodawcy tudzież wydawania zaświadczeń czy wystawianie dokumentów związanych z zakończeniem czy nawiązaniem stosunków pracy. Nie można nadto pominąć, że z analizy umów o pracę pracowników objętych żądaniem pozwu, zawartych w okresie obowiązywania przedmiotowych porozumień jednoznacznie wynika, że decyzje o zatrudnieniu nowych pracowników jak też kontynowaniu stosunku pracy dotychczasowych pracowników podejmowała pozwana, albowiem to ona reprezentowała rzekomo przejmujące spółki przy zawieraniu owych umów. To pozwana również decydowała o zakończeniu stosunku pracy pracowników, albowiem do niej były składane oferty rozwiązania stosunku pracy na mocy porozumienia stron, która to sytuacja miała miejsce w przypadku I. Ż.. Zważyć należy, że rozwiązanie stosunku pracy tej pracownicy nastąpiło za zgodą pozwanej, która przecież nie przekazała pisma pracownicy do właściwej Spółki, lecz sama zdecydowała o akceptacji tej oferty. Skoro zaś pozwana nadal podejmowała decyzje w przedmiocie nawiązania i zakończenia stosunku pracy i kierowała pracą pracowników przez wydawanie wiążących poleceń, to oznacza to, że w sferze w sferze kadrowej i zarzadzania pracownikami faktycznie nic się nie zmieniało skoro to pozwana nadal dokonywał wszystkich czynności, które są charakterystyczne dla czynności pracodawcy w ramach stosunku pracy. Istotę uprawień pracodawcy w ramach stosunku pracy stanowi zarządzanie i kierowanie pracą pracownika, co wynika z brzmienia art. 22§1 k.p., który stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Bezspornym jest natomiast, że pracownicy objęci żądaniem pozwu w całym okresie po rzekomym przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę, świadczyli pracę na rzecz pozwanego, albowiem wykonywali swoje obowiązki pracownicze w prowadzonej przez nią restauracji, pod jej kierownictwem i nadzorem. Żadna z przejmujących spółek nie sprawowała kierownictwa ani kontroli nad wykonywaniem przez pracowników ich obowiązków pracowniczych i na rzecz żadnej z nich ci pracownicy nie świadczyli pracy. Zważyć również należy, że rzekomo przejmujące spółki nie otrzymywały de facto żadnych korzyści z pracy świadczonej przez formalnie ich pracowników, skoro w postanowieniach umów wysokość wynagrodzenia za wykonane usługi ustalono na poziomie równym z sumą wynagrodzeń netto przejmowanych pracowników. Oznacza to zaś, że przejmujące spółki faktycznie realizowały swoje zobowiązania „za darmo”, a wręcz musiały wykładać własne środki, skoro ciążył na nich obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne pracowników tudzież zaliczek na podatek dochodowy. Nie można, zatem przyjąć, aby praca tych pracowników była świadczona - chociażby pośrednio - na rzecz tych podmiotów i z korzyścią dla nich, tak jak jest to wymagane w stosunku pracy odznaczającym się cechami przewidzianymi w art. 22 k.p. Faktem jest, że kolejne umowy o świadczenie usług zawarte z kolejnymi usługodawcami od strony formalnej zostały wykonane, albowiem dokonano wyrejestrowania pracowników z ubezpieczenia społecznego praz pozwanego a następnie nowy podmiot zgłosił pracownika do ubezpieczenia społecznego. Również wypłata wynagrodzenia za pracę była realizowana przez nowego pracodawcę. Niemniej jednak formalne wykonanie umowy nie ma znaczenia, albowiem wola stron na styku z instytucją przejścia zakładu pracy (art. 23 ¹ k.p.) i podlegania ubezpieczeniu społecznemu, nie może korygować (modyfikować) bezwzględnie w tym zakresie obowiązujących przepisów prawa. Przejście zakładu pracy może bowiem nastąpić wyłącznie na zasadzie art. 23 ¹ k.p. Natomiast przejęcie pracowników w taki sposób, że przejmujący staje się ich pracodawcą może bowiem nastąpić tylko w wyniku spełnienia się przesłanek z art. 23 ¹ § 1 k.p. Umowa cywilnoprawna o przejęcie pracowników jest tylko zdarzeniem prawnym, które może wywołać skutek w postaci przejścia zakładu, jedynie wtedy, gdy dojdzie do faktycznego przejścia składników jednostki gospodarczej decydujących o jej tożsamości. (OSN z dnia 19 stycznia 2016r., I UK 28/15, (...) Lex) Przekazanie pracownika innemu podmiotowi - bez zgody pracownika - nie jest możliwe poza instytucją art. 23 ¹§1 k.p., przy czym zauważyć należy, że ów skutek jest konsekwencją zdarzenia prawnego polegającego na przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę. Działania sprzeczne z bezwzględnie obowiązującym art. 23 ¹§1 k.p. są nieważne z mocy art. 58§1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Taka zaś sprzeczność z prawem ma miejsce w sytuacji przekazania pracownika innemu podmiotowi bez zachowania przesłanek związanych z istotą przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, a mianowicie przejęcia zadań zakładu pracy jako jednostki organizacyjnej tudzież składników majątkowych koniecznych do ich realizacji. Przypisany skutek nieważności bezwzględnej oznacza, że nie doszło do zmiany pracodawcy, wobec czego pracodawcą pracowników, objętych żądaniem pozwu, nadal pozostaje pozwany. Czynność prawna bezwzględnie nieważna nie wywołuje i nie może wywołać żadnych skutków prawnych objętych wolą stron. Nieważność ta powstaje z mocy prawa i datuje się od samego początku (ex tunc), to znaczy od chwili dokonania nieważnej czynności prawnej. Inaczej rzecz ujmując, dotknięta bezwzględną nieważnością umowa nie może wywołać skutku w postaci nawiązania między jej stronami stosunku prawnego i wynikających z niego konsekwencji, nawet jeżeli jest przez strony wykonywana ( OSN z dnia 7 kwietnia 2010 r., II UK 357/09 OSNP 2011 nr 19-20, poz. 258). Samo formalne przekazanie obsługi kadrowej przejmującym spółkom jest zdecydowanie niewystarczające dla przyjęcia, że doszło do transferu zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art. 23 ¹§1 k.p. (...) kadrowa to nie to samo co podejmowanie decyzji w sprawach kadrowych, a ta ostatnia kompetencja pozostała przecież przy pozwanej, czego dowodzi treść jej zeznań. Ocena czy doszło do przejęcia części zakładu pracy na nowego pracodawcę zależy od ustalenia, czy doszło do faktycznego przejęcia zadań placówki zatrudnienia powodującego, że pracownicy świadczą pracę na rzecz kogoś innego niż dotychczas. Dla takiej oceny istotna jest również okoliczność, że w wyniku dokonanych zmian organizacyjnych nie ma zapotrzebowania na pracę danego pracownika w jego dotychczasowym miejscu i rozmiarze, a w przypadku, gdy ustalenie związania pracownika z przejętą częścią zakładu pracy nie jest możliwe, to zmiana pracodawcy nie dotyczy tego pracownika. Stosowanie art. 23 ¹ k.p. uznaje się za niedopuszczalne w przypadkach, gdy nowy pracodawca nie przejął faktycznie zakładu pracy (jego części), co ma miejsce między innymi wówczas, gdy nowy pracodawca przejął jedynie funkcję kadrową nowego pracodawcy. Z tej przyczyny dla skutecznego zastosowania powołanego przepisu k.p. warunek skutecznego przejęcia zakładu pracy występuje niezależnie od tego, czy działanie jednostki gospodarczej opiera się głównie na pracy ludzkiej, czy na składnikach majątkowych. Dodatkowo w przypadkach, gdy w wyniku przejścia zakładu pracy nowy pracodawca obejmuje jedynie marginalną część zadań przejętego zakładu (funkcję kadrową), nie zaś główny przedmiot działalności przejście następuje pod warunkiem, że przekazywana jednostka gospodarcza zachowuje tożsamość. W sytuacji bowiem, gdy rola tych spółek ogranicza się jedynie do wypłaty przejętym pracownikom wynagrodzenia - zresztą wcześniej wyliczonego i przelanego na konto wskazanej spółki przez podatniczkę, która otrzymywała 40% upust w składkach i podatkach, a także fakturę VAT z możliwością odliczenia podatku naliczonego - nie można uznać, że te spółki są pracodawcami dla przejętych pracowników. (WSA w Lublinie z dnia 23 listopada 2017r., I SA/Lu 528/17, (...) Lex)

W ocenie Sądu czynności prawne mające za przedmiot przejście zakładu pracy na innego pracodawcę dokonane między pozwaną oraz spółkami handlowymi nie wywołały żadnych związanych z nimi skutków prawnych, albowiem są sprzeczne z prawem, co skutkuje ich bezwzględną nieważnością. Do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę w trybie art. 23 ¹§1 k.p. nie doszło również na skutek faktycznego przejęcia zadań tudzież składników majątkowych pozwanego przez inny podmiot, albowiem do żadnego takiego przejęcia nie doszło i okoliczność ta w niniejszej sprawie jest bezsporna. Tym samym zaś stwierdzić należy, że nie miała miejsca podmiotowa zmiana po stronie podmiotu zatrudniającego, co oznacza, że pracodawcą dla pracowników objętych żądaniem pozwu nadal pozostawała pozwana.

Za nietrafne uznać natomiast należy stanowisko prezentowane przez stronę pozwaną o skuteczności przejścia pracowników na innego pracodawcę w trybie art. 23 ¹ k.p. Nie można oczywiście wykluczyć, co było zasygnalizowane już wcześniej, że przejście zakładu pracy na innego pracodawcę w trybie art. 23 ¹§1 k.p. może nastąpić, także wówczas gdy przejmuje on zadania wykonywane przez poprzednika, przy jednoczesnym braku przejęcia znaczącego substratu majątkowego. Zaznaczyć jednak należy, że taka możliwość rysuje się tylko w przypadku takich zakładów pracy, których działalność opiera się na pracownikach, nie zaś na substracie materialnym. Taka możliwość nie dotyczy jednak tych zakładów pracy, których zadania nie mogą być realizowane bez materialnego zaplecza, tak jak to ma miejsce w branży typowych usług handlowych czy gastronomicznych. Wskazać nadto należy, że w niniejszej sprawie nie może być nadto mowy o samym przejęciu zadań skoro żadna z przejmujących spółek nie przejęła zadań dotychczasowego zakładu pracy, albowiem żadna z nich nie prowadziła działalności gospodarczej tożsamej z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pozwaną. O ile samo tylko przejście zadań dotychczasowego zakładu pracy na inny pomiot może w pewnych okolicznościach doprowadzić do skutku z art. 23 ¹§1 k.p., o tyle skutku takiego nigdy nie spowoduje przejęcie zadań poszczególnych czy nawet wszystkich pracowników. Powierzenie przez pracodawcę wykonywania zadań pomocniczych podmiotowi zewnętrznemu świadczącemu usługi w tym zakresie (outsourcing) nie może stanowić przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę (art. 23 ¹ § 1 k.p.), jeżeli nie przemawia za tym kompleksowa ocena takich okoliczności, jak rodzaj zakładów, przejęcie składników majątkowych i niematerialnych, przejęcie większości pracowników, przejęcie klientów, a zwłaszcza stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed i po przejęciu zadań. (OSN z dnia 13 kwietnia 2010 r. I PK 210/09, Lex nr 987058) W niniejszej sprawie żadna ze spółek handlowych nie przejęła żadnego składnika majątku pozwanego, żadnego z jego klientów ani też nie prowadziła działalności gospodarczej wykonywanej przez dotychczasową spółkę. Żaden z tych podmiotów nie wstąpił w miejsce dotychczasowego zakładu pracy i nie stał się pracodawcą dla żadnego z pracowników, co przesądza o zasadności powództwa, opiewającego na żądanie ustalenia istnienia stosunku pracy. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostają również argumenty dotyczące nieprawidłowego funkcjonowania ZUS czy Urzędów Skarbowych i braku ostrzeżeń ze strony tych podmiotów przed oszukańczą działalnością spółek - usługodawców. Nie można odmówić słuszności zarzutom formułowanym przez pozwaną albowiem nie można przyjąć, aby działania organów państwach były prawidłowe skoro spółki prowadzące ewidentnie oszukańczą działalność mogły funkcjonować faktycznie bez przeszkód aż do października 2013r. i to mimo tego, że pierwsze problemy dotyczące tych podmiotów pojawiły się przynajmniej na rok przed tą datą. Należy jednak zaznaczyć, że brak prawidłowej i szybkiej reakcji organów państwa nie skutkuje brakiem odpowiedzialności pozwanej i nie usuwa wadliwości umów zawartych ze spółkami - usługodawcami, które są konsekwencją sprzeczności z bezwzględnie obowiązującym przepisem art. 23 ¹ k.p. Nadto zaś i od samej pozwanej jako przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą należy wymagać przezorności i czujności tym bardziej, że w treści umów zawartych ze wszystkimi usługodawcami znalazły się uzgodnienia, które zawierają przekaz zmuszający do refleksji każdego przedsiębiorcę kierującego się zasadami uczciwości obrotu prawnego. Chodzi tutaj o przepis §5 ust. 1 dotyczący udzielenia 40% rabatu / dotacji kosztów tj. składek ZUS i zaliczek na podatek dochodowy. Jak już wspomniano wcześniej, tego rodzaju uzgodnienie skutkuje tym, że spółki - usługodawcy faktycznie świadczyłby swoje usługi za darmo skoro wysokość umówionego wynagrodzenia nie pokrywa całości kosztów związanych z samymi tylko wynagrodzeniami pracowników. Wskazać nadto należy, że w tych umowach te podmioty zostały obciążone dodatkowymi obowiązkami o charakterze socjalnym, których realizacja również przecież wiąże się z wydatkami. Nie można przyjąć, aby skutek tego rodzaju uzgodnień, sprzeczny z podstawowymi zasadami ekonomii, umknął pozwanej, który przecież od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą (28 lipca 2008r. wedle wpisu w (...)). W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie - w ocenie Sądu - nie budzi wątpliwości, że przyczyną zawarcia tego rodzaju umów przez pozwaną było dążenie do obniżenia kosztów związanych z zatrudnianiem pracowników przez redukcję zobowiązań publicznoprawnych w drodze przerzucenia na inny podmiot obciążeń składowych oraz podatkowych. Sam ów cel, a mianowicie dążenie do ograniczenia kosztów zatrudnienia nie jest sprzeczny z prawem niemniej jednak nie może on być realizowany przez działania niezgodne z przepisami, których skutkiem jest uniknięcie obowiązku ponoszenia składek na ubezpieczenie społeczne tudzież odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy przez podmioty legitymujące się statusem pracodawcy. Na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych obowiązek odprowadzania składek obciąża wyłącznie płatnika, którym w przypadku pracowników jest ich pracodawca zaś przedmiotowe zobowiązanie nie może być wykonane przez osobę trzecią. Skoro zaś pozwana podjęła działania sprzeczne z prawem to nie może być zaskoczony tym, że aktualnie ponosi związane z tym konsekwencje i żadna z okoliczności wskazywanych przez stronę pozwaną w toku niniejszego postępowania, a mianowicie nieprawidłowe działanie organów państwach, uregulowanie wynagrodzeń pracowników nie skutkuje ani wyłączeniem ani nawet ograniczeniem zakresu jego odpowiedzialności. Pracodawcą jest taki podmiot, który zatrudnia pracowników. Natomiast pojęcie „zakładu pracy” wiąże się z przedmiotem działalności pracodawcy i oznacza pewien zespół środków materialnych i osobowych, składający się na zorganizowaną całość. Nie może być mowy o przejęciu zakładu bądź jego części na podstawie art. 23 ¹ § 1 k.p., w sytuacji, gdy zawarta umowa dotyczy wyłącznie przejęcia pracowników, a nie kontynuacji prowadzonej przez stronę działalności przed dokonanym przejęciem, nie obejmuje przejęcia składników majątkowych, a przedmiotem działalności przejmującej spółki ma być wyłącznie wynajem przejętych na mocy porozumienia pracowników. (WSA w Olsztynie z dnia 3 grudnia 2015r., I SA/O. 521/15, (...) Lex)

Należy również wykluczyć, aby do stosunku pracy pracowników objętych żądaniem pozwu znajdowała zastosowanie ustawa z dnia 9 lipca 2003r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (j.t.Dz.U.2016.360) Praca świadczona przez tych pracowników na rzecz pozwanego nie odpowiada, bowiem definicji pracy tymczasowej sformułowanej w art. 2. W rozumieniu powołanego przepisu pracą tymczasową stanowi wykonywanie na rzecz danego pracodawcy użytkownika przez okres nie dłuższy niż wskazany w ustawie zadań o charakterze: sezonowym, okresowym, doraźnym lub których terminowe wykonanie przez pracowników zatrudnionych przez pracodawcę - użytkownika nie byłoby możliwe, lub których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika. Praca świadczona przez pracowników nie była pracą sezonową, okresową lub doraźną, nie była to również praca, której terminowe wykonanie przez pracowników zatrudnionych przez pracodawcę - użytkownika nie było możliwe bądź której wykonanie należało do nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika. Nadto zaś należy zauważyć, że większość z tych pracowników była zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony zaś zgodnie z art. 7 powołanej ustawy podstawą zatrudnienia pracowników tymczasowych przez agencję pracy tymczasowej stanowi umowa o pracę na czas określony lub umowa o pracę na czas wykonania określonej pracy.

W odniesieniu natomiast do tych pracowników, których stosunki pracy zostały nawiązane w okresie obowiązywania umów zawartych ze spółkami - usługodawcami, a mianowicie K. B. i K. P. (2) z d. P. wskazać należy, że pozwany nie utracił statusu pracodawcy także po zawarciu przez tych umów o pracę z podmiotem o nazwie K.U.K - E.F. I (...) + H. + B. + (...) sp. z o.o. Rzecz, bowiem w tym, że przedmiotowe umowy nie były i faktycznie nie mogły zostać zrealizowane zgodnie z ich treścią i istotą stosunku pracy określoną w art. 22 k.p. Powołany przepis stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Treść przedmiotowych umów - przez wskazanie rodzaju tudzież miejsca wykonywania pracy (kelner ) - jednoznacznie określa faktycznego pracodawcę tych pracownic, a mianowicie pozwaną. Na podstawie tych umów pracownicy byli zobowiązani do wykonywania pracy na stanowisku kelnera, którą to pracę z natury rzeczy można wykonywać tylko w placówce gastronomicznej prowadzonej w formie restauracji. Takie określenie rodzaju pracy wyklucza możliwość jej wykonywania na rzecz i pod kierownictwem podmiotu figurującego w umowie jako pracodawca. Po pierwsze, bowiem podmiot ten nie mógł zatrudnić pracowników przy wykonywaniu tego rodzaju pracy, albowiem nie dysponował odpowiednim zapleczem materialnym, skoro nie przejął żadnego składnika majątkowego pozwanej. Po drugie zaś podmiot ów nie mógł kierować i nadzorować pracy pracowników, skoro nie przejął żadnego z zadań pozwanego, a zatem nie mógł zarządzać pracą pracowników oraz kształtować sposobu prowadzenia restauracji. Podmiot ten - jak zasygnalizowano powyżej - nie osiągał również żadnych korzyści z zatrudnienia tych pracowników, wobec czego nie można przyjąć, aby ich praca była świadczona na jego rzecz. Pracownicy ci w tym okresie bezspornie świadczyli pracę określoną w umowie o pracę, tyle tylko, że czynili to na rzecz i pod kierownictwem strony pozwanej i to z nią, nie zaś z podmiotem wskazanym w treści umowy został nawiązany stosunek pracy. Ci pracownicy świadczyli zatem pracę na rzecz pozwanej zaś ten podmiot przyjmował ich pracę i był faktycznym płatnikiem umówionego wynagrodzenia, albowiem przekazywał środki na ten cel. Sam zaś fakt technicznego przekazywania wynagrodzeń pracowników przez inny podmiot tj. spółki - usługodawców nie czynił go pracodawcą, skoro podmiot ten w rzeczywistości nie realizował żadnego z obowiązków pracodawcy określonych w art. 22 k.p. Tych obowiązków podmiot ów nie mógł zresztą zrealizować i to już w dacie zawarcia umowy - z przedstawionych powyżej przyczyn - i to samo odnosi się do pracowników, którzy również nie byli w stanie - z obiektywnych względów - wywiązać się z przyjętego zobowiązania. Prowadzi to z kolei do wniosku, że przedmiotem umów o pracę było świadczenie niemożliwe do spełnienia w rozumieniu art. 387§1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., co skutkuje bezwzględną nieważnością zawartego porozumienia. Przyczyny niemożliwości wykonania świadczeń stron stosunku pracy miały charakter obiektywny i trwały; a nadto istniały już w dacie zawarcia przedmiotowej umowy. Zawarta umowa - od samego początku - opiewała, zatem na świadczenie niemożliwe do spełnienia, co skutkuje bezwzględną nieważnością przedmiotowej czynności prawnej z mocy art. 387§1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Rodzaj pracy określony w umowie o pracę musi być związany i musi dotyczyć działalności prowadzonej przez potencjalnego pracodawcę, albowiem tylko taka praca może być wykonywana na jego rzecz i pod jego kierownictwem. Skoro zaś przedmiotem działalności przejmujących spółek było świadczenie usług outsourcingowych to i rodzaj pracy określony w umowie o pracę zawartej z pracownikiem powinien uwzględniać specyfikę pracodawcy. Przedmiotem zobowiązania pracownika wynikającego z umowy o pracę zawartej z podmiotem trudniącym się usługami outsourcingowymi mogło być, zatem wykonywanie określonego rodzaju usług na rzecz innego podmiotu, albowiem praca tego rodzaju mogła być faktycznie wykonywana na rzecz tego pracodawcy zaś świadczenia obu stron stosunku pracy - przy takim określeniu rodzaju pracy - były możliwe do zrealizowania.

W realiach niniejszej sprawy i w świetle zebranego materiału dowodowego - w ocenie Sądu - nie budzi wątpliwości, że pozwana była pracodawcą pracowników wymienionych w pozwie w okresie objętym żądaniem pozwu i w tym stanie rzeczy powództwo jako zasadne należało uwzględnić, o czym Sąd orzekł w pkt. I -IX sentencji wyroku na podstawie art.189 k.p.c. w zw. z (...) k.p.c.

Natomiast w pkt. X i XI wyroku Sąd nie obciążył pozwanej kosztami procesu za pierwszą instancję oraz odstąpił od jej obciążenia kosztami sądowymi za pierwszą instancje, o czym orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. oraz art. 113 ust.1 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t.Dz.U.2016.623) w zw. z art. 102 k.p.c.

Sędzia:

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanej na adres jak z wniosku.

2.  odnotować w kontrolce uzasadnień sędziego.

3.  akta przedstawić sędziemu po wpłynięciu apelacji lub po upływie 14 dni od dnia doręczenia powodowi odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem celem wydania zarządzeń wykonawczych.