Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IX K 1053/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

W. G. (1)

Jak w pkt. 1 wyroku

2.

K. D. (1)

Jak w pkt. 4 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.R. Z. zamieszkuje w miejscowości C. z córką, P. Z.. W dniu 16 lipca 2022 roku wieczorem przy ul. (...) , na działce sąsiadującej z działką R. Z., na której znajduje się pustostan, odbywało się spotkanie młodzieży, w którym uczestniczyli W. G. (1), K. D. (1), K. S.. W trakcie spotkania młodzież słuchała głośnej muzyki z przenośnego głośnika. Odgłosy dochodzące z sąsiedniej działki przeszkadzały R. Z. i P. Z., w związku z czym zawiadomili oni Policję. Zanim na miejsce przybyli funkcjonariusze, P. Z. postanowiła osobiście poprosić imprezujące osoby o uspokojenie i ciszę. W tym celu udała się na sąsiednią działkę. Za P. Z. poszedł tam jej ojciec R. Z..

Na działce, na której znajduje się pustostan, do P. Z. podszedł jeden z biorących udział w spotkaniu – K. S.. K. S. chciał pokojowo rozwiązać całą sytuację. W trakcie rozmowy P. Z. z K. S. R. Z. poinformował osoby biorące udział w imprezie, że na miejsce wezwał Policję. Do rozmowy włączył się K. D. (1), który pokłócił się z R. Z.. W trakcie kłótni K. S. oddalił się z tego miejsca.

Do R. Z. przybiegł z pustostanu W. G. (1) i zaczął bić R. Z. pięściami po głowie. R. Z. próbował wycofać się z tego miejsca. Jednak na skutek uderzeń R. Z. upadł na ziemię. W. G. (1) wówczas nadal bił go pięściami po głowie i brzuchu oraz kopał go po głowie i brzuchu. Wtedy do W. G. (1) dołączył K. D. (1), który wcześniej przyglądał się zdarzeniu. K. D. (1) uderzał pięściami leżącego R. Z. po głowie. W. G. (1) i K. D. (1) zachowywali się agresywnie i porywczo. W. G. (1) i K. D. (1) przestali bić R. Z. dopiero, gdy zauważyli nadjeżdżający radiowóz.

Zeznania świadka P. Z.

3

Zeznania świadka K. S.

14v

Zeznania świadka R. Z.

17v-18, 77

2.Bezpośrednio po zdarzeniu funkcjonariusze Policji zatrzymali W. G. (1). W momencie zatrzymania miał 1,16 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Protokół zatrzymania

protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu

6-7; 9

3. K. D. (1) został zatrzymany dopiero następnego dnia rano. Przeprowadzone podczas zatrzymania badanie stanu trzeźwości wskazało stężenie na poziomie 0,15 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Protokół zatrzymania,

protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu

11, 12

4.R. Z. na skutek pobicia przez W. G. (1) i K. D. (1) doznał sińca z obrzękiem na twarzy, wybroczyn krwawych na lewym udzie, dolegliwości bólowych głowy, a obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządu jego ciała na okres poniżej 7 dni.

Opinia sądowo-lekarska

22

5. W. G. (1) ma 21 lat, nie posiada nikogo na utrzymaniu, jest kawalerem, utrzymuje się z prac dorywczych, z których uzyskuje dochód 1500zł miesięcznie, nie leczony psychiatrycznie i odwykowo, uprzednio karany.

Wyjaśnienia oskarżonego W. G. (1)

Dane o karalności, dane o osobie W. G.

k.30-31

k.55,36

6. K. D. (1) ma skończone 17 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, utrzymuje się prac dorywczych, uzyskując z tego tytułu dochód ok. 6.000złotych miesięcznie, uprzednio niekaranego, nie leczony psychiatrycznie ani odwykowo

Wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Dane o karalności, dane o osobie K. D.

k.33-34,

k.35, 38

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Zeznania świadka P. Z.

Świadek była bezpośrednio obecna podczas całego zdarzenia, w sposób spójny, konsekwentny i szczegółowy relacjonuje okoliczności i przebieg zdarzenia, zeznania świadka korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym, zwłaszcza zeznaniami R. Z. i K. S. oraz wywodem opinii sądowo-lekarskiej

1

Zeznania świadka K. S.

Świadek był obecny na miejscu zdarzenia na etapie bezpośrednio poprzedzającym zdarzenie, szczegółowo przedstawia okoliczności, w jakich doszło do zdarzenia i w tym zakresie jego depozycje zasadniczo pokrywają się z zeznaniami P. Z. i R. Z.

1

Zeznania świadka R. Z.

Pokrzywdzony szczegółowo relacjonuje całe zdarzenie, jego zeznania są konsekwentne i szczegółowe, korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza zeznaniami P. Z., K. S. oraz wywodem opinii sądowo-lekarskiej.

2

Protokół zatrzymania, protokół badania analizatorem wydechu

Dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawniony organ zgodnie z obowiązującymi procedurami, niekwestionowane w toku postępowania

3

Protokół zatrzymania, protokół badania analizatorem wydechu

Dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawniony organ zgodnie z obowiązującymi procedurami, niekwestionowane w toku postępowania

4

Opinia sądowo-lekarska

Opinia jasna, pełna i rzetelna, sporządzona zgodnie z uznanymi metodami i wskazaniami wiedzy, niekwestionowana w toku procesu

5

Wyjaśnienia

W. G. (1)

Nie budzą wątpliwości w zakresie określenia sytuacji osobistej, majątkowej, karalności, a także w zakresie przyznania się do winy przez oskarżonego co znajduje poparcie w dowodach, w szczególności zeznaniach pokrzywdzonego

5

Dane o karalności, dane osobowe

Dokumenty urzędowe, nie były kwestionowane

6

Wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Nie budzą wątpliwości w zakresie określenia sytuacji osobistej, majątkowej, karalności, a także w zakresie przyznania się do winy przez oskarżonego co znajduje poparcie w dowodach, w szczególności zeznaniach pokrzywdzonego

6

Dane o karalności, dane osobowe

Dokumenty urzędowe, nie były kwestionowane

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

X

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

4

W. G. (1)

K. D. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 158 § 1 k.k., kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Dla przypisania odpowiedzialności za udział w pobiciu konieczne jest ustalenie co najmniej trzyosobowej konfiguracji zdarzenia, przy czym powinno ono przybrać charakter czynnej napaści przynajmniej dwóch osób na inną osobę. Penalizowanym skutkiem uczestniczenia w pobiciu jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu, w znaczeniu art. 156 § 1 lub art. 157 § 1. Chodzi więc o zagrożenie ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu lub naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, trwającym dłużej niż 7 dni. Przyjmuje się, że do przypisania sprawcy udziału w pobiciu nie jest konieczne udowodnienie, że zadał on pokrzywdzonemu lub pokrzywdzonym cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp., a wystarczające jest świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł i powinien był przewidzieć.

W zdarzeniu, które miało miejsce 16 lipca 2022 roku w C. brały udział trzy osoby – W. G. (1), K. D. (1) i R. Z., przy czym W. G. (1) i K. D. (1) stali po stronie agresorów, natomiast R. Z. był ofiarą. Zdarzenie to więc spełnia ogólne kryterium trzyosobowej konfiguracji z przewagą co najmniej dwóch osób nad inną osobą i może być analizowane jako wypełniające znamiona karalnego pobicia z art. 158 § 1 k.k.

Zdarzenie rozpoczęło się od napaści W. G. (1) na R. Z.. W. G. (1) zaczął bić R. Z. pięściami po głowie. R. Z. nie odwzajemniał ciosów, wręcz przeciwnie – próbował się wycofać. Na skutek uderzeń zadawanych przez W. G. (1) pokrzywdzony przewrócił się na ziemię. Wówczas W. G. (1) dalej uderzał go pięściami po ciele – po głowie i brzuchu oraz kopał po głowie i brzuchu leżącego pokrzywdzonego. Wtedy też do W. G. (1) dołączył K. D. (1), który wcześniej przyglądał się zdarzeniu. Dalej już wspólnie obaj oskarżeni uderzali pokrzywdzonego, przy czym K. D. (1) uderzał R. Z. pięściami po głowie. Wspólne zadawanie ciosów pokrzywdzonemu przez oskarżonych przyjęło postać karalnego współdziałania w przestępstwie. Obaj oskarżeni działali więc wspólnie i w porozumieniu, zaś ich porozumienie przyjęło postać porozumienia konkludentnego, poprzez przyłączenie się K. D. (1) do W. G. (1). Oskarżeni swoją świadomością obejmowali, że razem będą uderzać pokrzywdzonego.

Liczba, umiejscowienie i sposób zadawanych przez oskarżonych ciosów wobec pokrzywdzonego, zwłaszcza fakt, iż oskarżeni głównie uderzali pokrzywdzonego rękami zaciśniętymi w pięści, celowali w szczególnie wrażliwe i istotne miejsca ciała pokrzywdzonego, jakimi są głowa i brzuch, ponadto uderzenia zadawali także gdy pokrzywdzony leżał na ziemi, same ciosy ponawiali wielokrotnie, prowadzą do wniosku, iż oskarżeni swoim zachowaniem narazili R. Z. na bezpośrednie niebezpieczeństwo co najmniej nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. Zważyć przy tym należy, iż oskarżeni zachowywali się agresywnie i porywczo, a atak na R. Z. przerwali tylko dlatego, że zauważyli nadjeżdżający radiowóz. Mając na względzie te okoliczności, kierując się również zasadami logiki i doświadczenia życiowego Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonych realnie naraziło pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k.

Jedynie spłoszenie oskarżonych i ich ucieczka z miejsca zdarzenia sprawiły, że pokrzywdzony na skutek ich działania doznał obrażeń ciała w postaci sińca z obrzękiem na twarzy, wybroczyn krwawych na lewym udzie, dolegliwości bólowych głowy, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej dni siedmiu w rozumieniu art. 157 § 2 k.k. Całościowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi jednak do wniosku, iż obrażeń tych pokrzywdzony doznał w wyniku sumy aktywności obu oskarżonych.

Wobec tego, że nie jest możliwe kategoryczne rozstrzygnięcie, który z oskarżonych spowodował u pokrzywdzonego obrażenia, które skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej dni siedmiu, nie można więc żadnemu z nich przypisać sprawstwa występku z art. 157 § 2 k.k. - Sąd wyeliminował z kwalifikacji zarzucanego oskarżonym czynu art. 157 § 2 k.k.

Mając więc na względzie poczynione ustalenia należało stwierdzić, iż W. G. (1) i K. D. (1) swoim zachowaniem, działając wspólnie i w porozumieniu, wzięli udział w pobiciu, w którym narażono człowieka – R. Z. - na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego art. 157 § 1, i tym samym wypełnili znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 158 § 1 k.k.

Obaj oskarżeni działali umyślnie z zamiarem bezpośrednim, chcieli bowiem narazić pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k., na co wskazuje sposób zadawania ciosów, ich liczba, umiejscowienie, w tym celowanie w szczególnie wrażliwe miejsca jak głowa czy brzuch.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. G. (1)

1

1

Stopień winy oskarżonego był wysoki – W. G. (1) choć jest osobą młodą, to jednak jest dorosłym człowiekiem, zdolnym do przestrzegania prawa, brak jest powodów obniżających stopień jego winy. W szczególności miał on możliwość rozwiązania zaistniałej sytuacji w sposób pokojowy, poprzez spokojną rozmowę z pokrzywdzonym.

Czyn oskarżonego charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości czynu. Za powyższą oceną przemawiają przesłanki przedmiotowe i podmiotowe, określone w art. 115 § 2 k.k.

Wśród przesłanek przedmiotowych Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim rodzaj i charakter naruszonego dobra – swoim zachowaniem oskarżony godził w szczególnie chronione dobro prawne, jakim jest życie i zdrowie człowieka. Sąd miał ponadto na uwadze rozmiar wyrządzonej szkody w postaci spowodowania lekkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, przy czym swoim zachowaniem oskarżony naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia dalej idących skutków. Szczególnie naganne były okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa – W. G. (1) zaatakował bowiem R. Z. - osobę, która przyszła zwrócić mu uwagę, że wraz ze znajomymi zachowywał się nieodpowiednio – naruszał spokój mieszkańców sąsiedniej działki poprzez głośne puszczanie muzyki. R. Z. nie dał oskarżonemu swoim zachowaniem podstaw do zaatakowania go, później próbował się wycofać, nie podejmował prób zaatakowania napastnika. Naganny był także sam sposób, w jaki zachowywał się oskarżony – uderzał człowieka pięściami bez powodu, a atak kontynuował nawet po tym, gdy pokrzywdzony przewrócił się i leżał na ziemi, niezdolny do odparcia ataku.

Wśród przesłanek podmiotowych Sad uwzględnił, iż oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim nagłym, z okoliczności sprawy nie wynika bowiem, by atak na pokrzywdzonego planował, działał on pod wpływem impulsu, zdenerwowania. Jednak motywacja, jaką kierował się oskarżony, który chciał niejako ukarać osobę, która zwróciła mu uwagę i miała zastrzeżenia co do jego nieprawidłowego zachowania, wpływa na wzrost stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.

Ponadto w stosunku do oskarżonego ujawnił się szereg okoliczności obciążających – oskarżony podczas zdarzenia pozostawał w stanie nietrzeźwości (1,16 mg/l). Co więcej, zarzucanego przestępstwa W. G. (1) dopuścił się we współdziałaniu z nieletnim, 17-letnim K. D. (1). W momencie popełnienia czynu, mimo swojego młodego wieku, oskarżony był już karany (k.40). Dodatkowo, oskarżony w momencie, gdy na miejscu zdarzenia pojawiła się Policja, zbiegł z miejsca zdarzenia i został ujęty dopiero po pościgu.

Za okoliczność łagodzącą poczytywać by można przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednak w perspektywie ujęcia go w pościgu bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, przyznanie się ma niską wartość.

Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę względy prewencji indywidualnej i generalnej, które unaoczniają społeczeństwu nieopłacalność popełniania przestępstw, jak również względy wychowawcze bacząc na to, iż oskarżony jest osobą młodocianą.

Mając na uwadze powyższe względy, Sąd uznał, iż kara przewidziana za przypisane oskarżonemu przestępstwo – bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze do lat 3, nie spełni właściwie celów kary. Wobec tego Sąd skorzystał z możliwości, jaką daje mu art. 37 b k.k., zgodnie z którym w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli górna granica ustawowego zagrożenia wynosi przynajmniej 10 lat - 6 miesięcy, oraz karę ograniczenia wolności do lat 2. W ocenie Sądu właśnie tak ukształtowana kara będzie odpowiednia, uwzględniając wysoki stopień winy oskarżonego, wysoki stopień społecznej szkodliwości społecznej czynu oraz liczne okoliczności obciążające, a jednocześnie pomoże w osiągnięciu wychowawczego celu kary, zgodnie z art. 54 § 1 k.k. Określenie kary pozbawienia wolności w maksymalnym możliwym do orzeczenia na podstawie art. 37b k.k. wymiarze 3 miesięcy odzwierciedla ciężar popełnionego przez oskarżonego przestępstwa i należycie pozwoli ukształtować oskarżonego jako osobę młodą tak, aby nie wchodził w konflikt z prawem. Po obyciu kary pozbawienia wolności oskarżony przez 1 (jeden) rok będzie odbywał karę ograniczenia wolności w wymiarze 30 godzin miesięcznie, co z jednej strony pozwoli na dopełnienie celów kary, a z drugiej strony nie uniemożliwi oskarżonemu podjęcia pracy zarobkowej. Tak orzeczona kara w pełni pozwoli na osiągnięcie celów prewencji ogólnej i szczególnej w stosunku do oskarżonego i jednocześnie nie przekroczy stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.

K. D. (1)

4

4

Stopień winy oskarżonego był wysoki – K. D. (1) choć jest osobą niepełnoletnią, to jednak powinien już wiedzieć, że atakowanie innej osoby nie jest sposobem rozwiązywania żadnych problemów, brak jest więc przesłanek obniżających stopień jego winy. W szczególności miał on możliwość rozwiązania zaistniałej sytuacji w sposób pokojowy, poprzez spokojną rozmowę z pokrzywdzonym.

Czyn oskarżonego charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości czynu. Za powyższą oceną przemawiają przesłanki przedmiotowe i podmiotowe, określone w art. 115 § 2 k.k.

Wśród przesłanek przedmiotowych Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim rodzaj i charakter naruszonego dobra – swoim zachowaniem oskarżony godził w szczególnie chronione dobro prawne, jakim jest życie i zdrowie człowieka. Sąd miał ponadto na uwadze rozmiar wyrządzonej szkody w postaci spowodowania lekkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, przy czym swoim zachowaniem oskarżony naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia dalej idących skutków. Szczególnie naganne były okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa – K. D. (1) najpierw biernie przyglądał się, jak W. G. (1) atakuje R. Z. - osobę, która przyszła zwrócić mu uwagę, że wraz ze znajomymi zachowywał się nieodpowiednio – naruszał spokój mieszkańców sąsiedniej działki poprzez głośne puszczanie muzyki. Następnie przyłączył się do atakowania R. Z., gdy ten był już bezbronny – leżał na ziemi. Oskarżony uderzał leżącego człowieka pięściami bez powodu.

Wśród przesłanek podmiotowych Sąd uwzględnił, iż oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim nagłym, z okoliczności sprawy nie wynika bowiem, by atak na pokrzywdzonego planował. Działał on pod wpływem impulsu, dołączył do W. G. (1). Jednak motywacja, jaką kierował się oskarżony, który chciał niejako ukarać osobę, która zwróciła mu uwagę i miała zastrzeżenia co do jego nieprawidłowego zachowania, wpływa na wzrost stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.

Ponadto w stosunku do oskarżonego ujawniła się okoliczność obciążająca w postaci tego, że oskarżony w momencie, gdy na miejscu zdarzenia pojawiła się Policja, zbiegł z miejsca zdarzenia i został ujęty dopiero następnego dnia.

Za okoliczność łagodzącą poczytywać by można przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednak w perspektywie ujęcia go po wskazaniu przez świadka, ma ono nikłą wartość. Podobnie niekaralność oskarżonego, który ma zaledwie 17 lat nie stanowi rzeczywistej okoliczności łagodzącej.

Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę względy prewencji indywidualnej i generalnej, które unaoczniają społeczeństwu nieopłacalność popełniania przestępstw, jak również względy wychowawcze bacząc na to, iż oskarżony jest osobą młodocianą.

Mając na uwadze powyższe względy, Sąd uznał, iż kara przewidziana za przypisane oskarżonemu przestępstwo – kara pozbawienia wolności w wymiarze do lat 3, nie spełni właściwie celów kary, w szczególności celu wychowawczego. Wobec tego Sąd skorzystał z możliwości, jaką daje mu art. 37a§ 1 k.k., zgodnie z którym jeżeli przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczająca 8 lat, a wymierzona kra pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od 1 roku, sąd może zamiast tej kary orzec kare ograniczenia wolności nie niższa niż 3 miesiące albo grzywnę nie niższa niż 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek..

Sąd zdecydował się na wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności w wymiarze 6 miesięcy polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie co z jednej strony pozwoli na dopełnienie celów kary, a z drugiej strony nie uniemożliwi oskarżonemu podjęcia pracy zarobkowej.

W ocenie Sądu właśnie tak ukształtowana kara będzie odpowiednia, uwzględniając wysoki stopień winy oskarżonego, wysoki stopień społecznej szkodliwości społecznej czynu, a jednocześnie pomoże w osiągnięciu wychowawczego celu kary, zgodnie z art. 54 § 1 k.k.

W. G. (1)

K. D. (1)

1

4

3

5

Zgodnie z art. 46 § 1 k.k., w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.

Uznając oskarżonych za winnych Sąd, korzystając z możliwości jaką daje mu art. 46 § 1 k.k., orzekł wobec nich obowiązek zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzonego w wyniku czynu zabronionego krzywdę. Sąd miał na względzie, iż nie ma możliwości wymiernego określenia wartości doznanej krzywdy, dlatego też bacząc na obrażenia, które odniósł pokrzywdzony w wyniku pobicia i stopień narażenia go na odniesienie dalej idącego uszczerbku na zdrowiu uznał za zasadne określenie obowiązku zadośćuczynienia na poziomie kwoty 2000 zł od oskarżonego W. G. (1) a od oskarżonego K. D. (1) kwotę 1.000zł. Różnicując wysokość kwoty zadośćuczynienia od każdego z oskarżonych sąd miał tutaj na względzie, że zachowanie W. G. (1) było bardziej agresywne, dotkliwe dla pokrzywdzonego niż zachowanie K. D. (1), który przyłączył się do w/w sprawcy już w trakcie bicia pokrzywdzonego oraz nie zadawał mu kopnięć, co czynił W. G. (1).

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. G. (1)

2

2

Zgodnie z art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, dwóm dniom kary ograniczenia wolności lub dwóm dziennym stawkom grzywny.

W. G. (1) został w sprawie zatrzymany od dnia 16 lipca 2022 roku, godzina 21.30 do dnia 17 lipca 2022 roku, godzina 17.42. Okres ten należało więc zaliczyć mu na poczet orzeczonej kary. W związku z tym, że wobec oskarżonego orzeczona została kara mieszana na podstawie art. 37 b k.k., mając na uwadze, iż najpierw wykonywana będzie kara pozbawienia wolności, na poczet tej kary Sąd dokonał zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6

Zgodnie z art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1184 z późn. zm.). w zw. z §17 ust.2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18 z późn. zm.). Sąd zasądził na rzecz adw. D. A. kwotę1033,20 zł. tj. powiększoną o wartość podatku VAT tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu K. D. (1) z urzędu na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1184 z późn. zm.) w zw. z § 11 ust.1 pkt 2 i ust2 pkt 3 oraz §17 pkt 1 R.. Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zmianami), przy uwzględnieniu wyroku TK z dnia 23.04.2020r. (SK 66/19, Dz.U. z 2020 poz.769) .

.

7

Zgodnie z art. 627 k.p.k., od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. W myśl art. 633 k.p.k., koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych lub oskarżycieli prywatnych albo posiłkowych, jak również od oskarżonych i oskarżycieli, sąd zasądza od każdego z nich według zasad słuszności, mając w szczególności na względzie koszty związane ze sprawą każdego z nich.

Mając na względzie treść tych przepisów Sąd zasądził od oskarżonego W. G. (1) koszty sądowe w wysokości 327,78 zł, na które złożyły się:

⚫

kwota 240 zł – tytułem opłaty od kary – na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 1 i 3 w zw. z art. 2 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz.223);

⚫

kwota 30 zł - tytułem danych o karalności - art. 24 ust. 1 Ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1709 z późn. zm.) w zw. z § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. poz. 861 z późn. zm.);

⚫

kwota 20 zł – tytułem ½ ryczałtu za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i sądowym - § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663);

⚫

kwota 37,78 zł – tytułem ½ należności za opinię sądowo-lekarską

Sąd orzekając o kosztach kierował się zasadą słuszności, zasądzając wobec oskarżonego obowiązek opłacenia połowy kwot wynikających z tytułu ryczałtu za doręczenia oraz należności za opinię mając na względzie, iż większość kosztów poniesionych w sprawie związana była w równym stopniu ze sprawą każdego z dwóch oskarżonych. Sąd w całości obciążył oskarżonego jedynie kosztem uzyskania danych o karalności, albowiem w sprawie nie zasięgano tych danych w odniesieniu do drugiego z oskarżonych.

Sąd zauważył, iż oskarżony jest osobą młodą, zdrową, zdolną do pracy zarobkowej, osiągającą dochód w wysokości około 1500 złotych, nie mającą nikogo na utrzymaniu, a tym samym uznał go za zdolnego uiszczenia powyższych kosztów.

8

Zgodnie z art. 627 k.p.k., od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. W myśl art. 633 k.p.k., koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych lub oskarżycieli prywatnych albo posiłkowych, jak również od oskarżonych i oskarżycieli, sąd zasądza od każdego z nich według zasad słuszności, mając w szczególności na względzie koszty związane ze sprawą każdego z nich.

Mając na względzie treść tych przepisów Sąd zasądził od oskarżonego K. D. (1) koszty sądowe w wysokości 177,78 zł, na które złożyły się:

⚫

kwota 120 zł – tytułem opłaty od kary – na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 2 i ust.2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz.223);

⚫

kwota 20 zł – tytułem ½ ryczałtu za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i sądowym - § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663);

⚫

kwota 37,78 zł – tytułem ½ należności za opinię sądowo-lekarską

Sąd orzekając o kosztach kierował się zasadą słuszności, zasądzając wobec oskarżonego obowiązek opłacenia połowy kwot wynikających z tytułu ryczałtu za doręczenia oraz należności za opinię mając na względzie, iż większość kosztów poniesionych w sprawie związana była w równym stopniu ze sprawą każdego z dwóch oskarżonych.

Sąd zauważył, iż oskarżony jest osobą młodą, zdrową, zdolną do pracy zarobkowej, osiągającą dochód w wysokości około 6000 złotych, nie mającą nikogo na utrzymaniu, a tym samym uznał go za zdolnego uiszczenia powyższych kosztów.

1.1Podpis

SSR Tomasz Piechota