Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 18 grudnia 2024 r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej P. K. kwoty 52 599,30 zł z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych od daty wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej P. K. kwot 40 euro (x osiem) oraz kwot 70 euro (x dwa) tytułem rekompensat za koszty odzyskiwania należności oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż strony w ramach prowadzonych przez siebie działalności gospodarczych nawiązały współpracę handlową, w ramach której powodowa spółka sprzedawała na rzecz pozwanej oraz na podstawie otrzymywanych od niej zamówień, beton i stabilizację 2.5MPa. Sprzedaż odbywała się w okresie od września 2022 r. do grudnia 2022 r. na podstawie 52 zamówień. Towar był wydawany przez powodową spółkę, a następnie odbierany przez pozwaną, wydawano dokumenty wz. Powód wystawiał dla pozwanej faktury VAT. Pozwana pomimo odbioru przedmiotu zamówień bez zastrzeżeń oraz upływu terminów płatności uwidocznionych na fakturach VAT nie spełniła świadczenia, do którego była zobowiązana względem strony powodowej. W związku z zaistniałą sytuacją powód wezwał pozwaną do zapłaty należnej mu kwoty, przesyłając jednocześnie faktury VAT. (k. 3-5)

W odpowiedzi na pozew z dnia 31 stycznia 2025 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że zamawiała u powoda beton, jednakże zakwestionowała żądanie pozwu w całości, wskazując, iż zamawiała beton w innych okresach, niż wskazany przez powoda, a poza tym nie otrzymała wcześniej faktur VAT, nie księgowała zatem nawet tych faktur. Wskazała, że faktury przedstawione przez powoda nie zostały jej przesłane w datach wskazywanych przez powoda. Podniosła zatem, że skoro nie otrzymała faktur, a zatem betonu, w związku z tym świadczenie żądane przez powoda nie jest należne. (k. 75-78)

W piśmie z dnia 28 lutego 2025r. powód, odnosząc się do zarzutów pozwanej podniesionych w odpowiedzi na pozew wskazał, iż podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Jednocześnie powód podniósł dodatkową argumentację na uzasadnienie swojego stanowiska. (k. 122-125).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. i pozwana P. K. prowadzą działalność gospodarczą.

(dowód - odpis z KRS k. 17-19v, wydruk z (...) k. 20-20v, 66-66v).

Pozwana zamówiła beton i stabilizację od powodowej spółki, które zostały przez nią odebrane własnym transportem i pozwana odebrała towar bez zastrzeżeń. Na tej podstawie powód wystawił na rzecz pozwanej faktury VAT na łączną kwotę 39 456,33 zł.

(dowód: dokumenty WZ k. 21-46v, 149-178, faktury VAT k. 47-51v, 126-132, wezwanie do zapłaty k. 52, 186, potwierdzenie nadania k. 187, 188 odpowiedź pozwanej na wezwanie do zapłaty z 29 listopada 2024 r. k. 53, pismo z 10 grudnia 2024 r. k. 54, kopia zapisu k. 55-64, 179-185 ewidencja zakupów k. 81-113, 189-299v historia transakcji k. 133-140v, potwierdzenia transakcji 141-148, zeznania M. P. k. 306-307, zeznania P. W. k. 307, zeznania W. K. k. 307-308, zeznania M. K. k. 308-309, zeznania G. K. k. 309-310)

Wobec tego, że pozwana nie uregulowała wskazanej należności, pismem z dnia 22 listopada 2024 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległej kwoty obejmującej należność z przedmiotowych faktur VAT w terminie do dnia 22 listopada 2024 r. Wraz z wezwaniem powód przesłał pozwanej rozliczenie z faktur wraz z danymi obejmującymi dokumenty źródłowe z faktur z terminami płatności.

Pismem z dnia 29 listopada 2024 r. pozwana, w odpowiedzi na pismo powoda z dnia 22 listopada 2024 r. wskazała, że przedmiotowe faktury nie zostały uprzednio powódce doręczone.

(dowód: odpis z KRS k. 17-19v, wydruk z (...) k. 20-20v, 66-66v, dokumenty WZ k. 21-46v, 149-178, faktury VAT k. 47-51v, 126-132, wezwanie do zapłaty k. 52, 186, potwierdzenie nadania k. 187, 188 odpowiedź pozwanej na wezwanie do zapłaty z 29 listopada 2024 r. k. 53, pismo z 10 grudnia 2024 r. k. 54, kopia zapisu k. 55-64, 179-185 ewidencja zakupów k. 81-113, 189-299v historia transakcji k. 133-140v, potwierdzenia transakcji 141-148, zeznania M. P. k. 306-307, zeznania P. W. k. 307, zeznania W. K. k. 307-308, zeznania M. K. k. 308-309, zeznania G. K. k. 309-310)

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie powódki zasługuje na uwzględnienie w części.

Powód dostarczył dowody w postaci dokumentów z faktur VAT za dostarczone towary oraz zeznań świadków na okoliczności wydania towaru, dostarczenia faktur. Pozwana kwestionowała dostarczenie i odbiór artykułów. Powód te okoliczności wykazał dowodami wskazanymi we wcześniejszej części uzasadnienia. Przede wszystkim powód przedstawił dowody wydania towaru tzw. Wz i dowody w postaci faktur wystawionych za dostarczony towar odpowiadający dowodom Wz. Poprzez zeznania świadków powód wykazał w jaki sposób odbywa się sprzedaż betonu w jego zakładzie i okoliczności jak dochodzi do podpisania dowodów wz. Wszystkie przedstawione dowody Wz zawierały podpis jednej osoby, niemożliwej do zweryfikowania z nazwiska, oraz dwa podpisane przez męża pozwanej G. K. tj. z dnia 16 grudnia 2022r, k. 25 v i z dnia 23 września 2022 r. k. 35. Powód przedstawił jako dowód zeznania świadka I. P., który był kierowcą u pozwanej, jednak w okresie wcześniejszym niż dostarczony towar, za którego zapłaty domagał się powód. Pozwana odmówiła podania nazwiska i danych osoby, który jeździł w spornym okresie jako kierowca na zlecenie pozwanej . Odmowa podania danych tej osoby obciąża pozwaną, albowiem uniemożliwia ustalenie osoby podpisanej na dowodach Wz. Tylko ta osoba mogłaby jednoznacznie potwierdzić czy to jego podpis znajduje się na dowodach Wz. Pozwana odmówiła podania tych danych zasłaniając się niepamięcią. Sąd tej niepamięci nie dał wiary, ustalenie tej osoby nie byłoby trudne w dokumentach księgowych pozwanej, a zatem okoliczność ta stanowi odmowę wskazania dowodu i potwierdza przez to, że to osoba na zlecenie pozwanej pobierała beton na podstawie dowodów Wz przedstawionych w pozwie. W niniejszej sprawie strona powodowa udowodniła, iż strony prowadziły współpracę handlową, na podstawie której powód sprzedawał pozwanej zamówione przez nią towary, które pozwana odbierała bez zgłaszania zastrzeżeń. Przedstawione dowody z dokumentów korespondowały z zeznaniami, które zostały uznane przez Sąd za wiarygodne - zeznania świadka M. P. k. 306-307, zeznania świadka P. W. k. 307, zeznania świadka W. K. k. 307-308, zeznania świadka M. K. k. 308-309, zeznania świadka G. K. k. 309-310. Pozwana nie kwestionowała ani prawdziwości przedłożonych przez powoda dokumentów w postaci faktur VAT, ani też okoliczności, że nie uiściła dochodzonej kwoty.

Pozwana kwestionowała także dostarczenie faktur w terminach wskazanych przez powoda. Faktu dostarczenia tych faktur dla pozwanej jednak powód nie wykazał, a z materiału dowodowego w sprawie wynika, że nie zostały zaksięgowane w księgach finansowych pozwanego. Powód wykazał zaś, że faktury zostały dla pozwanego dostarczone dopiero w dacie odpowiedzi pozwanej na wezwanie do zapłaty.

Należy wskazać, iż zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c., strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten nie nakłada zatem na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Wręcz przeciwnie, przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, zmienionych ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego... (Dz. U. Nr 43 z 1996 r., poz. 189), rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Samo zaś twierdzenie strony pozwanej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001r. w sprawie I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44).

Zgodzić się także należy z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, który w wyroku z dnia 30 września 2010 r. w sprawie I ACa 572/10 (LEX nr 756665) wskazał, iż reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa. Natomiast Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie IV CSK 299/06 (LEX nr 233051) stwierdził, że ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.

W odpowiedzi na pozew, pozwana wywodziła, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem powód nie wykazał twierdzeń o wykonaniu przez zobowiązania. Rację miała pozwana jedynie co do okoliczności doręczenia faktur dotyczących spornych należności, co przełożyło się na niezasadność powództwa w zakresie skapitalizowanych odsetek. Ponadto niezasadne było żądanie odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty skapitalizowanych odsetek, albowiem od kwoty skapitalizowanych odsetek nie należą się odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych, a można jedynie żądać odsetek ustawowych za opóźnienie.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 535 k.c. w zw. z art. 555 k.c. uwzględnił powództwo w części, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 39 762,80 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 39 456,33 zł. wynikającej z faktur od dnia następnego po dniu skapitalizowania odsetek, tj. 18 grudnia 2024 r. do dnia zapłaty oraz wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty skapitalizowanych odsetek, tj. 306,47 zł. od dnia 18 grudnia 2024 r. do dnia zapłaty. Przy czym kapitalizacja odsetek od kwot wynikających z faktur okazała się zasadna dopiero od dnia 29 listopada 2024 r., co było uzasadnione powyżej. Powód nie wykazał, że doręczono faktury pozwanej w terminach wskazanych przez powoda, a z faktur tych miały wynikać terminy płatności należności, w oparciu o które powód skapitalizował odsetki. W związku z tym nie można było się zgodzić także w tej części z żądaniem powoda. Niewątpliwie pozwana miała wiedzę o fakturach i kwotach do zapłaty w dacie swojej odpowiedzi na wezwanie do zapłaty. W związku z tym zasadne było żądanie w zakresie skapitalizowanych odsetek od sumy kwoty z faktur wyliczonych od dnia tej odpowiedzi pozwanej.

Żądanie odsetek, o których mowa w art. 7 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych było zasadne jedynie w zakresie żądania odsetek od kwot wynikających z faktur Vat przy skapitalizowaniu, jednakże nie było zasadne żądanie tychże odsetek od odsetek skapitalizowanych, albowiem w tym przypadku przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zasądzając je od daty wynikającej z pisma pozwanej stanowiącego odpowiedź na wezwanie do zapłaty, a nie od dat wskazanych przez powoda w pozwie.

Sąd oddalił powództwo także w zakresie żądania rekompensaty za odzyskiwanie należności, albowiem powód nie zażądał ich równowartości do czego jest zobowiązany na mocy przepisu prawa. Stosownie do art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 odsetki w transakcjach handlowych ust. 1 lub art. 8 odsetki w transakcjach, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty:

1) 40 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych;

2) 70 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych, ale niższa niż 50 000 złotych;

3) 100 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od 50 000 złotych.

W myśl ust. 1a przywołanego przepisu, równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Roszczenie o zapłatę rekompensat za koszty odzyskiwania należności nie zasługiwało zatem na uwzględnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. 2023 r. poz. 1964), w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j.Dz. U. 2023 r. poz.1935), art. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U.z 2006r., Nr 225, poz. 1635 z późn. zm.) dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Na koszty procesu poniesione przez powoda w łącznej kwocie 8 077 zł. złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 2 660 zł, koszty zastępstwa procesowego – 5 400 zł., opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Na koszty procesu poniesione przez pozwaną w łącznej kwocie 5 417 zł złożyły się: koszty zastępstwa procesowego – 5 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Powód wygrał proces w 75%, zaś pozwana w 25%. Tym samym strona powodowa powinna uzyskać zwrot kosztów procesu w 75%, czyli w kwocie 6 057,75 zł (8 077 zł x 75%), zaś pozwana powinna uzyskać zwrot kosztów procesu w 25%, czyli w kwocie 1 354,25 zł (5 417 zł x 25%). Dlatego Sąd, dokonując stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, ostatecznie zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 703,50 zł (6 057,75 zł – 1 354,25 zł), o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

SSR Anna Jermak

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem dla pełnomocników stron.

Sędzia Anna Jermak