Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IX K 1058/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. S.

Jak w pkt. I.1. i I.2. wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. J. S. (1) jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę z dnia 31 sierpnia 2021 roku na stanowisku nauczyciela w Zespole Szkół (...) w K. na czas określony, od 1 września 2021 roku do 31 sierpnia 2022 roku.

Umowa o pracę

50

2. Uczniowie klasy III L1, z którymi J. S. (1) prowadzi lekcje edukacji wojskowej, wielokrotnie zgłaszali wychowawczyni klasy, iż nauczyciel J. S. (1) zwraca się do dziewcząt z tej klasy w sposób niestosowny - dwuznaczny i wulgarny. Obraźliwie zwracał się także bezpośrednio do uczennicy, K. S., która o takiej sytuacji opowiadała wychowawczyni, M. Ś.. Sprawie tej jednak nie nadano dalszego biegu.

Zeznania świadka J. S. (2)

32v

Zeznania świadka K. R.

36v

Zeznania świadka M. Ś.

53v

3. W dniu 6 czerwca 2022 roku J. S. (1) wykonywał swoje obowiązki służbowe – prowadził lekcje edukacji wojskowej z klasą III L1. Miał on w uszach założony aparat słuchowy, który nie był widoczny na zewnątrz. W czasie przerwy pomiędzy lekcjami, kiedy uczniowie wyszli z sali na korytarz, do sali, w której J. S. (1) prowadził lekcje z klasą III L1 wszedł P. S., który jest ojcem jednej z uczennic, uczęszczających do tej klasy, K. S.. Mężczyzna w trakcie rozmowy z nauczycielem na temat uwag, jakie nauczyciel czyni pod adresem córki P. S., początkowo zachowywał spokój, jednak gdy pokrzywdzony wypierał się zarzutów odnośnie obraźliwego zwracania się do K. S., z czasem podniósł głos, używał także wulgaryzmów. Wtedy też P. S. z otwartej dłoni dwukrotnie uderzył J. S. (1) w lewą stronę twarzy. Gdy J. S. (1) wyjął telefon komórkowy, aby zawiadomić policję, P. S. wyrwał mu telefon z ręki i rzucił nim o posadzkę. W wyniku upadku telefon uległ zniszczeniu - doszło do pęknięcia wyświetlacza, a samo urządzenie nie włączało się. Po zdarzeniu P. S. wyszedł ze sali, a J. S. (1) udał się do pomieszczenia biurowego, skąd zawiadomił policję. Po powrocie do sali na twarzy J. S. (1) uczniowie zauważyli zaczerwienienie po lewej stronie, pomogli mu też złożyć telefon. J. S. (1) nie szukał w S. żadnego przedmiotu.

Zeznania świadka K. R.

36v

Zeznania świadka J. S. (2)

32v

Zeznania pokrzywdzonego J. S. (1)

3

4. Na skutek uderzenia J. S. (1) w twarz, doznał on dolegliwości bólowych głowy i kręgosłupa szyjnego oraz otarcia naskórka w przewodzie słuchowym zewnętrznym ucha lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej dni siedmiu.

Opinia sądowo-lekarska

23-23v, 100-v.-101

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. S.

Jak w pkt. I.1 i I.2. wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

P. S. uderzył J. S. (1) dwa razy pięścią w głowę

Zeznania pokrzywdzonego J. S. (1)

Zeznania świadka K. R.

3

36v

W wyniku uderzenia J. S. (1) przez P. S., J. S. (1) z lewego ucha wypadł aparat słuchowy i nie udało się go odnaleźć.

Zeznania pokrzywdzonego J. S. (1)

Zeznania świadka J. S. (2)

Zeznania świadka K. R.

3

32v

36v

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2, 3

Zeznania świadka K. R.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka i oparł się na nich czyniąc ustalenia faktyczne. Świadek nie była bezpośrednio obecna podczas zdarzenia, lecz przyglądała mu się stojąc na korytarzu, skąd przez otwarte drzwi od sali widziała co się działo. Świadek jest osobą obcą do stron postępowania. Jej relacja jest spójna, opisuje szczegóły zdarzenia, które zdołała spostrzec ( ...uderzył profesora w twarz z ,,liścia”), a jednocześnie, kiedy nie jest pewna, czy coś miało miejsce, sygnalizuje to. Treść zeznań świadka koresponduje ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza zeznaniami J. S. (2) i częściowo z zeznaniami pokrzywdzonego. Zeznania świadka potwierdzają także zachowanie pokrzywdzonego względem uczennic z klasy III L1.

2, 3

Zeznania świadka J. S. (2)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka i oparł się na nich czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie. Świadek nie był obecny podczas zdarzenia, przebywał wówczas w toalecie, jednak widział mężczyznę, który wszedł do sali i podszedł do J. S. (1), a następnie słyszał w jaki sposób przebiegało ich spotkanie. Świadek sygnalizuje, gdy czegoś nie wie lub nie jest pewny. Jego zeznania potwierdzają także zachowanie pokrzywdzonego względem uczennic z klasy III L1. Treść jego zeznań jest spójna, szczegółowa, koresponduje ze zgromadzonym materiałem w sprawie.

3

Częściowo zeznania pokrzywdzonego J. S. (1)

Sąd częściowo oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego mając na uwadze, iż składając zeznania w postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzony musiał błędnie wskazać, iż uderzenia, które zadał mu oskarżony, zostały skierowane w prawą stronę jego twarzy. Stwierdzenia te nie korespondują nie tylko z zeznaniami świadka K. R., J. S. (2), ale także wnioskami opinii sądowo-lekarskiej. Na etapie postępowania sądowego pokrzywdzony wskazuje, że nie upiera się przy tych twierdzeniach.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego w dużej mierze w odniesieniu do przebiegu inkryminowanego zdarzenia, uderzeń zadanych mu przez P. S. oraz uderzenia telefonem o podłogę. Jego relacja w tym zakresie jest spójna i konkretna oraz znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w treści zeznań świadka K. R. oraz we wnioskach opinii sądowo-lekarskiej.

3

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. S.

Sąd czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie co do okoliczności, które znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach, tj. co do samego faktu przybycia P. S. do Zespołu Szkół (...) w K. i spotkania się z pokrzywdzonym w sali lekcyjnej. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są konkretne i wyważone.

2

Zeznania świadka M. Ś.

Sąd oparł się na zeznaniach świadka jedynie w zakresie ustaleń dot. stwierdzenia zachowania pokrzywdzonego w stosunku do uczniów, a zwłaszcza uczennic klasy III L1, gdyż świadek nie była bezpośrednio obecna przy zdarzeniu.

1

Umowa o pracę

Dokument, niekwestionowany w toku procesu

4

Opinia sądowo-lekarska-pisemna i ustna

Opinia jasna, pełna i rzetelna, sporządzona zgodnie ze wskazaniami wiedzy przez doświadczonego biegłego, niekwestionowana w toku postępowania

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3

Zeznania świadka D. W.

Sąd nie oparł się na zeznaniach świadka czyniąc ustalenia faktyczne, gdyż świadek nie był obecny podczas zdarzenia i nie miał wiedzy na temat jego przebiegu.

33

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. S.

Sąd w przeważającej części nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, zwłaszcza co do prezentowanej przez niego wersji przebiegu spotkania z pokrzywdzonym J. S. (1), a w szczególności tego, iż w trakcie spotkania oskarżony tylko rozmawiał z pokrzywdzonym i kierował do niego wulgaryzmy, nie uderzył go, jak również nie uderzył telefonem pokrzywdzonego o podłogę, bo ten sam miał wypaść pokrzywdzonemu z ręki. Wyjaśnienia oskarżonego stanowią jego nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności oraz prezentację przyjętej linii obrony. Nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach innych świadków, którym Sąd dał wiarę – pokrzywdzonego J. S. (1), K. R. czy J. S. (2) i jako takie nie zasługiwały na ich uwzględnienie przez Sąd.

33

Częściowo zeznania pokrzywdzonego J. S. (1)

Sąd nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonego w tej części, w której wskazywał on, iż na skutek uderzenia go przez oskarżonego, z jego lewego ucha wypadł aparat słuchowy, a następnie zaginął i nie udało się go odnaleźć, pomimo poszukiwań prowadzonych przez pokrzywdzonego wraz z uczniami w sali lekcyjnej.

W ocenie Sądu faktem niekwestionowanym jest fakt posiadania przez pokrzywdzonego aparatów słuchowych, zakupionych 29 stycznia 2021 roku (k.16), a także , ze pokrzywdzony w dniu zdarzenia miał założony aparat słuchowy na lewym uchu. Wątpliwości natomiast budzi fakt, czy doszło do uszkodzenia w/w aparatu słuchowego, a w szczególności, że zaginął on w czasie zajścia. W szczególności należy zauważyć, że – zgodnie z twierdzeniami pokrzywdzonego – aparatu nie udało się odnaleźć po zdarzeniu. Do zdarzenia doszło w zamkniętym pomieszczeniu, na dodatek w takim, po którym nie porusza się nieokreślona liczba osób, ale tylko uczniowie i nauczyciel. Gdyby pokrzywdzony rzeczywiście tego dnia miał założony aparat słuchowy i aparat ten wypadłby mu na skutek uderzenia, trudno wyobrazić sobie, by nie można było go znaleźć. Co więcej, żaden inny świadek poza pokrzywdzonym nie wspomina o poszukiwaniach rzekomego aparatu, prowadzonych w sali lekcyjnej po zdarzeniu. Wątpliwości wzbudza także stwierdzenie świadka E. S., córki pokrzywdzonego, która zeznając przed Sądem wskazała, iż po zdarzeniu widziała aparat słuchowy w mieszkaniu, który na dodatek – miał był uszkodzony, gdy świadek J. S. (1) utrzymywał, że aparat ten zaginął. W świetle ujawnionych okoliczności, najbardziej prawdopodobną jest w tej kwestii wersja, zgodnie z którą pokrzywdzony w czasie zdarzenia korzystał z aparatu słuchowego, leczy aparat ten nie zaginął ani nie został uszkodzony czy zniszczony. Niespójne wzajemnie wykluczające się depozycje świadków J. S. (1) i E. S. odnośnie w/w kwestii nie mogą w tym zakresie być podstawą do obiektywnych ustaleń.

3

Zeznania świadka E. S.

Świadek nie była bezpośrednio obecna podczas zdarzenia i nie posiada wiedzy na temat jego przebiegu innej, niż przekazana przez pokrzywdzonego.

3

Zeznania świadka A. W.

Świadek nie był obecny podczas zdarzenia, nie posiada żadnej wiedzy na temat jego przebiegu i okoliczności zajścia.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I.1

I.2.

P. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 222 § 1 k.k., Kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. Zgodnie zaś z art. 63 ust. 1 Ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1762 z późn. zm.) nauczyciel, podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, korzysta z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1444 i 1517 oraz z 2021 r. poz. 1023).

Penalizacji podlega więc naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego, jeżeli naruszenie to następuje podczas pełnienia przez niego obowiązków służbowych lub pozostaje w związku z ich pełnieniem. Pojęcie naruszenia nietykalności odczytywać należy w sposób tożsamy jak przy przestępstwie stypizowanym w art. 217 § 1 k.k., zatem jednym ze sposobów naruszenia nietykalności cielesnej jest uderzenie człowieka.

J. S. (1) jest nauczycielem zatrudnionym w Zespole Szkół (...) w K.. W dniu 6 czerwca 2022 roku pełnił swoje obowiązki służbowe – prowadził lekcje z klasą III L1. W czasie zdarzenia, w przerwie między lekcjami, pozostawał więc pod ochroną przewidzianą dla funkcjonariusza publicznego pełniącego obowiązki służbowe, na mocy art. 63 ust. 1 Karty Nauczyciela. P. S. w trakcie zdarzenia dwukrotnie uderzył J. S. (1) otwartą ręką w lewą stronę twarzy. Jego zachowanie skierowane było wobec J. S. (1) jako nauczyciela, który prowadzi lekcje z córką oskarżonego i tego, w jaki sposób pokrzywdzony zwraca się do K. S.. Tym samym swoim zachowaniem P. S. wypełnił znamiona występku z art. 222 § 1 k.k.

Sąd zauważył jednak na podstawie analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż J. S. (1) w sposób niestosowny dla nauczyciela – dwuznaczny i wulgarny – zwracał się do uczennic z klasy III L1, w tym konkretnie do K. S.. Uczniowie, jak i K. S. zgłaszali problem do wychowawczyni, jednak sprawa to do czasu przedmiotowego zdarzenia nie była wyjaśniona przez dyrekcje szkoły. Wybrany jednak przez oskarżonego sposób porozumienia się z pokrzywdzonym i wyjaśnienia jego zachowania względem córki oskarżonego był zdecydowanie naganny. Oskarżony zaatakował pokrzywdzonego w czasie przerwy lekcyjnej, zdarzenie obserwowali uczniowie. P. S. dopuścił się swoim zachowaniem zamachu nie tylko na działalność instytucji państwowych poprzez atak funkcjonariusza publicznego, ale także na zdrowie pokrzywdzonego, jak również na jego cześć i dobre imię wśród podopiecznych.

Zgodnie z art. 157 § 2 k.k., kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Na skutek uderzenia przez oskarżonego pokrzywdzony doznał dolegliwości bólowych głowy i kręgosłupa szyjnego oraz otarcia naskórka w przewodzie słuchowym zewnętrznym ucha lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej dni siedmiu. Miedzy działaniem oskarżonego a powstaniem w/w obrażeń ciała istnieje bezpośredni związek przyczynowo skutkowy. Swoim czynem oskarżony wypełnił więc również znamiona występku z art. 157 § 2 k.k.

W myśl art. 288 § 1 k.k., kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Zawarte w opisie czynności sprawczej znamiona zniszczenia i uszkodzenia rzeczy mają wspólną cechę w postaci naruszenia przez sprawcę materii (substancji) rzeczy. Tym samym różnica między uszkodzeniem a zniszczeniem tkwi z jednej strony w nieodwracalności konsekwencji w zakresie właściwości rzeczy w przypadku jej zniszczenia, z drugiej – w zakresie ingerencji sprawcy w substancję rzeczy.

W trakcie zdarzenia P. S. wyrwał pokrzywdzonemu z ręki telefon komórkowy Samsung i rzucił nim o podłogę. Pokrzywdzony wskazał, iż w wyniku uderzenia w telefonie został rozbity wyświetlacz, a urządzenie nie jest zdatne do dalszego użytku, gdyż nie włącza się. W związku z tym ustaleniem Sąd dokonał zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonemu wskazując, iż nie uszkodził on telefonu pokrzywdzonego, ale go zniszczył, gdyż charakter uszkodzeń wskazuje na ich nieodwracalność. Oskarżony w tym zakresie działał z zamiarem bezpośrednim, gdyż chciał on zniszczyć telefon pokrzywdzonego tak, by ten nie mógł wykonać połączenia na policję.

Sąd po przeprowadzeniu analizy materiału dowodowego wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu uszkodzenie aparatu słuchowego należącego do pokrzywdzonego. Należy podkreślić, iż przestępstwo stypizowane w art. 288 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, które można popełnić tylko z zamiarem bezpośrednim, jak i wynikowym. Sprawca więc, zgodnie z art. 9 § 1 k.k., musi mieć zamiar jego popełnienia, to jest chcieć go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzić. P. S. uderzając J. S. (1) nie mógł przewidzieć możliwości, że pokrzywdzony nosi aparaty słuchowe, zwłaszcza, że nawet uczniowie, z którymi J. S. (1) prowadził lekcje nie wiedzieli, że nauczyciel je nosi. Aparat ten nie był widoczny dla obserwatorów z zewnątrz. P. S. widział J. S. (1) przez chwilę, w trakcie dynamicznego spotkania nie miał czasu dokładnie przyjrzeć się pokrzywdzonemu. Nowoczesne aparaty słuchowe pozostają praktycznie niewidoczne. Oskarżony nie mógł też chcieć celowo uszkodzić aparatu słuchowego pokrzywdzonego, skoro swoją świadomością nie obejmował, że pokrzywdzony takie aparaty słuchowe ma. Z tych względów Sąd nie przypisał oskarżonemu odpowiedzialności za zniszczenie czy tez uszkodzenie aparatu słuchowego należącego do pokrzywdzonego. Co więcej, o czym była już mowa wyżej, istnieją poważne wątpliwości czy aparat ten uległ uszkodzeniu (zniszczeniu) bądź zaginął. Sprzeczne w tym zakresie depozycje świadków J. S. (1) i E. S., która w fazie spontanicznych zeznań wyraźnie stwierdziła, że widziała ten aparat po zdarzeniu, nie mogą być uznane za podstawę do obiektywnych ustaleń. W tej sytuacji wszelkie wątpliwości w tym zakresie nie mogą być interpretowane na niekorzyść oskarżonego.

Umyślne zniszczenie cudzej rzeczy jest czynem przepołowionym, stypizowanym także w kodeksie wykroczeń, w zależności od wartości szkody. W sytuacji, gdy szkoda wyrządzona czynem oskarżonego nie przekracza 500 złotych, sprawca ponosi odpowiedzialność za wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. Wobec tego, iż po wyeliminowaniu odpowiedzialności oskarżonego za zniszczenie aparatu słuchowego, wartość szkody wyrządzonej czynem oskarżonego wynosi 200 złotych (wartość zniszczonego telefonu), oskarżonemu należało przypisać odpowiedzialność za wykroczenie stypizowane w powołanym artykule.

Sąd dokonał zmiany w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w odniesieniu do czynu zarzuconego mu aktem oskarżenia dostrzegając, iż oskarżony realizacji znamion wykroczenia umyślnego zniszczenia mienia nie dopuścił się niejako jednym czynem, ale jego zachowanie polegające na wyrwaniu telefonu z ręki pokrzywdzonego i rzuceniu nim o podłogę było odrębnym kompleksem ruchów oskarżonego od zadanych pokrzywdzonemu dwóch uderzeń w twarz. Wobec tego Sąd, pozostając nadal w granicach zdarzenia historycznego stanowiącego podstawę aktu oskarżenia, dokonał rozdzielenia zarzutu na dwa osobne czyny, czego wyraz dał w punkcie I wyroku.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. S.

I.1

I.1

Zgodnie z art. 11 § 3 k.k., w wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Spośród zbiegających się przepisów stanowiących podstawę skazania oskarżonego, najsurowszą karę przewiduje art. 222 § 1 k.k. i dlatego też ten przepis Sąd wziął za podstawę rozstrzygając o karze oskarżonego.

Sąd miał na uwadze, iż czyn oskarżonego cechował się wysokim stopniem winy, gdyż oskarżony jest osobą dorosłą, zdrową, zdolną do przestrzegania norm prawnych, a zatem powinien wiedzieć, że przemocą nie załatwia się żadnych spraw.

Uwzględnić jednak należało, iż czyn oskarżonego odznaczał się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Czyn oskarżonego godził w więcej niż jedno dobro prawne – działalność instytucji państwowych oraz zdrowie człowieka, oskarżony działał w szkole w miejscu i czasie jego pracy, więc swoim zachowaniem mógł narazić jego wizerunek i autorytet wśród podopiecznych.

Sąd miał także na względzie okoliczność łagodzącą w postaci dotychczasowej niekaralności oskarżonego oraz naganne zachowanie się pokrzywdzonego wobec córki oskarżonego, uwzględnił jednak jako okoliczność obciążającą to, że jednym czynem wypełnił on znamiona 2 przestępstw.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, jak i względy prewencji ogólnej i szczególnej, Sąd uznał, iż karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego będzie kara grzywny w wysokości 80 stawek dziennych. Określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych Sąd miał na względzie warunki osobiste oskarżonego, który posiada na utrzymaniu córkę oraz sytuację majątkową – fakt, iż pracuje on dorywczo oraz nie posiada majątku, lecz jest zdrowy i zdolny do pracy.

P. S.

I.2

Sąd miał na uwadze, iż czyn oskarżonego cechował się wysokim stopniem winy, gdyż oskarżony jest osobą dorosłą, zdrową, zdolną do przestrzegania norm prawnych. Nie znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej, a zatem nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby wpłynąć na obniżenie stopnia jego winy.

Uwzględnić jednak należało, iż czyn oskarżonego odznaczał się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Czyn oskarżonego godził w dobro prawne jakim jest cudze mienie, oskarżony działał w szkole w miejscu i czasie pracy pokrzywdzonego, a ponadto jego zachowanie było zupełnie nieuzasadnione. Na wzrost stopnia społecznej szkodliwości jego czynu wpływ miała także ocena motywacji oskarżonego, który wyrwał telefon pokrzywdzonemu i rozbił go o podłogę, gdy ten wspomniał, że o jego przestępnym zachowaniu zawiadomi policję.

Sąd miał także na względzie okoliczność łagodzącą w postaci dotychczasowej niekaralności oskarżonego.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, jak i względy prewencji ogólnej i szczególnej, Sąd uznał, iż karą adekwatną będzie kara grzywny w wysokości 500 złotych. Określając wysokość grzywny Sąd miał na względzie warunki osobiste oskarżonego, który posiada na utrzymaniu córkę oraz sytuację majątkową – fakt, iż pracuje on dorywczo oraz nie posiada majątku, lecz jest zdrowy i zdolny do pracy.

P. S.

II

I.2.

W myśl art. 46 § 1 k.k., w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.

Zaś na podstawie art. 124 § 4 k.w. Sad może orzec obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody czynem wyczerpującym znamiona wykroczenia z art. 124§ 1 kw.

Mając na względzie treść tych przepisów oraz wniosek oskarżyciela posiłkowego złożony na rozprawie, Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody czynem opisanym w pkt I.2, stanowiącą wartość poniesionej szkody wywołanej zniszczeniem telefonu komórkowego Samsung, należącego do pokrzywdzonego (art. 124§ 4 k.w.).

Sąd tym samym tylko częściowo uwzględnił wniosek oskarżyciela posiłkowego, który wnioskował o naprawienie szkody w wysokości 6 598,00 zł, na którą składały się kwota 200 zł tytułem naprawienia szkody za uszkodzenie telefonu komórkowego Samsung oraz kwota 6 398,00 zł tytułem naprawienia szkody za uszkodzenie aparatu słuchowego. Wobec tego, iż Sąd na podstawie poczynionych ustaleń faktycznych nie przypisał oskarżonemu odpowiedzialności za zniszczenie aparatu słuchowego należącego do pokrzywdzonego, nie mógł także obciążyć oskarżonego kosztem naprawienia szkody w tym zakresie, mając też na względzie istotne wątpliwości (które nie mogą być interpretowane na niekorzyść oskarżonego), czy aparat ten w rzeczywistości zaginął bądź uległ uszkodzeniu.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 627 k.p.k., nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 534,86 zł, na którą złożyły się:

⚫

kwota 126,56 zł – tytułem kosztów postępowania przygotowawczego

⚫

kwota 20 zł – tytułem ryczałtu za doręczenia w postępowaniu sądowym - § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663);

⚫

kwota 258,30 zł – tytułem należności za opinię ustną biegłego

⚫

kwota 160 zł – tytułem opłaty od kary grzywny z pkt. I.1. – na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

⚫

kwota 50 zł – tytułem opłaty od kary grzywny z pkt. I.2. – na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 a) Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

1.1Podpis

SSR Tomasz Piechota