Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach VIII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Agnieszka Kierkowska

po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2025 roku w Kielcach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. Z.

przeciwko Skarbowi Państwa - Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w K.

o zapłatę

I.  zasądza od Skarbu Państwa - Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. na rzecz M. Z. 1443,69 zł (tysiąc czterysta czterdzieści trzy złote i sześćdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 5 lutego 2025 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od M. Z. na rzecz Skarbu Państwa - Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. 944 zł (dziewięćset czterdzieści cztery złote) kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty.

SSR Agnieszka Kierkowska

Sygn. akt: VIII C 197/25 upr

UZASADNIENIE

W pozwie z 5.02.2025 r. (data złożenia pisma) powód M. Z. zawarł żądanie zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa – Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. 6750,22 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wypłacie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy za okres od 3.02.2012 r. do 15.04.2024 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty i z kosztami procesu. Na uzasadnienie tego żądania podał, że od 16.02.1991 r. do 3.02.2012 r. pełnił służbę w Policji jako funkcjonariusz K. Miejskiej w Policji w K.. W okresie służby nie wykorzystał przysługującego mu urlopu wypoczynkowego i dodatkowego, w związku z tym na podstawie art. 115a ustawy o Policji wypłacono mu ekwiwalent przy przyjęciu 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym. Z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 30.10.2018 r. wydany w sprawie o sygn. akt K 7/15 stwierdzający niezgodność ww. przepisu z Konstytucją RP, powód wystąpił do pozwanego o ponowne wyliczenie i wypłacenie wyrównania należnego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Pozwany wypłacił powodowi 6047,65 zł brutto tytułem wyrównania ekwiwalentu za 111 dni niewykorzystanego urlopu dopiero 15.04.2024 r. Z uwagi na powyższe, powód M. Z. dochodził odsetek za opóźnienie w kwocie objętej żądaniem pozwu od 3.02.2012 r. do 15.04.2024 r.

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – Komendant Wojewódzki Policji w K. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany dopatrzył się nieścisłości w dokonanych przez powoda obliczeniach dotyczących wysokości żądanej kwoty odsetek ustawowych za opóźnienie jako należności głównej. Zaznaczył, iż powód przyjął dwie różne daty początkowe ich naliczania oraz wskazał niewłaściwą datę końcową. Pozwany podniósł również, że przedłożony przez niego w odpowiedzi na pozew wydruk z kalkulatora odsetek wskazuje na inną, niższą niż ta przyjęta przez powoda kwotę, tym samym w ocenie pozwanego dochodzone roszczenie jest zawyżone i nie zostało należycie wykazane. Pozwany podkreślił, że opóźnienie w wypłacie wyrównania ekwiwalentu było efektem luki prawnej zaistniałej wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 30.10.2018 r. uznającego niekonstytucyjność art. 115a ustawy o Policji w zakresie w jakim ustalano wysokość ekwiwalentu za 1 dzień niewykorzystanego urlopu w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i z ostrożności procesowej wskazał, że wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. uchylający decyzję pozwanego w zakresie odmowy wypłaty wyrównania uprawomocnił się dopiero 15.12.2023 r., zatem ewentualny okres, za jaki można byłoby obliczyć odsetki za opóźnienie w wypłacie przedmiotowego ekwiwalentu to okres od 15.12.2023 r. do 1.03.2024 r., a odsetki wyniosłyby 143,53 zł. (k.29-34)

Odnosząc się do zarzutów pozwanego, w replice na odpowiedź na pozew M. Z. doprecyzował, iż za datę początkową naliczania przedmiotowych odsetek przyjmuje dzień następny po dniu zwolnienia ze służby, tj. 4.02.2012 r., a za datę końcową 1.03.2024 r., czyli dzień zapłaty wyrównania ekwiwalentu. (k. 53-55)

Sąd ustalił:

M. Z. od 16.02.1991 r. pełnił służbę w Komendzie Miejskiej Policji w K. na stanowisku detektywa. Rozkazem personalnym nr 40 Komendanta Miejskiego Policji w K. z 9.01.2012 r. został zwolniony ze służby 3.02.2012 r. (okoliczności bezsporne, a nadto świadectwo służby k. 10-10v oraz zestawienie należności pieniężnych funkcjonariusza zwolnionego ze służby w Policji k. 37-37 v.)

W chwili zwolnienia ze służby M. Z. miał łącznie 111 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, za który wypłacono mu ekwiwalent pieniężny w wysokości 14111,06 zł brutto, co stanowi 11571,06 zł netto. Ekwiwalent naliczono w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnymi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym, za każdy dzień. (dowody: zestawienie należności pieniężnych funkcjonariusza zwolnionego ze służby w Policji k.37-37 v., zaświadczenie dot. niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego i dodatkowego k. 38)

Pismem z 21.11.2018 r. M. Z. wezwał Komendanta Miejskiego Policji w K. do wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i urlop dodatkowy, z uwzględnieniem odsetek. (dowód: wniosek z 21.11.2018 r. k. 39)

Komendant Miejski Policji w K. decyzją nr (...) z 30.10.2020 r. odmówił M. Z. wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i urlop dodatkowy.

Na skutek odwołania M. Z., Komendant Wojewódzki Policji w K. decyzją nr (...) z 4.12.2020 r. utrzymał w mocy decyzję Komendanta Miejskiego Policji w K. nr 139/20.

M. Z. wniósł skargę na powyższe decyzje do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., który wyrokiem z 8.04.2021 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Ke 124/21 uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 14.12.2023 r. w sprawie o sygn. akt III OSK 5908/21 oddalił skargę kasacyjną złożoną przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w K.. (dowody: decyzja nr (...) k. 40-40v., decyzja nr (...) k. 41-42, wyrok WSA w Kielcach z 8.04.2021 r. k. 13, wyrok NSA z 14.12.2023 r. k.14)

Ekwiwalent za niewykorzystany urlop w wymiarze 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnymi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym za 111 dni wyniósł 20158,71 zł brutto, zatem różnica pomiędzy wyliczonym w taki sposób ekwiwalentem a wypłaconym ekwiwalentem w wysokości 14111,06 zł brutto obliczonym przy przyjęciu wysokości 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnymi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym za każdy dzień wynosi 6047,65 zł brutto.

W dniu 1.03.2024 r. na rachunek bankowy M. Z. przelano kwotę 5321,65 zł netto (6047,65 zł brutto) tytułem wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Przekazana należność nie obejmowała odsetek. (dowody: zlecenie płatnicze k. 45, bezosobowy fundusz płac – lista nr (...) za okres: 02-2024 k. 46, wyliczenie wyrównania ekwiwalentu z 14.02.2024 r. k 43, zaświadczenie z 5.03.2025 r. k. 44, pismo z 15.04.2024 r. k. 12)

Pismem z 17.10.2024 r. M. Z. wezwał Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. do zapłaty 6544,53 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie w terminie wypłaty wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy. W odpowiedzi na powyższe pismo zaznaczono, iż ustawa o Policji nie przewiduje wypłaty odsetek od nieterminowo wypłaconych należności pieniężnych, dlatego dalsze roszczenie o wypłatę odsetek za opóźnienie przysługuje funkcjonariuszowi w drodze powództwa cywilnego. (dowody: wezwanie do zapłaty z 17.10.2024 r. k. 15, odpowiedź na wezwanie do zapłaty z 7.11.2024 r. k. 16)

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości i autentyczności.

Sąd zważył:

Powództwo nie zasługuje w całości na uwzględnienie, gdyż część zarzutów pozwanego jest zasadna.

Przedstawiony stan faktyczny wynika z okoliczności niespornych między stronami.

Powód w niniejszej sprawie domagał się zasądzenia odsetek powstałych na skutek opóźnienia w wypłacie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy. Prawo do tego ekwiwalentu wynika z art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji, który stanowi, że policjant zwalniany ze służby otrzymuje ekwiwalent pieniężny za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe lub dodatkowe.

Metodologię obliczania ekwiwalentu określa art. 115a ustawy o Policji, który od 1.10.2020 r. stanowi, że ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Zmiana treści przepisu wywołana została wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 30.10.2018 r. wydanym w sprawie o sygn. akt K 7/15 (Dz.U. z 2018 r., poz. 2102), w którym to Trybunał uznał, że art. 115a w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji RP. Przepis w tym brzemieniu utracił moc z dniem 6.11.2018 r.

Komenda Wojewódzka Policji w K., mimo ustania stosunku służbowego powoda z dniem 3.02.2012 r., nie wypłaciła mu należnego wyrównania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy, powołując się na brak normy prawnej, która pozwoliłaby na jego obliczenie. Do wypłaty doszło dopiero 1.03.2024 r. W ocenie powoda w ten sposób powstało opóźnienie, które obejmowało okres od 4.02.2012 r. do 1.03.2024 r. Z faktu tego opóźnienia powód wywodzi prawo do odsetek, wskazując, iż jego żądanie znajduje uzasadnienie w art. 481 § 1 k.c. Należy przy tym podkreślić, że ustawa o Policji nie zawiera przepisu, który ustanawiałby prawo do odsetek w przypadku opóźnienia w wypłacie należności z tytułu służby.

Roszczenie powoda było uzasadnione. De lege lata funkcjonariusz Policji ma bowiem prawo do dochodzenia przed sądem powszechnym odsetek z tytułu nieterminowego otrzymania uposażenia, a podstawą materialnoprawą jego roszczeń w tym przedmiocie jest art. 481 § 1 k.c. Przepis ten stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Kwestia ta obecnie nie budzi już żadnych wątpliwości. Na potwierdzenie tego stanowiska przywołać należy uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006 r., III PZP 1/05, OSNP 2006/15-16/227, która mimo zmian ustawodawczych nie straciła na aktualności, wyrok Sądu Najwyższego z 2 lipca 2008 r., II PK 10/08, Lex nr 442828, uchwałę Sądu Najwyższego z 18 listopada 2009 r., II PZP 7/09, OSNP 2010/7-8/82, uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 2006 r., I (...) 3/06, (...) 2006, nr 3, poz. 69, uchwałę Sądu Najwyższego z 29 listopada 2007 r., III CZP 106/07, OSNC 2008, nr 12, poz. 134, wyrok Sądu Najwyższego z 25 listopada 2008 r., II PK 99/08, LEX nr 519974, wyrok Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2013 r., II PK 294/12, LEX nr 1363451.

Odnosząc się do argumentacji, iż Komenda Wojewódzka Policji w K. nie miała możliwości wypłaty ekwiwalentu za urlop z uwagi na zaistniałą wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 30.10.2018 r. lukę prawną, która uniemożliwiała ustalenie jego wysokości, wskazać należy, że obecnie utrwalony jest pogląd, iż uzupełnienie derogowanej treści art. 115a ustawy o Policji winno nastąpić przez przyjęcie wykładni ustalonej przez Trybunał w wyroku z 30.10.2018 r., sygn. akt K 7/15. Należało więc zrekonstruować normę wyrażającą treść, że ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego oraz za każde rozpoczęte 8 godzin niewykorzystanego czasu wolnego przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o Policji ustala się w wysokości przysługującego zwalnianemu ze służby policjantowi w danym okresie wynagrodzenia za jeden dzień roboczy.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 26.01.2021 r., III OSK (...), LEX nr 3120348 dotyczącego odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu, nie podzielił stanowiska, prezentowanego również przez stronę pozwaną w niniejszej sprawie, według którego na dzień wydania decyzji administracyjnej w systemie prawnym nie było normy ustawowej odnoszącej się do ustalania należnego ekwiwalentu pieniężnego z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego. NSA wskazał, że podstawa prawna do ustalenia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy pozostała w systemie prawnym, tzn. art. 115a ustawy o Policji zachował walor konstytucyjności w odniesieniu do prawa policjantów zwalnianych ze służby do ekwiwalentu pieniężnego (...). Podkreślił też, że nie można odnosić problemu istnienia normy prawnej będącej podstawą ustalenia uprawnień jej adresata wyłącznie do kwestii technicznych związanych z brakiem ustalenia przez ustawodawcę (albo choćby wskazanego przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku o sygn. akt K 7/15) czynnika odpowiadającego ułamkowej części miesięcznego uposażenia zasadniczego z dodatkami o charakterze stałym. Zaznaczył, że sposób obliczania wysokości ekwiwalentu pieniężnego, który pozwoliłby policjantom za każdy dzień niewykorzystanego urlopu otrzymać ekwiwalent rekompensujący w pełni poniesioną stratę, jest określony w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał jednoznacznie stwierdził, że świadczeniem ekwiwalentnym za przepracowany dzień urlopu jest wynagrodzenie za jeden dzień roboczy. Taki sposób obliczania wartości jednego dnia urlopu wynika z faktu, że urlop wypoczynkowy liczony jest wyłącznie w dniach roboczych. Ekwiwalent będący substytutem urlopu powinien więc odpowiadać wartości tego świadczenia w naturze. Obliczając wysokość należnego skarżącemu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy należy ilość dni urlopu przemnożyć przez wysokość uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego skarżącemu na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym przysługującego mu za 1 dzień roboczy na dzień zwolnienia ze służby.

Zaprezentowane stanowisko, obecne także w orzecznictwie wielu sądów administracyjnych, Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela. Oznacza to, że w dacie ustania stosunku służby powoda nie istniały przeszkody do wypłaty ekwiwalentu za urlop. Kwestie techniczne, na które powołuje się pozwany nie mają znaczenia, gdyż możliwe, a nawet konieczne było zastosowanie mechanizmu wyliczenia ekwiwalentu za urlop, który został wskazany w przywołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Zauważyć należy, że 3.02.2012 r. ustał stosunek służbowy powoda, wobec czego powód tego samego dnia nabył prawo do wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. Pozwany wypłacił powodowi po ustaniu stosunku służby kwotę 14111,06 zł brutto (11571,06 zł netto) jako ekwiwalent za 111 dni niewykorzystanego urlopu. Od 3.02.2012 r. do 6.11.2018 r. obowiązywał przepis art. 115 a ustawy o Policji i zachodziło domniemanie jego zgodności z Konstytucją RP, zatem do 6.11.2018 r. nie było podstaw do żądania wyrównania (dopłaty) ekwiwalentu. Na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego, opublikowanego 6.11.2018 r. powód uzyskał nowe uprawnienie – do wyrównania (dopłaty) ekwiwalentu. Od 7.11.2018 r. pozwany pozostawał w opóźnieniu z wypłatą tego wyrównania. Co do zasady odsetki ustawowe za opóźnienie należą się od 7.11.2018 r. do 1.03.2024 r., kiedy zapłata wyrównania nastąpiła.

Częściowo zasadny okazał się jednak podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Jak już wyżej wspomniano, ustawa o Policji z 6.04.1990 r. nie przewiduje prawa funkcjonariusza Policji do dochodzenia odsetek. Przyjmuje się jednak, że funkcjonariusz Policji ma prawo dochodzenia odsetek na podstawie art. 481 § 1 k.c. Powyższe powoduje, że w sprawach o odsetki z tytułu nieterminowego spełnienia świadczenia zastosowanie znajdują wyłącznie przepisy dotyczące przedawnienia roszczeń uregulowane w kodeksie cywilnym. W związku z tym, w sprawie o odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy funkcjonariusza Policji nie znajduje zastosowania art. 107 ust. 3 ustawy o Policji. Wyjaśnić w tym miejscu należy, że czynności, w wyniku których dochodzi do przerwy biegu przedawnienia roszczeń, o których mowa w art. 107 ust. 3 ustawy o Policji dotyczą tylko i wyłącznie roszczeń z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności objętych dyspozycją ust. 1 art. 107 ww. ustawy. Są to czynności podejmowane przed organem właściwym do rozpatrywania tych roszczeń, a więc czynności w wyniku których zapadają rozstrzygnięcia w formie zaskarżalnych decyzji administracyjnych. Nadanie roszczeniom o odsetki od należności objętych dyspozycją art. 107 ust. 1 charakteru roszczeń cywilnoprawnych i odesłanie stron na drogę postępowania przed sądem powszechnym, wynika m.in. z faktu, iż w związku z brakiem regulacji roszczeń o odsetki w ustawie o Policji, w przypadku zgłoszenia takich roszczeń do organów Policji, nie jest możliwe ich rozpatrywanie w drodze zaskarżalnych decyzji administracyjnych.

W tym kontekście nie ma znaczenia i nie odnosi jakiegokolwiek skutku prawnego wskazanie przez powoda w piśmie z 21.11.2018 roku, skierowanym do Komendanta Miejskiego Policji w K., że wnosi o wypłatę wyrównania ekwiwalentu za urlop zgodnie z treścią wyroku Trybunału Konstytucyjnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Powołane przez powoda wezwanie o naliczenie odsetek i wypłatę odsetek za opóźnienie nie jest czynnością, która mogłaby wywrzeć skutek przerwania biegu przedawnienia uregulowany w art. 107 ust. 3 ustawy o Policji. Wskazany przepis ustawy o Policji nie ma bowiem zastosowania do roszczeń odsetkowych od należności objętych przepisem art. 107 ust. 1, gdyż organ Policji nie jest organem właściwym do rozpatrywania tych roszczeń. Należy zatem uznać, że powód nie wykazał, aby doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia zgodnie ze wskazaniami z art. 123 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Niezależnie od tego, czy obowiązek zapłaty odsetek wynika z ustawy, czy z czynności prawnej, mają one charakter roszczenia okresowego. Sposób obliczania odsetek, polegający na pomnożeniu ich stopy przez okres czasu, za jaki się należą nadaje im zawsze charakter świadczenia okresowego, nawet jeśli są płatne jednorazowo. Jako świadczenie okresowe odsetki przedawniają się po upływie 3 lat.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie nowelizacji i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie nowelizacji, tj. od 9.07.2018 r. przepisy Kodeksu cywilnego w nowym brzmieniu. Oznacza to, że do roszczeń, które w chwili wejścia w życie nowelizacji już były przedawnione, stosuje się przepisy dotychczasowe. Zatem trzyletni termin roszczenia o świadczenie okresowe przewidziany w art. 118 zd. 1 k.c. nie ulegnie wydłużeniu stosownie do dodanego nowelą art. 118 zd. 2 k.c. wobec roszczeń o odsetki przedawnione. Koniec terminu przedawnienia roszczeń nieprzedawnionych w dniu 9.07.2018 r., o terminie przedawnienia dłuższym niż 2 lata, ulega wydłużeniu do końca roku kalendarzowego, w którym według dotychczasowych przepisów upłynąłby okres przedawnienia.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy wskazać, że pozew został wniesiony 5.02.2025 r. a zatem data, w której odsetki nie były jeszcze przedawnione to 5.02.2022 r. i od tej daty należy naliczać nieprzedawnione odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Świadczenie ustalone w wysokości 6047,65 zł brutto zostało spełnione 1.03.2024. Tym samym powód w niniejszym postępowaniu mógł zasadnie domagać się 1443,69 zł tytułem odsetek od kwoty 6047,65 zł za okres od 5.02.2022 r. do 1.03.2024 r. W takim zakresie powództwo jest zasadne i zostało uwzględnione. W pozostałej części powództwo oddalono z przyczyn wskazanych wyżej.

Powód domagał się również zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od odsetek objętych głównym żądaniem pozwu. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 482 § 1 k.c., zgodnie z którym od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Orzeczenie w zakresie kosztów procesu oparto o przepis art. 100 k.p.c., w myśl którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone. Koszty procesu wyniosły łącznie 4017 zł, w tym:

400 zł opłaty od pozwu uiszczonej przez powoda,

1800 zł wynagrodzenia pełnomocnika powoda w stawce minimalnej na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (§2 pkt. 4),

1800 zł wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego w stawce minimalnej na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (§2 pkt. 4),

17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa uiszczonej przez powoda.

Powód wygrał proces w 21,3 %, zaś uległ w 78,7%. Stosownie do tego wyniku procentowego należało rozliczyć koszty procesu w sprawie. Po dokonaniu wzajemnej kompensacji zasądzono od powoda na rzecz pozwanego 944 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.