Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kielcach V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Paweł Rozpara
Protokolant:	sekr. sądowy Sylwia Niska

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2017 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda J. B. kwotę 2363,57 zł (dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda J. B. kwotę 1098,68 zł (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  zwraca pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w W. kwotę 39,50 zł (trzydzieści dziewięć złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem niewykorzystanej części zaliczki.

SSR Paweł Rozpara

Sygn. akt V GC 2219/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 sierpnia 2016 roku powód J. B. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 2597,75 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 3 sierpnia do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 6 czerwca 2016 roku miało miejsce zdarzenie komunikacyjne, w wyniku którego, z przyczyn leżących po stronie kierującego pojazdem trzecim, doszło do uszkodzenia pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...), należącego do poszkodowanej A. B.. Jak wskazano, po tym zdarzeniu A. B. zgłosiła szkodę u pozwanego ubezpieczyciela pod numerem (...). Następnie podano, że pismem z dnia 14 czerwca 2016 roku pozwany ubezpieczyciel przesłał A. B. informację, że zgodnie z rozpatrzeniem zgłoszonych roszczeń z tytułu szkody przyznano odszkodowanie w kwocie 1321,92 zł, a kwota ta została przekazana na rachunek bankowy poszkodowanej. Powód podniósł, że następnie po ponownym przeanalizowaniu sprawy, pozwany przyznał poszkodowanej odszkodowanie uzupełniające w wysokości 60,50 złotych. Łącznie z tytułu naprawy przyznana i zapłacona została przez pozwanego ubezpieczyciela kwota 1383,42 złotych. W dalszej części uzasadnienia wskazano, że po uszkodzeniu pojazdu, A. B. zawarła z powodem w dniu 28 czerwca 2016 roku umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zleciła powodowi naprawę w/w pojazdu oraz przelała na powoda jako cesjonariusza wierzytelność określoną jako prawo do odszkodowania i informacji przysługujących z polisy ubezpieczenia OC sprawcy w związku z w/w szkodą celem zaspokojenia cesjonariusza z tytułu naprawy pojazdu O. nr rej. (...). W dniu 19 lipca 2016 roku powód poinformował pozwanego ubezpieczyciela za pośrednictwem poczty e-mail o zawartej cesji wierzytelności wnosząc jednocześnie o przesłanie na jego adres całej dokumentacji szkody oraz wnosząc o dopłatę w kwocie objętej żądaniem pozwu. W w/w korespondencji e-mail powód przesłał pozwanemu w dniu 19 lipca 2016 roku też pismo wraz z wyceną wartości powstania szkody sporządzoną przez powoda wskazując, iż koszt naprawy samochodu osobowego marki O. wynosi 3981,17 złotych, a nie jak wskazał pozwany kwotę 1383,42 złotych. Powód podniósł, że pismo to pozostało bez odpowiedzi. Dalej wskazano, że roszczenie powoda stanowi różnicę pomiędzy wartością szkody wyliczoną przez powoda, a wartością wypłaconą z tytułu odszkodowania. Powód podniósł, że nie godzi się na wysokość przyznanego przez ubezpieczyciela odszkodowania z tytułu powstałej szkody, jako że jest ono rażąco zaniżone i dalece różne od wyceny sporządzonej przez niego w systemie (...).

(pozew k. 2-30)

W odpowiedzi na pozew pozwany domagał się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że roszczenie powoda jest nieuzasadnione i nie powinno być uwzględnione w zakresie dochodzonym pozwem. Według pozwanego, bezsporne jest, iż dnia 6 czerwca 2016 roku w wyniku zdarzenia drogowego doszło do uszkodzenia pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...), należącego do A. B.. Pozwany nie kwestionował nadto swojej odpowiedzialności za sprawcę szkody. W dalszej części uzasadnienia odpowiedzi na pozew podniesiono, że pozwany dokonał oględzin pojazdu i ustalił koszt naprawy na kwotę 1381,42 złotych, która to kwota została wypłacona poszkodowanej w dwóch częściach. Dalej wskazano, że poszkodowany nie złożył dowodu dokonania zakupu części zamiennych za kwoty wyższe niż ustalone przez pozwanego ani zaświadczeń sprzedawców takich części, które wskazywałyby, że ceny ich są wyższe niż w kalkulacji sporządzonej przez (...) S.A. W ocenie pozwanego, roszczenie powoda zmierza ewidentnie do zwiększenia rozmiarów szkody, a wycena przedstawiona przez stronę powodową jest jedynie dokumentem prywatnym i nie jest miarodajna.

(odpowiedź na pozew k. 40-77)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 czerwca 2016 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której w pojeździe poszkodowanej A. B. marki O. (...) nr rej. (...) powstała szkoda uniemożliwiająca. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

(okoliczność bezsporna)

Poszkodowany właściciel samochodu marki O. (...) nr rej. (...) niezwłocznie zgłosił stronie pozwanej fakt szkody, w ramach odpowiedzialności OC sprawcy zdarzenia.

Pozwany wszczął postępowanie likwidacyjne, szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

(dowód: akta szkody nr (...) k. 57-77)

Powód J. B. prowadzący działalność zajmującą się kompleksową likwidacją szkód komunikacyjnych, w tym naprawą uszkodzonych pojazdów sporządził prywatną opinię – kalkulację (kosztorys (...)’S nr (...)), z której wynikało, iż koszt naprawy pojazdu kształtował się na poziomie 3981,17 zł brutto.

(dowód: kosztorys nr (...) k. 25-26)

W dniu 28 czerwca 2016 r. powód J. B. zawarł z poszkodowaną umowę cesji, na podstawie której A. B. scedowała na powoda przysługującą jej wobec pozwanego wierzytelność z tytułu szkodzy komunikacyjnej z dnia 6 czerwca 2016 r.

(dowód: umowa cesji k. 22)

Pismem z dnia 19 lipca 2016 r. powód zawiadomił o powyższym fakcie zawarcia umowy cesji pozwanego ubezpieczyciela za pośrednictwem wiadomości e-mail.

(dowód: pismo powoda z dnia 19 lipca 2016 r. k. 23)

W trakcie postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 1383,42 zł.

(dowód: akta szkody nr (...) k. 57-77)

Powód pismem z dnia 19 lipca 2016 roku, za pośrednictwem wiadomości e-mail wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia w wysokości 2.597,75 złotych wynikającego z różnicy wypłaconej przez stronę pozwaną w wysokości 1383,42 zł, a całkowitą kwotą szkody w wysokości 3981,17 zł. Wezwano pozwanego do wpłacenia przedmiotowej dopłaty w ciągu 14 dni na rachunek bankowy powoda

(dowód: pismo powoda z dnia 19.07.2016 r. wraz z kosztorysem naprawy wykonanym w systemie (...)’s k. 24-26)

Pozostała część kwoty, stanowiąca różnicę między łączną kwotą wypłaconego przez pozwanego odszkodowania, a zweryfikowaną kalkulacją powoda (kwota 2597,75 zł) nie została powodowi wypłacona.

Uzasadnione, ekonomiczne, minimalne i konieczne koszty naprawy samochodu marki O. (...) nr rej. (...), mające na celu przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody przy zastosowaniu części oryginalnych, to kwota 3746,99 zł brutto.

(dowód: opinia pisemna biegłego P. K. k. 92-98)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w znacznej części.

Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę, przy czym świadczenie zakładu ubezpieczeń w przypadku ubezpieczenia majątkowego polega na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Zgodnie zaś z art. 822 § 1 i 4 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie natomiast z treścią art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, przy czym zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Gdyby jednak przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. W takiej sytuacji, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Przy czym stosownie do treści art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003 r. Nr 124 poz. 1152 ze zm.), odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym.

Jest okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie, iż zdarzenie, z którego powód wywodzi swoje roszczenie w rzeczywistości miało miejsce. Nie ulega wątpliwości, iż w majątku poszkodowanej powstała szkoda majątkowa.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności. Pozwany, jako ubezpieczyciel w zakresie odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody powstałej w pojeździe marki O. (...) nr rej. (...) stanowiącym własność poszkodowanej A. B. obowiązany był do zapłaty na rzecz powoda jako nabywcy wierzytelności odszkodowania za uszkodzenie pojazdu. Zresztą pozwany nie kwestionował w żaden sposób podstaw swej odpowiedzialności, uznał swą odpowiedzialność co do zasady, wypłacając odszkodowanie w wysokości przez siebie ustalonej.

Jeśli chodzi o zarzut pozwanego, że powód nie przedłożył żadnego dowodu dokonania zakupu części zamiennych to zauważyć trzeba, że Sąd Najwyższy w wyroku z 27 czerwca 1988 r., sygn. akt 1 CR 151/88, przyjął, że roszczenie o świadczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana.

Kwestią sporną była jedynie wysokość odszkodowania, jakie winno zostać wypłacone powodowi przez zakład ubezpieczeń. Przy czym zasadą jest pełne naprawienie przez sprawcę szkody doznanej przez poszkodowanego (zob. wyrok SN z 27 stycznia 1981 r., IV CR 555/80, LEX nr 8304). Spór dotyczył więc wysokości uzasadnionych i koniecznych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu.

W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (tak m.in. SN w wyroku z 20 listopada 1970 r., II CR 425/72, OSNCP Nr 6/1973/111).

Wobec tego, że pozwany wycenił szkodę na 1383,42 zł brutto, a powód na 3981,75 zł brutto, to istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miał dowód z opinii biegłego sądowego, który miał za zadanie ustalić jakie są ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu O. (...) nr rej. (...).

Biegły sądowy P. K. wskazał, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu został oszacowany w dwóch wariantach zgodnie z załączoną kalkulacją 51/17/ (...) sporządzoną w systemie A.. Pierwszy wariant zakładał użycie oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu (O.) i koszt naprawy wynosił w takim przypadku 3746,99 złotych brutto. Drugi, przyjęty przez biegłego wariant zakładał użycie oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu (O.) i części alternatywnych jakości Q. Ekonomiczny koszt naprawy wynosił wówczas 3661,82 złotych brutto. Jednocześnie biegły zaopiniował, że nie wykazano, aby w pojeździe zamontowane były części zamienne inne niż oryginalne z logo producenta pojazdu, zatem naprawa mająca na celu przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody powinna być wykonana z użyciem takich samych części, w jakie wyposażony był przed szkodą, czyli oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu.

W świetle przedstawionych rozważań należy przyjmować jako punkt wyjścia, że dla pełnej restytucji i przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku uzasadnione jest ustalenie odszkodowania przy odwołaniu się do cen części oryginalnych. Przesłanki uprawniające do wypłacenia odszkodowania według cen części alternatywnych należy traktować jako wyjątki od reguły. Z tej przyczyny ciężar dowodu, że w danych okolicznościach faktycznych szkoda mogła zostać w pełni naprawiona przez wypłatę wartości cen części alternatywnych obciążała ubezpieczyciela, czyli pozwanego, czego pozwany jednak nie wykazał.

Powyższą opinię biegłego sąd uznał za prawidłową. Została bowiem sporządzona przez osobę posiadającą wiadomości specjalne z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, a zatem uprawnioną do przeprowadzania badań i sporządzania opinii danego rodzaju. Nadto zdaniem Sądu, biegły wykonał ją w sposób rzetelny i obiektywny, zgodnie z zasadami wiedzy fachowej. Fachowość, wnikliwość oraz doświadczenie biegłego stanowią o prawidłowości opinii biegłego. Dokonane przez biegłego wnioskowanie nie nosi cech dowolności i powierzchowności. Biegły, w oparciu o wszechstronną analizę całości materiału dowodowego sporządził opinię kompletną i dokładną. Opinia biegłego jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Komunikatywność jej sformułowań pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do wniosków końcowych. Nie zawiera ona wewnętrznych sprzeczności i wykluczających się wzajemnie wniosków.

Przedmiotowa opinia nie została zakwestionowana co do zasady przez stronę powodową. Powód ustosunkowując się do przedłożonej opinii zaznaczył jedynie, że niewielka różnica jaka powstała pomiędzy wyceną powoda, a wyceną biegłego wiąże się prawdopodobnie z zastosowaniem do obliczeń dwóch różnych systemów. Kosztorys sporządzony przez powoda wykonany został w programie E., zaś kosztorys biegłego w programie A..

Z kolei pozwany ustosunkowując się do opinii biegłego wskazał, że biegły wycenił jeden z elementów pojazdu – „blachę” na kwotę 509,50 zł, podczas gdy w ocenie pozwanego, można go kupić za kwotę 433,29 złotych. Podobnie pozwany zakwestionował dokonaną przez biegłego wycenę kosztu czynnika klimatyzacji, twierdząc, że winien on wynosić 50 złotych, a nie 100 złotych.

Zauważyć należy, że zarówno powód, jak i pozwany mimo wniesienia pewnych uwag do sporządzonej przez biegłego opinii wprost zgodnie wskazali, że nie żądają sporządzenia przez biegłego opinii uzupełniającej, ani też przesłuchania biegłego na rozprawie. W tym kontekście wnioski płynące z opinii biegłego uznać należy za przesądzające i niezakwestionowane przez strony procesu.

Zatem podstawą ustalenia wysokości należnego odszkodowania za szkodę z 6 czerwca 2016 r. była kwota 3746,99 zł. Od tej kwoty należało odjąć kwotę 1383,42 złotych wypłaconą przez pozwanego w toku likwidacji szkody, a więc do wypłaty na rzecz powoda została kwota 2363,57 złotych (3746,99 zł – 1383,42 zł). Taką też kwotę zasądzono w pkt 1 wyroku na podstawie cytowanych wyżej przepisów art. 805 § 1 k.c., art. 822 § 1 i 4 k.c., art. 361 § 1 k.c. i art. 363 § 1 k.c. W pozostałej części powództwo oddalono, o czym orzeczono, jak w pkt 2 wyroku.

O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 817 § 1 i 2 kc w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 w/w ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód wystosował do pozwanego żądanie dopłaty odszkodowania w dniu 19 lipca 2016 roku, zakreślając pozwanemu termin 14- dniowy do uiszczenia przedmiotowego roszczenia, to strona pozwana pozostawała w zwłoce ze spełnieniem tego roszczenia po upływie tego terminu, a więc począwszy od 3 sierpnia 2016 roku. W istocie, powodowi należałyby się odsetki od daty wcześniejszej, gdyż pozwany miał obowiązek zlikwidowania szkody po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody, czyli od 9 czerwca 2016 r. do 9 lipca 2016 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r. poz. 1804 ze zm.). Powód żądał kwoty 2597,75 zł, a sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2363,57 zł, co stanowi 91% dochodzonego roszczenia. Powód wygrał sprawę w 91%, a przegrał w 9%. Pozwany odwrotnie - wygrał proces w 9%, a przegrał w 91%. Koszty procesu powoda to 1347 złotych złotych (wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym - 1200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł, opłata sądowa od pozwu – 130 złotych), a koszty pozwanego to kwota 1877,50 złotych (wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym – 1200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, koszt opinii biegłego – 660,50 złotych). Powodowi należy się od pozwanego kwota 1098,68 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (1267,66 zł – 168,97 zł).

Pozwany uiścił zaliczkę w wysokości 700 zł, a sąd przyznał biegłemu wynagrodzenie w kwocie 660,50 zł i kwotę tę wypłacono z zaliczki, zatem kwota 39,50 (jako nadpłata z uiszczonej zaliczki) zostanie zwrócona pozwanemu na podstawie art. 80 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sadowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2005 r. nr 167 poz. 1398 ze zm.).

SSR Paweł Rozpara