Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 23.12.2024r. P.P.H.U. (...) sp. z o.o. w K. domagał się zasądzenia od pozwanego S. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firma (...) kwoty 9066,35 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od dnia 27 listopada 2024r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podał, że oddał w najem pokój biurowy 36m ² na podstawie umowy z dnia 28 czerwca 2023r. Zgodnie z § 2 umowy pozwany miał płacić czynsz najmu w wysokości 1474,29 zł + 23% VAT. Pozwany nie uregulował należności za czynsz począwszy od miesiąca lipca do listopada 2023r. na podstawie wystawionych faktur (...) – W, 224/23 – W, 260/23 – W, 296/23 – W i 332/23 – W. W związku z powyższym
z tytułu wystawionych faktur do zapłaty powstała kwota 9066,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych. W dniu 19 listopada 2024r. nadano do S. G. wezwanie do zapłaty kwoty 9066,35 zł, a pismo to zostało odebrane przez pozwanego w dniu 22 listopada 2024r. (k.3-6).

W sprzeciwie, od nakazu zapłaty, pozwany zaskarżył niniejsze orzeczenie w całości wniósł o oddalenie powództwa w oraz o zasądzenia na jej rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł zarzut nieistnienia roszczenia, jak również zakwestionował je co do zasady, jak i co do wysokości. Wskazał, że faktury obejmują należności wynikające z nieistniejącej podstawy prawnej, skoro wpisano w nich należności z tytułu dzierżawy, a faktycznie strony zawarły umowę najmu. Nadto pozwany zarzucił, że faktury nie zostały mu doręczone. (sprzeciw od nakazu zapłaty k.46-47)

W piśmie procesowym z daty 21 marca 2025r. powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. (k.57- 61)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Strony są przedsiębiorcami.

Okoliczności bezsporne, a nadto: odpis KRS k.8-14, wydruk zaświadczenia z (...) k. 15-17.

W dniu 28.06.2023r. P.P.H.U. (...) sp. z o.o. w K. i S. G., prowadzący działalności gospodarczą pod nazwą Firma (...) zawarli umowę, na mocy P.P.H.U. (...) sp. z o.o. w K., jako wynajmujący oddał w najem S. G. pokój biurowy o pow. 36m ² . Czynsz najmu został ustalony na kwotę 40,95 zł/m ² , tj. w wysokości 1474,20 zł = 23 % VAT, a w skład czynszu weszły opłaty za energię elektryczną, wodę, wywóz śmieci oraz dostęp do Internetu. (§ 1 i 2 umowy).

Czynsz najmu maił być płatny z góry do 10 dnia każdego miesiąca. (§ 5 umowy)

W czasie trwania umowy każda ze stron mogła ją wypowiedzieć z zachowaniem 1-miesiecznego okresu wypowiedzenia. Wynajmujący zastrzega sobie możliwość rozwiązania umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia, jeżeli najemca zalega z należytym czynszem najmu za dwa pełne okresy płatności. (§12 ust. 1 i 2 umowy).

W dniu 1.07.2023r. P.P.H.U. (...) sp. z o.o. w K. przekazał S. G. lokal użytkowy o pow. 36m ² , znajdujący się w K., przy ul. (...) J. B. 8.

Dowód: umowa k.18-20, protokół przekazania lokalu k.62-63

W okresie od lipca do listopada 2023r. P.P.H.U. (...) sp. z o.o. w K. wystawił na S. G. pięć faktur z tytułu czynszu, każda na kwotę 1474,20 zł plus 23% VAT, czyli 1813,27 zł brutto, z terminem płatności 10 dni, tj. za lipiec do 13 lipca2023r, za sierpień do 11 sierpnia 2023r., za wrzesień do 11 września 2023r., za październik do 12 października 2023r. oraz za listopad do 18 listopada 2023r. W fakturach za lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2023r. wpisano, że zostały one wystawione tytułem czynszu za dzierżawę pomieszczeń biurowy o pow. 36m ² , a w fakturze za listopad 2023r. wpisano, że została ona wystawiona tytułem czynszu w/w pomieszczenia ^.

Podczas przekazania lokalu uzgodniono, że faktury za najem lokalu będą przesyłane drogą mejlową na adres S. G., tj. biuro.grabka@gmail.com

Faktury za okres od lipca do listopada 2023r. zostały doręczone S. G. drogą mejlową.

Dowód: faktury k.21-25, adres mejlowy S. G. przy protokole przekazania lokalu k.64, wydruk doręczeń faktur k.65, zeznania świadka S. M. (1) k.80-81, zeznania M. P. k.81

Z uwagi na to, że S. G. nie płacił czynszu najmu, to zostało sporządzone wypowiedzenie, które jednak nie zostało doręczone najemcy, gdyż zarówno on, jak i jego pracownik unikali jego odebrania.

Po tym jak P.P.H.U. (...) sp. z o.o. w K. chciał doręczyć S. G. wypowiedzenie umowy, ten pismem z daty 15.11.2023r. powołując się na zapis § 12 ust. 1 umowy z dnia 28.06.2023r. wypowiedział ją z zachowaniem 1 – miesięcznego okresu wypowiedzenia i zobowiązał się opuścić lokal do 31.12.2023r.

W dniu 11.12.2023r. S. G. zwrócił wynajmowany lokal.

Dowód: wypowiedzenie k.26, protokół zdawczo-odbiorczy z 11.12.2023r. k.66-67, zeznania S. M. (1) k.80-81

Pismem z daty 19 listopada 2024r. S. G. został wezwany do zapłaty kwoty 9066,35 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych tytułem zapłaty z faktur wystawionych za okres od lipca do listopada 203r. w terminie do 26 listopada 2024r. Wezwanie zostało doręczone w dniu 22 listopada 2024r.

S. G. nie uiści czynszu najmu lokalu, o którym stanowiła umowa z 28.06.2023r. za okres pod lipca do listopada 2023r., w łącznej wysokości 9066,35 zł.

Dowód: wezwanie w raz z dowodem doręczenia k.27-30, zeznania S. M. (1) k.80-81

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wskazanych powyżej dokumentów oraz kserokopii dokumentów, wydruków. Część złożonych przez stronę powodową „dokumentów” to tylko kserokopie, których zawodowy pełnomocnik powoda nie poświadczył za zgodność z oryginałem, to jednak ich treść nie była kwestionowana przez pozwanego. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy z unormowania art. 129 k.p.c. wynika, że jeżeli strona powołuje się w pozwie na dowód z dokumentu, musi się liczyć z tym, że będzie obowiązana złożyć w sądzie oryginał dokumentu i to nie tylko wtedy, gdy nie złożyła jego odpisu, ale także wtedy, gdy jego odpis był załącznikiem pisma. Obowiązek ten powstaje z chwilą zgłoszenia przez stronę przeciwną żądania złożenia dokumentu w oryginale. Jeżeli strona przeciwna nie wystąpi z żądaniem przedstawienia dokumentów zgłoszonych w pozwie, jako środki dowodowe, to nie powstał obowiązek procesowy ich przedłożenia i należy przyjąć, że twierdzenia w nim zawarte są niesporne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 roku, sygn. akt I CSK 62/08, LEX nr 470020). Przy czym należy podkreślić, że na podstawie dokumentów o charakterze prywatnym, Sąd ustalił, że autorzy tych dokumentów złożyli oświadczenia zawarte w treści tych dokumentów. (art. 245 k.p.c.).

Sąd oparł się także na zeznaniach świadków S. M. (2) i M. P., którym dał wiarę w całości , jako że były one spójne z dokumentami złożonymi w toku sprawy.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 w zw. z art. 299 k.p.c. a contrario pominął dowód z przesłuchania stron, który to przeprowadza się jedynie wówczas, gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a takich w ocenie Sądu nie było. Po pierwsze zauważyć należy, że bezsporne było, iż strony łączyła umowa, na mocy której pozwany S. G. miał płacić comiesięczny czynsz za oddany w najem lokal do 10 każdego miesiąca. Po wtóre strona pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu na zapłatę czynszu za okres od lipca do listopada 2023r. W ocenie Sądu bez znaczenia jest okoliczność, że strony umowę określiły jako umowę dzierżawy, gdy w istocie zawierała ona elementy istotne dla umowy najmu, jak i okoliczność, że pozwany nie otrzymał faktur, co miało usprawiedliwiać brak zapłaty. W tym zakresie zaznaczyć należy, że z zeznań świadków S. M. (2) i M. P. wynika, że faktury były wysyłane na podany i uzgodniony z pozwanym adres mejlowy. Ponadto, gdyby nawet uznać, że pozwany nie otrzymywałby faktur, co w ocenie Sądu nie miało jednak miejsca, to zgodnie z § 5 umowy pozwany miał płacić czynsz do 10 każdego miesiąca. W takiej zatem sytuacji sam powinien domagać się od powoda przesłania faktur, aby mógł uregulować czynsz, gdyż był zobowiązany do jego zapłaty umową, i to niezależnie od wystawiana faktury, która zresztą jest jedynie dokumentem księgowym. Tym samym dowód z przesłuchania stron zmierzałby jedynie do przedłużania postepowania.

W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych
w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Wskazać również należy, że zgodnie z treścią art. 229 i 230 k.p.c., okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów, albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione zgodnie z regułami wskazanymi w powołanych przepisach.

Sąd zważył co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód domagał się od pozwanego zapłaty łącznej kwoty 9066,35 zł za niezapłacone faktury wystawione tytułem czynszu za oddany pozwanemu w najem lokal, za okres od lipca do listopada 2023r. Pozwany podnosił zarzut nieistnienia roszczenia, gdyż faktury zostały wystawione tytułem czynszu dzierżawy, gdy tymczasem strony łączyła umowa najmu, a poza tym wskazywał, że nie otrzymał on wystawionych faktur za podany wyżej okres.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r. I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)( wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00).

W dniu 28.06.2023r. strony zawarły umowę najmu, na mocy której powód jako wynajmujący oddał w najem S. G. pokój biurowy o pow. 36m ² . Czynsz najmu został ustalony na kwotę 40,95 zł/m ² , tj. w wysokości 1474,20 zł = 23 % VAT, a w skład czynszu weszły opłaty za energię elektryczną, wodę, wywóz śmieci oraz dostęp do Internetu. (§ 1 i 2 umowy). Czynsz ten miał być płatny z góry do 10 dnia każdego miesiąca. (§ 5 umowy).

Jak wskazano już wyżej bez znaczenia jest okoliczność, że strony umowę określiły jako umowę dzierżawy, gdy w istocie zawierała ona elementy istotne dla umowy najmu, jak i okoliczność, że pozwany nie otrzymał faktur, co miało usprawiedliwiać brak zapłaty.

Istotnie bowiem strony łączyła umowa najmu, zgodnie z którą pozwany miał płacić do 10 każdego miesiąca umówiony czynsz. Pozwany nie przedstawił dowodu zapłaty zatem żądanie pozwu jest w pełni uzasadnione. Nadto pozwany podnosił, że nie dokonał zapłaty, gdyż nie otrzymał faktur, jednak tym twierdzeniom przeczą wiarygodne zeznania świadków S. M. (2) i M. P., z który wynika, że faktury były wysyłane na podany i uzgodniony z pozwanym adres mejlowy. Abstrahując jednak od powyższego, o czym mowa była już wcześniej, nawet gdyby uznać, że pozwany nie otrzymywałby faktur, co w ocenie Sądu nie miało jednak miejsca, to zgodnie z § 5 umowy pozwany miał płacić czynsz do 10 każdego miesiąca. W takiej zatem sytuacji sam powinien domagać się od powoda przesłania faktur, aby mógł uregulować czynsz, gdyż był zobowiązany do jego zapłaty umową, i to niezależnie od wystawiana faktury, która zresztą jest jedynie dokumentem księgowym.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało jednoznacznie, że, wbrew stanowisku pozwanego, strony w zakresie prowadzonych działalności gospodarczych zawarły umowę najmu. W wykonaniu tej umowy powód oddał
w najem lokal użytkowy, a pozwany był zobowiązany do zapłaty comiesięcznego czynszu, czego jednak za okres od lipca do listopada 2023r. nie uczynił.

Mając zatem powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 659 § 1 k. c. w zw. z § 2 umowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9066,35 zł tytułem czynszu najmu za okres od lipca do listopada 2023r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 27 listopada 2024r. do dnia zapłaty. Zaznaczyć należy, że powód zgodnie z umową mógł żądać odsetek od 11 każdego miesiąca, skoro zgodnie z § 5 umowy czynsz najmu miał być płatny do 10 każdego miesiąca. W tym miejscu wskazać również należy, że niewątpliwe umowa najmu jest umowy jest transakcją handlową w rozumieniu ustawy z dnia 8 marca 2013 ro. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz. U. Z 2016 roku, poz. 684). Zgodnie zaś z art. 7 ust.1 powołanej ustawy w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. W ocenie Sądu zostały spełnione przesłanki określone cytowanym przepisem. Strona powodowa spełniła świadczenie, nie otrzymała w terminie ustalonego wynagrodzenia, a zatem była uprawniona do naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia następnego po terminie płatności określonym w fakturach do dnia zapłaty.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ , 2 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.. w zw. § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r. poz. 1804). Na poniesione koszty w łącznej kwocie 2317,00 zł złożyły się: 1800 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 500 opłaty od pozwu.

Sędzia Monika Wieczorek

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanego

Sędzia Monika Wieczorek