Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kielcach V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Paweł Rozpara
Protokolant:	Sylwia Niska

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2017 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa Zakład (...). S., M. (...) spółki jawnej z siedzibą w miejscowości R.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

na skutek zarzutów pozwanego od nakazu zapłaty

utrzymuje w całości nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Kielcach wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 31 sierpnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt V GNc 2609/16 i dodatkowo zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powoda Zakład (...). S., M. (...) spółki jawnej z siedzibą w miejscowości R. kwotę 1200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Paweł Rozpara

Sygn. akt V GC 75/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16 sierpnia 2016 r. powódka Zakład (...). S., M. (...) Spółka jawna w R. domagała się zasądzenia od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwoty 36 970,72 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonywał na rzecz pozwanej sprzedaży i dostawy z odroczonym terminem płatności elementów metalowych. Z tytułu dokonanej sprzedaży powódka wystawiła pozwanej:

-fakturę VAT nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 r. na kwotę 35 740,72 zł,

-fakturę VAT nr (...) z dnia 19 maja 2014 r. na kwotę 1 230 zł. Powód podała, że pozwana nie dokonała płatności na poczet w/w faktur. Łączna wysokość wymagalnego niezaspokojonego zobowiązania pozwanej z tytułu sprzedaży udokumentowanej w/w fakturami wynosi na dzień złożenia pozwu 36 970,72 zł i jest to kwota dochodzona niniejszym pozwem.

Powódka zaznaczyła, iż wskutek wezwań do zapłaty, strony podpisały Porozumienie o spłacie należności z dnia 18 marca 2016 r., w którym pozwany uznał roszczenie powoda i zobowiązał się do jego zaspokojenia do dnia 30 czerwca 2016 r., jednak pozwany nie wykonał w/w porozumienia. Pomimo wezwań do zapłaty, w tym wezwania z 28 lipca 2016 r., do dnia wytoczenia powództwa należność powoda nie została uregulowana.

[pozew k. 2 – 20]

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 31 sierpnia 2016 r. w sprawie V GNc 2609/16 Sąd Rejonowy nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda kwotę 36 970,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4 097 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

[nakaz zapłaty k. 21]

Pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości wnosząc zarzuty, jednocześnie wnosząc o uchylenie zaskarżonego nakazu zapłaty i oddalenie powództwa. Pozwana przyznała, że zawarła z powodem w dniu 18 marca 2016 r. porozumienie o spłacie należności, w którym zobowiązała się do spłaty należności dochodzonej pozwem. Pozwana podniosła, że powód nie uregulował do dnia 3 października 2016 r. (data pisma z zarzutami od nakazu zapłaty) należności wynikającej z faktury VAT z 16 sierpnia 2016 r. na kwotę 465 046,90 zł wystawionej przez pozwaną powódce a będącej wynikiem porozumienia stron z dnia 6 maja 2015 r., na mocy którego powódka zobowiązała się do pokrycia wszelkich kosztów wykonania zastępczego wspólnej inwestycji pn. „Modernizacja przetwórni betonu towarowego w firmie (...) w O.” w Niemczech, co było wynikiem zawinionej przez powódkę wadliwej realizacji tej inwestycji, przez co powódka naraziła pozwaną na ogromne szkody. Wskazała, iż wezwanie z dnia 14 września 2016r. o zapłatę należności wynikającej z w/w faktury VAT z 16 sierpnia 2016 r., skierowane do powódki, okazało się bezskuteczne. Pozwana oświadczyła, że na podstawie przepisu art. 498 § 1 k.c. dokonuje potrącenia wierzytelności powoda w kwocie 36 970,72 zł z wierzytelnością wynikającą z w/w faktury VAT z dnia 6 sierpnia 2016 r. Powołując się na przepis art. 498 § 2 k.c., wskazała, że wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej, tj. kwoty dochodzonej w pozwie, czyli 36 970,72 zł.

[zarzuty k. 27 – 37]

Powódka w odpowiedzi na zarzuty pozwanej wniosła o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty z dnia 31 sierpnia 2016 r. w sprawie V GNc 2609/16. Podniosła, że pozwana opiera swoje stanowisko wyłącznie na zarzucie potrącenia kwoty objętej nakazem zapłaty z kwotą 465 046,90 zł dokonanego pismem procesowym (zarzutami pozwanej) z dnia 3 października 2016 r. Powódka wskazała, iż z powyższego wynika, że potrącenie, na które powołuje się pozwana zostało dokonane przez nią po dacie doręczenia mu nakazu zapłaty w sprawie i wyłącznie jako odpowiedź na ten nakaz zapłaty. Powódka zakwestionowała wierzytelność do potrącenia, bowiem opiera się wyłącznie na twierdzeniach pozwanego i jest poparta co do istnienia i wysokości wyłącznie dokumentami prywatnymi pozwanego tj. fakturą VAT z 6 sierpnia 2016 r. Podniosła, iż pozwana nie przedstawiła i nie załączyła do zarzutów żądnego dokumentu wymienionego w treści art. 485 k.p.c., w szczególności nie jest takim dokumentem załączona do pozwu faktura VAT (...) z dnia 23 sierpnia 2016 r. Wskazała, iż w/w faktura obejmuje bliżej nieokreślone towary/usługi, które pozwana jakoby miała wykonać na rzecz powódki i z tytułu których zamierza ją obciążyć wynagrodzeniem na swoją rzecz w kwocie 109 099,35 euro tj. 465 046,90 zł. Powódka zaprzeczyła jakoby zlecała lub akceptowała jakiekolwiek z objętych fakturą czynności, jakoby którakolwiek z objętych fakturą czynności została na jej rzecz zrealizowana przez pozwaną i wreszcie zaprzeczyła, by w odpowiedzi na otrzymaną fakturę (rachunek) uznała kwoty nią objęte.

Powódka podniosła, iż pozwana złożyła oświadczenie w piśmie procesowym o potrąceniu po wydaniu i doręczeniu jej nakazu zapłaty czyniąc to wyłącznie w celu uniemożliwienia wykonania nakazu zapłaty. Wskazała, iż w konsekwencji potrącenia dokonywane w toku postępowania nakazowego zostały ograniczone szczególnymi wymaganiami dowodowymi, które nie zostały spełnione w warunkach przedmiotowej sprawy. Z ostrożności procesowej, powódka zakwestionowała skuteczność dokonanych potrąceń z uwagi na brak istnienia wierzytelności przedstawionej przez pozwanego do potrącenia. Wskazała, że pozwana nie przedstawiła wraz z pozwem uwierzytelnionych tłumaczeń dokumentów sporządzonych w języku niemieckim i z tego względu polemika co do załączonego prywatnego dokumentu możę być czyniona dopiero w przypadku posłużenia się uwierzytelnionym tłumaczeniem. Niezależnie od powyższego powódka podniosła, iż pozwanemu nie przysługuje wierzytelność, którą mogłaby przedstawić do potrącenia. Zgodnie z zawartą umową konsorcjum ( § 4 ) każdy z uczestników konsorcjum tj. powódka i pozwana odpowiadają przed zamawiającym wyłącznie za części odpowiadające przypisanym im zakresom rzeczowym robót. Powódka podniosła również, że pozwana nie zapłaciła powodowi wynagrodzenia z tytułu umowy z (...) & Co KG objętego fakturami:

- fakturą VAT nr (...) z 12 stycznia 2015 r. na kwotę 529 150,21 zł,

- fakturą VAT nr (...) z 11 marca 2015 r. na kwotę 410 698,78 zł,

- fakturą VAT nr (...) z 27 maja 2015 r. na kwotę 185 814,27 zł,

- fakturą VAT nr (...) z 15 lipca 2015 r. na kwotę 2 091,00 zł,

- fakturą VAT nr (...) z 20 września 2015 r. na kwotę285 023,91 zł,

Powódka podała, iż pozwana nie informowała jej o tym czy kontrakt z w/w inwestorem został zakończony i rozliczony, nie przedstawiła powódce żadnych dokumentów dotyczących rozliczenia tej inwestycji w tym dokumentów źródłowych. Powódka zaznaczyła, że z postępowania zabezpieczającego prowadzonego przeciwko pozwanej jednoznacznie wynika, że pozwana w zasadzie nie prowadzi już działalności gospodarczej, nie posiada żadnego wartościowego majątku, zmieniła siedzibę a jej wspólnicy spółki prowadzą działalność poprzez inne spółki, co rodzi uzasadnione podejrzenia, że powódka mogła zostać doprowadzona do niekorzystnego rozporządzenia swoimi aktywami a pozwana w sposób celowy nie zapłaciła powódce należnego wynagrodzenia z roboty zarówno objęte pozwem oraz wynikające z umowy na realizację inwestycji dla (...) & Co KG.

[pismo procesowe powódki z dnia 11 lutego 2017 r. k. 57 – 61]

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...). S., M. (...) Spółka jawna w R. zawarła w dniu 25 sierpnia 2014 r. z pozwaną prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. - umowę Konsorcjum w celu wspólnej realizacji umowy obejmującej wykonanie inwestycji zgodnie z umową zawartą z (...) & Co KG A., H.. Strony zawarły aneks do umowy w języku niemieckim.

[dowód: odpis KRS powódki nr (...) k. 7 – 9 wraz z postanowieniem z 29 stycznia 2016 r. o zmianie firmy spółki, k. 10, odpis KRS pozwanej nr 11 – 13, umowa konsorcjum k. 34 – 36, aneks k. 32]

Powódka sprzedała i dostarczyła elementy metalowe na rzecz pozwanej i z tego tytułu w dniu 30 kwietnia 2014 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 35 740,72 zł z 30 dniowym terminem zapłaty i w dniu 19 maja 2014r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1 230 zł z 7 dniowym terminem zapłaty.

[dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 r. k. 14, faktura VAT nr (...) z dnia 19 maja 2014 r. k. 15]

Pozwana nie uregulowała na rzecz powoda płatności za w/w faktury.

[okoliczność bezsporna]

W dniu 18 marca 2016 r. strony zawarły porozumienie o spłacie przeterminowanych należności objętych fakturą z 20 kwietnia 2014 r. nr 19/04/2014 na kwotę 35 740,72 zł, fakturą z 19 maja 2014 r. nr 09/05/204 na kwotę 1 230 zł, i fakturą z 7 listopada 2014 r. nr 09/11/2014 na kwotę 38 594,64 zł. Zgodnie z porozumieniem należności miały zostać uregulowane do 30 czerwca 2016. Strony uzgodniły również, że należności powyższe nie będą przedmiotem potrąceń bez zgody Zakładu (...). S., M. (...) Spółka jawna.

[dowód: porozumienie o spłacie należności k. 16]

Pozwana nie uregulowała należności objętych powyższym porozumieniem w związku z tym powódka wystosowała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 36 970,72 zł.

[dowód: wezwanie do zapłaty k. 17 wraz z potwierdzeniem odbioru k. 18 – 19]

W dniu 16 sierpnia 2016 r. pozwana wystawiła powódce fakturę VAT nr (...) na kwotę 465 046,90, wskazując termin płatności na 23 sierpnia 2016 r.

[dowód: faktura VAT nr (...) k. 30]

Pozwana pismem z 14 września 2016 r. wezwała powódkę do zapłaty w/w należności z faktury VAT nr (...) z 16 sierpnia 2016 r.

[dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k. 33 – 33v]

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Zgodnie z art. 496 k.p.c., po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

W niniejszej sprawie Sąd przeprowadził rozprawę i wydał wyrok utrzymujący w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 31 sierpnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt V GNc 2609/16.

Na wstępie należy wskazać, iż nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 31 sierpnia 2016 r. w sprawie V GNc 2609/16 Sąd Rejonowy nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda kwotę 36 970,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4097 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy nakaz zapłaty wraz z odpisem pozwu pozwana odebrała w dniu 22 września 2016 r. [potwierdzenie odbioru k. 25]

Strony łączyła umowa konsorcjum, której przedmiotem była wspólna realizacjaumowy obejmującej wykonanie inwestycji zgodnie z umową (...) & Co KG A., H..

Powódka domagała się od pozwanej zapłaty za sprzedane i dostarczone na jej rzecz elementy metalowe objęte fakturami VAT nr: 19/04/2014 z 20 kwietnia 2014 r. na kwotę 35 740,72 zł i nr 09/05/2014 z 19 maja 2014 r. na kwotę 1230 zł.

Bezsporne w sprawie pozostaje, iż strony zawarły w dniu 18 marca 2016 r. porozumienie, w którym pozwana zobowiązała się do spłaty należności objętych m.in. w/w fakturami. Strony uzgodniły w porozumieniu, że należności objęte porozumieniem nie będą przedmiotem potrąceń bez zgody powódki.

Prezes Zarządu pozwanej w zarzutach od w/w nakazu zapłaty wniesionych do tut. Sądu w dniu 6 października 2016 r. podniósł zarzut potrącenia wierzytelności powoda w kwocie 36 970,72 zł z wierzytelnością pozwanej wynikającą z faktury VAT nr (...) z 16 sierpnia 2016 r. opiewającą na kwotę 465 046,90 zł. Przedmiotowa faktura wskazuje na rozliczenie kosztów - obciążenie pozwanej przez firmę (...), za towary lub usługi, które pozwana miała wykonać na rzecz niemieckiej spółki za powódkę.

Powyższy zarzut potrącenia został zakwestionowany przez stronę powodową. Powódka zaprzeczyła, aby zlecała lub akceptowała jakiekolwiek czynności objęte tą fakturą i aby którakolwiek z objętych fakturą czynności została zrealizowana na jej rzecz przez pozwaną.

Zgodnie z art. 493 § 3 kpc, do potrącenia mogą być przedstawione tylko wierzytelności udowodnione dokumentami, o których mowa w art. 485 kpc.

Przepis art. 485 § 1 k.p.c. stanowi, że Sąd wydaje nakaz zapłaty, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych, a okoliczności uzasadniające dochodzone żądanie są udowodnione dołączonym do pozwu: dokumentem urzędowym, zaakceptowanym przez dłużnika rachunkiem, wezwaniem dłużnika do zapłaty i pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu, zaakceptowanym przez dłużnika żądaniem zapłaty lub zwróconym przez bank i niezapłaconym z powodu braku środków na rachunku bankowym.

Przewidziane w art. 493 § 3 k.p.c. wymaganie udowodnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia dokumentami wskazanymi w art. 485 k.p.c. nie dotyczy sytuacji, w której do potrącenia doszło przed doręczeniem pozwanemu nakazu zapłaty i pozwu. (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 października 2005 r., sygn. III CZP 56/05).

Mając na uwadze powyższe rozważania należy wskazać, iż pozwana odebrała przedmiotowy nakaz zapłaty w dniu 22 września 2016 r. i dopiero w zarzutach od powyższego nakazu zapłaty dokonała potrącenia wierzytelności dochodzonej niniejszym pozwem, a zatem winna udowodnić wierzytelność do potrącenia dokumentami wskazanymi w art. 485 k.p.c. Wierzytelność wskazywana przez pozwaną opierała się wyłącznie na twierdzeniach pozwanej i poparta była wystawioną fakturą VAT nr (...) z 16 sierpnia 2016 r.

W postanowieniu Sądu z 09.08.2016 r., II CZ 83/16, stwierdzono, że ponieważ faktura jest dokumentem prywatnym, to stosownie do art. 245 KPC stanowi dowód tego, że osoba, która ją podpisała, złożyła zawarte w niej oświadczenie. Choć jej przyjęcie może być uznane za rachunek w rozumieniu art. 485 § 1 pkt 2 KPC i być podstawą do zgłoszenia wierzytelności nią objętej do potracenia na podstawie art. 493 § 3 KPC, to jest to tylko warunek procesowy do wystąpienia z takim zarzutem w sprawie, w której został wydany nakaz zapłaty, i nie oznacza, że przy rozpoznawaniu zasadności wierzytelności przedstawionej do potrącenia nie istnieje możliwość jej badania za pomocą wszelkich środków dowodowych.

Z kolei w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 29.10.2008 r., I ACa 683/08, przyjęto, że zapis umowy, że „strony upoważniają się wzajemnie do wystawiania i przesyłania faktur VAT bez podpisu drugiej strony”, nie uzasadniał wniosku, że tym samym pozwana akceptuje niepodpisany rachunek, co w konsekwencji daje podstawy do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Tylko stałe stosunki handlowe i posiadanie przez pozwaną przymiotu przedsiębiorcy, w świetle treści umowy łączącej strony, uzasadniałyby uznanie niepodpisanej faktury za „rachunek zaakceptowany przez dłużnika”.

Zatem pozwany nie udowodnił swej wierzytelności dokumentem, o którym mowa w art. 485 § 1 pkt 2 kpc. Faktura na kwotę 65 046,90 zł nie została podpisana przez powoda. Pozwany nie wykazał, aby strony pozostawały w stałych stosunkach gospodarczych. Tak więc potrącenie okazało się nieskuteczne na podstawie art. 493 § 3 kpc albowiem potrącenia dokonano po wydaniu nakazu zapłaty i po doręczeniu nakazu zapłaty stronie pozwanej.

Dla uznania, że potrącenie wywołało skutek prawny w postaci umorzenia wzajemnych wierzytelności, nie wystarczy samo powołanie się przez składającego oświadczenie o potrąceniu na fakt przysługiwania mu wierzytelności przeznaczonej do potrącenia; istnienie tej wierzytelności należy udowodnić. Do wywołania skutku potrącenia nieodzowne jest skonkretyzowanie wierzytelności potrącającego, a więc m.in. określenie kwoty pieniężnej, w jakiej ta wierzytelność się wyraża. Brak skonkretyzowania wierzytelności przedstawionej do potrącenia stanowi wystarczającą przesłankę dyskwalifikacji zarzutu potrącenia bez potrzeby analizowania, czy wierzytelność ta została wykazana w sposób przewidziany w przepisach k.p.c.; udowodnienie istnienia wierzytelności bez jej dostatecznego zindywidualizowania w ogóle nie wchodzi w rachubę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10 lipca (...)., sygn.. I ACa 416/09 )

Zdaniem Sądu, pozwana nie skonkretyzowała wierzytelności przedstawionej do potrącenia przedstawiając jedynie fakturę VAT nr (...) z 16 sierpnia 2016 r. Tym samym składając oświadczenie o potrąceniu w zarzutach nie udowodniła istnienia wierzytelności przeznaczonej do potrącenia. Punkt pierwszy przedmiotowej faktury wskazuje jedynie, że została ona wystawiona jako „Rozliczenie kosztów-obciążenie Firmy (...) Sp. z o.o. przez Firmę (...) betoniarni O.”. Pozwana nie udowodniła swej wierzytelności (art. 6 kc). Nie wiadomo z czego wynika obciążenie przez firmę niemiecką. Nie udowodniono, że takie były rzeczywiste koszty obciążenia i że takie obciążenie rzeczywiście zaszło. Wykazanie kosztów obciążenia wymagało wiadomości specjalnych z opinii biegłego z zakresu budownictwa, a takiego dowodu pozwana nie przeprowadziła.

W opisanej sytuacji za dowód na okoliczność skutecznego potrącenia nie może posłużyć w/w faktura. Wysokości szkody nie można ustalić na podstawie dołączonej do zarzutów faktury VAT, pozostaje ona bowiem w nieustalonym związku z wartością prawa (wysokością szkody). Jest to dokument prywatny, zatem dowód na okoliczność, iż osoba która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Brak jest podstaw do przyjęcia, aby pozwana był uprawniona do arbitralnego ustalania wysokości szkody co miałoby miejsce w sytuacji związania Sadu wystawionego przez pozwaną dokumentu prywatnego.

Wystawiona faktura co do prawdziwości twierdzeń dotyczących szkody została zakwestionowana przez powoda, zatem stosownie do treści art. 253 k.p.c. ciężar uwodnienia okoliczności wynikających z przedstawionego dokumentu obciążał pozwanego.

Pozwana zatem w toku procesu nie przedstawiła dowodu na okoliczność skutecznego potrącenia z wierzytelnością powódki dochodzoną niniejszym pozwem.

Nadto pozwana nie udowodniła, na czym miało polegać porozumienie, które miało być zawarte z powodem podpisane 6 maja 2015 r. Treść rzekomego porozumienia (k. 31) nie jest jasna, nie jest jednoznaczna, lakoniczna treść odręczna w tym dokumencie nie świadczy, jaki był zamiar stron w związku z zawartym porozumieniem. Pozwana mogła udowodnić treść porozumienia zeznaniami świadków i stron. Zupełnie jasna jest z kolei treść porozumienia o spłacie długu z z 18 marca 2016 r.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 535 § 1 k.c. w zw. z art. 750 kc zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 36 970,72 zł, na którą składała się należność wynikająca z wystawionych przez powódkę faktur VAT nr (...).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. wobec wygranej powoda w całości. Na koszty należne powodowi składa się opłata sądowa od pozwu w wysokości 463 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictw - 34 zł, koszty zastępstwa procesowego (wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym) w wysokości łącznie 4800 zł (3600 zł zasądzone w nakazie zapłaty zgodnie z § 3 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r. poz. 1804 ze zm.) i 1200 zł zasądzone w wyroku zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r. poz. 1804 ze zm.) – w brzmieniu do 27 października 2016 r. bowiem pozew został złożony 16 sierpnia 2016 r.

SSR Paweł Rozpara