Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

K. Z. złożył do tut. Sądu skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 25 maja 2023 roku w sprawie sygn. akt V GC 969/21 upr z powództwa K. Z. przeciwko M. D. o zapłatę kwoty 6.300 zł oraz sprawy z powództwa wzajemnego M. D. przeciwko K. Z. o zapłatę kwoty 4.000 zł. Skarżący wniósł o uchylenie powyższego wyroku i ponowne przeprowadzenia dowodu z ustnej opinii biegłego oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi K. Z. podniósł, że powód został pozbawiony możności działania poprzez niezawiadomienie o terminie rozprawy w dniu 25 maja 2023 r., a tym samym uniemożliwienie zadawania pytań biegłej na rozprawie, po której zamknięciu zapadł wyrok w przedmiotowej sprawie. Jednocześnie wskazał, że o fakcie zakończenia postępowania dowiedział się na skutek doręczenia mu w dniu 19 lipca 2023 r. postanowienia o odmowie doręczenia mu postanowienia o odmowie sporządzenia uzasadnienia na wniosek pozwanego. (k. 3-4)

W odpowiedzi na skargę M. D. wniósł o jej oddalenie w całości. (k. 28-29, 35-36)

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 21 lutego 2024r. wznowiono postępowanie zakończone prawomocnym wyrokiem z dnia 25 maja 2023 r. w sprawie sygn. akt V GC 969/21 upr. (k. 44)

Na rozprawie K. Z. wnosił o uchylenie wydanego wyroku i zasądzenie od pozwanego M. D. kwoty 6.300 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 października 2020 r. do dnia zapłaty, a nadto o oddalenie powództwa wzajemnego. Natomiast pozwany wnosił o oddalenie żądania K. Z., wnosząc w ramach powództwa wzajemnego o zasądzenie kwoty 4.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 listopada 2019 r. do dnia zapłaty (k. 60)

Sąd ustalił, co następuje:

K. Z. zlecił w marcu 2019 roku M. D. wykonanie prac remontowych w lokalu w O.. Prace miały polegać na wykonaniu elewacji budynku, pokrycia dachu oraz skuciu podłoża wewnątrz lokalu i położeniu nowej wylewki. Za prace remontowe K. Z. zobowiązał się zapłacić M. D. wynagrodzenie w kwocie 7000 zł. W trakcie wykonywania prac remontowych K. Z. zapłacił na rzecz powoda kwotę 3 000 zł. Natomiast pozostała należność w wysokości dalszych 4000 zł miała zostać uiszczona pozwanemu po zakończeniu prac remontowych, które było przewidziane do końca października 2019 r. M. D. wykonał następujące prace: zerwał dotychczasowe pokrycie dachowe oraz dokonał naprawy poszycia dachu wraz z pena obróbką oraz położeniem nowego pokrycia, skucia wylewki wewnętrznej i wylania nowej, zerwania paneli sufitowych, rozbiórki ścianki działowej, demontażu ubikacji, umywalki i instalacji hydraulicznej. Rynkowy koszt prac wykonanych przez M. D. wyniósł 5 820,73 zł brutto.

Elewacja budynku została wykonana przez M. D. poprawnie. Wadliwie wykonany został montaż kominka wentylacyjnego, brakowało obróbki wokół rury, blacha została krzywo przycięta, w niektórych miejscach zbyt krótko docięta, brakowało fabrycznego zakładu blacha na blachę. Wylewka wewnątrz lokalu została wykonana nierówno. K. Z. wezwał M. D. do naprawienia nieprawidłowo wykonanych prac.

Koszt prac naprawczych wykonanych przez firmę zewnętrzną oraz powoda wyniósł 2 143,28 zł netto, tj. 2 636,23 zł brutto. Prace naprawcze polegały na skuciu i wykonaniu nowej wylewki, montażu kominka wentylacyjnego na dachu budynku, montażu obróbek blacharskich.

dowód: wyciąg z (...) (k. 8, 18 z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr), opinia prywatna (k. 9-15 z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr), zdjęcia (k. 16, 142, 143 z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr), zeznania D. S. (k. 97v z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr), zeznania A. S. (k. 97v z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr), zeznania pozwanego M. D. (k. 128-128v z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr), opinia biegłej M. K. (k. 137-141, 170 z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr, k. 60), kosztorys (k. 144-147 z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr)

Zarządzeniem z dnia 5 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. V GC 969/21 upr zarządzono zawiadomienie powoda oraz pełnomocnika pozwanego o terminie rozprawy wyznaczonym na dzień 18 maja 2023 r. godz. 11:00.

Dowód: zarządzenie z dnia 5 kwietnia 2023 roku (k. 16318 z akt sprawy tut. Sądu sygn. VGC 969/21upr)

Nie wykonano zarządzenie z dnia 5 kwietnia 2023 roku w zakresie zarządzenia zawiadomienia powoda o terminie rozprawy wyznaczonym na dzień 18 maja 2023 r. godz. 11:00.

Dowód: zawiadomienie pełnomocnika pozwanego (k. 164), zawiadomienie pozwanego (k. 165-166), wezwanie biegłego (k. 167), elektroniczne potwierdzenia odbioru pozwanego i biegłego (k. 168), pełnomocnictwo substytucyjne pozwanego (k. 169), protokół rozprawy z dnia 18 maja 2023 r. (k. 170-170v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, zdjęć. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął również zeznania świadków D. S. i A. S. oraz dowód z przesłuchania pozwanego M. D., których zeznania korespondowały ze sobą oraz z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Sąd w zgromadzonym materiale dowodowym nie dopatrzył się niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do prawdziwości dokumentów, czy ich wiarygodności. Wnioski opinii biegłej z zakresu budownictwa mgr inż. M. K. w sposób logiczny, pełny i wyczerpujący pozwoliły ustalić w sprawie okoliczności wymagające wiedzy specjalistycznej. Jednocześnie biegła w sposób wyczerpujący odpowiedziała na wszelkie pytania do opinii.

Wskazać również należy, iż zgodnie z treścią art. 229 i 230 k.p.c., okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów, albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione zgodnie z regułami wskazanymi w powołanych przepisach.

Na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2024 r. Sąd pominął zgłoszone wówczas wnioski dowodowe jako spóźnione. Należy w tym miejscu przytoczyć treść art. 207 § 6 k.p.c., zgodnie z którym Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania. W niniejszej sprawie uznać należy, iż to pierwsze posiedzenie przeznaczone na rozprawę wyznaczało dla powoda ostateczny termin na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych, czego jednak powód nie uczynił. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż k.p.c. daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10.07.2003 roku, I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24.03.1999 roku, I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389).

Rozpoznając skargę, Sąd zważył co następuje:

Dokonując wstępnego badania skargi o wznowienie postępowania sąd stwierdził, iż skarga spełnia wymogi formalne określone w art. 409 k.p.c. , bowiem została wniesiona w terminie, oparta została na ustawowej podstawie, jak również jest dopuszczalna. Konsekwencją powyższego było postanowienie sądu o dopuszczalności wznowienia postępowania. Skarga o wznowienie postępowania zasługiwała na uwzględnienie.

W świetle art. 409 k.p.c. istotnym elementem skargi o wznowienie postępowania jest podanie podstawy wznowienia oraz jej uzasadnienie. Skarga o wznowienie postępowania podlega badaniu przez sąd pod kątem dopuszczalności o dwojakim charakterze, tj. dopuszczalności samej skargi oraz dopuszczalności wznowienia postępowania. O dopuszczalności decyduje zaś zachowanie ustawowego terminu do jej wniesienia (art. 407 i 408 k.p.c.) oraz oparcie skargi na ustawowych podstawach wymienionych w art. 401, art. 401 ¹ i art. 403 k.p.c. (zob. postanowienie SN z dnia 27 października 2015 r., II PZ 12/15, Lex nr 2288929). Zakres ponownego rozpoznania sprawy uwarunkowany jest przyczyną wznowienia wskazaną przez skarżącego i nie jest dopuszczalne wyjście poza tę przyczynę.

Podstawa wznowienia wyznacza również granicę rozpoznania sprawy, o czym stanowi z kolei art. 412 § 1 k.p.c. Wynika z niego zakaz brania pod uwagę innych podstaw wznowienia niż przytoczone przez stronę w skardze i uwzględnione przy wznowieniu. Sąd orzekający w postępowaniu wznowionym ogranicza więc rozpoznanie sprawy do rozstrzygnięcia, jaki wpływ miała uwzględniona (powołana w skardze) podstawa wznowienia na wynik prawomocnie zakończonej sprawy (tak też SN w wyroku z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt: I PK 82/11; LEX nr 1162646). Z przepisu art. 412 § 1 k.p.c. wynika zatem, że Sąd nie rozpoznaje sprawy po raz kolejny w pełnym zakresie, tak jak czynił to Sąd meritii, którego procedowania dotyczy wada powołana jako podstawa wznowienia. Sąd związany jest podstawą wznowienia podaną w skardze. Postępowanie ze skargi o wznowienie postępowania nie jest nowym postępowaniem, posiadającym odrębny od uprzedniego, własny przedmiot. Postępowanie to, ze względu na ścisłe podmiotowe i przedmiotowe powiązanie z postępowaniem prawomocnie zakończonym, należy traktować jako kontynuację dotychczasowego postępowania na zasadach podstaw skargi określonych w art. 399 i następnych k.p.c. Zasady te doprowadzają do rozpoznania przez sąd istoty tego samego sporu po stwierdzeniu dopuszczalności wznowienia (por. art. 412 k.p.c. postanowienie Sądu Najwyższego sygn. II CZ 151/02).

Rozpoznając skargę merytorycznie sąd uznał, że jest ona w istniejącym stanie faktycznym i prawnym zasadna. Przepis art. 412 § 1 kpc stanowi, że Sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia. Po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd stosownie do okoliczności bądź oddala skargę o wznowienie, bądź uwzględniając ją zmienia zaskarżone orzeczenie albo je uchyla i w razie potrzeby pozew odrzuca lub postępowanie umarza ( art. 412 § 2 kpc ). Zgodnie z powyższym sąd rozpoznając skargę o wznowienie postępowania w pierwszej kolejności ustala czy wznowienie postępowania jest dopuszczalne, następnie czy są ustawowe przesłanki do wznowienia postępowania, a w ostatnim etapie, jeśli spełnione zostaną przesłanki wznowienia postępowania, rozpoznaje na nowo wznowioną sprawę, w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia. Skarga powoda spełniała wszystkie wymogi formalne i została wniesiona w terminie (pozwany nie zdołał wykazać – art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. – iż pozwany dowiedział się o wydaniu wyroku w sprawie V GC 969/21 upr przed upływem ustawowego terminu)

Skarżący w niniejszej sprawie wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 25 maja 2023 r. na podstawie art. 401 pkt. 2 k.p.c. Jako asumpt wznowienia postępowania na w/w podstawie skarżący wskazał, że został pozbawiony możności działania poprzez niezawiadomienie o terminie rozprawy w dniu 25 maja 2023 r., a tym samym uniemożliwienie zadawania pytań biegłej na rozprawie, po której zamknięciu zapadł wyrok w przedmiotowej sprawie, nie otrzymał korespondencji z Sądu, przez co nie miał wiedzy o wyznaczeniu rozprawy na dzień 25 maja 2023 r. i wydaniu wyroku.

Stosownie do treści art. 401 pkt 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności, jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe. Wskazane wyżej podstawy prawne skargi o wznowienie to tzw. przyczyny nieważności, które stanowią bezwzględne przyczyny wznowienia w tym znaczeniu, że ich stwierdzenie w każdym przypadku skutkuje uchyleniem zaskarżonego orzeczenia. Sąd nie bada już wówczas związku przyczynowego zachodzącego pomiędzy podstawą, a treścią rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu w sprawie ziściły się przesłanki z art. 401 pkt 2 k.p.c. Jak wynika z analizy akt sprawy V GC 969/21, powód nie otrzymał zawiadomienia o terminie rozprawy. Okoliczność ta ma zaś relewantne znaczenie z punktu widzenia realizowania prawa do uczestniczenia przez powoda w rozprawie w okresie rozpoznawania sprawy o sygn. V GC 969/21, który został pozbawiony możliwości wzięcia udziału w rozprawie, po której przeprowadzeniu i zamknięciu Sąd wydał wyrok.

Zatem więc doszło do naruszenia przez Sąd przepisów procesowych, co spowodowało nieważność o jakiej mowa w art. 401 pkt. 2 k.p.c. Powód został pozbawiony możności działania. Tym samym brak było podstaw dla odrzucenia skargi o wznowienie, stwierdzenie bezwzględnej podstawy wznowienia obligowało Sąd do ponownego rozpoznania sprawy, w toku którego Sąd uznał powództwo , jak i powództwo wzajemne za zasadne, jedynie w części.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że w okresie objętym roszczeniem pozwu pozwanego łączyła z powodem umowa, zgodnie z którą pozwany był zobowiązany do wykonania prac remontowych, zaś powód do uiszczenia na rzecz pozwanego wykonawcy wynagrodzenia z wykonane prace Wątpliwości nie budziło ponadto, że powód nie uregulował należności za prace remontowe pozwanego w całości. Zapłacił na rzecz pozwanego 3000 zł. Sąd w oparciu o dostępny materiał dowodowy z uwzględnieniem w szczególności opinii biegłego doszedł do przekonania, że M. D. wykonał prace których wartość zgodnie z opinią biegłego wynosiła 5 820,73 zł, co przy uwzględnieniu częściowej zapłaty przez powoda w wysokości 3000 zł dawało podstawę do zmiany wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach wydanego w sprawie VGC 969/21 z dnia 25 maja 2023 roku i jego uchylenia w całości oraz zasądzenia od pozwanego wzajemnego K. Z. na rzecz powoda wzajemnego M. D. kwoty 2 820,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 listopada 2019 roku. Ponadto biorąc pod uwagę opinię biegłego także w zakresie wartości prac koniecznych do usunięcia wad z umowy o dzieło przez pozwanego, których to wad nie usunął, w wysokości 2 .636,23 zł, Sąd zasądził od pozwanego M. D. na rzecz powoda K. Z. kwotę 2.636,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 października 2020 roku do dnia zapłaty. W pozostałej części Sąd oddalił powództwo główne, jak i powództwo wzajemne. Dokonując rozważań w zakresie dochodzonych przez powoda oraz powoda wzajemnego żądań, należy wskazać, że strony łączyła umowa o dzieło, zgodnie z art. 627 kc, przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Stosownie natomiast do art. 471 kc, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wierzyciel domagając się od dłużnika zapłaty odszkodowania musi udowodnić fakt nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika, rodzaj i wysokość szkody oraz istnienie normalnego związku przyczynowego między nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Nienależyte wykonanie zobowiązania ma miejsce wtedy, gdy zachowanie dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, jednak osiągnięty przez niego wynik nie spełnia wymogów świadczenia, do którego dłużnik był zobowiązany. Pojęcie szkody, o której mowa w art. 471 k.c. należy wykładać zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. Odszkodowanie za szkodę polegającą na niewłaściwym wykonaniu umowy o remont, dotkniętych wadami obejmuje uszczerbek majątkowy poniesiony przez zamawiającego przez to, że została mu wydana rzecz wadliwa, wymagająca naprawienia w celu stworzenia warunków do korzystania z niej w sposób zgodny z przeznaczeniem. Odszkodowanie należne zamawiającemu ma objąć wydatki, jakie musi on ponieść w celu usunięcia wad rzeczy, a będą się na nie składać wynagrodzenia za materiały i usługi, które zmuszony będzie świadczyć osobom trzecim, zaangażowanym w proces usuwania wad (art. 471 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c.).

Przypomnieć należy, że w myśl treści przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód w zakresie powództwa głównego oraz powód wzajemny w zakresie powództwa wzajemnego. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jak i powód wzajemny jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu i odpowiednio pozwu wzajemnego, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W ocenie Sądu powód nie udowodnił, że wartość prac mających na celu usunięcie wad wynikających z umowy z pozwanym, stanowiące źródło jego żądania, przewyższa wskazaną przez biegłą w opinii. Należy w tym miejscu dodać, że nowe wnioski dowodowe składane przez powoda dopiero na rozprawie w sprawie o wznowienia postępowania były spóźnione.

Biegła sądowa opiniowała, że prace remontowe wykonane przez pozwanego posiadały wady, które zostały wskazane powyżej. Wyjaśniła, że celem usunięcia stwierdzonych wad należałoby dokonać prac naprawczych i podała ich koszt. Tak więc, odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego obejmowała koszt usunięcia usterek określony w opinii biegłej. Powód domagał się także zwrotu kosztów odgrzybiania w kwocie 2100 zł., lecz na powyższe nie przedstawił żadnych dowodów, a M. D. poprzez dowód z zeznań wykazał jasno, że pomieszczenie było zagrzybione już w momencie rozpoczęcia przez niego prac, a zatem nie może on ponosić odpowiedzialności odszkodowawczej z tego tytułu . Powód nie wykazał w żaden sposób, że zagrzybienie powstało na skutek nieprawidłowego działania M. D..

Te same zasady odnoszą się odpowiednio do powoda wzajemnego w zakresie powództwa wzajemnego. w ocenie Sądu powód wzajemny nie udowodnił z kolei swoich twierdzeń w zakresie należnego mu wynagrodzenia za wykonane prace. Co prawda, ich zakres okazał się większy niż twierdził pozwany wzajemny, co zostało wykazane przez powoda wzajemnego, jednakże jeśli chodzi o wartość powoda wzajemnego wykonanych w ramach umowy na rzecz pozwanego wzajemnego, to przewyższała ona żądane wynagrodzenie, które Sąd ustalił biorąc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy, a w szczególności opinię biegłej, która była jasna, pełna i nie pozostawiał wątpliwości co do należnego wynagrodzenia powoda wzajemnego.

W świetle przedłożonych przez powoda dowodów Sąd uznał, iż wykazane w ich treści pracę są nieweryfikowalne w części z uwagi na usunięcie wad dzieła. W niniejszej sprawie nie ulega zaś wątpliwości, że powołanie dowodów na wykazanie zasadności roszczenia, zarówno w aspekcie „czy się należy”, jak i aspekcie „ile się należy”, obciążało powoda już w pozwie, a powoda wzajemnego w pozwie wzajemnym, a najpóźniej w odpowiedzi na pozew. Powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. Poza sporem bowiem pozostaje, że zawsze zachodzi obiektywna potrzeba powołania w pozwie dowodów na wykazanie zasadności swoich roszczeń w zakresie żądanej ochrony prawnej. W przedmiotowej sprawie powód nie udowodnił wysokości swojego roszczenia, w tym sensie, że nie powołał wszystkich niezbędnych dowodów do wykazania swoich roszczeń w żadnym ze złożonych pism procesowych. To samo odnosi się odpowiednio do powoda wzajemnego w zakresie powództwa wzajemnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 627 § 1 kc w zw. z art. 412 §2kpc, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że go w całości uchylił i: zasądził od pozwanego M. D. na rzecz powoda K. Z. kwotę 2636,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 października 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 918 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt 1 wyroku), a w pozostałej części powództwo główne oddalił (pkt 2 wyroku), Sąd zasądził od pozwanego wzajemnego K. Z. na rzecz powoda wzajemnego M. D. kwotę 2 820,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 listopada 2019 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 781,90 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt 3 wyroku), w pozostałej części powództwo wzajemne oddalił (pkt 4 wyroku).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1, 1 ¹ k.p.c. i art. 99 k.p.c. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, strony powinny ponieść jego koszty w takim stosunku, w jakim przegrały sprawę. Ustalając wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd zastosował stawki określone w § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1935).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku w kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1144) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Stosując zatem zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów, Sąd nakazał pobrać od powoda K. Z. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Kielcach kwotę 158,50 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Ponadto Sąd nakazał pobrać od pozwanego M. D. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Kielcach kwotę 158,47 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Anna Jermak

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- pełn. pozwanego,

- powodowi – po ustaleniu czy dokonał opłaty 100 zł od wniosku o uzasadnienie.

SSR Anna Jermak