Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 czerwca 2023r. powód (...) Sp. z o.o. Sp.k. w Z. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Sp. z o.o. w Z. kwoty 48.006,77 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2023r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w dniu 1 lipca 2022r. zawarł z pozwanym umowę sprzedaży nr (...) na czas określony do dnia 31 grudnia 2022r., której przedmiotem było określenie zasad sprzedaży przez pozwanego na rzecz powoda ubocznych produktów spalania w postaci popiołu lotnego i mieszanek popiołowo- żużlowych. Sprzedaż miała odbywać się partiami według harmonogramu, który był kształtowany jednostronnie przez pozwanego, a maksymalna cena sprzedaży netto określona została na kwotę 687.500 zł. Powód podniósł, że na podstawie § 8 ust. 4 umowy wniósł w pieniądzu zabezpieczenie należytego wykonania umowy odpowiadającego 10% maksymalnej ceny sprzedaży netto, tj. 68.750 zł. Dalej powód wywodził, że pozwany zwrócił mu zabezpieczenie jedynie w łącznej wartości 22.176,87 zł, w tym kwotę 20.743,23 zł należności głównej i kwotę 1.433,64 zł odsetek, rzekomo potrącając wierzytelność w kwocie 48.006,77 zł tytułem kary umownej przewidzianej w § 9 ust. 3 umowy, co było całkowicie bezzasadne. Dodał, że mimo licznych wezwań, pozwany nie dokonał zwrotu wniesionego zabezpieczenia.

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 lipca 2023r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Zgłosił zarzut potrącenia z wierzytelnością, dochodzoną pozwem, wierzytelności pozwanego w kwocie 48.006,77 zł, wynikającej z umowy sprzedaży z dnia 1 lipca 2022r. z tytułu kary umownej za nienależyte wykonanie umowy.

W uzasadnieniu przyznał, że zawarł z powodem umowę sprzedaży, a powód wniósł zabezpieczenie w kwocie 68.750 zł. Wywodził, że odbiór przedmiotu umowy odbywał się na podstawie zaktualizowanego harmonogramu, uzgodnionego z powodem, a mimo to powód nie wykonał umowy, gdyż nie odebrał w całości wolumenu odpadu w miesiącu lipcu 2022r., a także dalszych miesiącach obowiązywania umowy. Pozwany podał, że nie wyraził zgody na dalsze zmiany w harmonogramie dostaw, ale w dalszym okresie powód dokonał czasowej zmiany w zakresie odbioru przedmiotu umowy, tak że wydawano 5 samochodów odpadu i 1 samochód produktu. Odstąpiono też od naliczania powodowi kar umownych za brak realizacji harmonogramów miesięcznych. Zaktualizowano również harmonogramy na miesiące sierpień i wrzesień 2022r. Ostatecznie powód nienależycie wykonał umowę, albowiem nie odebrał całego wolumenu przedmiotu umowy. W związku z tym pozwany obciążył go karą umowną za nieodebranie produktu w ilości 2.502,96 Mg na podstawie § 9 ust. 3 umowy w kwocie 48.006,77 zł i z tego tytułu wystawił powodowi notę obciążeniową nr (...) z dnia 16 stycznia 2023r. Powód zakwestionował nałożoną karę, lecz nie jako naliczoną w błędny sposób i w złej wysokości, ostatecznie zaś przyznał, że za nienależyte wykonanie umowy jest gotowy zapłacić karę umowną w wysokości 31.500 zł. Pozwany podał, że podczas dokonywania rozliczenia umowy i zwrotu ustanowionego zabezpieczenia należytego wykonania umowy, pozwany na podstawie § 8 ust. 5 umowy dokonał potrącenia swojej wierzytelności i zwrócił powodowi jedynie różnicę kwot. Z ostrożności procesowej w dniu 10 lipca 2023r. złożył ponownie oświadczenie o potrąceniu, wskazując jednocześnie, że dochodzona pozwem wierzytelność uległa umorzeniu (k. 48- 52v).

W piśmie procesowym z dnia 27 lipca 2023r. powód, popierając powództwo, podtrzymał swoje stanowisko w sprawie i dodał, że jedynie raz, na wstępnym etapie wykonania umowy, został uwzględniony jego postulat odnośnie harmonogramu dostaw, co wskazuje, że do niewykonania umowy doszło w części z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Powód nie mógł przewidzieć zmniejszenia popytu na produkt, a w miesiącach letnich ograniczenie podaży produktu. Powód podniósł także, że przy uwzględnieniu jednostronnego uprawnienia pozwanego do modyfikacji harmonogramu dostaw, zastrzeżona kara umowna jest sprzeczna z prawem i zasadami współżycia społecznego i społeczno- gospodarczym przeznaczeniem prawa. Jednocześnie powód wniósł o zmiarkowanie kary umownej, wywodząc, że jeśli w ogóle, to stopień naruszenia postanowień umownych ze strony powoda był nieznaczny, tak, jak i winy, wysokość kary umownej przekracza możliwy do uzyskania przez powoda zysk z dalszej odsprzedaży produktu, pozwany nie doznał żadnej szkody, a przyczynił się do nienależytego wykonania umowy (k. 80- 81v).

Na rozprawach w dniach: 17 października 2023r., 18 marca 2025r. i 17 czerwca 2025r. strony wnosiły i wywodziły, jak dotychczas (k. 161, 294, 297).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 1 lipca 2022r. powód (...) Sp. z o.o. Sp.k. w Z. zawarł, w ramach przetargu niepublicznego (...), z pozwanym (...) Sp. z o.o. w Z. na okres do dnia 31 grudnia 2022r. umowę sprzedaży nr (...), przedmiotem której było określenie zasad sprzedaży przez pozwanego na rzecz powoda ubocznych produktów spalania ( (...)) w postaci mix-u:

1. popiołu lotnego ze współspalania węgla i biomasy jako produktu ubocznego lub alternatywnie popiołu lotnego ze spalania węgla jako produktu ubocznego w ilości 25.000 Mg +/ - 10% (dalej produkt) oraz

2. mieszanek popiołowo-żużlowych z mokrego odprowadzania odpadów paleniskowych - kod odpadu 10 01 80, w ilości 25.000 Mg +/- 10% (dalej odpad) (§ 1 ust. 1 i § 7 ust. 1 umowy).

Strony zobowiązały się odpowiednio sprzedać i kupić towar w łącznej ilości 50.000 Mg, jednakże sprzedający- pozwany zastrzegł sobie możliwość zmniejszenia lub zwiększenia ilości towaru w granicach od 45.000 Mg do 55.000 zgodnie z ust. 1(§ 1 ust. 2 umowy).

W § 1 ust. 4 umowy strony uzgodniły, że ilości towaru podane w ust. 1 i 2 są wartościami szacunkowymi, określonymi zgodnie z aktualną wiedzą o planowanej produkcji oraz planowanych do spalania paliwach. Sprzedający miał nie ponosić żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody powstałe w wyniku niezapewnienia zadeklarowanej ilości towaru do sprzedaży, w szczególności nie zagwarantował kupującemu dostępności zadeklarowanych wolumenów towaru będących skutkiem działania siły wyższej (przez którą rozumie się również w szczególności zmianę terminów remontów, zmiany poziomu produkcji, sytuacje awaryjne).

Wedle § 1 ust. 4 umowy sprzedający na bazie planów produkcji energii elektrycznej i ciepła, w terminie 14 dni od daty podpisania umowy, potwierdzić miał szacowane miesięczne ilości towaru do sprzedaży w 2022r. Dane miały zostać umieszczone w harmonogramie, który miał być przekazany kupującemu.

Odbiór towaru od sprzedającego przez kupującego odbywać się miał partiami, na podstawie szacunkowych harmonogramów, które stanowiły załącznik 2a i 2b do umowy. Kupujący był zobowiązany do odbioru towaru zgodnie z harmonogramem z zastrzeżeniem § 1 ust. 5 umowy. Sprzedający miał prawo do comiesięcznej aktualizacji harmonogramów (§ 2 ust. 2 umowy).

W przypadku braku odbioru przez kupującego w danym miesiącu ilości towaru wskazanego w harmonogramach, sprzedający zastrzegł sobie możliwość zmiany harmonogramów, w szczególności poprzez przeniesienie nieodebranej ilości towaru na kolejne miesiące ( ... ). Powyższe miało być realizowane do czasu aż kupujący odbierze całość zaległego towaru z poprzednich miesięcy, również w sytuacji gdy dany produkt utracił swoje właściwości z uwagi na brak jego odbioru przez kupującego w przewidzianym zgodnie z harmonogramami czasie oraz nie zwalniało kupującego z sankcji przewidzianej w umowie na okoliczność nieodebrania ilości towaru w danym miesiącu (§ 2 ust. 3 umowy).

Zgodnie z § 2 ust. 4 umowy odchylenia ilościowe w partiach towaru, przekazywanych kupującemu na podstawie harmonogramu, poza przypadkami opisanymi w ust. 3, były możliwe tylko w sytuacji, gdy były spowodowane działaniem siły wyższej ( w szczególności rozumianej jako zmiany w produkcji energii lub przedłużające się remonty lub przestoje w (...) S.A.). W takiej sytuacji odchylenia ilościowe, zawarte w partiach towaru przekazywanych kupującemu na podstawie harmonogramu, to +/- 10% ilości wskazanej w poszczególnych miesiącach w harmonogramach.

Strony ustaliły, że kupujący miał zapłacić sprzedającemu z tytułu sprzedaży towaru cenę netto w wysokości 12,50 zł za 1 Mg towaru + podatek VAT w aktualnie obowiązującej stawce. Maksymalna cena sprzedaży netto towaru, tj. cena wynikająca z przyjęcia sprzedaży maksymalnej ilości towaru wskazanego w § 1 ust. 2 umowy wynosiła 687.500 zł + podatek VAT w aktualnie obowiązującej stawce (§ 3 ust. 1 umowy). Okresem rozliczeniowym umowy był miesiąc kalendarzowy (§ 3 ust. 2 umowy).

Stosownie do § 8 ust. 4 umowy kupujący, najpóźniej na 1 dzień przed podpisaniem umowy, miał wnieść zabezpieczenie należytego wykonania umowy w wysokości 10% od wartości ceny netto, wskazanej w § 3 ust. 2 umowy, tj. w kwocie 68.750,00 zł. Zabezpieczenie miało służyć w szczególności pokryciu roszczeń z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, w szczególności pokryciu naliczonych kar umownych. Kupujący wyraził zgodę na potrącenie powyższych roszczeń z ustanowionego zabezpieczenia (§ 8 ust. 5 umowy). Zabezpieczenie było wnoszone w jednej lub kilku spośród poniższych form, zgodnie z wyborem kupującego: a) pieniądzu - na rachunek bankowy wskazany przez sprzedającego, b) poręczeniu bankowym lub poręczeniu spółdzielczej kasy oszczędnościowo - kredytowej, z tym że zobowiązanie kasy było zawsze zobowiązaniem pieniężnym, c) gwarancji bankowej, d) gwarancji ubezpieczeniowej (8 ust. 6 umowy). W § 8 ust. 9 umowy przyjęto, że zabezpieczenie wniesione w pieniądzu zwracane miało być z odsetkami wynikającymi z umowy rachunku bankowego, na którym było ono przechowywane, pomniejszone o koszt prowadzenia tego rachunku oraz prowizji bankowej za przelew pieniędzy na rachunek bankowy kupującego. W ust. 10 tegoż § określono, że zwrot zabezpieczenia nastąpi w terminie do 31 marca 2023r. na podstawie pisemnego wniosku kupującego, po stwierdzeniu przez sprzedającego należytego wykonania umowy; za stwierdzenie należytego wykonania umowy uznano niezawierające zastrzeżeń ze strony sprzedającego protokoły, określone w § 3. ust. 4 umowy, ze wszystkich okresów rozliczeniowych.

W myśl § 9 ust. 3 umowy kupujący miał zapłacić sprzedającemu, w przypadku nieodebrania przez kupującego towaru w ilości wynikającej z harmonogramu miesięcznego, karę umowną

1. w przypadku nieodebrania przez kupującego odpadu w ilości wynikającej z harmonogramu miesięcznego, sprzedający miał prawo obciążyć kupującego karą zgodnie ze wzorem:

Km = (P.-P.)*(2*A),jeżeli P.> P.

Km = O zł, jeżeli P. 25<= P..;

2. w przypadku nieodebrania przez kupującego produktu w ilości wynikającej z harmonogramu miesięcznego, sprzedający miał prawo obciążyć kupującego karą zgodnie ze wzorem:

Km = (P.-P.)*(A), jeżeli P.> P.

Km = O zł, jeżeli P.<= P..

Podstawą egzekwowania kary umownej było pisemne wezwanie do zapłaty określające sposób naliczenia kary umownej. Zapłata kary umownej miała nastąpić w terminie 14 dni od daty wezwania do zapłaty (§ 9 ust. 6 umowy).

Sprzedający zastrzegał sobie możliwość dochodzenia dszkodowania uzupełniającego, przenoszącego wysokość kar umownych do wartości rzeczywiście poniesionej szkody, na zasadach ogólnych określonych przepisami Kodeksu cywilnego (§ 9 ust. 7 umowy).

Postanowienia dotyczące kar umownych zachowywały moc pomimo wypowiedzenia lub odstąpienia od umowy (§ 9 ust. 9 umowy).

Według postanowienia § 9 ust. 10 umowy obciążenie kupującego karą umowną z tytułu określonego w ustępach powyżej nie zwalniało kupującego z obowiązku usunięcia nieodebranego towaru do końca trwania kolejnego okresu rozliczeniowego, tj. kolejnego miesiąca. W przypadku nieusunięcia towaru w okresie wskazanym w zdaniu poprzednim sprzedający miał usunąć towar na koszt i ryzyko kupującego.

Strony zastrzegły, że będą zwolnione od odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań wynikających z umowy, o ile niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło wskutek siły wyższej w rozumieniu Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem § 1 ust. 4 zdanie drugie umowy (§ 10 ust. 1 umowy). Strona, która zamierzała żądać zwolnienia z odpowiedzialności z powodu siły wyższej zobowiązana była powiadomić drugą stronę na piśmie, bez zbędnej zwłoki, o jej zajściu i ustaniu (§ 10 ust. 2 umowy). Zaistnienie siły wyższej powinno być udokumentowane przez stronę powołującą się na nią (§ 10 ust. 3 umowy).

dowód: wyciąg z rejestru sądowego powoda (k. 35- 35v), wyciąg z rejestru sądowego pozwanego (k. 36- 36v), umowa sprzedaży (k. 8- 11) oraz na płycie CD wraz z załącznikami (k. 37), harmonogram (k. 12-12v), zeznania świadków: J. J. (1) (k. 113-116), I. B. (k. 118- 123), J. J. (2) (k. 125- 129), M. Ż. (k. 131- 134), częściowe zeznania świadka A. J. (k. 136- 149), częściowe zeznania prezesa zarządu powoda J. P. (k. 161- 162).

Powód przekazał kwotę zabezpieczenia w wysokości 68.750 zł na rachunek bankowy, wskazany przez pozwanego, w dniu 15 czerwca 2022r.

dowód: polecenie przelewu (k. 14).

W dniu 6 lipca 2022r. pozwany przesłał powodowi zaktualizowany harmonogram odbioru przedmiotu umowy. W odpowiedzi na otrzymany harmonogram, powód, pismem z dnia 8 lipca 2022r., zwrócił się z prośbą o zmianę przesłanego zaktualizowanego harmonogramu i przeniesienie części wolumenu z lipca na kolejne miesiące, przesyłając propozycję nowego harmonogramu. W wiadomość e-mail z dnia 14 lipca 2022r. pozwany uwzględnił zgłoszone zmiany i przedłożył ponownie zaktualizowany harmonogram. Mimo to powód nie wykonał harmonogramu i nie odebrał w całości wolumenu odpadu w miesiącu lipcu 2022r., a także dalszych miesiącach obowiązywania umowy.

dowód: korespondencja e- mailowa wraz z załącznikami (k. 55-59), zeznania świadków: I. B. (k. 118- 123), J. J. (2) (k. 125- 129), M. Ż. (k. 131- 134).

W związku z brakiem realizacji umowy, w oparciu o zaproponowany przez powoda harmonogram odbioru w miesiącu lipcu, pismem z dnia 1 sierpnia 2022r. powód zwrócił się do pozwanego z prośbą o przeniesienie części wolumenu odpadu, nie odebranego w lipcu, na kolejne miesiące, argumentując zmianę trudnościami w pozyskaniu kontrahentów na ilości wskazane w harmonogramie. W odpowiedzi na otrzymane pismo, dnia 16 sierpnia 2022r. pozwany poinformował, że nie wyraża zgody na dalsze zmiany w harmonogramie ze względu na to, że dokonano aktualizacji już zmienionego harmonogramu i przesunięcia części przedmiotu umowy z miesiąca lipca na kolejne miesiące, a mimo to powód odebrał tylko połowę odpadu. Pozwany dokonał również czasowej zmiany w zakresie odbioru przedmiotu umowy, ze stosowanej zasady zgodnie z którą odbiór miał się odbywać w stosunku 1:1, tj. l Mg odpadu i 1 Mg produktu, na zasadę, w której na każde 5 samochodów odebranego odpadu, wydawano 1 samochód produktu, aby osiągnąć realizację odbiorów przez powoda w umownej proporcji 1:1. Powód został poinformowany o powyższych zmianach i nie zgłosił w tym zakresie zastrzeżeń.

dowód: korespondencja stron (k. 21) zeznania świadków: I. B. (k. 118- 123), J. J. (2) (k. 125- 129), M. Ż. (k. 131- 134).

Z uwagi poprawę odbiorów i deklarację powoda odnośnie realizacji wolumenu z umowy w 100% na koniec roku, pozwany odstąpił od naliczenia kar za brak realizacji harmonogramów miesięcznych, pozostawiając sobie jedynie rozliczenie końcowe harmonogramu i w przypadku braku realizacji harmonogramu na koniec roku, naliczenia kary umownej za brak realizacji umowy. Dokonano również aktualizacji harmonogramu za miesiące sierpień i wrzesień 2022r., o czym poinformowano powoda w e-mailu z dnia 19 września 2022r.

dowód: korespondencja e- mailowa z załącznikiem (k. 19- 20) zeznania świadków: I. B. (k. 118- 123), J. J. (2) (k. 125- 129), M. Ż. (k. 131- 134).

W dniu 7 grudnia 2022r. odbyło się spotkanie stron, na którym omawiano aktualny stan realizacji kontraktu i potencjalne kary za niewykonanie umowy w pełnym zakresie. Mieszanka popiołowo-żużlowa planowana była zarówno przez pozwanego, jak i powoda do dostawy od czerwca do października w tych samych miesięcznych wielkościach. W miesiącach zimowych: od listopada do grudnia, ilość planowana do sprzedaży stanowiła połowę wcześniejszych ilości miesięcznych. Natomiast dla popiołów lotnych planowane ilości były takie same dla każdego z miesięcy. W zaktualizowanym przez powoda harmonogramie rozkład w czasie dostaw mieszanki popiołowo-żużlowej i popiołów lotnych przebiegał analogicznie. Mieszanka popiołowo- żużlowa miała być odbierana w takich samych ilościach miesięcznych od sierpnia do października, a w listopadzie i grudniu dostawy miały wynosić 2.000 Mg. Rozkład w czasie dostaw popiołów lotnych również był analogiczny do pierwotnego harmonogramu. W zaktualizowanym harmonogramie nie zaplanowano odbiorów czerwcowych, a lipcowe zmniejszono o 22% dla mieszanki popiołowo-żużlowej i 30% dla popiołów lotnych. Ostatecznie braki w wykonaniu dostaw dotyczyły zasadniczo miesięcy lipiec i sierpień dla mieszanki popiołowo- żużlowej oraz sierpień, wrzesień i grudzień dla popiołów lotnych. Od początku realizacji kontraktu powód był świadomy niewykonania zaplanowanych dostaw. Ostatecznie umowa została wykonana w taki sposób, że popiół lotny - produkt - został sprzedany powodowi w łącznej ilości 18.508,10 Mg, natomiast mieszanka popiołowo-żużlowa - odpad - w łącznej ilości 21.830,50 Mg.

Powód w piśmie z dnia 5 stycznia 2023r. przedłożył wyjaśnienia z przyczynami braku realizacji przedmiotu umowy, które zostały uznane przez pozwanego za niewystarczające, o czym poinformował w piśmie z dnia 18 stycznia 2023r.

dowód: korespondencja wraz z załącznikami (k. 21v- 22, 63-73), opinia biegłego z zakresu ekonomii i finansów dr E. P. wraz z uzupełnieniami (k. 221- 238, 250- 252v, 272- 274v, 297- 297v) zeznania świadków: J. J. (1) (k. 113-116), I. B. (k. 118- 123), J. J. (2) (k. 125- 129), M. Ż. (k. 131- 134).

Pismem z dnia 12 stycznia 2023r. pozwany poinformował powoda, że w związku z nieodebraniem całości wolumenu przedmiotu umowy, została naliczona mu kara umowna. Łączna ilość nieodebranego wolumenu produktu w. (...).491,90 Mg. Przy ustalaniu jej ostatecznej wysokości pozwany nie wziął pod uwagę nieodebranych ilości w okresie od sierpnia do października, kiedy to występowały ograniczenia w odbiorach ze względu na brak realizacji harmonogramu odpadu oraz zmniejszonej produkcji produktu. Finalnie łączną ilość nieodebranego produktu w ilości 6.491,90 Mg pomniejszono o 3.988,94 Mg do ilości 2.502,96 Mg. W dniu 16 stycznia 2023r. pozwany wystawił powodowi notę obciążeniową nr (...) na kwotę 48.006,77 zł, w której na podstawie § 9 ust. 3 umowy wyliczono karę poprzez pomnożenie ilość 2.502,96 Mg przez stawkę kary w wysokości 19,18 zł, co dało łącznie ww. kwotę. Rzeczoną notę obciążeniową doręczono powodowi w dniu 20 stycznia 2023r.

dowód: korespondencja (k. 21v), nota obciążeniowa nr (...) wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 74- 75).

Powód zakwestionował zasadność wystawienia mu noty obciążeniowej nr (...), czemu dał wyraz chociażby w pismach: z dnia 23 stycznia 2023r., czy z dnia 8 lutego 2023r., przy czym w tym ostatnim przyznał, że z uwagi na nienależyte wykonanie jest gotowy zapłacić karę umowną w wysokości 31.500 zł, co stanowiło uznanie roszczenia pozwanego co do zasady i w znacznej części. Pozwany, w odpowiedzi na powyższe, pismami z dnia: 27 stycznia 2023r. i 10 lutego 2023r., podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

dowód: korespondencja (k. 22- 23) zeznania świadka J. J. (2) (k. 125- 129).

W dniu 24 stycznia 2023r. powód złożył do pozwanego wniosek o zwrot zabezpieczenia należytego wykonania umowy, tymczasem pozwany, podczas dokonywania rozliczenia kontraktu, w dniu 27 marca 2023r., dokonał na rzecz powoda zwrotu tegoż zabezpieczenia w łącznej wartości 22.176,87 zł, w tym 20.743,23 zł należności głównej oraz 1.433,64 zł tytułem odsetek przewidzianych w § 8 ust. 9 umowy, dokonując równocześnie potrącenia w oparciu o § 8 ust. 5 umowy, przysługującej mu wierzytelności w wysokości 48.006,77 zł tytułem kary umownej przewidzianej postanowieniem § 9 ust. 3 umowy.

dowód: wniosek (k. 13), polecenie przelewu (k. 14v).

Pismem z dnia 24 kwietnia 2023r. powód wezwał pozwanego do zapłaty naliczonej kary umownej, na co, w odpowiedzi, pozwany zaproponował spotkanie celem omówienia pozasądowego sposobu rozwiązania sporu oraz ponownego wytłumaczenia sposobu wyliczenia kary umownej. Kolejno, w korespondencji e- mailowej z dnia 1 czerwca 2023r., powód ponowił wezwanie do zwrotu spornej części zabezpieczenia. Wezwanie to było bezskuteczne.

dowód: wezwanie do zapłaty wraz pełnomocnictwem i dowodem nadania (k. 15- 16), pismo pozwanego z dowodem nadania (k. 76- 77), korespondencja (k. 13v).

Pismem z dnia 10 lipca 2023r. pozwany złożył oświadczenie o potrąceniu z wierzytelnością dochodzonej niniejszym pozwem z wierzytelnością w wysokości 48.006,77 zł, przysługującą pozwanemu z tytułu kary umownej, potwierdzoną notą obciążeniową nr (...) z dnia 16 stycznia 2023r., naliczonej na podstawie umowy sprzedaży nr (...), zawartej w dniu 1 lipca 2022r.

dowód: oświadczenie o potrąceniu wraz z dowodem doręczenia (k. 78- 78v).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie jest zasadne.

Bezsporne było, że strony zawarły w dniu 1 lipca 2022r. umowę sprzedaży nr (...), przedmiotem której było określenie zasad sprzedaży przez pozwanego na rzecz powoda ubocznych produktów spalania ( (...)). Niesporna była również maksymalna cena sprzedaży netto przedmiotu umowy i okres obowiązywania stosunku obligacyjnego. Poza sporem pozostało także, że umowa została wykonana w taki sposób, że popiół lotny - produkt został sprzedany powodowi w łącznej ilości 18.508,10 Mg, natomiast mieszanka popiołowo-żużlowa - odpad w łącznej ilości 21.830,50 Mg. Nie było sporu co do tego, że strona powodowa dokonała wniesienia zabezpieczenia należytego wykonania umowy w pieniądzu, w związku z czym przekazała na rzecz pozwanego w dniu 15 czerwca 2022r. kwotę w wysokości 10% ceny sprzedaży netto, tj. 68.750 zł, zgodnie z § 8 ust. 4 umowy, jak też zasady zwrotu tegoż zabezpieczenia. Bezsporne było również między stronami, że w dniu 27 marca 2023r. pozwany dokonał zwrotu zabezpieczenia w łącznej wysokości 22.176,87 zł, na które składały się: kwota 20.743,23 zł tytułem nominalnej wartości wniesionego zabezpieczenia oraz kwota 1.433,64 zł tytułem odsetek, przewidzianych w § 8 ust. 9 umowy.

Sporne było natomiast, czy pozwany wykonał swoje zobowiązanie w zakresie rzeczonego zwrotu, bowiem powoływał się na potrącenie przysługującej mu wierzytelności w wysokości 48.006,77 zł z tytułu kary umownej przewidzianej postanowieniem § 9 ust. 3 umowy. Sporna była bowiem odpowiedzialność powoda za nienależyte wykonanie umowy, a w konsekwencji zasadność nałożenia tejże kary umownej, a co za tym idzie skuteczność dokonanego, a kolejno, ponownie zgłoszonego w toku procesu, potrącenia. Nadto sporne było, czy przedmiotowa kara umowna winna podlegać zmiarkowaniu.

Roszczenie wywiedzione przez stronę powodową znajdowało swoje uzasadnienie w treści § 9 ust. 10 umowy zawartej przez strony postępowania. Okoliczności sprawy wskazują, że umową łączącą strony była umowa sprzedaży. Stosownie bowiem do treści art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Pozwany podniósł zarzut wygaśnięcia wierzytelności, stanowiącej przedmiot pozwu, wskutek potrącenia, gdyż za pomocą procesowego zarzutu potrącenia pozwany powołał się na potrącenie (oświadczenie woli), jakie nastąpiło 27 marca 2023r., a więc przed złożeniem odpowiedzi na pozew. Zarzut potrącenia może zaś być połączony z oświadczeniem woli o potrąceniu, jeżeli oświadczenie to nie zostało uprzednio złożone (por. A. Torbus [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Koszty sądowe w sprawach cywilnych. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym. Przepisy przejściowe. Komentarz do zmian, t. 1, red. T. Zembrzuski, Warszawa 2020, art. 203 ¹ k.p.c.). Zarzut potrącenia w niniejszym przypadku został zgłoszony w odpowiedzi na pozew i pozwany wyraźnie wyartykułował żądanie uwzględnienia faktu potrącenia dokonanego w drodze kompensaty, stosownie do zapisu § 8 ust. 5 umowy, dokładnie określił potrąconą wierzytelność, oznaczył datę jej wymagalności na dzień 23 stycznia 2023r.- w związku z zakreślonym terminem zapłaty przewidzianym notą obciążeniową nr (...), przytoczył okoliczności faktyczne uzasadniające jej istnienie i wskazał dowody na poparcie swoich twierdzeń. Co więcej, w odpowiedzi na pozew pozwany, zgłaszając zarzut potrącenia, powołał się na powtórnie złożone oświadczenie o potrąceniu rzeczonej wierzytelności z dnia 10 lipca 2023r., doręczone powodowi w tym samym dniu.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego omawiany zarzut okazał się trafny.

Potrącenie jest czynnością materialnoprawną, której celem jest doprowadzenie do wygaśnięcia wzajemnych zobowiązań (art. 498 k.c.), drogą jednostronnego oświadczenia materialnoprawnego wywołującego skutek prawny, niezależnie od woli uprawnionego do wierzytelności objętej potrąceniem, od chwili złożenia go w taki sposób, ażeby druga strona mogła zapoznać się z jego treścią (art. 499 k.c. i 61 k.c.). Potrącenie jest uprawnieniem wierzyciela wzajemnego. W świetle przepisów prawa materialnego regulujących tę instytucję jest obojętne, kiedy oświadczenie o potrąceniu zostanie złożone. Procesowy zarzut potrącenia informujący o dokonanym poza procesem potrąceniu (zarzut nieistnienia dochodzonej wierzytelności) jako czynności procesowe, polegające na powołaniu się na fakty, które nastąpiły bądź następują w toku postępowania i wynikające z nich skutki prawne, podlegają normom postępowania regulującym kwestie, do kiedy te fakty mogą być przytaczane (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 października 2016r., sygn. akt I ACa 1185/16).

Oświadczenie o potrąceniu stanowi materialnoprawną podstawę procesowej czynności pozwanego w postaci zarzutu potrącenia. Pozwany w ramach tego zarzutu oświadcza wolę potrącenia, powołując się na fakt dokonania potrącenia i wynikające z niego skutki prawne, obejmujące trwałe zniweczenie żądania powoda w całości albo w części. Poza wymogiem oświadczenia o potrąceniu pozwany powinien zindywidualizować swoją wierzytelność, skonkretyzować jej zakres przedstawiony do potrącenia z wierzytelnością powoda, wskazać przesłanki jej powstania, wymagalności i wysokości oraz dowody w celu ich wykazania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach, I ACa 819/15 z dnia 18 grudnia 2015r.).

Wyeksponowania jednak wymaga, że aby zarzut ten mógł zostać uwzględniony niezbędne jest wykazanie, że w stosunku do strony pozwanej przysługiwała wymagalna, nadająca się do potrącenia wierzytelność, zgodnie z regułą z art. 6 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, IACa 869/14 z dnia 17 grudnia 2014r.).

Stosownie zaś do przepisu art. 203 ¹ § 1 k.p.c. podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność pozwanego jest niesporna lub uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż, biorąc pod uwagę żądanie powoda zwrotu zabezpieczenia należytego wykonania umowy określonego w jej § 8 ust. 4, oczywistym jest, że wierzytelność pozwanego z tytułu kary umownej określonej w § 9 ust. 3 tejże umowy, wynika z tego samego stosunku prawnego, co wierzytelność dochodzona przez powoda.

W pierwszej więc kolejności podkreślenia wymagała okoliczność, że wedle § 8 ust. 9 umowy zabezpieczenie wniesione w pieniądzu miało być zwracane z odsetkami wynikającymi z umowy rachunku bankowego, na którym było ono przechowywane, pomniejszone o koszt prowadzenia tego rachunku oraz prowizji bankowej za przelew pieniędzy na rachunek bankowy kupującego. Zwrot zabezpieczenia nastąpić miał w terminie do 31 marca 2023r., na podstawie pisemnego wniosku kupującego, po stwierdzeniu przez sprzedającego należytego jej wykonania. W sprawie Sąd ustalił, że do takiego stwierdzenia przez sprzedającego należytego wykonania umowy nie doszło, bowiem za stwierdzenie należytego wykonania umowy uznawało się w myśl § 8 ust. 10 umowy niezawierające zastrzeżeń ze strony sprzedającego protokoły, określone w § 3 ust. 4 umowy, ze wszystkich okresów rozliczeniowych, których bezsprzecznie w niniejszym przypadku nie zostały sporządzone. Natomiast kupujący zapłacić miał sprzedającemu karę umowną w wysokości 10% wartości ceny netto wskazanej w § 3 ust. 2 umowy, tj. w kwocie 68.750 zł w przypadku nieodebrania przez kupującego towaru w ilości wynikającej z harmonogramu miesięcznego (§ 9 ust. 3 pkt 1 i 2 umowy): w przypadku nieodebrania przez kupującego odpadu w ilości wynikającej z harmonogramu miesięcznego, sprzedający miał prawo obciążyć kupującego karą zgodnie ze wzorem:

Km = (P.-P.)*(2*A), jeżeli P. > P.

Km = 0 zł, jeżeli P. <= P.

gdzie:

Km - kara umowna miesięczna,

P. - miesięczna ilość odpadu do odebrania, wynikająca z przekazanego

harmonogramu,

P.- rzeczywista ilość odpadu odebrana przez kupującego w danym miesiącu,

A - aktualna na dzień powstania podstawy do naliczenia kary umownej stawka

opłaty za umieszczenie odpadu o kodzie 10 01 80 (w zł/t) wynikająca

z obwieszczenia Ministra Klimatu w sprawie wysokości stawek opłat za

korzystanie ze środowiska na rok 2021 z dnia 9 września 2020r.;

w przypadku nieodebrania przez kupującego produktu w ilości wynikającej z harmonogramu miesięcznego, sprzedający miał prawo obciążyć kupującego karą zgodnie ze wzorem:

Km = (P.-P.)*A, jeżeli P. > P.

Km = 0 zł, jeżeli P. <= P.

gdzie:

Km - kara umowna miesięczna,

P. - miesięczna ilość produktu do odebrania, wynikająca z przekazanego

harmonogramu,

P.- rzeczywista ilość produktu odebrana przez kupującego w danym miesiącu,

A - aktualna na dzień powstania podstawy do naliczenia kary umownej stawka

opłaty za umieszczenie odpadu o kodzie 10 01 80 (w zł/t) wynikająca

z obwieszczenia Ministra Klimatu w sprawie wysokości stawek opłat za

korzystanie ze środowiska na rok 2021 z dnia 9 września 2020r.

W świetle zaś art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań. Zastrzeżenie w umowie kar umownych sprawia, że w każdym wypadku nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania sprawia, że bez znaczenia dla powstania obowiązku ich zapłaty są przyczyny, które spowodowały naruszenie obowiązków ciążących na dłużniku stosownie do treści zobowiązania. Wierzyciel dla realizacji przysługującego mu roszczenia o zapłatę kary umownej musi wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2000r., I CKN 791/98, LEX nr 50891; z dnia 7 lipca 2005r., V CK 869/04, LEX nr 150649; z dnia 9 lutego 2005r., II CK 420/04, LEX nr 301769). Najistotniejszą funkcję, jaką pełni kara umowna, jest jednak funkcja kompensacyjna. Kara umowna jest surogatem odszkodowania za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania niepieniężnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lipca 2005r., I ACa 368/05, OSAB 2005, nr 3, poz. 3).

Na gruncie przeprowadzonego postępowania dowodowego wskazać należy, iż pozwany wykazał zasadność nałożenia kary umownej. Sąd, po analizie umowy stron, oraz pozostałych dokumentów, dołączonych do akt, stwierdził, że nie sposób zgodzić się z, podniesionymi przez powoda, argumentami. Nie mogło także ujść uwadze Sądu, że powód, w korespondencji przedprocesowej, przyznał, że z uwagi na nienależyte wykonanie jest gotowy zapłacić karę umowną w wysokości 31.500 zł, co stanowiło uznanie roszczenia pozwanego co do zasady i w znacznej części. Podkreślenia przy tym wymaga, że powód w ogóle nie negował, że naruszył postanowienia umowne w zakresie nieodebrania ustalonej ilości towaru. Potwierdziły to przedłożone dokumenty, których żadna ze stron nie poddawała w wątpliwość wiarygodności i mocy dowodowej. Sąd w zgromadzonym materiale dowodowym również nie dopatrzył się niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do ich prawdziwości, czy wiarygodności. Ponadto wskazać również trzeba, że zgodnie z treścią art. 229 i 230 k.p.c., okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów, albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione zgodnie z regułami wskazanymi w powołanych przepisach.

Jeśli chodzi o zeznania świadka A. J., to jawią się one jako niewiarygodne w części określającej pozwanego jako monopolistę ze względu na zmuszenie powoda do odbioru konkretnej ilości towaru z zastrzeżeniem kary umownej oraz wskazującej na niemożliwość wykonania przedmiotowej umowy z uwagi na ograniczenia w dostępności ubocznych produktów spalania ( (...)) w postaci mix-u głównie w miesiącach sierpień i wrzesień oraz niekorzystne warunki pogodowe, utrudniające komunikację do miejsc wyładunku. Należy zauważyć, że zeznania te zawierały ewidentne wewnętrzne sprzeczności, skoro świadek przyznał równocześnie, że powód w ramach postępowania przetargowego mógł zadawać pytania, zwrócić się o wyjaśnienie warunków sprzedaży, zwrócić się z propozycją modyfikacji umowy, a czego nie uczynił, jak też dlatego, że pozwany wyraził zgodę na zmianę harmonogramu na wniosek powoda, nadto nie zawierały żadnych szczegółów odnośnie wskazanych warunków pogodowych, które rzekomo uniemożliwiały wykonywanie transportów, były bardzo lakoniczne, co ważne nie zostały nawet potwierdzone depozycjami prezesa zarządu powoda J. P.. Co istotne, w świetle ustaleń biegłego, powód od 2003r. prowadzi współpracę również z innymi elektrowniami i koszty transportu musiał skalkulować w samych umowach. Dodatkowo omawiane depozycje kłóciły się z treścią deklaracji o zapłacie kary w wysokości 31.500 zł, jak i samej umowy, która została zawarta przez powoda w sposób dobrowolny, w następstwie złożonej przez niego oferty, a projekt umowy wraz z pozostałymi dokumentami był publikowany na stronie internetowej pozwanego, zaś zawarcie przedmiotowego kontraktu było przejawem zasady swobody umów wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. Mało tego, wyeksponować trzeba, że powód zawarł z pozwanym kolejną umowę sprzedaży popiołu lotnego i mieszanek popiołowo- żużlowych na następny rok. Nie bez znaczenia jest przy tym, że powód długo działa na rynku, a sama umowa nr (...) była umową krótkoterminową. Relacje ww. świadka w części dotyczącej braku odpowiedzialności powoda za nienależyte wykonanie zobowiązania stoją w jawnej opozycji do zeznań świadków: J. J. (1), I. B., J. J. (2) i M. Ż., które z uwagi na spójność, logiczność i wzajemne uzupełnianie się oraz korelowanie z dowodami z dokumentów zasługują na przymiot wiarygodności. Świadek J. J. (1) wyjaśnił przebieg postępowania przetargowego i wskazał, że zawarty między stronami kontrakt był standardowy, jak w innych postępowaniach sprzedażowych i odpowiadał wzorowi umowy, choć powód mógł zgłaszać propozycje modyfikacji, czego jednak zaniechał. Dodał, że ograniczenia w dostępności popiołu były związane wyłącznie z wielkością produkcji energii i awarią urządzeń, co nie wystąpiło w dalszym okresie roku i tym samym pozwalało odbierać powodowi zakontraktowane ilości. Świadek I. B. dodała, że harmonogram odbiorów (...) był kształtowany na podstawie, przekazanego przez E. Elektrownia (...), planu produkcji energii i związanego z tym wypadu (...). Wyjaśniła również, że pierwsza zmiana harmonogramu, względem pierwotnego, załączonego do umowy, nastąpiła 6 lipca 2022r., co wynikało z konieczności przełożenia ilości zapisanych na czerwiec na kolejne miesiące, gdyż, według prognoz, umowa miała być realizowana przez siedem miesięcy- w okresie od czerwca do grudnia, umowa jednak została zawarta dopiero w lipcu, zatem harmonogram został rozłożony na sześć miesięcy. Druga zmiana harmonogramu nastąpiła 13 lipca 2022r.- zgodnie z propozycją powoda. Trzecia i czwarta zmiana harmonogramu miała miejsce 19 września 2022r. i wynikała z decyzji o nienaliczaniu kar umownych za brak realizacji harmonogramu w sierpniu i wrześniu 2022r. Gdyby harmonogramy na sierpień i wrzesień nie zostały zmienione, to zgodnie z zapisami umowy powód zobowiązany byłby do nałożenia kar za brak realizacji harmonogramu w tych miesiącach. Te okoliczności potwierdził także świadek M. Ż., który nadto wskazał, że ograniczenia w odbiorach pozwany wprowadził w związku z brakiem odbiorów mieszanki popiołowo - żużlowej w ilości wynikającej z harmonogramu, przy jednoczesnej ponad 100% realizacji harmonogramu odbioru popiołu lotnego. Wobec treści omówionych relacji świadków, jako nieprzekonywające jawią się depozycje prezesa zarządu powoda J. P. odnośnie dowolności w zmianach harmonogramów, dokonywanych przez pozwanego i braku jakichkolwiek zaniedbań po stronie powoda. W tym stanie rzeczy, wobec wyczerpania materiału dowodowego, jak i wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, na podstawie art. 458 ¹¹ k.p.c. i art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Sąd pominął dowód z uzupełniającego przesłuchania strony powodowej.

Zeznania świadków: J. J. (1), I. B., J. J. (2) i M. Ż. korelowały ze stanowczą argumentacją pozwanego, w szczególności, że przedmiotowa umowa odpowiadała ramom tego typu umów, zawieranym w kraju, w tym co do niezwłocznego czasu jej realizacji, zaraz po podpisaniu, czego powód był świadomy przystępując do przetargu. Tym samym bezsprzecznie zostały wykazane przesłanki skutkujące uprawnieniem po stronie pozwanego do obciążenia powoda karą umowną. Stanowisko zaś wyłączenia odpowiedzialności po stronie powoda okazało się chybione. Wyeksponować zatem także trzeba, że biegły z zakresu ekonomii i finansów dr E. P. jednoznacznie stwierdziła we wnioskach opinii, które Sąd podzielił, o czym poniżej, że z zaoferowanej dokumentacji nie wynika jaka była przyczyna braku realizacji zaplanowanych w zaktualizowanym harmonogramie odbiorów.

Przypomnienia zatem w tym miejscu wymaga, że zakres odpowiedzialności z tytułu kary umownej pokrywa się w pełni z zakresem ogólnej odpowiedzialności dłużnika za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (art. 471 k.c.). Z tego też względu przesłanki obowiązku zapłaty kary umownej określane są przez pryzmat ogólnych przesłanek kontraktowej odpowiedzialności odszkodowawczej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 11 stycznia 2008r., V CSK 362/07, LEX nr 515710, z dnia 20 marca 1967r., II CR 419/ 67). Jednak zastrzeżenie kary umownej powoduje modyfikację ogólnych reguł odpowiedzialności w tym sensie, że dla zaistnienia obowiązku zapłaty kary umownej niezbędne jest łączne wystąpienie tylko dwóch przesłanek pozytywnych i niezaistnienie żadnej z przesłanek negatywnych (jednej lub trzech, w zależności od przyjętej koncepcji co do wymogu zaistnienia szkody: brak winy albo brak szkody, brak winy, brak związku przyczynowego). Pierwszą z przesłanek pozytywnych jest istnienie skutecznego postanowienia umownego, z którego wynika obowiązek świadczenia kary umownej, drugą - niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania lub pojedynczego obowiązku, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (por. P. Drapała (w:) System..., s. 963; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2005r., II CK 420/04, LEX nr 301769). W przypadku kary umownej przesłanką uzasadniającą zwolnienie dłużnika z odpowiedzialności z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania jest wykazanie, że przyczyną takiego stanu rzeczy są okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wobec powyższego, dłużnik zatem będzie zwolniony z obowiązku zapłaty kary umownej, jeżeli wykaże, że przyczyną niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania uzasadniającą naliczanie kary umownej są okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności (por. W. Czachórski, Zobowiązania, 2009, s. 350; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania, 2008, s. 343; T. Wiśniewski (w:) G. Bieniek, Komentarz , t. I, 2007, s. 626).

Dlatego też podnieść trzeba, że strony zastrzegły, że będą zwolnione od odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań wynikających z umowy, o ile niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło wskutek siły wyższej w rozumieniu Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem § 1 ust. 4 zdanie drugie umowy (§ 10 ust. 1 umowy). Strona, która zamierzała żądać zwolnienia z odpowiedzialności z powodu siły wyższej zobowiązana była powiadomić drugą stronę na piśmie, bez zbędnej zwłoki, o jej zajściu i ustaniu (§ 10 ust. 2 umowy). Zaistnienie siły wyższej powinno być udokumentowane przez stronę powołującą się na nią (§ 10 ust. 3 umowy). Bezsprzecznie argumentacja powoda, odwołująca się do przyczyn niewykonania w całości umowy, nie opierała się o definicję siły wyższej w rozumieniu przepisów k.c. W Kodeksie cywilnym wprawdzie nie ma legalnej definicji siły wyższej, jednak orzecznictwo i doktryna prawnicza definiują siłę wyższą jako zdarzenie zewnętrzne, niemożliwe do przewidzenia i zapobieżenia, które uniemożliwia wykonanie zobowiązania. Powód, znając specyfikę wytwarzania i handlu odpadami, musiał antycypować zarówno zmienną podaż na odpady, jak i zmiany warunków atmosferycznych na przestrzeni roku, skoro nie wykraczały one poza zwyczajne odchylenia. Również powód nie podnosił, że zaistniały okoliczności uwzględnione w § 1 ust. 4 umowy, a to: zmiany terminów remontów, zmiany poziomu produkcji, sytuacje awaryjne, przy czym co najmniej te dwie ostatnie ewidentnie odnoszą się do pozwanego, a nie powoda. Nie można także zgodzić się z interpretacją powoda, w zakresie zapisu +/- 10 % przy produkcie i odpadzie jako przedziału w jakim kupujący mógł odebrać przedmiot umowy i mówić o należytym jej wykonaniu. Pozwany jednoznacznie wskazał do jakich przypadków umowy zapis +/- 10 % ma zastosowanie. Otóż, w § 2 ust. 4 umowy wskazano, że odchylenia ilościowe w partiach towaru, przekazywanych kupującemu na podstawie harmonogramu, poza przypadkami opisanymi w ust. 3 powyżej, są możliwe tylko w sytuacji, gdy są spowodowane działaniem siły wyższej (w szczególności rozumianej jako zmiany w produkcji energii lub przedłużające się remonty lub przestoje w (...) S.A.). W takiej sytuacji odchylenia ilościowe, zawarte w partiach towaru przekazywanych kupującemu na podstawie harmonogramu, to +/- 10% od ilości wskazanej w poszczególnych miesiącach w harmonogramach. Dodatkowo w § 1 ust. 2 umowy wskazano, że sprzedający zastrzega sobie możliwość zmniejszenia lub zwiększenia ilości towaru. Nadto pozwany wielokrotnie sygnalizował jak ważne są regularne odbiory, zgodnie z harmonogramem, a brak realizacji w terminie może doprowadzić do trudności z dotrzymaniem ilości przewidzianych w umowie.

Kluczowym dowodem nienależytego wykonania zobowiązania przez powoda i braku podstaw do zwolnienia go z odpowiedzialności za karę umowną była opinia wraz z uzupełnieniem biegłego z zakresu księgowości dr E. P., która sporządziła zestawienie działań stron dla realizacji umowy, przygotowała sumaryczne zestawienie, wskazujące na dane wynikające z pierwotnych harmonogramów (załącznik 2a i 2b umowy), zaktualizowanego harmonogramu (załącznik do e- maila z dnia 14.07.2022r.) oraz harmonogramu dokonanych realizacji przez powoda. Biegła opiniowała, że mieszanka popiołowo-żużlowa planowana była zarówno przez pozwanego, jak i powoda do dostawy od czerwca do października w tych samych miesięcznych wielkościach. W miesiącach zimowych: od listopada do grudnia, ilość planowana do sprzedaży stanowiła połowę wcześniejszych ilości miesięcznych. Natomiast dla popiołów lotnych planowane ilości były takie same dla każdego z miesięcy. W zaktualizowanym przez powoda harmonogramie rozkład w czasie dostaw mieszanki popiołowo-żużlowej i popiołów lotnych przebiegał analogicznie. Mieszanka popiołowo- żużlowa miała być odbierana w takich samych ilościach miesięcznych od sierpnia do października, a w listopadzie i grudniu dostawy miały wynosić 2.000 Mg. Rozkład w czasie dostaw popiołów lotnych również był analogiczny do pierwotnego harmonogramu. Z kolei w zaktualizowanym harmonogramie nie zaplanowano odbiorów czerwcowych, a lipcowe zmniejszono o 22% dla mieszanki popiołowo-żużlowej i 30% dla popiołów lotnych. Jedynie dla mieszanki popiołowo-żużlowej identyfikować można zależność podaży od sezonu. W pierwotnym harmonogramie w miesiącach zimowych: od listopada do grudnia, ilość planowana do sprzedaży stanowiła połowę ilości miesięcznych wcześniejszych. Relacja ilości dostaw mieszanki popiołowo- żużlowej do popiołów lotnych wyniosła 1,15: 1 od lipca do października, a od listopada do grudnia 0,785: 1. Braki w wykonaniu dostaw dotyczyły zasadniczo miesięcy lipiec i sierpień dla mieszanki popiołowo- żużlowej oraz sierpień, wrzesień i grudzień dla popiołów lotnych. Wynika z tego, że od początku realizacji umowy powód musiał być świadomy braku realizacji zaplanowanych w zaktualizowanym harmonogramie odbiorów. Powód nie wykonał zaplanowanych odbiorów mieszanki popiołowo – żużlowej i popiołów lotnych. Natomiast z zaoferowanych przez powoda dokumentów nie wynika przyczyna braku realizacji tychże zaplanowanych w zaktualizowanym harmonogramie odbiorów. W konsekwencji tego pozwany był zmuszony pozyskać innego nabywcę lub dokonać utylizacji mieszanki i popiołów jako odpadu, co wymagało wniesienia opłaty za wprowadzenie do środowiska odpadu o kodzie 10 01 80 w kwocie 19,83 zł /Mg. Ponadto jak wskazała biegła Elektrownia (...) nie ma, jako jedna z 19 elektrowni, statusu monopolisty. Sąd podzielił wnioski opinii wraz z uzupełnieniem biegłego sądowego, gdyż była ona zupełna, jasna i wewnętrznie spójna. Biegły każdorazowo formułując określone tezy w sposób zrozumiały przedstawiał tok rozumowania, który do nich prowadził. Każda z konkluzji wyprowadzanych przez biegłego była w sposób wystarczający uzasadniona i tym samym poddawała się kontroli, biorąc pod uwagę kryteria wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. W odpowiedzi na za zarzuty powoda do opinii, biegła przekonywająco wyjaśniła, że w sytuacji braku odbioru jednego produktu i nadodbioru drugiego, konieczna była zmiana relacji produktu i odpadu w kolejnych dostawach, co przecież, w ocenie Sądu meriti, odpowiada zapisom umownym. Biegła dodała, że niezależnie od nieodebrania, mieszanka popiołowo- żużlowa i popiół lotny podlegały utylizacji, stąd oszacowana kwota narażenia na szkodę to 191.585,56 zł. Zauważyć należy, że biegła dokonała szczegółowej analizy rynku popiołów lotnych, bazując m.in. na analizie warunków pogodowych. W ślad za ustną opinią, odebraną od biegłego, powód nie zgłosił dalszych zarzutów ani wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Wskazać należy, że pozyskana w sprawie opinia, po jej uzupełnieniu, dała podstawę do uzgodnienia spornych w sprawie kwestii, wymagających specjalistycznej wiedzy. Poza tym zwrócić należy uwagę, iż powód powielał zarzuty do opinii, choć też skorygował zarzut monopolisty po stronie pozwanej, odnosząc tę tezę ostatecznie do lokalnego rynku. Godzi nadto zauważyć, iż wyłącznie niezadowolenie strony z treści tejże opinii nie mogło być uwzględnione jako podstawa do zakwestionowania jej wniosków.

Konkludując tę część rozważań, w ocenie Sądu, pozwany zasadnie naliczył powodowi karę umowną i zdołał przy tym wykazać jej wysokość.

Kolejno, zaakcentować wypada, że możliwość dochodzenia zapłaty kary umownej nie jest w żadnej mierze uzależniona od wystąpienia po stronie wierzyciela szkody majątkowej. Naruszenie postanowień umownych (nienależyte wykonanie lub niewykonanie umowy) jest wystarczającą okolicznością do żądania kary umownej. Kara umowna ma rekompensować ogół skutków, jakie towarzyszą niewykonaniu zobowiązania w sferze interesów wierzyciela i stanowić dodatkowe zabezpieczenie prawidłowego wykonania umowy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 lutego 2019r. I ACa 517/18, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 grudnia 2018r. I ACa 221/18). Wierzyciel, dla którego zastrzeżona została kara umowna, co prawda, nie ma obowiązku wykazywać faktu poniesienia szkody oraz że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło na skutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Dla realizacji przysługującego mu roszczenia o zapłatę kary umownej musi jednak wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2005r., V CK 869/04, LEX nr 150649). Tym samym na dłużnika przerzucony został obowiązek wykazania, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło na skutek okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z reguły oznacza to konieczność wykazania, że taka sytuacja wystąpiła, jako skutek zdarzeń niezawinionych przez dłużnika. Nadmienić ponadto należy, że zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 6 listopada 2003r., mającej moc zasady prawnej, wydanej w sprawie III CZP 61/03, zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania nie zwalnia dłużnika z obowiązku jej zapłaty nawet w razie wykazania, że wierzyciel nie poniósł szkody. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z 8 sierpnia 2008r. (sygn. akt V CSK 85/08) z punktu widzenia wierzyciela samo niewykonanie zobowiązania jest szkodą, a umówiona kara służy w sposób ogólny jej naprawieniu, co, w gospodarce opartej na swobodzie umów, oznacza funkcję stymulacyjną skłaniającą do wykonywania zobowiązań zgodnie z ich treścią. Kara umowna jest bowiem dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań. Skłania ona tym samym stronę zobowiązaną, może nawet silniej niż jakiekolwiek inne środki, do ścisłego wypełnienia zobowiązania. Dłużnik, godząc się na karę umowną, bierze tym samym na siebie gwarancję jego wykonania. Treścią zastrzeżenia kary umownej jest zobowiązanie się dłużnika do zapłaty wierzycielowi określonej kwoty pieniężnej w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zapłata kary umownej stanowi niejako automatyczną sankcję przysługującą wierzycielowi w stosunku do dłużnika w wypadku niewykonania przez niego lub nienależytego wykonania zobowiązania z przyczyn, za które dłużnik odpowiada (por. Z. Gawlik Kodeks cywilny komentarz Tom III zobowiązania – część szczególna. pod red. A Kidyba, Lex, 2014 ).

W zestawieniu z powyższymi rozważaniami jako nietrafne jawią się argumenty powoda o nieponiesieniu w niniejszym przypadku przez pozwanego szkody.

Zgodnie z przekonywającymi wnioskami opinii, z dokumentacji sprawy nie wynika, czy pozwanemu udało się sprzedać nieodebrane przez powoda mieszankę popiołowo-żużlową i popiół lotny oraz czy pozwany poniósł z tego tytułu straty. W konsekwencji braku odbioru mieszanki popiołowo-żużlowej i popiołów lotnych przez powoda, pozwany musiał jednak pozyskać innego nabywcę lub dokonać utylizacji mieszanki i popiołów jako odpadu, bowiem nieodebrany popiół lotny zrzucany jest na składowisko w postaci mokrej i staje się mieszanką popiołowo-żużlową. Utylizacja wymagała wniesienia opłaty za wprowadzenie do środowiska odpadu o kodzie (...) (w zł/t) w kwocie 19,83 zł/Mg, wynikającej z Obwieszczenia Ministra Klimatu w sprawie wysokości stawek opłat za korzystanie ze środowiska na rok 2022 z dnia 25 października 2021r. W sytuacji braku sprzedaży innym podmiotom nieodebranych: mieszanki popiołowo-żużlowej i popiołów lotnych, powstał odpad wymagający poniesienia kosztów opłaty środowiskowej w kwocie odpowiednio: co do mieszanki popiołowo- żużlowej- 62.851,18 zł, a co do popiołu lotnego- 128.734,38 zł, czyli łącznie 191.585,56 zł. Co do braku szkody po stronie pozwanego, podnieść zatem wypada, że stałe odbiory musiały być dla pozwanego zagwarantowane, gdyż i elektrownia musi mieć zagwarantowaną sprzedaż (...), bo musi dostarczać energię, każde niewykonanie umowy skutkuje dodatkowym zaangażowaniem pracowników w celu poszukiwania innych odbiorców, a więc konieczne było zawarcie dodatkowych umów, stąd realna szkoda po stronie pozwanego, gdyż pozwany zmuszony był pozyskiwać nowych kontrahentów, w ramach dodatkowych postępowań zakupowych, po wyższej cenie, aby nie doprowadzić do ograniczenia odbiorów (...). Jeśli chodzi o koszty utylizacji, to wynosiłyby one 191.585,56 zł, jak wskazała biegła, przy czym świadkowie M. Z. i I. B. zgodnie twierdzili, że brak odbioru (...) wpłynął na poziom retencji na składowisku- gdzie został zmagazynowany.

Zważyć dalej należy, że z art. 483 § 1 k.c. wynika, że wysokość kary umownej musi być „określona" w treści umowy. Dodatkowo kara ta powinna być w chwili zastrzegania wyrażona kwotowo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2007r., I CSK 420/06, LEX nr 274239). Nie rodzi to jednak konieczności podania konkretnej sumy pieniężnej stanowiącej karę umowną. Strony mogą więc określić wysokość kary pośrednio, poprzez wskazanie podstaw (kryteriów) jej określenia; karę oznaczyć można więc poprzez podanie konkretnej kwoty, ale również w jakimś ułamku lub procencie w odniesieniu do wartości świadczenia głównego. Z kolei kara za zwłokę może być ustalona według konkretnej stawki dziennej. Można także, określając wysokość kary, wskazać jednocześnie jej maksymalny poziom (por. J. Jastrzębski, Kara umowna..., s. 186; T. Wiśniewski (w:) Komentarz..., s. 543; W. Popiołek (w:) Kodeks..., s. 77; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 343; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 867). W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane jest stanowisko, że określenie sumy stanowiącej karę umowną nie musi polegać na wskazaniu konkretnej kwoty, ale wystarczające jest oznaczenie podstaw do jej obliczenia przez strony i Sąd rozpoznający spór. W wyroku z dnia 20 maja 1998r., I CKN 671/97, Sąd Najwyższy przyjął, że zastrzeżenie kary umownej może nastąpić w postaci określonego procentu wartości przedmiotu umowy, natomiast w art. 483 § 1 k.c. chodzi raczej o „zalecenie zachowania dla kary formy pieniężnej a nie na przykład innych rzeczy zamiennych”. W wyroku z dnia 8 lutego 2007r., I CSK 420/06, Sąd Najwyższy stwierdził, że dopuszczalne jest posłużenie się innymi miernikami wysokości, np. ułamkiem wartości rzeczy albo ułamkiem innej sumy (wartości kontraktu), jeżeli ustalenie kwoty byłoby tylko czynnością arytmetyczną, natomiast przyjęcie konstrukcji prawnej zakładającej ustalanie w przyszłości podstawy naliczania kary umownej nie byłoby zgodne z art. 483 § 1 k.c. i stanowiłoby inną czynność prawną” niż zastrzeżenie kary umownej. Stanowisko, zgodnie z którym określenie kary umownej może nastąpić także przez wskazanie kryteriów pozwalających na wyliczenie sumy, którą dłużnik zobowiązany będzie zapłacić wierzycielowi, zajęto również w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2008r., II CSK 428/07; 15 listopada 2012r., V CSK 515/11; 2 czerwca 2016r., I CSK 506/15; 28 czerwca 2017r., IV CSK 525/16, oraz 23 stycznia 2019r. I CSK 712/17, 3 października 2019r., I CSK 280/18). Zgodnie z tym ostatnim wyrokiem, Sąd Najwyższy, aprobując co do zasady przedstawioną linię orzeczniczą, uznał, że istotne jest, aby zarówno strony umowy, jak i następnie Sąd rozpoznający sprawę byli w stanie obliczyć wysokość kary umownej. Oznacza to, że kara umowna powinna być możliwa do wyliczenia już w momencie zawarcia umowy, a jej wysokość nie powinna wymagać dowodzenia.

Uwzględniając powyższe, kara umowna została zastrzeżona prawidłowo, a już tylko w oparciu o dane zawarte na stronie internetowej pozwanego, powód mógł sobie wyliczyć konkretnie grożące mu kary umowne, przy uwzględnieniu harmonogramów, które jak wcześniej wyjaśniono zostały zmienione poprzez dostosowanie ich najpierw do wniosku samego powoda, a następnie do jego rzeczywistych odbiorów, nawet odstępując od nakładania kar za nieodebrane ilości wolumenu towaru za okres od sierpnia do października, kiedy to występowały ograniczenia w odbiorach ze względu na brak realizacji harmonogramu odpadu i zmniejszonej produkcji produktu. Nie sposób też abstrahować od przebiegu postępowania przetargowego, w czasie którego powód mógł zadawać pytania, zgłaszać wnioski o zmiany zapisów, albo nawet nie składać oferty, a podjąć współpracę z innym kontrahentem, czego nie uczynił, co jest niesporne. Tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że ukształtowanie kary umownej było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i społeczno- gospodarczym przeznaczeniem prawa. Tylko zatem ubocznie zauważyć wypada, że powód nie wskazał żadnych konkretnych rzekomo naruszonych zasad współżycia społecznego, co skutkować musiało uznaniem jego argumentacji za niezasadną. Dlatego też również nietrafny okazał się zarzut pozwanego o nieważności zapisów umownych w tym zakresie (por. art. 58 § 1, 2 i 3 k.c.). W umowie została jasno określona podstawa naliczania kary umownej oraz podstawy ustalania harmonogramów, których, zarówno w ramach wcześniejszej współpracy stron, jak i dalszej, obejmującej kolejny okres, poza rzeczoną umową, powód nie negował. Wyrażona zaś w art. 353 ¹ k.c. zasada swobody umów nakazuje przyjąć dopuszczalność uzgodnionych przez strony postanowień umowy, chyba że istnieją wyraźne racje wynikające z ustawy, właściwości stosunku lub zasad współżycia społecznego, które przemawiają przeciwko takiemu wnioskowi. Innymi słowy, konieczne jest wskazanie jednoznacznych argumentów przemawiających przeciwko dopuszczalności założonej przez strony regulacji łączącego je stosunku obligacyjnego, natomiast dopuszczalność taka nie wymaga odrębnego wykazania. Takich jednoznacznych argumentów Sąd nie odnalazł w odniesieniu do postanowienia będącego przedmiotem rozważań. Nie ma ogólnego przepisu, który wprost zakazywałby zastrzegania kary umownej bez określenia jej maksymalnej wysokości. Analogiczne, zdaniem Sądu meriti, w tym względzie są choćby rozważania Sądu Najwyższego odnośnie dopuszczalności kary umownej za zwłokę nieograniczoną terminem końcowym naliczania lub maksymalną wysokością (por. uchwałę Sądu Najwyższego dnia 9 grudnia 2021r., III CZP 16/21).

Powód wniósł też o miarkowanie kary, który to wniosek okazał się nietrafny.

Zgodnie z art. 484 § 2 k.c. jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej, to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana. Przepis art. 484 § 2 k.c. stanowi o możliwości miarkowania odszkodowania na żądanie dłużnika, należy do przepisów tzw. prawa sędziowskiego, a sama regulacja nie zawiera jakichkolwiek wyłączeń. Norma może znaleźć zatem zastosowanie w sytuacji, gdy w świetle oceny określonego stanu faktycznego można mówić o tym, że kara umowna w zastrzeżonej wysokości jawić się będzie jako nieadekwatna (por. P. Drapała, Glosa do wyroku SN z dnia 23 marca 2006r., IV CSK 89/05, PS 2007, nr 5, s. 122; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2008r., V ACa 483/08, LEX nr 491137).

Podkreślić trzeba, że miarkowania kary umownej nie można oceniać w oderwaniu od samego charakteru kary umownej. Stosując instytucję miarkowania, Sąd powinien mieć na względzie podstawowe funkcje kary umownej, jakimi są funkcja stymulująca wykonanie zobowiązania, funkcja represyjna w postaci sankcji za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy oraz funkcja kompensacyjna, polegająca na naprawieniu szkody, jeżeli wierzyciel ją poniósł, bez konieczności precyzyjnego wyliczania jej wysokości, co znakomicie ułatwia realizację dochodzonego uprawnienia. Dlatego postuluje się ostrożne i powściągliwe stosowanie prawa redukcji, pamiętając, że miarkowanie osłabia skutek stymulacyjno – represyjny oraz kompensacyjny kary umownej, a nadto redukcja stanowi modyfikację treści zobowiązania określonego w umowie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 lutego 2013r., I ACa 1107/12). Nie można wreszcie zapominać, że przesłanką kary umownej jest wina dłużnika i przy rozpatrywaniu zmniejszenia kary umownej należy mieć na uwadze stopień tej winy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r., III CKN 50/01).

W tym stanie rzeczy także argument rażącego wygórowania kary umownej nie zasługiwał na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że pojęcie rażącego wygórowania kary umownej jest zwrotem niedookreślonym i brak jest jednoznacznego wskazania kryteriów rozstrzygających o nadmiernej wysokości kary Sąd miał możliwość dostosowania przyjętych kryteriów oceny do występujących postanowień kontraktowych dotyczących kary umownej, do okoliczności faktycznych i skutków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Najbardziej ogólnym kryterium oceny jest stosunek pomiędzy wysokością kary umownej, a wartością całego zobowiązania głównego. Dokonując oceny wysokości kary umownej Sąd może brać również pod rozwagę takie elementy jak zakres i czas trwania naruszenia przez dłużnika powinności kontraktowych, wagę naruszonych postanowień kontraktowych, zagrożenie dalszymi naruszeniami powinności kontraktowych, zgodny zamiar stron w zakresie ustalenia celu zastrzeżenia kary w określonej wysokości. W kontekście całokształtu okoliczności sprawy należało przyjąć, że kara umowna nie jest rażąco wygórowana, odnosząc zwłaszcza jej wielkość do wartości całego zobowiązania, jak i okoliczności, że pozwany nie dysponuje stosownymi silosami, ażeby gromadzić produkt, co stanowiło tło zastrzeżenia obwarowań, zmierzających do umownych obostrzeń, celem systematycznego pozbywania się (...). Irrelewantne z punktu widzenia miarkowania kary umownej były natomiast twierdzenia powoda, że kara wykraczałaby poza jego zysk z niniejszego stosunku obligacyjnego. Po pierwsze bowiem taką kwestię jak wysokość zysku musiał powód antycypować zawierając kontrakt. Po wtóre, nie udowodnił, podnoszonej okoliczności, chociażby poprzez dowód z opinii biegłego. Mając zatem na względzie wysokość należnego z tytułu umowy powodowi wynagrodzenia, sposób wyliczenia kary umownej, a także wysokość obliczonej przez pozwanego kary umownej, de facto już zmiarkowanej na etapie wystawiania noty obciążeniowej, co przecież było poza sporem, stwierdzić należy, iż brak jest przesłanki do uwzględnienia wniosku powoda i zmiarkowania wysokości kary umownej.

Skoro więc doszło do skutecznego potrącenia wzajemnych wierzytelności, wskazanych przez pozwanego, to obydwie wierzytelności umorzyły się do wysokości wierzytelności niższej i w takim razie powództwo podlegało oddaleniu.

Biorąc pod uwagę powyższe na podstawie na podstawie art. 483 § 1 i 2 k.c., art. 484 § 1 k.c. w zw. z § 9 ust. 3 umowy w zw. z art. 498 § 1 i 2 k.c., art. 499 k.c., § 8 ust. 5 umowy orzeczono, jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz.U.2023.1964) i art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111) (punkt 2 wyroku).

O kosztach sądowych orzeczono podstawie art. 113 ust. 1 i art. 83 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005r. (tj. Dz.U.2023.1144) (punkt 3 wyroku).

SSR Ewa Łuczyńska

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

- pełnomocnikowi powoda.

SSR Ewa Łuczyńska